Vandaag 3 jaartjes geworden. Een dag van cadeautjes en veel plezier Visite van opa's oma's neefje nichtjes enz ze zijn allemaal hier. Alles is versiert met ballonnetjes dat is ooh zo fijn. Maar voor veel grote mensen die je liefhebben ook een dag met pijn. Want het is zo jammer dat je papa er niet meer bij kan zijn. In dit aardse leven kan hij er niet meer zijn als baken. Maar vanuit de hemel zal hij altijd over jullie beide waken. Heel veel liefs en veel dikke knufjes en kusjes . Oma Ans schreef dit namens Papa Mario
Dit schreef Esther moeder van de kids Mario, vandaag is je dochter jarig. Ze wordt alweer 3 jaar. Onze grote meid. Haar eerste verjaardag zonder papa. Maar je blijft altijd in ons Hart.
dikke kus Mama, noah en Indya
Was heel erg ontroerd door dit stukje maar ben er zo blij mee. Het helpt ons allen het verdriet te verwerken. Liefs en kusjes van Oma Ans, en Opa Henk
Foto met neefje Gail is een foto gemaakt door Dennis broer van Esther, en heb ik geleend omdat ik deze erg mooi vond.
Mario's graf ziet er weer mooi uit...ga om de paar dagen bloemetjes water geven. Claudia wat een mooi stukje van jullie.
Tot voor een paar weken kon er weinig op het graf gezet worden mede door het slechte weer. Ook door dat we geen idee hadden hoelang het plaatsen van een grafsteen kon duren..omdat het iets heel persoonlijks gaat worden duurt het lang.
Mario's kinderen zullen en willen wij lang een fijne herinnering aan hun vader geven, daarom wilden we er iets bijzonders van maken. Omdat hun vader een bijzonder mens was. Wie heeft al was het dan wat minder mooi geworden ons stuk van het graf gehaald..we wilden de 6 a 7 kunstasters die erin zaten van de winter hergebruiken. Als je bloemetjes of wat dan ook plaatst geef het water, is het verlept verwijder het dan zelf. Of neem even contact op om te overleggen. Gr Ans en Henk Visser Beheer en verzorgers van Mario's graf.
Mario's eerste schoentjes. het armbandje stamt uit het Zevenaarse ziekenhuis waar hij geboren werd. Ik vond deze dingetjes zo mooi maar het kostte me veel..om ze te fotograveren.
Toch wil ik proberen het zo met deze blog een beetje te verwerken op mijn manier. Ieder doet het op zijn eigen manier.
Tamara en Jhinty hadden ook mooie bloemetjes op het graf gebracht.
Ja alweer een half jaar geleden is onze Mario overleden. Nog elke dag is het gemis heel erg. Nog steeds kan ik niet geloven dat hij er nooit meer zal zijn. Vooral bepaalde onvoorspelbare momenten is het verdriet en gemis ineens weer zo heel heftig.. lijkt er vaak op alsof het alleen maar erger word .. Het zijn de verschillende fases waar je door zult moeten..voor het een beetje draaglijk zal zijn las ik.
Paul en Claudia dank jullie hartelijk ook namens Henk voor de mooie en lieve kaart die jullie stuurden. word erg gewaardeerd.Dat doet erg goed. Heel lief van jullie..Lieve groet Ans en Henk
Mario 16 jaar oud enTamara 9 jaar. Elke keer moest de kleur van de bromfiets weer anders worden
Gedichtje : De nacht kan niet zo donker zijn Of er is ergens een kleine ster te vinden De woestijn kan niet zo troosteloos zijn Of er is toch ergens een oase.
Foto van 1997 "Mario met zijn Petekind Loes" van Peter en Natasja Verstraete. Zo'n leuke foto.
Met deze wil ik ook Wil en Hans, familie uit Australie hartelijk bedanken voor het schitterende gedicht die jullie in mijn gastenboek hebben geschreven. Het ontroerde me ontzettend. Heel erg fijn, bedankt. We verheugen ons erop als jullie in 2011 naar Nederland komen, jullie ook hier te mogen begroeten.
Het was vandaag een mooe dag. Maar we missen Mario erg. Lieve groet Moeder van Mario @ns
Mario leeftijd...wel een tijdje geleden...wat een lekker fris jong
Vandaag rieten mandje met mooie bloemetjes en rieten potje met bloemetjes op het graf gezet. Er lagen wat bloemen op. Roosje van Leonie vertelde ze mij gisteren. Ook onze krans maar die is niet zo heel mooi meer. Er stond nog een pot op met mooie bloemetjes en versiert met in gestoken papieren vlinders wel mooi. De steen zal nog even op zich laten wachten. Omdat het een eigen ontwerp is duurt het langer.Op het graf aangekomen overvalt me nog steeds zoveel verdriet en kan ik maar niet begrijpen dat onze Mario daar onder dat hoopje zand ligt. Het is onbegrijpelijk nog steeds..het trekt later wel bij maar ik ben dan altijd wel even helemaal van de kaart. Nee ik ben niet zielig wil ik ook niet zijn en medelijden hoeft ook niet wel medeleven dat helpt ons het verdriet onze zoon verloren te hebben verwerken. Dag gr Ans
Zo klein en onbevangen wat is het leven dan fijn.. Niet wetende wat ooit allemaal je deel zal zijn.
"Zo groot "niet precies wetende wat je met het leven moest.. en dan naar lange tijd lijkt alles verwoest.
Je was weer bezig met opbouwen.. helaas het zou niet lukken en het werd rouwen. Ik weet zeker dit heb je nooit gewild door zoveel verdriet is alles verstild.
Elke dag is zo moeilijk zonder jou verder te gaan. Zie je vorige zomer nog met de tomaatjes hier staan. Die had je zelf opgekweekt, maar ze zelf opeten was niet wat jou leek
Ook zijn er vele grappige dingen om op te halen..
want we willen niet in een woud van verdriet verdwalen.
Er is niets dat moeilijker is.. dan de dingen te zien en te aanvaarden zoals ze zijn. Wij vragen allemaal "waarom" ? Het antwoord verstilt daar er geen antwoord is
Mede naar aanleiding van de verschrikkelijke vliegtuigramp en zoveel mensen die hun ouders kinderen en kleinkinderen verloren..en dacht aan al dat vreselijke verdriet...relativeer je ook weer je eigen verdriet, maar ieder mens draagt zijn eigen vreselijke verdriet.
Daarom vond ik dit voor ieder die een kind verloor een heel toepasselijk gedicht.
Het was in de ik vorm geschreven, heb het zoveel mogelijk aangepast..
Groet Ans
Ik zou willen, dat ons kind niet gestorven was. Ik zou willen dat ik hem terughad.
Als ik huil of emotioneel word als je over ons kind spreekt, dan zou ik willen dat je weet dat het niet is omdat jij me hebt pijn gedaan. De dood van ons kind is de oorzaak van onze tranen. Jij hebt over ons kind gesproken en daardoor heb je mij de kans gegeven mijn verdriet te delen. Dank je wel!
Het is niet besmettelijk om ouders van een overleden kind te zijn, dus zou ik willen dat je me niet uit de weg gaat, we hebben iedereen nu meer dan ooit nodig.
We hebben best wel eens afleiding nodig en wil graag horen hoe het met iedereen is; maar ik wil ook graag dat iedereen weet hoe het met ons is. Het zou kunnen, dat we bedroefd zijn en misschien gaan huilen, maar ik zou willen, dat mensen ons over ons kind laten praten. Het is vaak elke dag ons onderwerp.
We weten, dat iedereen veel aan ons denkt; we weten dat de dood van ons kind vele verdriet doet. Ik zou willen dat je ons die dingen zou laten weten door op te bellen, een kaartje of een brief te sturen, een arm om onze schouder te slaan.
We zouden willen dat je niet verwacht dat ons verdriet na 6 maanden of 1 jaar over is. Deze eerste maanden, dit eerste jaar is traumatisch voor ons, maar ik zou willen dat je kon begrijpen dat ons verdriet nooit over zal gaan.We zullen verdriet hebben over de dood van ons kind wat voor leeftijd dan ook..tot de dag dat we zelf zullen sterven.
We werken erg hard om te herstellen, maar ik zou willen dat iedereen begrijpt dat we nooit helemaal meer zul len herstellen. We zullen ons kind altijd missen en we zullen altijd rouwen om zijn dood.
We zouden willen, dat je niet van ons verwacht "er niet aan te denken" of om "gelukkig" te zijn. Het zal nog heel lang duren voor zoiets kan, dus houd jezelf niet voor de gek.
We hoeven niet beklaagd te worden, maar ik zou willen, dat je ons de kans geeft om verdrietig te zijn. We moeten door het verdriet heen.
Ik zou willen dat je begrijpt dat ons leven overhoop gehaald is. Ik weet dat het vervelend voor velen is om bij ons te zijn als we ons beroerd voelen. Wees alsjeblieft geduldig met ons, net zoals wij geduld hebben met een ieder.
Als ik zeg "Het gaat goed", dan zou ik willen dat jullie begrijpen, dat ik me niet goed voel en dat we elke dag moeten vechten om op de been te blijven.
Ik zou willen, dat je weet dat alle reacties van verdriet die we hebben, erg normaal zijn. Depressie, kwaadheid, hopeloosheid en overstelpend verdriet, je kunt het allemaal verwachten. Dus vergeef me alsjeblieft als ik rustig en teruggetrokken ben of prikkelbaar en humeurig.
Je advies om "van dag tot dag" te leven is een uitstekend advies. Alleen op het ogenblik is een dag me soms zelfs te veel. Ik zou willen, dat iedereen kon begrijpen, dat het al heel wat is, als we "van uur tot uur" proberen te leven.
Vergeef het me als ik onbeleefd ben, het is absoluut niet mijn bedoeling. Soms wordt alles me teveel en moet ik even alleen zijn. Als ik wegloop zou ik willen dat je me helpt een rustig plekje te vinden, zodat ik even alleen kan zijn.
Ik zou willen, dat je begrijpt dat verdriet mensen verandert. Toen ons kind stierf, stierf een groot deel van ons met hem (of haar). Ik ben niet meer dezelfde persoon die ik was toen ons kind stierf en ik zal ook nooit meer dezelfde persoon worden.
Ik zou heel graag willen, dat je me zou kunnen begrijpen. Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt: ons verlies en ons verdriet, onze stilte en onze tranen, onze leegte en onze pijn.
Maar wij willen niet vergeten dat voor ons toch ook nog een kind dochter die we net zo lief hebben over is gebleven, en waaraan we net als ook aan al onze kleinkindjes onze liefde willen geven.
Het is dit waaraan ik veel denk ...het zijn schatten en een hemels geschenk.
Het lijkt altijd ergens anders te gebeuren, en dan ineens is het zo dichtbij.. Het komt als een dief in de nacht.. Waarom Mario waarom jij...
Zal altijd van je blijven houden. Liefde van een vader en moeder voor hun kind hoe oud dan ook is onvoorwaardelijk wat er ook moge wezen of gebeuren. Mam Ans
Vandaag Maandag was Mario's vriend Rico op bezoek..hij belde ons vorige week al even op. Het was heel fijn en we waarderen het heel erg. Hartelijke dank Rico, we houden contact. Toch weer een stukje verwerking voor ons. We hebben met een lach en een traan heel fijn gepraat en het deed ons erg goed. Ook Henk heeft het heel fijn gevonden. Mario zal nooit uit onze gedachten zijn..maar we hopen dat ooit het verdriet om hem wat draaglijker voor ons zal worden. We hebben veel fijne mensen om ons heen die ons daar bij helpen. Zaterdag waren we voor het eerst naar onze zwager man van mijn zus die 65 jaar werd, hij gaf een feestje. Eerst wilde we niet..maar je kunt je niet overal van blijven afsluiten . Zijn met onze dochter en schoonzoon gegaan het was gezellig iedereen was heel aardig en begripvol en we vonden het fijn dat we waren gegaan het had ons goed gedaan. Lieve groet van Mario's moeder Ans, die dit even kwijt wilde.
Zo verdrietig zo groot het gemis. Zo'n dag waar de pijn er weer helemaal is.
Wat moet ik zeggen wat moet ik schrijven het zal vast voorlopig zo blijven.
Voor het eerst sinds 42 jaar zonder onze zoon.
Onderstaand een heel mooi gedichtje Mam Ans
De wind streelt als jouw hand mijn wang De bladeren fluisteren je naam zacht in mijn oor... Ondanks de pijn van het gemis.. hoor ik je zeggen mam ga door... ga door...
