Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Het verschrompelde blad, dwarrelt langzaam, richting aarde... waar het, langzaam, opgenomen wordt... een... met de natuur, het bos, verteerd, overstuur... spoedig, wordt je, herboren... ontvang je de zon, in het zachte, ochtendgloren...
zijn er heel veel dingen het aanschouwen waard ...
Is "leven" dat wat mensen samen maken als zij in opperste vervoering raken? Natuurlijk, niets is minder waar, niets tegenin te brengen , maar is er niet veel meer leven op deze aard de moeite van aanschouwen waard? Wij leven immers niet als mens alleen er bestaat zoveel waardevols om ons heen: vogels en vissen, planten en bloemen, micro-organismen, teveel om op te noemen. We kunnen gevoeglijk aannemen dat de mens in deze schepping geen aandeel had.
Over "wie" en "wat" ons dit alles wel bracht, wordt sinds mensenheugenis verschillend gedacht. Hoe of waar je geboren bent telt zeker mee bij de ontwikkeling van enig idee over het ontstaan van al het leven. Aan ons is de verantwoordelijkheid gegeven hiermee doordacht en zuinig om te gaan zodat alles wat leeft blijft voortbestaan als een groot goed tot het einde der tijden. Wij mensen moeten trachten te vermijden dat wat er aan natuur en mooi leven bestaat, niet aan pronk- en vernielzucht verloren gaat.
kan leiden tot een band die vanaf dan vriendschap zal heten ...
Als koken alleen iets is dat moet, je het niet met overgave doet, zullen recepten vast niet lukken, vallen geplande etentjes in stukken.
Maar is koken voor jou net als voor mij geen "heilig moeten" maar liefhebberij, dan wordt een maaltijd, met liefde bereid, meestal aanleiding voor gezelligheid
en zal tijdens hoofd-, voor- en nagerecht vaak dat soort dingen worden gezegd waardoor men juist tijdens het eten banden smeedt die "VRIENDSCHAP" heten.
Er zijn in ieders leven momenten van geluk. Een zeepbel vol met kleuren. Maar opeens dan spat ze stuk. Uiteen in duizend druppels, die glanzen als de dauw. Dan verbleken al die kleuren, wat overblijft is vaal en grauw.
Er zijn in ieders leven, ook dagen van verdriet. Ver is dan de vreugde, en het genot, zelfs van de kleine dingen. Heb dan de moed om verder te gaan, laat toch het hoofd niet hangen. Je blijft niet in het diepe dal, 't is de tijd die het je leren zal...
uren kan ik kijken naar al dat prachtigs er spreekt zoveel uit de natuur,het heeft iets krachtigs kleuren die niet na te maken zijn de blaadjes lijken wel van goud in de zonneschijn de wind blaast en doet ze opwaaien hij laat ze dansen en pirouettes draaien kleine beekjes stromen zilverkleurig door het land alles is bijzonder,elke boom of plant zoveel mooie dingen op aarde elk klein bloemetje heeft zijn waarde de natuur is als een mooie roos zonder de natuur was de wereld enorm kleurloos anoniem
Vriendschap is het mooiste en kostbaarste geschenk dat mensen elkaar kunnen geven. een geschenk als teken van vriendschap is nooit zwaar en hoeft niet groot te zijn. Het wordt rustig gedragen op de golven van sympathie,waardering en goedheid,die van het ene hart overslaan op het andere.
en weet dat daarvoor geen afstandstabellen bestaan ...
Iedereen heeft een levensweg te gaan waarvoor geen afstandstabellen bestaan. Voor de een is die lang, voor de ander kort niemand weet van tevoren wat het wordt.
Wanneer men een wedstrijd fietst, roeit of rent is de afstand van start tot finish bekend. als je daarbij een goed schema maakt niet uit de koers of van de baan geraakt,
kun je meestal van tevoren wel bepalen wanneer je het eindpunt denkt te halen. Maar als we bij onze levensstart vertrekken valt er geen wissel op de toekomst te trekken
en kunnen we alleen maar hopen langdurig mee te mogen lopen en dat er niet al bij de eerste hindernis een vroegtijdige diskwalificatie is...
Als de regen verdwijnt het zonnetje weer schijnt wordt het opeens druk in de lucht. Dan zie je uit bomen weer vogeltjes komen in hun vrolijk dansende vlucht
Eerst de familie Mus en de Merel met z'n zus die allemaal heel vrolijk fluiten. Dan komen mijnheer Kraai en de grote Vlaamse Gaai zoeken naar een wormpje buiten.
Ook zie je de Mezen dan druk bezig wezen met takjes en twijgjes te sjouwen om in struiken of heggen als zij eitjes willen leggen hun vogelnestjes te bouwen.
In een berk zit op een takje een vogel in een mooi pakje, die de mensen Kwikstaartje noemen en ook een waarvan men weet dat hij Roodborstje heet om de kleur van zijn borstje te roemen
Niet alleen in de bomen is opnieuw leven gekomen, ook is het weer druk op grond, want zowel de kever en de mier als de tor en de pier eten daar hun buikjes nu rond.
We moeten vooral niet vergeten dat ook spinnen willen eten van wat zij in hun spinwebjes vangen en dat de hommels en de bijen heel goed zullen gedijen als zij rond de bloemetjes hangen.
Zo zie je heel goed wat een regenbuitje doet. Men zal zich dus af moeten vragen of het niet misschien wat kortzichtig is gezien altijd maar over de regen te klagen...
Geluk is een klein handje in de jouwe. Geluk is iemand hebben die je kunt vertrouwen. Geluk is niet kijken dat een ander meer heeft. Geluk is beseffen, wat elke dag je voor moois geeft. Geluk zit in een klein gebaar, de dingen om je heen. Sta open voor geluk, dan voel je je nooit alleen.
maar vroeg of laat breekt de zon toch weer door ....
Het leven gaat niet altijd over rozen. In ieders leven is dit wel het geval Ook al heb je er niet voor gekozen. Je geraakt soms in een zeer diep dal. Dan zit alles tegen. En loop je tegen alle muren. Geen enkel zonnestraaltje meer, alleen maar regen En sta je voor de heetste vuren.
Maar op de reis door het leven, Moet je weer de weg omhoog vinden. Dan wendt je op een gegeven moment jouw steven. En dan zie je de echte vrienden. Ze geven je dan dat ene zetje Waar je zo op hebt gewacht. Het is niet altijd een pretje. Maar dan breekt de zon weer door, Soms veel sneller dan je hebt gedacht...
dat kleine stukje geluk maak het niet stuk zoek in al het negatieve altijd door naar het positieve zoek en jij zal vinden jou kracht ook op momenten, momenten vol onmacht voel jij tranen opkomen laat ze lopen ,laat ze stromen het mag het is goed het geeft jou het teken dat jij je gevoel heb ontmoet negeer het dan ook niet want geloof mij als ik zeg ieder mens kent verdriet het is echt niet erg als een ander het bij jou ziet accepteer van alles een stuk van al wat je meemaakt soms iets leed,soms wat geluk neem het met jou mee in jouw leven het zal jou karakter een heel stuk sterkte geven om op een dag te vinden.. "het grootste geluk"
