Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Ergens ter wereld moet er een hand zijn, een hand die streelt door je haar, Ergens ter wereld moet er een mens zijn met een teder en liefdevol gebaar.
Ergens ter wereld twee troostende ogen Die jou willen helpen bij je verdriet en pijn, Ergens ter wereld iemand die je tranen wil drogen, En heel graag dicht bij je wilt zijn.
Ergens ter wereld moet er een thuis zijn, Met daarin een zonnig gezicht, Ergens ter wereld zal het ook voor jou fijn zijn ergens ter wereld vindt jij het licht ..
Als het geluk je plotseling verrast Denk dan niet na, maar grijp het stevig vast Want alles is zo vergankelijk En mensen zijn ook zo veranderlijk Maar kweek op je hart geen eelt Liefde is het enige wat zich vermenigvuldigt als je het deelt...
Als je even in de put zit heeft het geen zin verder te spitten je komt dan hoogstwaarschijnlijk nog dieper in je verdriet te zitten. Recht je rug en bedenk je dan hoe je er weer uit komen kan. Want iemand die onder zorgen gaat gebukt is dit toch nog nooit gelukt. Kijk omhoog naar de rand want daar wacht vaak een helpende hand...
Laat de dingen tot je komen Aanvaard ze zoals ze zijn Leer ook te leven met grote problemen Ooit worden ze heel klein Probeer door negatieve stemmingen niet in de put te raken Geluk is niet iets dat je zomaar krijgt Geluk, dat moet je zelf maken!!
Probeer het verleden te laten rusten, die tijd die is geweest aan de toekomst die nog komt, heb je nu het meest. Want vasthouden aan het verleden, heeft zo weinig zin dus hou op met piekeren en stap het leven weer in. Ga iets leuks doen, kijk vooruit, naar wat nog komen kan dan zul je op een dag zelfs zien, je geniet er ook nog van...
die had je toch niet willen missen, nog voor geen miljoen ...
Samen hollen in het gras Met je eerste liefde,hand in hand Wie vergeet nu hoe fijn dat was Pure onschuld,een tere liefdesband
En dan je eerste echte zoen Je wangen gingen er van gloeien In dit alles nog zo groen Het moest gewoon nog groeien
Ook kwam dan je eerste liefdesverdriet Als bleek dat hij niets meer om je gaf Verder zonder hem,dat gaat toch niet Maar dat dit overging,wist je pas achteraf
Iedereen heeft deze bijzondere tijd beleefd Die eerste verliefdheid,die eerste zoen Zoveel herinneringen aan vast gekleefd Die had je toch niet willen missen,nog voor geen miljoen ...
Zo moeder zo dochter, zo vader zo zoon dat wordt toch vaak gezegd maar dat is toch heel logisch en toch ook heel terecht. Het is toch een deel van die moeder of vader en toch niet van een tante of een oom dus de (oog)appel van hun beiden valt meestal niet ver van hun (stam)boom...
Laat het zonnetje schijnen met jouw lach en herinner het mooiste van jouw dag geef de tijd om zwarte wolken te laten verdwijnen zodat jouw zonnetje Met al haar kracht kan schijnen. Er zullen ook tijden zijn vol regen maar ook dan kom je een lichtstraal tegen. Want al voel je je eenzaam,zit je vol pijn dat prachtige zonnetje zal er altijd zijn al is de lucht soms nog zo zwart je hebt de kracht diep in je hart de kracht om met die zon jouw lucht weer blauw te maken de kracht om vanuit een diep dal weer hoog in de lucht te geraken dat zonnetje vinden is zo gemakkelijk nog niet. als je al die zwarte wolken ziet maar al lijkt hij soms nog zo onzichtbaar het zonnetje staat altijd voor jou klaar je moet het alleen even zoeken... En nee, je vindt ze echt niet in boeken je kan ze vinden diep in je hart en erin geloven...... want dan kun jij weer mooi schijnen daarboven...
Het leven is soms vallen en opstaan, rennen en dan weer stil staan. Het maakt je sterker en weerbaar, soms raakt het een gevoelige snaar.
En dan komen er tranen los, is je hoofd een totale chaos. Door een bepaald gevoel dat omhoog komt, of soms wat je zomaar overkomt.
Een lief woordje wat iemand zegt, gemeend en zeer oprecht. Soms iets wat je van een ander hoort, je leven raakt dan even verstoord.
Dan raak je in een dal van je leven, de kracht vinden om het te vergeven. En met die kracht weer te gaan klimmen, om het verdrietige gevoel te overwinnen.
Het leven is een groot leerproces, het geeft ons dagelijks een wijze les. Alles is te overwinnen in het leven knok, vecht, heb lief en leer te vergeven...
van onschatbare waarde, voor mens en dier hier op aarde ....
Een reus geveld
Daar lag hij midden in het bos hij was zo dood als een pier maar toch, nu na zijn dood was hij nog nuttig voor mens en dier. Hij was alsof hij, toen hij viel zijn eigen val wou breken want zijn takken, rustten in het mos zodat het benen leken. Je kon er zomaar onderdoor het leek een ereboog hij was al half begroeid met mos en zijn wortels stonden omhoog. Het was een kunstwerk der natuur door de storm hier gecreëerd en toen ik dit schouwspel zag had ik weer van de natuur geleerd. Want zelfs na de dood van deze reus was hij nog van grote waarde voor mensen en voor dieren hier op deze aarde...
Als je niet kunt slapen ga dan eens even met mij mee samen in gedachten heel eventjes naar zee. Sluit je beide ogen voel het warme zand er zijn maar weinig mensen op dit verzonnen strand. Er waait een heerlijk briesje de golven kabbelen zacht je voelt je vrij en veilig en iedereen die lacht. Niemand wil jou storen ze gunnen jouw je rust denk dus als je niet kunt slapen even aan die denkbeeldige kust. Zit je nog vol zorgen spoel ze even af in de zee de golven nemen dan als vanzelf al die zorgen mee... SLAAP ZACHT ..
in het boek van het leven, worden geen regels gegeven. niet hoe je liefhebben kan, of hoe het verzorgen van. niet hoe je mensen waardeert om wie ze zijn, of normen en waarden geeft, aan groot en klein. niet hoe je pijn verzacht en tranen stelpt, of hoe je geliefden van hun ziekte afhelpt. alles komt op je weg zonder uitleg vooraf, je hebt het te nemen,dat wat je kreeg of wat je gaf. probeer de goede weg te volgen, alleen maar rechtdoor, want liefde en gevoel, verdriet en pijn komen in het echte leven voor. maar weet je eenmaal hiermee om te gaan, zul je als een sterk,liefhebbend mens in het leven staan...
