Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Als je niet kunt slapen ga dan eens even met mij mee samen in gedachten heel eventjes naar zee. Sluit je beide ogen voel het warme zand er zijn maar weinig mensen op dit verzonnen strand. Er waait een heerlijk briesje de golven kabbelen zacht je voelt je vrij en veilig en iedereen die lacht. Niemand wil jou storen ze gunnen jouw je rust denk dus als je niet kunt slapen even aan die denkbeeldige kust. Zit je nog vol zorgen spoel ze even af in de zee de golven nemen dan als vanzelf al die zorgen mee... SLAAP ZACHT ..
in het boek van het leven, worden geen regels gegeven. niet hoe je liefhebben kan, of hoe het verzorgen van. niet hoe je mensen waardeert om wie ze zijn, of normen en waarden geeft, aan groot en klein. niet hoe je pijn verzacht en tranen stelpt, of hoe je geliefden van hun ziekte afhelpt. alles komt op je weg zonder uitleg vooraf, je hebt het te nemen,dat wat je kreeg of wat je gaf. probeer de goede weg te volgen, alleen maar rechtdoor, want liefde en gevoel, verdriet en pijn komen in het echte leven voor. maar weet je eenmaal hiermee om te gaan, zul je als een sterk,liefhebbend mens in het leven staan...
De stormachtige wind, verlost de bladeren, van het fragile houvast. de eindeloze cirkel, van geboorte, en dood, is doorlopen tot het onvermijdelijke einde. De kleurrijke bladeren, uitgedroogd, levensvocht verdwenen, de moederstam, niet meer in staat, te voeden. De trieste regen, als bleke tranen, langs weemoedige takken, afscheid van, je fraaie zomertooi. Het zaad, genesteld in de bodem, wacht geduldig af, zal vredig rusten de meedogenloze vrieskou overleven. Schijndood, wacht je geduldig, op nieuw leven. Het voorjaar, zal je opnieuw ..zoals altijd, kinderen geven....
vroeger vroeg ik aan mijn vader waarom kunnen we niet altijd gelukkig zijn waarom regent het soms druppels van verdriet en pijn mijn vader zei dat is het leven mijn kind soms schijnt de zon soms waait de wind
ik vroeg laatst aan mijn man waarom kunnen we niet leven zonder discussies leven als held en heldin een leven zonder illusies mijn man zei dat is het leven mijn schat zonder een tegenslag hadden wij geen sterke relatie gehad
mijn kind vroeg laatst aan mij hoe zal mijn toekomst wezen zal ik met de zon dansen zij aan zij of voor de regen moeten vrezen ik zei tegen hem je hoeft niks te proberen wat komen zal ,zal komen het leven zal het je leren....
weldra zullen de meeste bomen helemaal kaal gaan staan ....
Donkere wolken,wind en regenvlagen, bomen ruisen overal, vreemd staan halfnaakte bomen in een gouden bladerdal.
Zie de zomer is verdwenen, kouder wordt het stilletjesaan straks zien wij die grote bomen in hun kale naaktheid staan.
Dwarrelend gelijk gouden regen vallen bladeren naar beneden.
Het wonder van de herfst breekt aan, schoon met al die diepe kleuren en dat mooie zonnespel die de fijne gouden straaltjes van licht over de aarde verspreiden zal.
De wind kan rukken aan de bomen, de regen jaagt al striemend neer, de herfst brengt schoonheid keer op keer.
Al de spinnewebben zwieren in de avondwind en de dikke herfstspin wacht geduldig tot hij een prooi in zijne webbe vindt.
Wreed kan de herfst ook dikwijls zijn, met zijn sterkte brengt hij pijn.
Bomen worden soms ontworteld, rivieren springen uit balans, overal is er dan ongerustheid, hebben mensen nog een kans?
Onverwacht dan als de donder flitsen de herfststormen door de lucht en de oude,oude bomen slaken van vermoeidheid dan een zucht.
Er wordt gestoeid door al de lover, het buitelt over elkander heen, en als dan de storm gaat liggen, zijn de bomen weer alleen.
Zij staan er kaal en kil te dromen van alle gebeurtenissen die nog gaan komen.
Vóór de winter zijn intrede doet hebben zij al veel geboet, maar ach ,in gedachten staan zij dan op de lente te wachten en laten alles langs hen gaan en blijven zo verder dromend staan...
Elke stap die we zetten Is een stap die telt Elke gedachte Is een stukje dichterbij onze droom Soms klein Soms groot Maar met elk gebaar Komen we dichterbij Met elke traan Een stukje verder Op weg naar onze dromen Op weg naar ons geluk Zet die stap Maak het gebaar Voordat al onze dromen zullen vergaan...
Vroeger toen ik klein was, was je aan de televisie nog niet gewend waren de pil, contactlenzen en plastic onbekend stak je op school een vinger op voor het doen van een grote plas en deed een huisvrouw op maandag gewoon de was.
Vroeger toen ik klein was, wist je nog niets van pantys en laserstralen kon je bij de ijsboer voor 1 frank een ijsco halen gingen meisjes naar ballet en zaten de jongens op voetballen en waren A2, E9, B747 en Q65 gewoon letters met getallen.
Vroeger toen ik klein was, had je nog nooit gehoord van biogarde en emulgatoren dacht je dat je alleen bij voetballen kon scoren mocht je als kind op straat niet schreeuwen en roepen en behoorden jongens met oorringen tot bepaalde groepen.
Vroeger toen ik klein was, was er nog geen gastarbeider die je kon vertellen hoe je het beste een pizza samen kon stellen kocht je nog benzine voor 10 frank per liter en gaf de veldwachter je nog op je sodemieter.
Vroeger toen ik klein was, had ik zo mijn eigen idealen waarvan ik toen niet wist of ik ze wel zou halen maar had ik ook mijn eigen dromen waarvan de meeste zijn uitgekomen.
Maar nu ik groot ben, en het leven goed heb leren kennen moet ik toch eigenlijk wel bekennen dat de heimwee naar vroeger dagen soms behoorlijk aan mij zit te knagen...
Het verschrompelde blad, dwarrelt langzaam, richting aarde... waar het, langzaam, opgenomen wordt... een... met de natuur, het bos, verteerd, overstuur... spoedig, wordt je, herboren... ontvang je de zon, in het zachte, ochtendgloren...
zijn er heel veel dingen het aanschouwen waard ...
Is "leven" dat wat mensen samen maken als zij in opperste vervoering raken? Natuurlijk, niets is minder waar, niets tegenin te brengen , maar is er niet veel meer leven op deze aard de moeite van aanschouwen waard? Wij leven immers niet als mens alleen er bestaat zoveel waardevols om ons heen: vogels en vissen, planten en bloemen, micro-organismen, teveel om op te noemen. We kunnen gevoeglijk aannemen dat de mens in deze schepping geen aandeel had.
Over "wie" en "wat" ons dit alles wel bracht, wordt sinds mensenheugenis verschillend gedacht. Hoe of waar je geboren bent telt zeker mee bij de ontwikkeling van enig idee over het ontstaan van al het leven. Aan ons is de verantwoordelijkheid gegeven hiermee doordacht en zuinig om te gaan zodat alles wat leeft blijft voortbestaan als een groot goed tot het einde der tijden. Wij mensen moeten trachten te vermijden dat wat er aan natuur en mooi leven bestaat, niet aan pronk- en vernielzucht verloren gaat.
kan leiden tot een band die vanaf dan vriendschap zal heten ...
Als koken alleen iets is dat moet, je het niet met overgave doet, zullen recepten vast niet lukken, vallen geplande etentjes in stukken.
Maar is koken voor jou net als voor mij geen "heilig moeten" maar liefhebberij, dan wordt een maaltijd, met liefde bereid, meestal aanleiding voor gezelligheid
en zal tijdens hoofd-, voor- en nagerecht vaak dat soort dingen worden gezegd waardoor men juist tijdens het eten banden smeedt die "VRIENDSCHAP" heten.
Er zijn in ieders leven momenten van geluk. Een zeepbel vol met kleuren. Maar opeens dan spat ze stuk. Uiteen in duizend druppels, die glanzen als de dauw. Dan verbleken al die kleuren, wat overblijft is vaal en grauw.
Er zijn in ieders leven, ook dagen van verdriet. Ver is dan de vreugde, en het genot, zelfs van de kleine dingen. Heb dan de moed om verder te gaan, laat toch het hoofd niet hangen. Je blijft niet in het diepe dal, 't is de tijd die het je leren zal...
