Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
weldra zullen de meeste bomen helemaal kaal gaan staan ....
Donkere wolken,wind en regenvlagen, bomen ruisen overal, vreemd staan halfnaakte bomen in een gouden bladerdal.
Zie de zomer is verdwenen, kouder wordt het stilletjesaan straks zien wij die grote bomen in hun kale naaktheid staan.
Dwarrelend gelijk gouden regen vallen bladeren naar beneden.
Het wonder van de herfst breekt aan, schoon met al die diepe kleuren en dat mooie zonnespel die de fijne gouden straaltjes van licht over de aarde verspreiden zal.
De wind kan rukken aan de bomen, de regen jaagt al striemend neer, de herfst brengt schoonheid keer op keer.
Al de spinnewebben zwieren in de avondwind en de dikke herfstspin wacht geduldig tot hij een prooi in zijne webbe vindt.
Wreed kan de herfst ook dikwijls zijn, met zijn sterkte brengt hij pijn.
Bomen worden soms ontworteld, rivieren springen uit balans, overal is er dan ongerustheid, hebben mensen nog een kans?
Onverwacht dan als de donder flitsen de herfststormen door de lucht en de oude,oude bomen slaken van vermoeidheid dan een zucht.
Er wordt gestoeid door al de lover, het buitelt over elkander heen, en als dan de storm gaat liggen, zijn de bomen weer alleen.
Zij staan er kaal en kil te dromen van alle gebeurtenissen die nog gaan komen.
Vóór de winter zijn intrede doet hebben zij al veel geboet, maar ach ,in gedachten staan zij dan op de lente te wachten en laten alles langs hen gaan en blijven zo verder dromend staan...
Elke stap die we zetten Is een stap die telt Elke gedachte Is een stukje dichterbij onze droom Soms klein Soms groot Maar met elk gebaar Komen we dichterbij Met elke traan Een stukje verder Op weg naar onze dromen Op weg naar ons geluk Zet die stap Maak het gebaar Voordat al onze dromen zullen vergaan...
Vroeger toen ik klein was, was je aan de televisie nog niet gewend waren de pil, contactlenzen en plastic onbekend stak je op school een vinger op voor het doen van een grote plas en deed een huisvrouw op maandag gewoon de was.
Vroeger toen ik klein was, wist je nog niets van pantys en laserstralen kon je bij de ijsboer voor 1 frank een ijsco halen gingen meisjes naar ballet en zaten de jongens op voetballen en waren A2, E9, B747 en Q65 gewoon letters met getallen.
Vroeger toen ik klein was, had je nog nooit gehoord van biogarde en emulgatoren dacht je dat je alleen bij voetballen kon scoren mocht je als kind op straat niet schreeuwen en roepen en behoorden jongens met oorringen tot bepaalde groepen.
Vroeger toen ik klein was, was er nog geen gastarbeider die je kon vertellen hoe je het beste een pizza samen kon stellen kocht je nog benzine voor 10 frank per liter en gaf de veldwachter je nog op je sodemieter.
Vroeger toen ik klein was, had ik zo mijn eigen idealen waarvan ik toen niet wist of ik ze wel zou halen maar had ik ook mijn eigen dromen waarvan de meeste zijn uitgekomen.
Maar nu ik groot ben, en het leven goed heb leren kennen moet ik toch eigenlijk wel bekennen dat de heimwee naar vroeger dagen soms behoorlijk aan mij zit te knagen...
Het verschrompelde blad, dwarrelt langzaam, richting aarde... waar het, langzaam, opgenomen wordt... een... met de natuur, het bos, verteerd, overstuur... spoedig, wordt je, herboren... ontvang je de zon, in het zachte, ochtendgloren...
zijn er heel veel dingen het aanschouwen waard ...
Is "leven" dat wat mensen samen maken als zij in opperste vervoering raken? Natuurlijk, niets is minder waar, niets tegenin te brengen , maar is er niet veel meer leven op deze aard de moeite van aanschouwen waard? Wij leven immers niet als mens alleen er bestaat zoveel waardevols om ons heen: vogels en vissen, planten en bloemen, micro-organismen, teveel om op te noemen. We kunnen gevoeglijk aannemen dat de mens in deze schepping geen aandeel had.
Over "wie" en "wat" ons dit alles wel bracht, wordt sinds mensenheugenis verschillend gedacht. Hoe of waar je geboren bent telt zeker mee bij de ontwikkeling van enig idee over het ontstaan van al het leven. Aan ons is de verantwoordelijkheid gegeven hiermee doordacht en zuinig om te gaan zodat alles wat leeft blijft voortbestaan als een groot goed tot het einde der tijden. Wij mensen moeten trachten te vermijden dat wat er aan natuur en mooi leven bestaat, niet aan pronk- en vernielzucht verloren gaat.
kan leiden tot een band die vanaf dan vriendschap zal heten ...
Als koken alleen iets is dat moet, je het niet met overgave doet, zullen recepten vast niet lukken, vallen geplande etentjes in stukken.
Maar is koken voor jou net als voor mij geen "heilig moeten" maar liefhebberij, dan wordt een maaltijd, met liefde bereid, meestal aanleiding voor gezelligheid
en zal tijdens hoofd-, voor- en nagerecht vaak dat soort dingen worden gezegd waardoor men juist tijdens het eten banden smeedt die "VRIENDSCHAP" heten.
Er zijn in ieders leven momenten van geluk. Een zeepbel vol met kleuren. Maar opeens dan spat ze stuk. Uiteen in duizend druppels, die glanzen als de dauw. Dan verbleken al die kleuren, wat overblijft is vaal en grauw.
Er zijn in ieders leven, ook dagen van verdriet. Ver is dan de vreugde, en het genot, zelfs van de kleine dingen. Heb dan de moed om verder te gaan, laat toch het hoofd niet hangen. Je blijft niet in het diepe dal, 't is de tijd die het je leren zal...
uren kan ik kijken naar al dat prachtigs er spreekt zoveel uit de natuur,het heeft iets krachtigs kleuren die niet na te maken zijn de blaadjes lijken wel van goud in de zonneschijn de wind blaast en doet ze opwaaien hij laat ze dansen en pirouettes draaien kleine beekjes stromen zilverkleurig door het land alles is bijzonder,elke boom of plant zoveel mooie dingen op aarde elk klein bloemetje heeft zijn waarde de natuur is als een mooie roos zonder de natuur was de wereld enorm kleurloos anoniem
Vriendschap is het mooiste en kostbaarste geschenk dat mensen elkaar kunnen geven. een geschenk als teken van vriendschap is nooit zwaar en hoeft niet groot te zijn. Het wordt rustig gedragen op de golven van sympathie,waardering en goedheid,die van het ene hart overslaan op het andere.
en weet dat daarvoor geen afstandstabellen bestaan ...
Iedereen heeft een levensweg te gaan waarvoor geen afstandstabellen bestaan. Voor de een is die lang, voor de ander kort niemand weet van tevoren wat het wordt.
Wanneer men een wedstrijd fietst, roeit of rent is de afstand van start tot finish bekend. als je daarbij een goed schema maakt niet uit de koers of van de baan geraakt,
kun je meestal van tevoren wel bepalen wanneer je het eindpunt denkt te halen. Maar als we bij onze levensstart vertrekken valt er geen wissel op de toekomst te trekken
en kunnen we alleen maar hopen langdurig mee te mogen lopen en dat er niet al bij de eerste hindernis een vroegtijdige diskwalificatie is...
