Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
die had je toch niet willen missen, nog voor geen miljoen ...
Samen hollen in het gras Met je eerste liefde,hand in hand Wie vergeet nu hoe fijn dat was Pure onschuld,een tere liefdesband
En dan je eerste echte zoen Je wangen gingen er van gloeien In dit alles nog zo groen Het moest gewoon nog groeien
Ook kwam dan je eerste liefdesverdriet Als bleek dat hij niets meer om je gaf Verder zonder hem,dat gaat toch niet Maar dat dit overging,wist je pas achteraf
Iedereen heeft deze bijzondere tijd beleefd Die eerste verliefdheid,die eerste zoen Zoveel herinneringen aan vast gekleefd Die had je toch niet willen missen,nog voor geen miljoen ...
Zo moeder zo dochter, zo vader zo zoon dat wordt toch vaak gezegd maar dat is toch heel logisch en toch ook heel terecht. Het is toch een deel van die moeder of vader en toch niet van een tante of een oom dus de (oog)appel van hun beiden valt meestal niet ver van hun (stam)boom...
Laat het zonnetje schijnen met jouw lach en herinner het mooiste van jouw dag geef de tijd om zwarte wolken te laten verdwijnen zodat jouw zonnetje Met al haar kracht kan schijnen. Er zullen ook tijden zijn vol regen maar ook dan kom je een lichtstraal tegen. Want al voel je je eenzaam,zit je vol pijn dat prachtige zonnetje zal er altijd zijn al is de lucht soms nog zo zwart je hebt de kracht diep in je hart de kracht om met die zon jouw lucht weer blauw te maken de kracht om vanuit een diep dal weer hoog in de lucht te geraken dat zonnetje vinden is zo gemakkelijk nog niet. als je al die zwarte wolken ziet maar al lijkt hij soms nog zo onzichtbaar het zonnetje staat altijd voor jou klaar je moet het alleen even zoeken... En nee, je vindt ze echt niet in boeken je kan ze vinden diep in je hart en erin geloven...... want dan kun jij weer mooi schijnen daarboven...
Het leven is soms vallen en opstaan, rennen en dan weer stil staan. Het maakt je sterker en weerbaar, soms raakt het een gevoelige snaar.
En dan komen er tranen los, is je hoofd een totale chaos. Door een bepaald gevoel dat omhoog komt, of soms wat je zomaar overkomt.
Een lief woordje wat iemand zegt, gemeend en zeer oprecht. Soms iets wat je van een ander hoort, je leven raakt dan even verstoord.
Dan raak je in een dal van je leven, de kracht vinden om het te vergeven. En met die kracht weer te gaan klimmen, om het verdrietige gevoel te overwinnen.
Het leven is een groot leerproces, het geeft ons dagelijks een wijze les. Alles is te overwinnen in het leven knok, vecht, heb lief en leer te vergeven...
van onschatbare waarde, voor mens en dier hier op aarde ....
Een reus geveld
Daar lag hij midden in het bos hij was zo dood als een pier maar toch, nu na zijn dood was hij nog nuttig voor mens en dier. Hij was alsof hij, toen hij viel zijn eigen val wou breken want zijn takken, rustten in het mos zodat het benen leken. Je kon er zomaar onderdoor het leek een ereboog hij was al half begroeid met mos en zijn wortels stonden omhoog. Het was een kunstwerk der natuur door de storm hier gecreëerd en toen ik dit schouwspel zag had ik weer van de natuur geleerd. Want zelfs na de dood van deze reus was hij nog van grote waarde voor mensen en voor dieren hier op deze aarde...
Als je niet kunt slapen ga dan eens even met mij mee samen in gedachten heel eventjes naar zee. Sluit je beide ogen voel het warme zand er zijn maar weinig mensen op dit verzonnen strand. Er waait een heerlijk briesje de golven kabbelen zacht je voelt je vrij en veilig en iedereen die lacht. Niemand wil jou storen ze gunnen jouw je rust denk dus als je niet kunt slapen even aan die denkbeeldige kust. Zit je nog vol zorgen spoel ze even af in de zee de golven nemen dan als vanzelf al die zorgen mee... SLAAP ZACHT ..
in het boek van het leven, worden geen regels gegeven. niet hoe je liefhebben kan, of hoe het verzorgen van. niet hoe je mensen waardeert om wie ze zijn, of normen en waarden geeft, aan groot en klein. niet hoe je pijn verzacht en tranen stelpt, of hoe je geliefden van hun ziekte afhelpt. alles komt op je weg zonder uitleg vooraf, je hebt het te nemen,dat wat je kreeg of wat je gaf. probeer de goede weg te volgen, alleen maar rechtdoor, want liefde en gevoel, verdriet en pijn komen in het echte leven voor. maar weet je eenmaal hiermee om te gaan, zul je als een sterk,liefhebbend mens in het leven staan...
De stormachtige wind, verlost de bladeren, van het fragile houvast. de eindeloze cirkel, van geboorte, en dood, is doorlopen tot het onvermijdelijke einde. De kleurrijke bladeren, uitgedroogd, levensvocht verdwenen, de moederstam, niet meer in staat, te voeden. De trieste regen, als bleke tranen, langs weemoedige takken, afscheid van, je fraaie zomertooi. Het zaad, genesteld in de bodem, wacht geduldig af, zal vredig rusten de meedogenloze vrieskou overleven. Schijndood, wacht je geduldig, op nieuw leven. Het voorjaar, zal je opnieuw ..zoals altijd, kinderen geven....
vroeger vroeg ik aan mijn vader waarom kunnen we niet altijd gelukkig zijn waarom regent het soms druppels van verdriet en pijn mijn vader zei dat is het leven mijn kind soms schijnt de zon soms waait de wind
ik vroeg laatst aan mijn man waarom kunnen we niet leven zonder discussies leven als held en heldin een leven zonder illusies mijn man zei dat is het leven mijn schat zonder een tegenslag hadden wij geen sterke relatie gehad
mijn kind vroeg laatst aan mij hoe zal mijn toekomst wezen zal ik met de zon dansen zij aan zij of voor de regen moeten vrezen ik zei tegen hem je hoeft niks te proberen wat komen zal ,zal komen het leven zal het je leren....
weldra zullen de meeste bomen helemaal kaal gaan staan ....
Donkere wolken,wind en regenvlagen, bomen ruisen overal, vreemd staan halfnaakte bomen in een gouden bladerdal.
Zie de zomer is verdwenen, kouder wordt het stilletjesaan straks zien wij die grote bomen in hun kale naaktheid staan.
Dwarrelend gelijk gouden regen vallen bladeren naar beneden.
Het wonder van de herfst breekt aan, schoon met al die diepe kleuren en dat mooie zonnespel die de fijne gouden straaltjes van licht over de aarde verspreiden zal.
De wind kan rukken aan de bomen, de regen jaagt al striemend neer, de herfst brengt schoonheid keer op keer.
Al de spinnewebben zwieren in de avondwind en de dikke herfstspin wacht geduldig tot hij een prooi in zijne webbe vindt.
Wreed kan de herfst ook dikwijls zijn, met zijn sterkte brengt hij pijn.
Bomen worden soms ontworteld, rivieren springen uit balans, overal is er dan ongerustheid, hebben mensen nog een kans?
Onverwacht dan als de donder flitsen de herfststormen door de lucht en de oude,oude bomen slaken van vermoeidheid dan een zucht.
Er wordt gestoeid door al de lover, het buitelt over elkander heen, en als dan de storm gaat liggen, zijn de bomen weer alleen.
Zij staan er kaal en kil te dromen van alle gebeurtenissen die nog gaan komen.
Vóór de winter zijn intrede doet hebben zij al veel geboet, maar ach ,in gedachten staan zij dan op de lente te wachten en laten alles langs hen gaan en blijven zo verder dromend staan...
Elke stap die we zetten Is een stap die telt Elke gedachte Is een stukje dichterbij onze droom Soms klein Soms groot Maar met elk gebaar Komen we dichterbij Met elke traan Een stukje verder Op weg naar onze dromen Op weg naar ons geluk Zet die stap Maak het gebaar Voordat al onze dromen zullen vergaan...
Vroeger toen ik klein was, was je aan de televisie nog niet gewend waren de pil, contactlenzen en plastic onbekend stak je op school een vinger op voor het doen van een grote plas en deed een huisvrouw op maandag gewoon de was.
Vroeger toen ik klein was, wist je nog niets van pantys en laserstralen kon je bij de ijsboer voor 1 frank een ijsco halen gingen meisjes naar ballet en zaten de jongens op voetballen en waren A2, E9, B747 en Q65 gewoon letters met getallen.
Vroeger toen ik klein was, had je nog nooit gehoord van biogarde en emulgatoren dacht je dat je alleen bij voetballen kon scoren mocht je als kind op straat niet schreeuwen en roepen en behoorden jongens met oorringen tot bepaalde groepen.
Vroeger toen ik klein was, was er nog geen gastarbeider die je kon vertellen hoe je het beste een pizza samen kon stellen kocht je nog benzine voor 10 frank per liter en gaf de veldwachter je nog op je sodemieter.
Vroeger toen ik klein was, had ik zo mijn eigen idealen waarvan ik toen niet wist of ik ze wel zou halen maar had ik ook mijn eigen dromen waarvan de meeste zijn uitgekomen.
Maar nu ik groot ben, en het leven goed heb leren kennen moet ik toch eigenlijk wel bekennen dat de heimwee naar vroeger dagen soms behoorlijk aan mij zit te knagen...
Het verschrompelde blad, dwarrelt langzaam, richting aarde... waar het, langzaam, opgenomen wordt... een... met de natuur, het bos, verteerd, overstuur... spoedig, wordt je, herboren... ontvang je de zon, in het zachte, ochtendgloren...
zijn er heel veel dingen het aanschouwen waard ...
Is "leven" dat wat mensen samen maken als zij in opperste vervoering raken? Natuurlijk, niets is minder waar, niets tegenin te brengen , maar is er niet veel meer leven op deze aard de moeite van aanschouwen waard? Wij leven immers niet als mens alleen er bestaat zoveel waardevols om ons heen: vogels en vissen, planten en bloemen, micro-organismen, teveel om op te noemen. We kunnen gevoeglijk aannemen dat de mens in deze schepping geen aandeel had.
Over "wie" en "wat" ons dit alles wel bracht, wordt sinds mensenheugenis verschillend gedacht. Hoe of waar je geboren bent telt zeker mee bij de ontwikkeling van enig idee over het ontstaan van al het leven. Aan ons is de verantwoordelijkheid gegeven hiermee doordacht en zuinig om te gaan zodat alles wat leeft blijft voortbestaan als een groot goed tot het einde der tijden. Wij mensen moeten trachten te vermijden dat wat er aan natuur en mooi leven bestaat, niet aan pronk- en vernielzucht verloren gaat.
