Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Geluk, wie beweert altijd gelukkig te zijn liegt zichzelf voor Het is zinloos je eeuwig aan een dergelijke illusie te onderwerpen Iemand die de moeite neemt, kijkt in je ziel en heeft je door Dan wordt het tijd om je geloofwaardigheid eens aan te scherpen
Wie zich kwetsbaar opstelt, wordt vaak teleurgesteld Maar teleurstellingen wegen niet op tegen mooie momenten Je kunt beter niets forceren dus doe jezelf geen geweld Soms komt geluk gewoon vanzelf naar je toe, met rente
Zorgen maken over je pad, maakt soms dat je vergeet te lopen Teleurstellingen laten je zien waar je in het leven staat En soms blijf je zelfs tegen beter weten in op iets anders hopen Laat komen wat vanzelf komt en laat gaan wat vanzelf gaat
We kunnen hoe het loopt nu eenmaal niet altijd kiezen En wat er voor ons is weggelegd, dat weten we niet Zeker is, het woord gelukkig zou zijn betekenis verliezen Als het niet in evenwicht werd gehouden door verdriet
Een knuffel, twee armen om je heen Een moment samen, je bent niet alleen Een knuffel, als het niet meer lijkt te gaan Je tranen zo hoog dat je ze niet kan verslaan Een knuffel, zomaar, niet omdat het moet Dat moment, doet veel mensen heel erg goed Een knuffel, die twee speciale armen Die je als je het koud hebt kunnen verwarmen Een knuffel, soms lang en soms kort Wanneer je blij bent of je voelt je rot Een knuffel het kost je niks en het voelt zo fijn Om even dicht bij iemand te kunnen zijn...
Als een glas koel helder water Is je leven in't begin. Gulzig ga je er van drinken Slok na slok met grote haast Dan ineens ga je beseffen.. t"Is bijna op, hoe kan dat nou Waar heb ik het gelaten.. Wat is ermee gedaan? Waarom was ik zo verkwistend, Waarom niet rustig aan gedaan. Ik moet zuinig zijn met het beetje dat nog rest de druppels die nog zijn gebleven, zijn kostbaar, denk toch na, en eind'lijk heb je tijd te denken... Wat is het doel, wat is de zin... Hoe vul ik het laatste beetje in... A.S.Snijder
Mag ik U vandaag even voorstellen aan mijn tweede blogje, Finistera, Verleden jaar schreef ik een rijmverhaal voor een kennis van ons die te voet naar Santiago de Compostella is gegaan. Door het schrijven van dit verhaal is het idee om een blogje te maken ontstaan, maar sindsdien zijn er al veel meer berichtjes op mijn blogje verschenen, en is mijn rijmverhaal al een tijdje in het beginarchief verdwenen, Daarom nam ik een paar dagen geleden dit besluit, en ik dacht bij mezelf, ik breng een nieuw blogje uit, Aan het schrijven van dit verhaal is veel denk- en tikwerk voorafgegaan, maar ik heb het graag gedaan, Persoonlijk heb ik het al vele malen terug gelezen en er veel plezier aan beleefd, dus, nu wil ik ook jullie de mogelijkheid geven om het reuzegedicht nog eens te lezen. Ik hoop dat jullie er veel plezier aan beleven en dat je er ook iets zal van opsteken, want, neem het van me aan, de tocht van deze pelgrim, is niet altijd over rozen gegaan.
Ik ontsteek dit kaarsje en doe een wens Dat hij voor ieder mens in moeilijke tijden Een beetje licht zal verspreiden Een beetje licht en warmte voor iedereen Dan voel je, je wat minder alleen Een beetje warmte doet je zo goed Het geeft je weer nieuwe moed...
Een traan, die over de wangen rolt, Het verdriet, waar men niet mee solt. Af en toe moet je je gewoon even laten gaan, Huilen helpt, om te blijven staan. Verwerken, dat is wat je doen moet, Een traan laten, doet je soms goed...
