Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Wanneer ik morgen doodga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield. Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield. Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen. Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken. Vertel het aan de huizen van steen, vertel het aan de stad, hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens. Ze zouden je niet geloven. Ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man alleen maar een vrouw, dat een mens een mens zo liefhad als ik jou.
Hier een prachtig gedichtje geschreven door T. De Rode:
Laat ze maar komen. Laat ze maar stromen. Ze reinigen je ziel. Ze verzachten je wonden. Ze helen oud zeer. Huil maar. Tranen hebben genezende kracht. Vandaar dat men na het huilen weer lacht. Je voelt je lichter, je adem is dieper. De mens is er op ingesteld om te huilen bij verdriet, omdat het verzacht. Dus hou het natuurlijk proces niet tegen, kom maar op met die regen. Laat de stortvloed maar komen. Laat je tranen maar stromen.
Hier een prachtig oud spreekwoord met een diepe waarheid:
Wie wat te zeggen heeft over het mijne Hij ga naar huis en bekijke het zijne En vindt zijn oog daar geen gebreken Hij kome terug en dan mag hij spreken. (Oud spreekwoord)
Kleine druppels water, kleine korrels zand, vormen oceanen en het vasteland. Kleine liefdesdiensten en een vriendelijk woord, maken de aarde van heden tot een zalig oord.
Mooi tekstje over eerlijkheid en vertrouwen , schrijver niet bekend.
Een bakker kreeg boter van een boer. In ruil daarvoor kreeg de boer brood van de bakker. Na een tijdje viel het de bakker op dat de stukken boter van de boer steeds lichter werden. De boter zou steeds drie pond moeten wegen, maar het leek iedere keer minder te zijn.
De boer woog de boter op zijn weegschaal. Die gaf hem gelijk en hij klaagde zijn boterleverancier aan bij de rechter. "Uw stukken boter zouden niet het vereiste gewicht hebben", zei de rechter tegen de boer. "Dit stuk zou drie pond moeten wegen, maar het weegt veel minder."
"Dat is uitgesloten, meneer de rechter", zei de boer. "Ik heb het elke keer nagewogen." "Misschien kloppen uw gewichten niet", opperde de rechter. "Hoezo gewichten?" vroeg de boer stomverbaasd. "Ik heb helemaal geen gewichten. Die gebruik ik nooit." "Maar waar weegt u dan mee als u geen gewichten heeft?", vroeg de rechter.
"Heel eenvoudig", zei de boer. "Ik krijg mijn brood van de bakker en hij krijgt boter van mij. Een brood weegt drie pond dus leg ik mijn boter links op de weegschaal en een brood rechts en zo weeg ik dat af." ......
Het lezen van dit verhaal bezorgde me gewoon kippevel, ik wil het U niet onthouden:
Een jonge man bereidde zich voor om af te studeren. Al maanden bewonderde hij een prachtige sportauto in de showroom van een dealer en wetend dat zijn vader zich zoiets wel kon veroorloven, vertelde hij hem dat zo"n auto alles was wat hij wenste als afstudeer cadeau.
Terwijl de dag van de diploma uitreiking steeds dichter bij kwam, hield de jongeman zijn vader nauwlettend in de gaten, in de hoop dat hij aanwijzingen zou krijgen dat zijn vader de auto had gekocht. Uiteindelijk, op de morgen van het afstuderen, vroeg zijn vader hem om bij hem in zijn studeerkamer te komen. Zijn vader vertelde hem hoe trots hij was zo"n fijne zoon te hebben en hoeveel hij van hem hield. Hij overhandigde zijn zoon een prachtig ingepakt pakje. Nieuwsgierig, maar ietwat teleurgesteld, opende de jongeman het pakje en vond er een prachtige, in leer gebonden, Bijbel. Boos verhief hij zijn stem tegen zijn vader en zei: "je bulkt van het geld en je koopt een bijbel voor me?!" en stormde het huis uit, het boek achterlatend.
Vele jaren gingen voorbij en de jongeman had zich ondertussen ontpopt tot succesvol zakenman. Hij had een prachtig huis en een fantastisch gezin, maar realiseerde zich ineens dat zijn vader nu toch wel erg oud moest zijn en dat hij mogelijk toch maar een keer bij hem langs moest gaan. Hij had hem niet meer gezien sinds de dag van zijn afstuderen. Maar voordat het hem lukte om dat te doen, bereikte hem een telegram waarin het overlijden van zijn vader werd aangekondigd en waarin stond dat hij al zijn bezittingen aan zijn zoon had nagelaten. Hij moest onmiddellijk naar het huis van zijn vader komen om de zaken te regelen.
Toen hij bij zijn vaders huis aankwam raakte zijn hart plots vervuld van droefenis en spijt. Hij begon zijn vaders belangrijke papieren uit te zoeken toen zijn oog viel op een nog steeds nieuw uitziende bijbel, die er nog precies lag zoals hij hem jaren geleden achter had gelaten. Met tranen in de ogen opende hij de bijbel en begon de bladzijden om te slaan. Terwijl hij die woorden las, viel er een sleutel uit een enveloppe die achter op de bijbel met plakband vast zat. Het had een label met de naam van de dealer, de dealer die de sportauto verkocht die hij destijds zo graag wilde. Op het label stond de afstudeerdag afgedrukt en de woorden ... betaald.
Mooi verhaal met een pracht van een moraal, schrijver is mij niet bekend, geniet er van:
Een vader stuurde zijn twee zonen de wereld in om ervaring op te doen, om het leven van de mensen op het platte land, in de dorpen en steden te leren kennen. En hij zei tegen hen: Laat tekens achter op jullie weg. De twee broers gingen op pad. Al na enkele stappen begon de oudste broer tekens te maken. Hij maakte knopen in grashalmen, brak twijgen van struiken en bomen, stak takjes in de aarde, legde stenen op de rand van zijn pad. De hele weg die hij liep was vol met tekens. Hij was zo bezig met tekens maken dat hij er nauwelijks aan toe kwam om met mensen in gesprek te raken. De jongste broer echter gedroeg zich heel anders. Hij maakte geen tekens langs de weg. Maar in het eerste dorp ging hij naar de herberg, at en dronk met de mensen en vertelde uit zijn leven. In het volgende dorp raakte hij bevriend met een jongen die hem mee nam naar zijn familie. Weer in een ander dorp voegde hij zich bij de mensen, luisterde naar hun ervaringen en verhalen, en vertelde wat in zijn hart op kwam. In een stadje waar hij langs kwam kreeg hij vanwege zijn open en vriendelijke aard spontaan van de mensen eten en drinken aangeboden, vroeg geïnteresseerd naar hun levenservaringen, luisterde en vertelde. Intussen was de oudste broer druk bezig met zijn knopen, twijgen en takjes. Toen ze beide weer thuis waren vertelden ze hun vader van hun belevenissen. Nadat deze aandachtig geluisterd had ging hij met hen dezelfde weg die zij gegaan waren. Overal werd de jongste broer met zijn vader heel hartelijk ontvangen. Maar niemand kende de oudste broer. "Ik begrijp niet waarom niemand mij kent", zei deze, "allen zijn zo vriendelijk tegen mijn broer, die niets gedaan heeft dan alleen maar kijken en praten; hij heeft geen grashalmen geknoopt, geen twijgen gebroken, geen enkel teken aangebracht zoals u, vader, het bevolen hebt, maar iedereen kent hem en is blij met hem. Toen zei de vader: "Er bestaan nog andere tekens dan grastwijgen en takken, mijn zoon. Het zijn de tekens die een mens in de harten van andere mensen achterlaat wanneer hij hen ontmoet, naar hen luistert, met hen spreekt en hen zijn vriendschap schenkt. Dat zijn de tekens die je jongere broer op zijn weg heeft achtergelaten. Daarom wordt hij door de mensen herkend en vriendelijk ontvangen. De tekens die je in de harten van mensen achterlaat blijven,terwijl gras, twijgen en takken allang zijn verdord en verdwenen in de maalstroom van de tijd.
Eén keer in je leven, ontmoet je iemand die perfect bij je past. Daarvan is er maar eentje, daar moet je zuinig op zijn, want als je die kwijtraakt, doet het de rest van je leven pijn. Eén keer in je leven, is de liefde een laaiend vuur, als je er niet goed voor bent, dan dooft het op den duur. En als je het een keer hebt gehad, een liefde zó intens, blijft het voor de rest van je leven, je allergrootste wens.
