Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Een liefdesgebaar Een gedicht, zonneklaar Zo teder verwoord Door niemand verstoord Zo lieflijk, zo schoon Maar toch, gewoon Als een vogel die zingt Door bloemen omringd Uit het leven gegrepen Door eenieder begrepen Een versje met kracht Door niemand verwacht Als ochtenddauw op bloemen Eenvoudig te noemen Doch van een eenvoud die niemand meer ziet En waar je als mens het meest van geniet Het zijn toch de kleine dingen Die je met liefde omringen Maar we zijn ze vergeten We zouden beter moeten weten Want de eenvoud, ons geschonken Doet liefde in je hart weer vonken
Een tedere ochtend, Ontwaakt roze en heel pril Het geluid van de stilte Een fluistering in de wind Stof, dansend in een zonnestraal Een trillende vlinder Gaat van bloem naar bloem Zonlicht tovert duizend kleuren In het water van een plas Het wonder van het leven Alweer een nieuwe dag...
Houden van is een mooi gebaar Dat betekent ik sta voor je klaar Zonder liefde vaart geen mens Dat is toch ieders grootste wens Laat de liefde tot je komen In de kleine en de grote mens Ja dat is mijn grootste wens...
ieder moment van geluk, dat je tegenkomt in je leven, probeer het bewust te beleven ....
Leer ieder moment van geluk bewust te beleven. Heb het nooit te druk om liefde te krijgen of te geven. Een simpel woord, een handgebaar, een moment van warmte, ze zijn zo kostbaar in dit leven zonder kalmte. Elke seconde zonder zorgen die je al hebt gehad, al was het vandaag of komt het morgen, neemt niemand je ooit meer af. Hou die momenten vast, zorg dat je er van geniet, want met liefde als last ontwijk je veel verdriet...
heb je niet altijd te kiezen, maar probeer steeds om door te gaan en de moed niet te verliezen ....
In het leven moet je de weg gaan die voor je ligt Lang niet altijd is dat de weg van je eigen keuze. Vaak wordt de weg, je door het leven aangewezen. En soms lijkt dat leven een haakse bocht te nemen.
De toekomst past niet bij het verleden. Je herkent jezelf niet. Je bent een vreemdeling op het podium van je eigen bestaan Je hebt geen uitzicht meer, en je vraagt je af hoe het verder moet.
Je hebt alleen maar jezelf en daarmee moet je het doen. Soms zou je willen vluchten, ver weg Maar zoals een wandelaar in de zon kan je niet vluchten voor je eigen schaduw..
Je moet daarmee vrede sluiten. Dan pas komt er weer licht en lucht. Je ziet kleine pijltjes die je de richting aanwijzen. Je kunt weer leven, al is het maar voor één dag. En stilaan worden dagen weken en weken maanden.
Soms is het goed om stil te staan en achterom te kijken. En dan zie je jouw weg, die je zelf niet hebt gekozen, maar die je is aangewezen. Misschien zie je dan een rode draad, en put je daaruit de moed om met vertrouwen de toekomst tegemoet te gaan.
beste blogmaatjes, dit is een wensje voor jullie allemaal:
Ik wens je een bloempje voor iedere dag, een vriendelijk woordje, een vrolijke lach, een arm om je schouders, een knipoog die 't doet, een duim in de hoogte die hoopt, het ga je goed....
het doet een mens zo goed te weten dat hij vrienden heeft waarop hij altijd kan bouwen ...
Vriendschap en Vertrouwen. Ik sluit het op in mijn hart. Echte vriendschap zal groeien en bloeien. Heel bijzonder en heel apart. Dat gevoel wil ik delen met iemand. Waar ik met vertrouwen op kan bouwen. Dan geeft het nog een veel groter geluk. Zo' n band voor het leven . Is als gouddraad geweven. En gaat nooit meer stuk.
de wortels van echte vriendschap worden met de jaren zo verbonden dat ze nooit meer los zullen komen ...
Vrienden zijn als bomen Op een goede afstand van elkaar geplant Zo ontnemen ze elkaar het licht niet Maar geven elkaar de ruimte Vrienden zijn als bomen Samen groeien ze hoger Ze worden sterker en strekken zich uit Ze moedigen elkaar aan hoger te groeien Vrienden zijn als bomen Met de wind fluisteren ze elkaar geheimen toe Ze koesteren elkaar met de zon Ze verkwikken met de regen. Vrienden zijn als bomen Ze trotseren de stormen Ze trotseren de droogte Ze doorstaan de seizoenen van het leven Vrienden zijn als bomen Soms lijken ze verder van elkaar af te staan Maar ondergronds Zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden...
Het leven is als de natuur je moet er goed voor zorgen. Doen we dat niet dan volgt er misschien geen morgen.
In onze aderen stroomt bloed in de rivieren water. Van zaadje tot plant, van eitje tot mens, zo is het nu, maar ook "zeker"later.
Je wordt geboren, je gaat dood dat is de kringloop van het leven. Zo gaat dat met mens en natuur. We zijn uit het zelfde ontstaan en dat is een vast gegeven...
