Deze namiddag de tweede aflevering van "Eenzaam" bekeken.  Vorige keer kwamen eenzame tieners aan bod, deze keer ging het over dertigers/ veertigers en volgende week vijftigers/ zestigers - mijn leeftijdsgenoten dus...  Ik ben zelf al jaren "single" en sinds ons ma eerst in het ziekenhuis en vandaar verhuisd is naar een RVT ook letterlijk "alleen" in huis.  Ik prijs me gelukkig absoluut niet eenzaam te zijn.  Een druk sociaal leven ( soms te druk zelfs ) is voor mij een zegen.  Thuis komen in een leeg huis of opstaan en alleen zijn, dat vind ik totaal geen probleem.  Enkel het alleen voor jezelf koken, dat is niet echt leuk. Maar ieder mens is anders en het is een feit dat je soms raar wordt bekeken als je vlakaf zegt dat je graag alleen bent.  De personen in aflevering verlangden naar een partner om het leven mee te delen.  Ook dat is mij vreemd.  Misschien ben ik te eigengereid en niet bereid toegevingen te doen want in mijn ogen - voor mij  - valt een kosten- batenanalyse altijd in het voordeel uit van het leven als single.  Maar nogmaals, dat geldt voor mij en uitsluitend voor mij.  Het lijkt me wel erg als je echt naar iemand verlangt om je leven meer zin te geven, en die komt maar niet op je pad ...  En ik heb ook wel bewondering voor die deelnemers die zich toch zeer kwetsbaar durven opstellen.  Al bij al is dit een goed programma, totaal geen "uitlachtelevisie" zoals zovele andere dingen waar ik uit principe nooit naar kijk