70 minuten aan de telefoon ... Monique had er echt nood aan!  Zij en haar man zijn allebei tachtigers, zonder kinderen en met weinig familie ... de nood aan sociaal contact is soms groot ... en ook al kunnen ze goed overweg met de computer, het is toch niet hetzelfde!  

Ze zijn nog gezond maar zien in hun kennissenkring mensen ziek worden, aftakelen, sterven ... En daarom haar vraag ... Ze gaan de papieren voor een eventuele euthanasie in orde maken en of ik als getuige wil tekenen... Natuurlijk heb ik "ja" gezegd, want ik vind dat mensen het recht moeten hebben, om te bepalen hoe en wanneer zij het leven niet meer zien zitten ... Zware kost voor een zondag?  Niet echt, vind ik.  De dood hoort bij het leven en het is niet omdat wij die weggemoffeld hebben achter de muren van ziekenhuizen en WZC dat dat iets aan de zaak verandert!  

Ik begrijp die angst voor het sterven niet!  Zelfs toen ik pas de diagnose "darmkanker" heb gekregen 3,5 jaar geleden ben ik NOOIT bang  geweest ... wel voor pijn en aftakeling, niet voor de dood zelf!  Het lijkt me afschuwelijk om eeuwig te leven.  Nee, bedankt!

En over kanker gesproken, morgen heb ik mijn zesmaandelijkse scan en dan woensdag consult bij mijn oncologe... Zit ik in spanning?  Niet echt... het is wat het is ... Ben ik nu abnormaal?  Mijn oncologe zegt dat ik wel "atypisch" ben ... Nou ja, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, niet?  Ik verkies mijn houding boven panikeren en voordurend zitten te wenen ...