Ja, het is wel even schrikken als de diagnose wordt gesteld ... en dat het een impact heeft, natuurlijk.  Maar iedereen reageert anders ... Persoonlijk heb ik geen traan gelaten en nooit gepanikeerd, ook al hield ik rekening met een worst case scenario ... Tenslotte hoort de dood bij het leven ... ook al wordt die weggestopt en aan het zicht onttrokken.  Toen ik een kind was stierven mensen vaak thuis en dan gingen we een kruisje geven ... Ik heb dat bij mijn grootouders gedaan en bij een aantal buren ... Het heeft me geen trauma's bezorgd, integendeel!  Toen ik bijna 4 jaar geleden kanker kreeg en tijdens de periode daarop ervoer ik vooral een gevoel van dankbaarheid dat ik toch tot mijn 63° mocht genieten van een robuuste gezondheid en dat ik al bij al wel tevreden was over mijn leven ... Langzaam aftakelen, dement zijn zoals ons ma ... dat vind ik- eerlijk gezegd- erger!  Maar ik herhaal, het is persoonlijk!  Ik denk nu aan Myriam die diverse tumoren heeft en de chemo slaat niet aan ... Ze weet dat ... En toch... vroeger was ze echt een ongelooflijke pessimist en zwartkijker en nu geniet ze - ondanks corona- van elke dag dat ze er nog is!  Heel tof en ontroerend om haar mails te lezen ...  Dus ja, ik begrijp Goedele Liekens maar niet iedereen is zoals zij ... Het is altijd gevaarlijk om te generaliseren