Het was een positief bezoek, met een goede babbel met mijn broer... die volgende donderdag weer op post zal zijn... Ons ma herkent hem niet meer, mij ook niet trouwens, maar ze is wel gelukkig ons te zien en dat is het belangrijkste, toch?  Helaas, met nieuwjaar zal het weer ikzelf zijn zonder de rest van de familie...Want er mogen maar twee vaste personen op de kamer (ik en mijn broer dus) en ook in de cafetaria zijn er strenge beperkingen... Ik troost me met de gedachte dat ons ma niet beseft dat het nieuwjaar is... Maar ik heb echt medelijden met de bewoners die helder van geest zijn en die ook al maandenlang zeer weinig bezoek mogen ontvangen...  de jeugd klaagt en terecht maar zij hebben nog een leven voor zich... de ouderen echter verliezen kostbare tijd... terwijl zij geen jaren meer hebben op deze planeet... Ik weet dat het allicht niet anders kan, maar dat maakt het niet makkelijker te verteren