Ik ben 70 en ik kan me niet voorstellen dat mijn kind of mijn kleinkind zou schrik hebben om me te zeggen dat ze homo/lesbisch/bi of nog iets anders zijn.  Ik kan me dat gewoon niet voorstellen!  Zelfs mijn moeder was heel open op dat vlak ... al heb ik haar wel een beetje moeten "heropvoeden" ... Ik heb lesbische vriendinnen die regelmatig bij ons over de vloer kwamen/ komen en dan?  Een buurvrouw vroeg me ooit, en dit uit bezorgdheid, of ik niet bang was dat anderen zouden denken dat ik ook lesbisch was.  Ik ben gewoon beginnen schaterlachen   De gedachten zijn vrij en het staat iedereen vrij te denken wat hij/ zij wil .. en het staat mij vrij me daar helemaal niets van aan te trekken   Wat moeten al die kritikasters een saai leven hebben, als dat van anderen blijkbaar zo veel interessanter is!  Indien we ons minder zouden bekommeren om andermans mening en gewoon ons ding doen, datgene wat wat wij ok vinden, dan zou het leven veel simpeler en veel rustiger en gelukkiger zijn, toch?  Klinkt naïef, is het ook, maar het is en blijft mijn filosofie!  Maar ondertussen zijn er dus ouders die hun kinderen niet aanvaarden indien ze afwijken van "de norm" en dat is heel triestig omdat het tijd en energie kost om je hieruit te bevrijden en omdat he sporen achterlaat ... En heeft een mens al niet genoeg "bagage" mee te sleuren zonder dat wij het nog wat moeilijker moeten maken voor elkaar?