Wat een alleenheid.

De hevige wind buiten maakte dat je het zo scherp voelde.

Al wat was is vervlogen. Weg.

Wat rest is een ouder geworden boom.

De wortels ervan komen steeds losser te zitten.

De boom kijkt uit over het kaal geworden landschap, met ultramoderne gebouwen, zonder gras of bloemen, zonder bomen en slechts gemillimeterde struiken. Strak. Plastiek, beton, metaal, glas.

Er zijn nog mensen die geven om de oude boom... en dat doet deugd.

Het houdt niet stand bij de grotere hoeveelheid gevoelloosheid, hardheid, onverschilligheid, bij de aanvallen op de boom, de verminkingen, bespugingen, spot.

En net als toen... wordt er bovendien ook gezorgd dat die de boom in hun hart sluiten zoals die is, weggetrokken worden waar en hoe het kan.

Ach boom, neem de raad ter harte van die jou passeerde en zo hartelijk en aardig voor je was. Probeer de nare houdingen los te koppelen en bescherm hetgeen waarvan je genieten kan, want ook dat wordt vaak voorwerp van spot of kritiek.