Ik ben zo moe van de voortdurende verwijten. De conflicten oplossen, wat zou ik dat graag kunnen. Ik verlies de laatste restjes levensvreugde met telkens weer nieuwe bommen die er gegooid worden. Het komt nooit goed. Telkens is er weer hoop, dat het goed komt. Er wordt zoveel ingevuld wat ik niet doe, ben, ... 'het is alsof je van ons verwacht dat...' Als ik laat weten dat ik dat helemaal niet verwachtte... dan wordt er een nieuwe bom gedropt. 'Ja, maar jij eiste wel verontschuldigingen van mij'. Ik eiste helemaal geen verontschuldigingen van haar. Dat was zijzelf, het werd toevallig nog opgenomen ook omdat hun telefoon nog openstond. Daarin hoorde je haar duidelijk zeggen 'dat ik me moest verontschuldigen'. Ik kreeg eerder ook dit verwijt, dat het wel leek alsof er niets was gebeurd... . Jazeker was er allerlei gebeurd, ik wenste alleen geen ruzie meer, ik wenste niet mee te gaan in het welles nietes spel. Ik voelde me moe, ontgoocheld en er was een berg verdriet.
Wat was ik opgelucht en blij toen ze op bezoek waren en het nieuwe huisdiertje goed onthaald bleek. Want hoe gek hoe ze ook het vorige dier in huis afkeurden terwijl zij zich nergens hoefden om te bekommeren wat dat diertje betrof. Ze woonden toch niet meer hier?
Erna begon het, 'waarom ik weer een huisdier had gekocht, want nu kon ik niet meer naar daar, naar ginder enz... ' Daar had ik toch zelf over nagedacht? En wat dacht ik nu, dat zij dit en dat gingen doen nu ik een nieuw huisdier had... .
Neen, dat dacht ik niet. Het ging zo maar door.
Ik 'verdedigde me'. Uit ervaring weet ik dat dit niet helpt. Het is slechts een aanloop naar nieuwe verwijten en/of argumenten.
En dat ik nu nooit naar ze luisterde, altijd mijn eigen zin deed.
Hoezo moest ik toestemming vragen als een kind aan mijn kinderen om een huisdier te nemen? Moest ik leven zoals zij wilden dat ik leefde?
Was het dan niet goed dat ik mijn eenzaamheid hierdoor trachtte op te vangen?
Was het niet goed dat ik me door het huisdier beter voelde?
Het voelt alsof mijn leven slechts geleefd mag worden op een manier die 'slechts voor hen' goed uitkomt. Het voelt of ik niet aanvaard word als het wezen dat ik ben, geen spaander blijft heel, ik lijk voor geen millimeter te deugen.
Zo vaak wil ik eruit vluchten, uit die eeuwige pijn. Maar dan wijs ik mezelf erop dat ik dat niet mag, dat ik die me wel aanvaarden en me een warm hart toe dragen niet dat verdriet mag geven.
Maar ik ben moe. En mijn energie en moed slinkt elke keer zoiets gebeurt, en vaak is wat ik net won opnieuw verwoest. Mijn nieuwe blijheid door iets telkens weer de grond in geboord.
Ik probeer het me niet aan te trekken maar dan komt het in de vorm van nachtmerries, ik ga ermee slapen, ik sta ermee op. Telkens voel ik me gesloopt.
Het heeft een enorme impact op zowel mijn psychische als mijn lichamelijke gezondheid.
Er wordt me soms aangeraden dat relaties die je vergiftigen best verbroken worden. Maar ik kan het niet.
Ik wou dat ik de poorten van mijn brein kon sluiten. En van mijn voelen.
Alles doet pijn in me. Voortdurend alert zijn om gedachten te verjagen die kwellen, onzeker maken, me innerlijk doen schreeuwen van angst.
Wat is er veranderd? Waarom wordt er niet meer gereageerd op een berichtje van me?
Ik wil de angst niet meer om iets 'verkeerds' te doen of gedaan te hebben.
Wat mis ik vrienden die eerlijk zijn, oprecht, geen dubbele agenda hebben, niet zwijgend veroordelen.
Er wordt iets beloofd, straks komt ze dat brengen. Maar wanneer is straks? Ik blijf lange tijd in de woonkamer zodat ik de deurbel goed kan horen. Ondertussen werk ik wat klusjes af.
Na een lange tijd, besluit ik in de tuin te werken. Als ik de bel niet hoor, zal ze wel een berichtje sturen, stel ik mezelf gerust. Als ik terug naar binnen ga, kijk ik op mijn mobieltje, geen bericht. Het lijkt wel of ik tegelijk de gekwelde binnenkant verzorg, opruim... .
Nog steeds geen berichtje. Wellicht waren ze op stap.
De verdere avond, geen deurbel, geen berichtje.
Natuurlijk kon ik zelf informeren... maar ik wil me niet meer als een angsthaas gedragen, ik wil die onzekerheid niet meer. Die houding van achter ze aan te lopen, maakt me ziek.
Hoeveel wordt vergeten... en dat is best... maar wat niet langer goed voelt, is dat dit zo'n impact heeft op me. Geen fijne impact. Ik wil dit loslaten en er niet meer zo om geven... .
Dat is moeilijk maar ik wil af van die pijn telkens, van dat verdriet. Van het ambivalente in die houding, wat me net zo onzeker maakt en bang.
Het is stil in mijn hoofd. Er is pijn, verdriet. Maar ik hou het stil in mijn hoofd. Zodat niet alles stil wordt in me.
Er is iets veranderd in me. Een omhulsel. Een muur... of een houten schutting, een strohut... ik weet het niet... maar het houdt heel wat buiten... . Ik doe... en wil niet voortdurend beducht zijn op die anderen die hun ongenoegen laten blijken op alle manieren behalve de geruststellende... namelijk : praten, vragen, spreken, communiceren. Het maakt me bang... en dat wil ik niet meer. Ik sluit me af voor hun ongenoegen, als dat er zou zijn... . Als het er zou zijn, dan spreken ze het liefst uit. Ik wens me niet meer als een bange haas te gedragen, me niet langer in zowat onmogeljke bochten te wringen. Het is nog pijnlijker wanneer ik dan geconfronteerd wordt met hun eigen verregaande nonchalance, of het duidelijk 'weinig of geen' rekening houden met hun omgeving. En natuurlijk word je dan een soort van 'lastpak', als je niet op die akelige zwijgende manier maar met vriendelijke woorden, ze erop wijst, of verzoekt om... .
Mijn besluit: laat ze hun gang maar gaan. Ik sluit er me voor af. En ik probeer mijn leven te leven, met sterkere grenzen om me heen. Ook innerlijke barelen, zodat allerlei kwetsende houdingen me niet meer omtoveren in een wrak.
Helemaal verdoofd. De balans is nu helemaal die ene kant uitgegaan. Met een luide bons kwam die ene schaal naar beneden.
Ik red het wel hoor. Op overlevingsstatus. Voel me doodmoe helemaal.
Alsof ik midden in een oorlog zit en er geen mogelijkheid is om te vluchten, me te verschuilen, tot rust te komen. Al die mogelijkheden worden gesaboteerd. Toch blijf ik proberen.
Geen uitlaatklep sinds weken maakt alles nog moeilijker. Het enige wat me behoedt voor nog meer ravage is mezelf 'doodhouden', verdoofd dus.
De auto-immuunziekte, de hele corona-ellende, depressie en op deze twee maanden acht weken niet naar de hulpverlener kunnen. De spanningen in mijn buurt, de gemelijkheid van die ik meende te kunnen vertrouwen, de afschuwelijke aanval van een ander persoon. Zoveel maskers vallen af deze tijden.
Ik ben het moe, ik kan niet meer.
Ik voel me hoe langer hoe minder in staat om me af te schermen van allerlei soorten gemenigheid, wreedheid, gestoordheid. Wil al die negativiteit niet langer zo intens voelen.
Het moet veranderen, mijn leven voelt ondergraven... .
Geen respect voor de anderen hier, of weinig... dat amper nog iemand kunnen vertrouwen in mijn onmiddelijke buurt, het nekt me.
Ik moet alvast ophouden met de angst die er weer is gekomen... waardoor je speelbal wordt van anderen hun frustraties, jaloezie, machtspelletjes.
Speel muziek op een normaal niveau, ga niet als een haas de trappen af maar stap gewoon, haal je regenscherm tevoorschijn als er nog eens matten worden uitgeklopt vanuit de hoogte en de viezigheid jouw terras of was bereikt . En ga er niet telkens dood van als je ziet dat je gezien werd maar er toch vlug weggedraaid wordt... of als je die reikhalzend ziet kijken vanop dat terras naar wat je doet in je tuin... maar als je kijkt, alweer doet of je er niet bent.
Wat vind ik dat vreselijk allemaal. Er wordt niet echt gecommuniceerd, het is zo vaak gemelijk, ontkennen, doen alsof de neus bloedt. Dus ik stop met dat blindelings vertrouwen in mensen, ik stop met me te laten beschuldigen voor zaken waar ik niets mee te maken heb... ik stop met mezelf weg te moffelen daardoor. Ik doe mijn ding, en laat ze maar respectloos omgaan met de omgeving, ik sluit de barelen, ze doen maar. Focus je nu maar op al die mensen die je wel eerlijk benaderen, je al het goede gunnen in plaats van het te benijden. Ik ga er stilaan dood van. Ben op.
Alsof het nog steeds niet tot mijn bewustzijn kon doordringen.
Ik doe alles wat gevraagd wordt en toch voel ik me niet in de realiteit, nog steeds niet.
Ik woon in wolken van 'vreemdheid', bewegingen buiten me om, alles lijkt verdoofd.
Ook het voelen bij tijden en het reageren is veranderd, alsof ik half robot werd.
Enorm moe en erg down, met enorm veel moeite aan de taakjes, zowel het mezelf ertoe dwingen als het taken volbrengen zelf.
Niets boeit me nog, nergens naar uitkijken, steeds meer 'doet er niet meer toe'. En wanneer er een plan ontstaat in mijn verdoofde brein, dan zakt het als een pudding in elkaar voor ik er aan kon beginnen.
Alsof iemand me vraagt om een mens te opereren terwijl ik daar niets van kan.
Depressie, immuniteitsziekte en dan de hele beleving verlamd door corona. Eenzaam voel ik me niet meer, niet meer... de berg, die steeds maar groeiende berg, eraf gedonderd.
Het is vreemd... alles... . Je kan het niet 'grijpen' en niet 'begrijpen'. Je doet wat je opgedragen werd en wordt naargelang de situatie verandert.
Onzekerheid blijft. En angst. Twijfel.
Ja, het voelt als een nachtmerrie. Een die niet verdwijnt als je ontwaakt.
En natuurlijk wil je er 'het beste' van maken. Maar hoe?
Ik vermijd het om meer dan 2 keer per dag de situatie te volgen. En dan via kanalen die je kan vertrouwen. En die niet komen met feiten die je niet helpen, tenzij door de angst nog te verergeren en je de moed te doen verliezen.
Toch voelt het vaak of ik in het duister tast. Of alsof ik iedere minuut mijn handen zou moeten wassen of heel mijn huis zou moeten ontsmetten. Alsof dat virus plots ook in dit huis zit alhoewel ik alleen woon met mijn huisdier en ik me aan de regels houd.
Als ik dan toch naar de winkel ga en ik hou voldoende afstand, zijn er toch mensen die ofwel niet weten wat anderhalve meter afstand houden betekent. Of menen ze dat ze als ze achter je aankomen die afstand niet meer hoeven te respecteren?
Je ziet een bejaard koppel wandelen en toch blijft er een man met een hondje op de stoep staan... terwijl je toch niet kan verwachten dat het bejaarde koppel dan maar over de berm naar de straat moet gaan? Ik merk dat een van ze wat zegt tegen de man met het hondje. Ik hoor hem zeggen dat zijn hondje goede dag wil zeggen aan mijn hond... waarmee ik net om de afstand te garanderen mee wandel aan de overkant van de straat. Ik ben ontsteld over zijn onwetendheid of wat is de verklaring voor zijn gedrag???
Hij kon opzij gaan staan, om voldoende afstand tussen hem en het bejaard koppeltje te garanderen maar neen, hij staat daar als een rots midden op het voetpad en wijkt amper als het koppel hem is genaderd.
Ik heb zin om hem toe te roepen opzij te gaan maar ik vertrouwde erop dat hij dat wel zou doen als het koppel dichterbij komt. Dus niet En toen ik zijn antwoord hoorde, voelde ik me nog meer ontredderd... hoezo moest zijn hondje mijn hond gedag zeggen????
Vroeger kwam die ook met zijn niet aangelijnd hondje dichterbij waarbij ik hem duidelijk maakte dat mijn hond (en ik) daar niet zo van gediend zijn. (haar haren gaan overeind staan telkens ze dat hondje ziet komen, de mijne daardoor ook ;-))
Dus ik hoopte dat hij nu zijn verstand zou gebruiken en zijn hondje daar aan de overkant van de straat hield.
Toen we naderden, begon het hondje te blaffen en hoorde ik de man zeggen 'voilà nu heeft hij gedag gezegd ... '
Arghhhhhhhhhh . Te geschokt om hem vanaf de overkant duidelijk te maken dat hij voldoende afstand nu moet houden tussen hem en anderen...
En ja... het bejaard koppel kon binnen blijven maar wordt er niet gezegd dat er voldoende afstand moet gehouden worden??? JA dus... ! Zucht. En als iedereen dat doet, dan is een wandeling als je gezond bent net goed.
Maar dan moet je wel niet zo'n persoon ontmoeten die de regels niet snapt... tenzij je hem daar op tijd aan herinnert... !
Gisteren in een winkel voerden ik en een man net een sierlijk ballet hihi... ik wou een gang inslaan maar zag hem komen en ging terug om de afstand te garanderen... en zo ging het een hele tijd want toevallig kwamen we mekaar telkens weer tegen al was die winkel groot genoeg . Zo kan je eigenlijk van die maatregel ook een spelletje maken. En dan lach je bijna als vanzelf naar mekaar. En lachen is en blijft gezond en doet toch ook de meeste mensen deugd?
Ook een babbeltje maken met een bejaarde die voor de gevel van haar huis staat en zich geen raad meer weet van eenzaamheid... . Dat zijn van die kleine dingen die toch kunnen zorgen voor 'warm contact al is het dan op afstand'. Of lachen naar mekaar... wat even de angst en de zorgen doet smelten.
Vergeet je titel niet... 'schrijvend blijven'...! Je vergat dat ultieme middel voor je om te blijven... om jezelf niet te verliezen én je moed.
De wanhoop ten top. En dan verstuur je noodoproepen. Reacties of het uitblijven ervan maken het nog erger. Trekken je naar de bodem.
Je sluit die ene poort. Je schreeuwt... en schrijft, je schreeuwt al schrijvend. Je weet dat er harde veroordelingen kunnen komen. Of nog meer stilzwijgen.
Hoe lang is het geleden dat je zo vaak probeerde iemand te bereiken? De angst groeide. Een déjà vu... .
Ziek van ellende. De buitenlucht in. Niet opnieuw. Niet opnieuw.
Als praten stokt of de woorden niet meer gehoord worden. Ze gaan mee met de wind. Hun geluid gaat verloren.
Omdat jezelf 'dood' voelt? De kracht eruit is. Alles mat voelt en de andere niet meer kan zien, niet meer kan voelen, niet meer beseft dat het van binnen stilaan verandert in die ene nachtmerrie?
Alweer alsof jij als bezetene schreeuwt om hulp, roept, gilt, de moordenaar zit je op de hielen. Maar het dikke glas waarachter je gevangen zit maakt dat niemand je echt kan horen, je werkelijk kan zien, de angst in je ogen kan lezen.
Iemand wuift zelfs terug toen je je beide armen in wanhoop naar boven stak.
En toch werd je gehoord, niet vergooid... niet veroordeeld... .
Je voelt je ziek vandaag, maar niet meer verloren... je voelt je ziek maar niet meer dat soort ziek zijn in coma, maar ziek door de emoties door de warboel van gevoelens. Je staat niet alleen, je bent niet alleen. Wat je voelt wordt niet weggelachen of genegeerd, jezelf er niet om veroordeeld of heel erg afgestraft.
Je wordt gehoord in je hele wezen, ook dat met pijn en verdriet, met schaamte en schuld, met vertwijfeling en angst.
Het duizelt je. Je weet dat je moet zorgen dat je rust, dat je niet overspoeld wordt door dit onverwachte voelen van gehoord te worden. Dat je er mag zijn.
Je durft niet te veel hoop te koesteren dat je jezelf nu weer kan optillen, dat het allemaal wel weer zal gaan. Doe het rustig. Stapje voor stapje. En zorg goed voor jezelf. Zorg dat de angsten het niet meer sturen, jouw leven, jouw zijn. Zorg voor rust zodat de vermoeidheid die monsters niet allemaal extra kan voeden.
Verzeild in de modder. En waar is het 'noorden'? Kan je niet meer verder? Of terug?Een vergruisd brein. En wat meer voel je nog dan de langgerekte schreeuw in de verte?
Spartelen doe je niet meer. Er kwam onverschilligheid. Leegte.
Om je heen kijken wekt slechts angst op. Puin overal. Chaos. Verstikkend.
Gevangen in zoveel netten, draden, klauwen, ... .
En kijk... daar heb je dan je doel.... ! Bevrijd jezelf van de ballast. Ruim dat puin. En probeer orde te scheppen in de chaos. Zodat je weer kan ademen en de angst kan wegebben.
Het blijft jammer genoeg pijnlijk. Ik mis spontane bezoekjes. Of een telefoontje. Bij tijden kan ik het moeilijk aan dat gevoel dat ik niet meer voor ze schijn te bestaan.
Het verdriet kwam in vol ornaat naar boven na die dag dat ik me vergiste en dat onthaald werd op weer die verwijtende toon. Waarom niet gewoon wat begrip voor dat wat voor mezelf al moeilijk genoeg is?
Ik ben er zo ontzettend moe door... altijd op je tellen letten, kijken wat je zegt... en je niet laten overspoelen. Ieder woord én gevoel wat niet in het plaatje past wordt afgemaakt.
Ze moeten me niet. Het doet vooral pijn hoe je miskend wordt, op een vreselijke manier anders ingevuld wordt.
Het slaat je hele innerlijke wereld in diggelen.
Ik voel me slechts door de kleintjes geliefd. Ik weet dat ik ook door één van de oudere graag gezien word maar het is nu door omstandigheden niet voelbaar.
Ik begrijp het maar kan het steeds minder dragen. Ook hoe die waar ik toch een goed contact mee meen te hebben, van me weggehouden worden. Ik vind al die gehaaide spelletjes moordend en wenste dat ik kon wegtrekken, ver weg... en het goede van de warmte van mensen om me heen hierdoor niet langer verwoest werd.
Moet je echt eerst op dàt punt aangekomen zijn? Om onverbloemd te laten horen, zien, voelen hoe je spuugt op de persoon die jou kwam bezoeken?
In het bijzijn van alle andere bezoekers... .
Helemaal onderuit ging je. Innerlijk. Probeerde te begrijpen... probeerde het niet 'persoonlijk' te nemen. Terwijl het dat duidelijk wel was. Daar stond je met de zorgvuldig gekozen ruiker bloemen... . Iemand nam ze aan en zei welke mooie rozen het waren.
Je wist even niet wat te doen. Ze deed of je de rotste mens op de hele wereld was... alsof je een pak vergif was, een hele hoop viezigheid. En omdat ze zo duidelijk liet voelen dat ze je niet moest daar... zei je dat je wel weg zou gaan, dat je het begreep (dat ze rust nodig had)... . Ze bleef maar doorgaan... tot je zei dat je er niet voor jezelf was... maar voor haar... en dat je haar niet wou storen. Je mocht 5 minuten blijven. Alsof ze je net een hele grote gunst verleende.
Een deel van de andere bezoekers had zich spontaan teruggetrokken... al zei ik dat het niet hoefde, dat ik wel zou gaan.
Toen na hoeveel minuten (?) er iemand binnenkwam, zei je dat je nu wel weg zou gaan, de 5 minuten waren wellicht al om.
Wie zei er 'bedankt voor je bezoek'? Ik herinner het me niet meer. Ik was er niet meer vanaf dat moment dat ik werd bekogeld door al die akelige woorden die me duidelijk lieten voelen dat ze me er niet wenste.
Waarom niet? En waarom liet ze me dat niet op een menselijke wijze en zonder die machete de er dodelijk inhakte?
Omdat ze net als een deel van de familie liever veroordeeld zonder de 'veroordeelde' ooit de kans te hebben gegeven 'gehoord' te worden?
Natuurlijk willen ze dat niet... ze moesten eens geconfronteerd worden met een 'heel ander verhaal'... een verhaal dat oneindig ver van de vracht leugens ligt.
Hoe ik erna, eenmaal buiten, probeerde het te plaatsen in de situatie waarin ze zich bevond, het hielp me niet. Ik bleef die woorden erger dan haat voelen. Ze waren als bijtend zuur... en dat bijtend zuur bleek niet te stoppen.
Was dan haar hele houding en gedrag naar mij toe bij de ontmoetingen ervoor gefaked?
Dan deed ze zichzelf aan dat iemand aan haar ziekenbed stond die ze liever niet daar zag...? Door hypocriet gedrag... . En ze deed het niet alleen zichzelf aan... .
De herinnering aan haar... aan de messen die ze ronddraaide in mijn hart... de pijn die dat deed... en de vraag wààrom... waaraan ik zulke haat verdiend had... die wil ik wissen... uit zelfbehoud. En ik hoop dat het me lukt.
Ik ben moe... en wil hoe langer hoe minder naar buiten, naar mensen toe.
Ik denk dat ik me beter moet afschermen. Alvast tot ik hersteld ben. Nare ervaringen schijnen een nogal vernietigende impact op me te hebben. Een aanslag op de al karige energie.
Het voelde of een enorme golf me opslorpte en me meesleurde en ik me te verbouwereerd en overdonderd voelde om me te verzetten, om helder te kunnen denken en me uit die opslorpende golf te kunnen bevrijden.
Soms ben ik moe van te zien en te voelen wat ik zie en voel gebeuren rondom me. Ik mag niet vergeten dat het niet alleen 'narigheid' is wat er gebeurt, dat er naast drama's ook nog hartverwarmende en mooie gebeurtenissen plaatsvinden. Dat niet iedereen zich akelig uitlaat naar anderen toe maar er nog zoveel mensen zijn met een warm hart, wijsheid en liefde.
Vandaag ga ik veilig binnen deze muren van wat me neersloeg herstellen. Ik geef niet op. Met mijn verstand op nul, gaat dat even beter.
Het was een mooie dag gisteren. Fijn creatief bezig geweest. En babbels onderweg, hart kunnen luchten ter plaatse... het gaf me allemaal rust.
De vermoeidheid verdween eenmaal thuis na een frisse stap naar de winkel.
Vandaag worden mijn hersenen gepijnigd door herrie in de buurt.
Maar straks naar de winkel in de buurt én het plan dat ikzelf maakte, nakomen, namelijk te voet naar de biowinkel en ook eindelijk dat ene toestelletje terug in werking laten zetten.
Verder is het leeg in mijn hoofd... en voelen gaat meer in de richting van een zombie.
En als een automaat bijna zeg ik bij mezelf die ene mantra op... dat het binnenkort wel allemaal beter zal gaan als de medicatie me niet langer in die mate kan beschadigen, al was ze er tegelijkertijd ook om me te genezen.
Ik breek er niet langer mijn hoofd om, dat kan ook niet met een hoofd dat voelt als een gummibal.
Plotse angst, het huilen nabij, het gillen net zo.
Administratie... als ik voor weer een aanvoering van allerlei bewijzen en gegevens sta, slaat de schrik me om het hart.
Zovele jaren een soort speelbal in een complexe context, van het kastje naar de muur toestanden. Diverse diensten die fouten maakten na nochtans correcte informatie van mijn zijde.
Het maakt me dus opnieuw heel angstig... vooral omdat ik die voorbije jaren door diverse trauma's nog maar amper geordend krijg in mijn herinnering.
Ik vertrouwde aanvankelijk op de diensten die je wegwijs helpen... maar door de fouten die er her en der gemaakt werden, lukt me dat niet meer. Toch kan je niet anders... en het is des te hachelijker nu omdat mijn vermogen om de boel toch min of meer in de gaten te houden, zelf opzoekingswerk te doen enz... door een ziekte nu niet meer naar behoren werkt. Dus helemaal een vogel voor de kat?
Ik moet wel vertrouwen koesteren in die mensen die ik kan raadplegen, een andere mogelijkheid is er niet. En dan maar hopen dat ik niet in de goot beland .
De wetgeving als je niet in het normale circuit draait, lijkt op een Russische roulette... .
Ik zou een potje gaan 'janken' als ik daartoe nog in staat was... alleen in de hoop om toch wat 'lichter' te voelen.
En minder dat gevoel te hebben om alles bij elkaar te schreeuwen van angst en wanhoop.
Even wat rust nemen, helpt me misschien... want de vermoeidheid heeft de angst wellicht op de spits gedreven... en dat ik bij het orde scheppen of een poging daartoe in de chaos en daarbij stootte op allerlei documenten verbonden aan één van de trauma's heeft er wellicht toe bijgedragen dat er naast vermoeidheid ook weer die machteloosheid kwam en dat gevoel overgeleverd te zijn aan... de kennis en macht van anderen... de goodwill of de willekeur... .
Ik herinner me niet meer hoe lang ik hier niet meer schreef. Ik kan, als ik het wil, wel nagaan wanneer ik de vorige blog bekijk.
Het voelt enorm vreemd, alsof ik er deze hele periode niet echt ben geweest en nog steeds niet teruggekeerd ben net zo.
Soms is het comfortabel dat ik een deel van het leven niet meer ervaar, andere keren voelt het naar. Maar ik denk dat ik het ondertussen ook gewend ben.
De medicatie of de ziekte, en daar wringt dan ook nog de depressie tussen.
Het maakt niet uit... het maakt wel uit hoe ik er mee omga. En dat was moeilijk. Sinds enkele weken lijkt het toch de betere kant op te gaan.
Mogelijk door de hogere dosis anti-depressiva.
Het is al een goed teken dat ik sinds -zo voelt het toch- lange tijd weer in staat ben hier wat te schrijven. Dat niet alles meer zo zinloos voelt. Ook het schrijven dus... verdween in die hele soep, en nochtans was dat zowat mijn leven lang mijn uitlaatklep.
Dus het voelt zo goed dat ik het opnieuw kon opnemen.
Ook het opruimen, het orde scheppen in de enorme chaos hier lijkt niet meer zo onoverkomelijk, ik ben ermee kunnen verdergaan. En dàt is evenmin een hele tijd niet mogelijk geweest.
Dus ja, ik ben dankbaar voor dat wat toch weer voelt als 'zin' en 'moed' en 'vooruitzicht hebben'.
Vooral ook dit schrijven. Ik hoop dat ik opnieuw de gevoelens en al wat vecht binnen me weer kan omschrijven... zodat het lichter om dragen wordt... . Ik werd een zwijgend beeld... en het zonnig proberen te verschijnen omdat het andere naar onthaald werd, maakte dat de pijn niet af kon nemen, dat die vreemdsoortige eenzaamheid mij verder liet afdrijven van 'voelen'.
Mijn geheugen laat het regelmatig afweten. En zoveel draait in de soep. Het is donker geworden. Ik kijk opnieuw tegen een ellendige depressie aan. Door de medicatie heb ik er minder greep op. Heb ik op alles minder greep. Ik dwing mezelf naar buiten. Zoals ook vandaag. Het is moeilijk. Omdat ik er anders uitzie. Omdat ik mezelf niet ben. Hoeveel moeite ik ook doe om 'mezelf' te zijn... . Mezelf lijkt voortdurend in een droom of nachtmerrie. Alsof ik slaap terwijl ik wakker ben. Onzeker en angstig word ik erdoor. Omdat ik hoor, merk, besef dat ik niet ben die ik ben. Het lukt me ook niet meer zo om mijn gevoelens goed te formuleren. Soms vraag ik me af of ik nog wel gevoelens heb. Vast wel maar ook die zijn veranderd. De periode dat ik om de haverklap een huilbui kreeg, is gelukkig voorbij. Ik laat geen traan meer maar voel me ellendig.
En ik herinner me niet me ooit in mijn leven in die mate eenzaam gevoeld te hebben als tijdens deze hele periode.
De vriendinnen waar ik me niet bang bij zou voelen, ze zijn er niet meer. Dood. Eén na één.
En die me van mijn familie zo nauw aan het hart liggen... wat doet het pijn dat ze niet eens een blitsbezoekje brengen.
De confrontatie hiermee vond en vind ik nog het zwaarste.
Ik blijf verwoed proberen het te begrijpen... maar het lukt me niet. Zelfs in de maanden dat ik zeer slecht aan toe was... wat heb ik me alleen gevoeld en bang... . En wat deed het pijn dat er niets eens geïnformeerd werd hoe het me ging.
Nog altijd probeer ik overal een verklaring aan te geven... maar het blijft zo vreemd... . En immens pijnlijk.
Die wereld maakte me angstig. Sinds... dit alles begon.
De behandelingen die ik kreeg... de manier van benaderd worden. Een nachtmerrie.
Ze maakte me nog zieker.
De angst voor ze is nooit groter geweest.
Vertrouwen? Hoe kan ik vertrouwen in die wereld daar.
Vandaar dat ik geen beroep meer op ze wil doen sinds opeenvolgende nare ervaringen. Dus op zoek naar een huisarts die er geen vooroordelen op na houdt, en een die ernstige problemen ook ernstig neemt. Waardoor er geen blunders ontstaan die op rekening van mijn gezondheid geschreven werden.
De gespecialiseerde arts die als een sneltrein info geeft, en volkomen onterecht met het mes van veroordeling mijn hoofd eraf sloeg... waarna ik daags nadien tot overmaat van ramp ook nog een verslag met foutieve informatie onder ogen kreeg... .. boezemt me meer dan angst in.
Ik reis al maanden in mijn eentje verder... zonder hun 'hulp'(?) nog in te roepen.. en paste zelf mijn medicatie aan... wat ik uiteraard nooit zou doen als zij niet eerder door nonchalance mij maandenlang verkeerde medicatie gaven. En dan daar een mouw aanpassen die mogelijk mij in die mate bijwerkingen gaf dat ik niet meer functioneren kon.
Ik durf mijn leven, mijn gezondheid niet meer aan ze toevertrouwen. Het was meer dan schokkend wat ik beleefd heb.
Op zoek dus naar een goede medische begeleiding en ik zal die vinden ook.
Ze zijn er... elders... waar ik voor andere medische problemen was... .
Het is alleen erg moeilijk en zwaar tijdens deze periode. Vaak is de energie volkomen zoek. Sinds gisteren lijkt het me eindelijk beter te gaan. Mogelijk door het uitstellen van de verhoging van een van de medicamenten. Ook dat vond ik een vreemde ervaring. Op basis van 3 raadplegingen die niet eens raadplegingen zouden mogen heten, maar info naar je hoofd geslingerd krijgen, zo snel dat je ze amper kan opnemen, wordt vlug beslist om niet van de minste medicatie te nemen, te verhogen, te verlagen. Evenmin zonder te controleren of dit nog wel moet... want onderzoeken vinden er ondertussen niet meer plaats... gedurende 2 maanden, geen bloedonderzoek, geen ander ook. Dus wanneer de verhoging mogelijk niet nodig is... maakt dat voor ze niet uit... maar voor mij wel.
Beide medicamenten zijn namelijk allesbehalve onschadelijk.
Het is bijna zoals bij die arme dieren die vetgemest worden in hokjes, geef die alle dagen zoveel van dit en zoveel van dat en 't komt in orde. Ach ik kan het niet uitdrukken zoals ik het zou willen... . Het is alsof je bezig bent alle planten te voorzien van water, zelfs die bezig zijn te verzuipen. En je alle kippen vetmest zelfs die tekenen vertonen van ziekte door dat vetmesten.
Ik ga het hierbij laten, voel me erg moe... tijd om te rusten... nu ja, alleszins wat anders te doen.
Schrijvend blijven
. En ga er niet telkens dood van als je ziet dat je gezien werd maar er toch vlug weggedraaid wordt... of als je die reikhalzend ziet kijken vanop dat terras naar wat je doet in je tuin... maar als je kijkt, alweer doet of je er niet bent.
. Zo kan je eigenlijk van die maatregel ook een spelletje maken. 
