Het was een mooie dag gisteren. Fijn creatief bezig geweest. En babbels onderweg, hart kunnen luchten ter plaatse... het gaf me allemaal rust.

De vermoeidheid verdween eenmaal thuis na een frisse stap naar de winkel.

Vandaag worden mijn hersenen gepijnigd door herrie in de buurt.

Maar straks naar de winkel in de buurt én het plan dat ikzelf maakte, nakomen, namelijk te voet naar de biowinkel en ook eindelijk dat ene toestelletje terug in werking laten zetten. 

Verder is het leeg in mijn hoofd... en voelen gaat meer in de richting van een zombie.

En als een automaat bijna zeg ik bij mezelf die ene mantra op... dat het binnenkort wel allemaal beter zal gaan als de medicatie me niet langer in die mate kan beschadigen, al was ze er tegelijkertijd ook om me te genezen.

Ik breek er niet langer mijn hoofd om, dat kan ook niet met een hoofd dat voelt als een gummibal.