Plotse angst, het huilen nabij, het gillen net zo.

Administratie... als ik voor weer een aanvoering van allerlei bewijzen en gegevens sta, slaat de schrik me om het hart.

Zovele jaren een soort speelbal in een complexe context, van het kastje naar de muur toestanden. Diverse diensten die fouten maakten na nochtans correcte informatie van mijn zijde.

Het maakt me dus opnieuw heel angstig... vooral omdat ik die voorbije jaren door diverse trauma's nog maar amper geordend krijg in mijn herinnering.

Ik vertrouwde aanvankelijk op de diensten die je wegwijs helpen... maar door de fouten die er her en der gemaakt werden, lukt me dat niet meer. Toch kan je niet anders... en het is des te hachelijker nu omdat mijn vermogen om de boel toch min of meer in de gaten te houden, zelf opzoekingswerk te doen enz... door een ziekte nu niet meer naar behoren werkt. Dus helemaal een vogel voor de kat?

Ik moet wel vertrouwen koesteren in die mensen die ik kan raadplegen, een andere mogelijkheid is er niet. En dan maar hopen dat ik niet in de goot beland :-( .

De wetgeving als je niet in het normale circuit draait, lijkt op een Russische roulette... .

Ik zou een potje gaan 'janken' als ik daartoe nog in staat was... alleen in de hoop om toch wat 'lichter' te voelen.

En minder dat gevoel te hebben om alles bij elkaar te schreeuwen van angst en wanhoop.

Even wat rust nemen, helpt me misschien... want de vermoeidheid heeft de angst wellicht op de spits gedreven... en dat ik bij het orde scheppen of een poging daartoe in de chaos en daarbij stootte op allerlei documenten verbonden aan één van de trauma's heeft er wellicht toe bijgedragen dat er naast vermoeidheid ook weer die machteloosheid kwam en dat gevoel overgeleverd te zijn aan... de kennis en macht van anderen... de goodwill of de willekeur... .

Wat een sombere blog.