Mijn geheugen laat het regelmatig afweten. En zoveel draait in de soep. Het is donker geworden. Ik kijk opnieuw tegen een ellendige depressie aan. Door de medicatie heb ik er minder greep op. Heb ik op alles minder greep. Ik dwing mezelf naar buiten. Zoals ook vandaag. Het is moeilijk. Omdat ik er anders uitzie. Omdat ik mezelf niet ben. Hoeveel moeite ik ook doe om 'mezelf' te zijn... . Mezelf lijkt voortdurend in een droom of nachtmerrie. Alsof ik slaap terwijl ik wakker ben. Onzeker en angstig word ik erdoor. Omdat ik hoor, merk, besef dat ik niet ben die ik ben. Het lukt me ook niet meer zo om mijn gevoelens goed te formuleren. Soms vraag ik me af of ik nog wel gevoelens heb. Vast wel maar ook die zijn veranderd. De periode dat ik om de haverklap een huilbui kreeg, is gelukkig voorbij. Ik laat geen traan meer maar voel me ellendig.

En ik herinner me niet me ooit in mijn leven in die mate eenzaam gevoeld te hebben als tijdens deze hele periode.

De vriendinnen waar ik me niet bang bij zou voelen, ze zijn er niet meer. Dood. Eén na één.

En die me van mijn familie zo nauw aan het hart liggen... wat doet het pijn dat ze niet eens een blitsbezoekje brengen.

De confrontatie hiermee vond en vind ik nog het zwaarste.

Ik blijf verwoed proberen het te begrijpen... maar het lukt me niet. Zelfs in de maanden dat ik zeer slecht aan toe was... wat heb ik me alleen gevoeld en bang... . En wat deed het pijn dat er niets eens geïnformeerd werd hoe het me ging.

Nog altijd probeer ik overal een verklaring aan te geven... maar het blijft zo vreemd... . En immens pijnlijk.

Dit is genoeg voor vandaag.