Je wist niet of er iemand thuis zou zijn.

Je kwam onverwacht maar maakte je nu eens geen zorgen of dat wel 'mocht'.

Uiteindelijk kwam ze bij jou zowat iedere keer onverwacht aan.

Als toch zou blijken dat niemand thuis zou zijn, je had je daarop voorbereid, het geschenkje kon veilig achterblijven.

Er was bezoek maar dat leek niet meteen een probleem. Je vroeg uiteraard of je niet stoorde. Het bezoek was ook niet onbekend voor je.

Toch voelde je iets wat je niet kon plaatsen.

Je probeerde jezelf gerust te stellen door te menen dat het wellicht weer je hooggevoeligheid was die je parten speelde.

Het leek wel of ze spraken zonder woorden, je merkte het.

Er werd je gevraagd of je een kop koffie wilde.

Er klopte iets niet. Je probeerde alsnog het te negeren.

Er werd zo vaag, zo raar gedaan.

Een soort nervositeit, ongemakkelijkheid.

En toen zag je het... en hoorde je het... iets moest vlug uit het zicht verdwijnen.

Die ene fles. Wie nam het initiatief? De gevierde of de bezoekers die mogelijk de fles meebrachten...? Dat glas van ze werd opgedronken en één van de bezoekers reageerde nogal vreemd op het aanbod op nog een glaasje.

Het besef kwam achteraf, de fles werd vlug weggenomen. En wel om jou?

Blijkbaar was het te duur om je daarin te laten delen?

Je gelooft niet dat het van de gevierde zelf kwam maar wellicht door de schenker....

Toch vond je het pijnlijk. Om allerlei. Zeker niet om het drankje in die fles.

Toen je na die koffie nogmaals aangeboden werd of je wat wilde drinken, koffie of iets fris. Koos je omwille van de sterke koffie en het warme weer voor iets fris.

Je hoopte op een biertje... maar je kreeg water voorgeschoteld met kruiden erin.

Bij de koffie kreeg je chocolaatjes maar van de andere snacks werd je evenmin iets gepresenteerd.

Het voelde als opnieuw een confrontatie met het feit dat je niet heus nog een vriend of vriendin hebt al bleef je denken dat zij er wel een was en bleef.

Niemand meer waarvan je kan voelen dat ze om je geven.

Niemand nog op de aarde die je vertrouwd is... . 

Je voelt je sindsdien onverschillig. Levensloos.

Je ziet en hoort en merkt op...  bekijkt het leven om je met andere ogen, een ander gevoel, geen aangenaam gevoel.

Alsof je los door alle maskers heenkijkt.

Zoveel je koud laat.

Alsof je in een soort verdoving leeft.