Voor allen die via mijn blog de stap wilden wagen hun boek uit te geven is er nieuws. www.wwaow.com heeft laten weten dat ze veranderen van naam en nu www.unibook.com zullen gaan heten. verder blijft alles bij het oude.
Het lang verwachte derde deel van de Twilight saga, Eclips, is eindelijk in het nederlands verschenen. De lezers hebben geduld moeten oefenen en het vierde deel, Morgenrood, zal er pas zijn in het voorjaar 2010. Club Aalst zal het niet meer meemaken. Jammer, ik heb al voorbestellingen moeten weigeren. Het is misschien door het "ontslag" maar ik heb weinig boeken gelezen de laatste tijd die me konden bekoren. Ik las de kathedralenbouwers van Ken Follet, en hoewel ik meestal wel van historische romans hou vond ik die eigenlijk maar saai en héél erg traag. Nora Roberts las wel vlot weg en wellicht hou ik die auteur verder in het oog. Verder nam ik de 'Zwarte Moerbeiboom' boom op omdat er opstond 'voor de fans van santa Montefiore', maar verder dan de titel (die vergelijkbaar was met Onder de Ombuboom) kon ik geen gelijkenis vinden. Ik ben zelfs de auteur vergeten, zo erg stond het me aan. Ik heb ook al 14 dagen niet meer in Twilight gelezen. Ik ben echt depressief. Zelfs het zonnetje van deze paasdagen en de prachtige lentebloemen in mijn tuin bekoren me niet zoals het zou moeten. Ik hoop dat ik er vlug weer uitkom. Weet je wat? Ik neem gewoon Meyer weer ter hand. Als Edward me niet uit de put kan halen, wie dan wel?
In de schaduw van het palazzo is de nieuwste titel van Santa Montefiore. Als je Valentinas Laatste Reis nog niet hebt gelezen haast u dan vlug om het pocketje. Het kost maar 3.95 en je weet dan tenminste waarover het vervolg gaat. Net als altijd een vlot leesbaar boek, levendige personages en een mooie liefdesgeschiedenis met een bovennatuurlijk tintje. Je zou zo naar het Italiaanse eilandje willen op vakantie Zo veel boeken nog om gelezen te worden en maar 11 maanden meer om het te doen! Die grote bibliotheek die ik ter mijne beschikking had gedurende al die jaren zal ik wel missen wanneer de winkel sluit. Ik hoop nog steeds op een mirakel maar vrees dat het niet waar zal zijn .
De nieuwe van Carlos Ruis Zafon ligt in de winkel. Ik vond hem een stuk spannender dat Schaduw van de Wind, maar het is wel compleet gelijkaardig van verhaal. Het kerkhof van verloren boeken, de boekhandel Sempre en zoon en... Barcelona natuurlijk. Ja, niet slecht! Ik heb me na lang beraadslagen gewaagd aan de boeken van Diana Gabaldon en ze zijn echt de max! De Reiziger saga bestaat uit 5 delen en, hoewel ik pas half het eerste boek zit, kan ik niet wachten om ze allemaal gelezen te hebben. Prachtig gewoon! De Highlands, mannen in kilts, tot zelfs een ontmoeting met Nessie, het monster van Loch Ness... en liefde in 2 tijden. Je moet er maar opkomen. Het zal nog een tijdje duren eer ik de saga uit heb, maar ik laat zeker nog iets weten.
De reiziger serie van Diana Gabaldon is een echte meevaller; Ik zit pas aan het tweede boek uit de serie maar ik zal geen problemen hebben alle boeken te lezen. Ik was wel mis in mijn vorig bericht. Er zijn reeds zes boeken in de serie en het zevende komt in september uit (in het engels). Er is nog geen einde in zicht. Het verhaal gaat over een vrouw uit 1945 die, in Schotland, door een "stonehenge" 200 jaar in de tijd teruggaat. Ze leert her de liefde van haar leven kennen en probeert de slag bij Culodden en de slachting van de Highlanders te voorkomen. Met de boeken beleef je de geschiedenis een stuk realistischer dan uit de geschiedenisboeken. Maar het is vooral de liefdesgeschiedenis van Claire en haar Jaimie die ze het lezen waard maken. Wow, what a guy!
Ik zit aan boek drie van de "reiziger" serie van Gabaldon en kan nog steeds niet besluiten of ik het nu uitzonderlijk goed vind of slecht. Eigenaardig vind ik dat. Soms heb ik zin de boeken neer te leggen maar dan komt er weer zo'n ongelooflijk mooie passage in dat ik weer verder wil lezen. De personages zijn echt om verliefd op te worden maar sommige passages zijn dan weer langdradig. Er zit echter wel genoeg spanning in om het vervolg te willen weten. En daar gaat het om in een serie... genoeg om verder te willen lezen. Ik vrees dat ik pas bij boek zeven zal weten of het de moeite waard was, maar dan zijn ze natuurlijk wel gelezen....
Ik heb het zesde deel uit van de outlander reeks en kan niet wachten op deel zeven, daarom heb ik het dan maar in het engels besteld. Ik vind het vreselijk wanneer ik niet bij Jaimie kan zijn, dus ik begrijp Claire erg goed.... Als je wilt weten waar ik het over heb, lees ze dan ook, je zal niet teleurgesteld zijn. Het eerste boek was erg goed, bij het tweede begon ik te twijfelen, in deel drie was ik niet meer zeker maar 4, 5 en 6 lazen als een stoomtrein. Het is een erg mooie liefdesgeschiedenis maar ze krijgen heel wat te verduren. "De goede oude tijd" heeft blijkbaar nooit bestaan, maar toch verkiezen de hedendaagse personages het verleden met Jaimie boven het gemak, de luxe en de relatieve veiligheid van de 20ste eeuw. Hoewel ik nog steeds verliefd ben op een vampier moet ik toegeven dat de woeste Highlander ook mijn hart heeft gestolen....
Ik heb zonet deel 7 van de "Reizigers reeks" of Outlander reeks uit. Het eindigt dit keer wel erg abrupt en Diana Gabaldon is nog maar pas aan deel 8 beginnen schrijven... hoe zal ik het zo lang zonder Jaimie Fraser kunnen uithouden? Deel 7 is echt goed en je merkt dat het einde van de reeks naderd, alles begint samen te komen naar een groots einde... ik voel het aan mijn theewater! Deze reeks is er eentje dat op je groeit, compleet het tegenovergestelde van Twilight dat je bij de strot grijpt en niet meer loslaat. Maar ik moet eerlijk zijn, Gabaldon is stukken beter dan Meyer! En ze is ook niet zo onbereikbaar als Meyer, ga haar website maar eens bezoeken! Kopen, die reeks! En nu maar wachten op deel 8.
Het Literaire Aardappelschilgenootschap van Guernsey. De titel had me altijd al aangetrokken maar tot nog toe had ik het boekje niet ter hand genomen. Een opmerking van een klant (en het feit dat het in midprice editie aan 12.50 is verschenen) trok me uiteindelijk over de schreef. Ik las het in één ruk door. Het is een mooi, lief, droevig en grappig boek in een heel aparte stijl geschreven. Echt een aanrader en een mooi geschenkje om onder de kerstboom te plaatsen.
Nadat ik de zeven delen van de Outlander saga had uitgelezen ben ik het internet gaan afschuimen en kwam op de site van Diana Gabaldon terecht. Ze geeft er tips over schrijven en uitgeven wat me natuurlijk uitermate interesseerde. Ze repte echter met geen woord over print-on-demand. Daar deze methode voor de meeste van ons de enige manier zal zijn om onze eigen boeken in de hand te kunnen houden, schreef ik er haar over. Ik stuurde een mailtje op 4 december en... op 5 december kreeg ik al antwoord. En niet zomaar een standaard mailtje maar een antwoord op mijn hele mail. Of het Diana persoonlijk was of een medewerker laat ik in het midden. In beide gevallen was het een opmerkelijke daad. Ik heb nog nooit zo vlug een antwoord gehad van een druk bezet iemand die duidelijk de mail aandachtig had gelezen en beantwoord. De achting voor mevrouw Gabaldon was al groot en is bij deze enkel maar gestegen.
Nog een kerstgeschenkje gezocht? Ook het nieuwste boek van Cecelia (PS I Love You) Ahern is de moeite waard. Er zit zelfs al een strikje rond! Net zoals al haar boeken zijn het mooie, alledaagse liefdesverhalen met net dat tikkeltje magie....
Ik heb me voor de tweede keer gewaagd aan een "vampier" boek.
The Historian van Elizabeth Kostova leest als een trein, of eerder als een spannende thriller. Neen, dat ook weer niet, eerder als een spannend liefdesverhaal. Dat is het ook niet echt... Eigenlijk is het dat allemaal, en ook flink wat historisch onderzoek. In elk geval, we mogen op beide oren slapen. Drakula is dood! Hij is met een zilveren kogel afgemaakt in 1972 (of daaromtrent). Of niet?
Het is een historische roman, een detektieve verhaal, een liefdesgeschiedenis, een horrorverhaal, een reisverhaal... het is eens iets anders. En hij is uit in midprice!
Hoewel ze tot nu toe geen officiele bevestiging geven, ga ik ervan uit dat "mijn" winkel sluit eind maart. Zondag 14 februari zal een bittere nasmaak kennen want exact 33 jaar geleden, op Valentijn 1977 begon ik bij Club te werken. Toen was het idee een tijdje te werken, een grote reis te maken en dan terug verder studeren... niet dus! Ik had mijn "niche" gevonden. Ik hield met hart en ziel van de winkel, de goederen, en vooral de veelzijdigheid van klanten. Klanten die ik leerde kennen toen ze pas "eerste lezertjes" boeken aankonden en achteraf met hun eigen kinderen terugkwamen om gelijkaardige boeken. Kinderen die me vol enthousiasme hun grootste geheimen prijsgaven en die ik, op gebied van lezen natuurlijk, met zachte hand op avontuur begeleidde. Klanten van elke leeftijd die soms gewoon eens langskomen in de winkel, niet omdat ze iets nodig hebben, maar om goededag te komen zeggen. Klanten die ik voorgoed mijn vriend of vriendin kan noemen. Vertegenwoordigers die ik heb zien komen en gaan, en zij die, net als ik, 30 jaar en langer op bezoek zijn gekomen. Het einde is in zicht. Een ongepland einde, een ongewild einde.
Ik weet niet of jullie zich de film Groundhogday herinneren? Ik denk dat hij eind jaren 80 is gemaakt. Een komedie met Bill Murray als cynische reporter in de hoofdrol. In die film moet hij in een klein dorpje een plaatselijk dorpsfeest verslaan: groundhogday!
Nadat het festival gedaan is gaat hij overnachten in hetzelfde hotel waar hij zich de dag voordien had ingeschreven. Blijkt dat hij dezelfde dag telkens weer beleefd... Hij zit gevangen in de tijd.
Zo voel ik me de laatste tijd met mama. Elke dag is weer dezelfde. Elke morgen vraagt ze of de kinderen niet naar school moeten, elke avond waarom ze niet in bed liggen. Zelfs wanneer haar jongste kleinzoon langskomt (hij is 24) vraagt ze weer naar de kleine jongen die hij was en die volgens haar dezelfde middag nog op haar schoot zat. Ze raakt compleet over haar toeren wanneer ik geen kinderen voor ze kan toveren. Ze maakt zich boos op me om de "leugens" die ik haar vertel wanneer ik verklaar dat die kleine kinderen volwassen zijn geworden... zo boos dat ze op en nacht gewoon wegliep, in haar nachtkleed en slippers terwijl het vroor.
Het ergste is dat ze zich overdag dan weer helemaal normaal gedraagt en geen weet heeft van haar rare gedrag wanneer ze moe wordt. "Hoe kan ik nu de katten voor kinderen aanzien?" vraagt ze zichzelf dan af. Wanneer ik haar dan vraag wie ik ben weet ze het helemaal, ook dat haar kleindochter van 27 dit jaar een kindje zal krijgen. Maar een tijdje later vraagt ze weer eens hoe oud ze is, of ze al lang bij me woont en waar de kinderen dan gebleven zijn?
Groundhogday. Deze avond kan ik bijna letterlijk haar zinnen meezeggen wanneer ik thuiskom. Ze zijn elke avond dezelfde. Maar ik hou van haar en geniet van die enkele uren dat ze nog eventjes mijn mama is. Ze worden echter met de dag zeldzamer.
Hoelang hou ik het vol wanneer ik ook mijn werk niet meer heb? Krijg ik ooit nog ander werk? De economische crisis en mijn leeftijd heb ik alvast tegen. Niet wanhopen? Je zou voor minder!
Het lijkt alsof ik niet snel genoeg de boeken kan verslinden voor de winkel sluit. Ik lijk er drie of vier per week te verorberen. (figuurlijk natuurlijk, ik ben geen barbaar.)
De nieuwste van Douglas Kennedy "Het einde van de wereld" (ik weet wat hij bedoelt), is volgens zijn beproefde stijl. Vrouw die aan alle kanten weerwerk ondervindt, mannen van het laagst allooi die er haar voortdurend opleggen, en die haar dochtertje in een verkeersongeluk verliest. Als je niet lager kan vallen wat doe je dan beter dan naar het einde van de wereld trekken? In dit geval naar Canada, waar ze overwint en nog eens op haar eentje enkele moorden, verdwijningen en verkrachtingen oplost. Ofwel ben ik zelf niet in de stemming ofwel wordt zijn gegeven een beetje afgezaagd.
Villa Vintage van Isabelle Wolff was veel opgewekter, hoewel er ook een zweem van schuld en boete inzit. De titel slaat op de Vintage kleding zaak die de heldin opent in Londen. Bij haar zoektocht naar designer kleding van voor 1970 komt ze de kleerkast keuren van een oude dame en komt daar een blauwe jas tegen. De dame vertelt het oorlogsverhaal van de jas en dat brengt een boel zaken op gang. Ik heb nooit veel van kleding gemaakt en merkkleding is al heemaal niet aan mij besteed maar ikvond het wel een mooi gegeven. Vintage kleding is meer dan oude jurkjes, het is een geschiedenis op zichzelf, een geschiedenis van de mensen die ze droegen en de gebeurtenissen die deze meemaakten.
De stem van je hart (Susanna Tamaro) is ook zo'n geschiedenis die herkenbaar is. Een oude vrouw die schrijft naar haar kleindochter. ze schrijft over de eenvoudige zaken van alledag maar ook haar inzichten die haar leven haar gaf. Haar onbeantwoordde vragen, haar liefdes en haar teleurstellingen, haar overwinningen en haar verlies. Haar terugblik op een ongeleefd leven en het besef dat "that's all there is". Het kan zijn dat het weer eens aan mij ligt, maar "is that it?"
Waar zijn al die avonturen waar we van dromen toen we jong waren? Zijn we echt gelukkig wanneer we ons zo voelen? Is het leven zo vluchtig en de herinnering enkel die aan de gemiste kansen? Ben ik depressief of is het de normale gang van zaken?
Om de neerslachtigheid tegen te gaan die me in zijn greep heeft las ik een roman waarvan ik al op voorhand weet dat het niet veel om handen heeft en met zekerheid goed afloopt. Steel schrijft er 13 in een dozijn, misschien melig maar lang niet slecht. De Villa was tenminste één boekje bij dat me niet verder naar beneden trok. Ik heb er nog eentje van haar liggen voor de zekerheid.
De Magiers. Met een opschrift als "voor de lezers van Narnia en Harry Potter" dacht ik een winnaar vast te hebben. Verre van. Het gaat over een tovenaarsschool en een fictief land a la Narnia maar dat is waar de gelijkenis stopt. Waar deze genoemde boeken vol avontuur en "goed verslaat kwaad" staan, is dit boek een allegaartje van "literair" geschreven uitspattingen van sex drugs en rock'n'roll. De auteur Lev Grossman lijkt zijn studies te hebben voltooit ondanks een overmatig gebruik van alkohol en een grondige hekel aan het onderwijssysteem. (dat beide ouders hoogleraar waren heeft er misschien meer mee te maken.) Hij slaat elk sprankeltje hoop op een leuk leven de kop in en, hoewel goed kwaad overwint, ben je nooit zeker of dat dan wel zo juist is. Dromen zijn in elk geval nooit gemaakt om uit te komen, en wanneer ze dat wel doen blijkt het toch niet zo leuk als je wel zou denken. Geen goede lectuur voor mij voor het moment, en zeker geen lectuur voor de kinderen die Harry Potter en Narnia graag lezen. Het boek kan ze enkel nachtmerries bezorgen, geen plezier.
Ik ben net in het nieuwe boek van Kostova begonnen maar ik hou een nieuwe Steel achter de hand, just in case!
De nieuwe Kostova was echt mooi. Spannend tot het laatste hoofdstuk. Echt een aanrader, stukken beter dan haar Historicus. Het is ook het eerste boek dat een psychiater als romantische held naar voren schuift. Toch het eerste dat ik las. Op zoek naar het volgende leesvoer....
Wel, dit is de laatste maand bij Club. Normaal toch want ze laten bij de directie nog niets concreet horen. Die onzekerheid knaagt nog meer dan de voorgenomen sluiting. We horen constant geruchten over mogelijk blijven, andere panden en ook definitieve sluiting... ik hou me bij het laatste want anders kan ik het niet meer aan.
Ik moet toegeven dat ik geen plezier meer vind in mijn werk. 31 jaar lang heb ik me met 200% inzet gegeven en me geen ogenblik verveeld. Dit 32 ste jaar was er één van ups en downs (vooral dat laatste) en ik zie nu zelfs niet meer in wat me ooit aan deze job bekoorde. Wellicht komen ze ook weer terug, die goede herinneringen, maar momenteel zie ik ze niet. Enkel mijn klanten kunnen me nu nog opbeuren. Met hun vriendelijke woorden, hun zelfgemaakte geschenkjes en hun steunbriefjes.... ik zal hen missen.
En de boeken natuurlijk ook.
Nog even meegeven dat Dochter van Isfahan (anita amirrezvani) nu ook in midprice is verschenen. Een historische roman met als onderwerp het weven van de prachtige Perzische tapijten.
En ook: Danielle Steele! Neen, nooit meer. Het is luchtig, ideale "flutjes" lectuur om mee te nemen op reis, maar zo slecht geschreven. Ik was blijkbaar wel erg down op het moment dat ik schreef dat ze niet slecht was.... Zeggen dat zij als "bestseller" acteur gekend staat terwijl mijn romans niet eens gedrukt worden. En dat terwijl mijn trilogie met Jane Austen's werk vergeleken wordt. Begrijpe wie begrijpe kan.
Momenteel heb ik het Paneel van Vlaanderen ( Arturo Perez-Revere) klaar gelegd. Volgens de kaft "een directe concurrent van Zafon". We zien wel!
In het spoor van de succesreeks Twilight hebben de uitgeverijen alles, waar een vampier in voorkomt, vanonder het stof gehaald.
De Sookie Stackhouse reeks van Charlaine Harris, jeugdroman, niets speciaals...
House of Night, de reeks van moeder en dochter Cast. Iets beter, maar ik kan zonder leven...
Vamps van Nancy Collins.... meer van hetzelfde!
Zelfs de familie van Bram (Dracula) Stoker laat weer van zich horen met een vervolg op de succesroman. Dacre Stoker was co-auteur van Dracula (de ondode). (Die heb ik niet gelezen want ik herinner me dat ik Dracula naast me neerlegde na bladzijde 20... ik was veel te bang dat ik niet meer zou slapen. Ik haat horror!
Geen enkel andere vampier kan me bekoren, ik blijf bij de familie Cullen.... en Twilight.
Het was "anders". Schakers zullen het wellicht iets spannender vinden dan ik want "spelletjes" zijn niet aan mij besteed. Wat me vooral opviel aan dit boek: ellenlange zinnen! Zinnen van 50 woorden en langer zijn hier eerder regel dan uitzondering. Die man maakt zeker geen gebruik van de spellingscontrole by Word want daar worden veel kortere zinnen al onderlijnd als "fout". Zafon-achtig, dat wel.... het verhaal was zelfs een beetje beter als je door de omschrijvingen geraakt. Niks voor mij!
Er kwam een nieuw jeugdboek binnen. "Drift" van Becca Fitspatrick. Slechte vertaling van de originele titel "Hush Hush." Wel een mooi jeugdboek. Het moeten niet altijd vampiers zijnwaar de meisjes verliefd op worden! Dit keer is het een jongen met...vleugels.
Een ander jeugdboek, ofte serie, dat me wel kon bekoren was Rick Riordan's Percy Jackson and the olympians. In het nederlands zijn er al twee boeken uit, in het engels is het al een reeks van zes of zeven. Het eerste boek is ook verfilmd maar is waarschijnlijk de mist ingegaag doordat ook Avatar in de cinema speelt. Dit keer zijn Griekse goden en half-goden, centaurs, saters etc de helden. leuk om nog eens al die mythologische figuren, in een modern sausje gegoten, mee te maken.
