Gisteren konden we genieten van het optreden van Guennaële. Deze Bretoense dame speelt en zingt liederen internationaal, Bretoens, folk, kleinkunst en amusement. Het publiek kon haar performance bijzonder waarderen, niet omdat het gratis was, maar omwille van het hoge niveau. De dame doet aan zang, accordeon, gitaar, en slagwerk, helemaal alleen. Dan zie je hier Bea nog in gepeins verzonken samen met haar vriendin uit Nederland. BR 85 is in de zee terecht gekomen. We moeten hem uit het zilte water halen en laten drogen om hem terug fotogeniek te maken. Dus nu even wat foto's zonder de BR 85.
Het is zondag in Les Abers. Enkel de vogels laten van zich horen. Omdat de zon hier een uur later ondergaat dan in Vlaanderen, moest ik tot 22 uur wachten om de avondzon over de zee te fotograferen. Dan staat hier nog een beeld van Gunter, de Duitse fotograaf met Rudi, ook een Duitser die naast de camping woont. De dames zijn flink in de weer en discussiëren allicht over de kwaliteit van de breiwol en de hoeveelheid noedels, die in de soep moeten.
Gisteren heb ik een partij jeu de boules gespeeld met mijn maat uit Vlaanderen. Ik probeerde mijn ballen zo te rollen dat ze met “pointer” strak tegen de cochonnet aanleunden. Ik had de techniek van “tirer” in mijn hoofd om de ballen van mijn tegenstrever met een luide knal weg te ketsen en de mijne op de juiste plaats te zetten. Bescheidenheid oefenen is lastig en daarom vermeld ik de uitslag van de partij niet. Dan zijn we vandaag naar Le Conquet gereden, alwaar ik een paar foto’s gemaakt heb.
In het Duits volg ik van een Duitse professional lessen over digitale fotobewerking. Hier mijn eerste povere resultaten. Het zijn foto's in JPEG, dus van mindere kwaliteit. Een blog laat geen hoge kwaliteit toe.
Mag ik je Albert voorstellen? Albert is een goede vriend van ons. Ik heb hem vandaag afgehaald in Prat-Ar-Coum, de kwekerij van krabben en ander lekker spul uit de zee. Albert was zo vriendelijk zich ter beschikking te stellen om gekookt en opgevreten te worden. We hebben ook nog een portie oesters op het menu staan.
Het weer in Bretagne kan nogal wisselen. Vandaag verwarmt de zon het mulle zand. Morgen is het misschien weer helemaal anders. Wij doen onze strandwandeling en de hondjes hebben er zin in. Diarmuid zwemt een hele eind de zee in. Het bijna 14-jarige beest herleeft. Nergens is er een hondenlijn nodig, ook niet op de camping. De hondjes spelen samen en volgen braaf hun baasjes. Straks ga ik me met Gunter, een vriend uit het Duitse NordRhein-Westfalen, toewijden aan een stevige brok fotobewerking. Het wordt allemaal erg professioneel, Deutsche Gründlichkeit. Gelukkig dat ik de Duitse taal redelijk goed beheers en mij vlot kan uitdrukken.
Het regent in Bretagne! Tiens, hoe zou dat komen? De boeren zijn tevreden omdat hun land besproeid wordt met euro’s die zomaar uit de lucht komen te vallen. En als de boeren content zijn, dan zijn wij het ook. Dan doen we een stevige strandwandeling, anorak aan, kap op. 13-jarige Diarmuid is in zijn nopjes, hij denkt dat hij terug puppy geworden is. Vanaf vanavond zou het ophouden met regenen. Dan kunnen we de regenjassen buiten laten drogen.
We zitten op onze stek, voor meerdere weken. We hebben een ruim perceel op camping les Abers in Landéda. De voortent staat mooi opgesteld en de Bretoense vlag wappert aan de achterzijde van de caravan. BR 85 is content. Vanaf morgen volgen er meerdere foto's van de zee en de Bretoense kust. Hier al een foto van de camping van gisteren en eentje van ons perceel.
Deze namiddag zijn we aangekomen in Torigny-sur-Vire, 550 kilometer van huis. We staan op een eenvoudige camping met goed sanitair. Veel volk is er nog niet. Morgen zetten we de trip verder en doen er nog 390 kilometer bij. De rit gaat permanent westwaarts, naar de oceaan. Ik denk dat we rond 14 uur in Landéda zullen aankomen.
Het is zondag 14 mei. We maken alles in gereedheid voor het vertrek van morgenvroeg. De caravan staat klaar, de banden zijn op de juiste spanning, 3,9 kilo, en de camionette is volgeladen met kampeermeubelen, stroomkabels, schoeisel, keukengerei en andere technische spullen. Vandaag nog even voltanken en de adblue bijvullen. Dan kunnen we morgen, maandag, liefst rond 7 uur starten. De eerste trip gaat naar Normandië, Basse Normandie, departement Manche, naar Torigny-sur-Vire. Daar is een geschikte doorgangscamping, vlak tegen de grote weg. De rit bedraagt 530 kilometer.
“En ze leefden veel en kregen lange kinderen”. Zo eindigt meestal het sprookje. Morgen staat de neus van de caravan richting noorden. Dan verlaten we Merry-sur-Yonne, Bourgondië en Frankrijk. De trip zit er dan weeral op. We komen beslist nog dikwijls terug naar onze camping in Merry, in Bourgondië. Ik heb net een stafkaart gekocht en wat wandelboekjes met voettochten van 12 tot 30 kilometer, perfecte afstanden. De camping is gans het jaar open en dus kunnen we in november of april terug komen. We kunnen Merry ook kiezen als tussendoel voor een verdere verplaatsing naar het zuiden. We zijn hier altijd welkom. Thuis kan de caravan opgeruimd worden. Dit moet snel gebeuren, want twee weken later gaat de caravan terug aan de haak van de Mercedes Vito. We maken ons klaar voor een lang verblijf in Bretagne, departement Finistère. We worden half mei verwacht in Landéda, op camping Les Abers. Voor vele lezers van deze blog is dit geen nieuws. Voor ons is “les Abers” telkens een beetje thuiskomen. Houd uw adem in en volg ons vanaf 15 mei op deze blog!
Camping Merry-sur-Yonne wordt gerund door een groepje jonge mensen, Engels en Frans. Zij bezitten het vermogen om bijzonder klantvriendelijk om te gaan met hun kampeerders. Het is geen commerciële vriendelijkheid, maar authentieke klantvriendelijkheid. Zij zorgen ervoor dat hun bezoekers een leuke tijd doorbrengen op hun camping. Het is niet alleen een camping, je kan er ook goed eten en er worden kamers verhuurd. De camping is nog in aanbouw: sanitair moet nog uitgebreid worden en de technische voorzieningen zijn in ontwerpfase. Wij betalen 11 euro per nacht. Merry-sur-Yonne heeft ook een lavoir. Door de slechte invloed van Miele en Bosch komen de rondborstige dames niet meer naar hun lavoir, maar laten ze thuis hun wasmachine draaien. Gedaan met de maandagse roddelpartij, waarbij het wasgoed geschrobd werd en de lakens uitgespreid werden over het grasveld. De lavoir is nu een stille herinnering aan een sociaal leven van weleer. Dan heb ik mijn stoute of brave schoenen aangetrokken voor een wandelingetje van zes kilometer langs de Saussois, een opvallende rotspartij. Na de middag zijn Bea en Diarmuid mee gegaan voor een voettocht van 14 kilometer naar Châtel-Sensoir en Magny. De tocht ging langs het Canal du Nivernais en de Yonne.
We zijn naar Auxerre gereden. En nu waren de winkels ook open. Leve de Visakaart! Na Auxerre kwam Vézelay aan de beurt. Vorig jaar waren we er ook, en het is de moeite waard om er terug te keren. De basiliek is immens groot. Van hieruit vertrekken vele bedevaarders naar Santiago de Compostella. Clamecy ligt op korte afstand van Vézelay. De St.Martinuskerk heerst over de stad.
Deze morgen ben ik om 6 uur opgestaan en een wandelingetje gemaakt door Merry-sur-Yonne met mijn camera rond mijn nek. Hier zie je het dorp in het ochtendgloren. De kerk is werkelijk immens groot, veel te groot voor de paar huizen, die er rond staan.
We zijn aangekomen in Merry-sur-Yonne, in het departement Yonne. Merry is een onooglijk klein dorpje, kleiner dan Puivelde en Melsele. Maar de mega en steenoude kerk is er een waarvan Gaverland alleen maar kan dromen. Het dorp ligt aan de Yonne en aan het kanaal, waar boten met reizigers passeren. Ze moeten hier een nauwe sluis door. De camping is een paradijs, een park, beheerd door Engelsen. De beheerders zijn hun camping volledig aan het vernieuwen en het kleine sanitair is super modern ingericht. Foto’s heb ik nog niet, want het is beginnen regenen. Het stof is van caravan en camionette afgegleden. Morgen trekken we naar Auxerre, hoofdstad van de Yonne.
Digoin is een mooi provinciestadje aan de Loire. De lokale middensstand is ingeslapen terwijl het gonst van bedrijvigheid in Leclerc en Intermarché. De kerk is van een bijzondere stijl, haast Auvergnat. En het postgebouw met zijn mooie torentje valt op tussen de grauwe huizen. Morgen verplaatsen we ons 200 kilometer verder noordwaarts, naar Auxerre. We waren er ook een aantal weken geleden, maar toen waren de winkels dicht. En er ook nog de kliniek, waar ik tien jaar geleden een weekje genoten heb van charmante verpleegsters, overheerlijke maaltijden, geurige operatiezalen en pittige bloedafnames.
We staan nu op camping La Chevrette, de stadscamping van Digoin. De camping ligt aan de Loire en het stadscentrum is vlakbij. Digoin ligt in het uiterste zuidwestelijke hoekje van Bourgondië. Vlakbij is Auvergne. We zijn van plan hier twee nachtjes te blijven. De auto en caravan zijn behoorlijk bedekt met een laag stof. Het wordt tijd dat het eens begint te regenen; bijna één maand hebben we nog geen druppel gezien.
De laatste dag in de Provence besteden we aan wat opruimen, de voortent opplooien en alle klaarmaken voor de reis van morgen. We rijden naar Digoin, in het departement Saône-et-Loire, 400 kilometer verder. Verschiet niet dat er morgen geen verslagje of foto’s verschijnen op de blog, want de dag zal goed gevuld zijn met rijden en installeren. Als foto’s van vandaag volstaan enkele sfeerbeelden van rond de camping.
Het wordt zo stilaan een gewoonte van ons. Elke vrijdag gaan we te voet naar de markt in Lambesc. Sardientjes, vissen uit de Middellandse Zee, look en andere knollen zijn er in overvloed. Stilaan denken we aan opruimen en aan een planning voor de komende dagen. Zondag gaat de caravan aan de trekhaak en dan wordt het een rit noordwaarts. Normaal vermijd ik autostrades en péages, maar omdat er presidentsverkiezingen zijn, zullen vele straten in de dorpen omgedoopt worden tot parking. De Franse kiezers verplaatsen zich per auto, ook al moeten ze maar 100 meter ver. Dan kan je opstoppingen verwachten aan de gemeentehuizen en andere openbare gebouwen.
De barrage Bimont en de barrage Zola zijn meesterwerken van de 19e eeuw. In 1843 is François Zola, papa van de beroemde schrijver Emile Zola, begonnen met de bouw van zijn barrage, een stuwdam. Hij deed dat niet alleen, want nagenoeg de ganse lokale bevolking werd ingeschakeld voor het storten van rotsblokken en het plaatsen van een schuif, om het waterdebiet te regelen in de vallei. Twee stuwdammen beheersen nu de waterregeling van Aix. Via aquaducten en de kanaaltjes van Adam Craponne wordt water netjes naar Aix geleid. Boer en burger verheugd! Wij trokken te voet naar de Barrage Zola. Zoals je op de foto’s kan zien, is het een overweldigend bouwwerk. Ook hier is de aarde rood en geaderd. Hier werd graniet en marmer gewonnen.
