In het provinciaal domein 'Het Leen' viel mijn oog op deze magnoliabloem. Ze was duidelijk over haar hoogtepunt heen – de blaadjes waren verwelkt en hier en daar gevlekt. Maar juist dat vond ik mooi.

Er zit iets rustgevends in hoe de bloem zich laat zien zoals ze is, zonder perfectie. Het hart van de bloem is nog stevig, en op de achtergrond zie je al de knoppen van nieuwe bloei. 

.

Soms hoef je niet ver te zoeken naar schoonheid. Deze bloeiende aalbes trok meteen mijn aandacht met haar zachte roze tinten en fijne bloempjes. Fotografisch gezien wilde ik vooral de sfeer van een lenteavond vastleggen. Het zachte, warme tegenlicht en de onscherpe gele achtergrond  zorgen voor een dromerig effect dat de fragiele bloempjes nog meer laten spreken. Met een macro-objectief en een groot diafragma creëerde ik die typische zachte bokeh die ik zo graag gebruik bij dit soort close-ups.

.

Deze macrofoto nam ik tijdens een wandeling in het Arboretum van Het Leen. De rododendrons stonden in volle bloei. Met mijn macrolens wilde ik de fijne details van dichtbij vastleggen.

Wat ik leuk vind aan macrofotografie, is dat je dingen ziet die je anders snel voorbijloopt. De structuren van de bloemblaadjes, de vorm van de meeldraden, de subtiele kleurschakeringen – van dichtbij wordt alles net iets specialer.

.

Tot spijt van wie het benijdt, maar ik heb toch nog een paar bloesems en voorjaarsbloeiers in de aanbieding. Misschien heb ik al een handvol gelijkaardige foto's op de blog geplaatst, maar eerlijk: als de natuur zo uitpakt, kan ik moeilijk anders dan blijven klikken. En hoewel ik mezelf niet snel een bloemenfotograaf noem, hebben deze lente-uitbarstingen toch telkens weer een zekere aantrekkingskracht op mijn lens... en op mijn fotografisch gemoed. Zolang de bloei nog niet volledig voorbij is, blijf ik genieten en fotograferen. Want sommige beelden laten zich nu eenmaal niet overslaan.

.

Deze opname toont een bloeiende magnolia, gefotografeerd bij een groot diafragma om een zachte bokeh te creëren. Het tegenlicht werd benut om de bloembladen te accentueren, waardoor hun textuur mooi tot hun recht komen. De achtergrond is bewust onscherp gehouden voor maximale isolatie van het onderwerp.



.

Tijdens een wandeling door het Arboretum van Het Leen in Eeklo trok deze magnolia meteen mijn aandacht. Tussen al het groen sprong de paarse kleur van de bloem er echt uit. Ze stond net open, op het perfecte moment om vast te leggen. Het blijft bijzonder hoeveel schoonheid je onderweg tegenkomt, als je de tijd neemt om goed te kijken.



.

Deze kleine bloempjes — ik denk een soort steenbreek — trokken mijn aandacht niet meteen. Het soort foto dat je niet plant, maar vindt. Pas toen ik hurkte om iets anders te fotograferen, zag ik hoe mooi het contrast was tussen het diepe rood en het zachte groen in de achtergrond, een waas van lichtgroene en goudgele tinten omlijst de bloem zonder te concurreren, Wat me aanspreekt in deze foto is de eenvoud: één bloem in focus, de rest zacht vervaagd. Geen drukte, geen afleiding.



.

Deze bloesem groeide onverwacht rechtstreeks uit de stam, een detail dat ik bijna voorbijliep. Met een telelens en een groot diafragma heb ik de achtergrond bewust onscherp gehouden, om de textuur van het mos en de fragiele bloei te isoleren. Zo komt het contrast tussen ruwe bast en teder leven mooi tot zijn recht.



.

Normaal zouden de kleuren het beeld bepalen, maar dit keer koos ik bewust voor zwart-wit. Zonder kleur komt de structuur van de bloemetjes sterker naar voren: de fijne lijntjes van de meeldraden, de zachte overgang van licht naar schaduw, het contrast met de tak. De achtergrond is bewust onscherp gehouden, zodat alle aandacht naar de bloesem gaat. Het is een simpel beeld, maar juist daardoor spreekt het voor mij. Gewoon een moment in de natuur.

.

Soms zijn het niet de bloemen die recht in het zonlicht staan die de meeste aandacht verdienen.  Geen klassieke schoonheid, niet perfect uitgelicht of fier rechtop, geen volledige bloem, geen strakke compositie, maar een fragment.  Ik hou ervan hoe het zachte bokeh in de achtergrond deze scène bijna dromerig maakt.  Soms moet je bukken, zoeken, of gewoon even stilstaan.



.

De narcissen staan nog net in hun volle glorie.  Ik kon het niet laten om dit moment vast te leggen, nu ze nog hun laatste frisheid tonen.  Dat contrast, tussen het frisse geel en het verweerde bruin maakt het voor mij bijzonder. Even straalt de lente nog in al haar eenvoud. 

Binnenkort maakt deze vrolijke bende plaats voor andere bloemen, andere kleuren. Maar dit beeld hou ik nog even vast.

.

Tussen de kronkelende paadjes van het provinciaal domein Het Leen in Eeklo, ontdek je zomaar een piepklein huisje... gebouwd van boomschors en kabouterdromen. Misschien woont er wel een wijze kabouter, een bosfee of een nieuwsgierige eekhoorn? Wie weet wat voor verhalen zich hier afspelen zodra de mensen weg zijn... 🍄🏡

.

Ik weet niet precies waarom, maar ik blijf vaak hangen bij de kleine dingen. Dit stukje mos bijvoorbeeld — niks spectaculairs op het eerste gezicht. Maar toen ik er met mijn camera dicht op ging, zag ik hoe fijn en fragiel het eigenlijk is.

Ik had mijn macrolens gewoon mee op een wandeling, zonder een groot plan. Maar net dat onverwachte maakt het zo leuk. Je kijkt anders naar de wereld als je weet dat je elk moment iets kleins kan tegenkomen dat toch de moeite is om vast te leggen.

Wat me aanspreekt aan dit soort foto's is de rust. Geen drukte, geen afleiding — gewoon even inzoomen en alles rondom vergeten. Voor mij is dat echt een manier om te vertragen. Even stilstaan, letterlijk en figuurlijk.

.

.

Tijdens een wandeling viel mijn oog op de perfecte weerspiegeling van deze bomen in het water. Ik besloot de wereld ondersteboven vast te leggen — en daarna weer ‘recht’ te zetten door de foto 180 graden te draaien. De lucht kwam terug bovenaan, maar toch klopt er iets niet helemaal... Die lichte verwarring, dat moment waarop je twijfelt wat je nu precies ziet, vind ik intrigerend. Het is alsof je even in een andere werkelijkheid stapt, waar alles bekend lijkt maar toch net anders is. Dat gevoel wilde ik vangen in dit beeld.

.

Tussen de algen en het stilstaande water stond dit kleine bloempje rechtop. Het viel bijna niet op, maar toch trok het mijn aandacht. Door de zachte onscherpte rondom komt het bloempje nog meer naar voren. Alles eromheen vervaagt, maar dit ene kleine bloempje staat scherp in beeld. Wat in eerste instantie slechts drab leek, bleek bij nader inzoomen een wereld op zich.

Een herinnering dat er overal schoonheid zit — als je maar goed kijkt.

.

Voor deze opname ben ik letterlijk de grond opgegaan, de madeliefjes stonden mooi in het tegenlicht van de namiddagzon, wat hielp om een dromerige sfeer te creëren. De foto is gemaakt met een groot diafragma om een zeer geringe scherptediepte te bekomen. Hierdoor vervaagt zowel de voor- als achtergrond mooi tot een kleurrijke waas, waardoor het onderwerp als vanzelf naar voren komt. Door gebruik te maken van natuurlijk aanwezige bladeren en grassprieten vlak voor de lens, kreeg het beeld extra zachtheid en gelaagdheid. Geen filters, enkel licht en lenswerking en het plastiekzakje ;-)   Nikon | 90mm macro | f/2.8 | 1/320s | ISO 100



.

Soms hoef ik niet ver te gaan om iets moois te zien. Tijdens een wandeling in de lentezon viel mijn oog op dit ene takje. Soms heb je van die dagen waarop alles even stilvalt. Geen grootse landschappen, geen spectaculaire luchten — gewoon een takje, een paar bloesems. 



.

De eerste tekenen van het voorjaar bieden altijd een dankbaar onderwerp voor macrofotografie. Deze bloeiende aalbes trok mijn aandacht door haar subtiele kleuren en de  structuur van de bloemtrosjes. De combinatie van knoppen en net geopende bloempjes bood een mooie kans om te spelen met scherptediepte en lichtval. Ik koos bewust voor een groot diafragma om de achtergrond zo zacht mogelijk te houden. Technisch gezien is dit een beeld dat draait om subtiliteit: kleur, licht en scherpte op het juiste punt, zonder overdaad. Precies dat maakt macrofotografie voor mij zo boeiend – de uitdaging zit vaak in het weglaten.



.

Ik merk dat mijn tuin steeds meer een toevluchtsoord wordt voor vogels. Een voedertafel hier, een paar inheemse struiken daar, en plots zie ik steeds meer soorten langskomen. De groenlingen zijn een van mijn favoriete bezoekers, misschien juist omdat ze niet elke dag verschijnen. Als ze er wél zijn, voelt het als een klein cadeautje.



.