Het is verkiezingsdag vandaag.
Ikmoet niet gaan stemmen dus mag lang slapen.

 Brigitte die van Roeselare is moet reeds om 6,30u. weg.

 Wat ben ik blij dat ik vooraf alles in orde heb gemaakt.

Maria gaat ook niet gaan stemmen, dus zijn wij alleen thuis.

Maria heeft gezegd : Ik zal voor jouw koken,.wij gaan het gezellig maken.

Maar er zijn mensen bij die niet zo ver moeten rijden en die zijn reeds om 11u. terug.

Alleen Maurits is blijven plakken, hij komt binnen met Gorick om 16u.! hij gaat direct slapen!!……

                      !!!...............         

 Vandaag is het een rustdag.

                                      Dus leren en luieren.

S’avonds zijn wij, Marleen Antoine ik en Maurits (die intussen al weer de oude is)
nog een uurtje aan het kaarten geweest.

Veel gelachen natuurlijk.

Anderen zitten op het terras buiten nog anderen lopen of zitten ergens in het bos en leren hun teksten.

Wat is het hier toch mooi en gezellig.

                                                              Hemel op aarde

03-09-2005 om 17:52 geschreven door Yvette  

Vandaag repetitie met David en met onze gastdocent.

Wij weten nog steeds niet wie het zal zijn.

 
Een kwartier later is hij er.

Tot onze allergrootste verassing en vreugde blijkt het niemand minder dan

                                           
                 Guy Van Sande         te zijn.

Dat is zo’n vriendelijke mooie man met zwarte ogen die fonkelen,
hij steelt meteen het hart van iedere vrouw.

Hij heeft onze teksten verbeterd en nu moeten wij ze individueel  aan hem voordragen,

dit in het kasteel, terwijl David met de anderen verder werkt.

In de namiddag,……. het is warm, daarom gaat de voordracht bij Guy verder op de binnenkoer van de kasteelhoeve.

Wij leren zoveel aan hem……. maar het voornaamste dat wij leren is

                                                “MINDER IS MEER”

Dit is een gouden regel die we moeten onthouden.

Bij een voordracht hoeft niet alles uitgelegd worden met handen en met drukkende woorden  leert hij ons.Hij leert ons ook,dat men, met een minimum aan bewegingen meer kan bereiken dan met veel gebarentekens

Hij zegt dat ieder mens zijn eigen visie moet kunnen hebben over een verhaal, iedereen moet zijn eigen voorstelling maken van iets.

 Dit was mijn verhaal monoloog  :                

                                De Koekjesdief”

Ik was in de luchthaven toen ik hoorde dat mijn vliegtuig een uur later zou vertrekken dan verwacht.

Ik ging naar een kiosk, kocht een boek en ook een zak koekjes.

Ik zat op een bank in mijn boek te lezen toen ik zag hoe de man naast mij

een stuk of wat koekjes uit de zak pakte die tussen ons in stond.

Ik deed of ik het niet zag,ik wilde geen ruzie.

Ik las, at koekjes, en keek op de klok,

terwijl die brutale koekjesdief mijn voorraad koekjes aan het opeten was.

Ik dacht :indien ik niet zo aardig was verkocht ik hem een blauw oog!

Telkens ik een koekje pakte,dan nam hij er ook een uit de zak.

Toen er nog maar één koekje meer over was dacht ik, en nu….wat zal hij nu doen?

Vriendelijk en rustig nam hij het laatste koekje dat hij in tweeën brak,

En terwijl hij de ene helft opat gaf hij het andere aan mij.

Ik graaide het uit zijn hand en dacht,

Mijn hemel,die kerel durft,die is brutaal.

En hij zegt nog niet eens: dank je wel.

Ik was kwaad, echt kwaad.

Ik zuchtte opgelucht toen mijn vlucht werd afgeroepen.

Ik nam mijn bezittingen bij elkaar, en zonder die gemene koekjesdief nog één blijk waardig te gunnen haastte ik me naar mijn gate.

Nog kwaad stapte ik op het vliegtuig.

Ik dacht gelukkig ben ik van die ondankbare hond vanaf.

Het vliegtuig steeg….de gordels mochten los, en langzaam werd ik weer kalm.

Ik nam mijn tas,haalde mijn boek eruit en…….

Daar……….voor mijn neus……

Daar lag mijn eigen zak koekjes !!!!!!!!!!

Te laat voor een excuus,besefte ik bedroefd

IK was die brutale dief,…………de ondankbare hond  geweest!

Guy heeft er een kleinigheid van woorden aan veranderd en hij leert mij hoe de zinnen moeten worden voorgedragen.

Hij vindt het een goed verhaal maar ik mag niet zoveel bewegingen erbij maken.

Sommige dingen neutraal vertellen, sommige zinnen spannend maken enz..enz...

Ik probeer dit te doen, hij geeft ons de opdracht ons verhaal naar zijn visie uit te werken en dan zal hij beoordelen wie er het best van de dames en wie het best van de heren is.

Deze 2 mensen zijn dan ook zeker van een plaats in de revue.

Er wordt ons ook gezegd dat het verhaal maar 3 tot 5 min. mag duren.

S’avonds worden we door Guy getrakteerd om naar de bowling te gaan.  

 Maria,Yvonne, Antoine, Marleen en ik  delen een baan.

De anderen spelen in de banen links en rechts van ons.

We hebben er zo’n plezier, wij zijn, zonder dat één iemand het zag (uitgenomen de cameramensen natuurlijk) voorzichtig de zijkanten van onze baan gaan vergrendelen  zodat iedere bal die we gooiden raak was, wij scoorden natuurlijk heel veel punten.

Maurits die in de baan links van ons aan het spelen was zei ons: amaai jullie zijn goed …..

Zo hadden wij de meeste pret, we hebben gelachen, gegierd! …

Zo waren wij natuurlijk nog aan het spelen als de anderen reeds gedaan hadden, toen kwamen ze bij ons staan en een hele tijd later zei Maurits: maar jullie hebben een andere baan die bal gaat van links naar rechts en weer van links naar rechts,van ons was dat niet zo…………..

Toen natuurlijk kwam de lach van iedereen.

Nadien hadden we een traktaat in de bar waar Monique haar kuren kreeg.

Antoine liep weg van haar en Monique erachter,er werd weer wat afgelachen.

Dan was Guy het slachtoffer.

Wij spraken van die 4 komkommers en die bananen die nog in het kasteel lagen te
wachten op haar, maar ze begreep er niets van.

Het werd een avond waar we dolle pret hadden.

Toen we thuiskwamen hebben we nog veel napret gehad en werd het nog eens naverteld.

 
Dan naar bed, weeral na 1u. 


Dank je wel Guy, dit was een bijzondere ervaring.

04-09-2005 om 00:00 geschreven door Yvette  

In de morgenrepetitie mag ik twee stukken van Germaine doen.

Nog niemand van de groep had het gehoord, iedereen moest hartelijk lachen, ze vertelden mij: wij verstaan er niets van maar we moesten willen of niet, we moesten lachen.

                                     

Ik vond dit een groot compliment, en Carry vond het best ook heel leuk.

Zoeteke (Chris, Carry zijn vrouw) regieassistente van “Chateau Bravour”dat is een hele lieve toffe madam.

Die twee mensen verstaan elkaar zonder woorden, de liefde die ze voor elkaar voelen straalt over op ons allemaal.

David komt in de namiddag.                            

 Na de namiddagrepetitie werd ons gevraagd, allemaal om 18u. op het terras te zijn.

Wij aan het zagen op dat we dorst hadden, dat we moe waren, dat we wilden onze lessen leren enz………enz…….

 Maar geen enkel gezaag werd beantwoord tot om 19u. opeens Maurits en Marleen werden weggeroepen, iedereen had schrik en vroeg zich af wat is dat nu!!!….

Tien min. Later werd Antoine en ik geroepen, we moesten met de cameramensen mee tot voorbij de bocht van het kasteel, daar moesten we wachten.

Opeens om de andere bocht heen, daar kwam opeens mijn familie aangewandeld.

Ik wist niet wat ik zag, wist niet of ik moest lachen of wenen, ik wist niets meer behalve dat ik zo gelukkig was.

Dat gevoel van weerzien kan hier niet beschreven worden.

Ik ben naar ze toegelopen, God wat was ik blij hun allemaal te kunnen vast nemen.

Georges, Petra  Bart en Timmetje, Alexander en Marijke, ouders van Marijke, Réjane en Raf.

Dat een weerzien na 14 dagen zo kon zijn…………..

Intussen waren er van elke kandidaat familieleden aangekomen.

Dina was er ook terug.

Wij mochten ons bezoek het kasteel laten zien.

Ik moest van de crew  eens met de smart rijden. samen met Yvonneke natuurlijk.

Ik dacht dat is raar,dat kan toch iedereen.

Maar het kwam uit, ik startte de wagen en toen kwam er langs achter zo’n grote zwarte wolk, de mensen zagen elkaar niet meer staan.

Ik wasl bang dat ik iets verkeerd had gedaan, maar het was iemand die mij een poets wilde bakken natuurlijk.

Kristof van de crew had zwarte poeder in de uitlaat gedaan… en maar filmen natuurlijk.

Nadien werd iedereen gevraagd om in de weide plaats te nemen.

                                                                                   
Daar stond een frietkraam, was er barbecue, en drank wat je maar wilde, het was er allemaal,.dit was een tuinfeest om nooit meer te vergeten

Er stonden een honderdtal nieuwe stoelen en een heleboel tafels..

Kaarsen stonden op de tafels te branden en in de grond waren er lichten geplaatst.

Er was ook een podium.

Onze bazen hadden er werk van gemaakt.

De uitbater van het frietkot had gehoord dat wij West-Vlamingen waren en hij kwam direct naar ons toe, en wat bleek, hij was ook van Izegem.

Mens wat is de wereld toch klein.

Na een half uur werd aan de kandidaten gevraagd hun monoloog te brengen voor het publiek. ……….Dus daarom stond dat podium daar!

Ik was als derde aan de beurt, ik moet zeggen ik was zo gelukkig en ik had zo’n goed gevoel, weer voelde ik echt dat mama bij mij was.

Ik deed het goed, ik dacht toch zo.

Toen we alle elf aan de beurt waren geweest dacht ik dat de winnaar bij de mannen Francis, en bij de vrouwen Marleen zou zijn, ik had mijn blad niet meer nodig en ik gaf het aan Timmetje om te spelen.

Carry en Guy vertelden ons dat ze binnen een kwartier de winnaars zouden bekend maken.

Er was zeker geen strijd tussen ons, we gunden het elkaar.

Na een tiental min. kwamen Carry en Guy  terug, ze vertelden dat de beide winnaars van deze monologen zeker waren van hun plaats in de show.

Carry vertelde ons dat het ook een beetje een vergiftig geschenk was, want onze monoloog moesten we wel voordragen zonder papietje natuurlijk, dus weer nog wat bij om te leren, maar we deden het maar al te graag.
 

Ze begonnen  bij de vrouwen en tot mijn zeer grote verbazing werd ik de winnaar, ik dacht dat ik niet goed gehoord had en bleef verslagen op mijn stoel zitten, dan riepen ze mij nogmaals op het podium te komen.

Ik was helemaal holderdebolder.

Antoine was de winnaar bij de mannen, wij wensten elkaar proficiat en ook de anderen kwamen om ons geluk te wensen.

   vette_  ntoine    

                                  
                     

Onze monologen mochten dus voorgedragen worden in de revue.

Mijn familie straalde dat zag ik wel en ze waren ook heel trots.

Maar ik dacht wat is mijn mama fier op mij, ook aan mijn vader heb ik toen gedacht ik voelde hem ook zo dicht bij mij staan, hij zou ook zo heerlijk trots en fier op mij zijn geweest.

Eten, drinken en dansen daarmee werd de avond gevuld.

Toen het 22 u.was zijn we binnen verder gaan feesten want buiten werd het te kil.

Timmetje was zo braaf, iedereen vertelde me dat het toch wel een braaf kindje was, ik heb hen toen geantwoord :……

                                 .Kijk eens naar zijn mamy !....
Om 24,30u. kwam Peter zeggen dat iedereen best afscheid zou nemen want dat het voor ons morgen weer vroeg dag was.

 
Om1, 30u. ging iedereen naar bed, maar  ik heb zeer weinig geslapen en dit van geluk.

  
Dit was echt genietend wakker dromen…… 
                  
                                               
                         Zalig!                                                             

05-09-2005 om 00:00 geschreven door Yvette  

Maurice heeft gisteren bij het bezoek van zijn vrouw voor ieder van ons een beeldje gekregen dat ze zelf had gemaakt in de kleuren van VTM
Lief hé

Goede repetitie gehad met Carry en met David weer veel bijgeleerd

  
              

Ik heb een goed gesprek met Monique, zij heeft ook haar deel mieserie gekend, ik bekijk haar nu wel heel anders, milder in ieder geval.

Maurice vertelt mij dat hij zo blij is dat mijn monoloog gekozen is, dat doet mij zo’n deugd want het is echt gemeend.

Er wordt ons gezegd dat er morgen terug een verassing is wij moeten om 6,30u. vertrekken met de
bus naar???………               .
                                .

Voor het slapen gaan repeteren Marleen en ik nog eens voor de spiegel het:"Chique restaurent"

    Het is terug een mooie genietende onvergetelijke dag geweest.

06-09-2005 om 13:04 geschreven door Yvette  

Leo is ziek, veel te ziek om mee te gaan naar !.....
Hij heeft koorts en blijft in bed, iedereen hoopt dat hij morgen genezen is.
        

Om 6,30u. vetrekken wij met enkele auto’s van de crew naar het station van Hasselt.

Om 7,15u. nemen we de trein naar Antwerpen.     

De crew vraagt Maria op de trein te stappen,….. zegt haar nadien dat het misschien niet die trein is, in een twee drie is Maria de trein weer uit.

Ik moet dan aan een meneer gaan vragen welke trein naar Antwerpen  vertrekt.

Het blijkt wel de trein te zijn waarin Maria reeds gezeten had.

Onze lachspieren waren weeral in de plooi en we waren pas aan het instappen.

In de trein hebben we gezongen dat het een lieve lust was.   

In Antwerpen aangekomen zijn we naar “Den boer van tienen “ geweest

en er onze koffie gedronken     

.                                                               

Om 9u. kwamen Carry en Chrisje daar aangewandeld wij gingen dus met hen op stap….

.
                     

Wij liepen met hen via enkele omwegen naar de Bourla waar we onze revue zouden spelen.

                  

Binnen langs de artiestengang naar de loges gaan kijken, deze waren zeer mooi overal lichten en spiegels, de grimekamer was ook in orde, toiletten en douches een rustruimte waar zetels en matrassen aanwezig waren,…… cafetaria, alles was er.

Toen gingen we naar de scène ……….

Enorm groot,de branddeur was dicht dus op scène was alles een beetje zoals in “De Spil.”

Toen de brandtrap centimeter per centimeter naar omhoog opgetrokken werd was iedereen  stomverbaasd.

ZO ONGELOOFELIJK MOOI   
                                                    

Het was alsof we in de wereld van Sissi verzeild waren.

Beschilderd plafond die met lichten bezaaid was. Drie loges boven elkaar, overal lampjes en uitgebeitelde koppen van musici.

Véél te mooi om te kunnen beschrijven.

.

Het overviel ons allemaal, wij waren er allemaal stil van geworden.

Het was of ik een druk op mijn borst voelde, de tranen stroomden ongewild over mijn wangen,

Dat wij daar stonden niet te geloven.

                        

Wij zouden de kans krijgen daar te spelen, wat vele grote artiesten graag zouden willen, kregen wij zomaar in de schoot geworpen.
 

Dit is wel een gevoel dat ons altijd zal bijblijven.het was werkelijk een openbaring.

Om 12 uur krijgen wij daar in de foyer van de Bourla ons middagmaal opgediend door obers in livrei. Ook daar is alles in Weense stijl.     

Om 13,30u. keren wij met de bus terug naar het kasteel nog nagenietend en ook fantaserend over wat wij nog zullen mogen beleven.

Om 15u. hebben Antoine en ik nog repetitie met Guy voor onze monoloog.

Ik ben toch blij dat ik die gewonnen heb, het is een verrijking met Guy te mogen werken.

 De avond wordt voor iedereen nog: een nagenietend wegdromen……………

Morgen is er terug les er wordt gevraagd alles te kunnen voordragen en te zingen zonder boek.dus……….

                             Nog wat leren voor het slapen.

07-09-2005 om 00:00 geschreven door Yvette