Ik wens jullie allemaal een jaar vol Oude vrienden ... en nieuwe kansen
Welkom bij
Chateau Bravoure
E-mail mij
je krijgt zeker antwoord terug
De 6 kandidaat heren
Maurits
Leo
Francis
Antoine
naar onze bestemming ? ..
Hier zijn we dan
Wie
slaapt
bij
wie.....
de ene gaat wandelen
de ander gaat fietsen
of pootje baden
Yvonne en ik met ons "Smartje
Naar de repetitie
125
zalig wakker dromen.......
Met de " Car " naar de winkel
samen met Dina op de fiets
Naar de kapper
Carry en Chrisje staan ons op te wachten
naar de bakker met Maurice
Toosten... op ons
Naar Londen
Als koningen werden wij overal ontvangen
Hier in de loge's van de artiesten
de gospel
Robert gaat naar huis
Straattoneel in Hasselt
met Ann Nelissen
nog eens tot bij de kapper
Brigitte is 60
dat waren moeilijke momenten
toen de famillie in beeld kwam
de monologen
onbeschrijfelijk!..
wat een verbazing
spelen in " De Bourla "
wat een emotie's
wanneer het brandgordijn cm. per Cm. omhoog gaat .
de foyer van de Bourla
Wie over iets piekkert mag tot bij Carry om het uit te praten
amaai......
Wij zijn er klaar voor
Laatste avondmaaal op het kasteel ....
439
wij worden in de watten gelegd door de heren
het is zover....
Dina sluit de poort
herinneringen........
aan een heerlijke tijd
die men NOOIT vergeten zal
Chateau Bravoure
Mijn dagboek van die maand bij VTM
07-09-2005
17 Juni 2004 donderdag
Leo is ziek, veel te ziek om mee te gaan naar !..... Hij heeft koorts en blijft in bed, iedereen hoopt dat hij morgen genezen is.
Om 6,30u. vetrekken wij met enkele autos van de crew naar het station van Hasselt.
Om 7,15u. nemen we de trein naar Antwerpen.
De crew vraagt Maria op de trein te stappen, .. zegt haar nadien dat het misschien niet die trein is, in een twee drie is Maria de trein weer uit.
Ik moet dan aan een meneer gaan vragen welke trein naar Antwerpenvertrekt.
Het blijkt wel de trein te zijn waarin Maria reeds gezeten had.
Onze lachspieren waren weeral in de plooi en we waren pas aan het instappen.
In de trein hebben we gezongen dat het een lieve lust was.
In Antwerpen aangekomen zijn we naar Den boer van tienen geweest
en er onze koffie gedronken
.
Om 9u. kwamen Carry en Chrisje daar aangewandeld wij gingen dus met hen op stap .
.
Wij liepen met hen via enkele omwegen naar de Bourla waar we onze revue zouden spelen.
Binnen langs de artiestengang naar de loges gaan kijken, deze waren zeer mooi overal lichten en spiegels, de grimekamer was ook in orde, toiletten en douches een rustruimte waar zetels en matrassen aanwezig waren, cafetaria, alles was er.
Toen gingen we naar de scène .
Enorm groot,de branddeur was dicht dus op scène was alles een beetje zoals in De Spil.
Toen de brandtrap centimeter per centimeter naar omhoog opgetrokken werd was iedereenstomverbaasd.
ZO ONGELOOFELIJK MOOI
Het was alsof we in de wereld van Sissi verzeild waren.
Beschilderd plafond die met lichten bezaaid was. Drie loges boven elkaar, overal lampjes en uitgebeitelde koppen van musici.
Véél te mooi om te kunnen beschrijven.
.
Het overviel ons allemaal, wij waren er allemaal stil van geworden.
Het was of ik een druk op mijn borst voelde, de tranen stroomden ongewild over mijn wangen,
Dat wij daar stonden niet te geloven.
Wij zouden de kans krijgen daar te spelen, wat vele grote artiesten graag zouden willen, kregen wij zomaar in de schoot geworpen.
Dit is wel een gevoel dat ons altijd zal bijblijven.het was werkelijk een openbaring.
Om 12 uur krijgen wij daar in de foyer van de Bourla ons middagmaal opgediend door obers in livrei. Ook daar is alles in Weense stijl.
Om 13,30u. keren wij met de bus terug naar het kasteel nog nagenietend en ook fantaserend over wat wij nog zullen mogen beleven.
Om 15u. hebben Antoine en ik nog repetitie met Guy voor onze monoloog.
Ik ben toch blij dat ik die gewonnen heb, het is een verrijking met Guy te mogen werken.
De avond wordt voor iedereen nog: een nagenietend wegdromen
Morgen is er terug les er wordt gevraagd alles te kunnen voordragen en te zingen zonder boek.dus .
Maurice heeft gisteren bij het bezoek van zijn vrouw voor ieder van ons een beeldje gekregen dat ze zelf had gemaakt in de kleuren van VTM Lief hé
Goede repetitie gehad met Carry en met David weer veel bijgeleerd
Maria en Yvonne werken aan de reeds beroemde scetch " fruit " Fruit heeft een hele reputatie, telkens is er kibbeling bij het repeteren, wanneer Yvonneke iets wil dan denkt Maria er precis anders over, en ook omgekeerd. Wat nu weer moet lijkt voor de andere uit den boze.
Wij maker er grapjes over want we weten zeker dat alles weer op zijn pootjes terechtkomt.
Ik heb een goed gesprek met Monique, zij heeft ook haar deel mieserie gekend, ik bekijk haar nu wel heel anders, milder in ieder geval.
Maurice vertelt mij dat hij zo blij is dat mijn monoloog gekozen is, dat doet mij zon deugd want het is echt gemeend.
Er wordt ons gezegd dat er morgen terug een verassing is wij moeten om 6,30u. vertrekken met de bus naar??? . . Voor het slapen gaan repeteren Marleen en ik nog eens voor de spiegel het:"Chique restaurent"
Het is terug een mooie genietende onvergetelijke dag geweest.
In de morgenrepetitie mag ik twee stukken van Germaine doen.
Nog niemand van de groep had het gehoord, iedereen moest hartelijk lachen, ze vertelden mij: wij verstaan er niets van maar we moesten willen of niet, we moesten lachen.
Ik vond dit een groot compliment, en Carry vond het best ook heel leuk.
Zoeteke (Chris, Carry zijn vrouw) regieassistente van Chateau Bravourdat is een hele lieve toffe madam.
Die twee mensen verstaan elkaar zonder woorden, de liefde die ze voor elkaar voelen straalt over op ons allemaal.
David komt in de namiddag.
Na de namiddagrepetitie werd ons gevraagd, allemaal om 18u. op het terras te zijn.
Wij aan het zagen op dat we dorst hadden, dat we moe waren, dat we wilden onze lessen leren enz enz .
Maar geen enkel gezaag werd beantwoord tot om 19u. opeens Maurits en Marleen werden weggeroepen, iedereen had schrik en vroeg zich af wat is dat nu!!! .
Tien min. Later werd Antoine en ik geroepen, we moesten met de cameramensen mee tot voorbij de bocht van het kasteel, daar moesten we wachten.
Opeens om de andere bocht heen, daar kwam opeens mijn familie aangewandeld.
Ik wist niet wat ik zag, wist niet of ik moest lachen of wenen, ik wist niets meer behalve dat ik zo gelukkig was.
Dat gevoel van weerzien kan hier niet beschreven worden.
Ik ben naar ze toegelopen, God wat was ik blij hun allemaal te kunnen vast nemen.
Georges, PetraBart en Timmetje, Alexander en Marijke, ouders van Marijke, Réjane en Raf.
Dat een weerzien na 14 dagen zo kon zijn ..
Intussen waren er van elke kandidaat familieleden aangekomen.
Dina was er ook terug.
Wij mochten ons bezoek het kasteel laten zien.
Ik moest van de creweens met de smart rijden. samen met Yvonneke natuurlijk.
Ik dacht dat is raar,dat kan toch iedereen.
Maar het kwam uit, ik startte de wagen en toen kwam er langs achter zon grote zwarte wolk, de mensen zagen elkaar niet meer staan.
Ik wasl bang dat ik iets verkeerd had gedaan, maar het was iemand die mij een poets wilde bakken natuurlijk.
Kristof van de crew had zwarte poeder in de uitlaat gedaan en maar filmen natuurlijk.
Nadien werd iedereen gevraagd om in de weide plaats te nemen.
Daar stond een frietkraam, was er barbecue, en drank wat je maar wilde, het was er allemaal,.dit was een tuinfeest om nooit meer te vergeten
Er stonden een honderdtal nieuwe stoelen en een heleboel tafels..
Kaarsen stonden op de tafels te branden en in de grond waren er lichten geplaatst.
Er was ook een podium.
Onze bazen hadden er werk van gemaakt.
De uitbater van het frietkot had gehoord dat wij West-Vlamingen waren en hij kwam direct naar ons toe, en wat bleek, hij was ook van Izegem.
Mens wat is de wereld toch klein.
Na een half uur werd aan de kandidaten gevraagd hun monoloog te brengen voor het publiek. .Dus daarom stond dat podium daar!
Ik was als derde aan de beurt, ik moet zeggen ik was zo gelukkig en ik had zon goed gevoel, weer voelde ik echt dat mama bij mij was.
Ik deed het goed, ik dacht toch zo.
Toen we alle elf aan de beurt waren geweest dacht ik dat de winnaar bij de mannen Francis, en bij de vrouwen Marleen zou zijn, ik had mijn blad niet meer nodig en ik gaf het aan Timmetje om te spelen.
Carry en Guy vertelden ons dat ze binnen een kwartier de winnaars zouden bekend maken.
Er was zeker geen strijd tussen ons, we gunden het elkaar.
Na een tiental min. kwamen Carry en Guyterug, ze vertelden dat de beide winnaars van deze monologen zeker waren van hun plaats in de show.
Carry vertelde ons dat het ook een beetje een vergiftig geschenk was, want onze monoloog moesten we wel voordragen zonder papietje natuurlijk, dus weer nog wat bij om te leren, maar we deden het maar al te graag.
Ze begonnenbij de vrouwen en tot mijn zeer grote verbazing werd ik de winnaar, ik dacht dat ik niet goed gehoord had en bleef verslagen op mijn stoel zitten, dan riepen ze mij nogmaals op het podium te komen.
Ik was helemaal holderdebolder.
Antoine was de winnaar bij de mannen, wij wensten elkaar proficiat en ook de anderen kwamen om ons geluk te wensen.
vette_ ntoine
Onze monologen mochten dus voorgedragen worden in de revue.
Mijn familie straalde dat zag ik wel en ze waren ook heel trots.
Maar ik dacht wat is mijn mama fier op mij, ook aan mijn vader heb ik toen gedacht ik voelde hem ook zo dicht bij mij staan, hij zou ook zo heerlijk trots en fier op mij zijn geweest.
Eten, drinken en dansen daarmee werd de avond gevuld.
Toen het 22 u.was zijn we binnen verder gaan feesten want buiten werd het te kil.
Timmetje was zo braaf, iedereen vertelde me dat het toch wel een braaf kindje was, ik heb hen toen geantwoord :
.Kijk eens naar zijn mamy !.... Om 24,30u. kwam Peter zeggen dat iedereen best afscheid zou nemen want dat het voor ons morgen weer vroeg dag was.
Om1, 30u. ging iedereen naar bed, maarik heb zeer weinig geslapen en dit van geluk.
Vandaag repetitie met David en met onze gastdocent.
Wij weten nog steeds niet wie het zal zijn.
Een kwartier later is hij er.
Tot onze allergrootste verassing en vreugde blijkt het niemand minder dan
Guy Van Sande te zijn.
Dat is zon vriendelijke mooie man met zwarte ogen die fonkelen, hij steelt meteen het hart van iedere vrouw.
Hij heeft onze teksten verbeterden nu moeten wij ze individueelaan hem voordragen,
dit in het kasteel, terwijl David met de anderen verder werkt.
In de namiddag, . het is warm, daarom gaat de voordracht bij Guy verder op de binnenkoer van de kasteelhoeve.
Wij leren zoveel aan hem . maar het voornaamste dat wij leren is
MINDER IS MEER
Dit is een gouden regel die we moeten onthouden.
Bij een voordracht hoeft niet alles uitgelegd worden met handen en met drukkende woordenleert hij ons.Hij leert ons ook,dat men, met een minimum aan bewegingen meer kan bereiken dan met veel gebarentekens
Hij zegt dat ieder mens zijn eigen visie moet kunnen hebben over een verhaal, iedereen moet zijn eigen voorstelling maken van iets.
Dit was mijn verhaal monoloog:
De Koekjesdief
Ik was in de luchthaven toen ik hoorde dat mijn vliegtuig een uur later zou vertrekken dan verwacht.
Ik ging naar een kiosk, kocht een boek en ook een zak koekjes.
Ik zat op een bank in mijn boek te lezen toen ik zag hoe de man naast mij
een stuk of wat koekjes uit de zak pakte die tussen ons in stond.
Ik deed of ik het niet zag,ik wilde geen ruzie.
Ik las, at koekjes, en keek op de klok,
terwijl die brutale koekjesdief mijn voorraad koekjes aan het opeten was.
Ik dacht :indien ik niet zo aardig was verkocht ik hem een blauw oog!
Telkens ik een koekje pakte,dan nam hij er ook een uit de zak.
Toen er nog maar één koekje meer over was dacht ik, en nu .wat zal hij nu doen?
Vriendelijk en rustig nam hij het laatste koekje dat hij in tweeën brak,
En terwijl hij de ene helft opat gaf hij het andere aan mij.
Ik graaide het uit zijn hand en dacht,
Mijn hemel,die kerel durft,die is brutaal.
En hij zegt nog niet eens: dank je wel.
Ik was kwaad, echt kwaad.
Ik zuchtte opgelucht toen mijn vlucht werd afgeroepen.
Ik nam mijn bezittingen bij elkaar, en zonder die gemene koekjesdief nog één blijk waardig te gunnen haastte ik me naar mijn gate.
Nog kwaad stapte ik op het vliegtuig.
Ik dacht gelukkig ben ik van die ondankbare hond vanaf.
Het vliegtuig steeg .de gordels mochten los, en langzaam werd ik weer kalm.
Ik nam mijn tas,haalde mijn boek eruit en .
Daar .voor mijn neus
Daar lag mijn eigen zak koekjes !!!!!!!!!!
Te laat voor een excuus,besefte ik bedroefd
IK was die brutale dief, de ondankbare hondgeweest!
Guy heeft er een kleinigheid van woorden aan veranderd en hij leert mij hoe de zinnen moeten worden voorgedragen.
Hij vindt het een goed verhaal maar ik mag niet zoveel bewegingen erbij maken.
Sommige dingen neutraal vertellen, sommige zinnen spannend maken enz..enz...
Ik probeer dit te doen, hij geeft ons de opdracht ons verhaal naar zijn visie uit te werken en dan zal hij beoordelen wie er het best van de dames en wie het best van de heren is.
Deze 2 mensen zijn dan ook zeker van een plaats in de revue.
Er wordt ons ook gezegd dat het verhaal maar 3 tot 5 min. mag duren.
Savonds worden we door Guy getrakteerd om naar de bowling te gaan.
Maria,Yvonne, Antoine, Marleen en ikdelen een baan.
De anderen spelen in de banen links en rechts van ons.
We hebben er zon plezier, wij zijn, zonder dat één iemand het zag (uitgenomen de cameramensen natuurlijk) voorzichtig de zijkanten van onze baan gaan vergrendelenzodat iedere bal die we gooiden raak was, wij scoorden natuurlijk heel veel punten.
Maurits die in de baan links van ons aan het spelen was zei ons: amaai jullie zijn goed ..
Zo hadden wij de meeste pret, we hebben gelachen, gegierd!
Zo waren wij natuurlijk nog aan het spelen als de anderen reeds gedaan hadden, toen kwamen ze bij ons staan en een hele tijd later zei Maurits: maar jullie hebben een andere baan die bal gaat van links naar rechts en weer van links naar rechts,van ons was dat niet zo ..
Toen natuurlijk kwam de lach van iedereen.
Nadien hadden we een traktaat in de bar waar Monique haar kuren kreeg.
Antoine liep weg van haar en Monique erachter,er werd weer wat afgelachen.
Dan was Guy het slachtoffer.
Wij spraken van die 4 komkommers en die bananen die nog in het kasteel lagen te wachten op haar, maar ze begreep er niets van.
Het werd een avond waar we dolle pret hadden.
Toen we thuiskwamen hebben we nog veel napret gehad en werd het nog eens naverteld.
De evaluatie van gisteren zindert nog na bij Monique, zij reageerd zich wat af op de piano.
Intussen is Francis aan het telefoneren en door het getokkel op de piano hoort hij niet wat er aan de andere kant van de lijn gezegd wordt.
Daardoor schiet de anders zo bedeesde stille Francis in een" franse colére"zoals wij hier zeggen Hij gaat boven op bed wat gaan afkoelen, naderhand gaat Monique naar hem toe en alles is weldra weer opgelost.
Maria heeft ook een probleem, zij voelt zich uitgesloten door de groep.
Het is weer Monique die het moet ontgelden, maar wij beloven van er op te letten en Maria wat meer bij alles te betrekken. Repetitie met Carry in de voormiddag.
Ik krijg nog een opdracht bij, ik zing Wooden heart mee met de mannen.
In de namiddag repetitie met David.
Tot 18 u. repetitie vandaag
Het is een zware maar leerzame dag geweest.
Om 20u. komen de naaisters maten nemen om de kleren te maken voor de show.
Wij mogen eens vroeg telefoneren.. Ik belnaar Mariette een nicht van mij maar zij is ook mijn beste vriendin. .
Ik ben blij ook haar eens terug te horen, het mag wel niet lang, maar ik heb haar toch gehoord. Bij haar thuis is alles nog goed, blij dit te weten.
Monique laat altijd tot heel laat licht branden in de kamer en Brigitte die graag veel slaapt heeft daar last van..
Na wat overleg op een vriendelijke manier hebben we een oplossing. We zijn haar matras gaan halen en bij ons in de kamer op de grond gelegd.
De cameramensen weten het al meteen, de volgende morgen zijn ze daar op onze kamer om te vragen wat en hoe!
Brigitte vraagt ons of ze de verdere tijd hier mag slapen, natuurlijk mag dat maar haar kleerkast blijft bij Monique.
Ze is er blij om, ze is nu uitgerust zegt ze.
Ik repeteer wat met Marleen aan het "Restaurent" En ook nog aan het stuk van Germaine.
( Dat is de monoloog dat ik op mijn auditie van 20 mei ten toneele bracht.)
Vandaag wordt door Carry beslist wat in de show blijft en wat eruit gaat.
Hopelijk blijft Germaine erin.ik heb het nog niet gezegd thuis, want niets is nog definitief.
Ik heb heel veel geluk, alles van mij blijft erin, ook de liedjes die ik moet zingen.
Plesir Damour zingen we met drie Monique Maria en ik maar we hebben wel solootjes erin, het solootje van mij ligt mij heel goed,ik zing het enorm graag.
Monique vindt dat er in het solootje van haar te veel hoge noten zijn, maar David zegt haar dat ze het moet proberen. .
Maria is ook gelukkig met haar deel.
Evaluatie om 18u. Iedereen is wat zenuwachtig.
Dit gebeurd in het repetitielokaal,er staan reeds elf stoelen in een rij buiten maar het is niet zon mooi weer, niet koud maar af en toe toch een regenvlaagje.
Wij moeten dus één voor één naar binnen bij Carry.
Ik kom zoals steeds als laatste aan de beurt. Carry vraagt of ik tevreden ben met hetgeen ik kreeg om te doen in de show.
Ik verzeker hem dat ikreeds heel gelukkig ben als het maar juist Germaine zou zijn.
Hij zegt mij dat hij heel tevreden is over mijn prestaties en ook over de invloed dat ik heb in de groep. Onnodig te zeggen dat ik weer op de topjes van mijn tenen dans.
Ik ben er zeker van dat mama hier voor een deel tussen zit, ik voel het toch zo aan.
We moeten ook onze monoloog afgeven aan Carry.
Ik bel overgelukkig naar Alexander.
Nu vertel ik hem dat Germaine in de show zal worden verteld.
Hij zal het vlug naar Petra en naar pa bellen zegt hij.
Mijn schoondochtertje is in verwachting, en sinds vandaag
weten ze of hun kindje een jongetje of een meisje zal zijn.
Ze willenhet niet vertellen het is hun geheimpje zegt hij.
Hij zegt ik zal je toch iets verklappen.
De éérste letter van het geslacht van ons babytje begint met een M
een mannetje . of een meisje ..
Ik ga nu eens echt vroeg slapen 10u.
Het is de eerste keer dat het zo vroeg is maar ik kan wat slaap goed gebruiken want het zijn hier overvolle dagen.
Monique rijdt met Maria in de andere auto, nu zijn we met vijf.
Er moet iemand terug om Marleen op te halen.
Monique wil dat absoluut doen want ze wil ook eens met de sportkar rijden, maar na een half uur is die nog niet terug hoewel het maar vijf min. ver is.
De cameramensen bellen Peter op die zag nog niemand aankomen maar eventjes later was ze daar, ze was de weg kwijtgeraakt.
Het was voor allemaal een grote opluchting, ze mocht zeker nooit meer zonder cameramensen de baan op. ......... Over en uit.
Ze deden bij de kapper pinkeling in ons haar dit in opdracht van de cameraman Kristof .(Kristof 2 )
Om 10,30u. naar de repetitie
Na de namiddagrepetitie vieren we Brigitte haar verjaardag.
Dina komt haar een gelukkige verjaardag toewensen.
Er is weer volop champagne en een taart met 60 kaarsjes.
Er wordt getoost gegeten en gedanst.
Nadien is er voor de jarige een verrassing.We moeten allemaal mee naar de tv kamer, daar wordt een video getoond waarop haar kinderen hun moeder een gelukkige verjaardag toewensen.
Dat is ongelofelijk aandoenlijk om na twee weken je familie daar zo te zien, wij vinden het zeer prettig voor haar, maar de meesten krijgen het toch te kwaad en ik in het bijzonder.
Ik loop de kamer uit en ga ergens alleen om het gemis van mijn kinderen een beetje te verwerken maar natuurlijk zien de cameramensen het en zo wordt ook dat op de lens gezet.
Na een korte tijd is het wel weer over.
Er wordt gevraagd wie zijn beltijd wil afstaan aan Brigitte omdat het haar verjaardag is. daar zijn wat strubbelingen over. In de dagkamer wordt wel over die akkefietjes gepraat.
Nog wat repeteren met Marleen aan het "Chique restaurent" en naar bed.
Niet heel leuk zo vroeg in de morgen, maar ja het is zijn keuze, niets aan te doen.
Om 10,30u naar de repetitiezaal waar An Nelissen ons staat op te wachten.
Zij leert ons enterentaiment.
Wij moeten een stukje straattoneel verzinnen in een opdracht die zij ons geeft.
Wij hebben 1 uur de tijd om dit voor te bereiden!!!!
De mannen en de vrouwen apart.
Er moeten drie liedjes in voorkomen.
An helpt ons natuurlijk maar wij moeten onze gedachten samensmelten en zij stuurt het in goede banen.
Het themavoor de vrouwen is, "een vrijgezellenavond," Brigitte gaat morgen trouwen.
Er wordt druk nagedacht en we overleggen wat en hoe we er iets moois kunnen van maken.
Brigitte zal tussen het publiek gaan staan, ik kom een aankondiging doen (An zegt dat ik voor die dingen de beste stem heb) dan zal Yvonne komen met haar accordeon en Marleen met de trommel zij zullen een liedje spelen.
Monique ,Mariaen ik gaan dansen en zingen,
dan weer een kleine tekst, en dan zing ik Que serra solo.Dan nog een liedje samen..
Ik ben natuurlijk weer dolgelukkig.
De mannen, dat zal iets van een soldatenmaat zijn datze terugzien na lange tijd.
Een uur later moeten we onze kunsten tonen aan de elkaar (de cameramensen zijn er ook steeds bij natuurlijk)
Het valt reuze mee en An is zeer tevreden.
De mannen dat is wat minder, maar in ieder geval ook goed mits de nodige aanpassingen.
Wij vertrekken met de bus naar de markt in Hasselt.
Het is heel mooi weer en er is veel volk op de terrasjes.
Onze opvoering lukt opperbest terwijl ik zing van Que Serra neem ik een klein meisje bij de hand,(een meisje van ongeveer 5 jaar dat bij haar oma zit op een van de terrasjes) ik neem het meisje mee tot op het marktplein en zing voor haar.
Dat valt zéér goed mee en An is in ieder geval zéér tevreden van de gegeven prestatie.
An geeft mij een complimentje, ze zegt: goed gezien van jou met dat meisje.
(Ik loop op wolkjes voor de zoveelste keer) ..
Nadien komt het meisje mij vertellen dat ze mij de liefste en de leukste madam vond.
(Ook haar oma straalde.)
Een hele eer want wij hadden pruiken op en sjofele kleren aan.
De mannen zijn ergens anders aan het spelen zo zien wij hen niet bezig.
.
Wij gaan op een terrasje limonade of een koel pintje drinken, we wachten op de mannen.
Er zijn daar op dat terras West-Vlamingen, zij komen direct naar mij,want ze horen dat ik ook dat (bijzondere onverstaanbare) taaltje spreek.
Dat is voor mij echt leuk.
Ze zeggen hier : overal waar men gaat,daar zijn West Vlamingen Na een kwartier zijn de mannen er, ook zij hebben dorst .Ze zeggen dat het ook leuk en goed is geweest bij hen.
We praten nog wat na,en genieten nog eventjes op het mooie terrasje.
Om 19 u. zijn we terug op het kasteel.
Dan horen wij pas dat de bedoeling van deze namiddag was om ons te testen op improvisatie.
Wij hebben trek in frietjes met kip.
Dus wij, Yvonneke en ik met de car,de rest met de fiets naar een frituur.
Een ouderwets dingetje waar ze zeker niet zo opeens veel volk gewoon zijn, maar er wordt veel gelachen en vertelt
Wij spreken ook nog eens over Robert hij is nog maar pas weg en hij heeft al zoveel leuke dingen gemist.
Het is 21 u. ik ga nog een duikje nemen in het zwembad de anderen vinden het water veel te koud, het is nochtans zon warme dag geweest.
Een uurtje later kom ik terug binnen,ze zijn aan het telefoneren.
Ik vind het veel te laat om nu nog iemand te bellen.
Ik zie Leo alleen buiten zitten, ik ga naar hem toe en wij hebben een toffe babbel.
Onze groep telt nu nog maar 11 mensen wij hopen dat het zo blijft, dat iedereen mag meedoen in de show, want dat werkt nog altijd deprimerenddie gedachte dat er iemand moet afvallen.
Christoph ( een van de redacters) belooft mij een boek te brengen die hij goed vindt en waar ik zeer veel interesse naar heb.
Ook jij leeft eeuwig heet het boek, de schrijver is Bernard Jakoby.
Deze avond wordt iemand gekozen om de gospel te leiden.
Er word ons gevraagd wie we denken dat het zal worden.Ik stem op Marleen zij geeft zon gevoel voor ritme, ik ben er bijna zeker van dat zij het zal worden.
Vier mensen stemmen voor Marleen vijf voor Mauritsen een paar voor Leo omdat die zo'n zware basstem heeft. Roger is zeer teleurgesteld dat niemand voor hem gekozen heeft. Hij loopt rond met een blad waarop hij de stemmen plaatst
Hij zegt dat wij niet weten wat hij allemaal kan. maar ik zeg hem dat wij ieder op onze eigen manier goed zijn. Hij wil wel overal zijn eigen willetje doen en dat zorgt dikwijls voor kribbigheden die gelukkig maar van heel korte duur zijn.
Wij moeten tonen wat we van o happy day gemaakt hebben.
Iedereen is goed op zijn manier.
Het is 19u. en Dina is er om samen met ons te wachten op de uitslag voor de gospel.
Die persoon die gekozen wordt mag ZEKER mee in de show.
Niemand voelt concurrentie want we zijn allemaal vrienden van elkaar geworden en wij gunnen het elkaar, wie het ook is.
Wij zijn allemaal aan het praten over van alles en nog wat, Dina heeft reeds een paar maal gezegd: spannend hé! Maar wij vinden het doodgewoon leuk.
Na een tiental min.besluiten Carry en David dat de gospelleider Maurits wordt.
Wij zijn allemaal content en gaan het vieren met champagne in het kasteel. Maar Robert vindt het weer veel te uitbundig en gaat naar boven ;;; Tja daar is niets aan te doen.
We mogen eens vroeg telefoneren deze avond, dus bel ik naar Julie en Thomas.Ze zijn blij iets van mij te horen zeggen ze, ze verlangen tot ik terug ben.
Maar ik mis hen ook heel erg.
Er wordt nog gedanst,gedronken en getoost tot na middernacht.
Na die lange vermoeiende dag van gisteren krijgen we onverwacht een rustdag. (wel nodig)
Dus in de voormiddag repeteren we voor David
We mogen smiddags naar huis telefoneren, ik bel Raf, hij zal de groeten doen aan mijn familie.
Ik ben blij van Raf en Réjane iets te horen want het is toch door hen beiden dat ik hier ben.
In de kelder staan 12 nieuwe fietsen voor ons klaar.
Dus daar moet worden meegefietst.
Gelukkig Yvonne fietst niet zo ver, wij gaan achter de fietsers aan rijden met de cabrio. Monique wil ook met de auto, dus zij neemt het kleine rode autotje en Maria rijdt met haar mee.
Het is heerlijk weer, het is heel plezant door wegeltjes langs het water te rijden (wij kunnen er juist met de auto door) er wordt naar elkaar geroepen en gezwaaid.
Aan het einde van de smalle weg moet de auto geparkeerd worden en te voet gaan wij verder.
Langs de vele vissers wandelen we ongeveer 300m. verder, wij houden halt bij een heel mooie cafetaria.
Nemen plaats op het grote terras en lessen onze dorst.
Er is veel volk, zij vragen zich af wat dat allemaal te betekenen heeft.( die cameras hé.)
Bij het terugkeren moet de auto gekeerd worden en daar heeft monique problemen mee, ze roept er Francis bij. Yvonne zegt tegen Monique "met uw kleine mug, en ze doen of ze kibbellen, Maria denkt dat het menens is en raakt in paniek,... natuurlijk weer gelach alom.
We keren blijgezint terug huiswaarts.
Wij repeteren nog eens de opdracht van David
Wezetten we de jukebox aan en gaan aan het dansen.
Wij vertrekken met de bus om 6,30 u. richting Brussel.
In het station aangekomen krijgen we in een restaurantje drank en broodjes.
Dan gaan we met de TVG naar Londen
David is onze gastheer hij regelt alles, wij moeten voor niets zorgen.
Er komt zelfs een man van het station ons begeleiden naar onze plaats. De eerste wagon is er een voor ons alleen, wij en de cameraploeg natuurlijk.
Ongeveer twee uur met de eurostar en we arriveren we in Londen. Tijdens de rit moeten we naar het restaurantje in de trein en we krijgen er weer wat we maar willen, eten of drinken, "neemt maar wat je wil" word ons gezegd.
Wij stappen uit in Waterloo station een heel mooie entree.
We worden verwacht om 13 u. in de logés van de twee hoofdrolspelers van de musical Famewaar we deze namiddag naar toe gaan .
Het is wel een kilometer te voet en Yvonne en ik zien dat zo niet zitten. We zeggen tegen Kristof (een cameraman) kijk daar staat een Rikscha dat zou beter zijn voor ons. Meteen daarop roept hij die man en wij twee mogen plaats nemen.
Er wordt natuurlijk weer heel wat afgelachen, het is wel veel plezanter in het karretje dan te voet natuurlijk, dus weeral geluk.
Aan de artiesteningang worden onze namen afgeroepen (het is grappig door een Engelsman onze namen te horen uitspreken) wij krijgen een armbandje in plastiek met onze naam erop dan mogen wij naar de loges.
Na een paar minuten komen de twee hoofdrolspelers.Zij vertellen wat over zichzelf en over het spektakel Fame wij mogen ook vragen stellen. Die ene jongen heeft een franse vader en een nederlandse moeder, en..... heeft in belgie gewoont "In Waterloo"
Er is zon verschil in de loges, het ene tafeltje ligt er zo netjes bij en het volgende tafeltje is het een en al rommel, dat men denkt hoe vind die zijn of haar spullen terug tussen die warboel.
De loges zijn veel kleiner dan bij ons en ook niet zo mooi, die artiesten worden niet in de watten gelegd, zon klein plaatsje voor zoveel mensen in een loge van 5 op 3 meter zitten zeker 10 mensen!!!!!!
Wij hebben het hier in België toch heel wat beter.
Nadien gaan we naar een terrasje waar we weer eten en drinken krijgen.
Wij lopen nog wat rond en gaan een winkel binnen.
Maurits die zijn gitaar heeft meegebracht speelt een liedje, wij zingen dat het een lieve lust is.
Er wordt gedanst tussen de kledingrekken en natuurlijk ook gefilmd.
Wij gaan naar het theater waar we de mooiste zitplaatsen krijgen.
Fame is heel mooi, (ook een mooi verhaal,) en wel toepasselijk op ons, het verhaalt zich ook in een auditielokaal waar er allerlei kandidaten op af komen, er wordt zeer mooi gezongen en gedanst.
De finale is buitengewoon er wordt een gele auto op scène gereden waarop en waar rond gedanst en gezongen wordt.
In een woord : PRACHTIG. iedereen is er emotioneel van aangedaan
Het zijn allemaal grote artiesten die toch ondergewaardeerd worden.
Want steeds zijn zij op zoek naar werk, iedere zes maand worden er andere spelers ingelast voor het spectakel, (die soms jaren duurt) en dit omdat er zeker geen routine mag inkomen, er is daar zoveel concurentie, niet te geloven. Zij doen een namiddag voorstelling en een avondvoorstelling en dit iedere dag!.....
Om 20 u.keren we met de eurostar terug.
Wij zijn in het grote station Brigitte kwijtgeraakt, toch wat paniek,
Na een half uur zoeken vinden we haar gelukkig terug, nog net voor de trein eraan komt.
Wij krijgen weer een wagon voor ons alleen, weer terug naar de restaurantwagon waar we terug kunnen eten en drinken.
We krijgen van David nog de opdracht om per vier O Happy Day te oefenen, elk naar zijn eigen idee.
Ik moet een groepje vormen met Yvonneke Roger en Antoine.
Om 6,30 u. opstaan om de sketch te leren van Het restaurant
Om 8 u. naar de bakkerij met Maurits.
Daar in de bakkerij moeten wij voor ons tweeeen taart kopen en die dan in de auto opeten. (s'morgens 8u....) Dat is ook niet alles, rijden en taart eten waar veel pudding tussen zit.
Natuurlijk veel hilariteit, weer met de cameras in ons kielzog,en ook een camera in de auto.
Wij moesten tegen elkaar zeggen: vlug eten en aan niemand zeggen dat wij taart hebben gekocht voor ons alleen!
Deze morgen was iedereen het erover eens dat wij een fantastische groep waren, allemaal vrienden geworden met elkaar, en dan zoiets doen!!!!!! .
Bij onze thuiskomst hebben wij natuurlijk aan iedereen vertelt wat allemaal is gebeurd, gelach alom, maar wij vragen ons wel af of we nog zullen lachen als we dit terugzien op TV.
Die zullen natuurlijk het meest interessante uitzenden: .
Zo van vrienden maken, en ze eventjes daarna bedotten!
Nu, we hadden weer een fantastische gezellige morgen .. .............en het was nog maar 9 u.
Ik moest ook nog de auto laten patineren in de keitjes, ik stond stil met de wagen terwijl de wielen met een enorme vaart aan het draaien waren, de keitjes vlogen overal in het rond, de cameras waren de wielen aan het filmen.
Wanneer ze dit uitzenden zal iedereen denken dat ik 200 per uur reed en ik stond stil.
Zo zie je maar weer dat er niet veel waarheid in TV te vinden is.
Er is zoveel wat erop lijkt maar niet is.
Vandaag moeten we ons eigengemaakt werkje ingeven hopelijk bevalt het,iedereen heeft er zijn best voor gedaan dus dat zal wel in orde zijn denk ik.
Die bewuste professor komt ons volgende week opzoeken wij zijn benieuwd wie het zal zijn, zoals steeds blijft het voor ons een verassing.?.....
Deze namiddag komt voor het eerst onze stempedagoog.
Het is tot onze grote verassing David Davidse een toffe vriendelijke gast die ons zal leren hoe onze stem te gebruiken.
Wij moeten 1 per 1 een vocalise zingen.
Morgen zal hij individueel met ons bezig zijn.
Hij leert ons zoveel met woorden die we kennen, niet van die geleerde woorden dat we niet begrijpen. Een fantastisch mens.
Savonds moet iedereen naar de hall komen.
Er wordt weer champagne geschonken.
Er wordt ons door David verteld dat we morgen een reis naar Londen zullen maken.
Om 6,30u.morgenvroeg vertrekt onze bus naar Brussel dat is alles wat ze ons zeggen de rest zien we morgen wel. De ticets liggen alvast klaar.
Om 20 u. is Dina er om dat heugelijke nieuws samen met ons te vieren.
Weeral feest, wij moeten nochtans veel leren maar dat zijn zorgen voor overmorgen.
De telefoon is laat deze avond maar ik verlang wel om Georges dit grote nieuws te vertellen.
Om 12 u. ga ik naar bed en zie dat Marleen reeds slaapt, ik wil nog wat leren maar wil haar niet wakker maken, dus ik neem mijn papieren bij elkaar en lig boven half op de trap en half in de gang met een zaklamp mijn huiswerk te leren.
Opeens stond Robert daar naast mij,met een pakje in zijn handen.hij was in tranen, hij had het moeilijk.
Hij vertelde mij dat hij het pakje in zijn reistas gevonden had, het was van zijn vrouw en er stond op het verpakpapier niet openen voor 13 juni, dan is het vaderdag.
Robert is heel emotioneel wanneer hij het pakje komt tonen, hij neemt plaats naast mij op de trap en verteld over thuis, hij verlangt zo hevig naar zijn vrouw dat hoor je zo. Ik probeer hem wat te troosten en moed in te spreken.
Opeens zien we daar schuin voor ons, achter de kast in de gang een cameraman die aan het filmen is, hij komt van achter de kast naar ons toe en vraagt of we dit eens willen hernemen, wat zeker niet makkelijk is maar we doen het natuurlijk, verder laat hij ons met rust.
Natuurlijk komt er van studeren niet veel meer in huis.
Dit was me het dagje wel, het is weeral 1u. in de nacht en morgen vroeg uit de veren.
Nog moe opgestaan, wij mogen naar de kapper om 8,30 u. Weer samen met Yvonne in de sportkar daarheen
Marleen en Maria in het andere autootje.
Het is een heel moderne kapperszaak.
De zaak is deze voormiddag alleen voor ons open, dus wij met de cameramannen daarbinnen.
Vier meisjes stonden ons op te wachten, alles werd gefilmd, dit als reclame voor die kapperszaak.
Die stoelen waarin we plaats moesten nemen,waren stoelen die massage aan de rug gaven, dat gaf een buitengewoon goed gevoel
EnYvonne van het verschieten weer aan het gieren,we hadden dolle pret.
De meisjes moesten af en toe stoppen met de haardroger omdat wij iets tegen elkaar moesten zeggen..
Zij doen ook pinkeling in ons haar.Op vraag van Kristof.(cameraman)
De hele tijd aan het lachen samen met Yvonne.
Er worden wel eens ambetante vragen gesteld door de cameramensen, maar ja zij moeten ook hun werk doen.
Wij nemen afscheid van de meisjes met weer veel tam-tam natuurlijk (cameras)en rijden naar het kasteel terug, weliswaar een half uur te laat voor de repetitie, om 11 u. zijn we pas terug.
De rest van het gezelschap moest blijven wachten op ons om naar Carry te kunnen gaan, maar daar hoeven wij ons geen zorgen over te maken alles wordt tussen hen geregeld, zo is dat voor ons geen enkel probleem, overniets geen zorgen maken ,dat is luxe.
Samen met Marleen krijg ik een nieuwe sketch Het restaurant wij zijn er heel blij mee.
Germaine word nog eens besproken, ik ben blij dat die erin zit, maar niets is hier zeker dus als ik naar huis bel zeg ik het nog niet.
Naar Petra gebeld, ik ben blij haar te horen, wij mogen 3 min. bellen naar huis en er wordt dan nog een interview afgenomen.
Ieder telefoontje wordt dan ook afgeluisterd, maar dat vind ik niet erg
Jammer dat er weeral een dag voorbij is. Iedereen begint er hier moe uit te zien, dus eens vroeg naar bed.
Om 9,30 u. lig ik al in bed met mijn boek om nog wat te leren aan dat nieuwe stukje.
Maar ik val om van de slaap, dus dat leren zal voor morgenvoormiddag zijn.
Om 6 u. opgestaan ik ga samen met Robert broodhalen,
Voor de éérste keer en ook de laatste keer mogen wij alleen buiten het domein.
Er wordt een nieuwe cassette in de auto geplaatst en wij mogen weg.
Maar aan de hoek van de straat zijn die cameramensen toch weer van de partij.
Terug thuis had ik een gezellige babbel met Robert.
Zo lijkt ieder van ons zijn eigen verhaal te hebben, een eigen levensverhaal waarin ieder zijn eigen portie leven en ervaring kreeg..
Wanneer wij in het repetitielokaal aankomen krijg ik van Carry de beloofde gekopieerde sketches, ik ben er heel blij mee.
Hij vertelt ons dat de naam van onze revue Chateau Bravour zal zijn.
Iedereen vindt dit een mooie gepaste naam.
Wij wonen op een kasteel (toch voor een maand) en we doen het allemaal voor :
Nog eens uit te blinken met zon grote meneer als regisseur.
In de namiddag krijgen we les improvisatie van An Nelissen, heel leuk.
Zij heeft allerhande verkleedkleren mee die wij moeten aandoen, ook pruiken die wij moeten opzetten.Zij verteld ons dan wat we moeten uitbeelden.
An doet ons enige dingen voor zij is een echte toneelspeelster, de beste in improviseren
Het is een lieve vlotte toffe vrouw waar we veel van leren.
Zij speelt in september een toneel met Robert Flac wij krijgen twee gratis vipkaarten m dit evenement bij te wonen.
Savonds gaan we met An naar de sauna.
Ik had gedacht,dit is niets voor mij,maar Marleen zegt ik ga met je mee,je moet dit eens doen. Wij proberen het samen een paar minuten.
Maar het valt zeer goed mee en ik amuseer mij geweldig, zo proberen wij ook nog het Turks bad alles is even fantastisch, en in de groep is zon goede sfeer, wij gaan ook zwemmen,dan in het bubbelbad en daarna laten wij ons verwennen.
We worden er getrakteerd met champagne en een zeer lekker avondmaal,
Ook de wijn is volop in en uit de glazen.
Om 12 u. stappen we zingend de bus op, in de gang van de bus wordt gedanst er is weer volop plezier.De cameramensen zeggen : maar zijn jullie dan nooit moe ?.......
Wij en moe ! ......
Het regent toen we thuis aankomen en onder de paraplu gaan wij (Yvonne en ik ) nog altijd zingend het kasteel binnen.
Er wordt aan Yvonneke gevraagd nog even voor de camera te zeggen
En nu reclame
Ze kan dat bijna niet van de lachbuien tussendoor, ja we waren allemaal niet meer zo helder van geest !.....
Toen we eindelijk (Yvonne en ik) als laatste (de anderen waren reeds een kwartier binnen) de hall binnenkwamen zijn we niet meteen naar boven gegaan, maar nog een allerlaatste glaasje wijn gedronken en Yvonneke zou nog wat piano spelen , maar dat lukte niet meer.
Weer tot jolijt van iedereen.zo werd het weer een lange mooie leuke dag.
Toen ik gisteravond op de trap was naar mijn bed toe, kwam ik Francis tegen, hij was toe aan een babbel, dus, terug mee naar beneden en op het terras van het kasteel hadden we een leuk tof gesprek. Zijn ene zoon is cardioloog de andere zoon archeoloog.
Hij is altijd balletdanser geweest, de wereld heeft hij rondgedanst,
Nu geeft hij balletles aan kinderen.
Toffe vriendelijke zeer emotionele man.
Nadien kwamen er cameramensen bij en het gesprek werd afgesloten.
Het werd toch nog een leuke lange avond,
Wanneer de cameras niet draaiden was er tussen de cameramensen en ons een ontspannen sfeer.
Dus ..
Van dat vroeg slapen is niets terechtgekomen
het was weeral na enen toen wij ons bed inrolden.
Het is nog maar 5,15 u. en ik ben al wakker, ik luister naar het gezang van de vele vogels. Buiten is het zo mooi, zo midden in het bos, ik kijk door het venster en denk dat het hier wel hemel op aarde is,
Het is hier zo rustig
Marleen mijn kamergenoot is al naar beneden om haar tekst af te werken
Ik kruip weer in bed en val terug in slaap om dan om 8 u. wakker te worden en tot de vaststelling te komen dat iedereen al beneden is.
Ze dachten al dat er iets mis was met mij niet dus.
Na het ontbijt gaan Maria en Brigitte dansen en Yvonneke speelt piano.
Ik zit naast Yvonne om de maten van de muziek te tellen.
Wij hebben heel veel plezier, Yvonne en ik krijgen de slappe lach met hun geknoei en de uitspraken, dat gaat van ..entroduckse klair .
Zelfs de cameramensen gieren met ons mee.
Om 10,30u. repetitie.
Een hele goede repetitie gehad.
Carry vind het goed van Germaine hij is tevreden en ik ook natuurlijk.
Ik krijg een nieuwe opdracht.
Lisbeth komt bij ons om te overleggen hoe en wat er zondag zal gebeuren want het is stemming. Ik ben blij dat ik dat geregeld heb vöör ik naar hier vertrokken ben.
Maria besluit om ook niet te gaan stemmen. Die lange rit heen en terug, iedereen ziet er tegenop.
Na de namiddagrepetitie word ik geroepen en krijg de opdracht om samen met Yvonne in de sportkar naar de winkel te gaan om boodschappen te doen.
Met het andere autootje rijden Francs en Leo
Cameramannen in een stationwagen voorop, de achterdeur van hun auto blijft open,
daar zit de cameraman ons te filmen.
Ook in ons karretje zit een cameraatje en een microfoon maar wij storen er ons niet aan wij zijn op dat gebied in die paar dagen al een en ander gewoon.
Wij vier de winkel binnen met in ons kielzog de cameramensen, wij hadden veel bekijks.
Francis zat in een karretje dat Leo voortuit duwde en Yvonne en ik duwden ook elk een winkelkar, het werd een enorme warboel van wat wel en wat niet moest gekocht worden.
Telkens die cameramensen die ons het een en ander deden hernemen, en nog eens hernemen, en nog eens ..
Plotseling werd Francis als vermist afgeroepen bij de kasierster, hilariteit alom.
Er werd voor 500 Euro gekocht aan van alles en nog wat, ook wijn werd niet vergeten.
Wij zijn twee uur in de winkel geweest en hebben er heel veel plezier gehad.
Maar de ontnuchtering bleek toen we buitenkwamen met drie overvolle karren.
.Toen wij hoorden dat er niets in de grote auto mocht! En nu... dachten we!
De cameramensen zeiden ons: wij hebben die waren niet gekocht, jullie wel dus trekt er jullie plan mee.
Eerst werd toen het andere kleine autootje gevuld, maar veel kon er ook niet in, dus Leo moest eerst in de auto plaatsnemen dan werd alles uit de plastiekzakken gehaald en zo op de schoot van Leo gedeponeerd, je zag geen Leo meer alleen maar groenten en fruit, tot aan het plafond van het autootje waren er boodschappen.
Dat werd natuurlijk gefilmd wij hadden dolle pret, het was zo grappig die daar te zien zitten.
Maar er was nog een volle winkelwagen die in ons autootje moest worden geladen, dat was iets anders.
Eerst en vooral moesten we de koffer open krijgen wat ons niet lukte,na een kwartier geprobeerd te hebben ging opeens de achterklep open en tot onze verbazing
bleek het de motor te zijn.
Je kan niet voorstellen wat er is afgelachen daar op die parking.
Dan hebben wij het boekje van de Smart geraadpleegd en alles was in het Frans uitgelegd, weet echter dat geen van ons beiden de franse taal beheerste.
Na nog een half uur geprobeerd te hebben bleek dat we juist op een bepaald knopje aan de sleutel van de auto moesten duwen en de koffer sprong open.
Maar die koffer was zo klein... Er kon bijna niets in.... Intussen was Yvonneke in de auto langs onder aan het zoeken geweest naar een knopje, toen kon zij nadien nietmeer recht, zij kon nog in nog uit de auto, dan is zij na veel geharrewar gaan liggen en heb ik aan haar voeten getrokken, toen haperde ze nog met haren voorkant aan het stuur, maar eindelijk zij kon eruit. Oef . dat was zwaar werk.
Maar nu stond dat gevulde karretje daar nog te wachten om leeggehaald te worden.
We hebben gegierd.van het lachen.
Er waren veel mensen die bleven kijken om te zien wat er gaande was.
Hoe we al die boodschappen erin gekregen hebben is een nog raadsel.
In het kleine koffertje, binnen in de auto, naast en voor Yvonne ,overal lag er voedsel of drank alles door elkaar.
Plezier als nooit tevoren.
Dan richting kasteel.
In de auto hebben we nog de hele tijd napret gehad,de tranen liepen over onze wangen. Yvonne zei: ik heb in geen jaren meer zo gelachen, en ik moet zeggen ik denk, ik heb ook nog nooit zon plezier gehad.
Drie uur nadat we weggingen waren we terug thuis in ons kasteel. Intussen waren er natuurlijk weer natte broeken van het lachen !........
Wij hebben de anderen van ons leuk avontuur verteld, gegeten in de keuken en nadien ons huiswerk gemaakt.
Gebeld naar Petra, en nog nagenietend van ons avontuur gaan we slapen.
Peter komt ons vertellen dat het morgenavond feest is, voor wie of wat wordt ons niet gezegd.
Wij denken dat dit toch wel de leukste dag zal zijn van onze vakantie.
Theaterstuk bestaande uit een aaneenschakeling van losse tonelen Voordrachten waarin allerlei actualiteiten aan bod komen, afgewisseld met zang en dans.
BRAVOURE ?
Zelfverzekerheid en dapperheid, vaardigheid in optreden of uitvoeren van iets.
POEZIE ?
Dichterlijke uitdrukkingen of omschrijvingen.
De drie geboden der "ARTISTEN"
1: Tijdens de repetitie is NOOIT iets of iemand belachelijk
2: Niet naar de bal trappen is veel erger dan er tien maal naast trappen
Om 5u. in de morgen is er buiten een orkest door het fluiten van de vogels.
Zo mooi dat het een geluk is om wakker te liggen en te luisteren naar die mooie gezangen.
Ik wist niet dat dit zo zalig was. (wij slapen met het venster open)
Om zes uur staat mijn maatje op, vroege vogel dit is de hele maand zo.
Ik slaap tot zeven uur en geniet nog wat.
Mooi weer, het is hier zo rustig, ik maak mij klaar en ga naar beneden.
Het ontbijt is al klaar, Marleen en Leo zorgden er voor gebakken eitjes met spek
Om 9,30 u. worden we samen geroepen om naar de kasteelhoeve te gaan.
De éérste repetitie zal beginnen.
We worden er opgewacht door Carry en zijn vrouw Chris.
Er wordt uitgelegd wat er van ons verwacht word, het zal toch iets heel speciaal worden.
Om 12,30 u.is de voormiddagrepetitie afgelopen en Carry verwacht ons om 13,45 u. terug voor de namiddagrepetitie.
Wij hebben ons enorm geamuseerd,wij zijn ervan overtuigd dat we allemaal veel zullen leren.
Maar aan het eind van de namiddagrepetitie wordt ons meegedeeld dat er nog afvallers kunnen zijn.
Dat vind ik,en ook de anderen heel erg en opeens is de sfeer geladen en lijkt het kasteel niet meer zo mooi, . Het was echt te mooi om waar te zijn.
Dina komt terug om ons moed in te spreken wat wel niet helemaal lukt, wij zijn allemaal bangdat we er alsnog uitgeschreven worden.
Ik denk aan de thuisblijvers.
Om 18 u. eten we in de mooie eetzaal waar twee kandelaars met zes brandende kaarsen op tafel staan tussen al het lekkere eten.
We spreken allemaal over het slechte nieuws dat we kregen, maar we zijn het erover eens dat iedereen het beste van zichzelf zal geven.
We hebben wel huiswerk meegekregen van Carry.
Ik moet Germaine in drie stukken verdelen en ieder stuk moet beginnen met dezelfde zin als het slot van het vorige stuk.
Het is niet zo makkelijk om opeens andere tekst te moeten gebruiken dan gewoonlijk, maar ik denk dat ik erin geslaagd ben, in ieder geval ik heb mijn best gedaan.
We moeten nog naar de dagkamer ik denk dat iedereen over hetzelfde praat .
die afvallers natuurlijk
We mogen naar huis bellen. Ik bel Petra maar het lukt niet.
Ik bel Alexander.
Dat is wel emotioneel zwaar als je zo je familie hoort.
Ik ben van de kaart juist zoals de andere kandidaten.
Daardoor worden we vrienden want nu kan iedereen een knuffel wel gebruiken.
Daarna zingen en dansen we nog samen dat het een lieve lust is.
!!!............... 
