Het campagnonschap met mijn lichaam

Ik heb maar een korte tijd beschikbaar om het doel van “mijn” leven te ontraffelen.  Zeker nu ik al 64 ben.   Ontegensprekelijk is de tijd die ik eraan besteed letterlijk ….  slechts enkele tijdsfragmenten.  

Tijd en ruimte veranderen en op zeker ogenblik zal mijn huid …  het schip dat mijn materie vervoert, dit schip zal zeker vergaan.   Het campagnonschap met mijn lichaam … materie en energie,  zullen dan afstand nemen van elkaar.   .  De voor  ons “meetbare materie” valt uiteen  en wordt weer gemeenschapplijk, beschikbaar voor recyclage.  

 Het materiaal van mijn  lichaam wordt ontbonden  ….  Maar niet noodzakelijk alles tegelijk.   De bindende krachten, de energie die voor mij beschikbaar was : wilskracht, denken, het coordinatievermogen, levenskracht, vreugde … kwam niet uit de atomen, kwam ook niet uit de bindkracht … het zijn niet noodzakelijk de componenten van energie of van materie.

 Volgens mij is er naast het meetbaar fysisch verval … de aanwezigheid van de grootste eigenschap van het heelal.  Namelijk juist het coördinerende deel, waar we niks van weten.   Onmeetbare wetten van aantrekkingskracht, magnetisme, afstoting, … wetenschappers zeggen dat zij dat wel kunnen meten … maar dat is een leugen … zij meten ervan alleen het resultaat !

Het verschil tussen leven en dood is nog steeds een mysterie.  Ons lichaam blijkt na de dood alleen maar gebruikt en leeg.  Mijn bedenkingen en emoties laten geen sporen na. Op het moment van “nieuw denken” ( geen bedenksels van anderen die we herhalen, niet iets dat we al eens gedacht hebben ) … op het moment dus van echt DENKEN = nadenken en nieuwe conclusies BEDENKEN … dan zijn we één ogenblik “samen” met onze dierbaarste eigen ik.

Deze staat van zijn … één zijn met je binnenste, met je echte helper, met je ongrijpbare compagnon … dat is de staat waar we naartoe evolueren … de lange weg, het nauwe pad

Wil jij jezelf en mij helpen om de weg er naartoe uit te stippelen … gewoon een praatgroepje hierover … geen reeds bestaande godsdienst bij betrekken, niks ideologie … gewoon onszelf zijn

Vanaf nu eindig ik met een citaat : ( vrij vertaald )
HORATIO :  Niet alles van mij zal dood zijn.  De dood zet wel mijn hart stil, beneemt me de adem maar het zijn alleen maar fragmenten van mij die HIER verdwijnen.  Het mooiste deel blijft ongemoeid. 

Bijlagen:
Hoe maak ik een gesprek anders... én beter