Vrijdag 16 sept. Gedaan: 760 km. / Te doen: 20 km.
Over de tocht is er niets speciaals te melden: eucalyptusbossen, dorpjes enz... De refugio van Pedrouzo valt nogal tegen: zeer weinig plaats, maar een bar vlakbij met Grimbergen maakt veel goed. Luc, Gilbert en Jef hebben beslist om vandaag niet te douchen om als een echte middeleeuwse pelgrim in Santiago aan te komen; met het feit dat er alleen ijskoud water was in de douche heeft dat niets te maken. Jacques daarentegen heeft zich, ook als een middeleeuwse pelgrim, gedoucht met koud water. Vanavond doen we een poging om een belofte aan Gilbert in te lossen: als wij voor hem bloedworst (braadworst is ook goed) met puree klaarmaken, dan eet hij bij de volgende gelegenheid een groot bord macaroni, wat niet zijn favoriete gerecht is zoals algemeen geweten. Het is hoge tijd om dit verslag af te sluiten want we moeten onze Grimbergen uitdrinken, inkopen doen en aan de slag gaan in de keuken van de refugio. En het moet ook een beetje in orde zijn, want Monique komt ook eten! Tot morgen met een verslag uit SANTIAGO (eindelijk!).
Donderdag 15 sept. (wegens geen internet pas doorgestuurd op vrijdag)
Gedaan : 738 km. / Tedoen : 40 km.
De tocht van vandaag, 25 km. van Palas de Rei tot Ribadiso, was, in tegenstelling tot gistern, langs paadjes en door dorpjes maar altijd op een grote afstand van de drukke verkeersweg. Gisteravond werden we tot 1 u. wakker gehouden door knallende voetzoekers, we dachten dat we in oorlogsgebied zaten, maar het ging om een dorpsfeest, met voordien optreden van een jeugdorkest. Kenmerkend voor vandaag waren vooral : * de eucalyptusbomen maar dan zonder koalas * de horreas, kleine droogplaatsen voor maiskolven, allemaal gebouwd op een typisch verhoog (tegen de muizen) Het was vandaag Danielle's verjaardag (leeftijd wordt niet gepubliceerd) en we wensen haar dus van hieruit een gelukkige verjaardag. Na de zware inspanning van vandaag, moeten we ons 500 m. verplaatsen van de albergue naar een tennisbar om iets te drinken, daarna terug om te douchen en te wassen, en vanavond nog eens 500 m. heen en terug om te eten; weliswaar zonder rugzak, maar dit kan er nog net bij. Tot volgend verslag.
Over de etappe van vandaag kunnen we kort zijn : * 24 km tot Palas de Rei * veel mist ·smorgens tot de zon er rond de middag doorbrak * bijna de hele tijd paadjes langs de autoweg * 300 m. geklommen * de kaap van de 700 km. overschreden
Bij de stop ·s middags maakte één van de Fransen uit Rijsel er ons attent op dat er in die bar "in the middle of nowhere" donkere Grimbergen van het vat te verkrijgen was; wat we natuurlijk onmiddellijk geproefd hebben !!! A propos die Fransen; die groep van 7 ( 5 mannen waarvan 3 dokters en 2 vrouwen) kruisen reeds een paar weken ons pad; ze doen de camino vanuit Le Puy in 5 jaar en zijn dus nu aan het laatste stuk toe. Moniek uit Haarlem ( de dame die zich laat sponseren voor een project in Afrika; zie 2 sept.) zit er duidelijk mentaal en fysiek onderdoor, maar ze houdt toch moedig vol wat bewonderenswaardig is nu ze al 8 weken onderweg is. Lisa, de dame uit Hamburg ( ook per fiets tot Pamplona en daarna te voet ) heeft een tandje moeten bijsteken, want haar man, die haar heeft vervoegd, moet vrijdag terug huiswaarts; daarom moet ze de laatste 3 dagen 35 à 40 km. per dag afleggen om donderdagavond in Santiago te zijn. Om eerlijk te zijn, ik zie het ons niet nadoen. Tot volgend verslag.
Uit Sarria zijn we, na het ontbijt, vertrokken om 7 u. 30 voor een tocht van 23 km. naar Portomarin. In het begin hing er wat mist maar de zon kwam er zeer snel door. Onderweg leek het echt op een Vlaamse pijltjes-wandeling, zoveel volk was er onderweg. Er zijn namelijk heel wat mensen bijgekomen die enkel de laatste 100 km. stappen vanuit Sarria en ook een aantal bussen lossen hun passagiers onderweg om een stuk van de camino te doen. Immers, wie de laatste 100 km. stapt (of de laatste 200 km. fietst) krijgt ook een compostela, een soort attest van de pelgrimstocht. HADDEN WE DAT MAAR GEWETEN !!! Gisteravond zaten we op een terrasje in Sarria, toen twee mannen van over de 70 passeerden. Eén ervan had een trui aan met reclame van een firma met de naam Menen eronder, waarop Jacques reageerde in het echt Meens : Kiek e kè doar, jèn van Meende. De man schrok zich bijna een beroerte; nadien hebben we een tijdje met beiden zitten kletsen. Het waren ook buspelgrims voor een reis van 10 dagen. Over de tocht zelf kunnen we het volgende zeggen : een mooie etappe door veel gehuchtjes, in een groene omgeving die aan Ierland of Schotland doet denken, heuvelachtig met stenen afsluitingen van de weiden. Alhoewel we aan het dalen zijn naar Compostela toe, hebben we toch een 250 m. moeten klimmen. De kilometerpaal 100 zijn we vandaag zowat halfweg voorbijgegaan en het was er aanschuiven voor de fotos. Tot na de kaap van de 700.
Maandag 12 sept. Na een even voortreffelijk ontbijt op de hoeve-hostal van Biduedo, zijn we om kwart voor acht vertrokken, via ontelbare kleine dorpjes, met evenveel koeienstront-straten, hier en daar mooie holle wegen, opnieuw mooie vergezichten, maar nu in een stralende zon. De tocht ging over 24 km., vooral in dalende lijn buiten één Alto waar we in totaal toch 250 m. hebben moeten klimmen. Sarria is een levendig stadje, waar alles in het teken staat van de St. Jacobsschelp; tot de vuilbakken langs de straat toe zijn in schelpvorm. Naast onze hostal is er een kapper waar Gilbert zijn haar heeft laten millimeteren ( 4 mm. en dat is nog korter dan van Carine) en Luc zijn baard heeft laten bijknippen ( 7 mm. ) Jef en Gilbert verzamelen om ter meest stempels; van Jef wisten we dat al lang, maar Gilbert laat zich ook niet kennen; zelfs bij de kapper vroeg hij een stempel, maar die had hij niet. Jacques heeft beide ondertussen tot ridder geslagen in de orde van de Stempeliers. Tot morgen.
Zondag 11 sept. In Vega liep de wekker af om 6 u. maar niemand had goesting om op te staan; de regen viel immers met bakken uit de hemel, en starten in de regen en in het duister zag niemand zitten. Vandaar dat we dus pas vertrokken om 8 u., na een zelfgemaakt ontbijt (inkopen gedaan de avond vooraf). De etappe is een van de mooiste van de camino door de eeuwenoude bergpaadjes en de schitterende vergezichten, maar dit alles werd verpest door mist, regen en kou. Al bij al stond er toch een totale klim van ong. 800 m. op het programma. Ondertussen zijn we begonnen met het aftellen van de km.s tot Santiago, vanaf de grens met Galicie worden we daarbij geholpen door palen die om de 500 m. aangeven hoever we nog van Santiago verwijderd zijn. In Biduedo is die afstand nog 136 km. Het dorp betaat uit 6 huizen, 30 personen, een groot aantal koeien en één hoofdstraat vol koeienvlaaien. We logeren er in een boerderij-hostal, waar de cheffin enkel kan beginnen koken nadat de koeien binnen zijn. Maar het eten was voortreffelijk en copieus, gevolgd door een zeer lekkere kaastaart, waarvan we her recept hebben gekregen van cheffa (te verkrijgen op de bijeenkomst). Smakelijk !!!
Vertrek om 7u15 uit Cacabelos voor een tocht van 30 km., waarvan het grootste gedeelte in de regen en op een paadje langs de baan. Enkel een 12-tal kilometer ging over bergpaadjes, een beklimming van 400 meter met mooie vergezichten en met de sporen van verbrande bossen, waarschijnlijk zeer recent, want de geur van de brand was nog nadrukkelijk aanwezig. Verder is er over deze dag werkelijk niets te melden, tenzij dat we vandaag de 600 km. hebben overschreden. Morgen wordt er ook al regen verwacht, maar daarover berichten we wel in ons volgend verslag. Tot morgen.
Vrijdag 9 sept. Om 7 u. 30 vertrokken uit de ongezellige en vuile refugio van Molinaseca met enkel een koffie en 1 Prince-koekje achter de kiezen. Meer hadden we niet en inkopen hadden we niet kunnen doen wegens alles gesloten. Enkel na 2 uren stappen hebben we een bar open gevonden voor een koek en koffie. De etappe was hoogst onaangenaam door de kilometers stappen door voor- en achtersteden van Ponferrada. Enkel de laatste 4 km. liepen door wijngaarden; het weer was de ganse dag bewolk met op het einde een lichte regen. Onderweg hebben we een apotheek gevonden die open was, alhoewel hier in de streek alles gesloten is wegens een lokaal verlengd feestweekend; we hebben daar onze voorraad kunnen aanvullen. De refugio in Cacabelos is een zeer nette prefab-constructie rond een laat-romaanse kerk, met kamertjes van twee en onberispelijk sanitair. Gilbert wil een valse beschuldiging in een van de reacties ( van Luc van de Leielopers om hem niet bij naam te noemen) weerleggen : hij stapt elke dag met vers gewassen kousen en dat kunnen de andere drie getuigen, voor zover dat wij dat kunnen controleren natuurlijk. Groetjes aan alle kleinkinderen : Laurens en Kieran; Maxim, Oliver en Sara; Noor.( We missen jullie en verlangen ernaar jullie terug te zien) Tot morgen.
Donderdag 8 sept. Na een wat laattijdig ontbijt (de hospitalera was een halfuur te laat), zijn we om 7 u. 30 vertrokken uit Rabanal. Vandaag veel gestegen naar het hoogste punt van de camino (1530 m.) , en symbolisch onze lasten van ons weggegooid onder de vorm van stenen aan het Cruz de Ferro, daarna alsmaar gedaald tot 600 m., onder een blauwe hemel en volle zon. Onderweg passeerden we het verlaten dorp Foncebadon (1430m.), met de huizen volledig in puin, waar ooit nog , ongeveer 1.000 jaar geleden een Spaans concilie werd gehouden. Enkel de kerk was gerestaureerd, op kosten van Mercedes-Benz en deed dienst als refugio, gerund door een Duits echtpaar. Iets later kregen we een telefoontje van Fons dat hij ons niet zou kunnen vervoegen wegens medische redenen, en dat ze besloten hadden om de terugweg naar België aan te vatten. Zoals Luc een paar weken geleden, heeft ook Jef last van een peesontsteking aan het rechterbeen; na telefonische consultatie met Danielle en een dokter in de familie is de medicatie vastgelegd en is er hoop op genezing. De tocht van vandaag bood prachtige vergezichten over de groene heuvels, iets helemaal anders dan de dorre hoogvlakten waar we voorheen hebben gestapt. Gilbert, het spaghettimonster, bedankt zijn familie uit Leuven (F.C.L.K.) en ook de Leielopers voor hun vele reacties op onze blog; de Leielopers hebben, op kosten van Gilbert enkele Duvels/Hoegaerden (schrappen wat niet past) te goed. (meer moet dat niet zijn) Tot wederblogs.
Woensdag 7 sept. Aangezien er vandaag slechts 20 km. te stappen valt (we hebben er gisteren immers 4 bijgedaan) vertrekken we uit Astorga iets na 8 u. na het ontbijt. We hebben het rustig aan gedaan, na de nodige fotopauzes met een groep Fransen uit Rijsel, o.a. op de toren van een kerkje; de resultaten daarvan ziet u later wel. Onderweg, kort voor Rabanal del Camino, hebben Agnes en Fons ons begroet. Ze waren op weg naar Cacabelos, 2 etappes verder, waar ze zich zouden installeren in een hotelletje en Agnes zou er een 4-tal dagen blijven; Fons zou dan vanaf morgenavond bij ons komen om mee te stappen vanaf Molinaseca. Het is hier ondertussen behoorlijk fris geworden en we kunnen onze fleece goed gebruiken. Rabanal is al eeuwenoud bekend als eindpunt van een etappe en was reeds vermeld in de allereerste pelgrimsgids. Dit is ook te zien aan het aantal refugios in dit kleine dorp. Om 7 u. vanavond is er in het kerkje een gregoriaanse dienst, die erg wordt aangeraden door de uitbaters van de herberg; we zijn van plan om die bij te wonen en daarna, naar pelgrimsgewoonte, een "menu del dia" te gaan eten. Van deze beide zullen we zeker veel deugd hebben. Tot morgen.
Dinsdag 6 sept. Voor we rapporteren over vandaag, eerst nog een verhaal van gisteravond . Tijdens een drink in de vooravond, werden nog eens herinneringen opgehaald over de huttentochten en het feit dat Gilbert helemaal geen liefhebber is van spaghetti, macaroni, pollenta en andere pastas, die wel eens op het menu stonden in de hutten. In een onbewaakt ogenblik echter liet Gilbert zich ontvallen : Jef, als je spaghetti kookt ga ik er volop van eten. Waarop Jef en Jacques onmiddellijk de nodige ingredienten gingen aankopen en aan het werk gingen in de kleine keuken van de refugio. Ondertussen zorgde Gilbert voor de nodige "tinto peregrino". Zowat 20 minuten later hadden we een dampende pot spaghetti met tomatensaus en we hebben er alle VIER van genoten. Ondertussen durft Gilbert het woord macaroni niet meer uitspreken. We vertrokken deze morgen om 7 u 30 uit Villar; het was een bewolkte, winderige, licht regenachtige en koele dag: In San Justo, een voorstadje van Astorga, was er geen refugio en de prijs van de hostal leek ons te duur. Dan zijn we maar verder getrokken tot Astorga, een tocht van 32 km. in totaal. De albergue is er vlak nast de kathedraal. Tijdens de afdaling naar Astorga zagen we in de verte het gebergte waar we de twee volgende dagen over moeten. En misschien hadden jullie het ook gezien, maar we hebben dus de 500 km. overschreden. Tot volgend verslag.
Maandag 5 sept. Ja, we zijn inderdaad op tijd in het klooster geraakt ! Iets over 7 u. hebben we het klooster van Leon verlaten voor een winderige tocht van 21 km. over de paramo. Eigenlijk valt er over deze etappe niets te vertellen, ware het niet dat Gilbert weeral de boel op stelten heeft gezet. De "weeral" verwijst naar het geval Oostduinkerke (voor de ingewijden). Wat is er gebeurd ? Even vóór het voorlaatste dorp was Gilbert een beetje achterop door een kleine sanitaire stop, idem als in Oostduinkerke. De 3 anderen, aangekomen in het dorp, volgden de richting Bar, voor een kleine hap en een drankje; Gilbert echter volgde de gele pijlen en was aldus plotseling voorop. Bij aankomst in de refugio van het laatste dorp bleek hij plots helemaal alleen en werd hij ongerust over ons lot. Daarna volgde een hectisch telefoonverkeer, waarvan hieronder verslag in chronologische volgorde : * Gilbert belt naar Chris om Luc·s GSM-nr. te krijgen : lukt niet. * Gilbert belt naar Anita, maar die was bezig in de tuin en was te laat. * Gilbert belt naar Danielle, die geeft het nr. maar kan niet helpen met het landnr. en de 0. * Anita belt naar Luc : er heeft iemand gebeld met een nr. 0034; van waar zou dat kunnen komen ? * Gilbert belt naar Fons : Fons kan helpen met landnr. en de 0. * Gilbert bereikt Luc op de GSM : hij is reeds ter plaatse, geen probleem, de anderen volgen. * Anita belt naar Luc : het nr. komt uit Spanje; Luc antwoordt : dat zal Gilbert zijn, we hebben hem verloren maar hij is terecht. * Fons belt naar Luc, maar die is in gesprek met Anita. * Fons spreekt een boodschap in op Luc·s antwoordapparaat : Gilbert is jullie kwijt, hij wacht in de refugio. * Op Luc·s GSM komt er een boodschap : onbeantwoord gesprek van Fons : Niet geopend ! * Gilbert belt vanuit refugio naar Fons om hem gerust te stellen dat alles OK is. Moraal van het verhaal : voortaan houden we Gilbert beter in het oog. Terloops : Fons Dens zal ons vervoegen vanaf woensdag deze week voor de laatste etappes tot Santiago. Fons, wij slapen woensdag in Rabanal en donderdag in Molinaseca, dus aan jou om de ontmoeting te regelen in één van deze twee plaatsen of ertussen Verder valt er werkelijk niets te vermelden buiten het feit t.a.v. Marc, dat onze uitgaven in het Belgisch café zijn opgelopen tot het bedrag van 16 Euro. Tot volgend (eenvoudiger en korter) verslag.
Zondag 4 sept. Iets na 7 u. uit Mansilla vertrokken voor een wandelingetje van 19 km. naar Leon. Een deel van de weg ging over paadjes in de heuvels, het grootste deel echter over of langs de expressweg naar Leon; vandaar dat we al hoorden van pelgrims die dit stuk liever overslaan en de trein nemen. Wij logeren nu eens bij een andere orde, de Benedictinessen, waar de poort onherrroeppelijk om 9 u 30 dichtgaat, met verplicht bezoek aan de kapel voor de avonddienst. Zodra wij gehuisvest en gewassen waren, haastten we ons naar de Calle Cervantes, waar, o wee, groot was de ontgoocheling, het cafe was gesloten. Dan maar even gaan rusten, daarna de kathedraal en de oude stad bezocht, en op aanvoelen van Jef toch nog maar eens gaan kijken en , joepie, het was open : een fantastisch cafe met alle goede Belgische bieren, met 20 tappen. Wat de kathedraal betreft, zoals in de gids beschreven, heeft die bijna geen muren, alleen steunpilaren en enorme brandglasramen en rozetten. Chris ontmoet, die weer enigszins te been is, maar onvoldoende om verder te stappen. Ze reist verder per bus en trein tot Santiago. Tot morgen. ( PS. we hebben nog 20 minuten om in het klooster te geraken !!)
Zaterdag 3 sept. Rond 7 u. 30 vertrokken voor een tocht van slechts 22 km.;hetgeen we gisteren teveel gedaan hebben, ging er vandaag af. Over het traject is weinig te zeggen, buiten het feit dat het uiterst eentonig was. Specialiteit van de streek zijn de lemen huizen, (adobe) sommige perfect gerestaureerd maar het grootste deel vervallen of op instorten. Onderweg zagen we ook in enkele dorpen in de heuvel uitgegraven ingangen en in ons boekje wordt daar niets over gezegd. Dus hebben we navraag gedaan bij een autochtoon, die ons vertelde dat dit bodegas waren, d.w.z. ondergrondse opslagplaatsen voor wijn, toen in de streek nog druiven werden verbouwd. Sinds de jaren 60 echter is deze activiteit totaal uit de streek verdwenen. Gisteren telefoontje gehad van Chris; ze was door de jeep van de hulpbrigade naar Fromista gebracht, waar ze 2 dagen verzorgd zou worden door de dokter. Daarna brengt de jeep haar naar Sahagun, daar neemt ze de trein naar Leon en dan ziet ze wel verder hoe het evolueert. We zien elkaar waarschijnlijk in het Belgisch café in de Calle Cervantes in Leon. Jef vraagt aan Rita of ze hem vergeten is van de huttentochten, misschien, we zijn hier immers met zijn vieren! Tot Hoegaerdens en Leffes.
Vrijdag 2 sep. Cava of andere was niet beschikbaar, dus hebben we ons maar tevreden gesteld met een digestief. We waren trouwens een feit om te vieren vergeten te vermelden : * Noor, de kleindochter van Jacques, had gisteren haar allereerste schooldag en neemt alzo, dag op dag, de "carnassière" van Jacques over. We vertrokken deze morgen slechts om 8 uur want het zou een tamelijk korte tocht worden ( 22 km. ), maar er bleek een aangenamere alternatieve route te zijn en dus stapten we 26 km. naar een godvergeten gat : Calzadilla de los Hermanillos ( oftewel het Kasseitje van de Broertjes). Reeds meerdere dagen vinden we de Hollandse Moniek op onze weg en daar hangt ook een heel verhaal aan vast : zij is directrice van een Montessori-school, een alternatieve opvoedingsmethode, en een van haar leraars had een sabbath-jaar genomen om ergens in Afrika een project op te starten voor dove kinderen. Aangezien er daar zoveel ellende was, besloot hij te blijven en een schooltje te beginnen. Moniek laat zich nu voor dit project sponseren door familie, vrienden en collega·s, als volgt : * 15 Euro voor haar fietstocht Nederland - St Jean PdP * 22 Euro voor haar voettocht St Jean PdP tot Compostela Daarenboven zal een rijke papa van een leerling van haar school het gestorte bedrag verdubbelen. Ze hoopt zo 6 à 8.000 Euro bijeen te krijgen. Zo zie je maar waarom sommige mensen de camino doen. Tot morgen.
Donderdag 1 september Om 6 u 30 reeds trokken we de kloosterpoort achter ons dicht voor 27 km. door de Paramo. Van de Meseta over de Campos naar de Paramo, 3 verschillende benamingen voor eenzelfde fenomeen : desolate hoogvlakte met tarwestoppels. De eerste 17 km was over een kaarsrecht steenpad zonder enige voorziening ( geen water, geen dorp, niets). Dan nog 2 dorpjes door langs de autoweg tot Terradillos de Templarios. Vandaag vieren we een en ander : * Jacques had gisteren zijn laatste officiele werkdag als leraar en is dus vanaf vandaag lid van het gild der TBS-ers ( dit is geen ziekte ). * we overschreden vandaag de helft van het totale parcours tot Santiago, t.t.z. we stapten al 395 van de 784 km. * we bereikten ( ei zo na ) de 400 km. We gaan dit dus uitgebreid vieren vóór het 3-gangen-menu ( zijnde de gewone menu peregrino ) met een fles Cava of gelijkaardig, indien aanwezig. Gilbert wenst de Leielopers een vruchtbare voorbereiding op de halve marathon van Evergem dit weekend en hoopt dat ze zich daar in de prijzen lopen en dat Lotje er de mannen eens flink van langs geeft. Tot wederblogs.
Woensdag 31 aug. Na het ontbijt, uit Fromista vertrokken iets voor 8 u. voor een vlakke gezondheidswandeling van 20 km. naar Carrion de los Condes. Het grootste deel van de tocht liep over een voetgangerspad dat vlak naast de weg was aangelegd; dus een zeer eentonig stuk camino. Reeds een aantal dagen zien we zowel overdag als ·savonds in de refugio een Duitse dame en van haar hoorden we het volgende verhaal : ze was uit Hamburg helemaal alleen met de fiets tot Pamplona getrokken, daar heeft ze haar fiets afgegeven aan haar zoon, die in Bilbao woont, en nu gaat ze te voet verder naar Compostela. Om toch maar geen enkel stuk van de camino te missen, gaat ze achteraf, samen met haar zoon, het ontbrekende stuk St.JeanPdP - Pamplona afstappen; nogal moedig, vinden wij. Een meisje van de vliegende bijstandsbrigade wist ons te vertellen dat Chris door haar meegenomen was van San Nicolas tot in Fromista, en daar vandaag naar de dokter zou gaan en dan waarschijnlijk enkele dagen daar zou rusten. We zijn hier gelogeerd in het klooster van de Clarissen ( en er zijn er nog echte hier ) en dat is helemaal niet slecht ! Tot volgend verslag.
Dinsdag 30 aug. Vertrokken van bij de Hollanders na een lekker ontbijt (als het goed is mag het ook gezegd worden)om 7 u 30 . Eerst moesten we het langgerekte dorp Catrojeriz rond de heuvel helemaal door, daarna over een kleine vlakte en een steile klim van ca. 150 m. naar de Alto de Mostelares en daarna : MESETA, MESETA en nog eens MESTA ( desolate hoogvlakte) onder een schroeiende zon. Om de 7 a 8 km. een dorpje waar je iets kan eten en/of drinken en voor de rest : de grote leegte. De laatste 4 km. gingen langs een 18e eeuws kanaaltje waarop een zeer typisch irrigatiesysteem voor de velden aangesloten was : alles samen zeer uniek. Aangekomen in Fromista ( ca. 3 u 30 ) hebben we ons geïnstalleerd in een kleine hostal, d.w.z. met alle comfort en een echt bed met lakens. Chris sukkelde al enkele dagen met blaren op de voeten maar slaagde er toch in om de dagtochten op haar eigen ritme uit te lopen; vandaag echter was de schade te groot ( op elke hiel een open blaar en op ongeveer elke teen nog een). Vandaar dat ze ons gebeld heeft vanuit Ermita San Nicolas( na ongeveer 10 km) dat ze daar blijft en wacht op verzorging van de mobiele ambulance voor peregrinos, en dat ziet wat ze verder doet. We krijgen nog bericht. Tot morgen vanop een leuk terrasje in Fromista.
Verslag van maandag 29 aug. Alweer iets vóór 7 u. vertrokken uit Villalbilla, in het begin door enkele dorpjes die je als voorsteden van Burgos kan bestempelen, zelfs met enkele betere villawijken. Daarna kwamen we in de beruchte meseta, de hoogvlakte van graanvelden zonder enige beschutting tegen de zon; de temperatuur liep op tot even boven de 30 graden. We wilden vandaag weer op ons voorzien schema geraken, en daartoe was een tocht van 33 km. nodig. Driekwart van de weg ging over de hoogvlakte met halfweg, in Arroyo Sambol, een commune-achtige oase met jonge alternatievelingen waar we een koffie (nou ja, wat ze koffie noemen !) gedronken hebben. De langste tocht van de hele camino (normaal gezien) hebben we allen goed volbracht; aankomst rond 4 u 30 en je zou er misschien niet op letten maar we hebben vandaag de 300 km. ruim overschreden. We hebben ons op de eerste refugio van Castrojeriz gestort en na inschrijving bleek die uitgebaat te worden door een Nederlands Genootschap, van dezelfde orde als dit van Villamayor ( je weet nog wel, hè Teun ); het eten was vegetarisch maar goed en voldoende, en de pintjes alcoholvrij. Tot volgend verslag.
Dit is het verslag van zondag 28 aug. Vandaag was het een tocht met hindernissen. Vertrokken om iets voor 7 u. met enkel een koek uit de rugzak achter de kiezen. Chris had veel last van een migraine-aanval en Luc van zijn scheenbeenpees-ontsteking. We zijn naar Burgos gestapt, niet langs de industriezone, maar via de variante langs de rivier Arlazon, gedurende 3,5 uur zonder één enkele bar of winkel onderweg. Pas in Burgos, we hadden slechts enkele stappen gezet in de eerste avenido, vonden we op 50 meter van elkaar : * een apotheek (van wacht en dus open op zondag) voor pillen voor de migraine van Chris en voor straf spul voor Luc·s pees. * een bankautomaat voor Gilbert. * een cafetaria voor een lekker ontbijt met koffie. Daarna in Burgos hebben we de prachtige kathedraal bezocht (niet gratis maar 1 euro voor peregrinos) en toen wilden Chris en Luc de bus nemen voor de laatste 10 km. van de dag ........ maar geen bus vóór 7 u. ·s avonds. Dus toch maar gestapt en eigenlijk zonder veel problemen zijn we allen in Villalbilla geraakt. Ondertussen hebben we in Burgos de 2 Franse dames uit Toulouse teruggezien en Jan uit Hamme. In Villalbilla is de overnachting in de refugio volledig gratis maar de kwaliteit is er ook naar. Gilbert vraagt aan de Leielopers om eens te berichten hoe de Ijzer-4-daagse verlopen is; zeer benieuwd. Dank zij de goede marchandise uit de apotheek zijn zowel Chris als Luc er weer volledig bovenop. Weeral geen internet hier, dus we zien wel wanneer dit verslag doorgestuurd wordt. Tot blogs.
