Op zondag 6 april start Joost Coudenys met het borstnummer 590, samen met 10.000 andere lopers uit 55 landen in de 14-de Marathon van Milaan. Klik hier voor de link naar de site van deze marathon.

30-03-2014 om 14:35 geschreven door carlos

Patrick voelde de lente kriebelen en startte zowel binnen als buiten.

Lekker buiten gelopen

Afgelopen dinsdag heb ik voor het eerst sinds jaren mijn ‘stoute schoenen’ aangetrokken, de voordeur achter me dichtgegooid en daarna een rondje Brugse vesten gelopen.  Mijn echtgenote lag nog in de kliniek, bezoekuur was er pas in de namiddag en het was die ochtend een heerlijk zacht lenteweertje.  Dus wat hield me tegen?  Ter plaatse trappelen op een loopband met TV, muziek en computer om je heen is een leuk alternatief maar niks gaat boven het echte stratenlopen.  Het werd een hele belevenis.  Weg met het verkeersvrije lopen op mijn zolder, welkom drukte!  Zelfs op een doodgewone dinsdagmorgen is er in onze provinciehoofdstad verkeer genoeg.  Akkoord: wie het rondje vesten doet loopt grotendeels op verharde paden, netjes gescheiden van de rijweg.  Maar op dat rondje kruis ik meerdere drukke straten.  Vier verkeerslichten kom ik tegen waarvan ik voor twee ervan ter plaatse stond te trappelen.  Neen hoor, dat doe ik niet.  Ik blijf gewoon wachten tot het groene mannetje weer verschijnt en dan zet ik opnieuw aan.  Lopen in Vlaanderen – in tegenstelling tot de jaren tachtig waarin ik begon – doe je tegenwoordig nooit meer alleen.  Altijd kom je gelijkgestemden op je weg tegen.  ‘s Morgens, ‘s middags, ‘s avonds, ‘s nachts.  Het maakt niet uit.  Loopgek Vlaanderen struint door straat en bos met Meulebeekse Evy Gruyaert op de Ipod of smartphone.   En wat te zeggen van de obstakels.  Die vind ik meestal niet op mijn loopband.  In het buitenleven des te meer.  Oppassen voor het trottoir, de hondendrol, de waterplas ...  Alles is ineens weer nieuw voor mij.  Maar ik geniet.  Met volle teugen.  Afgezien van het feit dat het linker benenwerk nog wat hapert.  Maar ook dat komt weer goed, zeker weten.  Ik ben ook blij dat ik nog altijd dat tempogevoel in mij heb.  Vroeger (op het einde van mijn vorige loopcarrière) liep ik mijn trainingsrondjes meestal aan een tempo van 10 per uur, echt niet meer.  Nu was het mijn bedoeling om dat opnieuw zo te doen.  Ik had me vooraf met opzet een nieuwe GSM aangeschaft.  Vanaf nu ben ik dus ook de trotse bezitter van een smartphone.  Ik heb dat alleen maar gekocht om mijn loopactiviteiten buitenshuis te kunnen registeren.  iFit live, het programma dat al mijn loopbandactiviteiten met argusogen bekijkt heeft zo’n app.  En wat blijkt nu?  Die app werkt ook buitenshuis perfect.  Zowel mijn smartphone als mijn computerprogramma melden mij achteraf dat ik dat parcours rond Brugge gelopen heb, dat het het exact 8,09 km lang is, en – hier komt het – dat ik aan een gemiddelde snelheid van 9,9 km per uur gelopen heb.  Afgerond naar boven dus aan 10 per uur.  Prima.

Gisteren ben ik dan weer mijn zolderkamertje opgekropen voor dat andere rondje, dat van Meulebeke.  Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik vooraf gezien had dat Marnix zijn toer al in de benen had en ik merkte zijn tijd.  Nu kon ik van mezelf geen vuurwerk verwachten, dus ik gebruikte Marnix’ tijd als richtsnoer.  Zonder het te beseffen was hij gisteren mijn haas.  Als ik halverweg zou doorkomen in minder dan 27 minuten dan zou het me lukken om hem te overtreffen.  Opdracht volbracht: mijn eindtijd werd 52 min 22 seconden.  Maar chapeau hoor voor Marnix.  Ik ben toch wel enkele jaartjes jonger dan hij en in sport liegt leeftijd nooit.

PS  Martine, mijn echtgenote is ondertussen terug thuis.  Maar volledig genezen is ze nog lang niet.

groetjes,

Patrick

28-03-2014 om 19:47 geschreven door carlos

28-03-2014 om 19:46 geschreven door carlos

Koen  kwam als eerste over de eindmeet van deze 11-de Crokyrun anno 2014.

Geen Crokyrun voor Patrick Sys. Patrick zit geplaagd met een spierscheurtje en zijn echtgenote werd opgenomen in het ziekenhuis. We wensen haar veel sterkte en een voorspoedig herstel.

Uitslag 20 maart:

1. Koen Ver Eecke             39’ 11” 00
2. Stefaan Lemiere            43’ 57” 40
3. Luc Maes                   44’ 15” 75
4. Lieven                     47’ 01” 75
5. Tony Dewilde               50’ 07” 00
6. Günther De Maeyer          50’ 58” 00
7. Albert Demeyere
   en Carlos Dejaegher        56’ 44” 00
9. Bernard Devaere         1u 17’ 32” 00   (W)

Marnix liep de crokytoer op de loopband in 52' 03". Dit is opnieuw een verbetering van zijn persoonlijk record !!

21-03-2014 om 00:00 geschreven door carlos

Met Patrick en Koen tellen de Crokyboys twee gedreven atletiekjournalisten in hun rangen.

Hier kan je meegenieten van Koen zijn geslaagde Marathon van Tel Aviv.

Een donderdagavond in september, goed weer, de crokytoer gelopen. Naar goede gewoonte even kort napraten, meestal loopverhalen delen… Joost sprak me over het idee om z'n 50 lentes te bekronen met een marathon. Het idee was er, de bestemming moest nog gekozen worden.

Enkele namen vielen, ik kan me enkel nog Stockholm en Tel Aviv herinneren. Enkele dagen later moest ik eraan terug denken en ging ik googelen... 'Tel Aviv marathon'.

Datum, 28 februari 2014, een voorjaarsmarathon met goed weer dus. Gemiddelde temperatuur voor februari in Tel Aviv om en bij de 20 °C.

Het zou dan bijna 2 jaar geleden zijn dat ik een marathon had gelopen, na aanslepende kwaaltjes aan het rechter scheenbeen. Maar dit sprak me wel aan, ik wou me er weer eens aan wagen. Het zou mijn 10 de marathon worden, een 'jubileumeditie' dus, zodat het wel mooi meegenomen was een leuke, minder voor de hand liggende bestemming te hebben.

Ik besloot een mailtje te sturen naar Hugo, mijn maat waarmee ik eerder in Marrakech en Madrid liep. Linkje doorsturen met de tekst 'wat denk je?' Enige tijd later kwam er antwoord uit Genève - waar hij woont - met de mededeling dat hij dit volledig zag zitten!

Na een voetblessure in januari, een antibioticakuurke in februari en met 150 loopkilometers per maand op de teller was het tijd om te vertrekken. Op woensdag 26 februari vloog ik naar Genève. Na een korte nacht daar vlogen we om 7 u 's morgens richting Tel Aviv.

Maar niet zonder eerst langs de 'explosifs control' te passeren, aangezien we die niet bij hadden was dit geen probleem.

Om 12 u lokale tijd waren we in Tel Aviv (daar zijn ze een uurtje voor). Valies in het appartement afzetten en van daaruit naar de marathon Expo onze 'zak' gaan afhalen met startnummer, chip, t-shirt en hebreeuwse gellekes.

We hadden een 'golden package' genomen bij inschrijving, dit kostte 480 shekel (€ 101), iets meer dan de gewone inschrijving. Maar dit was meer dan zijn geld waard. Met onze 'golden package' mochten we 's avonds pasta gaan eten en sprak de burgemeester van Tel Aviv ons toe.

Niet dat we er iets van begrepen , maar het eten was heel lekker. Pasta, brood, taartjes, frisdrank, zoveel je maar wou.

Buikje rond gegeten en vlug naar het appartement omstreeks 22 u, we waren 's morgens om 4u opgestaan in Genève…

en de marathon startte om 6u30!

We moesten nu enkel nog zien tijdig aan de start te geraken. We dachten simpelweg een taxi te nemen van het appartement tot de start, aangezien deze een 8-tal km van ons verblijf lag. We vroegen voor het slapen gaan aan de balie of het mogelijk was ons te laten ophalen door een taxi om 5u30 's morgens… no, all roads are closed! not possible!

En nu? Te voet of met de fiets? De enige optie was een felgroene citybike te huren 's morgens vroeg. Die stonden vlakbij ons verblijf beneden aan het strand. Zo moesten we aan de start zien te komen, in bed nog even google maps ter hand genomen om de weg een beetje te memoriseren. We waren een halve dag in de stad, tijd om de omgeving en de start te verkennen was er nog niet geweest.

Een tweede korte nacht, rond 4u30 uit de veren, eten, loopkleren aan en om 5u15 naar de citybikes. We stonden voor de betaalautomaat, dit liep niet van een leien dakje en de tijd tikte. Ondertussen was het 5u30 gepasseerd, nog een uurtje...

Na vele keren de weg te vragen, konden we uiteindelijk iemand van Jeruzalem volgen die ook op weg was naar de startlijn.

Toen we daar aankwamen hadden we nog een kwartier om onze rugzak in te geven en onze fietsen terug te plaatsen. Alleen vonden we geen fietsstaling waar die terug moesten gezet worden… ondertussen was het 6u25… ik zag het bijna gebeuren, we zouden de start missen, maar toen kwamen 2 groene citybikes voorbij gereden. Vlug! volgen! Die zullen ook wel hun fiets moeten stallen. En ja, zo konden we onze fiets terug 'ingeven' en een sprintje trekken tot de startlijn die nu heel dicht bij lag. Alleen stonden we nu nog aan de kant van de supporters en niet in het vak van de marathonlopers. We konden plots ergens tussen de metalen afsluiting kruipen en… 1,2… start! 2 seconden voor het startschot in je vak staan, net op tijd komen noemen ze dat.

Eens vertrokken ging het vrij goed, na 10 km kwam ik nog als 31 ste door. Aan km 11 wou ik één van mn hebreeuwse gellekes opeten, maar toen ik het open scheurde bleek het gemalen koffie te zijn… had toch hebreeuws moeten leren Maar weer geluk, net op dat moment laat de loper voor mij zijn energygel vallen en loopt door, dankuwel zei ik en had zo toch mn gelleke binnen.

Ik liep rustig, een goed tempo, maar wou zeker nog niet te diep gaan de eerst helft, zo kwam ik na 21km door in 1u33, iets trager dan mijn betere marathons uit het verleden. Maar ik maakte me er niet druk om, een pr zou het hier toch niet worden. Het was bijna 2 jaar geleden en de voorbereiding was kort, dus was het wat aftasten wat het zou kunnen worden, wou hem vooral zonder blessures kunnen lopen en onder de 3u30 finishen.

Na 35 km kwam er hevige kniepijn opduiken, vanaf dan werd het hard. Ondertussen was het ook 25 graden geworden. Na 39 km besloot ik nog even door te bijten aangezien ik zag dat een tijd rond de 3u20 er nog in zat. Uiteindelijk haalde ik de streep in 3u22min51sec en werd ik 169 ste op 2044 aangekomen deelnemers.

Eens aangekomen sprak ik een zwarte loper aan en vroeg of hij gewonnen had… no second. Hij is de winnaar zei hij wijzend naar de man naast hem. En zo kon ik onmiddellijk na aankomst een praatje slaan en een portretje maken met Keniaanse nummers 1 en 2, Ezekiel Koech en Emmanuel Keter.

Daarna was het genieten van zon, massage, lekker eten en vriendelijke mensen.

Tel Aviv, het was dik in orde.

 http://www.tlvmarathon.co.il/default.aspx?l=en

 En nu supporteren voor Joost in Milaan & Luc in Antwerpen!

15-03-2014 om 20:44 geschreven door carlos

Tevreden gezichten na de geleverde inspanning.

Koen verbeterde met 37' 44" zijn jaarbesttijd en Luc zette zijn M60+ record opnieuw scherper, hij klaarde de klus in 42' 02"

De uitslag van donderdag 13 maart:

1. Koen Ver Eecke                   37’ 44” 00
2. Joost Coudenys                   41’ 24” 02
3. Luc Maes                         42’ 02” 75
4. Lieven Van Parys                 44’ 24” 44
5. Bernard Devaere en
    Günther De Maeyer               55’ 37” 00
7. Carlos Dejaegher                 58’ 18” 00
8. Emmelien Vasbinder en
    Mieke Malfait                1u 03’ 22” 00

Virtuele Crokytoer:
1. Marnix Deriemaeker               53’ 37” 00
2. Patrick Sys                   1u 09’ 01” 00  (W)

14-03-2014 om 21:30 geschreven door carlos

Onze sportjournalist heeft het nu eens niet over hardlopen maar noodgedwongen over snelwandelen.

Wie gaat er deze zomer in op het voorstel van onze marathonschrijver, Postman Patrick?

Snelwandelen

Een week lang heb ik niks gelopen, niks gewandeld in de hoop dat mijn kuitblessure zou genezen.  Het is ijdele hoop gebleken.  Al van bij de eerste pas die ik gisteren op virtuele Meulebeekse bodem plaatste wist ik dat ik voorlopig het woord ‘lopen’ uit mijn woordenboek schrappen moet.  Noodgedwongen heb ik het dan maar vervangen door ‘wandelen’.  Het blijkt een goeie Crokyboys traditie te zijn.  Wie door omstandigheden (gekwetst, loopschoenen vergeten, geen zin, ...) het parcours niet lopen kan, wel, die wandelt het dan maar af.  Of – beter nog – die snelwandelt het.

Nu moet ik bekennen dat ik de laatste tijd al regelmatig gekeken heb naar dat snelwandelrecord van Luc Maes (1u 15' 18") met daarbij de bedenking: “Hm, dat is een record dat voor mij nog enigszins haalbaar is.”  Andere records staan bijzonder scherp.  Denk maar eens aan de 39' 11''van Els Vancoillie of de 33’ 40” 00 van Luc Devos.  Een gewone sterveling krijgt over een afstand van 10 kilometer dergelijke tijden niet uit zijn/haar benen geperst.  Maar in een tijdspanne van een uur en een kwartiertje over diezelfde tien km snelwandelen, dat moet wel lukken.  Zo dacht ik.  Onlangs was er ook nog de TV-aflevering van de clash tussen Tom Waes en Koen Wauters waarin zij het al snelwandelend op piste tegen elkaar moesten afleggen.  Vooraf kregen zij begeleiding van de huidige Vlaamse kampioen.  Weerom had ik de bedenking: “Als zij tweeën in een week tijd klaargestoomd kunnen worden om twee kilometer te wandelen tegen een gemiddelde snelheid van meer dan 8 kilometer per uur, dan kan ik dat ook na enkele maanden oefenen maar dan wel over de hele lengte van het Crokyparcours: 9 km en 765 m. 

Ik heb het al regelmatig geschreven: op mijn loopband heb ik tijdens de laatste vier maanden vele kilometers gewandeld.  Van de 1652 (!) kilometer die er momenteel op de teller staat weet ik dat ik er zowat duizend gewandeld heb.  Veel daarvan door heuvelachtig, ja zelfs bergachtig gebied.  Ik mag bijvoorbeeld met trots verklaren dat ik onder andere al eens op virtuele wijze de 20 kilometer lange beklimming van de Tourmalet gewandeld heb.  Maar ook dichter bij huis stapte ik op mijn loopband al meermaals het veel vlakkere rondje Brugse Vesten af.  En sedert gisteren 13 maart 2014 komt daar dus ook de Crokytour bij.  Meteen met een nieuw snelwandelrecord: 1u 09 min 01 sec!  Moet nu de homologatiecommissie bij mij thuis langskomen om dit record gehomologeerd te krijgen?  Hoe dan ook: ik ben het komende voorjaar wel eens van plan om op een donderdagavond de Meulebeekse straten onveilig te maken met mijn ‘gesnelwandel’.  Kwestie van te bewijzen ‘kijk ma: ik kan het, ook in ‘t echt!’.  Ten slotte vond ik nog twee persartikels in mijn oude doos.  Waarmee ik wil bewijzen dat ik ooit nog aan een snelwandelwedstrijd voor postbodes deelgenomen heb.  Ik ben de tweede figuur van links.  Om geldig deel te nemen weet ik nog dat we een postbroek plus posthemd aan moesten hebben en ook nog onze zware maar lege lederen brieventas.  Gelukkig mochten we wel loopschoenen aantrekken.  Ik weet ook nog dat zeker de hele top zes hele stukken gelopen heeft.  Er was namelijk weinig controle daarop.  Onze tijden waren ook navenant.  Ik herinner nog dat ik als zesde na tien kilometer al binnen was na 58 minuten.  Zoiets zegt genoeg.  Alleen echte toppers kunnen dit op een correcte manier al snelwandelend doen.  Toch nog even meegeven dat de winnaar, Dirk Ampoorter, toen Belgisch kampioen duatlon was.  Om maar eens te bewijzen dat dit ‘wedstrijdje onder postbodes’ van toen toch van een behoorlijk hoog niveau was. 

Groetjes,

Postman Pat

P.S.  Gisteren tijdens mijn aanval op het snelwandelrecord van de Crokyboys heb ik alles zo correct mogelijk gedaan.  Ik heb gewandeld, niet gelopen.  Ik kon trouwens onmogelijk lopen.  Bij een snelwandelsnelheid van meer dan negen per uur kreeg ik een verschroeiende pijn aan de kuit.  Laat staan dat ik dan nog zou geprobeerd hebben te lopen!

P.S. 2  Een voorstel: waarom niet eens op een donderdag met de liefhebbers een wedstrijdje snelwandelen houden?

14-03-2014 om 18:19 geschreven door carlos

Op het Belgisch kampioenschap indoor atletiek voor masters in de topsporthal te Gent op zaterdag 8 maart kwamen Els Van Coillie en Carolus Moens in actie. Els, de recordhoudster bij de dames van de Crokytour won goud op de 1500m in een tijd van 5' 06" 09 en mocht plaats nemen op het hoogste schavotje van het podium.

11-03-2014 om 11:30 geschreven door carlos

The ultimate experience in natural running door Patrick Sys !!

Op de experimentele toer

Ik ben in een periode van volle opbouw.  Normaal gezien loop ik dit jaar slechts 2 wedstrijden.  In de eerste plaats de Kustmarathon van Zeeland.  Die vindt pas begin oktober plaats.  De andere wedstrijd zal de Nacht zijn eind juni, meer als opwarmertje.  Tijd zat dus om nog met het een en ander te experimenteren.  Dat heb ik verleden week tijdens mijn Crokytoer aan den lijve ondervonden: kramp.

Achteraf heb ik me daar genoeg vragen bij gesteld maar een pasklaar antwoord heb ik niet gekregen.  Ben ik tijdens die 4 maanden dat ik opnieuw begonnen ben te hard van stapel gelopen?  Waarschijnlijk wel.  Of misschien ook niet want ook nu nog bouw ik veel wandelkilometers in mijn trainingen in.  Heeft het te maken met de nieuwe Nike’s waar ik tegenwoordig op loop?  Waarschijnlijk wel, want ik was vergeten mijn steunzolen in die nieuwe schoenen te leggen.  Ik heb namelijk platvoeten en steunzolen werden mij aangeraden.  Of misschien ook weer niet.  Ik ben namelijk met nog iets anders aan het experimenteren en hoogst waarschijnlijk heeft mijn kramp meer daarmee te maken.

Ik keer terug in de tijd: 2009.  In dat jaar kocht ik het boek “De geboren renner” van Christopher McDougall (uitgeverij Prometheus).  Door Jan Knippenberg zaliger was ik sterk geïnteresseerd in de mysterieuze Mexicaanse indianenstam de Tarahumara, een volk dat tot op de dag van vandaag door berg en dal blootsvoets lange afstanden loopt.  Die Christopher McDougall heeft hen bestudeerd, maar hij ging ook verder in zijn onderzoek.  Hij kwam bijvoorbeeld tot de verrassende constatatie dat er sinds de hardloopboom van de jaren ‘70 nooit meer mensen waar ook ter wereld aan hardlopen gedaan hebben maar er zijn helaas ook nog nooit zo veel hardloopblessures als nu geweest.  Meer nog: er bestaan studies waarin verklaard wordt dat hardloopschoenen blessures in de hand werken.  Door een verkeerde keuze, of door het gebruik van de hardloopschoen tout court waardoor de mens zijn natuurlijke stijl van lopen verandert met alle gevolgen van dien.  De schoengiganten moffelen graag dergelijke studies weg.  Meer nog: sinds enkele jaren is er onder de lopers een beweging ‘back to basics’ gaande en daar proberen die firma’s eigenaardig genoeg graag een graantje van mee te pikken.  Ze verkopen schoenen die nog altijd schoenen zijn maar die zogezegd het gevoel van het blootsvoets lopen zo getrouw mogelijk simuleren.  Lopen door plassen, lopen over keitjes: ‘t is allemaal mogelijk met zo’n dingen en toch heb je ‘t gevoel op blote voeten te lopen.  Misschien heb je al zo’n gekken zien rondlopen op bijvoorbeeld die Vibram Five Fingers.  Het nadeel van zoiets is in de eerste plaats de lelijkheid.  Maar ook dat ze na een tijdje gaan stinken als de pest.  Je kan het vergelijken als lopen in plastic laarzen.  Dat schreeuwt om moeilijkheden.  Neen, dan bestaan er gelukkig nog leukere alternatieven.  In dat boek “De geboren renner” komt verschillende keren een merkwaardig figuur naar boven: Barefoot Ted.  Barefoot Ted is een exentrieke Amerikaan die zich ook onder de Tarahumara begeven heeft en van hen o.a. geleerd heeft hoe je uit een rubberen autoband mooi loopschoenen kunt snijden.  En nog een stukje rubber extra erbij om door drie gaatjes in de zool te halen en zo je voet mee te verbinden.  De Luna Sandals waren geboren.  Datzelfde jaar 2009 schafte ik me zo’n oermodel aan, gemaakt in Teds garage.  Ik heb er toen welgeteld twee keer mee gelopen, korte afstandjes.  Sindsdien niks meer.  Tot begin dit jaar.  Lopen op die manier is een totaal andere belevenis.  In plaats van te landen op je voetzolen, land je telkens op het voorste gedeelte van je voet en je zet er ook mee af.  Andere spieren worden daardoor gebruikt.  De schokdemping is quasi nihil.  Boem boem boem.  Je hebt het gevoel dat je als een olifant door de straten dendert.  Het lawaai op de loopband is navenant.  Maar het is hoe dan ook een heerlijk gevoel.  Mijn platvoeten dreunen doorheen mijn zolderkamertje.  Mocht je na het lezen van dit artikel plots ook blootsvoets willen lopen dan moet ik je toch even waarschuwen.  Begin eerst met kleine afstanden te wandelen.  Ikzelf ben begin dit jaar ook zo begonnen.  Maximum één keer per week.  Daarna geleidelijk aan kleine afstandjes lopen.  Nog altijd zo weinig mogelijk.  Je lichaam heeft tijd nodig om zich aan te passen.  Mijn kramp van verleden week was waarschijnlijk het signaal dat ik – hoe voorzichtig ik ook te werk ging – mij geforceerd heb.  Twee dagen voor de Crokyrun had ik op mijn loopband het rondje Brugse Vesten blootsvoets gelopen.  8 kilometer.  Waarschijnlijk was dat al iets van het goeie te veel, vandaar de krampen tijdens de Crokyrun.

Afgelopen week heb ik het dan wat kalmer aan gedaan.  Om me op donderdag toch maar weer aan de Crokyrun te wagen.  Me vooraf afgevraagd hoe snel ik kon en wou lopen en ook wat ik aantrekken zou.  Het werden mijn Luna Sandals.  Zo komt het dat gisteren voor het eerst in de geschiedenis iemand de Crokyrun blootsvoets gelopen heeft.  Misschien de aanzet voor een nieuw klassement?  Ik deed het meteen in minder dan een uur (58 min 56 sec) én met opnieuw krampen naar het einde toe.  En met een blaar onderaan mijn rechtervoet zo groot als een oud twintigfrankstuk.  Ach, dat is allemaal niet erg.  Twee weken geleden had ik er ook al zo eentje onderaan mijn linkervoet.  Die heb ik gewoon laten staan en die is ondertussen netjes verdwenen.  Ook ben ik vannacht wakker geworden met een kramp aan links vooraan aan mijn linker voet.  Mijn twee stappers onderaan mijn vermaledijde lichaam moeten zich nog duidelijk aanpassen aan de nieuw soortige belasting.  Ik maak me daar niet druk om.  Ik zit toch nog altijd in mijn experimentele fase.  Alles kan, niks moet.  De ongemakjes neem ik er bij.

Voor meer info verwijs ik u graag door naar:

http://www.barefootted.com/

https://www.lunasandals.com/

http://www.youtube.com/user/LunaSandals

groetjes,

blaarvoet Pat

07-03-2014 om 22:37 geschreven door carlos

07-03-2014 om 18:32 geschreven door carlos

02-03-2014 om 21:18 geschreven door carlos