The ultimate experience in natural running door Patrick Sys !!

Op de experimentele toer

Ik ben in een periode van volle opbouw.  Normaal gezien loop ik dit jaar slechts 2 wedstrijden.  In de eerste plaats de Kustmarathon van Zeeland.  Die vindt pas begin oktober plaats.  De andere wedstrijd zal de Nacht zijn eind juni, meer als opwarmertje.  Tijd zat dus om nog met het een en ander te experimenteren.  Dat heb ik verleden week tijdens mijn Crokytoer aan den lijve ondervonden: kramp.

Achteraf heb ik me daar genoeg vragen bij gesteld maar een pasklaar antwoord heb ik niet gekregen.  Ben ik tijdens die 4 maanden dat ik opnieuw begonnen ben te hard van stapel gelopen?  Waarschijnlijk wel.  Of misschien ook niet want ook nu nog bouw ik veel wandelkilometers in mijn trainingen in.  Heeft het te maken met de nieuwe Nike’s waar ik tegenwoordig op loop?  Waarschijnlijk wel, want ik was vergeten mijn steunzolen in die nieuwe schoenen te leggen.  Ik heb namelijk platvoeten en steunzolen werden mij aangeraden.  Of misschien ook weer niet.  Ik ben namelijk met nog iets anders aan het experimenteren en hoogst waarschijnlijk heeft mijn kramp meer daarmee te maken.

Ik keer terug in de tijd: 2009.  In dat jaar kocht ik het boek “De geboren renner” van Christopher McDougall (uitgeverij Prometheus).  Door Jan Knippenberg zaliger was ik sterk geïnteresseerd in de mysterieuze Mexicaanse indianenstam de Tarahumara, een volk dat tot op de dag van vandaag door berg en dal blootsvoets lange afstanden loopt.  Die Christopher McDougall heeft hen bestudeerd, maar hij ging ook verder in zijn onderzoek.  Hij kwam bijvoorbeeld tot de verrassende constatatie dat er sinds de hardloopboom van de jaren ‘70 nooit meer mensen waar ook ter wereld aan hardlopen gedaan hebben maar er zijn helaas ook nog nooit zo veel hardloopblessures als nu geweest.  Meer nog: er bestaan studies waarin verklaard wordt dat hardloopschoenen blessures in de hand werken.  Door een verkeerde keuze, of door het gebruik van de hardloopschoen tout court waardoor de mens zijn natuurlijke stijl van lopen verandert met alle gevolgen van dien.  De schoengiganten moffelen graag dergelijke studies weg.  Meer nog: sinds enkele jaren is er onder de lopers een beweging ‘back to basics’ gaande en daar proberen die firma’s eigenaardig genoeg graag een graantje van mee te pikken.  Ze verkopen schoenen die nog altijd schoenen zijn maar die zogezegd het gevoel van het blootsvoets lopen zo getrouw mogelijk simuleren.  Lopen door plassen, lopen over keitjes: ‘t is allemaal mogelijk met zo’n dingen en toch heb je ‘t gevoel op blote voeten te lopen.  Misschien heb je al zo’n gekken zien rondlopen op bijvoorbeeld die Vibram Five Fingers.  Het nadeel van zoiets is in de eerste plaats de lelijkheid.  Maar ook dat ze na een tijdje gaan stinken als de pest.  Je kan het vergelijken als lopen in plastic laarzen.  Dat schreeuwt om moeilijkheden.  Neen, dan bestaan er gelukkig nog leukere alternatieven.  In dat boek “De geboren renner” komt verschillende keren een merkwaardig figuur naar boven: Barefoot Ted.  Barefoot Ted is een exentrieke Amerikaan die zich ook onder de Tarahumara begeven heeft en van hen o.a. geleerd heeft hoe je uit een rubberen autoband mooi loopschoenen kunt snijden.  En nog een stukje rubber extra erbij om door drie gaatjes in de zool te halen en zo je voet mee te verbinden.  De Luna Sandals waren geboren.  Datzelfde jaar 2009 schafte ik me zo’n oermodel aan, gemaakt in Teds garage.  Ik heb er toen welgeteld twee keer mee gelopen, korte afstandjes.  Sindsdien niks meer.  Tot begin dit jaar.  Lopen op die manier is een totaal andere belevenis.  In plaats van te landen op je voetzolen, land je telkens op het voorste gedeelte van je voet en je zet er ook mee af.  Andere spieren worden daardoor gebruikt.  De schokdemping is quasi nihil.  Boem boem boem.  Je hebt het gevoel dat je als een olifant door de straten dendert.  Het lawaai op de loopband is navenant.  Maar het is hoe dan ook een heerlijk gevoel.  Mijn platvoeten dreunen doorheen mijn zolderkamertje.  Mocht je na het lezen van dit artikel plots ook blootsvoets willen lopen dan moet ik je toch even waarschuwen.  Begin eerst met kleine afstanden te wandelen.  Ikzelf ben begin dit jaar ook zo begonnen.  Maximum één keer per week.  Daarna geleidelijk aan kleine afstandjes lopen.  Nog altijd zo weinig mogelijk.  Je lichaam heeft tijd nodig om zich aan te passen.  Mijn kramp van verleden week was waarschijnlijk het signaal dat ik – hoe voorzichtig ik ook te werk ging – mij geforceerd heb.  Twee dagen voor de Crokyrun had ik op mijn loopband het rondje Brugse Vesten blootsvoets gelopen.  8 kilometer.  Waarschijnlijk was dat al iets van het goeie te veel, vandaar de krampen tijdens de Crokyrun.

Afgelopen week heb ik het dan wat kalmer aan gedaan.  Om me op donderdag toch maar weer aan de Crokyrun te wagen.  Me vooraf afgevraagd hoe snel ik kon en wou lopen en ook wat ik aantrekken zou.  Het werden mijn Luna Sandals.  Zo komt het dat gisteren voor het eerst in de geschiedenis iemand de Crokyrun blootsvoets gelopen heeft.  Misschien de aanzet voor een nieuw klassement?  Ik deed het meteen in minder dan een uur (58 min 56 sec) én met opnieuw krampen naar het einde toe.  En met een blaar onderaan mijn rechtervoet zo groot als een oud twintigfrankstuk.  Ach, dat is allemaal niet erg.  Twee weken geleden had ik er ook al zo eentje onderaan mijn linkervoet.  Die heb ik gewoon laten staan en die is ondertussen netjes verdwenen.  Ook ben ik vannacht wakker geworden met een kramp aan links vooraan aan mijn linker voet.  Mijn twee stappers onderaan mijn vermaledijde lichaam moeten zich nog duidelijk aanpassen aan de nieuw soortige belasting.  Ik maak me daar niet druk om.  Ik zit toch nog altijd in mijn experimentele fase.  Alles kan, niks moet.  De ongemakjes neem ik er bij.

Voor meer info verwijs ik u graag door naar:

http://www.barefootted.com/

https://www.lunasandals.com/

http://www.youtube.com/user/LunaSandals

groetjes,

blaarvoet Pat

07-03-2014 om 22:37 geschreven door carlos

07-03-2014 om 18:32 geschreven door carlos

02-03-2014 om 21:18 geschreven door carlos

Ideaal weertje, maar de vele kwetsuren hebben de Crokyboys gedecimeerd. Luc maakte echter veel goed , hij liep het Croky-parcours 3 maal

Uitslag Crokyrun 27 februari:

1. Stefaan Lemiere          42’ 42” 70

2. Diederick Vermaete       44’ 35” 15

3. Luc Maes                 44’ 55” 87

4. Lieven Van Parys         45’ 42” 23

5. Carlos Dejaegher         57’ 39” 00

DNF: Bernard Devaere en Joost Coudenys

DNS: Guido Bouckaert

Virtuele Crokyrun:

1. Patrick Sys              53’ 54”

2. Marnix Deriemaeker       54’ 28”

Patrick Sys kroop opnieuw stevig in de pen, hier volgt zijn wekelijkse bijdrage:

Amai, geen gemakkelijke marathon die Koen uitgekozen heeft om te lopen, die Tel Aviv marathon.  Wist hij vooraf dat die van verleden jaar afgelast werd omwille van de hitte (36° C) en dat de omlijstende 5K, 10K, en halve marathon wel doorgingen maar dat een dertigtal personen omwille van hartfalen naar het hospitaal afgevoerd werden en er iemand zelfs stierf op honderd meter van de finish?  Daarstraks waren omwille van computerproblemen de uitslagen nog niet beschikbaar maar ik lees wel dat alles doorging (met als winnaar de Keniaan Ezekiel Koech in 2 h, 14 min 40sec, een nieuw parcoursrecord) .  De temperatuur liep deze keer gelukkig niet hoger op dan 20 graden Celsius.  Ik weet niet wat u daarvan denkt, maar mij lijkt dat al warm genoeg om je er 42 kilometer lang in af te jakkeren.  Vrijwillig dan nog! 
Ja de marathon.  Het blijft tot eenieders verbeelding spreken.  Massa’s heroïsche verhalen worden er verteld over die magische strijd tussen de mens, de natuur en zijn tegenstander.  Pheiddipides, Spiridon, Zatopèk, ....  Om maar enkele namen te noemen. Toch is de marathon uitgerekend een der weinige sportonderdelen waarin zowel toppers als amateurs gelijktijdig deelnemen.  Neem nu de Ronde Van Vlaanderen.  Zowel u als ik kunnen ons daaraan wagen, tenminste op zaterdag terwijl de elite pas op zondag met elkaar in de clinch gaat.  Een dag later dus.  Om ons niet in de wielen te rijden.  Of omgekeerd. Neen, dan is een grote stadsmarathon toch nog iets anders.  Natuurlijk krijgen daarin de toppers het voorrecht om vooraan te starten.  Stel je voor dat die achteraan zouden moeten beginnen.  Natuurlijk zie je als klein amateurke in het beste geval tijdens de eerste honderden meters van de koers van die mannen (en vrouwen!) alleen hun hielen te zien, maar het staat toch mooi dat je – zoals in mijn geval – kunt zeggen dat je meegedaan hebt aan een wedstrijd waarin de nieuwe wereldrecordhouder het record gelopen heeft.  Het is nochtans als 25 jaar geleden maar ik herinner het me nog net alsof het gisteren was.  Ik heb het over de Rotterdam Marathon van het gezegende jaar 1988.  Zowat 10.000 deelnemers.  Winnaar Belayneh Dinsamo.  Nieuw wereldrecord: 2u06’50”.  Een record dat meer dan 10 jaar stand hield.  Ik had bij de start geen glimp van hem opgevangen maar, maar ... ik kwam hem onderweg al lopend tegen!  Dat was toen hij, omringd door de motorrijders van de organisatie, het rondje Kralingse Bos al achter de rug had en flink op weg was naar de meet terwijl ik nog die vele kilometers rond dat beruchte Rotterdamse bos moest lopen.  Maar ik had hem tenminste gezien.  En ik kwam zelf binnen in een tijd van om en bij de 2u51’.  Ruim binnen de top 200.  Op 10.000.  Daar ben ik nu nog altijd trots op.  Dat kunnen ze me nooit meer afpakken.  Die Belayneh Densamo was een vreemd figuur.  Er was weinig over hem geweten.  Hij was jong.  Op zijn twintigste al een marathontijd van 2u08’.  Op zijn drieëntwintigste wereldrecordhouder.  Politieagent in Addis Abeba, Ethiopië.  Hij regelde met een speciale armzwaai het verkeer.  Diezelfde vreemde zwaaibeweging met zijn rechterarm waarmee hij zich tijdens het lopen bediende.  Weinig conventioneel, maar het hielp hem.  Later probeerde ik uit curiositeit tijdens trainingen die man zijn gezwaai te imiteren maar sneller werd ik er alleszins niet van.
Minder trots ben ik van mijn laatste Crokyrun op de band.  Ik was goed gestart maar na 4 km kreeg ik een lichte kramp in de linkerkuit.  Even later in de rechter hamstring.  Wellicht omdat ik onbewust mijn linkerbeen minder ging belasten.  De pijn verdween om na ruim 6 kilometer terug de kop op te steken.  Deze keer evenwel in de linker hamstring.  Raar!  Ik was gedwongen om de rest al wandelend verder te zetten.  Maar opgeven?  Neen!  Ik dacht aan Lievens woorden.  We zijn Croky Boys in hart en nieren.  Croky Boys.  Maar soms dus ook ‘gekroakte’ boys.  Zo voelde ik me gisteren na mijn loop/wandeling.  Teleurgesteld natuurlijk.  Ook met een hoop vragen.  Wat was de oorzaak?  Mijn nieuwe schoenen misschien.  Ik probeer wel zo veel mogelijk van schoeisel te veranderen.  Ik loop bijna nooit twee dagen na elkaar met dezelfde sloffen.  Hoe dan ook, er is geen man overboord.  Mijn tijd was uiteraard navenant:  53:54.
Wordt vervolgd ...
Patrick

Die 2u 51' in Rotterdam was niet Patrick zijn besttijd op de marathon. In 1988 zette hij in de Marathon van Berchem een toptijd neer van 2u 46' 50", wat hem op de 6-de plaats brengt in de marathon ranglijst van de Crokyboys !!

28-02-2014 om 00:00 geschreven door carlos

Dank zij Koen Ver Eecke kennen ze nu ook de Crokyboys in Israël

Op vrijdag 28 februari start Koen in de Marathon van Tel Aviv, hopelijk is hij hersteld van zijn griepaanval en heeft hij zijn vorm behouden om een scherpe chrono neer te zetten.

Klik hier voor de link naar de site van deze marathon.

23-02-2014 om 23:33 geschreven door carlos

Al had de Buienradar bakken regen voorspeld, Luc was op de afspraak voor de 7-de Crokyrun anno 2014.

Plezier aan de lopende band hadden Marnix en Patrick op hun zolderkamer, zeker Patrick met zijn nieuwe loopschoenen. Hier zijn wekelijks stukje proza.

Nieuwe schoenen, nieuwe tijden ...

Maandag heb ik me twee paar nieuwe loopschoenen aangeschaft. Woensdag kreeg ik ze per colli van de postbode. In deze nieuwe tijden (het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw) zijn we er stilaan aan gewoon geraakt dat we een flink deel van onze boodschappen via internet plaatsen. Amazon, Bol, Zalando, 3Suisses, ... . Voor alle materialen groot of klein moet men op ‘t internet zijn. Boeken, kleren, huishoudapparaten, .... We kunnen het tegenwoordig zo gek niet verzinnen of men verkoopt het via het wereldwijde web. Vanuit onze luie zetel zoeken we naar de best mogelijke deal. Levering het liefst aan huis. De koopwaar vastgrijpen of betasten is er niet bij maar voor de rest zijn we als moderne, met zijn tijd meegaande mens rotverwend. Wat heb ik mezelf de laatste tijd zoal aangeschaft zonder naar een fysieke winkel te hoeven gaan? Een dikke judomat voor onder mijn loopband, vloeistof voor in de elektronische sigaret van mijn echtgenote, enkele boeken, ... En dus nu twee paar loopschoenen. Een riskante onderneming hoor ik u denken. Want schoenen – en ook loopschoenen - moet je eerst kunnen passen. Het liefst van al ‘s morgens want tegen het einde van de dag zwellen je voeten op. En dan moet je liefst ook een degelijke verkoper hebben plus een test op de loopband om te weten te komen of je bijvoorbeeld ‘supineert’ ‘proneert’ of ‘overproneert’. Want voor elke soort voet, voor elke manier van lopen bestaat er een specifiek soort schoen. Om nog niet te spreken over de verschillende voor- en nadelen van de verschillende merken. Niet makkelijk dus om zelf een keuze te maken, laat staan dat je dat doet op een of andere website. Maar, maar ... Ik ben nu eenmaal geen groentje in het lopen. En ik heb geen moeilijke voeten. En ik ben nostalgisch van aard. Dus heb ik gezocht naar een neutrale schoen waar ik in het verleden nooit problemen mee had. Aangezien mijn benen met het opklimmen der jaren voorlopig nog niet krommer geworden zijn lijkt mij het kiezen voor die specifieke schoen van vroeger dan ook logisch. Vooral ook omdat ze hem nu nog altijd maken (jammer genoeg in zo’n lagelonenfabriek in Vietnam). Ik heb het over dé klassieker onder de klassiekers. Dé Nike met wafelstructuur waar het ooit mee begonnen is: de Nike Air Pegasus. Door de loop van de jaren heen hebben ze van dat model verschillende uitvoeringen gemaakt, maar dankzij mijn zoekwerk over internet heb ik voor een prijsje toch 2 paar gevonden die de schoenen waar het bij mij ook allemaal in de jaren ‘80 mee begon ei zo na benaderen. De vorm, de schokdemping, het aanvoelen, de buitenste kleur: het is allemaal heerlijk hetzelfde. Alleen binnenin heeft het een ander kleurtje gekregen, en de schoenveters worden beter verbonden. Fantastisch! Ik ben als een kind zo blij met mijn aankoop. Woensdag ontvangen. Woensdagavond het eerste paar ingewandeld en op donderdag datzelfde paar al ingelopen. Met op de koop toe een nieuwe besttijd: 46 minuten en 57 seconden.

Om dat beetje winkelgevoel, dat persoonlijk contact toch enigszins te benaderen zat bijgesloten in mijn looppakket een briefje. Ik lees het u met plezier voor:

“Hallo Patrick, van harte bedankt voor je bestelling. Deze werd met zorg ingepakt en verstuurd door Jolien. Wij wensen je veel plezier met deze aankoop.” De winkel is Moernaut uit Dendermonde.

Dankjewel , lieve Jolien. Dankzij jou loop ik vanaf nu op wolkjes.

PS: let ook eens op de steile opmars van Marnix. Ook hij loopt dit gezegende jaar 2014 zijn Crokyrun op band week na week sneller!

Groetjes vanuit Brugge, Patrick

Fons was de jarige van de week en mocht op de foto met de overige 65-plussers onder de Crokyboys.

Uitslag Crokyrun 20 februari:

1. Joost Coudenys       42’ 26” 94

2. Stefaan Lemiere      45’ 44” 70

3. Lieven Van Parys     45’ 59” 46

4. Bernard Devaere      48’ 33” 43

5. Luc Maes             53’ 49” 82

6. Carlos Dejaegher     59’ 08” 00

Crokyrun op de loopband:

1. Patrick Sys          46’ 57”

2. Marnix Deriemaeker   55’ 10”

21-02-2014 om 21:17 geschreven door carlos

Klik hier voor alle gegevens omtrent deze marathon.

Luc schreef volgend verslag.

Zondag 16-02-2014 liep ik de Marathon van Genk. Het was goed marathon weer, 7°, weinig wind en droog. Een mooi parkoers in bossen en geasfalteerd. Er moesten 7 ronden van ongeveer 6 km afgelegd worden. Maar er zaten 2 hellingjes is die op het einde toch doorwogen. Daar ik na nieuwjaar het wat rustiger deed verwachtte ik geen mooie tijd en liep deze marathon meer als training. De eerste 10 km liep ik aan +- 11 km/h. Toen Patrick Kloek bij mij kwam volgde ik hem. Hij versnelde regelmatig wat tot bij een voorloper, bleef er dan wat bij om tegen hem te praten en versnelde dan weer tot bij de volgende lopers. Tijdens de bevoorrading stopte hij vaak om te drinken. Ik liep dan rustig door tot hij weer bij mij kwam. Heel de marathon heb ik niet gedronken. De laatste 10 km bleef hij snel door lopen en ik heb dan de wedstrijd uitgelopen in mijn eigen rustiger tempo. Op het einde kwam Wim van Hamerongen bij me. Ik moest mij nog wat reppen om bij hem te blijven, maar ik kon hem toch kloppen in een lange spurt. Ik eindigde in 3u48’35”8 en werd 73^e (3^de M60) op 232 deelnemers vanwaar er 188 aan kwamen. Daar dit een betere tijd was dan mijn 2^de beste tijd van 2013 (Antwerpen 3u48’37) was ik zeer tevreden. In de Marathon van Antwerpen zal ik een poging doen om mijn beste tijd van 2013 (Gent 3u44’47) te verbeteren. In Antwerpen hebben we het voordeel dat men beroep kan doen op hazen met ballons die onder een bepaalde tijd zullen lopen. Gino Casier won de marathon in 2u42’25”5 voor Andy Leliaert (2u43’49”5) en Nid Rumphakwaebn (2u53’22”9. Janet Cobby won bij de vrouwen in 3u43’28”8 voor Heidi Jansens (3u43’46”8) en Sudo Tomoka (3u54’33”9).

Gr, Luc Maes               

20-02-2014 om 15:27 geschreven door carlos

10 km lopen in 42 minuten en één lekker biertje gaan op zo een dag blijkbaar goed samen.

Voor Koen Ver Eecke en Joost Coudenys die binnen enkele weken een marathon lopen heeft Patrick Sys voor hun 42 km 195m nog wat gouden raad.

Tempolopen

 Sommigen zijn er goed in, anderen minder.  Een juist, strak tempo lopen en dit zo lang mogelijk aanhouden tijdens een wedstrijd is belangrijk om tot een ideaal resultaat te komen.  Van mezelf mag ik zeggen dat ik in het verleden een goed tempoloper was, en die kwaliteit hoop ik nu opnieuw te verkrijgen.   Het is interessant om weten dat de snelheid waarop je traint op dat moment bij benadering 9, 10, 11, 12, 13 of 14 km per uur bedraagt.  Zo kan je in competitie meteen het juiste tempo kiezen en het aan welbepaalde markeerpunten eventueel wat bijstellen.  Mijn loopmakker uit Knokke, Pierre Vande Langerijt, had me tijdens de 100 km van de Nacht van Vlaanderen altijd graag bij zich omdat hij wist dat hij niet meteen een goeie tempoloper was.  Door de trainingsopbouw, de adrenaline, de euforie van het moment, de massa om je heen en ook de Belgische mentaliteit om er in wedstrijden van bij de start meteen de pees op te leggen, bestaat er de begrijpelijke neiging om sneller te starten dan gewild.  Wil je zo’n 100 km uitlopen in 10 à 11 uur dan ben je het best gebaat met een eerste wedstrijduur waarin je niet meer dan 11 km aflegt.  Dat procedé hebben wij tweeën meerdere keren met succes toegepast.   Eén keer doken wij in Torhout op die manier zelfs onder de grens van 10 uur.  Achteraf voelden we ons niet eens moe.  Het had toen voor mijn part gerust nog een heel stuk langer mogen zijn.

Tegenwoordig tref je ze tijdens zowat alle belangrijke marathons ter wereld aan: die tempolopers met rond hun middel een lang stuk touw met daaraan een gekleurde ballon bengelend en daarop de beoogde eindtijd.  Die eindtijd varieert meestal van 3 tot 5 uur met gradaties tussenin van een half uur of een kwartier.  Wil je je favoriete marathon graag binnen bijvoorbeeld 3 uur en drie kwartier lopen?  Wel, geen probleem.  Train voldoende en volg tijdens de marathon als een lammetje de desbetreffende ballon waaronder de haas van dienst plichtsgetrouw voor jou tempo maakt.  Meestal is die haas een ervaren rot.  Iemand die meerdere marathons in de benen heeft.  Iemand die uiteraard sneller kan dan de aangegeven tijd maar die precies weet hoe snel het moet.  Zo iemand traint het juiste tempo thuis ergens op de piste.  Nagenoeg elke buitenpiste overal ter wereld is exact 400 m lang en – mits wat rekenwerk – is tempowerk daarop makkelijk te chronometreren.  Een uitstekend alternatief hiervoor (en hier komt opnieuw mijn stokpaardje!) is de loopband.  Zowel tijdens een trainingsloopje als tijdens een intensieve duurloop of zelfs een bergloop gesimuleerd op je loopband weet je exact waar je aan toe bent.  Je weet hoe lang je al gelopen hebt.  Hoe ver je nog moet.  Hoeveel calorieën je bij benadering verbruikt.  Hoe steil het gaat.  Waar het binnenkort moeilijker wordt.  Enzovoort ....  Het interessantste is vooral dat je altijd weet welke snelheid je op dat moment aan het lopen bent.  Er zijn de vooraf ingestelde snelheden met stappen van 2 km (2 – 4 – 6 – 8 ... – 20 km /u).  Daar tussenin kan je met een simpele druk op de plus- of minknop uiteraard alles nog veel fijner afstellen.  Op die manier is een Crokyrun lopen op de loopband handiger dan in het echt.  Je weet verduiveld goed hoe snel je gaat en hoe ver het nog is.  Je hoeft geen surplus aan energie te verspillen om op je horloge te kijken: alles staat in grote cijfers te lezen op het paneel vlak voor je.  Proberen je tijd te verbeteren aan de hand van een strak en egaal tempo gaat zo makkelijker.  Maar je moet het natuurlijk altijd nog doen.  En het liefst met een negative split.  

Op die manier is het me gisteren gelukt om een nieuw persoonlijk record te lopen.  In tegenstelling tot verleden week toen ik te lang aan een constant tempo van 12 per uur liep en pas tijdens de laatste 2 km fors ging versnellen heb ik nu – na een kleine opwarmingskilometer – de eerste helft van de Meulebeekse toer gelopen aan 12,2 km per uur.  Na die forse helling (van 4 %) bij het inslaan van de Gentstraat dreef ik het tempo op naar 12,4 per uur om uiteindelijk het laatste lange stuk heen en terug de Ter Borchtlaan gradueel nog te versnellen tot ik op het eind aan een voor mijn doen rotvaart à 13 per uur over de fictieve meet bolde.  Dolgelukkig en helemaal niet moe.    Drie maanden geleden pas gestart loop ik nu al de pannen van het dak.  Bij wijze van spreken natuurlijk want alles gebeurt vrij onschuldig op mijn zolderkamertje zo’n metertje onder die bewuste dakpannen en zonder echt brokken te maken.  Ik heb trouwens hoogtevrees dus mij krijg je – in tegenstelling tot Sinterklaas – voor geen geld ter wereld mijn dak niet op.

Mijn recordtijd bedraagt vanaf nu 47 min en 48 sec.  Joepie !

     Gr, Patrick

Uitslag Crokyrun 13 februari:

1. Koen Ver Eecke              38’ 49”
2. Joost Coudenys              41’ 27” 79
3. Stefaan Lemiere             42’ 56” 10
4. Diederick Vermaete          45’ 26” 43
5. Luc Maes                    45’ 34” 92
6. Lieven Van Parys            45’ 47” 50
7. Bernard Devaere en
    Gûnther De Maeyer          50’ 50”
9. Carlos Dejaegher            57’ 38”
DNF: Joost Kerckhove

Crokyrun op de loopband:
1. Patrick Sys                 47’ 48”
2. Marnix Deriemaeker          55’ 46”

14-02-2014 om 22:23 geschreven door carlos

Regen en wind konden de Crokyboys niet tegenhouden om te starten met hun wekelijkse avondrun.

Op hetzelfde moment mocht Patrick zich dertig kilometers verder hoog en droog uitleven op zijn loopband en op zijn lofzang aan het adres van Flandrien Luc Maes.

Patrick zijn ode aan Lucske Maes:
 
“Een echte Flandrien" !!
 
Het was ergens halverwege de jaren '80. Ik was al ruim een jaar fervent aan het lopen. Wedstrijden liep ik graag en er ging praktisch geen week voorbij of je kon me aan de start zien van een of ander loopevenement. Met de nadruk op start. Aan de finish geraken was soms wat moeilijker, vooral omdat ik mijn zinnen gezet had op de marathonafstand terwijl ik op dat ogenblik bij God niet wist hoe ik zoiets moest voorbereiden laat staan dat ik wist hoe dit koninginnennummer van de lange afstand in te delen. In Beveren bij Antwerpen had ik me al eens gewaagd aan die 42,195 km en de eerste 30 liep ik in een rotvaart waarna ik de resterende 12 noodgedwongen moest stappen.
Maar een tijdje later stond ik alweer aan de start van een marathon. Deze keer ergens in het Gentse. Vooraf kon je bij wijze van spreken alle deelnemers een hand geven, zo weinig waren er. Ik herinner me dat ik een babbel had met iemand die afkomstig was van ergens in de omstreken van Kortrijk. Het was een lange, schriele man. Ik schatte hem zowat 10 jaar ouder dan ikzelf. Zijn naam was Ronny Debersaques. Hij had het eind van bij hem thuis tot daar in Gent doodleuk gefietst. Ik moet er bij zeggen dat het op dat ogenblik een lekker zomerweertje was, maar kom, je moet het maar doen. 50 km fietsen, 42 km hardlopen en daarna nog maar eens 50 km al fluitend terug naar huis fietsen. Om een lang verhaal kort te maken: ikzelf droop halverwege de wedstrijd met hangende pootjes af terwijl ik achteraf lezen kon dat diezelfde Ronny Debersaques de winst binnengehaald had. Nog later leerde ik dat die man een ultraloper was. Hij was o.a. Belgisch kampioen 24 uur. 24 uur lopen!!! Man, man, man, …! Als men spreekt van Flandriens, dan heeft men het meestal over wielrenners. Over coureurs, geboetseerd in die pure Westvlaamse polderklei. Getekend door weer en westenwind, opgezadeld met een hoekige stijl maar taai en betrouwbaar als een boerenpaard. Als dat predicaat 'Flandrien' ook slaan kan op lopers, wel, dan leek die Debersaques er mij zo eentje. Wat keek ik naar dergelijke figuren op. Later, veel later, zou ik nog zo'n types tegenkomen en – ja hoor – er zelf misschien ook wel eentje worden. En ik werd het. In de aanloop naar de verschillende Nachten van Vlaanderen waaraan ik deelgenomen heb presteerde ik het om tijdens de week regelmatig midden in de nacht op te staan, mijn loopkleding aan te trekken en van thuis uit in Brugge de 20 kilometer naar Knokke te lopen. Daar aangekomen kleedde ik me op het werk om, deed als een fris man net zoals mijn nog slaperige collega's het voorbereidende werk, vertrok als postbode voor een fietsronde van 25 km, kleedde me achteraf terug om om opnieuw die zowat 20 km huiswaarts al lopend doorbrengen. Ik deed dat natuurlijk niet elke dag, maar elke week toch minstens 1 keer. En op zondagmorgen liep ik op mijn nuchtere maag en zonder drinken onderweg een marathon. Zomaar, als training. Ik was toen nog jong en taai en betrouwbaar als een boerenpaard...
Van die Ronny Debersaques heb ik sedertdien nog weinig gehoord. Ik vermoed dat hij het langeafstandslopen sinds lang vaarwel gezegd heeft. Met een beetje googelen kom ik te weten dat hij enkele jaren terug zijn dochter nog tijdens een marathon per fiets begeleid heeft, maar daar blijft het bij.
En nu Luc Maes. Vooral tijdens die Nachten van Vlaanderen kwam ik hem tegen, maar ook tijdens de verschillende Guldensporenmarathons waaraan ik deelnam. Lucs hoekige, moeilijke stijl viel me direct op, maar ook zijn verbetenheid. Dat was nog zo'n echte Flandrien! Meestal ging hij er bij wedstrijden na het startschot als een speer vandoor en ik zag hem niet meer weer. Maar zo af en toe kwam Lucske zichzelf tegen. Hij had zich – om in de paardenterminologie te blijven – wat vergaloppeerd. Maar opgeven? Neen, dat stond niet in zijn woordenboek. Allez, toch nauwelijks.
Ik herinner me zo eens een van die Nachten toen het parcours vanuit Torhout liep naar Middelkerke, Oostende, Gistel en zo terug naar Torhout. Eén grote lus van 100 km. Ik vond het het mooiste rondje Nacht dat we ooit gekregen hadden. Middelkerke lag exact halfverwege en vanuit de verte zagen we vuurwerk afsteken om de doortocht van de eersten feestelijk aan te kondigen. Dat waren een handvol Russen, Oostblokkers, een verdwaalde Fransman en de plaatselijke Jan Vandendriessche uit Gistel. Tussen die Jan en ik en mijn loopmaatje Pierre uit Knokke in liep ergens in de invallende duisternis Luc Maes. Van Middelkerke tot Oostende was het lopen geblazen over de kilometerslange zeedijk en kijk: net bij het binnenkomen van Oostende (zowat ter hoogte van het Kursaal) haalden we Lucske in. We hoorden hem grommen. Hij had een dipje, net zoals wij er later op de terugweg elk ook een kregen. Maar we kwamen aan. Luc ook. En nu komt het. Een echte Flandrien kan je misschien wel worden, kan je misschien wel zijn, maar moet je je hele leven lang blijven. Dan pas ben je een ware Flandrien en – geloof me – die lopen niet bij bosjes rond. Onze Luc is zo'n uniek exemplaar. Hij is nooit gestopt met Flandrien zijn. Ook niet op de dag van zijn zestigste verjaardag toen hij aangekondigd had niet meer te lopen. Bleek het voor de grap te zijn, voor maar één enkele dag. Sedert doet hij gezwind weer verder. Daar waar anderen op weg naar hun (loop-)pensioen afhaken om nooit meer terug te keren (die Debersaques, ....); waar nog anderen lange perioden van rust inbouwen (ikzelf); daar gaat een echte Flandrien gestaag verder. Nooit opgeven. Verder doen, steeds verder doen. Nog altijd je eigen grenzen verleggen. Dat doet Luc Maes. Waarin ik hem nog het meest bewonder is het feit dat hij omwille van zijn handicap geen mooie stijl van lopen heeft en op die manier veel meer energie verspilt dan gelijk wie van ons allemaal. En toch zet hij schitterende prestaties neer, nu nog altijd. Met zijn onnavolgbare hoekige stijl is hij toch maar mooi recordhouder M60 op de Crokytoer met 42'05”13! Proficiat Luc. Je bent een voorbeeld voor mij.”
 
O ja: mijn loopbandprestatie van gistereren 06/02/2014 : 48 min 17 sec. Op het laatst heb ik nog alles uit de kast gehaald om mijn eigen record (48min 16 sec) het liefst met een seconde te verbeteren. Uiteindelijk heb ik het niet verbeterd met dat ene secondje, maar kwam ik het uitgerekend juist te kort. 't Zal dus voor een andere keer zijn.

Ondertussen is Carolus Moens "in het verborgene" zonder zijn vaste trainingsmaat Mieltje Pauwels het BK INDOOR MASTERS in GENT aan het voorbereiden. Dit BK vindt plaats in Topsporthal Vlaanderen op zaterdag 8 maart 2014, hier hoopt Carolus enkele medailles te veroveren in de categorie M85.

Carolus houdt dus vol zoals Mieltje dit hem bij zijn afscheid had gevraagd!!

Uitslag Crokyrun donderdag 6 februari:

 1. Koen Ver Eecke                    42’ 23”
 2. Joost Coudenys                    42’ 40” 11
 3. Stefaan Lemiere                   42’ 46” 60
 4. Maxim Gernay                      43’ 18” 04
 5. Luc Maes                          45’ 47”
 6. Lieven Van Parys                  46’ 05” 68
 7. Paul Gernay                       46’ 46”    
 8. Jan Verhoeve                      50’ 57” 69
 9. Bernard Devaere en
     Günther De Maeyer                52’ 40”
11. Albert Demeyere                   53’ 50”
12. Carlos Dejaegher               1u 01’ 54”

DNF:  Kevin Van Hauwaert

07-02-2014 om 00:00 geschreven door carlos

Maar ook Joost en Stefaan zetten een prima prestatie neer. Met een chrono van 40' 29" zat Joost dicht bij het record van de 50 plussers.

Hoe de collega's op de loopband het stelden lees je in Patrick zijn uitgebreid verslag.

Soms denk ik dat die mannen en vrouwen achter I Fit een loopje nemen met hun gebruikers.  Sinds enige tijd waren ze aan het sleutelen aan een nieuwe proefversie.  Al wie daar zin in had kon de bètaversie uitproberen.  Wie dat niet wou kon bij het vertrouwde menu blijven.  Ikzelf heb me enkele keren aan die bètaversie gewaagd, maar evenveel keren stapte ik snel terug over op het oude systeem.  Maar afgelopen week was er geen ontkomen meer aan.  De oudere versie werd in de vuilnisbak gekieperd en iedereen moest het stellen met de nieuwe.  Mijns inziens hadden ze alles beter bij het oude gelaten en in de plaats daarvan extra servers aangekocht.  Dit om de toevloed aan gegevens van de ingelogde gebruikers overal ter wereld aan te kunnen want ook nu nog krijgen we (Marnix, ikzelf, maar ook nog vele andere misnoegde gebruikers) regelmatig geen beelden meer door vanaf de plek waar we zogezegd aan het lopen zijn.  Zo komt het dat Marnix gisteren tijdens zijn Crokyrun op de loopband al na anderhalve kilometer (ergens ter hoogte van de kapel) op blinde piloot moest doorrennen terwijl ik zonder probleem van begin tot einde de straten van Meulebeke kon aanschouwen.  Met de nadruk op kon.  Want u als loper weet dat iemand die rent lang niet altijd let waar hij loopt.  Dikwijls is de kop diep naar beneden net alsof we de keitjes langsheen het parcours tellen moeten.  In mijn geval zie ik dan constant het woord ‘PRO-FORM’ want da’s de naam van mijn loopband en die naam staat vlak voor mijn voeten te lezen.  Maar hoe hard ik het ook probeer: ik kan dat woord nooit grijpen, er nooit op trappen.  Altijd blijft het hangen op stapafstand.  Zodat ik me voel als die ezel met ruiter met een wortel aan een stokje vlak voor mijn neus.    Maar goed: ik had het over dat kijken.  Als we dan al kijken, dan is het regelmatig met de blik van (weeral) die blinde piloot.  Want de runners high hangt in ons lijf.   Onze geest drijft drilmatig de benen en gaat zelfstandig zweven.  Weg van het hier en nu.  Tegelijkertijd blijft ze hangen want gevangen in de wil tot presteren.  Zo komt het dat we ons om de haverklap vermannen en als een computer met haperingen noteren wat we selectief binnen krijgen.  Zweet, geur, gevoel, beeld, emotie, afstand, tijd, het inwendige, de adem, dorst, pijn, verlangen, geluid, warm of koud, blazen, puffen, rillen ....  Onbewust tellen we achteraf alles op en dat wordt dan onze loopervaring van die dag.  Iemand die zijn trainingen afhaspelt op de loopband mist automatisch al enkele van bovenstaande impulsen die leiden tot zo’n totaalervaring.  En als dan, in vergelijking tot de spektakelwaarde die het beeld buitenhuis de loper geeft, binnen op de band ook dat weinige beeld dat men krijgt compleet uitvalt, dan is dat natuurlijk jammer.

Waar men bij iFit de laatste tijd ook aan gesleuteld heeft is het doorsturen naar de loopband van de hoogteverschillen.  In het verleden gebeurde dat helemaal niet correct en verschillende gebruikers hebben dat gemeld.  Met die veranderingen heb ik het parcours in Meulebeke opnieuw moeten maken en wat blijkt nu?  Eindelijk worden de hoogteverschillen tijdens het lopen wel verwerkt.  Volgens Marnix misschien wel té goed.  Alhoewel ikzelf de Meulebeekse straten nog niet echt belopen heb, heb ik ook die indruk.  Waar er totnogtoe slechts enkele pieken van maximum 1% in die kleine 10 kilometer zaten krijgen we nu constant verschillen van 2%, 2,5%, en 3% onder de voeten geworpen.  Eén keer stijgt onze loopband zelfs tot 4%.  Dat gebeurt na 4,6 kilometer en situeert zich op de plek waar we vanuit de Godshuisstraat de Oude Gentweg inslaan.  Direct daarna is er een al even spectaculaire afdaling maar dat is het rotte aan onze loopband:  die serveert ons vanaf nu met plezier de hoogtes, maar weigert ons de laagtes aan te bieden.  Toch bestaan er al dergelijke toestellen die ook het bergafwaarts lopen kunnen simuleren.  Maar die hebben Marnix en ik niet.  In tegenstelling tot onze semi-professionele toestellen zijn die professioneel en ze bevinden zich in de nog duurdere prijsklasse.  Dit betekent evenwel niet dat wij ons een waardeloos toestel aangeschaft hebben.  Integendeel.  Ons beider conditie gaat zienderogen vooruit dankzij die dingen en ik verzeker u: lopen op onze loopband is een ietsje zwaarder dan lopen in ‘t echt.

Omdat ik wist dat die hoogteverschillen in rekening gebracht zouden worden heb ik me in deze Crokyrun wat ingehouden.  Langs de andere kant wou ik ook bewijzen dat ik die sub-50 chrono van verleden week wel degelijk waard was.  Met dit alles in het achterhoofd heb ik dus gelopen.  En het resultaat mag er wezen: 49 min 21 sec.  Yes!

Daarom vind ik het prachtig dat Marnix opnieuw zijn loopbandrecord scherper gesteld heeft.  Extra hoogteverschillen en een extra 10 meter en toch een nieuw record?  Je moet het maar doen!  Een extra 10 meter? hoor ik u denken.  Jawel, een extra 10 meter.  Want door het hertekenen van het parcours lopen we vanaf nu 9,75 ipv 9,74 km.

Tot de volgende keer.   

Patrick

31-01-2014 om 16:33 geschreven door carlos

Wekelijks mogen we ons verheugen in een literair hoogstandje om van te smullen. Patrick heeft zijn tweede jeugd blijkbaar terug gevonden en is dank zij zijn loopband bezig aan een opmerkelijke comeback.

Zo beleefde Patrick op donderdag 23 januari zijn Crokyrun op zijn loopband: 

 In een reactie op mijn tijd van verleden week schreef Lieven mij: “Uw loopband zal nog afzien!”  Gelijk heeft hij, al laat ik hierbij in het midden wie er telkens het meest afziet.  De loopband of ik?  In ieder geval ben superblij dat ik sinds gisteren als vijftiger toegetreden ben tot het selecte clubje van veertigers.  Ik bedoel maar: ik word er dit jaar 56 en ik kan de toer van de Crokyboys lopen in minder dan vijftig minuten (gisteren in 48 min en 16 seconden om precies te zijn).  Dus ben ik een veertiger.

Nu eventjes iets over dat lopen thuis op de loopband.  Ga je voluit, dan stroomt na amper twee kilometer het zweet in geultjes van je af.  Daar is niks aan te doen.  De temperatuur op mijn zolderkamertje bedraagt als ik het betreed in deze tijd van het jaar ongeveer 14 graden Celsius.  Na mijn loop is dat gestegen tot 16 à 17 graden.  Heeft niks met de verwarming te maken maar alles met ‘mijn’ verwarming.  Zelfs een ventilator kan daar weinig aan verhelpen.  Het kan alleen zorgen voor  wat broodnodige zuurstof.  Want nog voor halverwege moet ik al naar adem happen.  Gelukkig motiveert de muziek die ik opleg mij.  Als het me menens is kies ik tegenwoordig iedere keer de CD Kite van Kirsty Maccoll.  Dat dateert van 1989 maar ik ben er nog altijd een grote fan van.  Mooie stem, meeslepend, goed ritme, ...  Zowat halverwege mijn loopje roept Kirsty (vanuit haar graf maar eigenlijk) vanuit de boxen mij toe: “You just haven’t earned it yet baby.  You just haven’t earned it son.  You must suffer and cry for a longer, you must suffer and cry for a slightly longer time...”  Kwestie van wat opgezweept te worden wanneer het moeilijk wordt.  Aan het eind zijn mijn hemdje en broekje kletsnat geworden en ze voelen onmiddellijk koud aan.  Snel uittrekken is dan de boodschap.

Mag ik mijn doel voor dit jaar verklappen?  Na al die jaren van stilzitten wil ik eindelijk weer eens een marathon lopen.  Niet zo maar eentje.  Meteen de zwaarste van Nederland.  Dat het me menens is bewijst het feit dat ik me op oudejaarsnacht gelijk ingeschreven heb.  Kwestie van er zeker bij te zijn in oktober.  Want die Hollanders zijn rappe jongens en meisjes, in alle betekenissen van het woord.  Nu al zijn er 1200 ingeschreven, acht maanden voor het gebeuren!  De limiet staat op tweeduizend.

In de aanloop naar die marathon ben ik van plan er eentje als opwarming mee te pikken.  Ik vermoed dat het de marathon van de Nacht zal worden.  Eigenlijk ben ik al voor op schema.  Buiten heb ik nog geen meter gelopen, maar binnen staat de teller van mijn loopband (die hij niet heeft, maar i Fit wel!) na twee en een halve maand al op meer dan duizend trainingskilometers.  Ik weet het dat een groot deel van die kilometers al wandelend afgelegd werden, maar ik heb ze toch maar in de benen, hé?  En het laatste maandje zijn daar al heel wat trage loopkilometers (8 km/u) bijgekomen.  LSD’tjes.  En elke donderdag de snelle hap.  Al zeg ik het zelf: ik ben goe bezig.  Wie ook goe bezig is is Marnix.  Jaja, die lopende banders die kunnen er wat van!  Telkens verbeteren we ons record.  Marnix zit nu aan 58 min en 16 seconden.  Ooit zal die opwaartse mars wel eens stoppen.  We weten alleen nog niet waar, haha!

 Groetjes, Patrick

Uitslag Crokyrun 23 januari:

1. Joost Coudenys             42’ 15” 85
2. stefaan Lemiere            42’ 53” 70
3. Luc Maes                   44’ 50” 37
4. Lieven Van Parys           46’ 13” 19
5. Bernard Devaere            49’ 55”
6. Ex-aequo Jan Verhoeve en  
    Günther De Maeyer         50’ 35”
8. Albert Demeyere            50’ 59” (Nieuw P.R.)
DNS:  Koen Ver Eecke

Virtuele Crokyrun 23 januari:
1. Patrick Sys:               48’ 16” (Nieuw P.R.)
2. Marnix Deriemaeker         58’ 16” (Nieuw P.R.)

25-01-2014 om 15:08 geschreven door carlos

Hier mag hij zijn keuze nog eens uit de doeken doen!!

Toch blijft hij onze inspiratiebron om verder te sporten. Patrick Sys verwoordde het zo:

“Hij stierf op 7 januari maar nu al missen we Miel.  Ik geef het toe: de laatste jaren las ik Carlos’ blog over de Crokyboys lang niet alleen om op de hoogte te blijven van jullie allemaal.  Neen, ik wist dat er op regelmatige basis nieuws in verscheen over Emiel Pauwels en daarom surfte ik met veel plezier naar dit blogje.  Carlos volgde de man op de voet en bracht daar uitgebreid verslag van uit.  Mét prachtig foto’s en soms zelfs met filmpjes of links naar filmpjes.  Met alle respect voor Carolus Moens, maar Mieltje was van een ander kaliber.  Meer jaren atletiek op de teller dan gelijk wie anders.  Een man boordevol charisma, altijd klaar voor een grapje, een anekdote.  Een man met veel levenservaring maar ook met heel wat eerzucht.  We missen vanaf nu Miel en zijn exploten in binnen- en buitenland.

Maar het lopen gaat verder, met of zonder Miel.  Ook in Meulebeke en ook op onze loopband thuis.  Marnix en ikzelf hebben er gisteren trouwens opnieuw een Bubkaatje aangebreid.  Elk met een nieuw persoonlijk loopbandrecord.  Zomaar, voor de eigen eer.  En net zoals Miel vroeger zonder geldprijs daaraan verbonden.  Zelfs geen medaille voor ons.  Alleen voor de eer en het goed gevoel fitter en fitter te worden op weg naar ons doel. 

Van harte proficiat aan Koen Ver Eecke voor zijn oververdiende trofee van de eerste GP Emiel Pauwels.  De winning spirit van Miel liep afgelopen week met hem mee.  38 min 29 sec over 10 kilometer.  Da’s een tijd waar de meesten van ons alleen maar kunnen van dromen.  Want door het opklimmen der jaren haast onbereikbaar geworden (en in mijn geval ook door het jaren niet meer gelopen).

Groetjes van Patrick en tot de volgende.”

Uitslag Crokyrun 16 januari:

 1. Koen Ver Eecke                  41’ 16”
 2. Joost Coudenys                  41’ 56” 24
 3. Stefaan Lemiere                 43’ 47” 10
 4. Luc Maes                        44’ 30” 21
 5. Diederick Vermaete              45’ 45”
 6. Lieven Van Parys                48’ 19” 25
 7. Ex-aequo  Albert Demeyere
    en Bernard Devaere              53’ 03”
 9. Günther De Maeyer               53’ 27”
10. Carlos Dejaegher                57’ 27”
11. Hans Vankeirsbilck           1u 29’ 48”       (W)

De virtuele Crokyrun:
1. Patrick Sys                      50’ 17”
2. Marnix Deriemaeker               59’ 07”

17-01-2014 om 00:00 geschreven door carlos

Door je laaiend enthousiasme wist niemand meer dan jij de veteranenathletiek te promoten !!

15-01-2014 om 15:09 geschreven door carlos

De Crokytoer op 9 januari werd een ereronde voor de moedige Emiel Pauwels. Winnaar van de eerste GP Emiel Pauwels werd Koen Ver Eecke.

Koen zorgde voor een mooi eerbewijs voor Emiel Pauwels!!

“Ik liep zo hard ik kon, ik vertraagde niet voor Mielke en dacht aan hem. Dat is goed gelukt en zo heeft Mielke er zeker mee voor gezorgd dat het uiteindelijk 38'29" is geworden.

Ik ben dan ook héél content met deze medaille, ze krijgt een speciale plaats tussen die van mijn marathons. Dit is een speciale die er voor altijd zal uitspringen”!

Hier volgen de mijmeringen van Patrick Sys vanop zijn loopband.

Het jaar 2014 zette voor de Crokyboys in met verdeelde gevoelens.  Eerst was er de vreugde omwille van het nieuwe jaar, omwille van de welgemeende wensen.  Er was ook de vreugde om de goeie (sportieve) voornemens.  En dan kwam als een steekvlam het verdriet door het overlijden van ons aller voorbeeld Emiel Pauwels.  U kent het verhaal ondertussen al, want ook de media hebben de laatste weken van Mieltje op de voet gevolgd.  Kort voor zijn 95ste verjaardag kreeg de oudste atleet van ‘t land te horen dat hij maag- en darmkanker had.  Ondanks het advies van de specialisten wou hij zich op zijn leeftijd niet meer laten opereren.  Emiel zag de lange revalidatie niet meer zitten want hij zag zijn droom om in 2014 nog te schitteren op de atletiekvelden in de voor hem nieuwe categorie masters + 95 in rook opgaan.  Op 7 januari 2014 besliste hij om uit het leven te stappen.  Hij was exact 95 jaar en 16 dagen oud geworden.  De Crokyboys zijn in rouw.  Maar toch is er ook vreugde.  Mieltje is op een waardige manier, als een kampioen, heengegaan.  De dag voordien hield hij bij hem thuis nog een afscheidsfeestje waarop de weinige familie maar de vele vrienden op champagne, fruitsap en versnaperingen getrakteerd werden.  Carlos en ikzelf waren aanwezig en we waren er getuige van dat euthanasie voor de volle 100 procent Miels beslissing was.  Hij had een mooi en rijk leven achter de rug.  Hij had door zijn sport de hele wereld gezien.  Hij werd in zijn laatste levensjaar zelfs nog beroemder dan hij ooit geweest was.  Maar nu was het voor hem, zoals hij zelf zei, “amen en uit”. 

Met het overlijden van Mieltje is het daarom niet volledig gestopt.  In onze harten zal hij blijven leven want kijk: op donderdag 9 januari, twee dagen na zijn overlijden, hebben we met zo veel mogelijk sportievelingen deelgenomen aan de allereerste Emiel Pauwelsloop.  Tijdens ons lopen droegen we Miel in ons hart.  Ik ben er ook rotsvast van overtuigd dat het Kapelhuis het supporterslokaal van het atletiekwonder uit Brugge zal blijven.  Er kunnen plannen genoeg zijn om de herinnering aan hem blijvend te houden.  Ik denk nu hardop.  Waarom zouden we niet ergens het Emiel Pauwelsarchief in onder kunnen brengen?  Al die krantenknipsels, al die foto’s, al die medailles en trofeeën, ... dat mag niet zomaar verloren gaan.  Waarom bijvoorbeeld ook niet eens per jaar ergens (in Meulebeke, of in het Bloso-stadion te Assebroek waar hij zovele jaren trainde) een officiële “Emiel Pauwels memorial” houden?  Zelf ben ik bezig met het schrijven van een boek over de man.  Eigenlijk was het een race tegen de klok.  Rap rap wou ik Emiel nog verschillende keren interviewen want zijn einde naderde en hij had nog zo veel te vertellen dat nog nergens verteld of neergeschreven was.  Daar zaten echt heel verrassende zaken tussen.  Over wat hij tijdens zijn jeugd meemaakte bijvoorbeeld, of over zijn “twaalf stielen en dertien ongelukken”.  Ik geef me ongeveer een jaar de tijd om het boek af te werken.  Een van de geplande hoofdstukken zal gaan over zijn supporters.  De Crokyboys mogen daar uiteraard niet in ontbreken.

O ja, hier nog de uitslag van donderdag van de virtuele Croky’s:

Marnix dook op zijn loopband voor het eerst onder de magische grens van het uur: 59 min 33 sec

Ikzelf ruk stilaan op naar een andere grens, die van de 50 minuten: 51 min 12 sec

Groetjes, Patrick

10-01-2014 om 22:17 geschreven door carlos

De atletiekwereld is in rouw bij het overlijden van Belgisch oudste atleet Emiel Pauwels.

Als nagedachtenis wordt de eerste Crockyrun van dit jaar aan hem opgedragen. We roepen alle Crokyboys op om te starten in de eerste uitgave van de Emiel Pauwelsloop op 9 januari. Aan de winnaar wordt de jaarlijkse wisseltrofee Emiel Pauwels uitgereikt !! 

08-01-2014 om 22:59 geschreven door carlos

Niemand bracht Mieltje Pauwels mooier in beeld dan de Berlijnse fotografe Jacqueline Hirscher.

De stad Brugge en de Brugse sportambassadeur maakten in de zomer van 2013 op haar een overweldigende indruk. Door hier te klikken kom je op haar site met een prachtige fotoreportage en een ontroerend eerbetoon aan een groot sportman, met de langste sportcarrière ooit !!

05-01-2014 om 17:08 geschreven door carlos

.

31-12-2013 om 19:13 geschreven door carlos

Emiel Pauwels liep zijn allereerste loopwedstrijd in 1934. Zijn eerste grote zege behaalde hij in Vlissingen (Nederland) in 1937. Op 94-jarige leeftijd werd hij in 2013 European Master Indoor op de 60m in het Spaanse San Sebastian veroverde hij goud in het hoogspringen op het WK Masters M90 in het Braziliaanse Porto Alegre. Terecht werd hem door het Eén-programma "De Laatste Week" de Gouden Spike overhandigd.

31-12-2013 om 12:50 geschreven door carlos

Enkele Crokyboys spelden naar jaarlijkse gewoonte hun borstnummer op voor de Kerstcorrida van Tielt.

Ook Luc was hier van de partij nadat hij een paar dagen eerder de Bosmarathon van Aalter succesvol uitliep. 

Hier volgt een kort verslag (voor Luc moet blijkbaar het beste nog komen!!):

Bosmarathon Aalter    21-12-2013.

Zaterdag 21 december liep ik de bosmarathon van Aalter. De start was op de piste waar na we een kleine 4 km langs asfaltwegen naar het Blekkerbos liepen. In het bos moesten we 5 ronden over onverharde wegen lopen. Er waren enkele slijkplassen waardoor het tempo duidelijk trager werd. Dus geen parkoers om een mooie tijd te lopen. En daar ik een week geleden nog de Marathon van Gent liep, was dit voor mij meer een trainingsloop. Ik startte in een tempo van 11 a 12 km per u. In enkele mooie rechte stroken versnelde ik soms wat om andere lopers bij te halen. Er was ook veel wind maar dat viel in het bos nog mee. Pas op het einde toe, toen we het bos verlieten om terug naar het stadion te lopen hadden we daar duidelijk last van en er werden ons ook nog enkele hellingen voorgeschoteld. Ik moest toen mijn muts in mijn handen houden anders waaide ze weg. Op het einde kon ik nog wat versnellen om onder de 4 u te blijven. Na de aankomst voelde ik mij beter dan in Gent. Met een tijd van 3u59’50 werd ik 31^e op 113 deelnemers waarvan er 106 aan kwamen. Nid Rumphakwaen won de Marathon in 3u07’00 voor Ralf Preibisch (3.07.34) en Lowie Steenwegen (3.12.56). Ook zij liepen in het verleden betere tijden.

Het was de laatste wedstrijd van de Marathon en Ultra-cup der lage landen waar ik 49^e werd op 242 geklasseerden. Ik heb maar 5 wedstrijden gelopen die mee telden voor die cup. Als ik volgend jaar van kwetsuren gespaard blijf hoop ik een poging te doen om nog eens binnen de top 10 te eindigen, dit is wel reeds meer dan 10 jaar geleden !!

Door op: http://www.ultraned.org/u_item/f234120131221_2013_12.php#res te klikken vind u de uitslag van de Bosmarathon en op Eindstand M&U Cup 2013.xls (57.5 KB) klik u voor de einduitslag van Marathon en ultra-cup.

Sportieve groeten,   

Luc Maes

27-12-2013 om 00:00 geschreven door carlos

.

24-12-2013 om 00:00 geschreven door carlos