|
Ideaal weertje, maar de vele kwetsuren hebben de Crokyboys gedecimeerd. Luc maakte echter veel goed , hij liep het Croky-parcours 3 maal 
Uitslag Crokyrun 27 februari:
1. Stefaan Lemiere 42’ 42” 70
2. Diederick Vermaete 44’ 35” 15
3. Luc Maes 44’ 55” 87
4. Lieven Van Parys 45’ 42” 23
5. Carlos Dejaegher 57’ 39” 00
DNF: Bernard Devaere en Joost Coudenys
DNS: Guido Bouckaert
Virtuele Crokyrun:
1. Patrick Sys 53’ 54”
2. Marnix Deriemaeker 54’ 28”
Patrick Sys kroop opnieuw stevig in de pen, hier volgt zijn wekelijkse bijdrage:
Amai, geen gemakkelijke marathon die Koen uitgekozen heeft om te lopen, die Tel Aviv marathon. Wist hij vooraf dat die van verleden jaar afgelast werd omwille van de hitte (36° C) en dat de omlijstende 5K, 10K, en halve marathon wel doorgingen maar dat een dertigtal personen omwille van hartfalen naar het hospitaal afgevoerd werden en er iemand zelfs stierf op honderd meter van de finish? Daarstraks waren omwille van computerproblemen de uitslagen nog niet beschikbaar maar ik lees wel dat alles doorging (met als winnaar de Keniaan Ezekiel Koech in 2 h, 14 min 40sec, een nieuw parcoursrecord) . De temperatuur liep deze keer gelukkig niet hoger op dan 20 graden Celsius. Ik weet niet wat u daarvan denkt, maar mij lijkt dat al warm genoeg om je er 42 kilometer lang in af te jakkeren. Vrijwillig dan nog!
Ja de marathon. Het blijft tot eenieders verbeelding spreken. Massa’s heroïsche verhalen worden er verteld over die magische strijd tussen de mens, de natuur en zijn tegenstander. Pheiddipides, Spiridon, Zatopèk, .... Om maar enkele namen te noemen. Toch is de marathon uitgerekend een der weinige sportonderdelen waarin zowel toppers als amateurs gelijktijdig deelnemen. Neem nu de Ronde Van Vlaanderen. Zowel u als ik kunnen ons daaraan wagen, tenminste op zaterdag terwijl de elite pas op zondag met elkaar in de clinch gaat. Een dag later dus. Om ons niet in de wielen te rijden. Of omgekeerd. Neen, dan is een grote stadsmarathon toch nog iets anders. Natuurlijk krijgen daarin de toppers het voorrecht om vooraan te starten. Stel je voor dat die achteraan zouden moeten beginnen. Natuurlijk zie je als klein amateurke in het beste geval tijdens de eerste honderden meters van de koers van die mannen (en vrouwen!) alleen hun hielen te zien, maar het staat toch mooi dat je – zoals in mijn geval – kunt zeggen dat je meegedaan hebt aan een wedstrijd waarin de nieuwe wereldrecordhouder het record gelopen heeft. Het is nochtans als 25 jaar geleden maar ik herinner het me nog net alsof het gisteren was. Ik heb het over de Rotterdam Marathon van het gezegende jaar 1988. Zowat 10.000 deelnemers. Winnaar Belayneh Dinsamo. Nieuw wereldrecord: 2u06’50”. Een record dat meer dan 10 jaar stand hield. Ik had bij de start geen glimp van hem opgevangen maar, maar ... ik kwam hem onderweg al lopend tegen! Dat was toen hij, omringd door de motorrijders van de organisatie, het rondje Kralingse Bos al achter de rug had en flink op weg was naar de meet terwijl ik nog die vele kilometers rond dat beruchte Rotterdamse bos moest lopen. Maar ik had hem tenminste gezien. En ik kwam zelf binnen in een tijd van om en bij de 2u51’. Ruim binnen de top 200. Op 10.000. Daar ben ik nu nog altijd trots op. Dat kunnen ze me nooit meer afpakken. Die Belayneh Densamo was een vreemd figuur. Er was weinig over hem geweten. Hij was jong. Op zijn twintigste al een marathontijd van 2u08’. Op zijn drieëntwintigste wereldrecordhouder. Politieagent in Addis Abeba, Ethiopië. Hij regelde met een speciale armzwaai het verkeer. Diezelfde vreemde zwaaibeweging met zijn rechterarm waarmee hij zich tijdens het lopen bediende. Weinig conventioneel, maar het hielp hem. Later probeerde ik uit curiositeit tijdens trainingen die man zijn gezwaai te imiteren maar sneller werd ik er alleszins niet van.
Minder trots ben ik van mijn laatste Crokyrun op de band. Ik was goed gestart maar na 4 km kreeg ik een lichte kramp in de linkerkuit. Even later in de rechter hamstring. Wellicht omdat ik onbewust mijn linkerbeen minder ging belasten. De pijn verdween om na ruim 6 kilometer terug de kop op te steken. Deze keer evenwel in de linker hamstring. Raar! Ik was gedwongen om de rest al wandelend verder te zetten. Maar opgeven? Neen! Ik dacht aan Lievens woorden. We zijn Croky Boys in hart en nieren. Croky Boys. Maar soms dus ook ‘gekroakte’ boys. Zo voelde ik me gisteren na mijn loop/wandeling. Teleurgesteld natuurlijk. Ook met een hoop vragen. Wat was de oorzaak? Mijn nieuwe schoenen misschien. Ik probeer wel zo veel mogelijk van schoeisel te veranderen. Ik loop bijna nooit twee dagen na elkaar met dezelfde sloffen. Hoe dan ook, er is geen man overboord. Mijn tijd was uiteraard navenant: 53:54.
Wordt vervolgd ...
Patrick
Die 2u 51' in Rotterdam was niet Patrick zijn besttijd op de marathon. In 1988 zette hij in de Marathon van Berchem een toptijd neer van 2u 46' 50", wat hem op de 6-de plaats brengt in de marathon ranglijst van de Crokyboys !!
|
