Schepenhuis
		Het oudste stenen stadhuis van België uit de 13de-14de eeuw werd vanaf 1473 de zetel van het Parlement van Mechelen, later de Grote Raad genoemd. Het gedeelte aan de Schoenmarkt (met de aangebouwde hoedenwinkel) is het oudste. Vandaag museum Schepenhuis.

Het Schepenhuis wordt voor het eerst vermeld in 1288. Dankzij de grote economische bloei, vooral door de lakenhandel, werden te Mechelen in de 13e eeuw enkele belangrijke stenen gebouwen opgericht. De schepenbank, die tot dan in openlucht vergaderde, kreeg zo een stenen gebouw. Door zijn vroege datum mag dit Schepenhuis als het oudste stenen ''stadhuis'' van Vlaanderen beschouwd worden. Later, in 1374- 1375, werd het gebouw aanzienlijk uitgebreid onder leiding van bouwmeester Mys uten Anker die onder andere ook aan de Sint-Gummaruskerk in Lier werkte.

Voor de decoratie van dit nieuwe gebouw werden gerenommeerde kunstenaars aangesproken zoals André Beauneveu uit Valenciennes die de -verdwenen- beelden voor de nissen produceerde, en Jan Keldermans, de stamvader van het bekende bouwmeestersgeslacht, die de consoles in de zaal van de vierschaar beeldhouwde.

Tijdens de Bourgondische periode was het gebouw een tijdlang zetel van het hoogste gerechtshof van de Nederlanden. Op 8 december 1473 installeerde Karel de Stoute zijn Parlement van Mechelen en vestigde het in dit huis. Deze stichtingsvergadering is uitgebeeld op een schilderij van Jan Coussaet. Afgeschaft in 1477 werd de gerechtelijke instelling opnieuw in Mechelen gevestigd in 1504 onder de naam van Grote Raad. De pleidooienzaal op de bovenverdieping bewaart twee zeldzame 16e eeuwse muurschilderingen.

Vanaf 1616 zetelde de Grote Raad in het paleis van Margareta van Oostenrijk en kreeg het Schepenhuis doorheen de geschiedenis verschillende bestemmingen die hun sporen hebben nagelaten in het gebouw. De laatste functie was die van stadsarchief. Na de verhuis van het archief begin jaren 1990 bleef het gebouw achter zonder functie. Sinds 2000 doet het dienst als museum.

De collectie

De zalen van het Schepenhuis vormen het kader voor de presentatie van hoogtepunten uit de Mechelse artistieke productie tijdens de 16e eeuw. In die periode ziet men de overgang van laat-gotiek naar renaissancekunst. Drie reeksen kunstwerken worden centraal geplaatst.

De legende van Sint Victor is een prachtige cyclus van 16 panelen. De reeks is een pareltje van vroeg-renaissance kunst. Hij werd geschilderd voor het klooster van de Victorinnen van Blijdenberg in Mechelen.
Een uiterst zeldzame groep wordt gevormd door de Besloten Hofjes uit de collectie van de Mechelse Gasthuiszusters. In die retabels komen schilderkunst, sculptuur - laat gotische Mechelse poppetjes - en ambachtelijk werk tot een rustige eenheid. Het centrale thema is de besloten hof waar volgens het bijbelse Hooglied geliefden bij elkaar verwijlen. Dit thema verbeeldt de mystieke eenheid die kloosterzusters, hier de augustinessen-gasthuiszusters, met hun hemelse bruidegom zoeken.

Ten derde worden een aantal polychrome houten heiligenbeelden belicht. Ze bewijzen dat de houtsculptuur in Mechelen belangrijk bleef tijdens die periode. Getuigen daarvan zijn de beelden van Thomas Hazart. De vormgeving was echter wel traditioneler dan de hoog verfijnde en fantasierijke albasten reliëfs waarvoor Mechelen zeer bekend was.

We begeven ons naar de grote zaal op de tweede verdieping. Dit was de plaats waar de Grote Raad zetelde. We nemen even plaats op de banken en komen meer te weten over de processen die hier gevoerd zijn.