We wandelen wat bergop en komen tot aan de rand van de groeve, waar we een vrij indrukwekkend zicht hebben op de terrasvormige uitgraving.  Er worden telkens een reeks verticale schachten geboord waarin springstof wordt gestopt . Eenmaal beslist is tot de volgende ontploffing, gaat het groot alarm af en iedereen dient de groeve te verlaten op 3 personen na : 2 beneden, die moeten ingrijpen als iets gedeeltelijk misloopt en 1 persoon boven in het alarmhokje die de leiding heeft en alles coördineert. 

Het water in deze enorme put verzamelt zich onderaan in een vijver en wordt vandaar met een pijpleiding vele honderden meters verder gepompt, waar het zal gebruikt worden om de aarde van de gebroken porfier te wassen.

Tussen 8u30' en 9u30' wordt op alle gemak ontbeten : de pistolets en de sandwiches smaken lekker.
Dan rijden we opnieuw naar Quenast voor een zeer interesssant bezoek aan de porfiercarrière. Met een beetje overdrijving kan men zeggen dat alle kasseistenen ter wereld van hier afkomstig zijn. Maar op vandaag is enkel nog een desolaat industrielandschap te ontdekken, omdat de uitbating tot op een minimaal niveau werd terug geschroefd.  De productie is bijna volledig beperkt tot ballast voor de treinsporen en steenslag voor de wegenbouw.  Opnieuw zo'n een industrietak waarvan hele dorpen en duizende mensen jaren lang hebben geleefd en die dan volledig teloor is gegaan (zie textiel in het Gentse, staalindustrie in Limburg en Wallonië, serredruiven in Vlaams-Brabant,... ).
De gidse legt echter zeer goed uit "hoe het geweest is" en hoe het porfier met treintjes uit de groeve werd gehaald. (er bestond een heus "station")

Rond half zes zitten we aan tafel voor een lekker kip-curry : de kip is lekker, de rijst is mals en de currysaus is een behoorlijk "hot", hmm...

Het zijn drukke dagen geweest en de kinderen zijn moe; ze worden in bed gestopt en het blijft niet al te lang rumoerig boven.

Na twee dagen kwis zijn we aan enkele andere opgaven toe :
1. Gebarentaal. Ieder op zijn beurt dient een reeks beroepen, voorwerpen, personen uit te beelden zonder dat hij / zij er mondelinge uitleg mag bij geven. We lachen ons gedurende twee uur een kriek met de originaliteit van sommige "uitbeelders".

2. Koekezeven. Op geen enkel weekend mag dat spelletje  ontbreken. Het gaat om een eenvoudig kaartspel waarbij iedereen een aantal (80) "oude centen" krijgt. Bij iedere deelbeurt dient verplicht ingezet te worden op vijf kaarten, gaande van één tot vijf centen.  De speler, die zo een kaart kan uitleggen tijdens het spel, mag hij de er aan verbonden "pot" oprapen. Hier tarten we sinds jaren alle wetten van de kansberekening : geluk of ongeluk in het spel is GEEN variabele : we weten pertinent zeker dat Els in de korste keren failliet zal zijn!  Wat zich inderdaad tot op heden ieder jaar herhaalt.....

De oprichting van brouwerij Lefebvre, gelegen in de Zennevallei op het grondgebied van Quenast (Waals Brabant) vond plaats in 1876. In dat jaar huldigt Jules Lefebvre, jachtwachter, landbouwer, herbergier en moutbewerker zijn nieuwe brouwerij in.
In 1916, tijdens de oorlog, wordt de brouwerij ontmanteld omdat het metaal door de Duitse bezetters wordt opgeëist.
In 1921, dus enkele jaren na het einde van de eerste wereldoorlog, verhuist August Lefebvre, de brouwerij van het dorpscentrum naar een naburige heuvel om te ontsnappen aan de overstromingen van de Zenne die destijds ieder jaar buiten haar oevers trad. De nieuwe brouwerij wordt ondergebracht in de gebouwen van een op .... de fles gegane brouwerij waar zij zich nu nog steeds bevindt.
In 1921 moderniseert Gaston Lefebvre, een telg van de derde generatie, de brouwerij met de oprichting van een bottelarij die een verruiming betekent van de diverse procedes voor het op flessen trekken van bier die tot dan toe beperkt waren tot vaten van 30, 50 en 100 liter.
In 1932 neemt de brouwerij bierkuipen met kegelvormige cylinders in gebruik. Dat technisch snufje zal de brouwerij een tijdlang een zekere technische voorsprong geven op de concurrentie.
Tijdens de periode 1940-1945 staat de activiteit van de brouwerij op een laag pitje wegens de oorlogsomstandigheden. Hoewel zij niet ontmanteld worden, hebben alle brouwerijen te lijden onder het feit dat alleen bier met een laag alcoholgehalte mocht worden geproduceerd. (maximum 0,8 % alcohol).
Van 1953 tot 1987 houdt de brouwerij zich ook bezig met groothandel in bieren.
In 1960 neemt Pierre Lefebvre de leiding over van de zaak op een moment dat de naburige steengroeven hun activiteit aan het inkrimpen zijn. Het aanbod wordt verrijkt met een nieuw bier, met name de Porph-Ale. Het nieuwe product, dat 5% alcohol bevat en het resultaat is van hoge gisting, ontleent zijn naam aan het plaatselijke gesteente.
In 1966 wordt nog een ander bier op de markt gebracht, met name de Super Houblo, een soort “scotch” met 6 % alcoholgehalte.
In 1975 wordt de fakkel overgenomen door Philippe die tot de vijfde generatie behoort en houder is van een marketingdiploma.
Als gevolg van een overeenkomst met de Abdij van Bonne Esperance begint men in 1978 gegist bier te brouwen.
In 1980 komt de export echt op dreef en dat is vooral het geval met die van flessen gerefermenteerd bier naar Italië.
In 1983 verleent de Abdij van Floreffe aan de familie Lefebvre een licentie voor het brouwen van speciale bieren. Het gamma, dat aanvankelijk 3 bieren omvat, wordt al spoedig uitgebreid tot 5. Na de Floreffe Double, Floreffe Triple en Floreffe Prima Melior komen de Floreffe Blonde en de Floreffe Blanche aan de beurt.
In 1989 doet een wit bier zijn intrede, de Student, een benaming die weldra wordt omgedoopt tot “Blanche de Bruxelles” (Brussels witteke).
In 1995 innoveert de brouwerij met de lancering van Barbar, een blond bier met honing. De volgende jaren wordt de Barbar Winter Bok op de markt gebracht, een bier dat geproduceerd wordt van oktober tot februari.
In 1998 ziet een appelbier, de Newton, het levenslicht.
In 2002 wordt de leiding van de brouwerij overgenomen door Paul Lefebvre. Zijn komst betekent vernieuwing. In 2003 wordt begonnen met een kriekenbier, de Belgian Kriek en een perzikenbier, de Belgian Pêches en in 2004 wordt de Belgian Framboises gelanceerd.
De zes generaties jonge brouwerij Lefebvre is nog steeds in de eerste plaats een familiebedrijf. Voortdurend in expansie, is zij voornamelijk op het buitenland gericht want 80 % van de productie wordt uitgevoerd.

De grote Arenbergmolen van Rebecq.
De watervallen van de Zenne in het centrum van Rebecq werden in de middeleeuwen uitgebaat voor het malen van het graan, vooreerst door de Landheren van Rebecq en later in 1606 door de Hertogen D'Arenberg. In de XIX eeuw vergrootte de familie Minne, afkomstig uit Oostenrijk, de gebouwen en verbouwden hen om tot een fabriek van zijden kousen. De grote schouw profileert zich nog steeds in het kader van de watervallen van de Zenne. De molen is in werking gebleven tot 1964. Het grote buitenwiel heeft een diameter van 7,50 m. De molen werd in 1974 aangekocht door de gemeente.

De kleine Arenbergmolen van Rebecq.
Deze kleine molen werd opgericht in de XV eeuw en werd in beweging gebracht door de wateren van de Zenne. Hij bezat oorspronkelijk een houten buitenwiel, vier paar molenstenen en een stootblok. Gerestaureerd en omgebouwd tot een molenmuseum en smidse sinds 1975. Tijdens het toeristisch seizoen kan men nog steeds het graan zien malen zoals voorheen.

Iets voor 15 uur komen terug aan in Rebecq in het Biermuseum, dat vlak aan de Zenne gelegen is, ter hoogte van de oude watermolens.  Wij zijn vrij goede bierkenners (en proevers!), maar de gidse kwijt zich zeer goed van haar taak.  Vooral de "weetjes" rond de plaatselijke brouwerij Lefebvre verruimen onze bierkennis.  Dan kunnen we Rebecq toch niet verlaten zonder één van die bieren te hebben geproefd in de taverne van de Grote Molen...

Na het middagmaal wordt de tafel vlug afgeruimd want :

DAN WAS ER KOFFIE maar vooral TAART....

Dit weekend, zoals alle vorige weekenden, worden georganiseerd om met de hele bende op stap te gaan en mijn verjaardag te vieren.

EN WAT  VOOR EEN dit jaar : de VIJFENZESTIGSTE

De taarten zijn lekker maar de vele kleine taartjes, die de  kinderen hebben klaar gemaakt, die smaken ook naar meer...

Maar we moeten weer op stap, terug naar Rebecq, dit maal voor een bezoek aan het Musée de la bière ofte Biermuseum.

Het is nog wat vroeg voor het middagmaal en de kinderen gaan onder leiding van Elly echte taartjes bakken!
De mannen besluiten toch nog tot een wandeling van een dik uur in het bos van Houssière.
Afspraak om 13 uur aan tafel!

In Rebecq komen samen toe met onze gidse, die ons het systeem zal uitleggen waarbij de afvalwaters van ver uiteen gelegen woningen gezuiverd worden door een systeem, dat lagunage genoemd wordt. Er wordt gebruik gemaakt van drie afzonderlijke vijvers met telkens een andere grondbedekking en een andere beplanting, waarin het water overloopt.  Dit vraagt een vrij grote oppervlakte  en een hellend terrein.

Na twee frisse maar droge dagen, wil het weertje vandaag wat minder mee : het motregent heel fijntjes, zodat de wandeling met de kinderen wordt afgelast. We keren rond 11u15' terug naar Hennuyères.

Het opstaan verloopt opnieuw van "veel te vroeg" (de klein mannen) tot iets te laat (sommige grote mannen), maar iedereen vindt de tijd voor een lekker ontbijt.  We mogen toch niet te lang treuzelen, want om 10 uur hebben we afspraak in Rebecq

Thuis wacht ons een heerlijke gourmet. Gisterenavond was het wat laat, dus gaan de kinderen wat vroeger aan tafel en krijgen ze de gelegenheid hun buikje rond te eten. Dan volgt stilaan het avondritueel van het slapen gaan : wassen, tanden poetsen, vertelske voorlezen, enz...

Rond acht uur kunnen wij dan aan tafel en de gourmet laat zich smaken samen met een goed bierke of een lekker wijntje..Wat opruimen en alles laten bezinken brengt ons op 22 uur, tijdstip waarop de kwis wordt hernomen.
De strijd gaat ongeveer gelijk op tot aan de fase waar de naam van een bekend persoon moet gezocht worden. De hints gaan heen en weer tot de R K E ploeg "Kelly Verbier" vindt... (inside joke voor "kè liever bier")
Het is dan weerom juist iets voor of juist iets na 24 uur geworden en er wordt besloten te gaan slapen want to morrow is a other day en die klein mannen zijn altijd  (zeer) vroeg wakker.

We beëindigen ons bezoek aan de carnavalstad met een kleine wandeling door Binche. We komen voorbij het stadhuis waarin het belfort is geïntegreerd. Het dateert uit de 14de eeuw, wat blijkt uit de stijl van de sokkel en de spitsbogen van de drie gotische portalen op de gelijkvloerse verdieping. In 1554 werd het belfort door Franse troepen in brand gestoken, maar het werd vrij snel in Renaissancestijl gerestaureerd aangezien het uurwerk reeds een jaar later opnieuw bevestigd werd. In de 18de eeuw werd de façade voorzien van een afwerking in classicistische stijl met neoklassieke decoraties.  Na een belangrijke renovatie in 1901 vond het stadhuis zijn renaissance aspect terug. Een bolvormige koepel bedekt het belfort, dat een beiaard met verschillende 16de eeuwse klokken herbergt. De wapenschilden van Karel V en zijn zus Maria van Hongarije versieren het gebouw
Omwille van de slechte staat waarin het stadhuis verkeerde, werd het geheel meermaals met afbraak bedreigd. Dit werd verhinderd door de koppigheid van de Commissie voor Monumenten en Landschappen en van burgemeester Derbaix, die het gebouw in 1896 grondig liet restaureren. 
Ook de stadsomwalling is zeer bijzonder. Ze werd gebouwd rond 1230 onder hertog Boudewijn IV. Op een paar gaten na om wegen door te laten, is deze omwalling nog ongeveer intact. Er waren 6 stadspoorten, maar die verdwenen tijdens de 19e eeuw. Er waren ook een dertigtal torens. De stadsomwalling is 2,1 km lang, en omsluit 22 ha. Hier en daar zie je nog kantelen en schietgaten.

Het wordt nogal fris en rap donker zodat we rond 16 uur besluiten terug te rijden naar Hennuyères.

Wellicht één van de bekendste carnavalvieringen in België. Reeds in januari starten de repitities van de trommelgezelschappen. Voortaan behoort deze carnavalsviering tot het Unesco Werelderfgoed.

Voor de toerist begint het carnavalfeest in Binche eigenlijk op zondag 6 februari 2005. Vanaf 9 uur komen de gezelschappen op straat in vol ornaat met draaiorgels en trommels. Om 15.30 uur is er dan de stoet van de carnavalgezelschappen. Vertrek aan het station, verder via de avenue de Burlet, Wanderpepen, Ch. Deliège en eindigend op de Grote Markt. 

Op vette maandag 7 februari zijn het de jongeren die met hun draaiorgels het mooie weer maken tussen 9 en 13 uur. Om 15 uur komen de muziekgroepen op straat om de kinderen te begeleiden bij hun rondedans op de Grote Markt. Er is dan nog een sinaasappelworp. De dag wordt beëindigd aan het Stationsplein. Om 19 uur is er aldaar een groot vuurwerk.

De grote dag is vette dinsdag 8 februari. Kies je voor één dag, dan moet je zeker de dinsdag uitkiezen want dan komen de Gilles buiten. Reeds om 9 uur zijn ze samen met de Paysans, Pierrots en Arlequins op straat. Ze vertrekken aan het station gaan dan verder via de rue de Robiano, rue de la Gaieté naar de Grote Markt. Ontvangst in het stadhuis. De Gilles en de Paysans dragen een wassen masker en drinken de ganse dag uitsluitend Champagne.

Om 15.30 is er een grote stoet van al deze figuren. Ze vertrekken aan het standbeeld van de Paysans (Av. Deliège) en gaan richting Grote Markt. Nu dragen de Gilles hun verenhoed en gooien ze appelsienen naar het publiek. Langs het parcours zal je merken dat alle ramen afgeschermd zijn met traliewerk want de Gilles gooien er niet naast. Ze zijn trouwens al van vier uur 's morgens Champagne aan het drinken! Op de Grote Markt is er een rondedans. Om 19.30 uur is er daar nog een lichtstoet en ze eindigen de dag om 21.30 uur met een groot vuurwerk.

Onze eigen carnavalgewoontes mogen natuurlijk niet ontbreken.  In verschillende ruime vitrines wordt het verloop van de carnavaldag van een Gilles van Binche geschetst en van alle andere figuren, zoals de trommelaar, die er bij betrokken zijn.
Hier eindigt de bijna twee uur durende rondleiding. De vele vragen, die gesteld werden aan de deskundige gids, bewezen onze interesse voor het bezoek.

Daarna trekken we hogerop naar de zalen waar de carnaval uit Brazilië wordt ten toon gesteld. 
Een ganse reeks zuid-amerikaanse schonen uitgedost in prachtige kostuums.
Er loopt ook een film waar je de dansrealisaties kunt volgen van de verschillende sambascholen in de carnavaloptochten. De typisch ritmische muziek ondersteunt de dansbewegingen.

We starten met het bezichtigen van maskers. 
Ze zijn enerzijds geklasseerd vanaf de oudheid tot heden en anderzijds volgens hun afkomst uit verschillende culturen.
Ze zijn uitgestald in meerdere zalen en er zitten verscheidene prachtexemplaren tussen.
En de notie "masker" mag je niet in de enge zin interpreteren : er staan volledige "kostuums" waarmee bij voorbeeld de medicijnmannen uit vreemde volkeren zich tooiden.

Iets voor twaalf uur zitten we in de auto op weg naar Binche, stad van de Gilles. De rit gaat via Soignies en Le Roeulx en we hebben afspraak in het Museum van de Carnaval.  Daar loopt iets mis want de persoon, die we moesten ontmoeten blijkt spoorloos.  Niet getreurd, we gaan in een café aan de overkant van de straat ons boterhammekens opeten met een "lekkere (???)" Blanche de Binche...
Om half twee zijn zowel de museumbedienden aanwezig als onze nederlandstalige gids.  Klaar voor een boeiende rondleiding in carnavalwereld

Het wordt een originele uitstap en zowel voor de kleine als "grote" kinderen wordt het een leuke bedoening.
Maar we moeten terug voor een volgende activiteit en rond 11 uur 30' rijden de Ferme du Planois terug binnen.

Het tweede dier werd gezadeld opdat Lotte, Lynn, Jenne (en ook de kleine Riete een beetje) er op zouden kunnen rijden.
Dit wordt de echte clou, want éénmaal de schrik wat overwonnen, ontpoppen ze zich vlug als echte ruiters. Elk om beurt mogen ze er een eind op rijden.

Eenmaal dit werkje achter de rug  wordt één ezel ingespannen : hij zal een karretje trekken waar drie kleine pagadders kunnen inzitten. (grote ook wanneer ze moe of lui worden...)
De kinderen nemen plaats en om 10 uur 15 is de ganse stoet klaar om te vertrekken