al smeult het as en is vuur als de dood
waakt er toch een vlaag van puur purperrood
over verspreide paden door onzichtbaarheid
opdat geen traan zich daar verbrandt aan sterfelijkheid

ook al draagt mijn hand een hemel zonder gewicht
en zijn de ogen verdwaald of zichtbaar gedicht
waar ook nog kreten zijn gestaald door beproefde gebruiken
hoe duid ik jou, in vredesnaam, dat mijn rozen naar rose ruiken

of in wit zijn gebouwd op luchtige stromende stralen
die drijven over heldere toppen en neerslachtige dalen
gelijk het water het botsen tegen oevers kent
maar onbevangen in overgave aan voortgang is gewend

30-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

wat schuilt er toch in mijn gedachten
wie stuurt de stilte in mijn hoofd
hoe komt het, dat je blijft verwachten
wanneer wellicht alle antwoorden
reeds zijn verdoofd

zwijg ik de stilte aldoor
omdat mijn tong is verdroogd
en schreeuwt een hemels koor,
dat alleen mijn zwanenzang
nog wordt gedoogd

het is raden in een doolhof
met steeds meer onwillige heggen
of likken aan aardse stof
waarin dorre wortels
vruchteloos naar wijsheid dreggen

24-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

icke bluuie effe op,
gelieck oewe sieje,
as die skemering faelt

dun daeg is dan bestreeje
ende draoge miene
swaore haande meeje

naor die fraogende naegt
moei van slegts
eene etmaol geleeje

ut flacke ontwaockt
as allengs ut ligt
sich ieler verspriede

telle skraope sich
sulcks bie elckaore,
leefe betaest ut geniete

urstes in die afont
bestaoi icke weere
vor unne korte duere

so is ut gewon
waj icke meene as
unne geruste sielefuere




(iegene taole)

22-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

gister verliet ik mijn huis
van dromen en verlangen
ook de straat bleef leeg
geen leven wist ik te vangen

zie weer de steegjes
waardoor ik liep
in jonge jaren
het was toen al
dat ik haast dagelijks
in eenzaamheid sliep

seizoenen waren als elastiek
of doods in de rek
leerde slenteren
zocht kontakt in denken
bladzijden vol
met verlaten mystiek

gister, buiten, vulde ik
weer een terras
vol met tafels en stoelen
en volgde de rozenkrans

telde daarin
voorbijgaande mensen
immers ieder weesgegroetje
was een kans

het bleef bij verstilde wensen

20-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

liefde schijnt
in de schaduw
van de nacht

het draagt tederheid
stilte en donkere passie
ook ongrijpbare pracht

liefde is aards
verward in kluwen
van oplichtend verlangen

soms puur
en enige tellen
in ogen te vangen

18-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

moe word ik steeds meer
van al dat rijmen en dichten
wroeten in de ellende, keer op keer
ik kan mijn voeten niet meer lichten

er gaat wat voorbij
aan woorden en tranen
zeg maar leed
het vreet aan mensen
zuigt je leeg
als door een non-stop slangenbeet

daar zijn er nog
die aartsoptimisten
van bloemetjes, bijtjes
en een door liefde
overgoten hemel
soms is dat pure fantasie
of zieltogend gezemel

zeker, de zon schijnt achter
grauwe of witte wolken
en iedere ochtend kennen we
het klapperen der gebitten
van de morgenstond

maar in huize De Laatste Wens
wacht telkens weer de nacht
onder leiding van zorgmanager
Gijsbert-Jan Avondrood

de goede man kan
vanwege zijn naam
eenvoudig gedankt worden
op bidprentjes bij weer een dood

het leven is een rijm
van mensenverhalen,
is een cryptogram
dat me telkens weer
op het spellen van woordjes
doet richten

en deze dan verzamel
opdat zij te samen
met mij en opnieuw
voor de basale poëzie zwichten

16-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ploosje roosje
gladdegans
dopke sopke
panseflans

ganseflans
in een heel
bronstig doosje

somme lommer
kommeretijd
stijf is kwijt
in zomerwijd

dijtje watje
schilletje
bommer de bom

geitje dom
kusje op een
heel rood
tomatenbilletje

14-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als ik ben, gelijk
de doorsnee mens

en dat ben ik

wijk ik niet af
van uw goed en kwaad
of lief en leed
in luiheid en verboden daad

als ik mens ben
gelijk allen
ken ik u
en speel ook toneel
met geopend doek

kijk dan de zaal in
gevuld met uw zielen
maar door de belichting
blijkt dat een schimmige look

oh zeker, ook ik
sta schijnheilig op de planken
met wijde ogen en volle mond,
maar ben niet slecht

zie mijn zon
en de geest in de
schaduw blijkt echt

de schepping is
zo het zich toont

het heeft altijd
op die wijze
onder ons gewoond

12-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

10-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

de vormeloze stenen
die mijn zwijgen dragen
rusten in een kloostermuur

als engelen rond de ziel
beschermen zij de stilte
nadat mijn stem van
een donker geruis beviel

er is ook liefde
die warmte wil bewaren

hierdoor behoeven
alleen mijn handen
de eenvoud te verklaren

09-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik heb dit jaar van
het versgemaaide gras
de geur nog maar
één keer opgesnoven

zeker,
de zon heeft het groen
wel degelijk verwend
en spattend nat
heb ik ook wel herkend

toen regenbuien
zonnestralen
van licht en warmte
wilden beroven

*

thans kleurt de hemel
anders blauw
en sloten lijken geulen
zelfs de wilg weigert zijn spriet

ruik ik dan enkel het smeulen
daar de aardse versterving
een verdere bloei verbiedt

07-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

.

ik leef
in de baarmoeder
van de zachte dood

adem het sterven in
onderweg naar haar

maar al verwacht
zij
de zwarte madonna
mij
in haar vruchtbare schoot
en ben ik
aldoor op zoek
naar mijn zoetste min

het levend gemis
blijft de baar

verborgen in hoop
geeft het leegte zin



.

04-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

verleid mij niet
of juist wel
te denken die ik ben
of verban mijn gedachten
bijwijlen
naar een hemels paradijs

waar ik slechts
die ene vrouwe ken
ontbloot van zeden en kleed
doch getooid met
zacht betoverend vlees
dat verzuurde appelen
nog verzot zo zoetig spijst

zij krult langs mijn haren
stroperig van kruin tot zool
omringt mij met zwoele gebaren
opdat ik nog enkel drijf op zaad
dat geen geboorte ooit zal verklaren

ten einde ruk ik met alle macht
verroeste hekken open
spijlen met ingebouwde
gestorven rozetten
die weer uitweg bieden uit
de zalige hel
en verdoemenis

*

ik voel weer grond
waarop mijn ziel
koning is van de geest
en mijn lijf,
in stof geaard,
het getemde beest

02-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik ben er voor jou
ook al raak ik je ver

in het
samen zijn,
her en der

al zou ik aardse
klanken spellen
en jij van achter
afwezigheid denkt

ik kan slechts
fragmenten tellen

liefde kent een ritme
gelijk mijn hart
jou met zijn slagen wenkt

08-07-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik bloei even op
als de schemering valt

de dag is dan bestreden
en draag mijn handen mee
naar de nacht
moe van slechts één etmaal
verleden

het vlakke ontwaakt
als allengs licht
zich verspreidt

minuten schrapen zich
dan bij elkaar,
leven betast het gevoel

pas in de avond
besta ik weer;
kortstondig van duur

dat is
wat ik bedoel

06-07-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

onder mijn hemel
van grijze haren;
zij kennen nog lengte
soms tot schouderhoogte
naargelang het gemoed
deze snaren bespeelt

doch als maar meer naar
ijle dikte neigen
waar inhammen bij voortduring
ruimte scheppen voor het
schemeren in schaduw

onder dit dak
van toenemende jaren
ligt het klooster
met beelden vol gevuld
en resten van niets
als sporen van het volmaakte
zover het zaad zich
als vanzelf kon ontwikkelen

de binnentuinse ziel
die zeker nog een gat
naar de zon vermoedt,
bidden de kleppen van het hart
in eigen boezemtaal
het ritme van mijn leven

waar in cadans de liefde
komt en gaat en gaapt en baadt
in oude bezwangerde stuipen
of bij de doodsstrijd
van weer een jaargetij

ik honger de leegte vol
en stil de stilte met een lied
dat oneindige tonen
inslikt van een natuurlijke
hoop naar straks
doch past in de naïeve
verwachting naar morgen
ook wel toekomst genaamd

in mij bloeien de gladiolen
om de beurt naar kleur en klank
en wuiven met lichte zuchten
over het tere verlichte groene gras
vol ook van jong vuur en vluchtige as

als dan een stem roept
naargelang die ik ben
en de zure muren
die mijn geest,
denkbeeldig van allure,
maar door zwart aangetast,
in de echo van een kinderstem
afbrokkelen tot het
schuim van de zee

roep ik:
"ja, ik luister"
en volg de lach
in een kleine hand
"en ik ga met jou mee"

04-07-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

op de klok gelijk
wentelt zij
naakt gespreid
in het hete rulle zand

ondanks de hoge factor
raakt het vlees
in no time verbrand

en ik,
ik lik het zout
van mijn lippen
na een dagje
digitaal knippen

02-07-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik traande de
wereld tot stilstand
voeten kleefden
aan zand en mieren

toen ik de waas zag van gras
in groen gespreid
door wimpers henen

langs randen van ogende bossen
en ik
gedachten moest vangen
in volgorde van ruimte en
gevoel

de benen stramden
terwijl ribben deden schudden
en de buik jaagde
achter diepten
leegblazend tot aan keel en ogen

ik traande de
wereld tot staande
en voelde de reikende hand
zo veraf dichtbij

mijn hart dat bonsde
trommels vol van
weeïge vochtgeluiden

zij deden mij zijgen
om te aarden
zoekend naar herstellende
en troostende waarden

01-07-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

onder heiligheid van schijn
kent het leven vele kanten
als ik praat over mijn en dijn
blijken mijn woorden balken
en de ogen van de ander,
gedragen door splinters,
toch nog blinde bollen
onder een sterrenloze baldakijn

in mijn rug gapen velen gaten
soms met zout verweven
ook ik ken het haten,
pekelen en kneden
onder mijn hand is en wordt
nog veel geleden

de werkelijkheid
hoe die ook zij,
is verlaten

mijn huis kent glazen wanden
spiegels met de blik naar buiten
ja, en mijn nagels hebben zwarte randen
zij krabben de dood van ruiten

26-06-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

zij vinden afzonderlijk
dan wel te samen hun weg
over met ivoor beklede
naast elkaar gelegen
zwarte of witte toetsen

die buigend bewegen
voor mijn tien vingers in gelid
doch vaker in een sprekende
verhouding uitgespreid
de klavieren poetsen

op weg naar een kleurige klank
om de verwachting na te bootsen
die in een ritmiek van noten
tot opluisterende vervolmaking leidt

waar zij weer
op haar beurt
na enig tijdsbesef
de verte bereikt

en na ontmoeting
met het einde van de ruimte
liefst zoals het mij bekoort
mijn gehoor vertelt
dat het grootse samenspel
tot de Goddelijke schepping behoort

24-06-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm