Het literaire gedoe werd aan de kant geschoven... de zomervakantie stond weeral eens voor de deur! Nog vlug wat lentekermissen afschuimen tussen de examens door en dan alles op Blankenberge richten. Op de dijk aldaar zongen Nicole Josy, Jack Hammer, Joske Harris en zijn Pink Umbrellas, Tonia en ander opkomend talent, zich de longen uit het lijf. Aan de Casino stond een podium van de BRT-radio en de presentator met dienst was de zeer populaire Jos Baudewijns (overleden in 2006). Je kan dit gerust een "10 om te zien" avant la lettre noemen... en wij waren wel vlug tevreden.
De vakantie verliep van een leien dakje, zoals gewoonlijk. Het strand, de dijk, de pier, de zee, zon en mooie meiden... meer hoefde dat niet te zijn!
De tijd vloog voorbij en het werd 1963. Een televisiejaar om niet te vergeten want het door gans Vlaanderen bekeken feuilleton "Schipper naast Mathilde" stopte ermee.
Kolonel Bob Denard (alias Gilbert Bourgeaud) uit Bordeaux bleef in de dagelijkse belangstelling met zijn huurlingen in het voormalige Belgisch Congo. Goedele Liekens, Luk Alloo en Prins Laurent kwamen ter wereld, terwijl Georges Braque en Edith Piaf hun kunsten in de hemel gingen aanbieden. Ook Paus Johannes XXIII vertrok naar Sint Pieter en werd in het Vatikaan opgevolgd door Paulus VI.
Het piratenstation Radio Caroline zond dagelijks een hitparade uit met "Be my baby" (The Ronettes), "He's  so fine" (The Chiffons), "It's my party" (Lesley Gore) en "Please, please me" (The Beatles) op kop. En ja hoor mijn transistorke deed het nog steeds en liet af en toe ook eens Rob de Nijs en zijn Lords horen met hun hit "Ritme van de regen".
Dat jaar werd mijn zoektocht naar een eigen orkestje beloond. Op het Oud Kot ontmoette ik de gebroeders Robert en Jean Delbecque, zij waren op zoek naar een zanger voor hun quartet "Les Mercenaires". Ze hadden niet ver moeten zoeken om een naam te vinden... de huurlingen waren in. Hun zoektocht naar een zanger was ook gauw opgelost, ondergetekende Eddy Pascall zag het meteen zitten. Ik had er in mijn euforie echter geen rekening mee gehouden dat die jongens van franstalige huize waren en enkel franse hits coverden. Weliswaar niet direct een probleem voor de polyglot die ik was, maar toch ging mijn voorkeur naar de engelstalige hitparade nummers.
Zonder kleerscheuren trad ik dan samen met Les Mercenaires voor het eerst op in Gent, op zolder bij een bekend tandarts wiens dochter 18 werd. Enkele repetities later mochten we eens optreden op een T-dansant, zo noemden de fuiven toen, waar mijn literaire en andere clubvrienden ook eens kwamen luisteren. Allen waren het mij eens ,er dienden ook engelse nummers op het repertorium te komen. 
Het jaar begon naar het einde toe te glijden en ondertussen werd de 35ste president van de USA, John F. Kennedy, in Dallas doodgeschoten, misschien door Lee Harvey Oswald die twee dagen later op zijn beurt werd doodgeschoten door ene Jack Ruby.
Eddy Pascall & Les Mercenaires waren aan verandering toe en de wereld stond op zijn kop!