Dag 11 Thionville – Dun sur Meuse

Goed geslapen, we hebben blijkbaar uitstekende oordopjes. We hebben met de hoteluitbater afgesproken om rond 8h00 het “petit déjeuner” te nemen.

Wanneer we de gevaarlijke metalen draaitrap met onze bagagetassen afkomen, worden we hartelijk ontvangen door de optimistische jongeling. We krijgen een meer dan behoorlijk ontbijt en zullen zeker de eerste uren geen honger hebben.

We weten dat het vandaag een echte overgangsdag wordt. We moeten van de “Groene Wegen” naar de “Groene Valleien” fietsroute. Er bestaat geen beschreven of uitgestippelde leidraad voor deze rit. Ik heb zelf via de Michelin detailkaarten een route langs kleine weggetjes uitgedokterd… benieuwd!

Hoe we met de fiets heelhuids de stad Thionville uit moeten uitgeraken, is ook voor onze hoteluitbater een vraagteken. Hij kan ons niet helpen…..Een fiets is voor mij een onbekend vervoersmiddel, verklaart hij lachend. Wanneer we de autovrije straten verlaten is het zoeken geblazen…..

Na een 5-tal keer vragen, fietsen we tussen het drukke autoverkeer op de Route d’Arlon richting Bauvage-s-St Michel.

We moeten over de snelweg A 31, eenmaal hier voorbij komen er rustige wegen door een groen gebied. We rijden nu door

“Val de Fensch” een ongekend gebied voor ons…… Wanneer we de kleine dorpen doorkruisen lijkt het een staal- en of mijnbouwstreek. Vele malen zien we oude mijntreintjes en wagonnetjes, die nu als tuinversiering dienst doen.

We vorderen goed, Antoine houdt het tempo hoog……af en toe te hoog.

Soms moeten we de weg vragen, ondertussen durft onze vriend dan onbewust doordrammen. Gelukkig beseft hij om na een poosje rechtsomkeert te maken.

Na Knutange en Fontoy belanden we na 25km in Audun-le-Roman. Eindelijk een dorp met een kern…..Ongelukkig genoeg vinden we niks open, we willen inkopen doen, het wordt uitstellen. Ook in de nu volgende dorpen Murville, Landres en Domprix vinden we geen enkele winkel open.

Eindelijk tussen Houdeaucourt en Vaudoncourt, wanneer we de grote steenweg D618 moeten kruisen is er een grootwarenhuiswinkel. We doen inkopen voor deze middag, we lessen tevens onze dorst…..Toch beslissen we om nog iets door te fietsen vooraleer te middagmalen.

Na Mangiennes moeten we uit de vallei van de Loison klimmen. Op de top staat er een watertoren. Hoog tijd om te picknicken. Nadat we ons zweet gedroogd hebben zoeken we een zonnig bankje uit de wind en nemen de tijd om ons te versterken. We genieten een uurtje van een prachtig vergezicht over de valleien van de Côte de Romagne.

Na deze lange rustpauze, dalen we af naar “les Etangs du Haut-Fourneau” om nadien weer een flinke bergop te nemen richting Damvillers. We krijgen een moeilijk parcours met vele korte nijdige beklimmingen in een donker bos. We kruisen heel veel riviertjes en het is heel lastig.

We vinden het heel eigenaardig, in geen enkel dorp is er ook maar een café of terras. We moeten onze dorst noodgedwongen lessen met water uit onze bidons……. We koersen dan maar, om zo vlug als mogelijk aan de Maas te komen. Na de Côte Saint-Germain, een zware beklimming, vliegen we het dorp Dun-sur-Meuse binnen.

We hadden een kleine stad verwacht, maar het blijkt een dorp te zijn gelegen aan de Maas waar slechts één brug het mogelijk maakt om over de stroom te geraken. Grote dorst doet ons een café binnen stappen. Het is er vuil en slordig, lang blijven we niet….. We rijden naar de Maas.

De Maas splitst zich in drie afzonderlijke waterlopen eentjes is een kanaal. De meanders vormen een delta met kleine groene eilandjes. Er zijn drie bijna aaneen gesloten bruggen. We wandelen over de bruggen, en vinden mooi in het zonnetje een bebloemd terras. Zonder af te spreken willen we hier genieten van het sprookjesuitzicht over de watervallen en stuwen terwijl we een Grimbergen nippen.

De cafébaas legt ons uit hoe we bij onze B&B kunnen geraken. We moeten terug, heel hoog boven ons staat er inderdaad een kerkje, dit is Dun-Haut, daar moeten we geraken. De beboste heuvel ligt 80m hoger en de brave man meent dat het onmogelijk is om met bepakte fietsen naar boven te rijden……

Ja, dat moeten ze juist tegen ons zeggen, we popelen om deze muur te beklimmen. Zullen we eraan beginnen, Hugo ziet het niet onmiddellijk zitten, maar we kennen onze vriend, hij onderschat zijn klimmerskwaliteiten.

In het begin is het gemakkelijk, maar hoe hoger we komen hoe steiler de beklimming wordt……best te vergelijken met de muur van Geraardsbergen, menen we.

Het is zwoegen en aan ons stuur trekken, niemand waagt het maar om af te stappen, Wat een ijdelheid ??? 

De oude rakkers laten zich niet doen……

Heel traag kruipen we naar boven, na enkele bochten zien we op de top het kerkje “Notre Dame de Bonne Garde”. Plots staan we hijgend voor het poortje van onze Châmbres d’Hôtes.

Madame Edith begroet ons hartelijk. Door het poortje komen we in de tuin van een prachtige gerenoveerde woning van de familie Ploner, wat een verrassing.

We kunnen onze fietsen onder een afdak stallen en beschikken onmiddellijk over

twee prachtige gastenkamers. Het zijn nieuw ingerichte verblijven met alles erop en eraan, zelfs voor mindervaliden…

We doen een wasje en kunnen onze natte kledij in de tuin aan een draad ophangen.

Madame Edith verwacht ons om 20h00 voor het avondmaal……Ondertussen willen wij, het op de heuvel gelegen gehucht verkennen. Het is zonnig en warm als we onze wandeling doen. Dun blijkt afkomstig van het Keltisch Dunum wat hoge heuvel zou betekenen……voorbij de kerk is er nog een ruïne van een kasteel en van een kerk uit de 14° eeuw. We hebben een prachtig vergezicht over het Maaslandschap welke zuidelijk begrensd wordt door het woud van “Chênois Bussy”.

Onze gastheer Pierre komt ons na een poosje opzoeken……we moeten komen souperen. Lekker in de avondzon kunnen we, samen met de familie, plaats nemen op het zonovergoten terras met zicht over de vallei. Edith excuseert zich “ Le repas sera familial non gastronomique car je ne suis pas restauratrice”. We stellen haar gerust en verklaren dat we heel tevreden zijn met een goede en gezellige maaltijd en geen hoogstaande culinaire gerechten wensen. Pierre begint met een koele witte Elzaswijn. We krijgen: “Tartes Flambées à volonté” welke ze terplekke klaarmaken in een hougestookte tuinoven.

Ondertussen is ook een van hun zonen komen mee-eten. De wijn vloeit rijkelijk en we hebben zeker elk twee tartes verorberd. Het gastgezin geniet van onze optimistische ambiance. We blijven aan tafel vertellen tot het donker wordt. Daarna verhuizen we alles naar binnen en in de ruime woonkamer genieten we nog verder van het dessert en kraken nog enkele flesjes. Na een poos wordt iedereen moe, we helpen opruimen en zoeken onze bedjes op.

Er zal zeker gesnurkt worden, oordopjes niet vergeten!

Start :   Thionville      9h00

Aankomst:       Dun sur Meuse     om  16h30

Afstand :     100km

Cumul  :      1035km

Weer:    zon en wolken goed fietsweer 20°C.

Verblijf:

Chambres d’hôtes Ploner Edith & Pierre  (Dun Haute)

Rue du Pape Etienne IX   Dun-sur-Meuse

03 29 83 93 30

http://ploner.dun.free.fr/chambresdelavillehaute

edith.guillon@free.fr

17-02-2010 om 11:54 geschreven door Via de la Plata

Dag 10  Chateau Salins - Thionville

We willen de prachtige kamers en badkamer onberispelijk achterlaten.

We wensen dat Madame Jacqueline geen klachten heeft…”je suis  content de la bande”……….boft ze.

Het is 8h00 als we de statige marmeren trap afkomen. De gastvrouw begeleidt ons, kwetterend, naar de grote woonkamer. De tafel staat gedekt. Het is een hoorn des overvloed. We kunnen het niet geloven, wat is dat hier allemaal? Als we dit moeten verorberen, geraken we niet meer op onze fietsen. Jacqueline heeft al veel fietsers over de vloer gekregen en weet dat ze een uitgebreid ontbijt nodig hebben. Ze blijft maar kletsen en lachen en verplicht ons om van alles te proeven. Wanneer we haar duidelijk maken dat we willen vertrekken is ze een beetje teleurgesteld. We hebben niet alles opgegeten.

Om 9h00 vertrekken we bij de Robin’s. Eerst naar onze Nederlandse vrienden met het gevonden mes. Aan de rand van het dorp, vóór hun hotel is het koppel hun tandem aan het beladen…….Ze willen absoluut een foto van ons en een dankwoordje schrijven in het logboek. We worden langdurig uitgewuifd door onze fietscollega’s.

Aan het rondpunt moeten we linksaf naar Puttigny…….Het is op de trappers lopen.

Het is fris en toch komt de zon af en toe van tussen de wolken piepen….

Op een lijntje vorderen we goed. We kennen onze taak, meestal nemen Antoine of Bob ’s morgens de kop van het peloton…….. Hugo moet zich warm fietsen, dat duurt zo’n 20-tal kilometer.

Pol, bekijkt in de vroegte, liefst alles van op de 3° lijn. Het is stil, we genieten van de natuur en de frisse lucht, zalig………We volgen mooie groene wegen, op en af door de Saulnois-streek. In Vannecourt, weer een van die kleine verlaten dorpen, komen we op het dorpsplein…..We hebben keuze tussen een 5-tal straten……Waar we naartoe moeten is voor ons een raadsel. Gelukkig komt er een jongeling voorbij.

Hij is blijkbaar naar de bakker geweest en heeft een zak vol stockbrood bij zich.

Ik vraag hem in mijn beste Frans, hoe we het best naar Château-Bréhain rijden.

Grote verwondering van onze kant, de man antwoord ons in het Nederland. Het is niet de eerste maal dat fietsers zich hier vast rijden en de weg zoeken, zegt hij lachend. De man runt hier een pottenbakkerij “Atelier de céramique de Vanecourt”. Hij geeft workshops aan beginnende en gevorderde kunstenaars uit de lage landen.

’s Morgens geeft hij les en in de namiddag is iedereen vrij…….In twee minuten weten wij alles, hij had blijkbaar nood aan een babbel in zijn moedertaal.

Na onze rustpauze klimmen we schuin links, tussen het groen, terwijl we goede reis toegeroepen worden.

We rijden door “La vallée de la Nied” midden in de Lorraine. Vele van de dorpen welke we doorrijden zijn ontvolkt en saai. Af en toe is er wel een grauw grijze, eerder slordige boerderij met meestal een grote inrijpoort. Toch worden we door, een wat oudere bevolking, “Bon courage et bon voyage” toegeroepen.

In Arraincourt moeten we tussen enkele meren naar Arriance. Vervolgens pedellen we kilometers lang door het Foret de Rémilly” tot Hémilly. Hier kruist en loopt onze route een 20-tal kilometer gelijk met onze rit naar en van Landonvillers maar dan in tegenovergestelde richting. We komen in Courcelles-Chaussey en herkennen het dorp.

Het is middag, hoog tijd om iets eetbaars te zoeken om te middagmalen….

Wanneer we op de grote steenweg N3 komen, zien we een Kebab-tent. We vliegen binnen. Na een halfuurtje is onze grootste honger gestild……over de kwaliteit zullen we best maar zwijgen zeker!

Ietsjes teleurgesteld vertrekken we richting Landonvillers. We krijgen een beklimming voorgeschoteld. Na de helling komen we in een open veld. Rechts van ons herken ik het voetbalveld waar we 2 jaar terug onze picknick namen en nadien verbroederden met enkele voetbalkantine uitbaters….

Hugo en Pol zijn stom verbaast wanneer ik hen dit vertel…….Het wordt bevestigd wanneer we rechtsomkeer maken en het sportterrein oprijden.

Groot gejuich……de uitbaters kunnen het niet geloven, wanneer ze ons bijna dag op dag twee jaar later opnieuw ontvangen…..

Ze laten hun tapkraan rijkelijk vloeien.

Wat een uitbundige bende We moeten al onze reiservaringen uitvoerig vertellen.

Na 1,5 uur explicaties willen we verder……het is ondertussen 14h30 en we moet nog 40km eer we in Thionville zijn. Uiteindelijk nemen we afscheid van de olijke benden en ik beloof Robert Larosch de foto’s en PowerPoint’s door te sturen.

We hebben dikke benen, hoe kan het ook anders. Na enkele kilometer dwarsen we Landonvillers en rijden, zij het op een kleine afstand voorbij de B&B “Moulin de Landonvillers” onze overnachtingplaats van dag 3. We blijven in een groene omgeving rustig verder fietsen. Er komen donkere wolken op ons af en net als we in het dorp Vigy komen krijgen we een stortbui……

Geen nood we koersen naar het dorpsplein en duiken een, ons bekend café binnen. Het is net één week geleden dat we hier op het terras een Grimbergen nipten…..Nu wordt het een koffie uiteraard.

Het is een korte maar hevige bui, onze capes zouden niet al teveel geholpen hebben….

 Na de bui verlaten we Vigy en zetten er wat spoed achter. Hugo zet zich op kop van het peloton en doet ons kreunend in zijn wiel kruipen.

Na Bettelainville en Luttange is het stilaan tijd om de “Groene Wegen” te verlaten in Metzervisse. De weergoden beslissen er anders over, we moeten bruusk stoppen en opnieuw de capes zoeken. Op het zelfde moment komt er een statige stapper uit de bocht. Het blijkt een Duitse Compostela- pelgrim te zijn. Hij kan zijn bagage niet dragen en trekt daarom een wagentje achter zich. We wensen hem “Buen Camino”.

Om 17h30 rijden we over de Moezel Thionville binnen. Thionville is een grote industriestad met een oude stadskern……We moeten naar de binnenstad.

Heel vlug vinden we hotel des Oliviers in een van de drukke winkelstraten.

Wat een wandeldrukte, niettegenstaande het wat druilerige weer, zijn de smalle verkeersvrije straten goed gevuld met wandelaars. We weten vlug waarom, op elk plein is er animatie, staan er podia en is er muziek optreden. “Fête de la Musique”.

De hoteluitbater bezorgt ons de suite. Een groot woord voor twee in elkaar lopende kamers met een gemeenschappelijke badkamer. Onze fietsen kunnen we gelukkig veilig bergen in een garage op de binnenkoer. Grote honger drijft ons vlug opnieuw de stad in. Het is fris en af en toe vallen er enkele druppels.

Het kan de wandelaar blijkbaar niet deren. Na een deugddoend uitgebreid diner in een van de eetgelegenheden op een binnenplein, willen we ook genieten van het muziekfeest. We wandelen van plein naar plein en doen nog een terrasje…..Antoine kan zich niet bedwingen en zou graag meefeesten met de plaatselijke bevolking. Het druilerige weertje drijft ons algauw naar het hotel. Oordopjes zullen absoluut noodzakelijk zijn.

Slaapwel.

Start :    Chateau -Salins              9h30

Aankomst:       Thionville    om  17h30

Afstand :     93km

Cumul  :      935km

Weer:    bewolking  en af en toe regen 17°C.

Verblijf:

Hôtel des Oliviers  1, rue du Four banal 57100 THIONVILLE

Tél : 03.82.53.70.27  Fax : 03.82.53.23.34

www.hoteldesoliviers.com

contact@hoteldesoliviers.com

15-02-2010 om 17:14 geschreven door Via de la Plata

Dag 9  Charmes (Loromontzey) – Chateau Salins

De zon piept al door de gordijnen. Er is gestommel op de gang. Om 8h00 zijn Hugo en Antoine al klaar en brengen hun bagage naar beneden…..Pol en Bob volgen vlug. Mariam begroet ons uitgelaten terwijl ze onze ontbijttafel dekt.

Ze belooft ons, nog eitjes te bakken, binnen het kwartier kunnen jullie aan tafel roept ze terwijl ze in haar keuken verdwijnt.

Wij beladen ondertussen onze fietsen en doen nog een wandeling op het erf.

Het wordt een stevig ontbijt, Mariam en haar dochters blijven ons maar vanalles brengen. Ze wilt dat we de tijd nemen en alles opeten. Toch wordt het hoog tijd om te vertrekken…..we willen een foto met de familie Colin. Nu moeten we geduld oefenen….Mariam wilt haar jongste spruit erbij……en de twee dochters wensen zich wat op te smukken……

Nadat haar zoon enkele foto’s gemaakt heeft, worden we met een ongekende uitbundigheid door de Colin’s uitgewuifd. We waren hier graag, het was een prettige ervaring.

We moeten terug naar het dorp Loromontzey om dan via Saint-Gemain in Villacourt te geraken. In dit dorp zijn we uiteindelijk terug op de vertrouwde “Groene weg naar de Middellandse zee”.

We zullen deze fietsroute, welke we twee jaar terug ook deden, nu in omgekeerde richting voor twee dagen blijven volgen. We moeten af en toe flink op de trappers in dit hart van de Loraine. We herinneren ons nog goed, dat de heuvels en hellingen korter maar steiler zijn in dit deel van het Meurthe & Moselle departement.

We rijden door een afwisselend landbouw- en bosgebied. Regelmatig moeten we riviertjes kruisen om opnieuw uit het dal te kruipen. In Mont sur Meurthe komen we aan een rivier en volgen deze tot in de enige echte stad welke we vandaag aandoen. We rijden de stad binnen…..tussen de grijze werkmanshuizen.

In Lunéville is het zeer druk in de binnenstad, iets verder weten we waarom, het is markt vandaag.

We doen uiteraard onze inkopen om straks te kunnen picknicken.

Als we verder rijden komen we aan de achterzijde van het “Château de Lunéville”. Het kasteel is van het Versaille-type en is gebouwd in de 18° eeuw. Er zijn momenteel grote renovatiewerken bezig. Ze hebben een gehele vleugel overbouwd met een soort verplaatsbare hangaar.

We kunnen dwars door het château rijden tot aan het ruiterstandbeeld………..

We weten dat tegenover de ingang terrasjes zijn, bijgevolg zullen we hier ons aperitiefuurtje nemen. Lekker in het zonnetje genieten we van enkele pastis Ricard-Pernod. Na een poosje komt er een Nederlands koppel op een tandem aangereden……zwetend ploffen ze naast ons neer.

Ze horen ons taaltje en komen bij ons zitten. De vrouw is heel verwonderd als ze ziet wat wij drinken. De man is slechtziende maar is een spraakwaterval, zij doen korte aaneengeschakelde ritten en zijn nu op terugweg naar Nederland.

Na een koffie vertrekken ze opnieuw, ze willen heel vroeg in Chateau-Salins toekomen.

Om 12h00 vertrekken we uit Lunéville, er komen meer wolken opzetten maar het blijft uitstekend fietsweer. Een uurtje later zijn we in Maixe, we moeten over het Marne-Rhin kanaal en het is hoog tijd om ons innerlijk te versterken.

We zoeken een plaatsje op het kerkplein. Onder de nieuwsgierige blikken van de wat oudere bevolking beginnen we aan onze picknick.

Onze Pol heeft nood aan een middagdutje…..Het is rustig in dit bijna uitgestorven dorp. Na een volle week fietsen, kan het deugd doen…..er sluipt toch wat vermoeidheid in onze oude knoken. We zullen het wat kalmer aan doen, het is tenslotte nog slechts 20km tot aan onze overnachtingplaats.

Na Maixe moeten we door het bos “Bois d’Einville” op een klein weggetje naar Serre en Hoéville. Vanuit Hoéville is het klimmen geblazen. Over een minder goed lopend paadje moeten we door een laagstam- boomgaard kronkelen naar een uitkijkpunt.

We worden beloond met een prachtig uitzicht en kunnen tegelijkertijd onze dorst lessen. We vinden een mes….dit schenken we aan Antoine…..

Nadien fietsen we door immense akkers afgewisseld met bossen.

Hugo is in zijn nopjes….Geregeld kan hij ons buizerds en andere roofvogels aanwijzen, ze vliegeren boven de weilanden.

We stuiven naar het onooglijk klein dorp Moncel-sur-Selle We moeten een drukke hoofdbaan dwarsen. In Pettoncourt kruisen we de rivier de Seille. We fietsen door het groene landschap “Vallée de la Seille” om via Chambrey op de drukke N74 in Château-Salins te belanden.

We kennen dit dorp en rijden onmiddellijk naar “Au bon Accueil” het café-restaurant van Michèle en Gilles naast de kerk. Ramp………gesloten, we zullen een ander restaurant moeten zoeken deze avond.

Het sympathieke koppel heeft ons twee jaar geleden aan een overnachtingplaats geholpen. We hebben er ook gesoupeerd en een prachtavond beleefd.

Op het dorpsplein zijn ze een kiosk aan het inrichten, ze zullen heel zeker “Fête de la musique” vieren ter gelegenheid van de jaarwende. We rijden door de straatjes en willen een terrasje doen vóór we onze B&B opzoeken in de wetenschap dat we het dorp uit moeten, richting Morville.

Anderhalve kilometer op de grote steenweg, op de heuveltop zijn we er. Ik herken de statige villa. De gastvrouw stuurde mij foto’s.

Monsieur is zijn prachtige tuin aan het verzorgen en Madame Jacqueline houdt toezicht, we worden onmiddellijk hartelijk ontvangen door de familie Robin.

Zo’n prachtige, ja zelfs chique “Chambres d’hôtes” hebben we nog nooit gehad.

Madame begeleidt ons naar boven, we krijgen twee in elkaar lopende kamers met een grote badkamer. Alles is hier tot in de puntjes verzorgd. We zijn zelfs een beetje verlegen…….Na onze was- en plasbeurt nodigt het gastgezin ons uit om een drankje te nemen op het terras.

Jacqueline is een niet te stuiten spraakwaterval, heeft duidelijk mijn blog en onze vroegere tochten bestudeerd.

Ze wilt alles weten over onze avonturen en geraakt maar niet uitgepraat, ze blijft ratelen en vragen stellen……haar man krijgt de kans niet eens om met ons te praten!

Madame geeft hem opdracht om ons regelmatig met een biertje te bedienen…..

We krijgen honger, de gastheer kent enkele adressen van eethuisjes in het dorp. We wandelen naar het dorp maar vinden geen enkel eetgelegenheid geopend.

Iedereen is blijkbaar betrokken bij het muziekfeest. Plots horen wij iemand op ons roepen……Het is de Nederlandse welke we in Lunéville ontmoet hebben, samen met haar man zijn ze ook op verkenning. Ze hebben ook niks gevonden om te dineren en hebben dan maar soep klaargemaakt op hun kamer.

Niks voor ons natuurlijk…….Na een poosje vraagt de man langs waar wij gereden zijn en als wij ook aan het uitkijkpunt gepauzeerd hebben. Hij heeft namelijk zijn mes laten liggen. Als hij hoort dat we het gevonden hebben is hij blij als een kind……hoe mensen toch kunnen gehecht zijn aan kleinigheden.

We beloven hem het morgenvroeg te brengen.

Na wat rondzwerven, belanden we uiteindelijk in een pizzatent.. Het jeugdige paar maakt met veel plezier vier grote lekkere pizza’s klaar.

Zo kunnen we toch met een flink gevuld buikje terug naar ons verblijf……

Na onze avondwandeling is het bedtijd……Slaapwel!

Start :               Loromontzey om   9h30

Aankomst:       Chateau Salins     om  16h30

Afstand :     76km

Cumul  :      842km

Weer:    Afwisselend zon en bewolking  19°C.

Verblijf:

Chambres d’hôtes  “Madame Jacqueline Robin”

Route de Morville    57170 Chäteau-Salins

Tel: 03 87 05 91 51    06 89 90 66 69

robin.jacqueline0497@orange.fr

13-02-2010 om 12:57 geschreven door Via de la Plata

Dag 8  Saulxures sur Moselotte – Charmes (Loromontzey)

We mogen wat langer slapen, vóór 8h30 kunnen we geen ontbijt krijgen in de camping- kantine. Wanneer we de luiken openen weten we het, het wordt een regendag vandaag. De wolken verbergen de bergtoppen en er hangt een nevelsliert over het water…….

Niet getreurd, we blijven optimistisch.

Na onze wasbeurt is het opruimen geblazen, we beladen de fietsen en na een korte kuispauze, rijden we naar het campinggebouw.

De patroon heeft de tafel gedekt en we genieten van een overvloedig ontbijt.

Na een poosje komen er nog enkele campingbewoners ontbijten. Ondertussen is het beginnen regenen en we blijven wat treuzelen, hopend op beterschap.

9h30, we moeten verder met of zonder regen. Na het afrekenen, trekken we onze capes aan en daar gaan we dan………

Goed ingepakt vertrekken we, eerst een eindje terug langs een klein padje. Het is flink op de trappers lopen. Voorbij het “Museé du bois” komen we traagjes op

“La voie verte des Hautes Vosges”. Dit groene fietspad is een 33km lange oude spoorwegbedding. De ervaring leert ons dat zo’n pad weinig hoogteverschillen heeft en als er hellingen zijn, hebben ze een klein percentage.

We vorderen goed en blijven de rivier “La Moselotte” volgen. We rijden voorbij vervallen stationnetjes zoals Thiéfosse, Le Syndicat en Saint-Amé. Plots een kreet, onze vriend Hugo heeft een lekke band. Gelukkig kunnen we min of meer schuilen onder de overhangende bomen.

We steken een nieuwe binnenband, bij nadere controle moeten we een stukje staal uit de buitenband peuteren. Een kwartier later vertrekken we opnieuw.

Na Saint-Etienne-les-Remiremont verlaten we het bos en komen in een open veld…….Op een rijtje blijven we flink vorderen.

Er komen regelmatig groepen kinderen per fiets uit tegenovergestelde richting. Ze zijn blijkbaar de “Voie Verte” aan het fietsen samen met hun lesgevers. Telkens een gejoel als we hen kruisen. De regen kan hen niet deren. In Archettes is het fietspad ten einde en we moeten de gewone weg op, het is wennen. Gelukkig heeft het ook opgehouden met regenen.

We volgen nu de Moselle en wanneer we de stad Epinal bereiken, beslissen we ons middagmaal te nemen. Op de rivieroever zijn er een aantal eethuisjes. Men prijst ons het restaurant “Le Wellington” aan. Zonder nadenken stappen we binnen. Het is er heel druk maar we worden hartelijk ontvangen.

We hebben dorst en worden onmiddellijk bediend. Er heerst een gemoedelijke sfeer het ziet er allemaal prima uit.

We nemen onze tijd en genieten van een uitgebreid diner met alles erop en eraan. Goed uitgerust en voldaan vertrekken we om 14h30, we moeten nog 50km verder.

Gedaan met regenen en ja er komt zelfs af en toe zon. Blijgezind zetten we koers richting Golbey. We geraken uit de stadsdrukte en blijven langs de Moezel flink doorfietsen.

We pedellen door enkele stille liefelijke plaatsjes, Thaon-les-Vosges, Chatel sur Moselle. We fietsen heerlijk op het trekpad langs het water……Het is vlak en onze snelheid is hoger dan gewoonlijk. Elk om beurt doen we kopwerk en zonder dat we het goed beseffen zijn we in Charmes. We moeten een eindje voorbij de stad om over een brug de binnenstad te bereiken.

We moeten ons absoluut bevoorraden, want waar we willen overnachten, is er helemaal geen mogelijkheid om inkopen te doen. We schaffen ons zachte kazen, brood en wijn aan in een van de grootwarenhuizen op het marktplein.

Twee jaar terug kwamen we hier ook voorbij. Het stadje is een druk verkeerscentrum met slechts één brug waar zelfs het zware verkeer over moet. Gevaarlijk……

We willen nog een terrasje doen vóór we verder rijden. Het wordt een kortstondige onderbreking, te luidruchtige cafégangers doen ons vlug opkrassen.

Wanneer we de stad uitfietsen is het een paar keer de weg vragen naar Loromontzey….Uiteindelijk stuurt men ons een heel klein padje op.

We moeten in een spoorwegtunneltje en door een donker bos. Na 12km fietsen door het “Foret de Charmes” zien we plots enkele woningen. Men stuurt ons nog twee kilometer verder, we moeten flink klimmen. We moeten voorbij enkele grote boerderijen om uiteindelijk aan “Ferme de Loro” te arriveren.

Ik moet hard op de voordeur bonken…..na een poosje komt Madame Colin open doen. Grote verwondering wanneer we heel uitbundig begroet worden door de luidruchtige Mariam. We hadden helemaal niet verwacht om hier, een gastvrouw uit Ivoorkust te ontmoeten. We moeten haar volgen, zij wilt ons de Chambres d’hôtes tonen.

We krijgen het gehele linkse gedeelte van de ruime boerderij ter onze beschikking.

Het slaapgedeelte ligt op de 1° verdieping. Langs een statige trap komen we bij de twee luchtige kamers elk voorzien van een grote badkamer. Op het gelijkvloers hebben we een reuze woonkamer met een afzonderlijke keuken. De gastvrouw wilt ons een frisdrank offeren……wij vragen een uurtje uitstel.

Eerst verkiezen we te douchen en onze te kledij wassen.

Om 19h00 nippen we een biertje op het achtergelegen terras. We hebben uitzicht op het grote erf. Het is werkelijk een reuzegrote boerderij met een hele geschiedenis. Damien, de heer des huize komt ons begroeten, maar hij heeft nog teveel werk om met ons mee te klinken. Hij stuurt ons zijn vader om de familiegeschiedenis uit te leggen. Bruno is een flinke 70-tigger een spraakwaterval.

La ferme de Loro zou gesticht zijn rond 1400 door de bisschop van Toul. Na een vernietiging is het opnieuw opgebouwd door de Tempeliers van Montzey en was er een verblijf voor de monniken. De monniken hebben de boerderij uitgebaat tot op het einde van de zeventiende eeuw. Nadien zou zijn familie Charolais vee gefokt hebben. Later is er ook graan gekweekt maar in de loop van de laatste jaren is zijn zoon Damien begonnen met aqua fruitteelt. Nu kweken ze aardbeien, kersen, pruimen en abrikozen. In grote waterputten wordt er ook zoetwaterkreeft gekweekt.

We krijgen grote honger, onder het wakend oog van de gastvrouw en haar kinderen, dekken we de tafel in de woonruimte. Ze zijn erg nieuwsgierig wat we ons zullen laten smaken.

Het wordt een lange eetavond met veel soorten kazen en een lekker wijntje.

Ons gastgezin geniet duidelijk van ons gezelschap………we vieren als vier echte musketieren, het einde van onze eerste week Elzastocht.

De rest van onze wijn schenken we aan de Colin’s.

Na het opruimen en de afwas……willen we gaan slapen.

Er zal zeker gesnurkt worden……..oordopje niet vergeten!

Start :            Saulxures    om   9h30

Aankomst:    Loromontzey     om  18h00

Afstand :     94km

Cumul  :      766km

Weer:    Voormiddag veel regen 15°C

Bewolkt met af en toe zon in namiddag

’s Avond zon maar fris.

Verblijf:

Chambres d’hôtes “Ferme de Loro”  Damien & Mariam Colin

1 Hameau de Loro     54290  Loromontzey

03 83 72 53 73   Mobiel  06 09 30 16 26

http://perso.wanadoo.fr/ferme.de.loro

aqua.fruit@wanadoo.fr

11-02-2010 om 10:33 geschreven door Via de la Plata

Dag 7 Colmar – Saulxures sur Moselotte

Wanneer Pol en ikzelf om 8h00 op het zonnige terras aanschuiven om te ontbijten, wachten Hugo en Antoine al. Zij hadden hun kamer op de 1° verdiepingen en zijn vroeg wakker gemaakt door het laden van een vrachtwagen op de binnenkoer. Pol en Bob sliepen op de 2° verdieping in een dakappartement en hadden geen hinder.

Madame Myriam doet haar best om het ons zo aangenaam mogelijk te maken.

Haar man en zoon komen ons wat gezelschap houden. Zij hebben blijkbaar al heel wat werk verzet en willen kletsen en koffie drinken. De zon is van de partij, we genieten van een uitgebreid ontbijt.

Om 9h00 willen we vertrekken, we moeten vandaag heel wat kilometers afleggen en weten dat het later op de dag moeilijk, en bergachtig zal zijn.

 Bij het afrekenen, moet ik noodgedwongen in discussie met onze gastvrouw. Zij heeft zich niet gehouden aan haar offerte. Gelukkig vinden we samen de mail op haar PC met de afgesproken prijzen.

Na het correct afrekenen, beladen we onze fietsen en daar gaan we dan voor de laatste dag Alsace……..

We willen Colmar niet verlaten zonder een rondrit te maken in het mooie oude gedeelte van de stad. Spijtig dat we niet meer tijd voorzien hebben om deze stad uitgebreider te kunnen bezoeken. Nog enkele foto’s en nu wordt het opletten in het drukke stadsverkeer. Gelukkig vinden we heel gemakkelijk een bordje naar Wintzenheim.  We komen terug op de “Route du Vin”…….Wat zijn we blij met de kalmte die tussen de wijnvelden heerst.

Na Wettolsheim bereiken we Eguisheim, weer een van die bekende dorpen. Eguisheim ligt onderaan een heuvel, heel hoog op de top staat er een kasteelruïne. Wat een mooi dorp, we stappen door de smalle straatjes en bewonderen de kleurrijke huizen. Het is een klein centrum maar oh zo sfeervol. We zijn het er alle vier over eens dit vinden we het meest karaktervol dorp van de Elzas.

Bij het verlaten van het dorp, hebben we een schitterend uitzicht over de vlakte.

Een van de mooiste panorama’s welke men kan aanschouwen…….

De route loopt verder via Hattstatt naar Phaffenheim een beetje evenwijdig met de grote steenweg, gelukkig vinden we een wat hoger gelegen weggetje door de wijnvelden ver weg van het storend verkeer! Na Phaffenheim met zijn vele wijnboerderijen komen we in Rouffach. Dit zou wel een van de laatste liefelijke dorpjes op onze Route du Vin d’Alsace kunnen zijn…. Spijtig…….

Vanaf Rouffach fietsen we naar Gundolsheim, door een vlakte naar Merxheim. Er is een splitsing ofwel ga je linksaf naar Basel en zo verder op weg naar Rome. Ofwel buig je rechtsaf richting Cernay en Thann om over de Vogezen op de Groene Wegen naar de Middellandse zee te geraken.

Wij gaan dus rechtsaf. Tot onze grote verwondering blijven we tussen de wijnvelden rijden, voorbij Raedersheim en Feldkirck. Iets verder komen we aan de rivier “Le Thur” deze volgen we tot Cernay en heel vlug zijn we nu in Thann.

Dit stadje is het uiterste punt van de Elzas Wijnroute. We willen er middagmalen. Pol heeft het lumineus idee om op de markt “kip aan het spit” te kopen. Hij bezorgt ons twee kippen, brood en tomaten. We vleien ons op een bank in een van de stadsparken en laten het ons smaken.

We verlaten in Thann, l’Alsace en komen in het departement “Hautes-Vosges”. Raar maar waar, aan de departementale grens, laten we ook de zon achter ons. Stilaan beginnen er wolken op ons af te komen, het wordt iets frisser en de wind trekt aan. Gelukkig blijft het wonderbaarlijk vlak. We blijven op de oevers van de Thur rivier rijden door een groen bebost landschap. Rechts van ons zien we “Le Grand Ballon d’Alsace”, maar best dat we niet over deze col moeten.

Na Willer-sur-Thur komen we in Moosch en Malmerspach. Iets verder willen we onze dorst lessen…..Op een terras in het mini dorpje Ranspach is Antoine in zijn nopjes, de wat incentrieke baas heeft: “Duvel” Onze vriend is uiterst tevreden, het was al enkele dagen geleden dat hij zijn favoriete bier kon proeven.

Enkele kilometer verder hebben we ervan……..een regenbui. We kunnen schuilen onder een afdak op een boerenerf. Terwijl we onze capes zoeken is de bui al voorbij. Voilà, daar gaan we dan weer, het was maar een saladevlaag. (West-Vlaams voor een buitje)

Hier beginnen we aan de beklimming van de Col d’Oderen. Deze bergpas is 11km lang en brengt ons van 500m naar de top op 884m. De eerste kilometers zijn vals plat, iets later wordt het 5%. Tussen het groen klimmen we alle vier in elkaars wiel.

We horen huilende vrachtwagens naar beneden duiken. Na een paar haarspeldbochten willen we wat rusten, in een ruimere kronkel. Juist op hetzelfde moment komt er een fietspaar naar beneden gedonderd en stappen ook af op de rustplaats.

Het zijn wat minder jonge Nederlanders, zij doen dezelfde rit als wij, maar in tegenovergestelde richting.

Het wordt het veel lastiger, een 3tal kilometer aan 7% en naar het einde toe plots 10%. Algemene rust op de top……en hoog tijd voor een fruitpauze. We vleien ons op een bankje en genieten na van de inspanning. Iets verderop zijn houtakkers druk aan het kappen. De schreeuwerige zaagmachines doen ons vlug opkrassen, het is 17h30 en we moeten nog minstens 25km verder.

Na de top blijven we voortdurend zwak op en af, we vorderen goed in het gigantische “Foret du Bonhomme”. Vanaf Ventron hebben we opnieuw zicht op de bergen rondom ons. We blijven, gelukkig maar, op de hoogvlakte rijden. Op het kruispunt bij Les Baranges moeten we linksaf en vinden het schitterend nieuw aangelegd fietspad “Voie Verte” op een oude spoorwegbedding.

Bij de Lac kunnen we langs een paadje afdalen naar het dorp Saulxures. Iets verder vragen we de weg naar “Base de Loisirs du lac de la Moselotte”. We zijn er vlakbij, het is ondertussen 18h45 de vriendelijke campingbeheerder had ons iets vroeger verwacht. Onmiddellijk krijgen we de sleutels van de houten chalet “Olga” en bestellen het ontbijt voor morgenvroeg.

Grote verwondering, wat een ruime hut met plaats voor minstens 6 personen.

Grote honger, maakt dat wij vliegensvlug uitpakken en douchen. Het sanitaire blok is onberispelijk proper en we hebben heet water, wat een luxe.

Om 19h30 fietsen we naar het dorp, volgens de campingbaas is er vandaag maar één restaurant open en we zullen vlug moeten zijn.

Zoeken moeten we niet, want we zijn er voorbij gereden en hadden het wat slordige eethuis opgemerkt. De zon is van de partij en we nemen plaats op het terras. De patroon zelf komt ons vertellen wat we nog kunnen krijgen……

Veel keus hebben we niet en we knikken goedkeurend. De baas en de bazin moeten blijkbaar ook nog eten en komen ons vervoegen. We trakteren hen en het wordt nog een aangename praatavond, waarbij het eten al bij al meevalt.

De patroon vergast ons nog op een humoristische avond en heeft er genoegen in om ons overvloedig te kunnen bedienen. Voor een prijsje hebben we ons buikje kunnen vullen. Hoog tijd om onze slaapzakken op te zoeken. Heel vlug is er een snurkconcert! Slaapwel.

Start :            Colmar    om   9h00

Aankomst:    Saulxures     om  18h45

Afstand :     101km

Cumul  :      672km

Weer:    Zonnig in voormiddag 22°C

Zwaar bewolkt in namiddag

met kortstondige regenvlaag wind 3bf  20°C

’s Avond zon en aangenaam.

Verblijf:

Camping met trekkershutten  “Base de Loisirs du Lac de la Moselotte”

Route des Amias BP 34 88290 SAULXURES-SUR-MOSELOTTE

tél 03 29 24 56 56  fax 03 29 24 58 31

lac-moselotte@ville-saulxures-mtte.fr

08-02-2010 om 16:04 geschreven door Via de la Plata

Dag 6 Obernai - Colmar

Het B&B “La cour des Hôtes & Mercerie” is een paradijs van rust, ook al ligt het in het drukke toeristische stadcentrum. Echt een aanrader, zeker voor trekkers zoals wij. Na ons ochtendritueel melden we ons om 8 uur opgewekt aan het ontbijt. Onder de parasol op het zonnige, bebloemde terras staat onze ontbijttafel netjes klaar.

De patroon komt ons gezelschap houden. Hij maakt met veel plezier klaar wat we wensen.

De B&B houder blijft gretig met ons kletsen, hij heeft tijd zat. We krijgen enkele nuttige tips, hoe we best de stad verlaten om op onze route te komen.

Om 9h afrekenen en vertrekken. Op het feeërieke marktplein bevoorraden we ons met Euro’s. Daar gaan we dan voor een complete dag “Alsace”.

“La Route des Vins d'Alsace” slingert zich van noord naar zuid door de heuvels van de Elzas. Deze bewegwijzerde route is 170 kilometer lang. Hij kronkelt aan de voet van beboste hellingen van de Vogezen. We volgen de aanwijzingen voor fietsers en rijden op kleine baantjes dwars door de golvende wijngaarden. Het weggetje is soms steil maar komt elke keer naar omlaag en dwarst de beroemde dorpjes met hun smalle straatjes.

Om 10h zijn we in Barr, een echte toeristische trekpleister. Het is nog vroeg en toch is er al heel veel volk in de hellende straatjes. We nemen enkele foto’s op het plein voor “l’Hôtel de Ville”. Tussen de authentiek gebleven huizen rijden we steil omhoog naar de protestantse kerk van Saint-Barr. 

Van Barr klimmen we naar Mittelbergheim tussen de groene wijnvelden. Overal wordt er druk gewerkt in de wijngaarden. Met hun tractoren op hoge wielen zijn de wijnboeren bezig met de nevelspuit, wat een ongezonde walm. Soms worden we aangemoedigd door de wijngaardarbeiders, de meesten met ietsje donkere huidskleur. De vrouwen en mannen zijn de overtollige ranken aan het snoeien en onkruid aan het ruimen.

Na Andlau vliegen we met grote snelheid door de enige straat van Itterwiller.

Het dorp is enig mooi en overvloedig bebloemd. Iets verder nog twee dorpjes met enkele huizen, Nothalten en Blienschwiller.

Vanaf hier moeten we veelvuldig klimmen tussen de wijnvelden. Hoog op de heuveltoppen zien we oude kastelenruïnes.

Vervolgens dalen we naar Dambach la Ville, met een schitterend plein en straatjes vol vakwerkhuizen. Echt niet te geloven hoe die minder gekende, kleine dorpjes hun oorspronkelijke staat behouden hebben.

Blijkbaar heerst hier een microklimaat, droog en zonnig in de zomer. Ook wij genieten van een zalig warm weertje het is 25°C en geen wind.

Grote dorst dwingt ons op een terrasje.

Zouden we hier ook middagmalen? Na een paar frisse Elzassers, besluiten we nog een tiental kilometer door te fietsen.

We komen op “La Voie Romaine” in Châtenois, een oude weg met keibestrating. Buiten het dorp en voorbij een torengebouw met ooievaars blijven we die kaarsrechte weg volgen aan de voet van de heuvels.

Na Kintzheim en St-Hippolyte komen we in Bergheim, weer een van die historische kernen. We rijden heel wat wijnbouwershuizen voorbij. Nadien, enkele vestingmuren en een prachtig plein met een weelderig begroeide fontein. Iets buiten het stadje zien we het kasteel van “Haut Koeningsbourg”.

Nu moeten we richting Ribeauvillé, we besluiten om hier te middagmalen…..Het is gelukkig niet druk….Waar zijn al die autobustoeristen plots naartoe ???

Vóór we de hoofdstraat inrijden vleien we ons op een beschaduwd terras en bestellen ons elk een “Tarte flambé” met een fles Gewürztraminer.

Nog een koffie en wat dessert en daar gaan we weer.

Ribeauvillé ligt tussen de groene wijngaarden aan de voet van het Massif du Taennchel. Het stadje is verdeeld in twee delen “La ville basse” en “La ville haut”. Dus wordt het klimmen naar “la haut” tussen het groen om opnieuw af te dalen naar Riquewihr. Wat een ongewone toeristische drukte, dit zijn we helemaal niet meer gewoon.

Riquewihr heette vroeger Reichenweier of rijk dorp. Het is een van de bekendste dorpen op de route du vin. Het ligt binnen een vierkante omwalling met stadspoorten. We wringen ons traag tussen de drukte, heel steil omhoog. Pol is afgestapt en doet de beklimming te voet. We bewonderen de rijkelijk versierde vakwerkhuizen. Boven, juist vóór de stadspoort wachten we op onze vriend. Hij geniet van de drukte en vindt het spijtig dat wij verder moeten.

Na Riquewihr volgen we de route naar Kientzheim. Weer sterk stijgen door de wijngaarden in zuidelijke richting. Het wegdek is niet al te best, we moeten voorzichtig de afdaling nemen naar Kientzheim. Hier vliegen we voorbij een prachtige mooie oude fontein.

Iets verder weer door een poort om na vier kilometer in Kaysersberg te belanden. Ook hier opnieuw een overvloed aan toeristen. Grote dorst doet ons op een druk terras belanden. Naast ons wordt er zelfs Vlaams gesproken, het zijn twee minder jonge paren uit Izegem. We genieten van enkele biertjes en een gezellige West-Vlaamse babbel.

De provinciegenoten zijn vol verwondering over onze onderneming en ze willen alles tot in detail weten.

We moeten nog minstens 15km door de wijngaarden eer we in Colmar aankomen. Eerst rijden we door Ammerschwirh, hier voert de route ons weer wat omhoog naar Katzenhal. In de verte zien we Colmar liggen. Twee heuvelflanken over en vervolgens afdalen naar Turckenheim. Door “La Porte de Munster” verlaten wij het stadje op weg naar de grootste stad van de Elzas. Het is 17h30, er heerst een nerveuze autodrukte in de stad…….Mits grote voorzichtigheid komen we aan de kathedraal met er rechtover het “Office de tourisme”. Om langer zoeken te vermijden stap ik daar maar binnen. Onmiddellijk legt een van de vriendelijke dames mij uit hoe we bij onze geplande overnachtingadres kunnen geraken. Enkele minuten laten rijden we door de poort van “Maison Martin Jund”. Ongelofelijk, midden in de binnenstad en toch zo’n kalme omgeving. Een prachtige met veel groen en bloemen versierde gevel op een grote binnenplaats.

Na enkele minuten komt Madame Myriam ons ontvangen. Zij begeleidt ons onmiddellijk naar de voorziene kamers. Blijkbaar zijn alle plaatsen op de bovenverdieping omgetoverd in slaapkamers. Het is er wat rommelig en we moeten trapje op trapje af door enkele moeilijke gangen. We hadden hier nochtans iets beters verwacht. Toch is alles aanwezig en…….Het is maar voor één nacht. We doen niet moeilijk.

We hebben dorst en bestellen enkele flessen koele witte wijn van het huis en twee flessen Crémant d’Alsace, voor deze avond.

Vóór we uitpakken en onze bagage naar de kamers brengen. Genieten we van de frisse Martin Jund wijn onder de wijnranken die het terras beschaduwen.

Na ons was en plas halfuurtje, willen we de inwendige mens versterken.

Heel vlug zijn we in het oude stadsgedeelte, op elk plaatsje en hoekje zijn er hier traditionele buitenterrasjes. We wanen ons in Brugge, ook hier zien we een wirwar van kanaaltjes. Op een van de gezellige pleintjes bestellen we ons souper met een Elzas wijntje.

Colmar is de hoofdstad van de Elzaswijn. Een gemiddelde stad, toch is er een rijk patrimonium. In de oude stad wanen we ons bij elke oogopslag te midden van een levendig schilderij. De gekleurde en opvallend goed bewaarde vakwerkhuizen vormen een overgrote meerderheid aan bezienswaardigheden.

Er is heel wat te zien…..we worden echter moe en willen nog wat napraten met onze Crémant……het wordt nog een gezellige avond, maar de flessen zijn te vlug leeg. Het was een prachtdag……..Slaapwel.

Start :             Obernai     om   9h00

Aankomst:     Colmar      om  17h30

Afstand :     89km

Cumul  :     571km

Weer:         Zonnig & warm weinig wind  25°C

Verblijf:

Chambres d’hôtes Maison  Martin JUND   Myriam, André

12, rue de l'Ange 68000 COLMAR

tél: 00333.89.41.58.72

http://www.martinjund.com/

martinjund@hotmail.com

06-02-2010 om 17:03 geschreven door Via de la Plata

Dag 5 Sarrebourg – Obernai

Onze kledij is volledig droog. Onze schoenen echter, zijn nog wel wat vochtig.

Dan is het maar zo, er zit niks ander op.

Eerst “petit déjeuner”, gelukkig is het een ontbijtbuffet, niet zo evident in de Franse hotels. Het is 8h00 en onze Oostendse vrienden zijn ook al van de partij. Ze hebben niet zoveel ervaring met het lange afstandsfietsen. We stellen hen gerust en na een goede babbel, worden ze enthousiast en willen vlug vertrekken.

Hugo voelt zich niet op zijn gemak. Zijn uurwerk is namelijk zoek. Hij vermoedt dat hij dit gisterenavond heeft laten liggen in het restaurant. Vóór we de stad verlaten gaan we daar eerst langs, verzeker ik hem.

Het weer ziet er vandaag veel beter uit, de zon is volop van de partij. Afrekenen, bagage de fietsen op en daar gaan we dan.

Terwijl Hugo en ikzelf naar het restaurant rijden, doen Pol en Antoine picknick inkopen op de wekelijkse versmarkt aan de boorden van de Sarre rivier.

We hebben pech, het eethuis is nog gesloten. Ik zie echter een toegang in de zijstraat. ….Enkele minuten later komt er een jongeling de zijdeur openen. Ik leg hem ons probleem uit. Het uurwerk wordt niet gevonden. Hugo maakt zich geen zorgen meer, het is een goedkoop type. Hij zal een nieuwe kopen straks op de markt.

We maken nog een korte rondrit door Sarrebourg. Het stadje ligt aan de voet van de Vogezen maar stelt niet zoveel voor. Enkel het “Chapelle des Cordeliers” met het glas in loodwerk “La Paix” van Chagall, is enigszins bekend. Gisterenavond hebben we het eventjes kunnen bewonderen.

Nu moeten we naar Buhl richting Wahlscheid. Het is wat zoeken tussen het nerveuze ochtendverkeer. Na een 3tal kilometer kunnen we van de grote weg af naar Niderviller. Voorbij de kerk, duiken we een klein weggetje in. We twijfelen een beetje. Bij de “Port de Plaisance” komen we op een geasfalteerde bosweg met de naam “Route du Arzvillers”.

Deze weg moeten we nu volgen. Bij een open plaats in het bos ontwaren we heel diep onder ons een kanaal en iets verder een kanaaltunnel. Dit moeten we toch eens van dichtbij bekijken…….Juist op het ogenblik dat ik de tunnelingang bereik komt er een pleziervaartuig afgevaren. We zien het bootje ook nog verdwijnen in de tunnel. Mijn fietsmakkers blijven boven het schouwspel volgen.

We fietsen verder, naar ons gevoel boven de scheepstunnel. We komen op een drukke steenweg en dalen af tussen de auto’s. Na enkele haarspeldbochten zijn we in het dorp Arzviller. Iets verder komen we opnieuw aan het kanaal. Hier moeten we het prachtige fietspad op de trekweg volgen. Aan de overzijde van het kanaal is er een steile hoge rotswand.

Maar oh ramp, 3 km verder staan we voor een gesloten en hoge hekafsluiting. We begrijpen er niks van, nergens is dit ook maar vooraf gemeld. Er is geen doorkomen aan. Achter het hek is er een groot open terrein en iets verder een groot gebouw.

Plots zie we iemand, ik roep ernaar en ja hij komt naar ons toe.

We zijn aan het hellend vlak van Saint-Louis Arzvillers, de man laat ons door, mits betaling van een toegangsticket.

We hebben geluk er is juist een rondleiding en de scheepslift is in volle werking. Er liggen aan elke kant een 6tal pleziervaartuigen te wachten. Wat een spektakel. We blijven een uur het schouwspel volgen. “Le plan Incliné” vervangt 17 opeenvolgende sluizen over een 4tal kilometer. De helling overwint een hoogteverschil van 45 meter en heeft een stijging van 41%.

De 2 bakken, waarvan één stijgt terwijl de andere daalt, hebben een afmeting van 41,50m x 5.50m en wegen samen 900Ton. Dit kunstwerk doet de scheepvaart minstens één à twee dagen tijd winnen. Het is in dienst sedert 1969. In de eerste jaren na de bouw, kwamen hier dagelijks een 50-tal vrachtschepen voorbij. Gelukkig hebben ze hier nu het riviertoerisme.

Er maken nu, op één jaar, 10.000 pleziervaartuigen gebruik van de lift. Het hellend vlak krijgt ongeveer 140.000 bezoekers jaarlijks. We zijn heel blij dat we dit spectaculair kunstwerk in werking gezien hebben. Nu moeten we door het ontvangstgebouw naar buiten en het fietspad volgen langs het “Canal de Marne/Rhin naar Lutzelbourg. We rijden voorbij enkele oude kanaal gedeelten met vervallen sluizen.

Het is lekker fietsen langs het water. Om 12h komen we in het stadje Saverne toe. Grote drukte hier, we willen absoluut een terrasje doen. Bij een sluis vinden we uiteindelijk een plaatsje. We genieten van enkele Elzas biertjes in de zon. Heerlijk……..

Het is eventjes zoeken hoe we hier uit dit stadje geraken. We moeten het kanaal verlaten en richting Marlenheim vinden. Na 7km komen we in het piepklein dorpje Marmoutier met een lompe markante kerk. We zijn in de helft van onze dagrit en besluiten hier op het plein onze middag- picknick aan te spreken. Mooi in het zonnetje en onder toezicht van de plaatselijke bevolking, laten we het ons smaken.

We moeten nog even een hoofdweg volgen om rechtsaf een aardige beklimming te nemen. Het valt echt niet mee om na onze maaltijd puffend naar boven te klimmen. Het uitzicht maakt alles goed, vanaf hier zien we de heuvels van de Elzas. We blijven op een fietspad en dalen af naar Salenthal, iets verder komen we in Romansviller en vervolgens in Marlenheim. Hier start onze “Route du Vin d’Alsace”.

Om 16h komen we toe in Molsheim. Grote dorst doet ons op een zonnig terrasje op het grote marktplein neerstrijken. We kunnen al de typische Elzasbouwstijl bewonderen. Het is een toeristische en historische stad, de hoofdstad van de regio Bas-Rhin. Hier werden blijkbaar de eerste Bugatti raceauto’s gebouwd, Molsheim was toen nog Duits grondgebied. Op de markt staat het Metzig, een renaissance 15 eeuws gebouw.

We verlaten de stad door een poort en volgen de “Route du Vin” naar Rosheim. Het zijn mooie kleine weggetjes tot Boerch en Otrott. Vanaf hier zoeken we de weg naar Obernai.

3km hoofdweg en we zijn in Obernai. Wat een drukte op het stadsplein en de winkelstraten. Blijkbaar hebben enkele bussen hun toeristen hier uitgegooid. Alle terrassen zijn bezet door, zo te zien, wat minder jong publiek.
 

Heel vlot vinden we “La cour des Hôtes & La Mercerie” ons verblijf voor de volgende nacht. We beleven een geestdriftige ontvangst door een jongeling, hij begeleidt ons onmiddellijk naar het appartement op de 1°verdieping. We zijn opgetogen met de prachtige kamer, we hebben elk een afzonderlijk bed, er is een heel ruime badkamer en zelfs een keuken.

Voor één nacht met inbegrip van ontbijt 79€, we mogen boffen. We zweten en genieten van een zalige douche. Toch zijn we heel vlug klaar, dorst jaagt ons naar een van de zonnige terrassen.

Grote verwondering, geen toeristen meer, we hebben de terrassen voor ons alleen. Wat kunnen een paar koele wijntjes deugd doen. Op onze stadswandeling, vraag ik aan enkele plaatselijke mensen waar wij best gaan eten. Iedereen prijst ons Restaurant “La Dime” aan.

Het is een beetje zoeken, het restaurant ligt iets buiten het echte toeristische centrum. We willen absoluut de “Gastronomie d’Alsace” proeven. En ja het wordt: “Choucroute gegarnierd met varkensvlees, worst spek en ham en zoals het hoort met een Elzasser wijn. Het is om duimen en vingers af te likken. Zelfs wij, met grote honger, moeten ons inspannen om de schotel leeg te krijgen.

Met een dikke buik, doen we nog een flinke avondwandeling en nemen nog een biertje op een van de terrassen. Moe maar voldaan slenteren we naar ons verblijf. Na enkele ogenblikken is er een snurkconcert. Slaapwel!

Start :         Sarrebourg     om   9h00

Aankomst:     Obernai     om  17h30

Afstand :     85km

Cumul  :     482km

Weer:         Zonnig af en toe bewolkt weinig wind  20°C

Verblijf:

Chambres d’hôtes La Cour des Hôtes & La Mercerie

6 rue du Marche  67210 Obernai

Tel : +33.388 048 928

http://lamercerie.monwebpro.com/

lamercerie67@orange.fr

03-02-2010 om 11:18 geschreven door Via de la Plata

Dag 4   Landonvillers - Sarrebourg

Als we die ochtend door het raam kijken beseffen we dat er ander weer op komst is.

Elk om beurt kunnen we het sanitair gebruiken.

Samen met onze Nederlandse fietscollega nemen we een stevig ontbijt.

We kunnen hem nog wat raad geven, hij volgt dezelfde weg, die wij in 2007 deden. Voor ons wordt het vandaag een overgangsetappe. We moeten nog een stukje door La Loraine en daarna op weg naar l’Alsace.

Het is 9h00, we laden alles op de fietsen en rekenen af.

Nog een foto met zijn allen en met Madame Weber en daar gaan we dan voor onze 4° fietsdag. We moeten de richting Courcelles-Chaussy, een beklimming door een bos tot in dit dorp. We rijden nu op de drukke N3 tot Bionville-sur-Nied. Nadien volgen we een klein weggetje naar Raville. Een lange afdaling brengt ons in Fouligny en iets verder in Guinglange. We zien vóór ons een dicht woud en iets later rijden we kilometers lang door “Foret de Dom Remilly” tot Arriance.

Als we het bos verlaten begint het plots lichtjes te regenen. We moeten voor het eerst onze capes aantrekken. We blijven, zij het wat rustiger doorpeddelen tot Arriancourt. We doen inkopen aan een winkelwagen en weten dat het de enige mogelijkheid is om ons te bevoorraden met brood, kaas, tomaten en fruit.

De schaarse plaatselijke bewoners doen een haastig praatje. Het begint hevig te regenen, Hugo en Antoine houden zich schuil in een schuur, op het dorpspleintje. Zij hebben het gezelschap van een Hollands fietskoppel.

Deze fietsers komen terug vanuit het zuiden en volgen dezelfde reisweg als wij doch in omgekeerde richting. Na een poosje mindert de regen en we nemen afscheid van deze vriendelijke collega’s. Het is nog maar 11h00 en we hebben al 35km op het tellertje staan. We moeten hier in het dorp linksaf een lang stuk in Oostelijke richting. We rijden door een dal met enkele verlaten dorpen. We dalen af door Suisse, neen niet Zwitserland, maar een van die slordige boerendorpjes.

Vervolgens komen we in Landroff, Harprich en Vintrange. Het is voortdurend omhoog en omlaag. Gelukkig zijn het zwakke hellingen en vorderen we goed in de onophoudelijke regen. Terwijl we schuilen in een bushok in Vahl-les-Benestroff picknicken we. Er blijven dreigende wolken, we moeten nog een 45-tal kilometer verder. Na een poos kunnen we onze capes eindelijk opbergen.

Nu zijn we in het “ Pays des Etangs” een streek met veel vennen en meertjes. De ondergrond is leemachtig, denk ik en kan het water moeilijk dieper doorsijpelen. De watertjes zijn echte visvijvers, overal zijn er visserzitjes te zien.

In Mitterheim, het eerste echte dorp na vele kilometers vinden we aan een kanaal een Restaurant-Café. Eindelijk, kunnen we wat rusten en onze dorst lessen. Antoine, die als eerste binnen is, vindt hier zijn biermerk niet. “Pas de Duvèl”. De patroon negeert hem, best dat wij binnen komen. We kunnen de nors geworden cafébaas wat sussen en we drinken dan maar een paar frissen Kronenbourg’s.

Vóór we vertrekken geeft hij ons uiteindelijk toch nog enkele nuttige aanwijzingen. Langs het “Canal des Houillières de la Sarre” kunnen we het best en zonder teveel druk verkeer in Sarrebourg geraken. We volgen het jaagpad, links en rechts zijn er meertjes en wat later dichte bossen. Elke kilometer is er een sluis en mijn fietsmakkers willen ook eens sluiswachter spelen.

Na een 12 tal kilometer moeten we linksaf, we verlaten het kanaal.

Het begint opnieuw te regenen. We trekken onze regenkledij aan en op een drafje komen we in Saint-Jean de Bassel. Hier zijn er enkele splitsingen.

Antoine en Hugo hebben niet opgemerkt dat ik de weg wil vragen en stuiven verder. Pol en ikzelf blijven geduldig wachten tot onze vrienden terugkeren.

Hugo heeft opgemerkt dat wij niet meer volgen en komt spoedig terug.

Antoine blijft koppig doorfietsen. Pol krijgt het koud in de frisse regen en besluit door te rijden langs de aangewezen weg naar Sarrebourg tot het besproken hotel.

Ikzelf blijf wachten terwijl Hugo, Antoine terug tracht te vinden.

Een moeilijke opgave in dit bosrijk heuvelachtig landschap. Hugo komt terug zonder onze verdwenen vriend.

Ik probeer Antoine op zijn gsm te bereiken maar krijg geen gehoor.

Na een half uur wachten op het kruispunt rijden wij dan ook maar door.

Hopelijk vindt Antoine het “Hotel de France” in Sarrebourg.

 Om 18h00 komen we aan in Sarrebourg. Het hotel is gelegen, op de hoek van de drukke invalsweg juist vóór de brug over de Sarre en het stadscentrum. Pol staat te wachten in de receptie. Maar van Antoine is er geen spoor….

We krijgen onmiddellijk 2 ruime kamers met uitzicht op een rustige zijstraat.

Enkele minuten later komt ook Antoine toe. Hij was verloren gereden en heeft het thuisfront moeten opbellen. Mijn lijstje met alle hotels heeft hij thuis laten liggen. Zo heeft Bea het adres kunnen doortelefoneren.

Eind goed al goed, we zijn alle vier blij nu we opnieuw goed en wel voltallig zijn.

Na deze regendag moeten we onze fietskledij wassen en drogen…….

We spannen een lijntje en kunnen alles te drogen hangen……

Onze fietsschoenen drogen we door ze op te vullen met krantenpapier.

Na een deugddoende warme douche willen we de stad verkennen en souperen.

De hotelbaas prijst ons het restaurant “Chez l’ Ami Fritz” aan, dat in de hoofdstraat is gelegen. Het is er druk en we nemen een voorgesteld jaargetijde menu met Moezelwijn.  We hebben een ontmoeting met twee fietsers uit Oostende, ze verblijven toevallig in het zelfde hotel als wij.

Vanaf morgen doen ze een fietstocht voor enkele dagen naar de Rijn in Duitsland.

Na ons avondmaal maken we nog een wandeling. Het begint echter opnieuw te regenen en heel vlug keren we terug naar het hotel.

Hopelijk is morgen alles goed droog.

Na deze bewogen en vooral natte dag kruipen we snel onder de deken.

Slaapwel!

Start :         Landonvillers om   9h00

Aankomst: Sarrebourg     om  18h00

Afstand :     104km

Cumul  :     397km

Weer:         Veel regen en zware bewolking +/- 18°C

Verblijf:

Hôtel de France 3, avenue de France

57400 SARREBOURG (Moselle-Loraine)

03 87 03 21 47     03 87 23 93 57

http://www.hoteldefrancesarrebourg.com

 contact@hoteldefrancesarrebourg.com

01-02-2010 om 11:48 geschreven door Via de la Plata

Dag 3 Wormeldange – Landonvillers

We hebben alle vier goed geslapen…….

Na onze lange rit van gisteren voelt iedereen zich gelukkig kiplekker. We kunnen er vandaag weer een lap op geven.

8h00 we doen ons tegoed aan het uitgebreid ontbijtbuffet. Enkele vroege hotelgasten zijn benieuwd naar onze voornemens. Vandaag willen we wat eerder ter bestemming zijn, daarom…..niet talmen, wegwezen is de boodschap.

Gelukkig ligt het Hotel op onze uitgestippelde reisweg. Nog vóór 9h00 worden we uitgewuifd door het hotelpersoneel. De brug over de Moezel is vlakbij. We moeten naar het fietspad op de Duitse oever. Het Is nog wat fris maar de zon is van de partij. Het is zalig fietsen op het prachtig vlakke fietspad langs de rivier.

We hebben een adembenemend uitzicht op de Moezelwijnvelden aan de Luxemburgse zijde. Niet te geloven dat men hier, zo Noordelijk, kwaliteitswijnen verbouwt. Ik vermoed dat de hoge berghellingen de nodige beschutting geven. Of zou het de rivier zijn die voor een zachte temperatuur zorgt? Welke druivenrassen kunnen ze hier gebruiken? We hebben rustig de tijd om er met elkaar over te kletsen. Wel zijn we het er over eens, ze zullen hier wel witte droge wijn maken.

We vorderen goed op dit vlakke pad. Regelmatig kruisen we vroege wielertoeristen. Telkens moeten we hen voldoende ruimte bezorgen.

Wij, met onze bepakte fietsen, nemen heel wat meer ruimte in dan zij, met hun racefietsen. Het pad loopt verschillende keren door de vele oevercampings…….We worden telkens uitbundig toegewuifd.

We kruisen enkele kleinere dorpjes, Palzem, en Besch. We zien aan de overzijde Remich en komen onder de autostradebrug van Schengen.  We steken, iets verder, de volgende brug over en zijn nu in het bekende drielandenpunt dorpje. Hier doen we onze picknick inkopen. We blijven aan de Luxemburgse kant van de Moezel. Iets verder zijn we aan het drielandenpunt en als we Contz-les-Bains binnen fietsen zouden we in Frankrijk moeten zijn…..

We blijven de rivier, die hier enkele grote bochten maakt, volgen. Het is een rustige groene vlakte, we rijden door Rettel naar Berg-sur-Moselle tot Malling.

Hier moeten we over de brug de mooie Moezel verlaten richting Métrich.

We peddelen richting Lemestroff door een golvend parcours met bossen en landerijen. De horizont wordt hier wel 10km lang gedomineerd door de koeltorens van de kerncentrale van Cattenom.

Vanaf Lemestroff wordt het een mistroostige arme streek, de dorpjes liggen er verlaten bij. In Budling vinden we toch een dorpscafé op het plein. Eindelijk kunnen we onze aperitief nemen. We hebben grote dorst het wordt een grote frisse Kronenbourg.

We hebben al 50km op ons tellertje staan en het is ondertussen 12h30.

We beslissen nog een 10 tal kilometers door te rijden tot Kédange want daar willen we picknicken. Op een grasplein dicht bij een kabbelend riviertje kunnen we ons neervlijen. Spijtig zijn er hier noch banken noch tafels. We hebben honger en dan smaakt het toch…

Twee jaar terug reden we ook door deze streek. Lotharingen is, voor ons Vlamingen, een minder gekende streek. We weten enkel nog, uit de geschiedenislessen, dat hier heel veel oorlogen uitgevochten zijn. We ondervinden duidelijk dat er ook een mengeltaaltje gesproken wordt……Frans met tussendoor Duits, moeilijk te verstaan.

Na Kédange-sur-Canner komt er een echt boerenlandschap. Grote landerijen, doordringende mestgeur en enorme graanschuren.

Na Aboncourt en Bettelainville krijgen we een nijdige helling. We komen in Vigy en kennen dit dorp……we weten zelfs het dorpscafé staan. Snel rijden we naar het dorpsplein aan de kerk. Grote verwondering bij de dorpelingen als we tussen hen een plaatsje innemen op het terras. We bestellen meer dan één frisse Grimbergen. Het is nog maar 16h00 en we moeten nog slechts 10km afleggen.

Plots verschijnt er een stapster met een bepakte ezel. Ze is zich samen met haar reisgezel aan het oefenen om een lange voetreis te maken. Hugo en Antoine willen absoluut een rondje stappen met het dier. Maar die blijft koppig wachten op een emmer water. Onze vrienden kunnen beter overweg met hun fiets en laten de ezel bij zijn baasje.

Vanaf Vigy, moeten we nog door een groot bos. Nadat we de drukke snelweg A4/E25 gekruist hebben, zijn we in Landonvillers. We blijven wat heen en weer fietsen…..geen enkel plaatje met verwijzing naar onze Chambres d’hôtes.

Even later blijkt dat “Le Moulin de Landonvillers” vóór het binnen rijden van het dorp moet liggen. Terug dus!

Het watermolenhuis ligt op het einde van een groene dreef.

We kunnen tot aan de voordeur fietsen…

Madame Weber komt ons tegemoet.

Ze wil ons onmiddellijk laten plaats nemen op het terras. Samen met de twee juist toegekomen Britse families moeten we eerst iets drinken.

We worden enigszins door de Engelsen genegeerd.

We kunnen onze fietsen in een grote garage bergen.

Het wordt ons vlug duidelijk dat de heer des huize getroffen moet zijn door een beroerte. Hij wil ons begeleiden en met ons converseren maar het lukt heel moeizaam. Madame Clodette Weber brengt ons naar een duplex kamer…….Het is er wat rommelig en geïmproviseerd. We hadden beter verwacht. Maar…..het is dat of helemaal niks. Hier in deze omgeving is er geen hotel. We zijn niet moeilijk het is slechts voor één nacht.

Na de gebruikelijke was en plasbeurt, kunnen we al tezamen souperen.

Clodette wilt nog eventjes wachten. Ze verwacht nog een mysterieuze onbekende gast. Er heeft haar iemand gebeld, het enige dat ze kon te weet komen was dat ze een eenpersoonskamer moest vrij houden. Na een poosje is ze het wachten beu. Samen met haar dochter en kleindochter bedient ze ons in sneltempo.

Met veel zwier tracht ze uitleg te geven over wat we allemaal op ons bord krijgen. Het is een typisch Lorainse maaltijd verzekert ze ons……Wat het is weet ik niet meer. En toch was het lekker. Als we nog en fles wijn vragen, maakt ze duidelijk dat dit een supplement zal zijn…..achteraf is deze toch niet aangerekend. De onbekende gast komt aangestormd wanneer we bijna gedaan hebben met eten. Het is een eenzame Nederlandse fietser. Hij doet in korte stukken de “Groene wegen naar de Middellandse zee”. Een ervaren fietser, maar een absolute eenzaat. Toch kunnen we heel veel gegevens uitwisselen.

Het wordt een drukke en soms moeilijke conversatie. We blijven nog wat napraten, wel niet eenvoudig met drie talen door elkaar. Het oudere Engels paar is moe en druipt vlug af. Maar de jongeren……hij blijkt ereboer te zijn en zij schrijfster. Zij hebben erg veel belangstelling naar onze reis en het fietsen.

Na het souper willen we nog een luchtje scheppen…..We maken een wandeling tot aan het kasteel van Landonvillers. Het dorp ligt er verlaten bij……Hier is er werkelijk niets, noch café, noch restaurant. We wandelen terug naar ons verblijf.

Eens vroeg onder de dekens zal ook wel deugd doen zeker!

Start :         Wormeldange om   8h45

Aankomst: Landonvillers  om  17h15

Afstand :     87km

Cumul  :     293km

Weer:         Zonnig, weinig wind +/- 21°C

Verblijf:

Chambres d’hôtes “Le Moulin de Landonvillers”  à Les Etangs  Landonvillers.

tel  00 33 3 87 64 24 81

Clodette WEBER - Le Moulin de Landonvillers www.studio-synchro.fr/weber

Weber.c2@wanadoo.fr

29-01-2010 om 15:50 geschreven door Via de la Plata

Dag  2 Ouren - Wormeldange

Het is fris in de hut, als we rond 7h15 bijna gelijktijdig wakker worden.

Er volgt een vliegensvlug ochtendritueel. Om 8h00 zijn we reeds klaar en we kunnen gaan ontbijten bij Edwin en Catharina in de kantine van de camping.

We worden uitbundig verwelkomd. Catharina laat ons genieten van een huiselijke sfeer. Edwin voorspelt ons een moeilijke eerste 10km.

Na een uitgebreid ontbijt en nog een gezellige babbel kunnen we afrekenen.

Daarna enkele foto’s en om 9h start onze 2° fietsdag.

We moeten hard op de trappers lopen om aan het kerkje van Ouren te komen.

We vinden nergens een wegwijzer naar Harspelt. Het is gewoon met de natte vinger aarzelend verder op de weg rechtdoor blijven. Na enkele kilometers is er duidelijk een gevoel dat we ergens een afslag naar links genegeerd hebben.

We moeten normaal de bergrug over, weg uit het Ourdal. We komen terug en….Ja, achter een slingerende bocht staat een wegwijzer naar Lutzkampen. Onmogelijk te zien vanuit de andere richting.

Het wordt, zoals ze ons op de Camping beloofd hebben, een zware dobber.

Een steile kronkelende beklimming tot in het bos boven op de bergrug.

We zijn nu in Duitsland.

Terwijl we elkaar opwachten en verzamelen, wipt er ons een dartele ree razend snel voorbij.

Dat was even schrikken, zo’n mooi wild dier en……….zo dicht bij ons.

Hierboven hebben we een prachtig uitzicht over de Eifel. Hebben we dan de bewoonde wereld verlaten? Zover we kunnen zien nergens is er ook maar één huis, dorp of kerktoren te bespeuren. We vorderen langzaam, het is omhoog omlaag op een golvende bergrug. We rijden op afschuwelijk ruw en slechtlopend asfalt.

Enkele huizen, Dahnen. Eindelijk beginnen we aan een bochtige afdaling.

Wat verder voorbij een ruïne, vliegen we door het dorp Dasburg en over de Our

Luxemburg binnen.

Hier dachten we inkopen te doen, maar er is nergens een winkeltje.

Omdat het nog maar 11h is beslissen we door te rijden tot Vianden. We blijven de breder geworden rivier volgen. Maar vlak is het niet, de weg kronkelt af en toe weg van het water om de bochten af te snijden. Het is telkens omhoog en omlaag langs de dalwand. In Untereisenbach moeten we naar de Duitse oever tot Gemünd. We rijden langs een klein weggetje naar Stolzemburg over een mooi maar vochtig bospad. Als we uit het bos komen ligt er voor ons een meer met een stuwdam. Boven ons zien we nu het kasteel van Vianden. Het is een indrukwekkend bouwsel boven op een bergrug. Hoog tijd voor een foto.

Na de stuwdam krijgen we een lange helling. We worden luidruchtig aangemoedigd door een voorbij rijdende groep wielertoeristen in fleurige fietsplunjes.

Enkelen hebben belangstelling en willen weten waar we naar toe rijden.

Boven op de top is het voor iedereen uitblazen……en maken ze een foto van onze Bende.

We hebben een prachtig uitzicht op de in het dal gelegen dorpen. Na wat rust en een gezellig praatje met enkele Duitstalige wielerfanaten, moeten we verder.

Van op de rustplaats Bivel, zijn we vliegensvlug in Vianden. In het centrum slenteren we over de Our op zoek naar een eetgelegenheid. Het lijkt wel een Hollands stadje, overal zien we opschriften in het Nederlands.

Lang moeten we niet zoeken, we stappen een frituur binnen. De Hollandse waard en waardin doen hun best om ons zo vlug mogelijk te bedienen.

Gelukkig moeten we geen Heineken drinken, er is ook Belgisch bier aanwezig.

We zijn goede aangevers, want kort nadat wij bediend zijn, wordt het kleine zaaltje overrompeld door stappers. Vóór we opnieuw starten willen we onze drinkbussen vullen, maar de Hollandse frituur uitbater kan zijn ware aard niet verbergen. Zijn kraantjeswater is ondrinkbaar beweert hij! Hij wilt ons  zijn waterblikjes opdringen……..Zijn vrouw blijkt evenzeer verbouwereerd door zijn norse houding. We bedanken en vertrekken dan maar zonder water in de bidons.

We blijven nog even, in het dal, de Our volgen. Aan de volgende brug, gaan we naar de Duitse oever en volgen een fietspad tot Wallendorf. Vanaf hier volgen we de Sûre of is het de Sauer, we weten het echt niet…..Soms zijn we in Luxemburg en enkele minuten later in Duitsland.

Het is heerlijk vlak fietsen tussen de rivier en de groene bergwanden. Nu over de Dillingerbruck naar Echternach. We verlaten de rivier en peddelen traagjes het toeristische stadje binnen. Hier zijn er terrasjes genoeg. We vleien ons op een van de zonnige pleintjes. Een paar witte van Hoegaarden zullen ons deugd doen.

Volgens mijn moeder was mijn allereerste buitenlandse reis, een weekje Luxemburg met bestemming Echternach. Ik herinner mij enkel nog ons Austin autootje, een muffe hotelkamer en een bergwandeling door een rotspartij………maar vooral mijn pijnlijke voeten. Ik moet dan +/- 6 jaar geweest zijn!

We moeten enkele keren de weg vragen naar Scheidgen. Na een poosje vinden we het fietspad. Slingerend klimmen we omhoog tussen rotspartijen over een oud spoorwegpad. We fietsen onder een gewelf van groen, het is vochtig, er is nauwelijks lichtinval. Plots moeten we door een smalle oude tunnel. Gelukkig maar, ik denk dat we een heel zware beklimming vermeden hebben.

Na het tunneltje van Bech zien we opnieuw de zon, het is rustig fietsen door enkele slapende dorpjes. We rijden voorbij de zendmasten van Radio Luxemburg in Juglinster. Hier moeten we afbuigen richting Wormeldange.

We rijden door Rodenbourg, Olingen en Mensdorf, om uiteindelijk in Wormeldange aan de Moezel te belanden.

Zonder moeite vinden we het hotel

Relais du Postillon. Het is 19h00 de receptionist verwacht ons. We kunnen onze fietsen bergen in de hotelgarage. Daarna krijgen we twee ruime kamers met uitzicht op de Moezelse wijnvelden.

 Om 20h00 worden we in het hotel-restaurant verwacht. Onze was- en plasbeurten verlopen vliegensvlug. We hebben grote honger, de attente kelner bedient ons in sneltempo………We nemen een Moezelbier als aperitief, nu komt er heel vlug de salade du chef en contrefilets du boeuf. Na het dessertijsje maken we, met een dik buikje, nog een grote avondwandeling langs de Moezel.

In een plaatselijk café, waar zowel Duits als Frans gesproken wordt, willen we nog een slaapmutsje drinken. We overlopen onze dagrit. Het was een heel mooie maar soms zware fietsrit. Vandaag hebben we verschillende keren de weg moeten vragen. Meermaals vonden we geen of slecht geplaatste wegwijzers.

We hebben dan ook meer kilometers dan voorzien…..teveel eigenlijk.

Maar ’t was een heel mooie zonnige dag en dat maakt alles goed. Slaapwel.

Start :         Ouren om 9h00

Aankomst: Wormeldange om  19h00

Afstand :    116km

Cumul  :     206km

Weer:         Zonnig, weinig wind +/- 22°C

Verblijf:

Hôtel-Restaurant "RELAIS DU POSTILLON"   113, rue Principale

L-5480 WORMELDANGE     Tel: 76 84 85  Fax: 26 74 71 15

www.relaisdupostillon.lu

relais@pt.lu

27-01-2010 om 12:42 geschreven door Via de la Plata

Dag 1  Eupen - Ouren

Zoals bij elke reis, is het ook nu niet anders, ik heb weinig geslapen……

Heb ik niks vergeten bij de voorbereiding?

6H30 eindelijk kan ik opstaan……om alles nu vliegensvlug te laten verlopen.

Terwijl ik nog een koffie slurp, is mijn schoonbroer al toegekomen.

Ik laat Hugo liever niet zenuwachtiger worden. Om 8h15 vertrekken we naar het Brugs station. Een half uur later ontmoeten we Pol op het perron.

Mooi op tijd vertrekken we om 8h58. Het wordt 3h sporen naar Eupen.

Onze vierde fietsmaat Antoine, vervoegt ons in Brussel-Noord.

Er is weinig opstaptijd, maar met onze hulp kan hij tijdig zijn fiets en de tassen in de trein krijgen.

Vóór we in Eupen toekomen, beslissen we ons lunchpakket aan te spreken.

Zo kunnen we daar onmiddellijk starten. Eupen is een eindstation, hier mogen we alles wat langzamer doen. Het is ondertussen 11h55. Daar gaan we dan!

Onze Elzas fietstocht kan beginnen.

Een vriendelijke dame neemt een foto en wenst ons in degelijk Nederlands goede reis.

Eupen is de belangrijkste stad voor de Duitstalige gemeenschap, een regionaal centrum. Het is middag en er heerst een nerveuze autodrukte.

Het is wat zoeken, we rijden enkele rondjes en vinden dan toch de juiste weg, de N67 richting Monschau. Het is een lastige klim om uit de stad te geraken.

Na enkele kilometers is het zweten. Bij onze eerste stop moeten we reeds onze te warme kleding uittrekken.

We zoeken naar het knooppunt 84 bij het “Natuurcentrum Ternell”. Hier verlaten we de drukke N67.

Rechtsaf duiken we het natuurreservaat van de “Hoge Venen” binnen. Dit is een gebied met een dicht woud, soms onderbroken door open gebieden met heide en moerassen. Het is wennen aan de knooppunt plaatjes, een heel ander model dan bij ons in Vlaanderen.

Na enkele kilometers dalen, komen we aan een open plek, We moeten van de fiets door een ondiep riviertje mogelijks is dit de Hill.

Er staat hier een houten bord dat de richting naar de Baraque Michel aanwijst. Wij moeten echter naar Herzogenhugel, nu over een minder goede weg.

Gelukkig kunnen we het knooppuntennetwerk volgen, anders zouden we onmogelijk de juiste weg kunnen vinden. We zijn al 15km in dit bosgebied en hebben nog geen mens gezien. Het is zonnig en prachtig fietsweer. Wel doen we de talrijke bosvogels schrikken. Hugo is in zijn nopjes en kan ons uitleg geven bij al die vogelgeluiden

We kruisen regelmatig een spoorlijn en komen voorbij Robertville, Outrewarche en Champagne. Na enkele steile hellingen rijden we na Weywertz, Bütgenbach binnen. Hoog tijd om onze dorst te lessen. Een rustpauze met een frisse Leffe doet deugd.

Voorbij het stuwmeer van Bütgenbach, moeten we naar Büllingen. Het blijft voortdurend stijgen en dalen, de boswegels zijn niet zo best en we vorderen maar heel traag. Gelukkig rijden we door een prachtige natuur, met slechts hier en daar een trosje huizen. Honsfeld is zo’n verzameling van huizen rond een kerkje.

Nu krijgen we een pittige klim naar Holzheim, daarna volgt Medendorf om na Andlermühle af te dalen naar Schönberg. Het landschap is wat open en we zien een weids Eifel panorama. Vanaf hier belanden we in het Ourdal richting Burg Reuland.

We moeten over de rivier de Our en rijden langs enkele grote boerderijen.

Bij Steinbrück volgen we de Our en rijden onder een indrukwekkende viaduct die het Ourdal overspant. We verlaten het fietspad en moeten een korte maar gemeen steile klim nemen naar een bosweg bij een vervallen spoorwegviaduct.

Hier flirten we enkele keren met de Duits-Belgische grens. We blijven dicht bij de Our, volgen een oude spoorwegbedding en komen in Auel.

Langs een fietspad belanden we in Burg-Reuland een klein centrum met enkele straten. Hier moeten we de richting Ouren zoeken. 10km verder rijden we Ouren binnen, een onooglijk klein dorp.

Ik telefoneer naar de Camping, we zijn er heel dicht bij. Nog een korte steile beklimming tot aan het kerkje. Er volgt een snelle afdaling naar links en over het brugje van de Our zijn we op Camping International. Het is nu juist 19h.

We worden hartelijk ontvangen door de uitbaters, de Nederlandse familie Kappert en enkele camping bewoners. Iedereen spreekt hier Nederlands.

Eerst moeten we onze dorst lessen, gelukkig hebben ze hier ook onze Belgische bieren.

Edwin en Catharina zullen voor ons het avondmaal voorzien tegen 20h.

Edwin begeleidt ons naar de goed onderhouden trekkershut.

Het sanitair blok ligt kort bij en is onberispelijk proper…..we willen onmiddellijk een douche nemen.

De camping bevindt zich aan de schilderachtige boorden van de rivier de Our.

Tegen de flanken van een heuvelachtig bosrijk gebied……een oase van absolute rust.

Om 20h stipt zijn we present in het Camping Restaurant, waar een gezellige sfeer heerst. Enkele tooggasten willen absoluut weten wat onze reisplannen zijn.

Catharina bezorgt ons een smakelijk souper.

Na nog een slaapmutsje worden we slaperig. Het was een zeer lastige rit op een geaccidenteerd parcours. Voortdurend op en neer en soms zelfs heel steil. De wegen waren niet al te best en in de bossen meestal niet verhard. Maar de natuur was enig mooi.

Met een goed gevuld buikje doen we nog een wandeling op de camping.

Het wordt echter te fris en we willen slapen.

Al vlug zitten we in onze slaapzak en na enkele minuten start het snurkconcert. Slaapwel!

Start :         Eupen om 12h00

Aankomst: Ouren om  19h00

Afstand :    90km

Weer:         Zonnig, weinig wind +/- 20°C

Verblijf:

Camping International Familie Kappert en familie Van der Linden

Ouren 14   B 4790 Ouren België   Tel. 0032 (0)80-329 291

www.camping-international.nl

info@camping-international.nl 

25-01-2010 om 11:22 geschreven door Via de la Plata

De voorbereiding

Elzas fietstocht 2009

Met de “Bende van Bob”

21-01-2010 om 16:58 geschreven door Via de la Plata