Elk jaar valt de " jaarmis" voor mijn ouders samen met de voorbereiding van de kinderen die hun 1e communie zullen doen dat jaar. Het is grappig en plezant te zien hoe die kinderen vol toewijding in die Mis meewerken. Hoe ze in staccatostijl (het lezen gaat niet altijd zo gemakkelijk) hun tekstjes voorlezen en hoe ze met volle overtuiging hun liedjes zingen. Die Mis duurt dan wel telkens langer dan gewoonlijk maar anderzijds is het toch een genot om die hummels bezig te zien en te horen. Feitelijk heb ik dan ook telkens bewondering voor de juffrouw die gedurende weken geduldig die kindjes heeft opgeleid.
Het is weeral Pasen ttz het was gisteren Pasen nu zijn wij reeds aan de maandag. De kinderen konden weer hun hartje ophalen om eitjes te rapen gisteren Hopelijk hadden de klokken een afdekmanteltje mee want anders zouden de eitjes nat zijn geworden, Op televisie zag ik dat de klokken of was het de paashaas het anders hadden uitgevonden, alle eitjes zaten netjes in een celofaan verpakt en konden dus niet beschadigen door de regen. Ik ben reeds aan een ouderdom gekomen waar ik kan zegge:" In onze tijd was het toch wel beter", Ik weet, toen kwamen de klokken nog op zaterdagmorgen, dat wij van ons Moeder eerst mee moesten naar de Paasdienst, 's morgens vroeg en toen weer alle klokken en klokjes mochten klingelen dan stond die zon daar te schijnen in het Oosten. Dat gaf pas een Paasfeest. Geef toe als je zo opstaat met een grijze lucht zoals wij de laatste dagen hadden, dat geeft toch geen idee van lente of van Pasen. Het was toen ook nog de tijd dat wij de zaterdag voormiddag nog naar school moesten en het was toen nog vasten tot de zaterdagmiddag dus mochten wij zelfs niet eens van de pas geraapte eitjes snoepen. Pas toen wij rond de middag weer van school thuiskwamen en de vakantie was begonnen mochten wij weer snoepen. Ik dacht daar nog aan toen ik verleden week vrijdag, Goede vrijdag, de mensen allemaal in stad zag rondlopen likkend aan ijsjes of zittend op een terrasje, het was hier mooi weer. Moest mijn Moeder nog geleefd hebben dan zou ze nogal hebben opgekeken.
Vandaag 8 april, het is 45 jaar geleden dat ik gehuwd ben met ons Viviane. Verwonderlijk hoe snel die jaren vliegen, het is nog zoals de dag van gisteren dat ik op het stadhuis van Nieuwpoort stond en nadien in de kerk aldaar. Op het ogenblik waarop ik dit schrijf zaten wij aan de feestdis en was er iemand van de genodigden die de gelukwens telegrammen voorlas. In die tijd hebben wij het geluk gehad om drie gezonde kinderen ter wereld te brengen en entje dat dood geboren is. De meesten hebben ons voorbeeld niet gevolgd. De oudste heeft bewust gekozen om geen kinderen te krijgen, de tweede was een late bloeier en heeft dus een dochtertje. De derde mijn dochter is met haar tweede man samen nu en die heeft reeds twee kindjes en nu hebben zij samen nog een dochtertje bij. Ik denk dat op dit gebied ons leven niet te slecht geslaagd is.
Vandaag zag en hoorde ik het nieuws over de komende verkiezingen in Italie. Men kon er de tirades horen van Berlusconi op zijn tegenkandidaat. Zijn wij dan allemaal zo licht beinvloedbaar en zo gewoon aan scheldpartijen? De loze beloften die Berlusconi op het laatste televisiedebat te beste gaf zijn niet te verwezenlijken. De scheldwoorden die hij ten beste gaf telkens hij maar op televisie komt. Als je daar dan nog bijneemt hoe hij te werk ging tijdens de twee legislaturen waar hij zichzelf buiten vervolging wilde stellen dan stel ik mij de vraag of de Italianen werkelijk zo met zih kunnen laten sollen. Morgen zullen wij het kunnen vaststellen.
Daar zijn wij weer terug. Op 2 februari waren wij vertrokken om hier uit die koude omgeving weg te zijn. Onze tocht ging andermaal richting Portugal. Gelukkig was er die morgen van ons vertrek geen mist waardoor de aanvang in alle rust en zonder problemen verliep. Het enige nadeel was dat er omwille van de aanvriezende mist van de vorige dagen nogal veel zout op de wegen gestrooid was dat door de vrachtwagens tegen onze auto en de caravan was opgespoten. Toen wij ter bestemming kwamen zag onze caravan er uit als een zwarte piet terwijl onze auto er ook niet meer mooi uitzag. Vooral in het heengaan stoppen wij niet aan campings maar zoeken een plaatsje waar het nogal rustig is en veilig. De eerste avond staan wij dan in een dorpje en weinig onder Le Mans terwijl onze tweede halte dan in een dorp is in de Landes. De derde avond staan wij dan reeds een 60 kilometer voor Salamanca en de volgende plaats die wij aandoen is dan Beja in de Alentejano dat is dus Portugal. Beja is ondermeer bekend van dat klooster waar die zuster was die "Les lettres à mon lieutenant" heeft geschreven. Wij namen daar dan een rustdag en daar heb ik dan ook het meeste vuil van caravan en auto afgewassen. Nadien zijn wij dan naar de Algarve getrokken waar wij dan de rest van onze Portugese vakantie hebben doorgemaakt. Dat is op een 20 kilometer van Faro en een 40 km van de Spaanse grens. Die streek is vooral gekend omwille van haar natuurpark van de Ria Formosa, Ria= lagune. Om in die streek werkelijk aan het strand te zijn moet je een veer nemen die je naar een of ander eiland voert waar de golfjes van de oceaan dan op het strand uitdeinen. Die streek wordt meestal aangedaan door verlofgangers die houden van vissen of het opscharrelen van venusschelpen of kokkels uit de modder of het zand. Die beestjes dan wat laten hun vuil uitspuwen in zeewater en later water met zout maakt dat zij nadien heel lekker kunnen verorberd worden klaargemaakt in wat lookboter en koreanderblaadjes. Moest ik niet met de caravan naar de Algarve trekken maar met een georganiseerde reis dan zou ik kiezen voor Albufeira, dat ligt tussen Faro en Portimao. Het stadje op zich is stemmig, je bent er ook dadelijk aan het brede strand en je hebt er ook aangename eethuisjes. Albufeira heeft evenals Faro en delen van Lissabon veel te lijden gehad van de aardbeving in het jaar 1755. Zo is er niet veel meer overgebleven van de oude gebouwen. Tijdens ons verlof viel ook juist op de zondag van carnaval, het was er niet zoals in Rio noch Nice maar met beperkte middelen werd ook een carnavalstoet georganiseerd in Moncarapacho.U vindt in de zijstroken ondermeer beelden van de carvavalstoet aldaar. Hiervoor schreef ik dat om werkelijk aan zee te komen je feitelijk een veertje moet nemen naar wat daar de eilanden worden genoemd, dat zijn feitelijk de laatste stroken zand van de lagune. Momenteel kan je van uit Tavira of Faro of Olhaõ een boot nemen die je naar de Ilha de Tavira of Armona of Culatra en Farrol brengen. Dit jaar hebben wij eens de richting van Culatra gekozen. aan de boorden van Culatra zijn dus veel plaatsen waar schelpjes zich in de bodem verschuilen bij laag water om dan zich te goed te doen aan algen en allerhande, voor hen goed voedsel, bij opkomend tij. Daar vindt men dus vissers op die schelpjes. Farrol is dan meer de plaats waar veel toeristen zich heen spoeden tijdens het seizoen. In de omgeving van de Algarve kan je veel bezoeken afleggen aan allerhande culturele steden zoals Lagos, Silves en Sagres. In Lagos was de marineschool gesticht door de Infante Henrique, genoemd de zeevaarder, maar nu is er nog altijd een school voor mensen die van de zeevaart hun beroep willen maken. Silves was de bakermat van de veldheren die destijds de Moren uit Portugal hebben verdreven terwijl Sagres niet alleen gekend is voor de brouwerij van het Sagres bier maar waar ook de nederzetting was ten tijde van Hendrik de Zeevaarder van waaruit veel schepen vertrokken op ontdekkingsreizen. Voor kooplustige dames die op zoek zijn naar een geschenkje voor het thuisfront is dan weer Vilareal de Santo Antonio gekend. Allerhande badlakens, pijamas en dergelijke en ook nog andere spullen zijn er te koop. Toen ik nog kind was had mijn moeder zaliger een grote devotie voor St Antonius van Padua. Die St Antonius was eigenlijk een rasechte Portugees en is eigenlijk geboren in Vilareal de So Antonio wat feitelijk niet anders wil zeggen dan 'echte stad van St Antonius'. Ik zou waarschijnlijk nog lang kunnen verder babbelen maar dat zou gauw vervelend worden, liever geef ik u de raad om zelf eens naar ginds te trekken. Om u een smaakje te geven van wat ons verblijf daar was ga dan naar http://users.telenet.be/jansseune.emmanuel/Algarvemetmuziek.pps
Vandaag vernam ik dat een collega van toen ik nog werkte en die feitelijk jonger was dan mij tijdens het weekeinde overleden is. Op zo'n moment komen er een massa herinneringen van de tijd van toen naar boven. Men ziet nog zijn lachende gezicht voor ogen, de talloze malen dat hij probeerde om het roken te laten en de veelvuldige malen dat hij toch herviel. De keren dat wij samen een dienstreis deden naar Brussel naar de hoofdzetel van de Post waarbij wij allebei werkten. Hoe wij samen werkten om de verhuis van ons kantoor goed te doen slagen. Zijn lachende gezicht zal van nu af niet meer lachen. Zijn echtgenote zal zonder hem verder door het leven moeten gaan. Stop met zagen mens, om de kleine ongemakjes van het dagelijks bestaan. Jij leeft nog, mijn vriend is dood.
Zoals u weet woon ik te Oostende en zo hebben wij veel mogeljkheden om goedkoper aan verse vis te geraken. Wij hebben hier de door de toeristen goed gekende vistrap. Dat is een verkoophalle ontstaan om de verkoop van het deel vis dat de vissers kregen na een goede vangst ter plekke in hygiënische omstandigheden te laten plaats vinden. Dat is reeds lang niet meer zo, daar wordt nu nog altijd garnaal en vis verkocht maar niet meer door de vissersvrouwen. De garnaal werd bijna tot het einde van 2005 redelijk goedkoop ttz 5 per kilo verkocht. Nog altijd zijn er mensen die niet uitkijken naar de prijs en soms ook niet naar de versheid van de waar want ik ken een winkel in Oostende waar de garnaal in de goedkope periode toch 3 per 1/4 kilo werd aangeboden. Op de weg naar de vismijn zijn ook enkele winkels waar de vis en schelpdieren aan een redelijke prijs worden verkocht. Niettegenstaande die winkels langs de andere kant van het water zijn gelegen horen wij toch ook mensen met een ander dialect dan het Oostends ja zelfs in het Duits of het Frans daar hun inkopen doen. In de tijd dat er langs alle kanten van Omega 3, ter voorkoming van cholesterol, wordt gesproken is het eten van vis, ja zelfs van vettige vis, ten zeerste aangeraden en vis is ook nog lekker.
Vandaag mochten wij ons kleindochtertje Penelope gaan halen. Wij doen dat dan met de trein. Eenmaal overstappen en overdag op een kalme trein is voor haar veel prettiger dan daar een uurtje vastgesjord zitten in een stoeltje in de auto. Zij doet er dan alles aan om zich bij de medepassagiers van haar mooiste kant te laten zien. Ik weet het niet maar na de eerste maandjes na haar geboorte weende ze wat meer maar sindsdien is het het liefste schatje dat wij ons kunnen indenken. Nu is ze reeds 2 jaar en 2 maanden oud. Ze kan babbelen als niet een en neemt haar Opa als haar beste speelkameraad. Nu blijft ze hier 3 dagen en maandag en acht dagen gaan wij ginds nog eens overnachten. Nadien vertrekken wij dan met de caravan naar Portugal voor 2 maanden. Wij mogen het niet tonen maar wij zullen ze missen gedurende die tijd en zullen dikwijls eens over haar praten. Wij hebben wel telkens een pak foto's van de kinderen bij ons, die bekijken wij dan wel eens vooral als wij bezoek over de vloer hebben.
Ik ben al geen bolleboos op gebied van electronica of informatica en dus sta ik er wel eens stil bij als ik zie hoe de tegenwoordige GSM's er momenteel uitzien. Mijn eerste GSM kon met moeite stand-by blijven gedurende 24 uur en als je er al enkele gesprekjes mee had gevoerd was de batterij plat. Men kon er iemand mee opbellen of een SMS mee sturen maar dat was ook alles. Plots komen daar dan andere types op de markt met een stand-by van meer dan 300 uur en een kletskous moet niet bang zijn er een langer gesprek mee te voeren. Je kan er foto's mee trekken en die ook doorzenden. Surfen en e-mail verzenden dat kun je ook al en ik vergeet hier zeker nog een heleboel zaken die mogelijk zijn geworden. Wij ouderen beginnen reeds moeite te hebben om alles te vinden op dat schermpje maar de jeugd die draait er zijn vingers niet voor om. Alleen is er een groot probleem en dat is het tarief dat men daar allemaal voor moet betalen. In het begin was mijn schoonmoeder reeds verwonderd dat als zij ons opbelde wij haar antwoordden van uit onze caravan of dat zij een Italiaanse madam hoorde praten als wij niet bereikbaar waren toen wij eens in de Romeinse metro zaten. De verwondering van ons, senioren uit de 20 eeuw, zal wel wat kleiner zijn in de toekomst maar waar leidt dat kleine ding ons nog heen.
Toen ik nog jonger was kon men er bijna gerust op zijn dat eenmaal het nieuwe jaar begonnen was men reeds aan de lente kon beginnen denken. Op school zegde men zelfs dat februari reeds 12 lente dagen moest tellen. Vandaag was het hier aan de kust toch geen lenteweer hoor. De lucht was grijs en er was een koude bries die aanvoelde of dat hij van over het Poolijs was gekomen. Gelukkig voor morgen schijnt het althans zal de zon overal schijnen. Voor mij mag de winter reeds vlug voorbij zijn.
Als je de URL hieronder aantikt dan zie je beelden van bij een bezoek aan het Canal du midi. http://users.telenet.be/jansseune.emmanuel/canal_du_midi.pps Het is er telkens prettig om er met de fiets langs te rijden. Het is bijna vlak en regelmatig kom je aan sluizen waar je dan de versassing van boten kan volgen. Op sommige plaatsen zijn er tot 3 sluizen naeen. Het Canal du Midi loopt van de Atlantische oceaan voorbij Toulouse tot nabij Sète aan de Middellandse zee. Als je de autobaan neemt dan kan je op sommige rustplaatsen deze waterloop ook eens van dichtbij gaan bekijken.
Geef mij maar de zomer, toen ik straks langs straat liep was het niet aan het vriezen maar door een vinnige bries voelde het wel erg koud aan. Ik moest vandaag naar de tandarts om de enkele tanden die ik rijk ben toch nog op punt te houden. Ik was wat vroeger en toen ik aan de deur kwam hing er een briefje dat de tandarts dringend weg was maar dat ze op het juiste uur terug zou zijn. Vervelend zeg, het was te laat om weer naar huis te gaan en nog een klein kwartier van mijn afspraak. Ik heb dan maar een blokje rond gelopen en zo heb ik die kille omgevingstemperatuur aan de lijve kunnen ondervinden. Deze avond in 'Man bijt hond' op VRT toonden bouwvakkers hoe zij in Siberië met meerdere tientallen graden onder nul metsten. De mortel stond te dampen en zeggen dat hier bij -5° de bouwvakkers reeds vorstverlof krijgen.
Als oudere geburen ons soms nog 's middags naar één van onze kinderen zien vertrekken zeggen ze dan:" Zijn jullie weeral weg, ik zou er de moed niet toe hebben". Gisteren waren wij dus weeral op stap naar onze zoon in Deurne om te gaan 'nieuwjaren'. Doordat Viviane wat slapjes was in het begin van de week hadden wij dat uitgesteld. Om vandaag te gaan was het wat moeilijk want onze Zoë speelt in een ploeg van korfbal en het was match deze voormiddag. Over het algemeen gaan wij 's avonds dan nog eens op bezoek bij mijn zuster in Wijnegem en zo slaan wij twee vliegen in één klap. Als ik 60-70 jarigen soms over hun gezondheid hoor klagen dan haal ik altijd het geval van mijn schoonbroer (83j) en mijn zuster (73j) aan. Die zijn nog Kerst gaan vieren in de Vogezen. Om daarheen te trekken hebben ze hun zwerfauto genomen en het had ginds toch goed gesneeuwd.Zij moesten geen watten op het kerststalletje legen wanter lag ginds een dikke laag sneeuw. Wij hoorden het immers op het journaal van TV dat de camions de helling niet op konden rond Nancy. Die zwerfauto wordt redelijk veel gebruikt zo zijn zij einde 2004 nog met hun huis op wielen naar Marokko getrokken en verleden jaar hebben zij ook de Baltische republieken en Polen gaan verkennen. Feitelijk moet het prettig zijn om op zo'n ouderdom nog alles te kunnen doen. Viviane en ik hopen dat wij er ook nog zo lang kunnen op uit trekken. Ook voor jullie allemaal hopen wij een gezondheid om u tegen te zeggen.
De week is weeral ten einde, de eerste week van het jaar. Gisteren was zo een beetje een bezoekdag, zo komt het ook dat ik hier niet was. Dat zal nog meer gebeuren want vanaf +/- 1 februari gaan Viviane en ik op zoek naar de (warmere) zon in Portugal tenminste als de gezondheid ons niet in de steek laat of als koning winter ons hiervan niet weerhoudt. Gisteren waren wij op bezoek bij mijn schoonzuster en zoals de gastvrijheid het toelaat kregen wij er een stuk taart in de namiddag. Dat is lekker, hmmm, een stuk taart in de namiddag met daarbij een kop koffie en als toetje een cognacje. 's Avonds gingen wij op verjaardagsbezoek bij een gebuurvrouw en amai dat was van het goede teveel... weeral taart. Enkele jaren terug op camping in Spanje hadden wij campinggenoten op bezoek en vermits de cava (Spaanse champagne) niet zo erg duur is werd er nogal wat van dit vocht gedronken. Als aperitiefhapje gaven wij daarbij wat zouts maar ook van die boudoirs(lange vingers). Een van hen die het nogal nauw met de etiquette nam zegde me toen dat als aperitief zoet niet paste, het zelfde als dat zout bij een drankje na het eten niet goed was. Telkens ik nu een aperitiefje schenk moet ik daar nog aan denken. Zo dacht ik er gisterenavond ook aan toen wij dus die taart kregen. Nadien hebben wij nog (meerdere) drankjes gekregen maar dan was daar niets bij. Gelukkig weekeinde beste mensen.
Gisteren was ik op wandel langs de Duinenweg in Oostende met drie kleinkinderen toen wij eens binnengingen in wat hier noemt het Duinenkerkje. Daar staat ondermeer een beeldje van Onze Lieve Vrouw en daar ligt ook een boek bij waar men eventuele intenties kan in schrijven. Ik was ontroerd toen ik las wat Claire het meisje van 10 er had ingeschreven.:"Onze lieve vrouwke zorg aub goed voor mijn Moeke" Enkele jaren geleden is hun echte Moeke overleden aan de gevolgen van kanker. Ik moest enkele ogenblikken stil zijn anders zou ik mijn emotie niet kunnen bedwingen.
Zoals de naam van mijn blog zegt ben ik gehuwd met Viviane, in april zal dat inmiddels 45 jaar geleden zijn. Uit dit huwelijk hebben wij drie kinderen twee zonen en een dochter. Zij wonen alledrie niet dichtbij, de oudste woont in Toulouse, de tweede zoon woont in Deurne (Antwerpen) en onze dochter woont momenteel in Halle. De ouste zoon heeft geen kinderen(gewenst), de tweede heeft een dochtertje van 10 jaar en mijn dochter heeft een dochtertje van 10 en een zoontje van 8 uit het eerste huwelijk van haar man en samen hebben ze een dochtertje van 2 jaar.
De week voor Kerstmis hadden wij een verdachte gasgeur rond de teller. De brandweer kwam en stelde met zijn sirenes de ganse straat op stelten. Ze vonden een klein lekje dat feitelijk nog niet zichtbaar was op de teller. De verbinding waar het lek was werd aangespannen en de zaak was klaarblijkelijk opgelost. Gisteren roken wij weer gas maar er wijst niets in de richting van waar dat lekje moet komen en nogmaals kan het gasverlies maar miniem zijn. Toekomende week zullen ze de grote middelen inzetten.
Welkom allen die hier terecht komen en voor ieder van U een Gelukkig en gezond jaar 2006 gewenst. Het jaar is voor mij en mijn echtgenote niet echt goed begonnen, wij voelen ons allebei een beetje slapjes sinds gisteren. Griep? Ik weet het niet wij hebben allebei een prikje tegen de griepe gehad op einde october begin november. Misschien de naweeën van een te late nacht op oudejaar. Ik hoop dat ik in een volgend berichtje een heleboel prettiger zaken kan vertellen.
Vandaag mochten wij ons kleindochtertje Penelope gaan halen. Wij doen dat dan met de trein. Eenmaal overstappen en overdag op een kalme trein is voor haar veel prettiger dan daar een uurtje vastgesjord zitten in een stoeltje in de auto.
