Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
13-09-2006
AVT
De president van de Associatie voor slachtoffers van het Terrorisme (AVT- Asociación de Víctimas del Terrorismo), Francisco José Alcaraz verklaarde aan het agentschap Europa Press het volgende: José Luis Rodríguez Zapatero is een verrader, een leugenaar en is het niet waardig de Spanjaarden te vertegenwoordigen.
Alcaraz reageert hiermee op verklaringen van Iulen Madariaga die gisteren, 11 september 2006, verklaarde dat de PSE (Baskische socialisten) hem begin 2004 gevraagd hebben om te bemiddelen met ETA in functie van een vredesproces, en dat de toenmalige oppositieleider José Luis Rodríguez Zapatero daarvan op de hoogte was.
De AVT is een mantelorganisatie van de PP en is tegen vredesonderhandelingen, omdat ze elke dode die onder ETA-aanslagen valt (intussen meer dan 3 jaar geleden), kunnen misbruiken voor electorale doeleinden. Hoe meer en hoe langer ik over dat zootje ongeregelde lees, hoe sterker ik ervan overtuigd ben dat deze lui de te betreuren slachtoffers (waarnaar de naam verwijst) enkel en alleen gebruiken als politieke recuperatie. Walgelijk!
Vorige zaterdag, 9 september 2006, was een familie die een politieke gevangene bezocht andermaal slachtoffer van een verkeersongeval, de zoveelste in een rij.
De moeder, de zus en een vriend van de Baskische politieke gevangene, Mikel Aiensa, uit Berriozar, waren op weg naar een gevangenis te Monterroxo in Galicia, op ongeveer 700 km van huis.
Ter hoogte van Ziordia verloor een vrachtwagen zijn lading ijzer die op de wagen terechtkwam. De inzittende bleven, in tegenstelling tot vroegere slachtoffers, van de dood gespaard. En dan te bedenken dat ze nog zoon Ibai hebben die opgesloten is in Cordoba (1280 km). Dus, de ene week naar Galicia, de andere week naar Andalucia.
In de politieke, criminele strategie van spreiding van gevangenen, die alleen Baskische families treft, is dit het 17de verkeersongeval dit jaar alleen al. Zoals gemeld zijn er vele met dodelijke afloop.
Alfredo Pérez Rubalcaba, die nog maar 5 maanden Minister van Binnelandse Zaken is, wil de politie hervormen en de Guardia Civil en de Policía Nacional onder één bevelhebber plaatsen. Joan Mesquida (zie foto), het hoofd van de Guardia Civil sedert 4 maanden, wordt opperbevelhebber van 123.000 veiligheidsmanschappen. Victor García Hidalgo, die tot nu toe chef was van de Policía Nacional, verliest zijn positie.
De minister verantwoordde zijn beslissing door te stellen dat op die manier de coördinatie en efficiëntie tussen de twee voornaamste veiligheidstroepen gevoelig zal verbeteren in het licht van de strijd tegen misdaad en terrorisme.
Denken ze bij de strijd tegen het terrorisme nog altijd aan Euskadi ondanks de op komst zijnde vredesonderhandelingen?
DENAES, de Stichting voor de Verdediging van de Spaanse Natie (para la Defensa de la Nación Española) werd opgericht met als doel de historische, politieke, sociale en culturele werkelijkheid te bevorderen en te recupereren en de nodige impulsen te geven aan de eisen van de Spaanse Staat
Spanje is één van de belangrijkste en oudste natie van Europa (grove leugen één: Euskal Herria is de oudste natie) en we moeten rebelleren tegen bepaalde zones in Spanje die onze rijkdom willen recupereren door zich af te splitsen (grove leugen twee: Euskadi en Catalunya zijn de rijkste regios)
Ik kan zo nog wat door gaan, maar dit is te zot om los te lopen.
Zij plannen in de volgende maanden betogingen, in Salamanca, Madrid, Valencia, Asturias en Castellόn, om hun wijsdom aan de man te brengen: De vorige betoging wist 10.000 nuttige idioten te overtuigen (0,00019 % van de Spaanse bevolking).
De premier van de Spaanse regering, José Luis Rodríguez Zapatero, bevestigt dat er in de komende weken de eerste contacten met ETA zullen gelegd worden in het kader van de onderhandelingen tussen beide partijen. Die dialoog was vroeger al aangekondigd en krijgt nu dus meer vorm. Die gesprekken zullen vooralsnog verkennend en voorbereidend zijn in functie van een definitieve onderhandelingsronde. Zapatero verklaarde dit aan het Duitse weekblad Die Zeit, waarin hij geïnterviewd werd over de te volgen stappen in het proces dat moet leiden tot een dialoog met ETA. Noem het gerust vredesonderhandelingen.
Zapatero onderstreepte dat na 35 jaar geweld (hij bedoelt 35 jaar aanslagen met dodelijke afloop) en in het vooruitzicht van het einde van alle geweld, er wel wat democratisch geduld kan bijgenomen worden. Hij wees er op dat hij de bevolking gewaarschuwd heeft dat het lange weg zou worden, hard en moeilijk, maar de moeite om te proberen waard.
Voor de PP is het allemaal veel eenvoudiger: Zapatero moet van ETA eisen dat ze de wapens neerleggen en dan de boeken toe, terug naar de orde van de dag. PeuterPraat!
Steeds meer stemmen gaan op om een Curriculum Vasco op te stellen die de burgers in staat moet stellen een adequate houding aan te nemen t.o.v. hun land waarin ze leven, om op die manier de gemeenschap op een natuurlijke manier te laten ontwikkelen. Ze vullen de leerplannen van Madrid en Parijs, die de eigen ideologische eenheid eerst prediken, aan met volksnationale accenten.
Maar de behoeders van de enige, echte eenheid staan op de bres. De PP gaat nog maar eens in de aanval. Nu eisen ze van de Minister van Onderwijs dat hij de hoogste inspectie stuurt naar de Baskische scholen om de inhoud van de leerboeken te controleren (de Gedapo-de gedachtepolitie is ook in Spanje gekend). Zij beweren dat er een nationalistische indoctrinatie schuilt achter deze inhoud. Zij eisen onvoorwaardelijk meer Spaans in de boeken (hun Spaans!). Zij hebben ettelijke uitgeverijen aangesproken om zelf de inhoud van de boeken te verifiëren. Hun wil is wet. Ruikt dat niet naar onverdraagzaamheid, zou dat geen racisme kunnen zijn?
En toch horen we hierover niets in onze kranten. Natuurlijk niet! Hoe kan een democratische partij als de PP nu onverdraagzaam en racistisch zijn? Zelfs Wilfried Martens, CVP, heeft indertijd de PNV gedumpt om met diezelfde rechtse, onverdraagzame PP scheep te gaan in de EVP. Kan het nog democratischer?
Op 8 december 1998 werd in de competitie Copa del Rey de match Atlético Madrid-Real Sociedad afgewerkt.
Omstreeks de middag had de leider van Bastión (ultras, neonazigroep), Miguel Ángel Marcos Bueno, alias El Tocho, verzamelen geblazen aan de Plaza Mayor te Madrid. De agressie tegen de supporters van Real Sociedad (Donostia) kon van start gaan. Omstreeks 18.00 u hield een bus met Baskische supporters halt aan het Vicente Calderón-stadion. Aangezien ze nog veel te vroeg waren, wilden ze nog iets gaan drinken. Zonder na te denken verwees een politieagent hen naar een dichtbij gelegen bar, een verzamelpunt voor de skinheads van Bastión. Het gevolg laat zich raden. Bij een eerste incident werden alle attributen die verwijzen naar het Baskische Real gestolen, werden slagen uitgedeeld en werd gedreigd met de dood. De op de vlucht geslagen supporters werden door een 40 à 50 in het zwart geklede skinheads omsingeld. Een donkere Volkswagen Golf kwam aangereden en een paar man met grote messen in de hand stapten uit.
Aitor Zabaleta snelde, na eerst een kind van 6 jaar te hebben ontzet, naar zijn verloofde, Verónica Olivenza, om het zelfde te doen. Zijn behulpzaamheid moest hij bekopen met 4 messteken, waarvan één in het hart. Hij werd afgevoerd naar de kliniek La Concepción, waar hij om 03.00 u s nachts op 9 december 1998 overleed.
Ricardo Guerra, berucht lid van Bastión werd tot 17 jaar cel veroordeeld, maar aangezien hij geen Bask is, krijgt hij begin deze maand september 2006 al na 8 jaar een vergunning om te gevangenis te verlaten (zelfs al is hij ook veroordeeld voor andere geweldplegingen).
Zijn straf wordt meer dan gehalveerd, een Bask ziet zijn straf altijd meer dan verdubbeld!
Vertegenwoordigers van een aantal Baskische politieke groepen, onder wie het amnestiecomité Askatasuna, verschenen voor de pers om het einde van het geweld te eisen dat van alle kanten tegen het Baskische Volk gebruikt wordt. Hoewel ETA reeds vijf maanden geleden een staakt-het-vuren afkondigde komt er vanuit de andere richting geen énkele geste.
Ø Geen enkele gevangene kwam in een gevangenis die dichter bij huis ligt. Onlangs kregen familieleden van Imanol Miner nog een verkeersongeval (de zoveelste in een rij). Miner zit op 900 km. van huis!
Ø Aitor Lorente en David Pla, die hun straf erop hebben zitten zouden vorige maand vrijkomen. Madrid verijdelde dit omdat er nieuwe feiten waren die een gerechtelijk onderzoek vereisten. Rechter Santiago Pedraz klasseerde de zaak wegens gebrek aan bewijzen. Vrij dus, zou je denken. De dag van de vrijlating was Superrechter Garzón toevallig van (vakantie-)dienst en het duo zit nog steeds binnen!
Ø De Partijenwet die eens Batasuna moest uitschakelen blijft bestaan, hoewel Batasuna tot de onderhandelaars in het vredesproces hoort!
Ø In Madrid blijft het Macroproces tegen het Baskische Volk verder duren hoewel al lang duidelijk is dat alles berust op lucht en foute, gemanipuleerde informatie.
Op 22 juli 1936, vier dagen nadat Franco de wapens had opgenomen, bij de Staatsgreep die de Burgeroorlog in gang zette, en bijna een jaar vóór het schandelijke bombardement op het Baskische stadje Gernika-Guernica op 26 april 1937, werden in Baskenland de eerste burgers gefusilleerd. Dit gebeurde in Otxandio, in Bizkaia, even ten zuiden van Urkiola. Het dorp vierde het feest van de patrones toen om 9 uur s morgens plots een paar vliegtuigen héél laag over het dorp vlogen. Ze raakten bijna de kerktoren zou een getuige later verklaren. De mensen gingen er helemaal in op en juichten de piloten toe die met hun handen terugwuifden. Plots lieten de vliegers enkele, in de zon glinsterende, objecten vallen. Op hetzelfde ogenblik waren er hevige explosies te horen. De mensen zochten een onderkomen onder de arcades van het gemeentehuis. Nadat de vliegtuigen verdwenen waren vonden de bewoners een 50-tal erg verminkte lijken. De mensen van Otxandio wisten niets van de oorlog en ze stierven wuivend naar de vliegeniers die met hun lading van de militaire basis van Recajo (La Rioja) waren gekomen
Enkele dagen na het bombardement, op 30 juli, trokken twee jonge mannen van Otxandio, Esteban Elguezabal en José Cortabarría de bergen in om er de zondag en de daaropvolgende feestdag van San Ignacio door te brengen. Plots zagen ze een paar Requetés (*) naar hen toekomen. Het kwam niet in hun hoofd om te vluchten, hoewel ze dat gemakkelijk gekund hadden. Tot hun allergrootste verbazing werden beiden gearresteerd en meegenomen naar Vitoria op beschuldiging spionnen te zijn! Primitivo Estavillo werd in de buurt aangetroffen en werd eveneens opgepakt
Ik werd officieel in kennis gesteld, aldus de Jezuïet Alfonso Maria Moreno, en trof hen, incomunicado (totaal afgezonderd, zonder bezoekrecht), aan in drie cellen waar ze op dat ogenblik al vier dagen zaten in afwachting van hun executie! We brachten samen de laatste nacht door, het drietal en nog twee andere priesters. Om vier uur in de morgen droegen we de mis op aan een geïmproviseerd altaar. De tocht per bus naar de plaats des gerichts was een hel voor ons allemaal, vooral het ogenblik dat de bus stopte, greep ons als het ware naar de keel. Het was een kerkhofmuur, het daagde al en het was fris. Met moeite konden we het vuurpeloton zien staan. Er stonden drie stoelen, maar Cortabarría weigerde te gaan zitten. Hij wilde staande sterven en zonder blinddoek. Estavillo stond in het midden met de armen gekruist voor het lichaam. Net vóór het salvo riep Cortabarría: Gora Euskadi Askatuta (Leve vrij Baskenland). De twee anderen én de luitenant antwoordden Gora. De luitenant heette Echeverría. Het salvo van de zes geweren maakte een einde aan de drie jonge levens. Meteen daarna richtte de luitenant zich tot mij en zei heel serieus: Als we op zulk een ogenblik geen rebelse kreet kunnen toestaan; wanneer dan wel! De familie Estavilla nam bezit van het lichaam terwijl de twee anderen in de grafkelder van juwelier Abaitua werden bijgezet. Maar de toestemming hiervoor werd door de militaire gouverneur ingetrokken en zo kwamen ze in een massagraf terecht. Toen ik later alleen naar huis ging, begon ik te wenen. In mijn handen had ik het jasje dat Esteban Elguezabal me kort voor zijn dood gaf. Ik zag een verschrikkelijk onheil op dit Volk toekomen, maar het werd zwijgen en proberen er het beste van te maken
Op 24 juli 2006 werd in Otxandio de 70ste verjaardag van het bombardement herdacht. De Burgemeester van Otxandio, met de toch wel bijzondere naam Otxandiano, van Otxandio, zei dat dit maar een begin was. Het wordt tijd dat de rechten van Baskenland als Volk gerespecteerd worden. Wat verder wilde hij iedereen die gestreden had voor de vrijheid in herinnering brengen. Zeer toepasselijk en origineel begon de herdenking met het overvliegen van verschillende vliegtuigjes die een gedicht over het bombardement, geschreven door Xabier Olaso, naar beneden lieten dwarrelen. Op Txalaparta (een eeuwen oud Baskisch instrument) en viool werd het lied van de Baskische soldaat (Eusko Gudariak) gespeeld. Kan dit treurig, fiere lied beter gespeeld worden dan op de sonore toon van de Txalaparta en een wenende viool? Liederen van Antxon Valverde en José Angel Irigarai zorgden voor een overvloed aan emotie bij de circa honderd overlevenden op het Andikonaplein. De burgemeester nam geen blad voor de mond toen hij zei dat de slachtoffers van de Burgeroorlog steeds een tweederangs behandeling kregen, maar dat het nog erger gesteld was met de bewoners van Otxandio die niet eens de geschiedenisboeken haalden! Het heeft 70 jaar geduurd vooraleer we de namen kenden van degenen die het bombardement uitvoerden. Het waren historici en niet Justitie, zoals dat in een democratie hoort te zijn, die uitzochten wie deze en andere barbarijen gedurende de Burgeroorlog en de Francodictatuur uithaalden. We moeten de mantel van het stilzwijgen weghalen die door Franco en door een valse overgang naar de democratie werd opgelegd. Tijdens de volgende vijf jaren, in het vooruitzicht van de 75ste verjaardag, moet alles uitgeklaard zijn. Niet om oude wonden open te rijten, maar om al wat voorviel aan de volgende generatie uit te leggen
(*)Requeté(s): De Requeté was de paramilitaire organisatie van het Carlisme. Hoewel ze opgericht werden in 1907 werden ze vooral actief tijdens de Burgeroorlog, vooral in Navarra. Ze droegen een rode Baskenmuts en stonden aan de kant van Franco. Er namen ongeveer 60.000 Requetés deel aan de strijd en daarvan sneuvelden er 6.000.
Morgen, 4 september 2006, worden de zittingen van het Macroproces 18/98 tegen het Baskisch Nationalisme hervat. Voor meer info verwijs ik naar mijn webstek De Basken en hun strijd. Er zijn ook dagverslagen van de zittingen te lezen.
Daar houdt het evenwel niet bij op. Volgende donderdag, 7 september 2006, gaat er een nieuw Monsterproces van start bij de Audiencia Nacional. Even wat toelichting. Drie en een half jaar na de eerste (in een reeks van 7, van februari 2003 tot juli 2005) klopjacht zullen er donderdag 18 nationalisten terechtstaan:
Vijfentachtig anderen moeten hun beurt nog even afwachten. Tijdens de 7 klopjachten werden 116 nationalisten gearresteerd waarvan 70 werden opgesloten (in Spanje noemen ze dat preventieve hechtenis die 3.5 jaar duurde!). De rest werd voorlopig vrijgelaten na het betalen van een totale borgsom van meer dan 1.000.000 Euros. Tijdens een persconferentie in Usurbil (dichtbij Donostia) klaagde Askatasuna gisteren de bemoeinissen aan van de Audiencia Nacional in het politieke leven van Baskenland en start op 22 september 2006 een mobiliseringcampagne voor de afschaffing van dit oorlogstribunaal. Het motto van de campagne is: Audientzia Nazionala STOP
Begin juli 2006 van op de kansel (doet me denken aan monseigneur Desmet in mijn geliefde Brugge):
In verband met de op handen zijnde dialoog tussen de regering en ETA vraagt Antonio Cañizares, kardinaal, primaat van de Spaanse Kerk, Aartsbisschop van Toledo, te bidden voor de eenheid van Spanje! De sacrosante eenheid!
De gesprekken tussen de Regeringspresident en ETA hebben ons allemaal ongerust gemaakt en in zekere zin opgewonden en daarom vroeg ik aan God dat hij ons helpt in deze situatie.
Hij legde deze verklaring af na de zondagsmis en hij vroeg aan zijn gelovigen en aan de priesters hetzelfde te doen, want: Het vaderland liefhebben en ervoor bidden is een plicht van alle Christenen. Dit is zich niet met politiek bemoeien.
Wie maalt er nu nog om dat Baskenland het hoogste percentage katholieken heeft? Zij hebben ook hun land Euskal Herria lief. Maar zij houden het bij de scheiding Kerk-Staat.
De Spaanse regering heeft nieuwe modellen voor gevangenissen laten ontwerpen.
Zij worden aangeduid als "model Vera" en zijn alleen ter beschikking voor de vriendjes van de regering (ons kent ons).
Tasio heeft een voorontwerp getekend. Hij wilde zijn model "een beetje terrorist" noemen, maar dat werd niet aanvaard. Immers, alleen Basken zijn terroristen! (Zie ook artikel van 25.08.2006: "Een beetje terrorist").
De Partido Popular (de rechtse Franco-adepten) is in alle staten, en verwijt de regering kom af te maken met alle grootse symbolen uit de Spaanse geschiedenis. Nederig blijven, aub. Wij spreken hier niet over het grootste symbool, maar over de grootste slachtpartij. Opruimen die rommel en op een vrachtwagen plaatsen richting Museum van de Genocide.
Het ministerie van Defensie heeft opdracht gegeven het ruiterstandsbeeld ter verheerlijking van Franco weg te halen uit de Academia General Militar de Zaragoza.
Een heiligverklaring voor de Caudillo zit er dus niet in.
Op 22 augustus 2006 verleent de Generale Directie van het Gevangeniswezen het regime van de derde graad toe aan Don RAFAEL VERA FERNÁNDEZ HUIDOBRO. Dit betekent dat hij niet meer naar de gevangenis moet, maar onverwacht telefonisch en ook fysiek gecontroleerd kan worden, en éénmaal per week in de gevangenis een document moet ondertekenen.
Vera werd veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf voor zijn verantwoordelijkheid (opdrachtgever) in de vuile oorlogvan GAL (zie webstek) en tot 7 jaar wegens het verduisteren van openbare gelden (600 miljoen pesetas).
Batasuna is verontwaardigd en verwijst naar de behandeling van de Baskische politieke gevangenen, die in sommige gevallen hun straf zien verdubbelen. Zouden er toch goede en slechte terroristen zijn?
In de krant gelezen.
1. Spaanse ministers lachend naar gevangenis
Felipe González zelf bracht ze naar de poort. Breed glimlachend dompelden zij zich in een publieksbad van duizenden opgewonden aanhangers en de volledige top van de socialistische partij. Een laatste omhelzing van González, en toen viel de deur achter hen dicht. Het leek of de Spaanse socialisten en hun aanhang de winnaars van de verkiezingen fêteerden. Maar hoewel de hoofdrolspelers straalden onder zoveel genegenheid, was hun werkelijkheid een tikje wranger. José Barrionuevo, oud-minister van Binnenlandse Zaken en Rafael Vera, oud-staatssecretaris van Veiligheid, meldden zich woensdag bij de gevangenis van Guadalajara voor het uitzitten van een straf van tien jaar.Spanje heeft weer politieke gevangenen. Althans, dat is de mening van de socialistische partij (PSOE). Barrionuevo en Vera, die jaren dienden onder González, zijn veroordeeld wegens hun rol in de vuile oorlog tegen de Baskische terreurgroepering ETA. Een politieke veroordeling na een politiek proces, voorgekookt door de Partido Popular van premier Aznar, aldus de PSOE. Als in de laatste dagen van de Francodictatuur mobiliseerden de socialisten zich om de twee veroordeelde politici op hun laatste gang in vrijheid te begeleiden. Uit het hele land kwamen ze met bussen naar Guadalajara, waar zich uiteindelijk zo'n zevenduizend mensen verzamelden. Barrionuevo en Vera hadden voor deze gevangenis gekozen omdat hier geen veroordeelde ETA-leden hun straf uitzitten. De partijtop was op volle oorlogssterkte uitgerukt. De televisie, althans de commerciële, bracht de happening live. De TVE, die door de regering Aznar wordt gecontroleerd, liet het afweten. Barrionuevo en Vera hadden de grootste moeite zich door de menigte te ploegen, die hen bedolf onder de schouderklopjes en klassieke linkse spreekkoren aanhief. Onder de aanhoudende leus 'Libertad! Libertad!' verdwenen de veroordeelden een half uur te laat achter de gevangenismuren. Barrionuevo had eerst nog een korte rede gehouden waarin hij mede namens Vera 'plechtig verklaarde onschuldig te zijn'. Zij zullen daarom geen gratieverzoek indienen, waarover de regering Aznar zou moeten beslissen, maar ze gaan in cassatie bij het Constitutioneel Hof. Oud-premier González is hun advocaat.
Cees Zoon - De Volkskrant, vrijdag 11 september 1998
2. Señor X spreekt
Na de polemiek die er onstaan is bij de vraag voor kwijtschelding van straf ten voordele van Rafael Vera door Felipe González, is nu een nieuwe petitie gestart ten voordele van Rafael Vera, door Mijnheer X (voor velen één en dezelfde persoon).
Mijnheer X bevestigt:
Se trata de un muchacho excelente, afirma el Señor X en su petición, y prosigue de esta manera: Tal vez Vera sea un poco terrorista y algo corrupto, como dicen los tribunales, pero lo que nadie puede poner en duda es que es un terrorista bueno y un corrupto con un alto sentido de Estado".
"Het gaat hier om een excellente persoonlijkheid. Misschien was Vera een beetje terroristen een beetje corrupt, zoals het gerecht aangeeft, maar wat zeker nooit in twijfel mag getrokken worden, is dat het een goede terrorist was en een weliswaar een corrupte persoon, maar van grote betekenis voor de Staat".
Udalbiltza (Asamblea de Ayuntamientos y Electos Municipales de Euskal Herria - Assemblee van gemeentehuizen en gekozenen, opgericht in 1999 in het Palacio Euskalduna te Bilbao) zal vandaag, 24 augustus 2006, en zaterdag, 26 augustus, twee dagen wijden aan de Baskische identiteitskaart EHNA-Euskal Herriko Naziotasun Aitormen Agiria, en dit ter gelegenheid van de feesten van Aste Nagusia in Bilbao.
De eerste dag is dus vandaag, tevens ook de dag van het eerbetoon aan de Ikurriña (homenaje a la Ikurriña), die ieder jaar georganiseerd wordt in de wijken waar de festiviteiten plaatsvinden. Zaterdag, zal de EHNA in de schijnwerpers staan in het cultureel centrum Larun Abante in de Barrenkalestraat. De bedoeling van de twee dagen is dat zoveel mogelijk mensen zich een EHNA aanschaffen.
In een communiqué verklaart de Abertzale-organisatie Udalbiltza: De nationaliteit is een recht van alle burgers in alle landen. Dit recht wordt aan de Basken ontzegd, en men legt hen een Franse of een Spaanse nationaliteit op die niet hun nationaliteit is.
In die zin doet Udalbiltza een oproep aan de burgers van Bilbao om nogmaals stappen te ondernemen ten voordele van de rechten van de Basken en deel te nemen aan de dagen van de EHNA.
Met nationaliteit kunnen meerdere zaken aangeduid worden:
Het bezit van het staatsburgerschap van een land of meer landen;
Het op grond van herkomst of afstamming behoren tot een bepaald volk en (indien aanwezig) de natie; nationaliteit staat in deze definitie los van het staatsburgerschap.
Foto: de persconferentie waarbij de manifestatie werd aangekondigd.
Het persagentschap EFE heeft vanmorgen volgend bericht verspreid. Een groep van 40 burgers uit Bilbao, die zich voorstelden als Abertzales kondigen een manifestatie aan voor komende vrijdag, 25 augustus 2006, in Bilbao. Het thema is Euskal Herriak, autodeterminazioa (zelfbeschikking voor Euskal Herria). Zij doen dit ter gelegenheid van de Día Grande van het Aste Nagusia-feest. De manifestatie zal om 12.00 u vertrekken aan het Plaza Elíptica. De organisatoren vragen tevens aan de burgemeester, Iñaki Azkuna (PNV-Partido Nacionalista Vasco), om op die dag niet de Spaanse vlag, symbool van de bezettende en onderdrukkende macht, te hijsen, maar wel de Ikurriña. In een communiqué wijzen de organisatoren er op dat de laatste maanden de agressie tegen de abertzalebeweging gevoelig is toegenomen, in plaats van aan alle formaties gelijke kansen te geven. De Baskische burger is de basis voor de oplossing van het conflict en de garantie dat het vredesproces niet aan verrotting ten onder gaat. Het vredesscenario zal er niet vanzelf komen, en van de Spaanse en Franse moeten wij in geen geval geschenken verwachten.
Nauwelijks was het bericht bekend of de populisten van de PP eisten het verbod. Het Spaanse gerecht zal de komende dagen weer handenvol werk hebben (herinner u: als de PP blaft ) om na te gaan of die manifestatie niet uitgeroepen werd in samenwerking met de verboden politieke partij Batasuna. Want dan wordt de betoging verboden.
In de relatief gespannen sfeer die er momenteel in Euskadi heerst, doet men er goed aan het straatgeweld (Kale Borroka) geen kans te geven.
Na de bekendmaking van het communiqué door ETA merken wij een heropflakkering van de Kale Borroka (straatgeweld) op. Het laatste feit deed zich voor in de nacht van zaterdag op zondag, 19-20 augustus 2006. Een groepje gemaskerde jongeren staken een busje van de gemeente, toebehorend aan de Compañía del Tranvía de San Sebastián, in brand. De plaats van het delict situeerde zich in de straat Travesía de Rodil, gelegen tussen de wijken Gros en Ategorrieta, een zone wat afgelegen van het centrum van Donostia. De brand veroorzaakte ook schade aan 2 in de nabijheid geparkeerde wagens en bevuilde de gevel van het restaurant Zelai Txiki met roet.
Alle politieke partijen, met uitzondering van de PP, blijven niettegenstaande dit betreurenswaardig feit de regering steunen. Zij verwerpen wel de heropflakkering van het straatgeweld en vragen aan de izquierda Abertzale definitief afstand te nemen van dit soort acties.
De PP vraagt het onmiddellijk opblazen van alle vredesonderhandelingen. Zij willen geen vrede, maar slachtoffers die ze dan electoraal kunnen recupereren (zoals ze altijd al gedaan hebben).
De PSOE antwoordde hierop laconiek dat de PP, onder leiding van Aznar, in 1998 ook onderhandelingen voerde met ETA, en dat terwijl de Kale Borroka toen in alle hevigheid hoogtij vierde.
Op 21 augustus 2006 verklaart de voorzitster van EA- Eusko Alkartasuna (Baskische regeringspartij), Begoña Errazti, dat het straatgeweld van de laatste dagen de pressie is waarover ETA spreekt in het laatste communiqué. In een interview bij Radio Euskadi zegt ze dat de Kale Borroka niet spontaan ontstaan is (verwijzend naar het communiqué), verwerpelijk is en nergens toe dient. Maar aan de andere kant beaamt ze wel dat er absoluut een crisis is. Als er al dergelijke momenten zijn, is dit te wijten aan het niet invullen van de verwachtingen en de beloften van de PSOE en Zapatero: Ése es el meollo de la cuestión! (Dat is de kern van de kwestie!)
Eén van de betere boeken in het Engels over de politieke situatie in Baskenland, geschreven door de toenmalige hoofdredacteur van het linkse Baskischtalige dagblad Egin, Luis Nünez Astrain, in 1998 gesloten door de Spaanse justitie.
Ondanks dat het boek in 1995 geschreven werd, en in 1997 werd vertaald, is het nog steeds actueel. De administratieve opdeling van de 7 Baskische provincies is immers nog een feit, marteling en repressie nog aan de orde van de dag en het zogenaamde Autonomiestatuut is nog steeds aan kritiek onderhevig. In de afgelopen tien jaar is natuurlijk erg veel gebeurd; ten goede natuurlijk de permanente wapenstilstand van ETA, ten slechte de tientallen slachtoffers die zijn gevallen en de talloze organisaties die verboden zijn verklaard en de honderden arrestaties die uitgevoerd werden. De kern van het conflict blijft echter bestaan; het in een klimaat van vrede het uitoefenen van het recht op zelfbeschikking van de Baskische bevolking.
In wat voor soort land wil de Baskische bevolking leven? In wat voor politiek raamwerk willen zij hun leven vorm geven? Bij welke buitenlandse politiek willen zij betrokken worden? In Baskenland wilden ze niet bij de NAVO, ook wilden ze niet betrokken worden bij de oorlog in Irak, net als miljoenen Spanjaarden trouwens. Mag het haar eigen oeroude taal conserveren en nieuw leven inblazen? Mag het gebied haar eigen immigratiepolitiek bepalen? Een eigen belastingsysteem invoeren? Haar eigen docenten en professoren op universiteiten aanstellen?
Astrain beschrijft kernachtig en vlot de moeilijkheden van de administratieve opdeling van de gebieden waar Basken wonen, zoals de verwarring die ontstaat bij verkiezingen bijvoorbeeld. Er kan gestemd worden voor maar liefst 12 instanties; natuurlijk de gemeenteraad, dan voor het provinciebestuur van Naffaroa (Concejo), het algemeen bestuur van de provincie Pyrénées-Atlantiques, waar de Frans-Baskische gebieden onder vallen, de Juntas Generales van de 3 westelijke provincies, het parlement van Naffaroa, het Autonome Parlement van Gasteiz van de Baskische Autonome Gemeenschap, de Algemene Raad van Aquitaine in Frankrijk, het Spaanse congres en de senaat, het Franse parlement, de presidentsverkiezingen van Frankrijk en het Europees Parlement. Democratische vertegenwoordiging genoeg voor die Basken zou je denken.
Hij schrijft ook over het vroegere koninkrijk van Naffaroa, de eerste Carlistische oorlog van 1833-1939, de 2e van 1872-1876, de Spaanse burgeroorlog van 1936-1939 en de periode Franco 1939-1975. En natuurlijk de geboorte van het Baskisch nationalisme en het ontstaan van ETA, de referenda die werden gehouden en de oprichting van het inmiddels buiten de wet gestelde Herri Batasuna. Ook andere historische gebeurtenissen als de gesprekken in Algiers tussen ETA en de Spaanse regering en wat daaraan vooraf ging komen langs.
Het is interessant om daar, in het licht van de huidige permanente wapenstilstand van ETA, even bij stil te staan. In 1975, direct na de door van Franco, is er tweemaal contact tussen ETA en een vertegenwoordiger van de koning, de latere minister Marcelino Oreja. Oreja wil een wapenstilstand van ETA in ruil voor wat beloftes, maar ETA vindt het voorstel niet duidelijk en doortimmerd genoeg. In Geneve wordt begin 1977 vervolgens gesproken tussen ETA en 3 hoge officieren van het Spaanse leger, die de terugkeer van bannelingen, de vrijlating van gevangenen en de legalisering van politieke partijen beloofden. In ruil daarvoor zou ETA een wapenstilstand van 3 maanden in acht moeten nemen. ETA ging er niet op in omdat de legalisering van organisaties niet ter hand werd genomen, maar behield in Parijs wel contact met de Spaanse regering, evenals leden van KAS overigens. In 1978 spraken Josep Tarradellas, president van Catalonia en de nog in ballingschap verkerende Baskische president Jesus Maria Leizaola met ETA. In juni van dat jaar werd opnieuw gesproken, ook advocaat Inaki Esnaola, die ETA-gevangenen bijstond, probeert gesprekken op gang te krijgen. In 1981 wordt dan een papieren akkoord bereikt over vrijlating van gevangenen en terugkeer van vluchtelingen in ruil voor een wapenstilstand. In 1986 beginnen dan de beruchte gesprekken in Algiers, met de Etarra Txomin Iturbe, die bij praktisch alle gesprekken aanwezig was, en vertegenwoordigers van de Spaanse regering. Opvallend was trouwens dat in 1984 de Franse ambassadeur in Madrid zich bemoeide met de (pogingen tot) onderhandelingen door te stellen dat Frankrijk zal stoppen met het uitleveren van Baskische vluchtelingen aan Spanje als ETA een wapenstilstand zou inlassen. Dit voorstel werd door ETA als een dreigement opgevat en er werd geen gehoor aan gegeven.
Dan komt Iturbe, die dus in 1986 naar Algerije werd gedeporteerd, bij een ongeluk om het leven. Zijn begrafenis op 8 maart 1987 in Mondragón in de Baskische provincie Gipuzkoa was een van de grootste publieke steunbetuigingen aan ETA. Dan legt ETA de beruchte bom in de Hipercor-supermarkt in Barcelona, op 19 juni 1987, waarbij 21 mensen omkomen. In een onderzoeksrapport dat op 20 juni 1994 wordt gepubliceerd, wordt geconcludeerd dat de politie ruim de tijd had na de waarschuwing voor de bom van ETA om de supermarkt te ontruimen en de doden te voorkomen. Maar de schuld voor het enorme risico van het plaatsen van een bom op zon plaats en dan vertrouwen op de politie om de boel te ontruimen, ligt natuurlijk bij de bommenleggers zelf, de ETA. Laat dat duidelijk zijn. ETA beseft zich haar precaire positie en biedt excuses aan en reprimeerd de daders. Een kleine maand later wordt Eugenio Etxebeste namens ETA van zijn banningsoord Ecuador naar Algerije overgebracht om de gesprekken te hervatten.
Dan gaat er van alles mis; ETA maakt bezwaar tegen de intermediair die van de politie is, Frankrijk begint op 3 oktober een enorm offensief tegen Baskische vluchtelingen, ETA valt waarschijnlijk als antwoord daarop, op 11 december 1987 een kazerne van de Guardia Civil aan en de Spaanse regering schort alle gesprekken op totdat ETA een wapenstilstand uitroept. Pas eind 1988, na veel over en weerverklaringen, wordt een akkoord bereikt om opnieuw te gaan praten, en tussen 15 januari en 4 april 1989 is er een wederzijdse wapenstilstand, geen bommen en geen arrestaties. De verlenging van het bestand mislukt door de externe druk van reactionaire krachten op de PSOE-regering, die verklaarde de Grondwet en het Statuut te zullen blijven verdedigen, en ETA hervat haar bommencampagne op 8 april. De deur voor onderhandelingen op deze manier is voorgoed dichtgegooid.
Astrain besluit zijn boek met hoofdstukken over marteling en repressie in Baskenland, de participerende democratie zoals die door vele organisaties van de linkse onafhankelijkheid in de praktijk wordt gebracht en een beschouwing over het recht op zelfbeschikking. Kortom, bijna 10 jaar na vertaling nog steeds een aanrader! (Bron boekbespreking: BIC-Baskinfo.org)
