Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
29-02-2008
Aanslag
Binnen het uur zal een bom ontploffen aan de zetel van de PSE 29 februari 2008
Vanmorgen om 01:00u is een bom tot ontploffing gebracht aan de zetel van de PSE (Baskische socialisten), gelegen in de Calle Gernikako Arbola n° 10, te Derio
Om 00.10u werd in naam van ETA het urgentienummer 112 (SOS-Deiak) gewaarschuwd dat er een bom tot ontploffing zou gebracht worden. Het feit van de verwittiging en de alerte houding van de Ertzaintza (vroeger was het anders) heeft voorkomen dat er gewonden gevallen zijn.
Filipe Bidart, gevangen sinds februari 1988 werd pas 4 jaar later, in november 1992, veroordeeld tot 20 jaar cel. Dat betekent dat hij na ¾ van zijn straf te hebben uitgezeten in aanmerking kwam om van af februari 2003 voorwaardelijk vrij te komen.
Op 29 februari 2004 vraagt Bidart de toepassing van voorlopige invrijheidstelling. Hij heeft een plek gevonden om te wonen en te werken in Montpellier.
Het Tribunaal van Reims dat de invrijheidstelling moet goedkeuren, wijst op 6 juli 2004 het verzoek af op grond van het feit dat Bidart zijn ideeën nog niet heeft verloochend. Het Hof voegt er nog aan toe dat een nieuwe aanvraag pas een jaar later in overweging kan genomen worden. Zijn advocaat spreekt van een politiek besluit.
Militant van Iparretarrak
Filipe Bidart is een militant van Iparretarrak (IK) en werd tot 20 jaar celstraf veroordeeld. Hij was één van de meest gezochte militanten in Frankrijk in de jaren 80. Hij ontpopte zich tot één van symbolen bij uitstek van het Baskische verzet in Iparralde door zijn niet aflatende verdediging van de Baskische identiteit. Hij werd, bij een politieoperatie op 20 februari 1988, gearresteerd in Bokale in de omgeving van Bayonne, waarbij zijn kompaan Totte Etxebeste zwaar werd gewond.
Filipe Bidart werd geboren op 10 april 1953 te Baigorri. Zijn eerste studies deed hij aan het seminarie van Ustaritze, gaf zijn opleiding op om zich volledig te wijden aan de abertzale cultuur. Hij maakte deel uit van de oprichters van Iparretarrak (IK) in 1973. Hij was toen net 20 jaar. Toen in december 1977 de politie de eerste militant van IK arresteerde, verdween Filipe in de clandestiniteit. Tien jaar al zat de politie op zijn hielen, en regelmatig kon hij op spectaculaire wijze ontkomen. Na zijn arrestatie greep hij, samen met zijn kompaan Henry Pérez, naar het wapen van een langdurige hongerstaking om zijn rechten als politieke gevangene krachtbij te zetten. In november 1992 werd hij tot 20 jaar veroordeeld, na een proces dat bol stond van beledigingen voor zijn persoon en aanvallen tegen alles wat euskaldun (Baskisch) was. Het deed terugdenken aan het Proces van Burgos in 1970. Tijdens het proces zong Filipe, samen met zijn medeverdachten, het "Eusko Gudariak", waarna hij met geweld uit de rechtszaal werd gesleurd.
Op vrijdagnacht 28.02.2003, stierven de moeder, Argi Iturralde Ormaextea (73 jaar), en de broer, Inaki Balerdi Iturralde (43), van de Baskische politieke gevangene Juan Karlos Balerdi, tijdens een verkeersongeluk in Zuid-Spanje. De vader, Joxe Balerdi Mintegi (74) raakte zwaargewond. Met zijn drieën reden ze de 1032 kilometer naar de gevangenis in Almería voor een bezoek van slechts 20 minuten aan hun zoon en broer. Op zaterdag demonstreerden duizenden mensen in hun woonplaats Lasarte-Oria tegen de verspreidingspolitiek van de Spaanse staat betreffende de Baskische gevangenen.
Deze wraakexpeditie en dubbele straf hebben sinds 1982 al verscheidene doden onder familie en vrienden van gevangenen tot gevolg gehad.
Igor Miguel Angulo Iturrate werd op 29 november 1996 om 4 uur s nachts in Iruñea-Pamplona van het bed gelicht door de Guardia Civil en daarbij werd hij meteen bewusteloos geslagen met een geweerkolf. De hoofdwonde werd met vijf hechtingen gedicht. De slagen, bedreigingen (o.a. met het aanbrengen van elektroden) bleven twee dagen duren! Igor Miguel Angulo Iturrate werd opgesloten in de gevangenis op 1 december 1996 en verbleef in de gevangenis van Cuenca vanaf maart 2001. Hij werd tot 34 jaar veroordeeld op beschuldiging vanlidmaatschap van het ETA-comando Nafarroa (Navarra), hoewel hem geen enkele aanslag in de schoenen werd geschoven.
In de gevangenis van Cuenca, op 600 km afstand van zijn stadje, Santurtzi, in Baskenland, werd op 27.02.2006, om 8.00 uur, de 32-jarige politieke gevangene, Igor Miguel Angulo Iturrate, dood aangetroffen, verhangen aan het celraam met een lederen koord, afkomstig van een lederen wijnzak (bota). Eigenaardig is dat de handen op zijn rug met lederen veters vastgebonden waren, maar volgens de gevangenisdirectie heeft hij dat zelf gedaan om de daad niet te kunnen onderbreken. Angulo had de handen op de rug gebonden en een eind naast hem (?) stond een stoel. In 2001 was hij naar Cuenca overgebracht nadat hij al vastzat in Carabanchel, Cuenca, Soto del Real, Curtis, Aranjuez en ten slotte opnieuw in Cuenca. Als bijkomende straf, behalve de grote afstand tot zijn woonplaats, was het feit dat Angulo er als enige Baskverbleef en dit al vier jaren lang. Er zou geen afscheidsbrief gevonden zijn en er was, volgens "bepaalde" bronnen binnen de gevangenis, absoluut geen sprake van psychologische problemen.
De familie van Igor Angulo zet vraagtekens bij het overlijden van hun zoon hoewel ze maar weinig gegevens hebben. Zo zou hij volgens de eerste gegevens verhangen gevonden zijn aan het celraam. Toen de lijkschouwers ter plaatse kwamen, lag hij op zijn brits. De gegevens werden dan maar veranderd verhangen aan het opklapbed. Verder werd niemand gewaarschuwd van de autopsie die in de gevangenis plaatsvond, en die duurde van 9.30 u tot 15.30 u, terwijl dit doorgaans slechts twee uren in beslag neemt. Zijn vriendin, die de avond voordien met Angelu belde, verklaart dat zijn gemoedstoestand niet wees op een naderende zelfmoord. Met andere vrienden, die hem enkele dagen eerder hadden bezocht, had hij zijn toekomstplannen besproken. Vreemd is ook dat een eerstegraads gevangene leren veters (voor het vervaardigen van armbandjes) tot zijn beschikking had om zijn polsen samen te binden en om zich op te hangen. Een eerstegraads gevangene krijgt helemaal niets! Eerst hadden ze hem verboden zijn Graduaat af te maken en nadien mocht hij zelfs geen armbandjes vervaardigen! Waar komen die lederen veters dan vandaan?
Bij aanvang van de zitting in het macroproces 18/98, waarin een vijftigtal Basken terechtstaan, kwam het tot een incident toen de beschuldigden en de burgerlijke partij elkaar op de trappen van het gebouw tegen het lijf liepen. Daniel Portero, voorzitter van de Vereniging Slachtoffers Justitie en Waardigheid meende in het bijzijn van de beschuldigde Basken een fles cider te moeten open trekken om de dood van Igor Angulo te vieren. Van waardigheid gesproken! Eén van de beschuldigden, de radicale Baskische advocaat, Txema Matanzas, trok de fles uit de handen van Portero en goot ze leeg, vóór de tv-cameras. De beschuldigden haalden daarop, ten teken van rouw, een Baskische Ikurriña-vlag met een zwart rouwlint te voorschijn waarop Portero en de zijnen sweaters met een Spaanse vlag aantrokken. Er deden zich verder geen incidenten voor. De eerlijkheid gebiedt hier te melden dat de vader van Daniel Portero, Luis Portero, in het jaar 2000, in zijn functie van Openbaar Aanklager van het Hooggerechtshof van Andalusië, door ETA werd terechtgesteld.
De politieke activiteit in Euskal Herria wordt momenteel beheerst door een Spaanse repressieve tsunami. In de laatste 8 maanden (sinds het mislukken van de vredesonderhandelingen) werden 200 gevallen vanincomunicado-opsluiting genoteerd, wat het gevangenenaantal op 730 brengt. De socialist Zapatero is er in geslaagd de vorige president, Aznar, van de troon te stoten. Van die 730 (verspreid over heel Spanje en Frankrijk) zijn er 169 die al ¾ van hun straf hebben uitgezeten (en moesten dus volgens de eigen Spaanse wetgeving al vrijgekomen zijn), en 55 zitten er in totale afzondering.
Achter die cijfers gaan nog andere dramas schuil: terminale en ongeneeslijk zieke Baskische politieke gevangenen blijven opgesloten, het Hooggerechtshof is zo creatief geweest dat veel straffen uiteindelijk neerkomen op levenslange opsluiting, de gevangenen worden verspreid over het gehele land en liefst zo ver mogelijk van huis (tot meer dan 1.000 km), de ontoereikendheid of zelfs weigering van medische bijstand (gecamoufleerd door valse diagnosen), soms jarenlange afzondering, de verruwing van de behandeling en de familie die nog eens extra gestraft wordt door de afstand (bij 20 doden voor een gevangenenbezoek van 20 minuten).
Spreiding en afzondering
Eén van de functies van een gevangenis is de afzondering van een veroordeelde uit de maatschappij, voor een bepaalde periode. Voor Baskische gevangenen komt daar nog de spreiding bovenop, ver weg van huis (wat in tegenspraak is met internationale rechtregels). Een maatregel die niet alleen de veroordeelde treft, maar ook familie en vrienden. Maar hier houdt het niet op, naast de afzondering uit de maatschappij, wordt ook nog eens de afzondering in de eigen cel toegepast. Om dit duidelijker te maken, halen wij het voorbeeld aan van 55 gevangenen, die maanden en jaren aan één stuk, 24u op 24u hun cel niet mogen verlaten, geen enkele contact mogen hebben met medegevangenen, hun eten toegeworpen krijgen in hun cel (40 in Spanje, 13 in Frankrijk en 2 in Canada). Wij herinneren er aan dat in dit laatste land de gevangene Bittor Tejedor op 9 februari 2008 alle woede van de cipiers over zich heen kreeg, toen in de aanpalende cellen een opstand was uitgebroken.
Zwaar zieke gevangenen en medische wanpraktijken
Askatasuna heeft al meermaals alarm geslagen over de toestand waarin zwaar en ongeneeslijk zieke gevangenen zich bevinden. Askatasuna klaagt aan de er automatisch en systematisch een negatief resultaat wordt gegeven bij mogelijke vrijlating, en dit onder een regering van de PSOE, die zegt progressief te zijn. Het gebrek aan medisch toezicht en soms de weigering ervan, is één van de oorzaken van die ziektes. Levenslange opsluiting is, sinds de tussenkomst van het Hooggerechtshof (onder politieke druk) één van de slagzinnen van de socialistische partij geworden, de partij die zichzelf aanmatigend de partij van de rechtvaardigheid noemt. Momenteel voeren 9 politieke gevangenen de lijst met ongeneeslijke ziektes de lijst aan: Jon Agirre Agiriano, Bautista Barandalla, Angel Figeroa, José Ramón Foruria, Mikel Gil Cervera, Marilo Gorostiaga, Gotzone López de Luzuriaga, Juan José Rego Vidal Josu Uribetxebarria Bolinaga. Voeg daarbij nog 3 gevangenen die psychologische ziekteverschijnselen vertonen. Uit respect voor hun privacy worden geen namen genoemd. Dat deze gevangenen een bijzondere soort beproeving moeten doorstaan, bewijst het aantal dat uit het leven stapte: 8 in totaal. Ten minste, als we de officiële versie van zelfmoord mogen geloven, wat in sommige gevallen door feitenmateriaal wordt tegengesproken (Igor Miguel Angulo Iturrate). Askatasuna vraagt zich af: Wat is toch de oorzaak dat een evenwichtig persoon zich genoodzaakt ziet om zo maar uit het leven te stappen? Askatasuna geeft zelf het antwoord: De gevangenis, de uitermate lange periode van opsluiting en een concrete penitentiaire politiek!
Een ander heikel punt is het gebrek aan medische verzorging. Het gaat hier niet om de verzorging van een kleine snijwonde. Door gebrek aan medische verzorging zijn al 6 Baskische politieke gevangenen overleden: Juan José Crespo Galende, Joseba Asensio, Juan Karlos Alberdi, Mikel Zalakain, Pello Mariñelarena en Roberto Saiz Olmos (*).
(*) Roberto Saiz Olmos, "Baru", overleed in de gevangenis van Aranjuez, als gevolg van een hartaanval. Hij klaagde al geruime tijd over pijn in de borststreek, werd op 12 februari 2006 onderzocht op de cardiologische dienst van het Hospital Gregorio Marañón, waar hij een elektrocardiogram kreeg en goed bevonden werd voor verdere gevangenisdienst.
En dan zijn er nog diegenen die het geluk van de vrijlating mochten proeven, maar die een paar dagen later (hooguit een week), als gevolg van het gebrek aan medische verzorging, overleden: Josu Retolaza, Jabi Gorostiza, Santi Díez Uriarte, Esteban Esteban Nieto, Kepa Miner, Jean Louis Maitia en Juan José Etxabe.
Houding van de politie bij verplaatsingen
Los van het feit dat verplaatsingen heen en terug naar het hospitaal (afhankelijk van het feit of er voldoende politie voorhanden is, anders blijven ze waar ze zijn) de ziekte nog verergeren, is het schrijnend te moeten vaststellen dat die ongeneeslijk zieke gevangenen allemaal met de handen op de rug geboeid het traject moeten afleggen. Een typisch voorbeeld hiervan overkwam de Catalaanse gevangene Laura Riera. Zes maanden zwanger, en een risicovolle zwangerschap volgens de artsen van het hospitaal. De artsen drongen er steeds op aan dat ze met een ambulance zou vervoerd worden (wegens het risico), maar ze stopten haar in een politiecombi met de handen op de rug geboeid. Bovendien werd ze nog van de gevangenis van Valencia versleept naar die van Tarrasa, en nu verblijft ze in Soto del Real, zwaar ziek en constant misselijk.
Deze denigrerende houding van de Guardia Civil is nog meer uitgesproken bij vrouwelijke gevangenen, en in het bijzonder bij de consulten op de Gynaecologie. Drie gevangen vrouwen van de Parijse gevangenis Fleury-Merogis, namelijk Mertxe Chivite, Marilo Gorostiaga en Aitziber Sagarminaga moesten de aanwezigheid van de politie tijdens het gynaecologische onderzoek dulden, beledigingen en beschimpingen inbegrepen. De Baskische politieke gevangene Idoia Martínez, op haar beurt, moest in een Madrileens ziekenhuis bevallen (maart 2007) terwijl de deuren van de verloskamer open moesten staan en de Guardia Civiles, onder de kenmerkende commentaar, de hele geboorte stonden gade te slaan.
De doctrine van het Spaanse Hooggerechtshof
De stapel van vernederingen en pesterijen is voor de rechtvaardige socialisten nog niet hoog genoeg. Willekeurig worden wetten aangepast, vooral als er verkiezingen op komst zijn. De maximum straf van 30 jaar werd in 2006 opgetrokken naar 40 jaar. De straffen moeten volledig uitgezeten worden (geen strafvermindering meer), en als de betrokkene voor verschillende feiten veroordeeld werd, worden deze niet meer als één geheel beschouwd, maar als afzonderlijk. In sommige gevallen gaat men zelfs zo ver om na een eerste veroordeling er een tweede aan toe te voegen (30 jaar volgens het oude regime + 40 jaar in het nieuwe regime voor een tweede feit + 40 jaar ), levenslang dus! Tweeëntwintig politieke gevangenen (waarvan er nu al 18 volledig hun straf hebben uitgezeten, maar niet vrijgelaten worden) komen onder dit huiveringwekkende zwaar van Damocles terecht: José Ignacio Gaztañaga, Txomin Troitiño, Joseba Artola, Jesús Bollada, Patxi Gómez, Antxon López, Txerra Martínez, Koldo Hermosa, Peio Etxeberria, Kandido Zubikarai, Jon Agirre Agiriano, Andoni Alza, Kepa Rezabal, Fernando de Luis, Jon Ander Urkizu, Luis Mari Azkargorta, Juan Mari Gabirondo, Pakito Lujanbio, Jose Mari Beristain, Unai Parot, Jabier Zabaleta en Santi Arrospide. Intussen zijn de nodige stappen gezet om nummer 23, José Félix Zabarte, dezelfde smerige loer te draaien.
(Bron: Gari MUJIKA, vrij vertaald en bewerkt naar artikel in Gara)
Op 26 februari 2003 worden de installaties van "Bahía de Bizkaia" (industrieterrein voor gas en elektriciteit), te Bilbao ingehuldigd. De inauguratie valt ten beurt aan de Spaanse koning Don Juan Carlos. Ter gelegenheid van dit evenement verklaarde Arnaldo Otegi op een persconferentie dat: "De koning is, als hoofd van de strijdkrachten, verantwoordelijk voor de folteringen". Hij formuleerde het als volgt: Het lijkt mij betreurenswaardig en een gebrek aan politieke waardigheid dat de chef van de folteraars, samen met onze beroemde Lehendakari (Juan José Ibarretxe) deze installaties komt inhuldigen. Hij alludeerde hiermee op de hachelijke toestand (zware folteringen) van de toenmalige opgesloten directeur van de krant Egunkaria, Martxelo Otamendi.
Otegi werd aangeklaagd voor een delito de injurias, (delict van belediging), maar het Baskische Hooggerechtshof sprak Otegi vrij op basis van het recht op vrije meningsuiting. Daarop schakelde de Openbare Aanklager dan maar het Spaanse Hooggerechtshof in. Volgens juridische bronnen is de voorziene straf hiervoor maximum 2 jaar cel (voor zware feiten) en minimum een boete (voor lichte feiten).
Batasuna gaf naderhand volgend communiqué: Wat Otegi gezegd heeft, is geen politieke appreciatie, maar nog min nog meer een vaststelling van een objectief gegeven. In de Spaanse staat wordt systematisch gefolterd. Dat was al zo ten tijde van Franco, dat was zo ten tijde van La Transición (de zogenoemde overgang naar de zogezegde democratie) en dat is de dag van vandaag nog altijd zo, in een totale willekeur. De maximale en uiteindelijke verantwoordelijke voor wat hier straffeloos gebeurt, is de Spaanse koning. Deze uitspraak kan in geen enkele democratische staat voorwerp zijn van aanklacht, maar wel van een diepgaand onderzoek door de juridische instanties naar de beulen. Maar de belachelijke aanklacht van het Openbaar Ministerie sterkt ons geloof om komaf te maken met deze fascistische staat en onze eigen, vrije democratische normen op te eisen.
Eugenio Gutiérrrez Salazar, Tigre +25 februari 1984
Geboren in Leioa op 14 januari 1955, is Tigre in 1983 verplicht naar Iparralde te vluchten. Hij woonde er in Ziburu-Ciboure en Donibane Lohizune-Saint Jean de Luz. Tigre, die zijn bijnaam kreeg omwille van een tatoeage, trok naar het dorpje Mendi om een intense cursus Euskara te volgen. De eerste dagen van februari 1984 was het de assistenten van de cursus opgevallen dat er verdachte bewegingen van wagens op te merken viel. En op 25 februari 1984 toen Tigre de cursuslokalen verliet, werd hij neergeschoten door een staatsterrorist van GAL die, van op afstand met een geweer voorzien van een telescopisch vizier, het genadeschot afvuurde.
Eén van de nieuwe repressiewetten was de "Ley de la Defensa de la Constitucion" (Wet ter verdediging van de grondwet), die een regelrechte aanfluiting van de vrije meningsuiting inhield. Het volstond om in een persorgaan op te komen voor de onafhankelijkheid van Baskenland om van onconstitutionele "apologie van het terrorisme" beschuldigd te kunnen worden. De wet werd nota bene mee door de socialistische oppositie goedgekeurd. Vooral de radicale pers, het dagblad "EGIN" en het weekblad "Punto y Hora" werden geviseerd en vanaf dan werden inbeslagnames, intimidatie van journalisten en persprocessen legio.
Een ander gevolg van de staatsgreep was de aanvaarding van de organieke "Loapa"-wetgeving (Ley Orgánica de Armonización del Proceso Autonómico). Die kwam neer op een ver doorgedreven ontkrachting en uitholling van de minimale autonomie die in het "Statuut van Guernica" besloten lag. Alle beslissingen van het regionale bestuur moesten voortaan goedgekeurd worden door een grondwettelijk tribunaal te Madrid. De dotaties werden drastisch teruggeschroefd. De PNV, die het Statuut van Guernica altijd te vuur en te zwaard had verdedigd, voelde zich na de devaluatie ervan zwaar beledigd en protesteerde met een voor haar ongewone felheid tegen dit misbruik van vertrouwen. De Baskische autonomie werd gekortwiekt, de wetgevende bevoegdheid van de Raad herleid tot een interpretatie en de uitwerking van de centrale wetgeving. Begin juli 1981 gaf Xavier Arzallus, PNV-woordvoerder, in het partijblad "Euskadi" onomwonden toe dat het zo niet verder kon.
Omstreeks het middaguur is een bom ontploft aan een ontvangstmast van de TV, gelegen op de Monte de Arnotegi, in Bizkaia. Zo verklaarde de Ertzaintza.
In naam van ETA werd om 08.50u een telefonische waarschuwing gegeven. Er zijn geen gewonden omdat de politie, in tegenstelling tot vroeger, tijdig de omgeving kon afbakenen.
8 Guardia Civiles voor de rechter 22 februari 2008
Torturatzaileak alde hemendik! Aski da!
Folteraars, weg van hier! Het is nu genoeg!
Acht Guardia Civiles moesten gisteren, 22 februari 2008, voor de rechter verschijnen. Zij waren betrokken bij de arrestatie, het overbrengen naar de ondervragingskelder en het bewaken van Igor Portu en Mattin Sarasola, afkomstig uit Lesaka en gearresteerd op 6 januari 2008 in Arrasate-Mondragón. De acht staan terecht voor foltering.
De rechter is in het bezit van fotos afkomstig van de gerechtsdokter (trucage is dus uitgesloten) en van de registratie van de verklaringen van Portu aan de onderzoeksrechter (trucage is dus uitgesloten).
Die verklaringen gaan op een choquerende manier lijnrecht in tegen de officiële versie van zowel de Guardia Civil s, als van binnenlandminister Rubalcaba. De onderzoekrechter kon ook vergelijken met de verklaringen van Mattin Sarasola, die vrijwel gelijklopend waren.
Rond de middag werden manifestanten die kwamen betogen tegen de folteringen, onder het motto: Torturatzaileak alde hemendik! Aski da! (Folteraars, weg van hier! Het is nu genoeg!), door de Ertzaintza uiteengedreven (ziefoto's).
De acht ontkenden natuurlijk elke vorm van foltering, en verscholen zich achter de valse uitspraken van binnenlandminister Rubalcaba.
De zitting werd beëindigd zonder dat de rechter verdere stappen aankondigde of dat er voor de acht bewarende maatregelen werden opgelegd. Basken worden in dergelijke gevallen preventief opgesloten in afwachting van het proces te gronde. Hier kan men zich afvragen of er nog een proces komt.
Tijdens de lange nacht van 22 op 23 februari 1981 zag het er naar uit dat over het Spaanse liberaliseringproces voorgoed een kruis kon worden gemaakt. Een groep opstandige generaals en officieren, o.l.v. de "teniente-coronel" van de Guardia Civil Antonio Molina Tejero, bestormde het parlement en gijzelde de voltallige Cortes. De poging tot staatsgreep werd gesteund door de generaals Armada en Millans del Bosch. Alleen het opportunisme van andere topofficieren en een optreden van koning Juan Carlos (?) kon de staatsgreep in de kiem smoren.
(?) Het vraagteken naast koning Juan Carlos wijst op het volgende:
Op de weblog van Iñaki Anasagasti is er een artikel te lezen over de staatsgreep van 23-F en dit naar aanleiding van een boek dat verschenen is in februari 2006, op de 25ste verjaardag van de staatsgreep. Artilleriekolonel Juan Ignacio San Martín, chef-staf van de División Acorazada, was naast o.a. "teniente-coronel" Tejero ook één van de hoofdrolspelers. Hij publiceerde het boek: Apuntes de un condenado por el 23-F. In dat boek staat letterlijk te lezen: "Tarradellas dijo: Yo creo que el Rey tenía información suficiente de lo que los militares pretendían. Y sabía que, si hacían algo, a la Monarquía no la tocarían. Soy zorro viejo y pienso que el Rey sabía muy bien por donde podrían ir los tiros... Por eso pudo evitarlo aquella noche tremenda." (Página 367).
Kort samengevat: Tarradellas zei: "Ik ben er van overtuigd dat de koning voldoende informatie had over wat de militairen van plan waren. En hij wist dat, als ze iets zouden ondernemen, er niet aan de monarch zou geraakt worden. Ik ben een oude vos en ik denk dat de koning heel goed wist waarvoor de kogels bestemd waren
In deze krampachtige atmosfeer kwamen nieuwe bijzonder repressieve uitzonderingswetten tot stand, in eerste instantie gericht tegen het radicale Baskische nationalisme, dat algemeen werd voorgesteld als de rechtstreekse aanleiding tot de staatsgreep van Tejero. Een gevolg van de februariputsch was de verhoging van de repressiemacht: 2000 extra soldaten werden naar de drie provincies gestuurd, en nog eens 1.500 naar Navarra, waar Herri Batasuna de grootste nationalistische partij was. Door de staatsgreep werd het flauwe Baskische autonomiestatuut helemaal uitgehold en daarna werd van het geen overbleef ongeveer niets toegepast...
Oproep van Egunero massaal beantwoord 22 februari 2003
Zaterdag, 22 februari 2003. Achter de slagzin "Vooruit Egunkaria. Ja aan de Baskische Taal" werd verzamelen geblazen in Donostia. Vanuit de wijk El Antiguo start een massa zoals San Sebastián die mogelijk nooit eerder zag. Méér dan een uur na de start was nog niet iedereen kunnen vertrekken. Vlug zou blijken dat er te weinig plaats zou zijn in de Calle San Martín. De massa moest zich noodgedwongen opsplitsen en door parallelle straten richting Boulevard lopen. Eerder op de dag was er trouwens al filevorming aan de betaalpost in Zarautz en op de andere invalswegen naar de stad Een grote dag voor Baskenland. Er gingen 100.000 exemplaren van de nieuwe krant "EGUNERO" van de hand!
Behalve de mensen die er "verwacht" werden stapten ook Gemma Zabaleta, de toppolitica van de PSE, Ramón Sudupe, PNV-député van Gipuzkoa, Ramón Etxezarreta, PSE-schepen van Donostia, en vertegenwoordigers van alle Baskische vakbonden. Maar ook kopstukken van de PNV, zoals Joseba Egibar en Jose Juan González de Txabarri en de Baskische ministers van Justitie (Joseba Azkarraga) Onderwijs (Anjeles Iztueta) en Cultuur (Miren Azkarate). Verder Patxi Zabaleta van Aralar, de schrijver Bernardo Atxaga, de stenentiller en de soapster uit Goencalle, Iñaki Perurena, de "singersongwriter" Mikel Laboa, de ex-president van voetbalclub Atlétic Bilbao, José Mari Arrate, de woordvoerster van de Regering van Navarra, Koruko Aizarna en vele anderen.
Na afloop werd de uitspraak van minister Acebes op de korrel genomen. Hij verklaarde dat de sluiting van Egunkaria er gekomen was om ervoor te zorgen dat de Baskische taal zich in vrede kon ontwikkelen. "Acebes, wij hebben je hulp niet nodig!", werd onthaald op applaus en op de leuze "Zuek faxistak, zarete terroristak" "Jullie fascisten, zijn de terroristen".
In de kiosk ligt geen Egunkaria meer. In de plaats daarvan ligt er wel Egunero, 'Dagelijks' in het Nederlands. Zwart-wit, amper 16 bladzijden "dik". Op de voorpagina staat in grote letters itxia, baina ez isildua. We zouden dat kunnen vertalen naar Gesloten maar niet het zwijgen opgelegd. In de krant staan de namen van de gearresteerden, plus een korte biografie.
Ook de eerste reacties op het gebeuren staan erin. Naast de voorspelbare reacties van PNV, EA, Batasuna en allerhande Baskische basisbewegingen zijn er twee zeer opmerkelijke bij van Angel Acebes (PP) en van Ramon Jauregi (PS van Euskadi). Volgens Acebes is de operatie uitgevoerd ter verdediging van de Baskische cultuur en taal. Jauregi, echter, reageert bijzonder verrast, want volgens hem verbindt niemand Egunkaria met terrorisme.
Met de sluiting van de krant is ook de webstek van Egunkaria geblokkeerd, alsook de provider ervan, Plazaguna. En dat heeft als gevolg dat tienduizenden e-postadressen niet meer beschikbaar zijn. In de krant staat een oproep om op zaterdag 22 februari 2003 te betogen in Donostia.
De dag na de sluiting (21 februari 2003) legden duizenden mensen rond het middaguur het werk neer om zich te verzamelen voor het hoofdkantoor van Egunkaria in Andoain. Zaterdag zag Donostia een van de grootste demonstraties ooit in deze stad. Amper twee dagen na de sluiting gingen tienduizenden, wellicht honderdduizenden de straat op om te protesteren tegen de sluiting. Vertegenwoordigers van de politieke partijen PNV, EA, Batasuna, en Aralar liepen mee, evenals vertegenwoordigers van de grootste vakbonden ELA en LAB. Ook veel vertegenwoordigers van de Baskische afdeling van de sociaaldemocratische partij PSOE liepen mee, zij het "ten persoonlijke titel". De Baskische regering liet zich vertegenwoordigen door drie van haar ministers. In de dagen daarna vinden er tientallen lokale demonstraties plaats in de steden en dorpen van Baskenland.
Overigens zit Baskenland geen dag zonder Baskischtalige krant. De dag na de sluiting van Egunkaria verschijnt Egunero, gemaakt door de arbeiders van Egunkaria. De oplage stijgt binnen enkele dagen tot maar liefst honderdduizend exemplaren.
Maandag, 24 februari 2003, blijkt dat de één van de gearresteerden, Zubiria sinds zaterdag in het ziekenhuis ligt, volgens de Spaanse media in verband te brengen met maagklachten. Maar in het ziekenhuis zou Zubiria geprobeerd hebben zelfmoord te plegen. De vrouw van Zubiria mag haar man niet bezoeken omdat hij nog steeds in incomunicado-detentie wordt gehouden. Het enige wat zij te horen krijgt over de toestand van haar man, is dat hij nog leeft. De angstige voorgevoelens van velen worden een dag later bewaarheid als vijf van de tien gearresteerden op borgtocht worden vrijgelaten. De directeur van Egunkaria, Matxelo Otamendi verklaart direct na zijn vrijlating te zijn gemarteld door de Guardia Civil. Hij werd verstikt door middel van een plastic zak (een martelmethode die bekend staat als "la Bolsa") en moest naakt tot uitputting toe oefeningen doen, waarbij hij werd geslagen en geschopt. Ook werd hem verteld dat de erepresident van Egunkaria, Ugalde, zou zijn omgekomen tijdens de huiszoeking. Als later de vijf mensen die niet zijn vrijgelaten met hun advocaat mogen spreken, blijkt dat zij op vergelijkbare wijze gemarteld zijn.
De toestand van Zubiria en de verklaring van Otamendi, beiden alom gerespecteerd voor hun werk voor de Baskische taal, doen een golf van verontwaardiging door Baskenland gaan. Partijen als de PNV, EA, Batasuna en IU eisen onmiddellijke opheldering. De Spaanse minister van justitie, Acebes, blijkt minder geschokt. Hij laat onmiddellijk onderzoeken of degenen die klagen over de martelingen, vervolgd kunnen worden wegens leugens. Acebes komt met het oude verhaal op de proppen dat het aangifte doen van martelingen een ETA-tactiek is die ook in het ETA-handboek vermeld staat. Dit ETA-handboek is eigenlijk een folder van de mensenrechtenorganisatie Gestoras Pro-Amnistia waarin mensen wordt gevraagd aangifte te doen als ze gemarteld zijn. Otamendi verklaart enige dagen later tegen Gara dat de Guardia Civil hem bedreigd had om niets te verklaren over zijn behandeling: "De Guardia Civil zei tegen me dat we elkaar nog wel tegen zullen komen, dat het leven lang is. Maar ik zei tegen mezelf, als ik dit niet aanklaag, ga ik weg uit mijn land." Uiteindelijk roept ook de Baskische president, Ibarretxe, op tot heropening van Egunkaria en de onmiddellijke vrijlating van Zubiria. Ook kondigt de Baskische regering aan dat ze in de toekomst subsidie zullen blijven geven aan Egunkaria en dat ze zullen adverteren in Egunero. Ook de grootste partij van Catalonia, CiU, geeft aan in de toekomst in Egunero te zullen adverteren. De PP eist een strafrechtelijk onderzoek tegen de instanties die in het "ETA-pamflet" adverteren.
In een verklaring verklaart de woordvoerder van Batasuna, Arnaldo Otegi, dat de enige motor van de totalitaire en neofascistische staat Spanje, de haat tegen Baskenland is. En hij stelt de Spaanse koning als eindverantwoordelijke van de martelpraktijken. Dit komt hem prompt op een strafrechtelijk onderzoek te staan. Volgens het Spaanse OM kan Otegi voor zijn uitlatingen twee jaar gevangenisstraf krijgen. Otegi reageert daarop met de mededeling dat hij alleen maar hardop zegt wat de meeste Basken denken.
In de nacht van 20 februari 2003, werd op last van magistraat Juan del Olmo de Baskische krant EuskaldunonEgunkaria, de enige die enkel in het Euskara schrijft, door de Guardia Civil gesloten! Er was niet eens een directe aanleiding en Del Olmo wachtte niet eens op het resultaat van de huiszoeking. Hij sloot meteen de kantoren, want de krant verspreidde het terroristische ideeëngoed met de hulp van de taal Euskara!
Driehonderd leden van de Guardia Civil deden een inval in de zetels van Andoain, Iruñea, Bilbao en Gasteiz, maar er werden ook nog bijna 20 privé-woningen doorzocht. Opvallend is dat hierbij vooral de relatie met de Baskische taal de rode draad is. Zelfs de federatie van Baskische scholen, Ikastolas, kreeg bezoek.
Tien directieleden, met als meest bekende de directeur Martxelo Otamendi, werden meegenomen en in isolement geplaatst. De website van de krant werd meteen afgesloten. In de loop van de middag verspreidde de Minister van Binnenlandse Zaken een nota waarin hij één van de arrestanten als tussenpersoon tussen de krant en ETA noemde. De terroristische organisatie ETA stond aan de wieg van Egunkaria, volgens de minister, en ze stelden zelf de directie aan.
Nooit waren er geruchten in verband met terroristische activiteiten. Egunkaria werd zelfs veel gematigder dan Gara genoemd. In hun krant kwamen ook de tegenstanders aan het woord. De hoofdredacteur werd ooit, samen met de hoofdredacteur van Gara, door Garzón opgepakt en in Madrid ondervraagd maar toen ging het enkel om een interview met een ETA-leider in Noord-Baskenland dat nooit werd gepubliceerd en dat niet publiceren was verdacht.
In Spanje konden ze het Baskisch van de krant niet lezen. Werd Egunkaria gestraft wegens het spreken van de Baskische taal? Zo was het onder de Francodictatuur en zo lijkt het nu opnieuw, onder het regime Aznar. Wie zich buiten het vanuit Madrid gedecreteerde eenheidsdenken begeeft kan zich in Spanje aan en schaamteloze vrijheidsberoving verwachten.
Daarom kregen in dezelfde nacht ook het tijdschrift Jakin en de Federatie van Ikastolas bezoek van de giganten.
Meteen klagen de PNV, bij monde van Markel Olano, en EA, via Galdos, de democratische kwaliteiten van de Spaanse justitie aan. Ook de PNV-krant Deia noemt de aanval arbitrair. Ook Irutxulo, een wijkblaadje dat wordt uitgegeven door de stad Donostia, protesteert, samen met vele andere persorganen die het voorval alarmerend noemen. Zelfs de PSOE is verrast. Een aantal andere kranten, maar ook de Baskische Universiteit bieden meteen hun drukpersen aan en de Baskische Regering neemt openlijk de verdediging op.
De Baskische Minister van Cultuur, Miren Azkarate zegt dat de sluiting van een communicatiemedium een uitzonderingsmaatregel is in elk democratisch systeem. De executieve zal het proces diepgaand volgen en vraagt aan het Hooggerechtshof een dringende en duidelijke verklaring
Blijkbaar heeft de Baskische regering intussen ontdekt waar de échte vijanden van Baskenland zitten.
Ook de zetel van het culturele tijdschrift Jakin werd doorzocht en de verantwoordelijke, Joan Mari Torrealdai, werd geboeid en met een jas over het hoofd als een gangster afgevoerd!
Binnen een aantal jaren zal deze zaak geklasseerd worden bij gebrek aan bewijzen, maar dan is de krant wel verdwenen (dit is intussen op het macroproces 18/98 ook zo uitgekomen). Zie de krant Egin. Die werd op 15 juli 1998 gesloten. Enkele jaren later bleken er onvoldoende bewijzen voorhanden te zijn. Maar de krant was verdwenen en het aangeslagen geld kwam voorlopig ook niet terug
José Maria Etxaniz verbleef 21 jaar en 4 maanden in de cel. Hij werd gearresteerd op 19 februari 1980 en na 10 dagen incomunicado (totaal afgezonderd van iedereen, ook advocaat) bij de Spaanse politie, heeft hij bijzonder ernstige folteringen aangeklaagd. Zonder resultaat natuurlijk. Hij bracht zijn bijzonder strenge gevangenisregime door in 10 verschillende gevangenissen, waarvan de meerderheid op meer dan 1000 km van zijn woonplaats. De Audiencia Nacional had hem tot 25 jaar veroordeeld, en met in acht name van de voorziene strafverminderingen, moest hij normaal gezien vrijkomen in 1998. Het heeft langer geduurd. Hij kwam pas vrij op 17 juni 2001.
Op 17 juni 2001,de dag dat hij vrij kwam,had de Baskische gevangene, José Mari Etxaniz uit Bergara, er de meeste dienstjaren op zitten van alle gevangenen. Hij werd nog extra zwaar gestraft door van gevangenis naar gevangenis gesleept te worden. Zo kwam hij terecht in zowat alle Spaanse gevangenissen die hiervoor in aanmerking komen. Bovendien zat hij meestal in isolatie. Daarbij kwamen nog de dagelijkse vernederingen van de functionarissen.
Gedurende 9 maanden mocht ik de cel niet uit, zelfs niet om te luchten. Er was geen licht in mijn cel. Als ik wat wilde lezen, moest ik dit doen met behulp van een aansteker. Gedurende 13 jaar moest ik alleen eten, totaal geïsoleerd. Soms lukt het de beulen om op die manier iemand moreel stuk te krijgen, maar meestal reageren de gevangenen met waardigheid. Je weet dat er mensen en actiegroepen achter je staan en dat houdt je recht. De gevangenenspreiding heeft gefaald. We staan sterker dan ooit. Ik wil je dit staaltje van menselijke wreedheid niet onthouden. Op een bepaalde dag, 9 juni 1986, opende een cipier mijn cel en droeg mij op een massage aan mijn vriend te geven. Ik rook onraad en vroeg wat er gaande was. Ik kreeg geen antwoord en werd naar de cel van Joseba Asensio Artaraz Kirruli gebracht. Hij lag dood voor mijn voeten. Ze hadden niets, maar dan ook niets ondernomen om hem bij te staan toen hij ernstig ziek was.
Op 18 februari 2008 verscheen in Gara de zoveelste aanklacht tegen de repressie, ditmaal naar aanleiding van de algemene staking van 14 februari 2008.
De PSOE, in samenwerking met de PNV, hebben ons enkel nog meer repressie gebracht naar aanleiding van de algemene staking van 14 februari 2008. Ze hebben hun repressieve machinerie van regimepers, politieapparaat en gerechterlijk apparaat in werking gesteld. De PNV stuurde hun Ertzaintza de straat op, met als enige opdracht, om op het even welke manier, de staking te breken. Alle middelen waren toegelaten en het gevolg was een heksenjacht die de hele dag duurde, met beledigingen, bedreigingen en daadwerkelijke ongecontroleerde kloppartijen. Een bijzonder erg geval greep plaats te Sestoa, waar twee jonge meisjes het voorwerp waren van een sadistische aanslag van de Ertzainas, die een verlaten plek hadden uitgezocht om de jongeren met hun pistolen te bewerken. Eén van hen hield er een gebroken arm aan over en zichtbare plekken van matrakslagen (zie foto).
Encarna Cordón, vertegenwoordigster van de Abertzalebeweging, formuleerde die aanklacht in Gara. Negentig personen werden geïdentificeerd en er wacht hen wellicht een proces, acht werden aangehouden en 26 personen deden aangifte van slagen en verwondingen.
Het Europarlementslid van de Partido Popular, Carlos Iturgaiz, trok gisteren 17 februari 2008 van leer tegen de vakbond LAB, die hij kwalificeerde als de belangrijkste zoogster van ETA.
In een act te Bilbao, waar de kandidaturen voor de komende verkiezingen werden voorgesteld, eiste hij van het Openbaar Ministerie om op te treden tegen dit syndicaat, dat hij beschouwt als verantwoordelijk voor de algemene staking van vorige donderdag, 14 februari 2008 en als verantwoordelijke van de incidenten die daaruit voortvloeiden.
Hun lokalen zijn van ETA. Het is een syndicaat van de politieke terreur, en er moet tegen opgetreden worden. Deze vakbond moet verboden worden.
Als hij zijn doel bereikt, zal de volgende stap het verbod op Baskische kinderkribben zijn. Want die kleuters werden "gezoogd door ETA".
Volgens het Spaanse gerecht is het noodzakelijk om een speciale wetgeving op te stellen die justitie mogelijk maakt snel in te grijpen bij verdenking van terrorisme. Daarom heeft Spanje de Incomunicado-wetgeving ingevoerd. Die houdt in dat iemand die verdacht wordt van terrorisme, zonder proces voor vijf dagen in totale afzondering kan worden gezet op beschuldiging van terrorisme. De wetgeving is opgenomen in artikel 520 bis en 527 van het Strafwetboek.
De incomunicado-maatregel zorgt niet alleen voor veel kritiek bij de Baskische bevolking, ook internationale organisaties zoals Amnesty International en Human Right Watch hebben scherpe kritiek geuit op de wetgeving. Ze verdenken de Spaanse overheid ervan martelpraktijken in de hand te werken door de totale isolatie van de buitenwereld. Ze pleiten voor het plaatsen van controlecameras om misbruik tegen te gaan.
Een jonge man van 28 jaar wordt door de Guardia Civil opgepakt voor terrorisme. Na drie dagen incommunicado is het duidelijk dat hij hoe dan ook niets te maken heeft met de ETA. Het hoofd van de man is voor bijna de helft dikker geworden omdat de politie hem keer op keer met het hoofd tegen de muur van zijn cel sloeg. Als hij terug op krachten komt, spant hij een proces aan tegen de agenten in kwestie.
Resultaat:
De jonge man krijgt terug een proces. Volgens de Guardia Civil heeft hij zelf drie dagen lang zijn hoofd tegen de muur geslagen om op die manier een proces te winnen.
Honderdtwintig uren zonder slapen, op een onbekende plaats, zonder bijstand van een vertrouwenspersoon (advocaat of dokter), geblinddoekt en naakt tussen je folteraars die je met zevenen tegelijk allerlei vragen en beschuldigingen toeschreeuwen, daarbij voortdurend geslagen worden, met vuisten, telefoonboeken, stokken, regelmatig een plastic zak over het hoofd getrokken krijgen tot tegen de verstikking aan, ontelbare keren ondergedompeld worden in een bad vol uitwerpselen, honderd vijftig keren door de knieën moeten buigen tot aan de volledige uitputting, daarbij omvallen en bij de haren weer rechtgetrokken worden, om opnieuw te beginnen, nat gemaakt worden terwijl je de klemmen van de elektroden hoort knetteren, een revolver die vlak naast je oor wordt afgeschoten of een revolver die op je slaap wordt gezet waarna je enkel een klik hoort, op handen en voeten staan, terwijl ze je genitaliën bewerken. Plots bijkomen op een stoel, terwijl je polsslag wordt genomen en waarbij je hoort zeggen: Hij was bijna weg.
Magistraat Baltasar Garzón startte op 17 februari 1997 het macro-onderzoek 18/98. Hierbij sloot hij eerst de krant Egin, stelde hij KAS buiten de wet, daarna de opvolger ervan, Ekin, werd de journalist Pepe Rei opgesloten en werd zijn tijdschrift, Ardi Beltza, ( Het Zwarte Schaap) gesloten. Ook het Xaki, het "internationaal apparaat" van ETA werd opgedoekt en de Stichting Joxemi Zumalabe. Er waren ontelbare huiszoekingen bij uitgeverijen, verenigingen, culturele organisaties, enz
In totaal zijn er 68 beklaagden, maar als ze Garzón zijn gang laten gaan, komt de laatste Bask voor het vuurpeloton!
Door het Hooggerechtshof werd later besloten de Grote Finale te houden op 21 november 2005. Na 16 maanden proces wisten ze, wat ze op voorhand al vastlag: schuldig.
Iñaki Ojeda Martin de Butron, Txapel +16 februari 1984
Iñaki Ojeda Martin de Butron, Txapel werd geboren in Portugalete in 1964. Hij nam al deel aan de Pro-Amnestieweek in 1977. Later vervoegde hij de jeugdorganisatie Jarrai en richtte een eigen groepje op met als doel sabotagewerk tegen de onderneming Iberduero, die de kerncentrale van Lemoiz wilde bouwen. Hij werd opgemerkt door ETA en ze vroegen hem op een afspraak. Onderweg daar naartoe werd hij gearresteerd, zwaar gefolterd en veroordeeld tot 6 jaar cel. In de gevangenis kon hij zijn passie voor de literatuur verder ontwikkelen. Hij schreef in de gevangenis van Puerto de Santa Maria diverse dichtbundels, maar de afgestompte en lompe cipiers vernietigden een grote hoeveelheid dichtbundels. In 1983 werd hij vrijgelaten, integreerde in ETA en dook onder. Op 16 februari 1984 kon de politie hem lokaliseren in een wijk te Barakaldo. Na een hevig salvo door de politie werden twee van zijn vrienden zwaar gewond. Omsingeld, wilde hij negotiëren over zijn overgave. Hij moest ongewapend naar buiten komen en zich tegen een muur plaatsen Onmiddellijk werd hij onder vuur genomen door de GEOS, Grupo Especial de Operaciones (een soort groep Dyane) en doorzeefd met kogels. Een politie in burger, pistool in de hand, naderde Txapel en schoot nog eens 6 maal in de hartstreek. Het autopsierapport spreekt van 19 kogelinslagen in zijn lichaam. Hij is 20 jaar geworden. Ziehier een gedicht van hem, geschreven in de gevangenis van Puerto de Santa Maria.
No me callarán
El día que se acabe la tinta de mi pluma escribiré con mi sangre, la usaré en el papel. Cuando se me acabe el papel escribiré la sangre sobre mi carne Pero nunca me callarán.
Ze zullen me niet doen zwijgen
De dag dat de inkt van mijn pen opdroogt, zal ik met mijn bloed schrijven, ik zal het gebruiken op papier De dag dat ik geen papier meer zal hebben zal ik met bloed schrijven op mijn vlees Maar nooit zullen ze me doen zwijgen
Cyberaanval Op 15 februari 1996 begint het cyberbombardement
Vanaf oktober 1995 was op Internet een "Web-Site" van "Euskadi Information" te lezen. Nog geen half jaar later verdween de informatie over Baskenland uit de elektronische wereld ten gevolge van een opgepepte haatcampagne en een geslaagd sabotageopzet. Erg lang zullen de Internetgebruikers echter niet moeten wachten. In april komt "Euskadi Information" weer op het Net en nog wel vanuit Vlaanderen.
De oorspronkelijke webpaginas werden door Euskadi Information op Internet gezet in samenwerking met het Zwitserse solidariteitscomité Euskadi Koordination. Ze werden gepubliceerd door de "Internet Access AG"-provider in Zurich onder het adres http://www.access.ch/~euskadi/. In december werden de pagina's toegankelijk gemaakt via de meest populaire zoekmodules op Internet zoals Yahoo, Lycos enz... Euskadi Information was zowel in het Engels als in het Frans, Duits, Spaans en Baskisch online beschikbaar.
In januari werden maar liefst 20.000 pagina's geconsulteerd door ongeveer 1500 bezoekers, en daarmee werd ook het informatieaanbod stapsgewijs uitgebreid: van politiek over taal en cultuur tot sport en zelfs de culinaire kwaliteiten van Baskenland werden niet vergeten.
Hoewel de voorgeschotelde informatie geselecteerd werd uit in Spanje zelf overal vrij beschikbare bronnen, bleek het initiatief toch een doorn in het oog van de Spaanse media en veiligheidsdiensten. Op 19 januari 1996 lanceerde het conservatieve blad El Correo Español onder de titel "InternETA" een aanval op de website van Euskadi Information. De initiatiefnemers werden er zonder meer van beticht ETA-sympathisanten te zijn die een vertekend beeld van de situatie in Baskenland weergeven. De dag daarop namen praktisch alle andere kranten het bericht over een deden er nog een schepje boven op: het ultraconservatieve blad ABC uit Madrid beweerde dat ETA Internet gebruikte om gecodeerde boodschappen door te seinen en dat de politie bezig was met een onderzoek naar de activiteiten van de initiatiefnemers.
De daarop volgende dagen nam de hetze nog in hevigheid toe. De kranten en media plozen de informatie uit en beschuldigden Euskadi Information van "apologie aan het terrorisme", een misdaad waarvoor men in Spanje veroordeeld kan worden tot 12 jaar gevangenisstraf. ABC beweerde meermaals dat de politie ETA ervan verdacht aanslagen voor te bereiden en gegevens uit te wisselen via Internet, en beschuldigde de initiatiefnemers in Zurich ervan deel uit te maken van een internationaal terroristisch netwerk vanwege de weblinks met informatiepagina's over de Zapatisten in Mexico of Sinn Féin in Ierland.
Rond deze periode begonnen ook de eerste bedreigingen via de elektronische post bij Euskadi Information binnen te lopen. Het merendeel kwam uiteraard uit Spanje, en zelfs doodsbedreigingen waren niet uit de lucht. De bedreigingen werden al snel gevolgd door pogingen om in te breken in de website. Eén geslaagde actie waarbij alle informatie overhoop werd gehaald en het initiatief in het belachelijke werd getrokken, werd zelfs breed uitgesmeerd in de triomferende Spaanse media: "Anti-terroristische 'hackers' vechten terug tegen ongewenste elementen op Internet" of "Het democratische virus".
Ondertussen werd in een aantal Spaanse nieuwsgroepen op Internet zoals soc.culture.spain en es.talk.politica al openlijk gediscussieerd over een eventuele e-mail bombing van Euskadi Information. Dit houdt in dat het slachtoffer wordt bestookt met enorme hoeveelheden elektronische post zodat zijn systeem uiteindelijk vast loopt omdat de computer de berichtenstroom niet meer kan verwerken.
Op 15 februari 1996 begon dan uiteindelijk het bombardement. Vanuit verschillende Spaanse universiteiten (Valladolid, Madrid,...) en vanuit enkele officiële instanties zoals de Spaanse telefoonmaatschappij werden enorme hoeveelheden elektronische post verstuurd naar Euskadi Information en naar de (commerciële) uitbater van het Internetsysteem in Zurich. Een groot deel van de post werd gewoonweg gecreëerd door zogenaamde emailrobots die honderden berichten per minuut automatisch kunnen uitsturen. Achteraf werd in de pers zelfs melding gemaakt van betrokkenheid van de Spaanse veiligheidsdiensten in het opzet. Bovendien zouden de Spaanse autoriteiten voorheen al stappen ondernomen hebben om de Zwitsers te vragen de pagina's van Euskadi Information van Internet te halen.
Onder druk van de zware aanval besloot uiteindelijk de commerciële internetprovider het abonnement van Euskadi Information op te zeggen, waarbij het bedrijf liet weten dat het hen speet dat er zulke aanvallen tegen de vrije meningsuiting waren, maar dat men daar weinig tegen kan ondernemen. De Spaanse media klopten zichzelf ondertussen op de borst en in heel Europa werd het nieuws ter zake uiteraard grotendeels overheerst door de Spaanse bronnen en interpretaties.
Ondertussen blijkt echter dat dit de eerste maal was in de geschiedenis van Internet dat een dergelijke actie werd opgezet om redenen van politieke censuur. Ondertussen worden echter ook andere Baskische initiatieven op Internet lastig gevallen. Culturele en politieke discussiegroepen worden overspoeld met beledigende boodschappen en men dreigt er zelfs mee de Baskische krant Egin op dezelfde manier van Internet te weren als Euskadi Information als ze haar plannen om on-line te gaan durft uit te voeren.
Tijdens de periode van het staatsterrorsime met GAL onder de regering van de socialist Felipe González, werd er op aangedrongen dat Izquierda Abertzale zich zou inschrijven in de politieke instituten, dus aan politiek zouden doen.
De linkse nationalisten hebben zich ingeschreven in de politieke instituten, en doen dus aan politiek. Maar nu worden zij door de socialist Zapatero uit die instituten gegooid en mogen niet aan politiek doen. Zij worden zelfs op een agressieve manier vervolgd.
Izquierda Abertzale, de nationalistische vakbond LAB en de Movimiento Pro Amnistía hebben voor vandaag, 14 februari 2008, aan algemene staking uitgeroepen, tegen de agressie van de Spaanse staat, en met de goedkeuring van de PNV, ten aanzien van Euskal Herria. De oproep kwam er na de protestbetoging van 10 februari 2008. De oproep werd gelanceerd tijdens een persconferentie na afloop van de manifestatie, door Karmele Aierbe en Mikel Etxaburu van Batasuna, in aanwezigheid van Karmelo Landa en Eusebio Lasa (Batasuna), en historische leiders van de onafhankelijkheidsbeweging, Tasio Erkizia, José Luis Elkoro en Periko Solabarria.
De reactie van alle andere partijen is navenant. Er wordt niet (nooit) naar de oorzaken gekeken, neen, de eerste reactie is: die staking is illegaal! Na het verbieden van politieke partijen, kranten, tijdschriften, radiostations, jeugdorganisaties, amnestiebewegingen, hulpgroepen voor politieke gevangen, ligt nu het stakingsrecht onder vuur.
Voor de eerste maal in de geschiedenis wordt onderscheid gemaakt tussen wettelijke stakingen en niet wettelijke stakingen. De stakers zijn voor zelfbeschikking, ETA is voor zelfbeschikking, dus de stakers zijn van ETA. Dit is de logica van het Spaanse intellect.
Het wordt moeilijk om een objectief verslag uit te brengen, want de enige objectieve krant Gara, staakt als enige mee en verzorgt geen berichten vandaag.
De Baskische regering die met lede ogen de staking aangekondigd zag, spreekt van een lage opkomst. De nationalistische vakbond LAB spreekt van een hoge opkomst, ondanks de vele intimidaties.
Nog voor de staking goed en wel begonnen was, waren er al 3 arrestaties. Het totaal is intussen (15.00u) opgelopen tot 24 en 2 gewonden.
"Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog, in 1939, liep voor mijn vader de militaire dienst van 2 jaar af. Hij was Frans Staatsburger van Baskische nationaliteit, afkomstig uit Altzürükü in de provincie Zuberoa. Omdat Frankrijk de Maginotlijn niet tijdig had klaargekregen dienden o.a. Franse burgers de Nazis tegen te houden. Hiervoor werden "geliefde medeburgers" uit Baskenland, Bretagne en Corsica en andere "kornuiten" gebruikt. Enige tijd hielden ze stand, maar de grote meerderheid sneuvelde. Van het peloton van mijn vader bleven er vier in leven. Nazieofficieren gaven hun soldaten het goede voorbeeld hoe oorlogsgevangenen behandeld dienden te worden. Mijn vader kon gedurende korte tijd ontsnappen uit het derde kamp waarin hij werd ondergebracht. De officier van dienst feliciteerde hem bij terugkeer met de ontsnapping, maar de regels verplichtten hem te straffen: Twee weken op water en brood. Maar bij de nazis kregen militaire tegenstanders geen slagen en werden ze niet aan foltering onderworpen.
Ikzelf zit nu bijna 12 jaar in Spanje gevangen, een "democratisch" land (Hier is Parot aan het woord in 2002). Bij mijn arrestatie werd ik gedurende vijf dagen en nachten zonder ophouden gefolterd, zonder eten, te weinig drinken en geen seconde de gelegenheid om te slapen. Ze kwamen in stilte naar me kijken, zonder zich te identificeren, 12 à 15 Franse politiemannen in burger, "medeburgers" die mij in handen van buitenlandse folteraars lieten. Mijn Staat kwam kijken en zweeg. Het waren "democraten". Maar zij hadden zeker weinig Nazis tegengehouden
Dan kwam er een "democratische" magistraat van een uitzonderingsrechtbank, het Hooggerechtshof, kind uit de beruchte Franco-dictatuur. Ze zeiden me met het hoofd te knikken bij een affirmatief en van links naar rechts bij een negatief antwoord. Vanaf die dag tot op heden krijg ik slagen te verduren van "democratische" Guardias Civiles, word ik afgeranseld door "democratische" gevangenisbewakers, krijg ik doodsbedreigingen, beledigingen, sancties en worden er "spelletjes" gespeeld met mijn familieleden. Van de 12 jaar gevangenis zat ik er 10,5 in afzondering, met fysieke, psychische en sociale ravage tot gevolg. Alles uit puur "democratisch" sadisme. Op 28 mei 2001, in de gevangenis van Córdoba, waar ik sinds oktober 2000 verblijf, werd ik op een ogenblik dat ik gefouilleerd werd, met het gezicht naar de muur en met armen en benen gespreid, langs achter aangevallen door 8 bewakers die me begonnen te slaan uit puur "democratisch" sadisme. Ze lieten me bewusteloos achter op een "bed". Ik diende klacht in bij een rechter in Córdoba, maar mijn klacht werd verworpen en nu spant diezelfde "democratische" magistraat een proces tegen me aan voor deze "aanslag".
Zoals zovele andere Baskische krijgsgevangenen zou ik een boek kunnen vullen met allerlei sadistische voorvallen die véél erger zijn dan wat mijn vader onder het naziregime te verduren kreeg in de kampen in Duitsland en Polen. Mijn vader leefde in deze kampen (die géén uitroeiingkampen waren) onder de regels van de Conventie van Genève. Ik echter leef, zoals vele andere Baskische politieke gevangenen in Spaanse "democratische" gevangenissen. Beiden wilden en willen ze onderdrukken, vernederen, onder de voet lopen. Geen van beiden lukte erin ons het hoofd te doen buigen. Gisteren waren het nazis, vandaag zijn het "democraten". Wat is het verschil?
Baskische gemeenschap geweldadig door elkaar geschud
Joxe Arregi Izagirre +13 februari 1981
De tragische dood van Joxe Arregi Izagirre op 13 februari 1981 schudde de Baskische gemeenschap geweldadig door elkaar.
De inwoner van Zizurkil werd op 4 februari 1981 gearresteerd en overgebracht naar de Dirección General de Seguridad de la Policía te Madrid. Hij verbleef hier 9 dagen incomunicado (volledig afgezonderd, geen advocaat, enz ), overgeleverd aan willekeur.
De vooravond van zijn overlijden werd hij naar het Hospital Penitenciario van Carabanchel, de ziekenboeg, overgebracht. Het medische rapport zal ik niet aanhalen, want het is te verschrikkelijk.
Drie politieke gevangenen, Iñaki Agirre ETA (pm), Xose Lois Fernández González (GRAPO) en Lois Alonso Riveiro (PCE), waren getuige bij zijn aankomst in de ziekenboeg. Het relaas werd op een kladbriefje door de tralies naar buiten gegooid: Fysisch totaal afgemaakt, onherkenbaar, hevig rillend over het gehele lichaam, nauwelijks in staat te ademen, mompelende Joxe Arregi enkel zinnen, waardoor we hem konden identificeren. Zijn ogen waren bont en blauw geslagen. Het rechteroog vertoonde een enorme bloeduitstorting. Armen en benen waren angstwekkend opgezwollen. Ik heb verschrikkelijke dorst, mompelde hij. Op hun vraag hoe het er aan toegegaan was, antwoordde hij: Oso latza izan da, het was verschrikkelijk. Ze hebben mij onderste boven gehangen aan de ijzeren staaf, en sloegen er vrijwel overal op los, maar vooral op de onderkant van mijn voeten. Ze verbrandden (tot in de tweede graad) mijn armen en benen en lichaam. Waarmee ze dat deden, weet niet. Op de grond sprongen zij om beurten op mijn borst Hij kon niet meer verder praten en stortte in elkaar. De 3 gevangenen hielpen hem omkleden, waarbij ze verscheidene bloeduitstortingen overal op het lichaam zagen. Vele plaatsen waren zwartgeblakerd (ernstige brandwonden), en veel brandwonden begonnen te verzweren.
De volgende ochtend was zijn toestand nog verergerd. Hij murmelde: Nik uste diat hiltzekotan nagoela, ik denk dat ik sterf.
Ik stop hier het huiveringwekkende getuigenis, want er is niets menselijks aan, maar het komt wel op de palmares van de Benemérita zoals de Guardia Civil genoemd wordt (vertaling van benemérita: verdienstelijk, prijzenswaardig).
De directeur-generaal van de Politie, José Manuel Blanco, verklaarde dezelfde dag van het overlijden van Joxe Arregi Izagirre aan Radio Nacional, dat de gevangene nooit voorwerp geweest was van slechte behandeling tijdens de ondervraging.
Volgens de Commissie voor de Mensenrechten te Madrid hebben 73 politieagenten deelgenomen aan, wat ik noem, de lynchpartij. Slecht twee werden in staat van beschuldiging gesteld en beide werden vrijgesproken. Later kregen zij toch 7 maanden cel (vergelijk met het volgende: een Baskische jongere die een papiercontainer op straat in brand steekt, krijgt maar dan 7 jaar cel.)
Overal geprezen om zijn eerlijkheid en zijn ethisch gedrag
Juan María Bandrés Molet °12 februari 1932
Juan María Bandrés Molet (San Sebastián, 12 februari 1932) is advocaat en politicus. Hij was senator in 1977 en volksvertegenwoordiger van 1979 tot 1989 in de Cortes voor de partij Euskadiko Ezkerra.
Tijdens de burgeroorlog moest zijn familie, zoals zoveel anderen in Baskenland, zich in veiligheid brengen en pas na de oorlog konden zij zich terug in hun geboortestad vestigen. Na zijn studies aan de Universidad de Santiago de Compostela in 1952, vervulde hij anderhalf jaar zijn dienstplicht in het Hospital Militar van Tetuán (Afrika).
Na zijn legerdienst vestigde hij zich als onafhankelijke advocaat in San Sebastián. Vanaf 1964 verdedigde hij in meer dan 15 processen de jonge militanten van ETA voor het Tribunal de Orden Público (uitzonderingsrechtbank van 1963 tot 1977), wegens illegale propaganda en niet-gewelddadige acties. Na de moord op de folteraar Melitón Manzanas in 1968, en het daaropvolgend uitroepen van de staat van beleg, werd Bandrés voor 3 maanden gedeporteerd naar Purchena (Almería). Na zijn deportatie zette hij onverminderd en onvermoeibaar de verdediging verder van al wie in Baskenland door de repressie van Franco getroffen werd. In het Proces van Burgos (1970) nam hij de verdediging op zich van Jokin Gorostidi en Itziar Aizpurua. Op vraag van familieleden en vaak belangloos trad hij op als bemiddelaar bij de vrijlating van gegijzelden door ETA (in februari 1973 bij ondernemer Felipe Huarte, bijvoorbeeld). In 1994 stopt hij zijn advocatenpraktijk. Hij wijdt zich volledig aan de verdediging van de rechten van de mens, als voorzitter (1995) van de CEAR-Comisión Española de Ayuda al Refugiado (commissie voor hulp aan vluchtelingen).
Na de ontvoering van de ondernemer Javier de Ybarra door ETA op 20 mei 1977, kwam hij weer tussen als bemiddelaar voor zijn vrijlating, ditmaal zonder succes. Toen op 22 juni 1977 het lijk teruggevonden werd op de Monte Gorbea, brak hij definitief alle relaties met ETA, samen met nog een paar andere intellectuelen en Baskische politici, onder wie Mario Onaindía.
Gedurende de Transición (overgang naar democratie) werd hij overal geprezen om zijn eerlijkheid en zijn ethisch gedrag. Meermaals werd hij opgeroepen om als tussenpersoon of als bemiddelaar op te treden in vredesgesprekken tussen ETA en de regering (in 1975 onder Manuel Fraga Iribarne, wat later onder Adolfo Suárez met als resultaat politieke amnestie in 1977). Onder de vleugels van Binnenlandminister, Juan José Rosón Pérez, nam hij samen met Mario Onaindía deel aan de gesprekken die geleid hebben naar de vrijlating en de sociale reclassering van opgesloten Etarras, die zich niet bezondigd hadden aan bloeddelicten. Dit gegeven zou later leiden naar de ontbinding van ETApm (VII Asamblea) op 30 september 1982 en de integratie van die organisatie in de politieke partij Euskadiko Ezkerra.
Vermeldenswaard is nog dat hij tegen de Constitución de 1978 stemde, omdat hij er te weinig verwachtingen en te weinig toekomstperspectieven in zag voor het Baskische volk.
De snelheid en de omvang waarmee Baskische nationalisten worden aangehouden, maken het voor mij bijna onmogelijk om nog gelijke tred te houden bij het opstellen van mijn berichtjes.
Eerst werd Arnaldo Otegi, het bekendste gezicht van Batasuna, op 6 juni 2007 gearresteerd. Daarna volgde de arrestatie van praktisch de volledige koepel van de partij op 5 oktober 2007 te Segura. Op 4 februari 2008 volgden Patxi Urrutia en Pernando Barrena. Tussenin werden nog een aantel enkelingen aangehouden. Na de manifestatie van 10 februari 2008 werden 4 arrestaties verricht. Vanmorgen vroeg, 11 februari 2008, werden de laatste leden van het dagelijkse bestuur van Batasuna opgepakt, samen met de nieuwe bestuursleden die een voorlopige directie vormden. Het gaat hier om 14 personen: Karmelo Landa, Sonia Jacinto, Jesús María Agirre Arrobare, Aitor Aranzabal, Mikel Etxaburu, Eusebio Lasa Altuna, Peio Xabier Gálvez, Mikel Garaiondo, Ioseba Zinkunegi, Josetxo Ibazeta, Iñigo Valdakalonge, Jose Manuel Jurado en Karmele Aierbe. De veertiende werd opgepakt in Córdoba en het zou om Nuria Zugarai gaan.
Het totaal moet nu al opgelopen zijn tot tegen de 50, en ik spreek alleen over arrestaties bij de politieke partij Batasuna. Het proces tegen die partij, voorzien voor 21 april 2008, wordt het zoveelste monsterproces.
Het Spaanse blad, Interviú, komt op 11 februari 2004 met een verhaal waarin ze beweren dat leiders van de PP (van president Aznar) en van diens "halfzus" de UPN van Navarra (president Sanz) tussen 1998 en 2002 steun kregen van het Regime van Sadam Hussein, "als compensatie voor de pogingen die hun politici deden om het handelsembargo op te heffen". Aan het hoofd van dit complot zou de Spaanse ambassadeur in de Verenigde Staten, Javier Rupérez staan. Hij sprak enkele jaren geleden oorlogstaal toen het parlement van de staat Idaho een verklaring ten voordele van het zelfbeschikkingsrecht van Euskal Herria goedkeurde.
Als lid van het complot wordt Ricardo de León genoemd, gedelegeerde van de Spaanse Regering in Baskenland, die zou gewerkt hebben via een stichting die "Humanisme en Democratie" heet en die Spaanse subsidies ontving voor de "heropbouw" van Irak. Verder wordt de onderneming Tobacco genoemd waarin de Regering voor 20 % de dienst uitmaakt en die een commercieel akkoord had met de Irakese Tabaksindustrie waar de zoon van Tarek Aziz aan het hoofd staat.
Manifestatie tegen het conglomeraat van de onmacht Bilbao 10 februari 2008
De grootste Spaanse democratische wonde (het internationale recht op zelfbeschikking) wordt, na eerst nog wat zout in de wonde te hebben gestrooid, brutaal afgeplakt met een dictatoriale pleister (repressie en verbod). Van een doeltreffend ontsmettingsmiddel (de dialoog) is men sinds juni 2007 afgestapt. Als er geen ontsmettingsmiddel gebruikt wordt, begint de wonde na verloop van tijd te stinken. De huistekenaar Tasio van de krant Gara heeft er een mooie cartoon over gemaakt.
Daarom wordt de democratie in Spanje ook democratuur genoemd.
Magistraat Baltasar Garzón (rechterlijke macht) voert, zonder in achtneming van de scheiding der machten, de politieke directieven uit van de socialistische regering (uitvoerende macht), en verbiedt twee politieke partijen, AVN en EHAK, één maand voor de verkiezingen van 9 maart 2008. Het Hooggerechtshof (rechterlijke macht) houdt het bij een verbod van deelname aan die verkiezingen. Zij durven het waarschijnlijk niet aan de partijen te verbieden uit schrik voor Straatsburg.
De beweging die ijvert voor het internationale recht op zelfbeschikking heeft voor vandaag, 10 februari 2008, een protestmanifestatie uitgeroepen om 12.00u te Bilbao.
Magistraat Baltasar Garzón (rechterlijke macht) verbiedt, volgens de politieke directieven van de socialistische regering (uitvoerende macht), de manifestatie. De scheiding der machten is een conglomeraat van onmachten geworden. Garzón betrekt er ook de regering van de Baskische Autonomie Gemeenschap bij. Zij moeten de Ertzaintza (de Baskische politie) de opdracht geven om, met alle mogelijke middelen, de manifestatie te verhinderen en de staat van beleg, de uitzonderingstoestand, bestendigen. Wat zal de grootste partij, de PNV, doen? Zij hebben altijd de mond vol over het onaanvaardbare van het verbod, maar hebben zij er ooit iets aan gedaan? Sturen zij de Ertzaintza om op het eigen volk in te beuken? Waarschijnlijk wel, want Lakua, de Baskische regering, was er als de kippen bij om aan te geven dat de betoging verboden was. Ze zijn zich al aan het indekken.
Verbieden is echter niet genoeg. Wie het waagt om toch op te stappen, zal door de stoottroepen bestookt worden met traangas, spray, knuppels en rubberkogels, gearresteerd worden en in een dwangbuis gestopt worden. Met een brutale pleister zal de etterende wonde worden afgesnoerd, tot de stinkende etter uitbarst.
De manifestatie
Kwart voor twaalf had de Ertzaintza de verzamelplaats van de manifestatie al ingenomen. Overal overvalwagens en tot de tanden gewapende, uit Lakua, telegeleide robotten. In de zijstraten had zich intussen al een massa volk verzameld om deel te nemen aan de manifestatie, onder de slagzin: Por los derechos de Euskal Herria, Stop al estado de excepción" (Voor de rechten van Euskal Heria, Stop de uitzonderingstoestand.
De Ertzaintza had al meerdere malen gechargeerd, onder andere toen manifestanten zich langs de Gran Vía een weg baanden naar het verzamelpunt op de Plaza Aita Donosti. Maar het bezettingsleger had alle toegangswegen hermetisch afgesloten. Overal plaatsten manifestanten containers over de weg. De spanning was te snijden.
Om 12.20u werd geopteerd om een zitstaking te houding net voor het politiekordon. De Ertaintza chargeerde omstreeks 12.45u. Zij rukten de pancartes uit de handen, en begonnen aan hun geliefkoosde bezigheid, het hanteren van de wapenstok. Omstreeks 13.20u werden de eerste containers in brand gestoken. Op dit ogenblik is het aantal arrestaties nog niet bekend. Maar geen nood, de komende dagen zullen de notitieblokjes wel vol komen te staan.
De duizenden nationalisten hebben het verzamelpunt niet bereikt (dit was voor de regimepers de belangrijkste gebeurtenis van de dag), maar een massale manifestatie is het wel geworden. De plaats is ondergeschikt.
De PNV keek toe vanuit hun ivoren regeringstoren hoe de eigen Ertzaintza, op hun bevel, het eigen volk neersabelde. De ooit zo trotse nationalistische partij is verworden tot een hansworst van de socialistische ministers van oorlog, en dit voor een bord linzensoep. Zielig! Die collaborateurs kunnen nu hun spandiensten aanbieden door aan Zapatero, de nationale socialist, de namen van de betogers te verklikken.
Meer dan 80 vertegenwoordigers uit diverse culturele en sociale verenigingen hadden op 18 januari 2008 een nieuw burgerplatform opgericht met als doel steun te verlenen aan het recht op beslissen. Hun objectief is, via hun webstek, zoveel mogelijk steun te verwerven voor een grootse burgermanifestatie op 10 februari 2008 in het Kursaal te Donostia.
Op de burgermanifestatie in het Kursaal te Donostia zijn meer dan 1.000 personen komen opdagen om het manifest te ondertekenen. Juan María Atutxa, de voormalige voorzitter van het Baskische parlement was er met de boodschap: Er is geen enkele macht die de wil van het volk kan stoppen.
Opmerkelijk was de boodschap van Alfons López Tena, lid van de Consejo General del Poder Judicial (De Algemene Raad van de Rechterlijke macht), die uit Catalunya was gekomen: Er moet gewerkt worden zodat in Europa, de Spaanse staat, de Baskische staat en de Catalaanse staat op hetzelfde niveau kunnen komen.
Vamos a decidir porque es nuestro derecho ► Wij zullen beslissen omdat het ons recht is
Vamos a decidir para abrir el camino de la paz ► Wij zullen beslissen om de weg naar vrede te openen
Vamos a decidir para abrir el camino de la Normalización Política ► Wij zullen beslissen om de weg naar politieke normalizering te openen
Vamos a decidir para elegir nuestro propio futuro en libertad ► Wij zullen beslissen om onze eigen toekomst in vrijheid te kiezen
Zij onderstrepen dat het uitoefenen van dit recht zal helpen om vrede te bereiken, als die vrede gebaseerd is op een finale dialoog die ondubbelzinnig het einde van het geweld als voorwerp heeft, zodat ETA er toe overgehaald wordt de wapens neer te leggen. Dit moet gepaard gaan met een gebaar van menselijkheid, met het verdwijnen van alle uitdrukkingen en manifestaties van geweld, met verzoening van de gemeenschap gebaseerd op de herinnering van de slachtoffers van alle geweld.
Barça es més que un club Barcelona is méér dan een club Oleguer Presas Renom De kop van Jut 10 februari 2007
CF Barcelona is méér dan een club. Het was en is het symbool van een natie. De Francodictatuur wist niet wat ze aanmoesten met Barça dat uitgroeide tot het symbool van de anti-Franco strijd in Catalonië. In die periode hoorde men ook dat Barça méér dan een club was. Toen de beroemde Alfredo di Stefano voor Barça tekende, weigerde Madrid hem een arbeidsvergunning te verlenen. De Argentijn kon daarna wel onmiddellijk, met arbeidsvergunning, naar Real Madrid! Voor de politiek ongeschoolden: op het Spaanse Schiereiland was/is voetbal "politiek". Tijdens de dictatuur kon de Catalaanse club rekenen op supporters uit héél Spanje, voornamelijk republikeinen die in Barça een alternatief zagen voor de centralistische politiek van Madrid, die ze "niet genegen" waren. Barça hengelde ook nooit naar de titel "Real" (Koninklijke). In tegendeel! Toen op 14 juni 1925 een muziekband in het toenmalige stadion "Les Corts" de "Marcha Real" ten gehore bracht, volgde er een fluitconcert van de 14.000 toeschouwers! Gevolg: Het stadion ging voor zes maanden dicht en voorzitter Hans Gamper werd voor een seizoen verbannen naar Zwitserland!
Barça staat in deze moderne voetbaltijden nog steeds voor de "Catalaanse waarden". De Engelse journalist Jimmy Burns sprak in zijn boek al over "Barça, de passie van een Volk". (De Spaanse emigranten sloten aan bij "Español".) Behalve tijdens de dictatuur was de taal in de club het Catalaans. In de kapiteinsband prijkt de Catalaanse vlag. De club steunde ook de autonomiestatuten, zowel in 1931 als in 1979 (na de dictatuur) en recent nog eens in 2005. Dit leverde de toenmalige clubvoorzitter, Jordi Pujol, het grootst mogelijke eerbewijs op dat de Regering van Catalonië uitreikt: Het "Creu de Sant Jordi", het Kruis van San Jordi. Johan Cruijff noemde zijn oudste zoon Jordi en stal daarmee de harten van alle rechtgeaarde Catalanen (die hun oudste zoon ook zo noemen).
Met de komst van de huidige "presi" Laporta kwam er plots schot in de "Catalaanse selecties" onder de slagzin, "een natie, een selectie". Hierbij kreeg hij o.a. de steun van één van zijn spelers, Oleguer Presas Renom.
Oleguer Presas Renom (Sabadell, °02.02.80) is een vreemde eend in de huidige voetbalbijt. Voor hem haalde het plezier in het voetbal steeds de bovenhand op het geldgewin. Hij speelde eerst voor UEA Gramenet. De verdediger maakte zijn officiële debuut voor FC Barcelona op 13 november 2002 tegen Galatasaray in de UEFA Champions League. Hij is licentiaat Economische Wetenschappen. Sinds de komst van Frank Rijkaard als trainer is Oleguer een vaste waarde. In 2005 en 2006 werd Oleguer met de Catalaanse voetbalclub kampioen van Spanje. In 2006 won hij bovendien de UEFA Champions League. Op 30 maart 2006 publiceerde Oleguer zijn eerste boek, "Cami d'Itaca" (De weg naar Ithaka). Hierin behandelde hij uiteenlopende onderwerpen zoals jeugd-anorexia, strijd tegen het fascisme, de rol van Spanje in de beide Golfoorlogen, etc. De voorstelling gebeurde in een kraakpand en Oleguer omschreef de ETA-aanslag op Admiraal Carrero Blanco in 1973 als: "De dag dat Carrero Blanco de wedstrijd hoogspringen won. Iedereen dacht dat met de dood van de hond (Carrero Blanco) ook de hondsdolheid (dictatuur) zou verdwijnen, maar alles bleef bij hetzelfde".
Oleguer bemoeide zich ook met de Zaak van de Baskische hongerstaker, Iñaki de Juana Chaos. Op 9 februari 2007 schreef hij een artikel in het Catalaanse weekblad "La Directa", dat ook gepubliceerd werd in de Baskischtalige krant Berria. Oleguer zegt over dit probleem het volgende:
"Ik heb de zaak Iñaki de Juana Chaos willen aangrijpen om de zogezegde rechtsstaat te bekritiseren, en om de onafhankelijkheid van de rechtsspraak en van de politiek in vraag te stellen. De rechtsstaat vertoont verscheidene zwarte punten die me doen twijfelen. Er hangt een geur van hypocrisie aan."
Op 10 februari 2007 stond de regimepers vol met hatelijkheden tegen Oleguer.
De gigant in sportkledij, KELME, zegde meteen het contract op dat Oleguer bij hen had lopen. Daarop volgde een campagne tegen KELME, met op 2 dagen tijd méér dan 18.000 ondertekenaars van het ordewoord in het Catalaans:
"Kelme m'ha perdut com a client" "Kelme heeft mij als klant verloren".
Oleguer krijgt volop steun van de Catalaanse republikein Josep-Lluís Carod-Rovira en diens partij, ERC. Ze zeggen dat Oleguer het slachtoffer is van een golf van "Catalanafobie". Trainer Frank Rijkaard vermijdt uitspraken te doen. Een supporter van Athletic Bilbao beloofde in de krant Gara Oleguer, bij zijn volgend bezoek aan San Mamés (de voetbaltempel van Athletic Club de Bilbao), op de "gepaste manier" te ontvangen. Dat wordt een ovatie voor een tegenstander in het spel, maar een broeder in de strijd.
Opnieuw verbiedt Spanje democratische politieke partijen uit Baskenland. Opnieuw wordt een belangrijk deel van het Baskisch electoraat uitgesloten van deelname aan de verkiezingen. Na een eerder verbod op de partij Batasuna en opvolgende partijen van de Baskische linkse onafhankelijkheidsbeweging sinds 2003 worden alle partijen die de optie van een linkse en onafhankelijke Baskenland vertegenwoordigen stelselmatig verboden - verbied Spanje nu de partijen EHAK en ANV. Terwijl Spaanse politici van de Baskische onafhankelijkheidsbeweging eisen dat zij enkel nog democratische middelen gebruiken om hun doel te bereiken, maken ze het diezelfde beweging onmogelijk om zelfs maar aan verkiezingen deel te nemen. De zogenoemde 'Transitie' de overgang van de dictatuur naar een parlementaire democratie - is niet alleen nooit voltooid maar wordt zo ook gedeeltelijk weer teruggedraaid.
De Acción Nacionalista Vasca, de ANV, dateert van voor deze 'transitie', zelfs van voor de Spaanse burgeroorlog en de daaropvolgende dictatuur. De ANV is een linkse partij die zich in 1930 afsplitste van de rechtse Baskische nationalistische beweging. Zij aan zij met onder andere de Spaanse sociaaldemocraten vocht zij voor, tijdens en na de Burgeroorlog tegen het fascisme van het Francoregime. De kleine en pas opgerichte ANV was een trouwe verdediger van de uiteindelijk door Franco omvergeworpen tweede republiek. De partij nam met vier bataljons deel aan de strijd en 550 ANV leden stierven in de verdediging van de republiek. In de laatste jaren van die republiek nam de ANV zelfs zitting in de Baskische regering en na de overwinning van de fascisten nam de ANV samen met de sociaaldemocraten zitting in meerdere Baskische regeringen in ballingschap en comités ter voorbereiding op de terugkeer van de democratie in Spanje.
De ANV is het gewend om verboden te zijn, zij is veertig jaar lang illegaal geweest. Maar zij had nooit kunnen verwachten dat haar voormalige strijdmakkers van de PSOE meer dan dertig jaar na de dood van de dictator zouden samenspannen met de erfgenamen van die dictator om de partij opnieuw te verbieden.
De ANV staat voor een linkse en onafhankelijke Baskenland. De ANV wil dat doel op democratische wijze bereiken zij verwerpt in haar statuten het gebruik van geweld - en eist van Spanje dat zij haar politieke systeem zo aanpast dat dit ook mogelijk is. De ANV eist, met andere woorden, dat de Basken zelf hun politieke toekomst mogen bepalen. Madrid reageert met een verbod. Niet alleen op de ANV maar op elke organisatie die deze doelen nastreeft. Het argument is dat deze organisaties de doelen van ETA nastreven zonder de door ETA gehanteerde middelen te veroordelen. Daarmee worden niet alleen de door ETA gebruikte middelen verboden, maar ook de door haar nagestreefde doelen. Dat heet politieke vervolging. (Bron: Baskenland Informatie Centrum)
Nadat de magistraat van de Audiencia Nacional, Baltasar Garzón, op 8 februari 2008 de schorsing decreteerde, gedurende 3 jaar, van alle activiteiten van de nationalistische politieke partijen ANV en EHAK, en een aanklacht indiende tegen 38 personen wegens vermeende integratie in een gewapende organisatie, had het Hooggerechtshof diezelfde dag 5 uur nodig om te delibereren over de eis tot opschorting (eigenlijk verbod) van beide partijen. Het Hooggerechtshof heeft het ANV verboden aan de verkiezingen deel te nemen en vraagt de stopzetting van alle publieke financiering.
Op 9 februari 2002 weigert de Provinciale Rechtbank van Araba-Alava de voorlopige in vrijheidstelling van de politieke gevangene Sergio Fernandez Atauri "Regi", die aan een zware en ongeneeslijke ziekte lijdt (Aids).
Regi werd op 10.11.98 door de Ertzaintza gearresteerd omdat hij nog een straf van vier jaar moest uitzitten voor ordeverstoringen. Op 24 december 1999 botste hij tijdens een voetbalwedstrijd in de gevangenis, tegen een andere gevangene aan en beiden liepen "snijwonden" op. De medegevangene deelde Regi meteen mee dat hij seropositief was, maar de gevangenisdirectie oordeelde dat de wonden enkel schoongemaakt moesten worden. In een tijdspanne van zes maanden waren de tests twee keer negatief, maar in juli 2000 bleek het resultaat plots HIV-positief te zijn. Tot wat "ordeverstoring" kan leiden
De magistraat van de Audiencia Nacional, Baltasar Garzón, heeft vandaag 8 februari 2008 de schorsing gedecreteerd, gedurende 3 jaar, van alle activiteiten van de nationalistische politieke partijen ANV en EHAK. Deze schorsing kan over drie jaar verlengd worden met nog eens 5 jaar. Bovenop dit decreet komt de sluiting gedurende 3 jaar alle mogelijke lokalen en centra die aan beide partijen toebehoren. Alle bankrekeningen worden afgesloten, alsook water, gas, elektriciteit, telefoon en webstek. Ook de toelage aan deze politieke partijen wordt opgeschort.
Door dit vonnis kunnen beide partijen niet deelnemen aan de verkiezingen van 9 maart 2008. Daar was het om te doen. Enkel daarom!
Het vonnis heeft voorlopig geen effect op de verkozen afgevaardigden in het Baskische parlement en in de gemeenteraden.
Intussen is het Hooggerechtshof nog altijd aan het delibereren over illegalisering van beide politieke partijen. Er moet toch een beetje schijn van democratie hoog gehouden worden.
Nadat Garzón gisteren, 7 februari 2008, opdracht gaf om Pernando Barrena en Patxi Urrutia (bestuursleden van Batasuna) op te sluiten, is vannacht om 00.20u een bom ontploft aan de rechtbank van Bergara. Er is grote schade aan het gebouw, en alle ruiten in de omgeving zijn gesneuveld. ETA waarschuwde met een anoniem telefoontje om 23.57u.
Megaproces tegen de Baskische jeugd 7 februari 2005 27 april 2005
In het Hooggerechtshof te Madrid ging op 7 februari 2005 het proces van start tegen een groep van 42 Baskische, radicale jongeren in de zaak "Jarrai-Haika-Segi" (de achtereenvolgende namen van hun organisatie.) Zij worden beschuldigd van "Kale Borroka" het Baskische woord voor "straatgevecht". Als de politie het te bont maakt tijdens een protest tegen een aanhouding, een zelfmoord van een gevangene of het verongelukken van een familielid op weg voor een gevangenenbezoek in het verre zuiden, dan gooien deze jongeren met stenen, steken een straatcontainer in brand of een muntautomaat. Ook wel een lijnbus. Komt de Spaanse Marine pronken in de stad Donostia dan krijgt de façade van hun gebouw dezelfde flessen verf toegeworpen als de kleuren van de Spaanse vlag die er (véél te groot) hangt uit te dagen Op het grondgebied van Spanje en in elk ander land valt dit onder vandalisme. Zijn de daders Baskische jongeren dan wordt datzelfde feit plots "terrorisme"!
Later op het jaar, en wel op 21 november 2005, komt dan de Zaak 18/99 aan bod, waarin alle volwassenen figuurlijk een kopje kleiner gemaakt zullen worden.
Arnaldo Otegi, Batasuna-woordvoerder, vergelijkt dit proces met dat van Burgos, in 1970, in de einddagen van de Francodictatuur, waarbij 16 ETA-militanten terechtstonden voor de dood van de politieke politie in Gipuzkoa, Melitón Manzanas (*): "Daarna volgde het Autonomiestatuut van Gernika dat nu precies 25 jaar oud is. De kinderen die toen werden geboren staan nu terecht! Toen zegden we dat het pact tot niets zou leiden. Op dit ogenblik zien we de vruchten van dit statuut dat anderen voor ons Volk bedongen: gevangenis, arrestaties, foltering en processen voor het Hooggerechtshof. Een resumé van de geschiedenis van ons Volk van de laatste 25 jaar."
(*) Manzanas was al tijdens de Tweede Wereldoorlog doende in Baskenland. Joden die door Baskische mugalaris over de grens werden gesmokkeld, leverde hij uit aan de Gestapo als ze gevat werden. Na de Burgeroorlog werd hij Inspecteur van de Sociale Brigade van de Spaanse Politie in Gipuzkoa. In deze functie verwierf hij faam als folteraar. Er werd verteld dat hij de pijnkreten van zijn slachtoffers op band opnam en ze dan via een radiowagen in het dorp van het slachtoffer liet horen.
Meer dan 100 sympathisanten hadden zich vanuit Baskenland verplaatst naar Madrid maar het overgrote deel mocht of kon niet binnen. (De plaatsen waren al bezet, o.a. door leden van "Slachtoffers van het Terrorisme", die absolute voorrang kregen! ) Het was vooral voor de familie, hoewel achter glas, een prettig weerzien met de 23 jongeren die nog steeds vastzitten in deze zaak. Ondanks de zware straffen die de beklaagden boven het hoofd hangen, werd er gelachen en gesprongen en, tot groot ongenoegen van iedereen, werd dit op de nationale tv uitgezonden. Ze omhelsden elkaar omdat sommigen elkaar al 4 jaar niet meer gezien hadden. De rechter kon zijn ergernis niet verborgen houden. Alle beklaagden droegen hetzelfde knalrode T-shirt met de tekst:
"Eskubide zibil eta politikoen defentsan, gazteria aurrera" vrij vertaald "Wij verdedigen de burgerlijke en politieke rechten. Jongeren Vooruit!"
De Spaanse pers was woest over de "vertoning" en Alfonso Ussia in de akelige krant "La Razón", spreekt zelfs over "de ratten van Jarrai". Ussia zag zelfs enkele mooie meiden onder de beschuldigden: "Als sommigen slechts tot weinig jaren veroordeeld worden en daarna geen werk krijgen, kunnen ze zonder problemen overleven (hij verwijst hierbij naar het oudste beroep ter wereld)." Wansmakelijk. De krant "La Razón" is dan ook zowat het afschuwelijkste wat er in de mediawereld bestaat.
Op 7 februari 2004 werd bekend gemaakt dat Xarlo Etxezaharreta, bij de volgende kantonale verkiezingen van maart, het "partijvreemde" platform van linkse nationalisten uit Hazparne-Hasparren zal aanvoeren. Hij werd als "de beste kandidaat" weerhouden wegens het "consequente traject dat hij aflegde", en omdat hij steeds erg betrokken was bij de sociale, culturele en sportieve samenleving van Hazparne en van het hele Kanton. Xarlo geloofde steeds in het Zazpiak Bat (de zeven provincies, één) en hij was betrokken bij de creatie van Udalbiltza, het bestuursorgaan dat het dichtst bij de burger staat, namelijk de organisatie van gemeenteraden die zich verenigden om Baskenland te besturen. Hij was steeds een echte ambassadeur voor Euskalherria en een verbindingsteken voor de Baskische diaspora". Etxezaharreta was in 1998 al kandidaat voor dezelfde kantonale verkiezingen en haalde toen maar liefst 19,63 % van de stemmen.
Maar er was een probleem! Xarlo Etxezaharreta (*) werd op 28 september 2003 op het Iberische Schiereiland opgepakt op beschuldiging van "samenwerking met gewapende bende"! Hij werd opgesloten in de Madrileense gevangenis van Soto del Real. Zijn kop stak te ver boven het Baskische korenveld uit, en dan hang je op een dag! "Zijn kandidatuur is niet symbolisch, want zijn ideeën zijn niet opgesloten, en als hij zou verkozen worden, kunnen we hem naar Pau (hij heeft de Franse nationaliteit) halen voor de beëdiging", aldus de woordvoerders van het platform. Op 12 december 2003 schreven de Burgemeester en de raadsleden van Hazparne-Hasparren een brief naar President Chirac waarin ze opheldering vragen over de toestand van hun stadsgenoot, Xarlo Etxezaharreta, die opgesloten zit in de Madrileense gevangenis van Soto del Real. Ze vragen de Franse President tussen te komen bij de Spaanse autoriteiten, omdat het onderzoek in de zaak van deze vertegenwoordiger van de uitvoerende commissie van Udalbiltza geheim is. Ze zeggen dat, "Etxezaharreta van 1995 tot 2001 actief meewerkte aan de verbetering van de levenskwaliteit van de bevolking toen hij er raadslid was." De burgemeester en de raadsleden sluiten zich op deze manier aan bij het "Steuncomité Xarlo" dat de bedoeling heeft de reden van de arrestatie te weten te komen en de burgers uit de gemeente en de regio in te lichten.
De reden is duidelijk. Udalbiltza is een groep van Baskische raadsleden die zich verzamelden in dit platform, zoals dat al honderden jaren geleden gebeurde onder een eik in elke regio van Baskenland en waardoor Gernika bekendheid verwierf na de zinloze bombardementen op het einde van de Burgeroorlog. Toen werd, net als nu, de burgerdemocratie "gepakt. En dan nog wel door dezelfde fascisten!
(*) Xarlo Etxezaharreta, directeur van de abertzalepublicatie Kale Gorria, werd in de gemeente Abadiño (Vizcaya) door de Policía Nacional gearresteerd op zondag, 28 september 2003. Het arrestatiebevel werd uitschreven door magistraat Garzón (wie anders?), die hem er van beschuldigde geïntegreerd te zijn in ETA en deel uit te maken van het uitvoerende comité van de Asamblea de Electos de Batasuna (Assemblee van Batasuna-raadslieden). De arrestatie greep plaats omstreeks 20.00u toen Etxezaharreta als vertegenwoordiger van de Casa Cubana te Baiona (Cubaans Huis) deelgenomen had aan de viering van Internazionalista Eguna, dag van de internationalisten. Hij was op weg, met andere personen, naar de parking waar hij zijn wagen gestationeerd had.
Kale Gorria of De rode straat, wordt beschouwd als de opvolger van de verboden publicatie Ardi Beltzaof het zwarte schaap, van Pepe Rei (april 2001 gesloten). De arrestatie zou niets met het tijdschrift te maken hebben, maar alles met Udalbiltza.
Etxezaharreta werd al eens gearresteerd in 2001. Op de internationale luchthaven van Carrasco, Montevideo (Uruguay) werden op 12 november 2001 twee leden van Udalbiltza gearresteerd door de Inlichtingendienst van Uruguay: Loren Arkotxa (burgemeester van Ondárroa) en Xarlo Etxezaharreta (directeur van het tijdschrift "Kale Gorria"). Zij zouden "vervalste papieren" bij zich gehad hebben. Toch kwamen ze uit Argentinië waar dezelfde papieren geen problemen hadden opgeleverd! Ze reisden als vertegenwoordigers van de Confederación de Municipios Vascos (Udalbiltza) om een vergadering bij te wonen op 14 november in Montevideo. Zij werden beiden vrijgelaten omdat er geen enkele bewijslast was.
VIDEO Hommage aan Xarlo bij zijn terugkeer naar Hazparne, bij zijn vrijlating uit Soto del Real, 10 april 2004.
Internationale juristen klagen het politieke karakter van
monsterproces 18/98 aan 6 februari 2008
Een proces zonder misdrijf
Ongeveer 300 juristen, behorende tot het Iniciativa de Observación Internacional, die het proces 18/98 volgden, hebben op 6 december 2008 in Barcelona een rapport openbaar gemaakt waarin zij de onregelmatigheden en tekortkomingen van het proces aanklaagden.
Volgens dit rapport is het vonnis een confrontatie die de weg opent naar nieuwe begrippen zoals ongewapend terrorisme of pacifistisch terrorisme. Volgens de juristen, die overeenstemming bereikten over het rapport, werden tijdens het onderzoek de fundamentele rechten geschonden: regime van incomunicado, foltering, mishandeling en misbruik van conservatoire maatregelen. Zij klagen ook aan dat het recht op verdediging ernstig geschonden werd.
"Proces zonder misdrijf"
De woordvoerder van de Asociación Catalana para la Defensa de los Derechos Humanos, Rafael Calderón, één van de auteurs van het rapport, heeft in een persconferentie uitgelegd dat het proces zich vanaf de start baseerde op de premisse de volledige Baskische onafhankelijkheidsbeweging is ETA. Dit is de eerste maal dat er een proces gevoerd werd zonder misdrijf.
De woordvoerder van de Asociación Libre de Abogados de Madrid, Amalia Alejandre, heeft uitgelegd dat er al een beroep ingediend werd voor het Hooggerechtshof, daarna voor het Grondwettelijke Hof en tenslotte voor het Tribunaal voor de Rechten van de Mens in Straatsburg. Wij hopen dat in Straatburg gerechtigheid geschiedt.
De ex-president van de Asociación Europea de Abogados para la Democracia, August Gil Matamala, heeft gewaarschuwd dat het politieke leven in Spanje meer en meer onder de invloed komt van de justitie en dat de justitie meer en meer gepolitiseerd wordt, en zich heeft omgevormd tot een politiek interventie-instrument.
Als u het mij vraagt: geen fraai beeld van de Spaanse politiek en van de Spaanse justitie.
Het Hof heeft beslist: ·ZELFKASTIJDING· 6 februari 2006
Op maandag, 6 februari 2006, klasseert de Audiencia Provincial van Madrid definitief de klacht van de gefolterde Unai Romano. Volgens het Hof is er geen enkel aanknooppunt dat zou wijzen op een delict, gepleegd door de Guardia Civil. De opgelopen zware letsels zouden te wijten zijn aan zelfkastijding.
De advocaten van de Guardia Civil doen er nog een schepje bovenop en willen Unia Romano nu aanklagen wegens valse verklaringen.
De cartoon hiernaast, van de hand van Tasio in "Gara", toont dit duidelijk aan. De vertaling van de tekstballonnetjes is als volgt: "Het is zonneklaar dat hij zichzelf op de gummiknuppels van de ordestrijdkrachten gestort heeft...Bovendien bestaat het precedent van de zelfmoord van John F. Kennedy, die zijn hoofd voor de kogels wierp en zo een einde maakte aan zijn leven..."
Toevallig vonden in Barcelona op diezelfde 6 februari 2006 de "Dagen over Foltering" plaats, een congres ingericht door het Overkoepelend Orgaan ter Verhindering van Foltering, waaraan 400 personen deelnamen, waaronder TAT, (Torturaren Aurkako Taldea). Daar werd gevraagd dat Spanje het UNO-protocol zou ratificeren dat het land in 2005 ondertekende. Hierin staat dat in de arrestatiecentra steeds toezicht mag uitgeoefend worden door afgevaardigden van de Verenigde Naties. Maar de Regering Aznar wees alle aanbevelingen van de hand die de toenmalige verslaggever van de VN, de Nederlander Theo Van Boven (Universiteit van Maastricht) aan Spanje gaf. Van Boven sloot in een toespraak de Dagen in Barcelona af en vertelde daarbij over zijn bezoek aan Madrid in 2003 dat "erg gespannen" was en dat erg veel stof deed opwaaien: "Het leek erop dat de Spaanse autoriteiten geobsedeerd waren door de Baskische Kwestie. Ze wilden zelfs mijn bezoek plannen en sturen en zeggen welke plaats ik moest bezoeken (en welke niet ). Nadat hij zijn aanbevelingen geformuleerd had wilden ze Van Boven zelfs in diskrediet brengen! In de aanbevelingen stond o.a. dat het incomunicado-regime (isolatie) moest afgeschaft worden en dat de ondervragingen en zelfs de gehele periode van voorarrest gefilmd moesten worden. "Madrid verstuurde mijn aanbevelingen rechtstreeks richting papierbak! Amper een maand na mijn bezoek werd de strafwet gewijzigd: het incomunicado-regime werd gehandhaafd en de periode kon verlengd worden!"
Interview met Van Boven in Gara (06.02.06):
"Indien degenen die de kwaal van de foltering aanklagen voor het gerecht gedaagd worden, zal men de praktijken nooit kunnen uitroeien. In plaats van de klagers het zwijgen op te leggen, moet justitie de feiten tot op het bot onderzoeken. Wat in Spanje gebeurt (geen onderzoek instellen, maar klagers vervolgen) is een aanslag op de mensenrechten en zelfs op de democratie. De vorige regering (Aznar) ging frontaal in tegen mijn aanbevelingen en wat de regering Zapatero precies gaat doen is niet duidelijk. Het lijkt erop dat ze andere prioriteiten heeft, maar van regering veranderen wil niet zeggen dat ook het systeem meteen wijzigt. Het probleem van de foltering is zéér complex."
In Parijs wordt op 5 februari 2004 de Baskische politieke gevangene, Karlos Sáez de Egilaz (*), die opgesloten zit in La Santé, op zijn proces tot driemaal toe geboeid en uit de zaal gezet. Bij de eerste behandeling van de Spaanse vraag tot uitlevering, vroeg de advocaat de opschorting omdat er geen Baskische vertaling voorhanden was. Sáez de Egilaz begon zich daarop uit te kleden waarop hij, met de hulp van vier flikken, buiten vloog. Toen hij kort daarna opnieuw werd binnen gebracht begon hij met zijn hoofd tegen de glazen wand van de kooi te slaan waarop hij opnieuw verwijderd werd. Weer opnieuw binnen vroeg hij zijn advocaat zich terug te trekken omdat zijn taalrechten geschonden werden.
Eerder weigerden vier andere Basken, Aloña Muñoa, Ainhoa García Montero, Aitor García Justo en Xabier García Gaztelu, hun veroordeling in ontvangst te nemen, en ze gooiden de papieren op de grond, omdat er geen Baskische tolk was. Daarop begonnen ze te roepen: "Euskaldunak gara, ez espainolak", "Wij zijn Baskischsprekenden, geen Spaanstaligen". Zij kwamen ze uit het door Spanje bezette deel van Baskenland en begrepen ook de Franse tekst niet!
(*) KARLOS SÁEZ DE EGILAZ MURGOITIO alias "Kai" en "Beñat"
Karlos Sáez de Egilaz werd beschouwd als lid van het politieke apparaat van ETA. Hij werd in 1973 in San Sebastián geboren (hoewel gedomicilieerd in Beasain) en was militant van Gestoras pro Amnistía en Herri Batasuna, de politieke partij die hij in Brussel vertegenwoordigde. In maart 1999 vluchtte hij uit Beasain als gevolg van de arrestatie van een militant van Herri Barasuna, Mikel Egibar, die in verband gebracht werd met de ETA-leider Javier Arizkuren Ruiz, "Kantauri". Toen de Guardia Civil aanstalten maakte om Karlos Sáez de Egilaz in zijn woonst te arresteren, was hij al verdwenen. Karlos Sáez de Egilaz was verantwoordelijk voor Xaki, door magistraat Garzón beschouwd als het internationale apparaat van ETA. Hij werd uiteindelijk op 10 januari 2003 gearresteerd.
Pernando Barrena Patxi Urrutia gearresteerd 4 februari 2008
De Policía Nacional heeft vandaag, 4 februari 2008, Patxi Urrutia, een bestuurslid van Batasuna gearresteerd op vraag van Baltasar Garzón, die ook de arrestatie van Pernando Barrena, nog een bestuurslid van Batasuna verordende.
han informado fuentes de la lucha antiterrorista.
Urrutia werd al eens aangehouden, toen praktisch de volledige top van Batasuna werd gerarresteerd in oktober 2007 te Segura. Hij werd toen vrijgealten onder de borgsom van 24.000 euros.
Garzón beschuldigt Barrena en Urrutia van integratie in een terroristische organisatie en van recidivisme, omdat ze nog altijd spreken in naam van de verboden partij Batasuna.
Ook Unai Fano, raadgever van de partij, werd opgepakt.
Vandaag, 4 februari 2008, wordt Walter Luyten in zijn geboortestad Berlaar begraven. De rouwplechtigheid is om 11.30u in de parochiekerk van Sint-Pieter te Berlaar. Hij is op 20 oktober 1934 geboren en overleed na een slepende ziekte op 27 januari 2008.
Hoe komt het toch dat wij moeten teruggrijpen naar buitenlandse kranten om iets meer over die grote persoonlijkheid te weten te komen? Hij was onconformistisch, rechts, republikeins, antifascistisch, nationalistisch, integer, rechtlijnig, schalks en nog een paar dingen. Hij paste dus in niet veel kramen en nog minder in veel politiekcorrecte kranten.
Kepa Petralanda wijdde op 2 februari 208 een artikel aan hem in de krant Gara.
Walter Luyten no vio al rebelde presidiendo la república de Euskal Herria
No pudo ver hecho realidad su sueño de conocer antes de morir a un «rebelde» convertido en «presidente de la República de Euskal Herria». El ex senador flamenco por Volksunie y amigo de la causa vasca Walter Luyten falleció el pasado 27 de enero, a los 73 años de edad.
In 1972 bezocht hij, samen met voormalig volksvertegenwoordiger en later Europarlementslid Willy Kuijpers, de hongerstakers in de kathedraal van Baiona. Zoals José Luis Álvarez Txillardegi er vorig jaar nog op wees in Gernika, bracht Walter Luyten de solidariteit van het Vlaamse volk, meer bepaald van de Volksunie (nu N-VA), over naar de Baskische vluchtelingen. Het was een begin van een gepassioneerde relatie tussen deze Vlaamse strijder en Euskal Herria, een natie die hij in zijn hart droeg.
Ludo Docx, jeugdvriend van Walter Luyten, en nu woonachtig te Donapaleu (Saint Palais), herinnert zich de uitnodiging die Luyten stuurde aan Telesforo Monzón in 1973 om in Diksmuide deel te nemen aan de Aberri Eguna Flamenco (IJzerbedevaart) van dat jaar. Monzón was er, samen met Etxamendi en Larralde en een groep dantzaris (dansers). Zij waren de eregenodigden op de bedevaart.
Maar als er één beeld is die perfect de persoonlijkheid van Luyten weerspiegelt, dan is het de legendarische foto voor de kerk Andra Mari, in Gernika, waar hij samen Kuijpers, een kleine, streng verboden, Ikurriña bovenhaalt, en dit naar aanleiding van de Aberri Eguna van 1975. De Enciclopedia Auñamendi refereert als volgt naar die periode: De PNV nodigde alle krachten uit om te manifesteren in Gernika, wat door een meerderheid werd opgevolgd. De fascistische politie ontvouwde een indrukwekkende machtontplooiing, maar dat belette de Vlaamse volksvertegenwoordigers, Luyten en Kuijpers, niet om de Ikurriña boven te halen. Zij werden gearresteerd en mishandelt. De Belgische regering stuurde een formeel protest.
Andere referenties over die periode doen hun verhaal als volgt: Op 30 maart 1975, naar aanleiding van de Aberri Eguna, verbood de politie iedere manifestatie. Dertien personen werden gearresteerd, waaronder de Vlaamse volksvertegenwoordigers Walter Luyten en Willy Kuijpers, die een Ikurriña toonden bij het einde van de misviering in de Andra Mari te Gernika. Ook de journalist Stephen Elliot, die informatie verzamelde voor The Guardian' werd aangehouden. De drie werden later over de grens gezet. Politiebronnen spreken van 39 arrestaties.
Dat was niet de enige gelegenheid waarbij zij in aanraking kwamen met politievervolging omwille van hun identificatie met de Baskische zaak. Als gevolg van een protestbrief die Luyten schreef aan de Spaanse ambassadeur in België, werd hij in eigen land opgepakt begin de jaren 80.
Homage in Gernika
Tijdens zijn laatste bezoek vorig jaar 2007 aan Euskal Herria, uitgenodigd door Gernika Batzordea (de Gernikacommissie), gaf hij nog blijk van zijn goed humeur en zijn politieke cultuur, hoewel in het jaar 2000 een kanker gediagnosticeerd werd. Met zijn optimisme schonk hij er bij aanvang niet veel aandacht aan: er waren belangrijkere problemen.
In de context van de herdenking van de 70ste verjaardag van het bombardement van Gernika, deelde Luyten het podium in het Lizeo Antzokia (Lyceum Antzokia) met Txillardegi en Arnaldo Otegi, terwijl zijn vriend Ludo Docx plaatsnam bij het publiek. De ex-senator en vriend van de Basken vertelde grapjes en zong liederen. Tijdens zijn betoog, doorspekt van Nederlandse, Franse, Spaanse en Baskische uitdrukkingen, vertelde hij een chronologisch verhaal met allusies op het historische plein in Brugge, het Biskajerplein; met allusies op de ontketende repressie door Alva in Vlaanderen tijdens de 16de eeuw; met allusies op een Vlaams initiatief ten gunste van de vrijlating van Lehendakari José Antonio Agirre, toen hij gevangen zat in België en met allusie op de Vlaamse solidariteit met de Basken tijdens de burgeroorlog van 1936.
Hij uitte zijn wil en zijn hoop om, voordat hij zou overlijden, het nog te mogen beleven dat een rebel president van de Republiek Euskal Herria zou worden. Arnaldo Otegi, die aan zijn zijde zat, mompelde dat, in de huidige politieke situatie, het goed mogelijk was dat zijn vriend nog eens gearresteerd kon worden.
Ludo Docx vertelde dat Walter bij een bepaalde gelegenheid in een sidrería (ciderhuis) in Hernani het lied: Wel Annemarieke'' (een oud liedje gericht tegen de Spanjaarden), ten gehoren bracht, terwijl hij een koel glas Vlaams bier dronk. Dat zal voor de aanwezigen een blijvende herinnering zijn aan deze oude en solidaire non-conformist.
Mariluz Perurena Argi Nog verder van huis 03.02.06
Argi Perurena, de Baskische militante die een jarenlange gevangenisstraf uitzit wegens lidmaatschap van ETA, waarbij zij beschuldigd werd van medewerking aan de dynamietroof van Plévin (*), werd op 3 februari 2006 vanuit de Parijse gevangenis Fleury-Mérogis naar Rennes overgebracht. Dit is veel verder van huis en moeilijker bereikbaar voor vrienden en familieleden die op bezoek willen komen. Pure pesterij.
Argi Perurena is de dochter van Bixente Perurena, die in februari 1984 naar Noord-Baskenland trok, nadat een vriend door de Spaanse politie werd gearresteerd. (Om onder de verschrikkelijke folteringen uit te komen worden wel eens namen genoemd!) Op 8 februari 1984 merkte "Peru" dat hij geschaduwd werd, en samen met zijn maat "Stein", trok hij naar het politiebureau in Hendaia om dit voorval aan te geven. Op de terugweg naar hun huis werden beiden doodgeschoten door huurlingen die de Spaanse Regering bijstonden in hun Vuile Oorlog tegen het Baskische Volk. En als de dochter van deze man tot ETA toetreedt, wordt moord en brand geschreeuwd.
Bixente Perurena was de broer van Txomin (Domingo) Perurena, die in de "Ronde van Frankrijk 1974" het bergklassement won, vóór Eddy Merckx.
Chronologie (Bronnen : Breizh-Info, le Télégramme, Ouest-France)
Dinsdag, 28 september 1999, 6 uur in de ochtend Een commando van 6 of 7 personen, onder wie een vrouw, dringt de gebouwen van Titanite (*1) binnen en neutraliseert de chauffeurs die juist hun dienst zijn begonnen. Het alarmsysteem heeft niet gewerkt. De gemaskerde commandoleden, in militaire kledij, hebben handwapens. Om 8 uur verlaten zij de gebouwen na 8 ton dynamiet, opgeslagen in dozen, 5000 ontstekingsmechanismen en kilometers lonttouw te hebben opgeladen. Het personeel slaat alarm waarna een helikopter van de gendarmerie, tevergeefs, de streek overvliegt. Onder leiding van Irène Stoller neemt de antiterreureenheid van Parijs de zaak in handen en verscheidene politiediensten evenals de gendarmerie komen ter plaatse. De chauffeurs van Titanite worden ondervraagd. Er wordt hen gevraagd zeer discreet te blijven tegenover de pers. Al heel vlug, gaat men ervan uit dat het commando bestond uit Basken. Volgens getuigen drukten de commandoleden zich uit met een vreemd accent en één van hen zou: Venga! (kom, in het Spaans) geroepen hebben naar een medeplichtige.
Woensdag 29 september, in Idron, voorstad van Pau (departement Pyrénées-Atlantiques.) Een verdachte vrachtwagen wordt door de politie ontdekt nabij een huis. Een koppel wordt opgepakt wanneer zij, s nachts, het huis met een wagen willen verlaten. Later wordt een man, op zijn motor, tegengehouden. Twee andere personen kunnen ongemerkt het huis verlaten. Hun wagen, een Kangoo, heeft pech zodat zij hem achterlaten en een wagen stelen om de vlucht verder te zetten. In het huis vindt de politie 2,5 ton van de in Bretagne gestolen springstoffen, evenals bijna alle ontstekingslont en 4600 ontstekingsmechanismen. De drie aangehouden personen worden geïdentificeerd. Het gaat om Jon Bienzobas, 29 jaar, en Francisco Segurola Mayoz, 44 jaar. Allebei worden zij voorgesteld als deel uitmakend van actieve ETA commandos en gezocht door de Franse en Spaanse politie. De jonge vrouw die werd aangehouden is in Iparralde een gekende culturele militante: Mariluz Argi Perurena, 28 jaar. Zij zou het huis in Idron gehuurd hebben. s Anderendaags wordt Denis Riou, 45 jaar, uitgever van het maandblad Combat Breton ondervraagd. Men laat uitschijnen dat hij het commando zou geherbergd hebben en voor de logistiek zou gezorgd hebben (uit politiebron en overgenomen door de media). Ook Richard Le Faucheux wordt ondervraagd in An Oriant (Lorient). Hij is de huurder van een appartement waar het commando logeerde. Dan is het de beurt aan Charlie Grall, 46 jaar, verantwoordelijke van Breizh Info. Hij wordt opgepakt in Karaez (Carhaix), waar hij met vrienden op café was. De politie volgde hem al enkele uren zonder enige discretie. Tezelfdertijd wordt in Miarritze (Biarritz, Frans-Baskenland) een koppel opgepakt: de vrouw, Sylvie de Artola, zou de bezitster zijn van een wagen die gebruikt werd door het commando om naar Bretagne te reizen. Op 1 oktober wordt Alain Solé, 47 jaar, militant bij Emgann, bij hem thuis in Felger (Fougères, Ille-et-Vilaine) opgepakt. Hij wordt ervan verdacht het commando te hebben geherbergd (*2). Maandagavond 11 oktober wordt Hughes Richard uit An Oriant opgepakt. Hij ook wordt verdacht Basken te hebben gelogeerd. Donderdag 14 oktober, tegen 9u30, vinden rijkswachters een vrachtwagen van Titanite in de buurt Bordeaux-Bastide. Deze vrachtwagen Renault zou gediend hebben voor het transport van een deel van de explosieven (*3). Diezelfde middag wordt Charlie Grall vrijgelaten nadat de rechter Laurence Le Vert een bevel tot voorwaardelijke invrijheidstelling afgeleverd had. Eerder, op 6 oktober, was een aanvraag tot vrijlating in kort geding, ingediend door zijn advocaat, nog afgewezen. Tot zover een samenvatting van wat de pers tijdens oktober 1999 over de explosievenroof van 28 september in Plévin schreef.
Wat voorafging
In mei 1999 werd, door Juge Laurence Le Vert, een aanhoudingsbevel uitgevaardigd tegen de Baskische militant, Axier Oiarzabal Txapartegue. Hij is één van de Basken die, bij de komst van de politie, kon ontsnappen uit het huis in Idron. Hij is ook een van de Basken die op 23 september om 18u een afspraak had, in An Oriant, met Charlie Grall. Charlie Grall verscheen in het gezelschap van Denez Riou die hij even te voren ontmoette om enkele probleempjes aangaande Breizh Info te regelen. Nog een andere man was aanwezig in de Shamrock, een bar, waar de ontmoeting plaats had. Functionarissen van de Direction Nationale des Renseignements Généraux (Nationale inlichtingsdienst) maakten fotos van deze ontmoeting en zij werden tijdens het proces in juni 2005 als bewijs gebruikt. De ontvankelijkheid van deze bewijzen mocht in twijfel getrokken worden: de fotos zijn niet gedateerd en hebben geen legende! Een van de miltanten die op de foto te zien is, zal pas later door de politie geïdentificeerd worden, nadat hij door Charlie Grall, tijdens het voorarrest, werd herkend. Dit detail brengt de versie van de Inlichtingsdiensten aan het wankelen. In tegenstelling tot wat zij in proces-verbalen van het vooronderzoek (later heropgesteld door leden van het DNAT) en later tijdens het proces beweerden, schaduwden zij de Bretoenen Grall en Riou niet sinds juli! Bertrand Grimault is een naaste medewerker van Jean-Charles Grall. Was Grall werkelijk geschaduwd gedurende twee maanden, dan waren de dagelijkse ontmoetingen tussen Grall en Grimault in het oog gelopen en dan zou Grimault onmiddellijk zijn herkend en opgepakt met Grall. Hij staat op de foto met Denez Riou en de drie Basken die op de afspraak in de Shamrock verschenen.
De Inlichtingsdiensten en hun collegas van de DNAT (*4) zeiden de Basken te hebben geïdentificeerd op 24 september, de dag na hun bezoek aan de Shamrock. De verantwoordelijke van de Inlichtingsdiensten beweerde persoonlijk de baas van de DNAT, Roger Marion, diezelfde dag nog gewaarschuwd te hebben. De identificatie bracht aan het licht dat enkele aanwezigen gezocht werden door het Spaanse (internationaal aanhoudingsbevel) en het Franse Gerecht (de rechter Laurence Le Vert vaardigde in mei 1999 een aanhoudingsbevel uit tegen de Bask Axier Oiarzabal Txapartegui). Artikel 40 van het Wetboek van Strafvordering (code de procédure pénal) zegt: Iedere gestelde overheid, ieder openbaar ambtenaar of functionaris die in uitvoering van zijn functies kennis krijgt van een misdaad of wanbedrijf moet hiervan, zonder uitstel, bericht geven aan de procureur van de Republiek en aan deze alle inlichtingen, procesverbalen en geschriften doorgeven.
De Basken, tegen wie een aanhoudingsbevel liep, werden geïdentificeerd op 24 september en men liet ze lopen! Tijdens het proces in juni 2005, vroeg de Voorzitter aan een van de getuigen hoe de houding van de politie te verklaren was nadat deze tot de identificatie waren overgegaan. De getuige, verantwoordelijke van de Inlichtingsdienst was verveeld en zijn antwoord verbazend: We zijn ze uit het oog verloren, zij waren verdwenen.
De meest voor de hand liggende hypothese is dat de politie vermoedde, of erger, wist dat de Basken een actie gingen uitvoeren op 900km van bij hen. Maar zij verkozen hen te laten begaan om hen op heterdaad te betrappen. Bewijs: de Inlichtingsdienst volgt hen op de voet in An Oriant, in Mor-Bihan. Zij worden geïdentificeerd, maar twee dagen voor de roof worden zij uit het oog verloren. Als bij wonder worden zij de dag na de roofoverval teruggevonden te Idron dankzij een inlichting komende van een geloofwaardige bron die de politie anoniem wil houden.
In 1999 was commissaris Marion hoofd van de DNAT. Hij was dus de verantwoordelijke van de operaties verricht na de overval op Titanite. Opgeroepen om te getuigen, verklaart hij niet te kunnen antwoorden op de vragen die hem gesteld worden. Zijn enige houvast is, de geloofwaardigheid van de betrouwbare en confidentiële tipgever die hem deed besluiten het huis in Idron, waar de verdachten opgemerkt werden, in het oog te houden. Hij zei ook niet sinds wanneer dat huis in het oog werd gehouden. Zijn versie over de betrouwbare en confidentiële bron correspondeert echter niet met deze die gegeven werd door zijn collega van de Inlichtingsdiensten. Een gestructureerde organisatie, zoals men het ETA gewoonlijk voorstelt, heeft de gewoonte zijn schuilplaatsen nauwgezet voor te bereiden vanaf het ogenblik dat zij besluiten een belangrijke actie, zoals in Plevin, uit te voeren. Wij mogen aannemen dat de Baskische commandoleden opgemerkt werden toen zij de schuilplaats in Idron inrichtten, misschien nog vroeger. Het is best mogelijk dat de politie hen tot in Bretagne volgde, de diefstal liet voltrekken om daarna iedereen, op heterdaad te kunnen oppakken met inbegrip van de Bretoenen die zij ontmoetten op 23 september, in An Oriant. Zo neutraliseert de antiterreureenheid niet alleen een commando van de ETA, maar maakt ook de radicaalste kern van de Bretoense beweging verdacht. Dat was hen sinds lang niet meer gelukt gezien de aanslagen van Belfort en Cintegabelle onopgehelderd bleven.
De snelheid en gelijktijdigheid waarmee de politie optrad in Idron, An Oriant en Miarritze doen vermoeden dat de politie de Basken al een tijdje op het spoor waren. Alleen de Basken van Idron (de schuilplaats) wisten wie hen zou vervoeren, en welke Bretoenen ze zouden ontmoeten. Om te kunnen optreden op drie plaatsen, tezelfdertijd, moest de politie wel zeker van zijn stuk zijn!
Volgens de beschuldiging werden de Bretoense militanten sinds juli 1999 door de politie geschaduwd. Dat is een leugen.
Om enig geloof aan deze bewering te bezorgen, dagvaardde de advocaat-generaal verschillende verantwoordelijken van politiediensten. Volgens hen zou de schaduwing van de Bretoenen, voor de diefstal, het één en het ander aan het licht gebracht hebben
Zo zouden Denez Riou, Kristian Georgeault en een derde man, die niet geïdentificeerd werd (nog één!), elkaar ontmoet hebben in een café van Karaez. Tweemaal zelfs: op 19 en 21 september. Een van die data is een zondag en iedereen weet dat die bepaalde pub al jaren gesloten is op zondag! Van deze ontmoetingen bestaan geen fotos, geen bewijsstukken, geen enkel proces verbaal, noch nota! We zouden de politie op hun woord moeten geloven? Iedere keer, op voorwaarde dat die ontmoetingen plaats hadden, bleef de derde persoon een onbekende? Was de politie niet geïnteresseerd in die persoon? Volgens de politie werden Denez Riou en Kristian Georgeault, allebei geschaduwd. Stellen we ons even voor wat dat zou betekenen: Kristian Georgeault woont in Felger (Fougères), Denis Riou woont in Kaodan (Caudan, bij An Oriant). Voor beiden vallen er heel wat kilometers af te leggen, met hun engelbewaarders achter zich aan!, om ene Mijnheer X te ontmoeten in Karaez waar op die befaamde 19 en 21 september 1999 zich dus heel wat vertegenwoordigers van de wet bevinden Parijs zendt mensen van zijn inlichtingsdienst, met al de middelen waarover zij beschikken, ter versterking van de plaatselijke diensten en niemand van hen denkt er aan fotos te nemen van deze ontmoetingen? Verbazend voor spécialisten van de Inlichtingsdienst! De aanklager wil ten allen koste zijn beschuldiging van bendevorming in het kader van een terroristische organisatie staven. Zouden verbale rapporten tussen de inlichtingsdiensten en de DNAT, zonder enig geschreven bewijs, nu al volstaan om een akte van beschuldiging op te stellen?
Een ander ongeloofwaardig element in deze zaak: Denez Riou zou Argi Perurena ontmoet hebben in een restaurant, au Moustoir, in Karaez. Denez Riou geeft toe het restaurant te kennen, maar hij was alleen toen hij het bezocht! Na de explosievenroof bezochten de onderzoekers het restaurant en verzamelden er de getuigenissen van de uitbaatster en een bediende. Deze getuigenissen zijn belastend voor Denez Riou. Daarom vraagt hij de uitbaatster te getuigen tijdens het proces. Het is schoorvoetend dat zij verschijnt, en met rede. Zo te zien werd haar belastende getuigenis haar gedicteerd door de politie. Tijdens het proces weigert ze eerst te antwoorden op de vragen en later weigert ze de verklaringen, afgelegd tegen de politie, te bevestigen. Bovendien herkent ze niemand tussen de beschuldigden!
De vrachtwagen!
In de beschuldiging zou Denez Riou aan Alain Solé gevraagd hebben een vrachtwagen te huren en deze naar An Oriant te brengen. Wat Alain Solé zou gedaan hebben. Maar deze vrachtwagen heeft niet gediend voor de roof in Plevin. Dat heeft Alain Solé verklaard aan de onderzoekers en de onderzoeksmagistraat en later, op aanraden van de advocaat die hem toen bijstond, meester Choucq, bevestigd. Deze versie, die Denez Riou belast, maakt van Denez Riou een medeplichtige. De redenering van de beschuldiging is deze: als Denez Riou vraagt een vrachtwagen te huren, is het omdat hij weet dat een roof zal plaats hebben! Maar de verklaringen van Alain Solé tijdens het proces in juni veranderen de gegevens! Hij huurde, inderdaad, een vrachtwagen maar niet voor Riou! Hij huurde de vrachtwagen voor een vriend uit Roazhon (Rennes). s Anderendaags gaat hij de vrachtwagen, die uiteindelijk niet gediend heeft, ophalen om Arno Vannier te helpen verhuizen. Alain Solé ging dus niet naar An Oriant Eens te meer getuigt de beschuldiging van verbeelding! In hun scenario moest Riou belast worden met méér dan een gewone huisvesting. Wat gebeurde!
Iedereen die ooit in voorarrest zat of verhoord werd kreeg te maken met de fotoalbums Er wordt hen gevraagd de fotos van X, in verschillende omstandigheden, te bekijken en namen te zetten op de personen die herkend worden. In de zaak Plévin zijn er zes of zeven fotos, genomen op 23 september 1999 om 18u, in de Shamrock Meer niet! Geen fotos voor 23 september 1999! Nochtans weten we dat de inlichtingsdiensten niet zuinig zijn op de filmrolletjes als het erom gaat manifestaties of verdachte ontmoetingen te onderzoeken.
Geen fotos, geen enkele nota of geschreven bericht, geen verslag over schaduwing tot 23 september. De enige procesverbalen die bestaan, komen van politieofficiers van de Direction Nationale Anti Terroriste en ze handelen over de verbale rapporten die werden uitgewisseld tussen de verantwoordelijken van de inlichtingsdiensten die de schaduwing zou uitgevoerd hebben.
Tijdens het proces in juni, heeft een van de advocaten meermaals gevraagd naar bewijzen van wat de politie beweerde. Mijnheer Fiamenghi gaf toe dat er geen bewijsstukken waren en dat er over de schaduwing geen geschreven verslag bestaat.
Ambtenaren schaduwden de Bretoenen sinds maanden!? Niet te geloven! Waar zijn de bewijsstukken die bruikbaar zouden zijn voor een gerechtshof? Het lijkt er meer op dat de beschuldiging, hier de antiterreureenheid van Parijs, een scenario gecreëerd heeft op basis van de gegevens die ze op 23 september 1999, om 18 u, verkregen. Het scenario werd verrijkt met enkele bezwarende gegevens om de betrokkenheid van Bretoense militanten te verergeren. De gelegenheid was te mooi om er niet van te profiteren!!
(*1) in Plevin, gehucht bij Karaez (*2) In tegenstelling met wat de pers op het ogenblik van zijn arrestatie meldde, werd Alain Solé niet vervolgd voor het herbergen van de Basken, maar voor het huren van een vrachtwagen. (*3) De late ontdekking van dit voertuig bewijst dat deze wagen niet geschaduwd werd en dat deze schaduwing de politie niet kon leiden naar Idron. Tot op heden (onderzoek en proces) laat niets toe te beweren dat de Baskische militanten die veroordeeld werden, op 28 september 1999 in Plévin waren. (*4) Getuigenis afgelegd door - Inlichtingsdiensten: Mijnheer Fiamenghi - D N A T: de Heren Le Boursicaud, Pargade en Marion
De rechtbank in Bizkaia doet op 2 februari 2004 een uitspraak tegen de Guardia Civil wegens het binnenvallen van een woning zonder huiszoekingsbevel.
Een speciale eenheid van de Guardia Civil viel op 24 september 1993 (!) op een gewelddadige manier, zoals dat de gewoonte is, binnen in het huis van een Baskische jongere, Borja Irizar, in het kader van een operatie tegen ETA (waarbij alles geoorloofd is ). Zonder enig juridisch document te tonen begonnen ze met hun geweren te zwaaien. Toen één van de bewoners, een advocaat, het huiszoekingsbevel vroeg, kreeg hij als antwoord dat dit in het kader van de "anti-terroristenwet" niet nodig was. Later bleek dat de Guardias Borja Irizar al enkele uren door de straten van Bilbao hadden vervolgd en dat er dus geen enkele reden was om hem thuis op te pakken, behalve dan omwille van het machovertoon. Bovendien waren er zes jaren verlopen tussen het vermeende delict dat de jongere zou gepleegd hebben en de huiszoeking. Er was dus evenmin sprake van "spoed of buitengewone situatie".
Tegen de gewoonte in werd de klacht van de familie door een rechtbank in overweging genomen en werd de agent veroordeeld wegens "huisvredebreuk". Hij liep daarbij een schorsing van 2 jaar op en een boete van 600 euro. Bovendien moest hij 10.000 euro betalen voor het toebrengen van "morele schade". Ook de gerechtskosten waren voor de verliezer.
De CEE-Conferencia Episcopal Española, de Spaanse Bisschoppenconferentie, heeft op 31 januari 2008 nog maar eens van zich laten horen. Voor de zoveelste maal hebben zij kritiek geleverd op de regering van Zapatero, omwille van bepaalde wetten die de laatste vier jaar werden goedgekeurd(euthanasie, homohuwelijken). Dat de kerk hier opkomt voor de waarden van het katholieke geloof, is best begrijpelijk.
Erger is het gesteld als de CEE oproept om niet voor die partijen te stemmen die willen onderhandelen over vrede met ETA. Terrorisme is een intrinsieke perverse praktijk. Een gemeenschap die vrij en rechtvaardig wil zijn, kan en mag, noch expliciet, noch impliciet, nooit een terroristische organisatie erkennen als een sector van die gemeenschap. En mag dan ook nooit die sector als politieke onderhandelaar erkennen.
Dit is een regelrechte oproep, zij het omfloerst, om voor geen enkele andere partij te stemmen dan voor de Partido Popular, de erfgenamen van Franco. Alle andere partijen gaan, in mindere of meerdere mate, wel akkoord dat de regering met ETA onderhandelt. Voor hen is vrede belangrijker dan electorale te recupereren slachtoffers.
De nota werd voorgesteld door de woordvoerder van de CEE, de hulpbisschop van Madrid, Juan Antonio Martínez Camino, na de bijeenkomst van de permanente commissie. Daar moest op geklonken worden.
Ik vraag mij in eer en geweten af of het terrorisme gepleegd door de Spaanse Staat, met de medewerking van de Guardia Civil, van de regering, van neonazis uit Argentinië en Italië, met de onderwereld uit Marseille, geen intrinsieke perverse praktijk is. Ik vraag mij in eer en geweten af of het financieel steunen door een regering van doodseskaders geen intrinsieke perverse praktijk is. Ik heb er diezelfde CEE nog nooit één woord over horen zeggen. Volgens de CEE zijn er dus twee soorten terrorisme, een goed terrorisme (Spanje) en een slecht terrorisme (Baskenland).
"In Baskenland is terrorisme het soort politiek dat je gebruikt, als er niets anders meer rest." Uitspraak afkomstig van een PNV-kopstuk, waarschijnlijk Joseba Egibar.
