Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
10-02-2008
De Spaanse 'democratuur'
Manifestatie tegen het conglomeraat van de onmacht Bilbao 10 februari 2008
De grootste Spaanse democratische wonde (het internationale recht op zelfbeschikking) wordt, na eerst nog wat zout in de wonde te hebben gestrooid, brutaal afgeplakt met een dictatoriale pleister (repressie en verbod). Van een doeltreffend ontsmettingsmiddel (de dialoog) is men sinds juni 2007 afgestapt. Als er geen ontsmettingsmiddel gebruikt wordt, begint de wonde na verloop van tijd te stinken. De huistekenaar Tasio van de krant Gara heeft er een mooie cartoon over gemaakt.
Daarom wordt de democratie in Spanje ook democratuur genoemd.
Magistraat Baltasar Garzón (rechterlijke macht) voert, zonder in achtneming van de scheiding der machten, de politieke directieven uit van de socialistische regering (uitvoerende macht), en verbiedt twee politieke partijen, AVN en EHAK, één maand voor de verkiezingen van 9 maart 2008. Het Hooggerechtshof (rechterlijke macht) houdt het bij een verbod van deelname aan die verkiezingen. Zij durven het waarschijnlijk niet aan de partijen te verbieden uit schrik voor Straatsburg.
De beweging die ijvert voor het internationale recht op zelfbeschikking heeft voor vandaag, 10 februari 2008, een protestmanifestatie uitgeroepen om 12.00u te Bilbao.
Magistraat Baltasar Garzón (rechterlijke macht) verbiedt, volgens de politieke directieven van de socialistische regering (uitvoerende macht), de manifestatie. De scheiding der machten is een conglomeraat van onmachten geworden. Garzón betrekt er ook de regering van de Baskische Autonomie Gemeenschap bij. Zij moeten de Ertzaintza (de Baskische politie) de opdracht geven om, met alle mogelijke middelen, de manifestatie te verhinderen en de staat van beleg, de uitzonderingstoestand, bestendigen. Wat zal de grootste partij, de PNV, doen? Zij hebben altijd de mond vol over het onaanvaardbare van het verbod, maar hebben zij er ooit iets aan gedaan? Sturen zij de Ertzaintza om op het eigen volk in te beuken? Waarschijnlijk wel, want Lakua, de Baskische regering, was er als de kippen bij om aan te geven dat de betoging verboden was. Ze zijn zich al aan het indekken.
Verbieden is echter niet genoeg. Wie het waagt om toch op te stappen, zal door de stoottroepen bestookt worden met traangas, spray, knuppels en rubberkogels, gearresteerd worden en in een dwangbuis gestopt worden. Met een brutale pleister zal de etterende wonde worden afgesnoerd, tot de stinkende etter uitbarst.
De manifestatie
Kwart voor twaalf had de Ertzaintza de verzamelplaats van de manifestatie al ingenomen. Overal overvalwagens en tot de tanden gewapende, uit Lakua, telegeleide robotten. In de zijstraten had zich intussen al een massa volk verzameld om deel te nemen aan de manifestatie, onder de slagzin: Por los derechos de Euskal Herria, Stop al estado de excepción" (Voor de rechten van Euskal Heria, Stop de uitzonderingstoestand.
De Ertzaintza had al meerdere malen gechargeerd, onder andere toen manifestanten zich langs de Gran Vía een weg baanden naar het verzamelpunt op de Plaza Aita Donosti. Maar het bezettingsleger had alle toegangswegen hermetisch afgesloten. Overal plaatsten manifestanten containers over de weg. De spanning was te snijden.
Om 12.20u werd geopteerd om een zitstaking te houding net voor het politiekordon. De Ertaintza chargeerde omstreeks 12.45u. Zij rukten de pancartes uit de handen, en begonnen aan hun geliefkoosde bezigheid, het hanteren van de wapenstok. Omstreeks 13.20u werden de eerste containers in brand gestoken. Op dit ogenblik is het aantal arrestaties nog niet bekend. Maar geen nood, de komende dagen zullen de notitieblokjes wel vol komen te staan.
De duizenden nationalisten hebben het verzamelpunt niet bereikt (dit was voor de regimepers de belangrijkste gebeurtenis van de dag), maar een massale manifestatie is het wel geworden. De plaats is ondergeschikt.
De PNV keek toe vanuit hun ivoren regeringstoren hoe de eigen Ertzaintza, op hun bevel, het eigen volk neersabelde. De ooit zo trotse nationalistische partij is verworden tot een hansworst van de socialistische ministers van oorlog, en dit voor een bord linzensoep. Zielig! Die collaborateurs kunnen nu hun spandiensten aanbieden door aan Zapatero, de nationale socialist, de namen van de betogers te verklikken.
Meer dan 80 vertegenwoordigers uit diverse culturele en sociale verenigingen hadden op 18 januari 2008 een nieuw burgerplatform opgericht met als doel steun te verlenen aan het recht op beslissen. Hun objectief is, via hun webstek, zoveel mogelijk steun te verwerven voor een grootse burgermanifestatie op 10 februari 2008 in het Kursaal te Donostia.
Op de burgermanifestatie in het Kursaal te Donostia zijn meer dan 1.000 personen komen opdagen om het manifest te ondertekenen. Juan María Atutxa, de voormalige voorzitter van het Baskische parlement was er met de boodschap: Er is geen enkele macht die de wil van het volk kan stoppen.
Opmerkelijk was de boodschap van Alfons López Tena, lid van de Consejo General del Poder Judicial (De Algemene Raad van de Rechterlijke macht), die uit Catalunya was gekomen: Er moet gewerkt worden zodat in Europa, de Spaanse staat, de Baskische staat en de Catalaanse staat op hetzelfde niveau kunnen komen.
Vamos a decidir porque es nuestro derecho ► Wij zullen beslissen omdat het ons recht is
Vamos a decidir para abrir el camino de la paz ► Wij zullen beslissen om de weg naar vrede te openen
Vamos a decidir para abrir el camino de la Normalización Política ► Wij zullen beslissen om de weg naar politieke normalizering te openen
Vamos a decidir para elegir nuestro propio futuro en libertad ► Wij zullen beslissen om onze eigen toekomst in vrijheid te kiezen
Zij onderstrepen dat het uitoefenen van dit recht zal helpen om vrede te bereiken, als die vrede gebaseerd is op een finale dialoog die ondubbelzinnig het einde van het geweld als voorwerp heeft, zodat ETA er toe overgehaald wordt de wapens neer te leggen. Dit moet gepaard gaan met een gebaar van menselijkheid, met het verdwijnen van alle uitdrukkingen en manifestaties van geweld, met verzoening van de gemeenschap gebaseerd op de herinnering van de slachtoffers van alle geweld.
Barça es més que un club Barcelona is méér dan een club Oleguer Presas Renom De kop van Jut 10 februari 2007
CF Barcelona is méér dan een club. Het was en is het symbool van een natie. De Francodictatuur wist niet wat ze aanmoesten met Barça dat uitgroeide tot het symbool van de anti-Franco strijd in Catalonië. In die periode hoorde men ook dat Barça méér dan een club was. Toen de beroemde Alfredo di Stefano voor Barça tekende, weigerde Madrid hem een arbeidsvergunning te verlenen. De Argentijn kon daarna wel onmiddellijk, met arbeidsvergunning, naar Real Madrid! Voor de politiek ongeschoolden: op het Spaanse Schiereiland was/is voetbal "politiek". Tijdens de dictatuur kon de Catalaanse club rekenen op supporters uit héél Spanje, voornamelijk republikeinen die in Barça een alternatief zagen voor de centralistische politiek van Madrid, die ze "niet genegen" waren. Barça hengelde ook nooit naar de titel "Real" (Koninklijke). In tegendeel! Toen op 14 juni 1925 een muziekband in het toenmalige stadion "Les Corts" de "Marcha Real" ten gehore bracht, volgde er een fluitconcert van de 14.000 toeschouwers! Gevolg: Het stadion ging voor zes maanden dicht en voorzitter Hans Gamper werd voor een seizoen verbannen naar Zwitserland!
Barça staat in deze moderne voetbaltijden nog steeds voor de "Catalaanse waarden". De Engelse journalist Jimmy Burns sprak in zijn boek al over "Barça, de passie van een Volk". (De Spaanse emigranten sloten aan bij "Español".) Behalve tijdens de dictatuur was de taal in de club het Catalaans. In de kapiteinsband prijkt de Catalaanse vlag. De club steunde ook de autonomiestatuten, zowel in 1931 als in 1979 (na de dictatuur) en recent nog eens in 2005. Dit leverde de toenmalige clubvoorzitter, Jordi Pujol, het grootst mogelijke eerbewijs op dat de Regering van Catalonië uitreikt: Het "Creu de Sant Jordi", het Kruis van San Jordi. Johan Cruijff noemde zijn oudste zoon Jordi en stal daarmee de harten van alle rechtgeaarde Catalanen (die hun oudste zoon ook zo noemen).
Met de komst van de huidige "presi" Laporta kwam er plots schot in de "Catalaanse selecties" onder de slagzin, "een natie, een selectie". Hierbij kreeg hij o.a. de steun van één van zijn spelers, Oleguer Presas Renom.
Oleguer Presas Renom (Sabadell, °02.02.80) is een vreemde eend in de huidige voetbalbijt. Voor hem haalde het plezier in het voetbal steeds de bovenhand op het geldgewin. Hij speelde eerst voor UEA Gramenet. De verdediger maakte zijn officiële debuut voor FC Barcelona op 13 november 2002 tegen Galatasaray in de UEFA Champions League. Hij is licentiaat Economische Wetenschappen. Sinds de komst van Frank Rijkaard als trainer is Oleguer een vaste waarde. In 2005 en 2006 werd Oleguer met de Catalaanse voetbalclub kampioen van Spanje. In 2006 won hij bovendien de UEFA Champions League. Op 30 maart 2006 publiceerde Oleguer zijn eerste boek, "Cami d'Itaca" (De weg naar Ithaka). Hierin behandelde hij uiteenlopende onderwerpen zoals jeugd-anorexia, strijd tegen het fascisme, de rol van Spanje in de beide Golfoorlogen, etc. De voorstelling gebeurde in een kraakpand en Oleguer omschreef de ETA-aanslag op Admiraal Carrero Blanco in 1973 als: "De dag dat Carrero Blanco de wedstrijd hoogspringen won. Iedereen dacht dat met de dood van de hond (Carrero Blanco) ook de hondsdolheid (dictatuur) zou verdwijnen, maar alles bleef bij hetzelfde".
Oleguer bemoeide zich ook met de Zaak van de Baskische hongerstaker, Iñaki de Juana Chaos. Op 9 februari 2007 schreef hij een artikel in het Catalaanse weekblad "La Directa", dat ook gepubliceerd werd in de Baskischtalige krant Berria. Oleguer zegt over dit probleem het volgende:
"Ik heb de zaak Iñaki de Juana Chaos willen aangrijpen om de zogezegde rechtsstaat te bekritiseren, en om de onafhankelijkheid van de rechtsspraak en van de politiek in vraag te stellen. De rechtsstaat vertoont verscheidene zwarte punten die me doen twijfelen. Er hangt een geur van hypocrisie aan."
Op 10 februari 2007 stond de regimepers vol met hatelijkheden tegen Oleguer.
De gigant in sportkledij, KELME, zegde meteen het contract op dat Oleguer bij hen had lopen. Daarop volgde een campagne tegen KELME, met op 2 dagen tijd méér dan 18.000 ondertekenaars van het ordewoord in het Catalaans:
"Kelme m'ha perdut com a client" "Kelme heeft mij als klant verloren".
Oleguer krijgt volop steun van de Catalaanse republikein Josep-Lluís Carod-Rovira en diens partij, ERC. Ze zeggen dat Oleguer het slachtoffer is van een golf van "Catalanafobie". Trainer Frank Rijkaard vermijdt uitspraken te doen. Een supporter van Athletic Bilbao beloofde in de krant Gara Oleguer, bij zijn volgend bezoek aan San Mamés (de voetbaltempel van Athletic Club de Bilbao), op de "gepaste manier" te ontvangen. Dat wordt een ovatie voor een tegenstander in het spel, maar een broeder in de strijd.
Opnieuw verbiedt Spanje democratische politieke partijen uit Baskenland. Opnieuw wordt een belangrijk deel van het Baskisch electoraat uitgesloten van deelname aan de verkiezingen. Na een eerder verbod op de partij Batasuna en opvolgende partijen van de Baskische linkse onafhankelijkheidsbeweging sinds 2003 worden alle partijen die de optie van een linkse en onafhankelijke Baskenland vertegenwoordigen stelselmatig verboden - verbied Spanje nu de partijen EHAK en ANV. Terwijl Spaanse politici van de Baskische onafhankelijkheidsbeweging eisen dat zij enkel nog democratische middelen gebruiken om hun doel te bereiken, maken ze het diezelfde beweging onmogelijk om zelfs maar aan verkiezingen deel te nemen. De zogenoemde 'Transitie' de overgang van de dictatuur naar een parlementaire democratie - is niet alleen nooit voltooid maar wordt zo ook gedeeltelijk weer teruggedraaid.
De Acción Nacionalista Vasca, de ANV, dateert van voor deze 'transitie', zelfs van voor de Spaanse burgeroorlog en de daaropvolgende dictatuur. De ANV is een linkse partij die zich in 1930 afsplitste van de rechtse Baskische nationalistische beweging. Zij aan zij met onder andere de Spaanse sociaaldemocraten vocht zij voor, tijdens en na de Burgeroorlog tegen het fascisme van het Francoregime. De kleine en pas opgerichte ANV was een trouwe verdediger van de uiteindelijk door Franco omvergeworpen tweede republiek. De partij nam met vier bataljons deel aan de strijd en 550 ANV leden stierven in de verdediging van de republiek. In de laatste jaren van die republiek nam de ANV zelfs zitting in de Baskische regering en na de overwinning van de fascisten nam de ANV samen met de sociaaldemocraten zitting in meerdere Baskische regeringen in ballingschap en comités ter voorbereiding op de terugkeer van de democratie in Spanje.
De ANV is het gewend om verboden te zijn, zij is veertig jaar lang illegaal geweest. Maar zij had nooit kunnen verwachten dat haar voormalige strijdmakkers van de PSOE meer dan dertig jaar na de dood van de dictator zouden samenspannen met de erfgenamen van die dictator om de partij opnieuw te verbieden.
De ANV staat voor een linkse en onafhankelijke Baskenland. De ANV wil dat doel op democratische wijze bereiken zij verwerpt in haar statuten het gebruik van geweld - en eist van Spanje dat zij haar politieke systeem zo aanpast dat dit ook mogelijk is. De ANV eist, met andere woorden, dat de Basken zelf hun politieke toekomst mogen bepalen. Madrid reageert met een verbod. Niet alleen op de ANV maar op elke organisatie die deze doelen nastreeft. Het argument is dat deze organisaties de doelen van ETA nastreven zonder de door ETA gehanteerde middelen te veroordelen. Daarmee worden niet alleen de door ETA gebruikte middelen verboden, maar ook de door haar nagestreefde doelen. Dat heet politieke vervolging. (Bron: Baskenland Informatie Centrum)
Nadat de magistraat van de Audiencia Nacional, Baltasar Garzón, op 8 februari 2008 de schorsing decreteerde, gedurende 3 jaar, van alle activiteiten van de nationalistische politieke partijen ANV en EHAK, en een aanklacht indiende tegen 38 personen wegens vermeende integratie in een gewapende organisatie, had het Hooggerechtshof diezelfde dag 5 uur nodig om te delibereren over de eis tot opschorting (eigenlijk verbod) van beide partijen. Het Hooggerechtshof heeft het ANV verboden aan de verkiezingen deel te nemen en vraagt de stopzetting van alle publieke financiering.
Op 9 februari 2002 weigert de Provinciale Rechtbank van Araba-Alava de voorlopige in vrijheidstelling van de politieke gevangene Sergio Fernandez Atauri "Regi", die aan een zware en ongeneeslijke ziekte lijdt (Aids).
Regi werd op 10.11.98 door de Ertzaintza gearresteerd omdat hij nog een straf van vier jaar moest uitzitten voor ordeverstoringen. Op 24 december 1999 botste hij tijdens een voetbalwedstrijd in de gevangenis, tegen een andere gevangene aan en beiden liepen "snijwonden" op. De medegevangene deelde Regi meteen mee dat hij seropositief was, maar de gevangenisdirectie oordeelde dat de wonden enkel schoongemaakt moesten worden. In een tijdspanne van zes maanden waren de tests twee keer negatief, maar in juli 2000 bleek het resultaat plots HIV-positief te zijn. Tot wat "ordeverstoring" kan leiden
De magistraat van de Audiencia Nacional, Baltasar Garzón, heeft vandaag 8 februari 2008 de schorsing gedecreteerd, gedurende 3 jaar, van alle activiteiten van de nationalistische politieke partijen ANV en EHAK. Deze schorsing kan over drie jaar verlengd worden met nog eens 5 jaar. Bovenop dit decreet komt de sluiting gedurende 3 jaar alle mogelijke lokalen en centra die aan beide partijen toebehoren. Alle bankrekeningen worden afgesloten, alsook water, gas, elektriciteit, telefoon en webstek. Ook de toelage aan deze politieke partijen wordt opgeschort.
Door dit vonnis kunnen beide partijen niet deelnemen aan de verkiezingen van 9 maart 2008. Daar was het om te doen. Enkel daarom!
Het vonnis heeft voorlopig geen effect op de verkozen afgevaardigden in het Baskische parlement en in de gemeenteraden.
Intussen is het Hooggerechtshof nog altijd aan het delibereren over illegalisering van beide politieke partijen. Er moet toch een beetje schijn van democratie hoog gehouden worden.
Nadat Garzón gisteren, 7 februari 2008, opdracht gaf om Pernando Barrena en Patxi Urrutia (bestuursleden van Batasuna) op te sluiten, is vannacht om 00.20u een bom ontploft aan de rechtbank van Bergara. Er is grote schade aan het gebouw, en alle ruiten in de omgeving zijn gesneuveld. ETA waarschuwde met een anoniem telefoontje om 23.57u.
Megaproces tegen de Baskische jeugd 7 februari 2005 27 april 2005
In het Hooggerechtshof te Madrid ging op 7 februari 2005 het proces van start tegen een groep van 42 Baskische, radicale jongeren in de zaak "Jarrai-Haika-Segi" (de achtereenvolgende namen van hun organisatie.) Zij worden beschuldigd van "Kale Borroka" het Baskische woord voor "straatgevecht". Als de politie het te bont maakt tijdens een protest tegen een aanhouding, een zelfmoord van een gevangene of het verongelukken van een familielid op weg voor een gevangenenbezoek in het verre zuiden, dan gooien deze jongeren met stenen, steken een straatcontainer in brand of een muntautomaat. Ook wel een lijnbus. Komt de Spaanse Marine pronken in de stad Donostia dan krijgt de façade van hun gebouw dezelfde flessen verf toegeworpen als de kleuren van de Spaanse vlag die er (véél te groot) hangt uit te dagen Op het grondgebied van Spanje en in elk ander land valt dit onder vandalisme. Zijn de daders Baskische jongeren dan wordt datzelfde feit plots "terrorisme"!
Later op het jaar, en wel op 21 november 2005, komt dan de Zaak 18/99 aan bod, waarin alle volwassenen figuurlijk een kopje kleiner gemaakt zullen worden.
Arnaldo Otegi, Batasuna-woordvoerder, vergelijkt dit proces met dat van Burgos, in 1970, in de einddagen van de Francodictatuur, waarbij 16 ETA-militanten terechtstonden voor de dood van de politieke politie in Gipuzkoa, Melitón Manzanas (*): "Daarna volgde het Autonomiestatuut van Gernika dat nu precies 25 jaar oud is. De kinderen die toen werden geboren staan nu terecht! Toen zegden we dat het pact tot niets zou leiden. Op dit ogenblik zien we de vruchten van dit statuut dat anderen voor ons Volk bedongen: gevangenis, arrestaties, foltering en processen voor het Hooggerechtshof. Een resumé van de geschiedenis van ons Volk van de laatste 25 jaar."
(*) Manzanas was al tijdens de Tweede Wereldoorlog doende in Baskenland. Joden die door Baskische mugalaris over de grens werden gesmokkeld, leverde hij uit aan de Gestapo als ze gevat werden. Na de Burgeroorlog werd hij Inspecteur van de Sociale Brigade van de Spaanse Politie in Gipuzkoa. In deze functie verwierf hij faam als folteraar. Er werd verteld dat hij de pijnkreten van zijn slachtoffers op band opnam en ze dan via een radiowagen in het dorp van het slachtoffer liet horen.
Meer dan 100 sympathisanten hadden zich vanuit Baskenland verplaatst naar Madrid maar het overgrote deel mocht of kon niet binnen. (De plaatsen waren al bezet, o.a. door leden van "Slachtoffers van het Terrorisme", die absolute voorrang kregen! ) Het was vooral voor de familie, hoewel achter glas, een prettig weerzien met de 23 jongeren die nog steeds vastzitten in deze zaak. Ondanks de zware straffen die de beklaagden boven het hoofd hangen, werd er gelachen en gesprongen en, tot groot ongenoegen van iedereen, werd dit op de nationale tv uitgezonden. Ze omhelsden elkaar omdat sommigen elkaar al 4 jaar niet meer gezien hadden. De rechter kon zijn ergernis niet verborgen houden. Alle beklaagden droegen hetzelfde knalrode T-shirt met de tekst:
"Eskubide zibil eta politikoen defentsan, gazteria aurrera" vrij vertaald "Wij verdedigen de burgerlijke en politieke rechten. Jongeren Vooruit!"
De Spaanse pers was woest over de "vertoning" en Alfonso Ussia in de akelige krant "La Razón", spreekt zelfs over "de ratten van Jarrai". Ussia zag zelfs enkele mooie meiden onder de beschuldigden: "Als sommigen slechts tot weinig jaren veroordeeld worden en daarna geen werk krijgen, kunnen ze zonder problemen overleven (hij verwijst hierbij naar het oudste beroep ter wereld)." Wansmakelijk. De krant "La Razón" is dan ook zowat het afschuwelijkste wat er in de mediawereld bestaat.
Op 7 februari 2004 werd bekend gemaakt dat Xarlo Etxezaharreta, bij de volgende kantonale verkiezingen van maart, het "partijvreemde" platform van linkse nationalisten uit Hazparne-Hasparren zal aanvoeren. Hij werd als "de beste kandidaat" weerhouden wegens het "consequente traject dat hij aflegde", en omdat hij steeds erg betrokken was bij de sociale, culturele en sportieve samenleving van Hazparne en van het hele Kanton. Xarlo geloofde steeds in het Zazpiak Bat (de zeven provincies, één) en hij was betrokken bij de creatie van Udalbiltza, het bestuursorgaan dat het dichtst bij de burger staat, namelijk de organisatie van gemeenteraden die zich verenigden om Baskenland te besturen. Hij was steeds een echte ambassadeur voor Euskalherria en een verbindingsteken voor de Baskische diaspora". Etxezaharreta was in 1998 al kandidaat voor dezelfde kantonale verkiezingen en haalde toen maar liefst 19,63 % van de stemmen.
Maar er was een probleem! Xarlo Etxezaharreta (*) werd op 28 september 2003 op het Iberische Schiereiland opgepakt op beschuldiging van "samenwerking met gewapende bende"! Hij werd opgesloten in de Madrileense gevangenis van Soto del Real. Zijn kop stak te ver boven het Baskische korenveld uit, en dan hang je op een dag! "Zijn kandidatuur is niet symbolisch, want zijn ideeën zijn niet opgesloten, en als hij zou verkozen worden, kunnen we hem naar Pau (hij heeft de Franse nationaliteit) halen voor de beëdiging", aldus de woordvoerders van het platform. Op 12 december 2003 schreven de Burgemeester en de raadsleden van Hazparne-Hasparren een brief naar President Chirac waarin ze opheldering vragen over de toestand van hun stadsgenoot, Xarlo Etxezaharreta, die opgesloten zit in de Madrileense gevangenis van Soto del Real. Ze vragen de Franse President tussen te komen bij de Spaanse autoriteiten, omdat het onderzoek in de zaak van deze vertegenwoordiger van de uitvoerende commissie van Udalbiltza geheim is. Ze zeggen dat, "Etxezaharreta van 1995 tot 2001 actief meewerkte aan de verbetering van de levenskwaliteit van de bevolking toen hij er raadslid was." De burgemeester en de raadsleden sluiten zich op deze manier aan bij het "Steuncomité Xarlo" dat de bedoeling heeft de reden van de arrestatie te weten te komen en de burgers uit de gemeente en de regio in te lichten.
De reden is duidelijk. Udalbiltza is een groep van Baskische raadsleden die zich verzamelden in dit platform, zoals dat al honderden jaren geleden gebeurde onder een eik in elke regio van Baskenland en waardoor Gernika bekendheid verwierf na de zinloze bombardementen op het einde van de Burgeroorlog. Toen werd, net als nu, de burgerdemocratie "gepakt. En dan nog wel door dezelfde fascisten!
(*) Xarlo Etxezaharreta, directeur van de abertzalepublicatie Kale Gorria, werd in de gemeente Abadiño (Vizcaya) door de Policía Nacional gearresteerd op zondag, 28 september 2003. Het arrestatiebevel werd uitschreven door magistraat Garzón (wie anders?), die hem er van beschuldigde geïntegreerd te zijn in ETA en deel uit te maken van het uitvoerende comité van de Asamblea de Electos de Batasuna (Assemblee van Batasuna-raadslieden). De arrestatie greep plaats omstreeks 20.00u toen Etxezaharreta als vertegenwoordiger van de Casa Cubana te Baiona (Cubaans Huis) deelgenomen had aan de viering van Internazionalista Eguna, dag van de internationalisten. Hij was op weg, met andere personen, naar de parking waar hij zijn wagen gestationeerd had.
Kale Gorria of De rode straat, wordt beschouwd als de opvolger van de verboden publicatie Ardi Beltzaof het zwarte schaap, van Pepe Rei (april 2001 gesloten). De arrestatie zou niets met het tijdschrift te maken hebben, maar alles met Udalbiltza.
Etxezaharreta werd al eens gearresteerd in 2001. Op de internationale luchthaven van Carrasco, Montevideo (Uruguay) werden op 12 november 2001 twee leden van Udalbiltza gearresteerd door de Inlichtingendienst van Uruguay: Loren Arkotxa (burgemeester van Ondárroa) en Xarlo Etxezaharreta (directeur van het tijdschrift "Kale Gorria"). Zij zouden "vervalste papieren" bij zich gehad hebben. Toch kwamen ze uit Argentinië waar dezelfde papieren geen problemen hadden opgeleverd! Ze reisden als vertegenwoordigers van de Confederación de Municipios Vascos (Udalbiltza) om een vergadering bij te wonen op 14 november in Montevideo. Zij werden beiden vrijgelaten omdat er geen enkele bewijslast was.
VIDEO Hommage aan Xarlo bij zijn terugkeer naar Hazparne, bij zijn vrijlating uit Soto del Real, 10 april 2004.
Internationale juristen klagen het politieke karakter van
monsterproces 18/98 aan 6 februari 2008
Een proces zonder misdrijf
Ongeveer 300 juristen, behorende tot het Iniciativa de Observación Internacional, die het proces 18/98 volgden, hebben op 6 december 2008 in Barcelona een rapport openbaar gemaakt waarin zij de onregelmatigheden en tekortkomingen van het proces aanklaagden.
Volgens dit rapport is het vonnis een confrontatie die de weg opent naar nieuwe begrippen zoals ongewapend terrorisme of pacifistisch terrorisme. Volgens de juristen, die overeenstemming bereikten over het rapport, werden tijdens het onderzoek de fundamentele rechten geschonden: regime van incomunicado, foltering, mishandeling en misbruik van conservatoire maatregelen. Zij klagen ook aan dat het recht op verdediging ernstig geschonden werd.
"Proces zonder misdrijf"
De woordvoerder van de Asociación Catalana para la Defensa de los Derechos Humanos, Rafael Calderón, één van de auteurs van het rapport, heeft in een persconferentie uitgelegd dat het proces zich vanaf de start baseerde op de premisse de volledige Baskische onafhankelijkheidsbeweging is ETA. Dit is de eerste maal dat er een proces gevoerd werd zonder misdrijf.
De woordvoerder van de Asociación Libre de Abogados de Madrid, Amalia Alejandre, heeft uitgelegd dat er al een beroep ingediend werd voor het Hooggerechtshof, daarna voor het Grondwettelijke Hof en tenslotte voor het Tribunaal voor de Rechten van de Mens in Straatsburg. Wij hopen dat in Straatburg gerechtigheid geschiedt.
De ex-president van de Asociación Europea de Abogados para la Democracia, August Gil Matamala, heeft gewaarschuwd dat het politieke leven in Spanje meer en meer onder de invloed komt van de justitie en dat de justitie meer en meer gepolitiseerd wordt, en zich heeft omgevormd tot een politiek interventie-instrument.
Als u het mij vraagt: geen fraai beeld van de Spaanse politiek en van de Spaanse justitie.
Het Hof heeft beslist: ·ZELFKASTIJDING· 6 februari 2006
Op maandag, 6 februari 2006, klasseert de Audiencia Provincial van Madrid definitief de klacht van de gefolterde Unai Romano. Volgens het Hof is er geen enkel aanknooppunt dat zou wijzen op een delict, gepleegd door de Guardia Civil. De opgelopen zware letsels zouden te wijten zijn aan zelfkastijding.
De advocaten van de Guardia Civil doen er nog een schepje bovenop en willen Unia Romano nu aanklagen wegens valse verklaringen.
De cartoon hiernaast, van de hand van Tasio in "Gara", toont dit duidelijk aan. De vertaling van de tekstballonnetjes is als volgt: "Het is zonneklaar dat hij zichzelf op de gummiknuppels van de ordestrijdkrachten gestort heeft...Bovendien bestaat het precedent van de zelfmoord van John F. Kennedy, die zijn hoofd voor de kogels wierp en zo een einde maakte aan zijn leven..."
Toevallig vonden in Barcelona op diezelfde 6 februari 2006 de "Dagen over Foltering" plaats, een congres ingericht door het Overkoepelend Orgaan ter Verhindering van Foltering, waaraan 400 personen deelnamen, waaronder TAT, (Torturaren Aurkako Taldea). Daar werd gevraagd dat Spanje het UNO-protocol zou ratificeren dat het land in 2005 ondertekende. Hierin staat dat in de arrestatiecentra steeds toezicht mag uitgeoefend worden door afgevaardigden van de Verenigde Naties. Maar de Regering Aznar wees alle aanbevelingen van de hand die de toenmalige verslaggever van de VN, de Nederlander Theo Van Boven (Universiteit van Maastricht) aan Spanje gaf. Van Boven sloot in een toespraak de Dagen in Barcelona af en vertelde daarbij over zijn bezoek aan Madrid in 2003 dat "erg gespannen" was en dat erg veel stof deed opwaaien: "Het leek erop dat de Spaanse autoriteiten geobsedeerd waren door de Baskische Kwestie. Ze wilden zelfs mijn bezoek plannen en sturen en zeggen welke plaats ik moest bezoeken (en welke niet ). Nadat hij zijn aanbevelingen geformuleerd had wilden ze Van Boven zelfs in diskrediet brengen! In de aanbevelingen stond o.a. dat het incomunicado-regime (isolatie) moest afgeschaft worden en dat de ondervragingen en zelfs de gehele periode van voorarrest gefilmd moesten worden. "Madrid verstuurde mijn aanbevelingen rechtstreeks richting papierbak! Amper een maand na mijn bezoek werd de strafwet gewijzigd: het incomunicado-regime werd gehandhaafd en de periode kon verlengd worden!"
Interview met Van Boven in Gara (06.02.06):
"Indien degenen die de kwaal van de foltering aanklagen voor het gerecht gedaagd worden, zal men de praktijken nooit kunnen uitroeien. In plaats van de klagers het zwijgen op te leggen, moet justitie de feiten tot op het bot onderzoeken. Wat in Spanje gebeurt (geen onderzoek instellen, maar klagers vervolgen) is een aanslag op de mensenrechten en zelfs op de democratie. De vorige regering (Aznar) ging frontaal in tegen mijn aanbevelingen en wat de regering Zapatero precies gaat doen is niet duidelijk. Het lijkt erop dat ze andere prioriteiten heeft, maar van regering veranderen wil niet zeggen dat ook het systeem meteen wijzigt. Het probleem van de foltering is zéér complex."
In Parijs wordt op 5 februari 2004 de Baskische politieke gevangene, Karlos Sáez de Egilaz (*), die opgesloten zit in La Santé, op zijn proces tot driemaal toe geboeid en uit de zaal gezet. Bij de eerste behandeling van de Spaanse vraag tot uitlevering, vroeg de advocaat de opschorting omdat er geen Baskische vertaling voorhanden was. Sáez de Egilaz begon zich daarop uit te kleden waarop hij, met de hulp van vier flikken, buiten vloog. Toen hij kort daarna opnieuw werd binnen gebracht begon hij met zijn hoofd tegen de glazen wand van de kooi te slaan waarop hij opnieuw verwijderd werd. Weer opnieuw binnen vroeg hij zijn advocaat zich terug te trekken omdat zijn taalrechten geschonden werden.
Eerder weigerden vier andere Basken, Aloña Muñoa, Ainhoa García Montero, Aitor García Justo en Xabier García Gaztelu, hun veroordeling in ontvangst te nemen, en ze gooiden de papieren op de grond, omdat er geen Baskische tolk was. Daarop begonnen ze te roepen: "Euskaldunak gara, ez espainolak", "Wij zijn Baskischsprekenden, geen Spaanstaligen". Zij kwamen ze uit het door Spanje bezette deel van Baskenland en begrepen ook de Franse tekst niet!
(*) KARLOS SÁEZ DE EGILAZ MURGOITIO alias "Kai" en "Beñat"
Karlos Sáez de Egilaz werd beschouwd als lid van het politieke apparaat van ETA. Hij werd in 1973 in San Sebastián geboren (hoewel gedomicilieerd in Beasain) en was militant van Gestoras pro Amnistía en Herri Batasuna, de politieke partij die hij in Brussel vertegenwoordigde. In maart 1999 vluchtte hij uit Beasain als gevolg van de arrestatie van een militant van Herri Barasuna, Mikel Egibar, die in verband gebracht werd met de ETA-leider Javier Arizkuren Ruiz, "Kantauri". Toen de Guardia Civil aanstalten maakte om Karlos Sáez de Egilaz in zijn woonst te arresteren, was hij al verdwenen. Karlos Sáez de Egilaz was verantwoordelijk voor Xaki, door magistraat Garzón beschouwd als het internationale apparaat van ETA. Hij werd uiteindelijk op 10 januari 2003 gearresteerd.
Pernando Barrena Patxi Urrutia gearresteerd 4 februari 2008
De Policía Nacional heeft vandaag, 4 februari 2008, Patxi Urrutia, een bestuurslid van Batasuna gearresteerd op vraag van Baltasar Garzón, die ook de arrestatie van Pernando Barrena, nog een bestuurslid van Batasuna verordende.
han informado fuentes de la lucha antiterrorista.
Urrutia werd al eens aangehouden, toen praktisch de volledige top van Batasuna werd gerarresteerd in oktober 2007 te Segura. Hij werd toen vrijgealten onder de borgsom van 24.000 euros.
Garzón beschuldigt Barrena en Urrutia van integratie in een terroristische organisatie en van recidivisme, omdat ze nog altijd spreken in naam van de verboden partij Batasuna.
Ook Unai Fano, raadgever van de partij, werd opgepakt.
Vandaag, 4 februari 2008, wordt Walter Luyten in zijn geboortestad Berlaar begraven. De rouwplechtigheid is om 11.30u in de parochiekerk van Sint-Pieter te Berlaar. Hij is op 20 oktober 1934 geboren en overleed na een slepende ziekte op 27 januari 2008.
Hoe komt het toch dat wij moeten teruggrijpen naar buitenlandse kranten om iets meer over die grote persoonlijkheid te weten te komen? Hij was onconformistisch, rechts, republikeins, antifascistisch, nationalistisch, integer, rechtlijnig, schalks en nog een paar dingen. Hij paste dus in niet veel kramen en nog minder in veel politiekcorrecte kranten.
Kepa Petralanda wijdde op 2 februari 208 een artikel aan hem in de krant Gara.
Walter Luyten no vio al rebelde presidiendo la república de Euskal Herria
No pudo ver hecho realidad su sueño de conocer antes de morir a un «rebelde» convertido en «presidente de la República de Euskal Herria». El ex senador flamenco por Volksunie y amigo de la causa vasca Walter Luyten falleció el pasado 27 de enero, a los 73 años de edad.
In 1972 bezocht hij, samen met voormalig volksvertegenwoordiger en later Europarlementslid Willy Kuijpers, de hongerstakers in de kathedraal van Baiona. Zoals José Luis Álvarez Txillardegi er vorig jaar nog op wees in Gernika, bracht Walter Luyten de solidariteit van het Vlaamse volk, meer bepaald van de Volksunie (nu N-VA), over naar de Baskische vluchtelingen. Het was een begin van een gepassioneerde relatie tussen deze Vlaamse strijder en Euskal Herria, een natie die hij in zijn hart droeg.
Ludo Docx, jeugdvriend van Walter Luyten, en nu woonachtig te Donapaleu (Saint Palais), herinnert zich de uitnodiging die Luyten stuurde aan Telesforo Monzón in 1973 om in Diksmuide deel te nemen aan de Aberri Eguna Flamenco (IJzerbedevaart) van dat jaar. Monzón was er, samen met Etxamendi en Larralde en een groep dantzaris (dansers). Zij waren de eregenodigden op de bedevaart.
Maar als er één beeld is die perfect de persoonlijkheid van Luyten weerspiegelt, dan is het de legendarische foto voor de kerk Andra Mari, in Gernika, waar hij samen Kuijpers, een kleine, streng verboden, Ikurriña bovenhaalt, en dit naar aanleiding van de Aberri Eguna van 1975. De Enciclopedia Auñamendi refereert als volgt naar die periode: De PNV nodigde alle krachten uit om te manifesteren in Gernika, wat door een meerderheid werd opgevolgd. De fascistische politie ontvouwde een indrukwekkende machtontplooiing, maar dat belette de Vlaamse volksvertegenwoordigers, Luyten en Kuijpers, niet om de Ikurriña boven te halen. Zij werden gearresteerd en mishandelt. De Belgische regering stuurde een formeel protest.
Andere referenties over die periode doen hun verhaal als volgt: Op 30 maart 1975, naar aanleiding van de Aberri Eguna, verbood de politie iedere manifestatie. Dertien personen werden gearresteerd, waaronder de Vlaamse volksvertegenwoordigers Walter Luyten en Willy Kuijpers, die een Ikurriña toonden bij het einde van de misviering in de Andra Mari te Gernika. Ook de journalist Stephen Elliot, die informatie verzamelde voor The Guardian' werd aangehouden. De drie werden later over de grens gezet. Politiebronnen spreken van 39 arrestaties.
Dat was niet de enige gelegenheid waarbij zij in aanraking kwamen met politievervolging omwille van hun identificatie met de Baskische zaak. Als gevolg van een protestbrief die Luyten schreef aan de Spaanse ambassadeur in België, werd hij in eigen land opgepakt begin de jaren 80.
Homage in Gernika
Tijdens zijn laatste bezoek vorig jaar 2007 aan Euskal Herria, uitgenodigd door Gernika Batzordea (de Gernikacommissie), gaf hij nog blijk van zijn goed humeur en zijn politieke cultuur, hoewel in het jaar 2000 een kanker gediagnosticeerd werd. Met zijn optimisme schonk hij er bij aanvang niet veel aandacht aan: er waren belangrijkere problemen.
In de context van de herdenking van de 70ste verjaardag van het bombardement van Gernika, deelde Luyten het podium in het Lizeo Antzokia (Lyceum Antzokia) met Txillardegi en Arnaldo Otegi, terwijl zijn vriend Ludo Docx plaatsnam bij het publiek. De ex-senator en vriend van de Basken vertelde grapjes en zong liederen. Tijdens zijn betoog, doorspekt van Nederlandse, Franse, Spaanse en Baskische uitdrukkingen, vertelde hij een chronologisch verhaal met allusies op het historische plein in Brugge, het Biskajerplein; met allusies op de ontketende repressie door Alva in Vlaanderen tijdens de 16de eeuw; met allusies op een Vlaams initiatief ten gunste van de vrijlating van Lehendakari José Antonio Agirre, toen hij gevangen zat in België en met allusie op de Vlaamse solidariteit met de Basken tijdens de burgeroorlog van 1936.
Hij uitte zijn wil en zijn hoop om, voordat hij zou overlijden, het nog te mogen beleven dat een rebel president van de Republiek Euskal Herria zou worden. Arnaldo Otegi, die aan zijn zijde zat, mompelde dat, in de huidige politieke situatie, het goed mogelijk was dat zijn vriend nog eens gearresteerd kon worden.
Ludo Docx vertelde dat Walter bij een bepaalde gelegenheid in een sidrería (ciderhuis) in Hernani het lied: Wel Annemarieke'' (een oud liedje gericht tegen de Spanjaarden), ten gehoren bracht, terwijl hij een koel glas Vlaams bier dronk. Dat zal voor de aanwezigen een blijvende herinnering zijn aan deze oude en solidaire non-conformist.
Mariluz Perurena Argi Nog verder van huis 03.02.06
Argi Perurena, de Baskische militante die een jarenlange gevangenisstraf uitzit wegens lidmaatschap van ETA, waarbij zij beschuldigd werd van medewerking aan de dynamietroof van Plévin (*), werd op 3 februari 2006 vanuit de Parijse gevangenis Fleury-Mérogis naar Rennes overgebracht. Dit is veel verder van huis en moeilijker bereikbaar voor vrienden en familieleden die op bezoek willen komen. Pure pesterij.
Argi Perurena is de dochter van Bixente Perurena, die in februari 1984 naar Noord-Baskenland trok, nadat een vriend door de Spaanse politie werd gearresteerd. (Om onder de verschrikkelijke folteringen uit te komen worden wel eens namen genoemd!) Op 8 februari 1984 merkte "Peru" dat hij geschaduwd werd, en samen met zijn maat "Stein", trok hij naar het politiebureau in Hendaia om dit voorval aan te geven. Op de terugweg naar hun huis werden beiden doodgeschoten door huurlingen die de Spaanse Regering bijstonden in hun Vuile Oorlog tegen het Baskische Volk. En als de dochter van deze man tot ETA toetreedt, wordt moord en brand geschreeuwd.
Bixente Perurena was de broer van Txomin (Domingo) Perurena, die in de "Ronde van Frankrijk 1974" het bergklassement won, vóór Eddy Merckx.
Chronologie (Bronnen : Breizh-Info, le Télégramme, Ouest-France)
Dinsdag, 28 september 1999, 6 uur in de ochtend Een commando van 6 of 7 personen, onder wie een vrouw, dringt de gebouwen van Titanite (*1) binnen en neutraliseert de chauffeurs die juist hun dienst zijn begonnen. Het alarmsysteem heeft niet gewerkt. De gemaskerde commandoleden, in militaire kledij, hebben handwapens. Om 8 uur verlaten zij de gebouwen na 8 ton dynamiet, opgeslagen in dozen, 5000 ontstekingsmechanismen en kilometers lonttouw te hebben opgeladen. Het personeel slaat alarm waarna een helikopter van de gendarmerie, tevergeefs, de streek overvliegt. Onder leiding van Irène Stoller neemt de antiterreureenheid van Parijs de zaak in handen en verscheidene politiediensten evenals de gendarmerie komen ter plaatse. De chauffeurs van Titanite worden ondervraagd. Er wordt hen gevraagd zeer discreet te blijven tegenover de pers. Al heel vlug, gaat men ervan uit dat het commando bestond uit Basken. Volgens getuigen drukten de commandoleden zich uit met een vreemd accent en één van hen zou: Venga! (kom, in het Spaans) geroepen hebben naar een medeplichtige.
Woensdag 29 september, in Idron, voorstad van Pau (departement Pyrénées-Atlantiques.) Een verdachte vrachtwagen wordt door de politie ontdekt nabij een huis. Een koppel wordt opgepakt wanneer zij, s nachts, het huis met een wagen willen verlaten. Later wordt een man, op zijn motor, tegengehouden. Twee andere personen kunnen ongemerkt het huis verlaten. Hun wagen, een Kangoo, heeft pech zodat zij hem achterlaten en een wagen stelen om de vlucht verder te zetten. In het huis vindt de politie 2,5 ton van de in Bretagne gestolen springstoffen, evenals bijna alle ontstekingslont en 4600 ontstekingsmechanismen. De drie aangehouden personen worden geïdentificeerd. Het gaat om Jon Bienzobas, 29 jaar, en Francisco Segurola Mayoz, 44 jaar. Allebei worden zij voorgesteld als deel uitmakend van actieve ETA commandos en gezocht door de Franse en Spaanse politie. De jonge vrouw die werd aangehouden is in Iparralde een gekende culturele militante: Mariluz Argi Perurena, 28 jaar. Zij zou het huis in Idron gehuurd hebben. s Anderendaags wordt Denis Riou, 45 jaar, uitgever van het maandblad Combat Breton ondervraagd. Men laat uitschijnen dat hij het commando zou geherbergd hebben en voor de logistiek zou gezorgd hebben (uit politiebron en overgenomen door de media). Ook Richard Le Faucheux wordt ondervraagd in An Oriant (Lorient). Hij is de huurder van een appartement waar het commando logeerde. Dan is het de beurt aan Charlie Grall, 46 jaar, verantwoordelijke van Breizh Info. Hij wordt opgepakt in Karaez (Carhaix), waar hij met vrienden op café was. De politie volgde hem al enkele uren zonder enige discretie. Tezelfdertijd wordt in Miarritze (Biarritz, Frans-Baskenland) een koppel opgepakt: de vrouw, Sylvie de Artola, zou de bezitster zijn van een wagen die gebruikt werd door het commando om naar Bretagne te reizen. Op 1 oktober wordt Alain Solé, 47 jaar, militant bij Emgann, bij hem thuis in Felger (Fougères, Ille-et-Vilaine) opgepakt. Hij wordt ervan verdacht het commando te hebben geherbergd (*2). Maandagavond 11 oktober wordt Hughes Richard uit An Oriant opgepakt. Hij ook wordt verdacht Basken te hebben gelogeerd. Donderdag 14 oktober, tegen 9u30, vinden rijkswachters een vrachtwagen van Titanite in de buurt Bordeaux-Bastide. Deze vrachtwagen Renault zou gediend hebben voor het transport van een deel van de explosieven (*3). Diezelfde middag wordt Charlie Grall vrijgelaten nadat de rechter Laurence Le Vert een bevel tot voorwaardelijke invrijheidstelling afgeleverd had. Eerder, op 6 oktober, was een aanvraag tot vrijlating in kort geding, ingediend door zijn advocaat, nog afgewezen. Tot zover een samenvatting van wat de pers tijdens oktober 1999 over de explosievenroof van 28 september in Plévin schreef.
Wat voorafging
In mei 1999 werd, door Juge Laurence Le Vert, een aanhoudingsbevel uitgevaardigd tegen de Baskische militant, Axier Oiarzabal Txapartegue. Hij is één van de Basken die, bij de komst van de politie, kon ontsnappen uit het huis in Idron. Hij is ook een van de Basken die op 23 september om 18u een afspraak had, in An Oriant, met Charlie Grall. Charlie Grall verscheen in het gezelschap van Denez Riou die hij even te voren ontmoette om enkele probleempjes aangaande Breizh Info te regelen. Nog een andere man was aanwezig in de Shamrock, een bar, waar de ontmoeting plaats had. Functionarissen van de Direction Nationale des Renseignements Généraux (Nationale inlichtingsdienst) maakten fotos van deze ontmoeting en zij werden tijdens het proces in juni 2005 als bewijs gebruikt. De ontvankelijkheid van deze bewijzen mocht in twijfel getrokken worden: de fotos zijn niet gedateerd en hebben geen legende! Een van de miltanten die op de foto te zien is, zal pas later door de politie geïdentificeerd worden, nadat hij door Charlie Grall, tijdens het voorarrest, werd herkend. Dit detail brengt de versie van de Inlichtingsdiensten aan het wankelen. In tegenstelling tot wat zij in proces-verbalen van het vooronderzoek (later heropgesteld door leden van het DNAT) en later tijdens het proces beweerden, schaduwden zij de Bretoenen Grall en Riou niet sinds juli! Bertrand Grimault is een naaste medewerker van Jean-Charles Grall. Was Grall werkelijk geschaduwd gedurende twee maanden, dan waren de dagelijkse ontmoetingen tussen Grall en Grimault in het oog gelopen en dan zou Grimault onmiddellijk zijn herkend en opgepakt met Grall. Hij staat op de foto met Denez Riou en de drie Basken die op de afspraak in de Shamrock verschenen.
De Inlichtingsdiensten en hun collegas van de DNAT (*4) zeiden de Basken te hebben geïdentificeerd op 24 september, de dag na hun bezoek aan de Shamrock. De verantwoordelijke van de Inlichtingsdiensten beweerde persoonlijk de baas van de DNAT, Roger Marion, diezelfde dag nog gewaarschuwd te hebben. De identificatie bracht aan het licht dat enkele aanwezigen gezocht werden door het Spaanse (internationaal aanhoudingsbevel) en het Franse Gerecht (de rechter Laurence Le Vert vaardigde in mei 1999 een aanhoudingsbevel uit tegen de Bask Axier Oiarzabal Txapartegui). Artikel 40 van het Wetboek van Strafvordering (code de procédure pénal) zegt: Iedere gestelde overheid, ieder openbaar ambtenaar of functionaris die in uitvoering van zijn functies kennis krijgt van een misdaad of wanbedrijf moet hiervan, zonder uitstel, bericht geven aan de procureur van de Republiek en aan deze alle inlichtingen, procesverbalen en geschriften doorgeven.
De Basken, tegen wie een aanhoudingsbevel liep, werden geïdentificeerd op 24 september en men liet ze lopen! Tijdens het proces in juni 2005, vroeg de Voorzitter aan een van de getuigen hoe de houding van de politie te verklaren was nadat deze tot de identificatie waren overgegaan. De getuige, verantwoordelijke van de Inlichtingsdienst was verveeld en zijn antwoord verbazend: We zijn ze uit het oog verloren, zij waren verdwenen.
De meest voor de hand liggende hypothese is dat de politie vermoedde, of erger, wist dat de Basken een actie gingen uitvoeren op 900km van bij hen. Maar zij verkozen hen te laten begaan om hen op heterdaad te betrappen. Bewijs: de Inlichtingsdienst volgt hen op de voet in An Oriant, in Mor-Bihan. Zij worden geïdentificeerd, maar twee dagen voor de roof worden zij uit het oog verloren. Als bij wonder worden zij de dag na de roofoverval teruggevonden te Idron dankzij een inlichting komende van een geloofwaardige bron die de politie anoniem wil houden.
In 1999 was commissaris Marion hoofd van de DNAT. Hij was dus de verantwoordelijke van de operaties verricht na de overval op Titanite. Opgeroepen om te getuigen, verklaart hij niet te kunnen antwoorden op de vragen die hem gesteld worden. Zijn enige houvast is, de geloofwaardigheid van de betrouwbare en confidentiële tipgever die hem deed besluiten het huis in Idron, waar de verdachten opgemerkt werden, in het oog te houden. Hij zei ook niet sinds wanneer dat huis in het oog werd gehouden. Zijn versie over de betrouwbare en confidentiële bron correspondeert echter niet met deze die gegeven werd door zijn collega van de Inlichtingsdiensten. Een gestructureerde organisatie, zoals men het ETA gewoonlijk voorstelt, heeft de gewoonte zijn schuilplaatsen nauwgezet voor te bereiden vanaf het ogenblik dat zij besluiten een belangrijke actie, zoals in Plevin, uit te voeren. Wij mogen aannemen dat de Baskische commandoleden opgemerkt werden toen zij de schuilplaats in Idron inrichtten, misschien nog vroeger. Het is best mogelijk dat de politie hen tot in Bretagne volgde, de diefstal liet voltrekken om daarna iedereen, op heterdaad te kunnen oppakken met inbegrip van de Bretoenen die zij ontmoetten op 23 september, in An Oriant. Zo neutraliseert de antiterreureenheid niet alleen een commando van de ETA, maar maakt ook de radicaalste kern van de Bretoense beweging verdacht. Dat was hen sinds lang niet meer gelukt gezien de aanslagen van Belfort en Cintegabelle onopgehelderd bleven.
De snelheid en gelijktijdigheid waarmee de politie optrad in Idron, An Oriant en Miarritze doen vermoeden dat de politie de Basken al een tijdje op het spoor waren. Alleen de Basken van Idron (de schuilplaats) wisten wie hen zou vervoeren, en welke Bretoenen ze zouden ontmoeten. Om te kunnen optreden op drie plaatsen, tezelfdertijd, moest de politie wel zeker van zijn stuk zijn!
Volgens de beschuldiging werden de Bretoense militanten sinds juli 1999 door de politie geschaduwd. Dat is een leugen.
Om enig geloof aan deze bewering te bezorgen, dagvaardde de advocaat-generaal verschillende verantwoordelijken van politiediensten. Volgens hen zou de schaduwing van de Bretoenen, voor de diefstal, het één en het ander aan het licht gebracht hebben
Zo zouden Denez Riou, Kristian Georgeault en een derde man, die niet geïdentificeerd werd (nog één!), elkaar ontmoet hebben in een café van Karaez. Tweemaal zelfs: op 19 en 21 september. Een van die data is een zondag en iedereen weet dat die bepaalde pub al jaren gesloten is op zondag! Van deze ontmoetingen bestaan geen fotos, geen bewijsstukken, geen enkel proces verbaal, noch nota! We zouden de politie op hun woord moeten geloven? Iedere keer, op voorwaarde dat die ontmoetingen plaats hadden, bleef de derde persoon een onbekende? Was de politie niet geïnteresseerd in die persoon? Volgens de politie werden Denez Riou en Kristian Georgeault, allebei geschaduwd. Stellen we ons even voor wat dat zou betekenen: Kristian Georgeault woont in Felger (Fougères), Denis Riou woont in Kaodan (Caudan, bij An Oriant). Voor beiden vallen er heel wat kilometers af te leggen, met hun engelbewaarders achter zich aan!, om ene Mijnheer X te ontmoeten in Karaez waar op die befaamde 19 en 21 september 1999 zich dus heel wat vertegenwoordigers van de wet bevinden Parijs zendt mensen van zijn inlichtingsdienst, met al de middelen waarover zij beschikken, ter versterking van de plaatselijke diensten en niemand van hen denkt er aan fotos te nemen van deze ontmoetingen? Verbazend voor spécialisten van de Inlichtingsdienst! De aanklager wil ten allen koste zijn beschuldiging van bendevorming in het kader van een terroristische organisatie staven. Zouden verbale rapporten tussen de inlichtingsdiensten en de DNAT, zonder enig geschreven bewijs, nu al volstaan om een akte van beschuldiging op te stellen?
Een ander ongeloofwaardig element in deze zaak: Denez Riou zou Argi Perurena ontmoet hebben in een restaurant, au Moustoir, in Karaez. Denez Riou geeft toe het restaurant te kennen, maar hij was alleen toen hij het bezocht! Na de explosievenroof bezochten de onderzoekers het restaurant en verzamelden er de getuigenissen van de uitbaatster en een bediende. Deze getuigenissen zijn belastend voor Denez Riou. Daarom vraagt hij de uitbaatster te getuigen tijdens het proces. Het is schoorvoetend dat zij verschijnt, en met rede. Zo te zien werd haar belastende getuigenis haar gedicteerd door de politie. Tijdens het proces weigert ze eerst te antwoorden op de vragen en later weigert ze de verklaringen, afgelegd tegen de politie, te bevestigen. Bovendien herkent ze niemand tussen de beschuldigden!
De vrachtwagen!
In de beschuldiging zou Denez Riou aan Alain Solé gevraagd hebben een vrachtwagen te huren en deze naar An Oriant te brengen. Wat Alain Solé zou gedaan hebben. Maar deze vrachtwagen heeft niet gediend voor de roof in Plevin. Dat heeft Alain Solé verklaard aan de onderzoekers en de onderzoeksmagistraat en later, op aanraden van de advocaat die hem toen bijstond, meester Choucq, bevestigd. Deze versie, die Denez Riou belast, maakt van Denez Riou een medeplichtige. De redenering van de beschuldiging is deze: als Denez Riou vraagt een vrachtwagen te huren, is het omdat hij weet dat een roof zal plaats hebben! Maar de verklaringen van Alain Solé tijdens het proces in juni veranderen de gegevens! Hij huurde, inderdaad, een vrachtwagen maar niet voor Riou! Hij huurde de vrachtwagen voor een vriend uit Roazhon (Rennes). s Anderendaags gaat hij de vrachtwagen, die uiteindelijk niet gediend heeft, ophalen om Arno Vannier te helpen verhuizen. Alain Solé ging dus niet naar An Oriant Eens te meer getuigt de beschuldiging van verbeelding! In hun scenario moest Riou belast worden met méér dan een gewone huisvesting. Wat gebeurde!
Iedereen die ooit in voorarrest zat of verhoord werd kreeg te maken met de fotoalbums Er wordt hen gevraagd de fotos van X, in verschillende omstandigheden, te bekijken en namen te zetten op de personen die herkend worden. In de zaak Plévin zijn er zes of zeven fotos, genomen op 23 september 1999 om 18u, in de Shamrock Meer niet! Geen fotos voor 23 september 1999! Nochtans weten we dat de inlichtingsdiensten niet zuinig zijn op de filmrolletjes als het erom gaat manifestaties of verdachte ontmoetingen te onderzoeken.
Geen fotos, geen enkele nota of geschreven bericht, geen verslag over schaduwing tot 23 september. De enige procesverbalen die bestaan, komen van politieofficiers van de Direction Nationale Anti Terroriste en ze handelen over de verbale rapporten die werden uitgewisseld tussen de verantwoordelijken van de inlichtingsdiensten die de schaduwing zou uitgevoerd hebben.
Tijdens het proces in juni, heeft een van de advocaten meermaals gevraagd naar bewijzen van wat de politie beweerde. Mijnheer Fiamenghi gaf toe dat er geen bewijsstukken waren en dat er over de schaduwing geen geschreven verslag bestaat.
Ambtenaren schaduwden de Bretoenen sinds maanden!? Niet te geloven! Waar zijn de bewijsstukken die bruikbaar zouden zijn voor een gerechtshof? Het lijkt er meer op dat de beschuldiging, hier de antiterreureenheid van Parijs, een scenario gecreëerd heeft op basis van de gegevens die ze op 23 september 1999, om 18 u, verkregen. Het scenario werd verrijkt met enkele bezwarende gegevens om de betrokkenheid van Bretoense militanten te verergeren. De gelegenheid was te mooi om er niet van te profiteren!!
(*1) in Plevin, gehucht bij Karaez (*2) In tegenstelling met wat de pers op het ogenblik van zijn arrestatie meldde, werd Alain Solé niet vervolgd voor het herbergen van de Basken, maar voor het huren van een vrachtwagen. (*3) De late ontdekking van dit voertuig bewijst dat deze wagen niet geschaduwd werd en dat deze schaduwing de politie niet kon leiden naar Idron. Tot op heden (onderzoek en proces) laat niets toe te beweren dat de Baskische militanten die veroordeeld werden, op 28 september 1999 in Plévin waren. (*4) Getuigenis afgelegd door - Inlichtingsdiensten: Mijnheer Fiamenghi - D N A T: de Heren Le Boursicaud, Pargade en Marion
De rechtbank in Bizkaia doet op 2 februari 2004 een uitspraak tegen de Guardia Civil wegens het binnenvallen van een woning zonder huiszoekingsbevel.
Een speciale eenheid van de Guardia Civil viel op 24 september 1993 (!) op een gewelddadige manier, zoals dat de gewoonte is, binnen in het huis van een Baskische jongere, Borja Irizar, in het kader van een operatie tegen ETA (waarbij alles geoorloofd is ). Zonder enig juridisch document te tonen begonnen ze met hun geweren te zwaaien. Toen één van de bewoners, een advocaat, het huiszoekingsbevel vroeg, kreeg hij als antwoord dat dit in het kader van de "anti-terroristenwet" niet nodig was. Later bleek dat de Guardias Borja Irizar al enkele uren door de straten van Bilbao hadden vervolgd en dat er dus geen enkele reden was om hem thuis op te pakken, behalve dan omwille van het machovertoon. Bovendien waren er zes jaren verlopen tussen het vermeende delict dat de jongere zou gepleegd hebben en de huiszoeking. Er was dus evenmin sprake van "spoed of buitengewone situatie".
Tegen de gewoonte in werd de klacht van de familie door een rechtbank in overweging genomen en werd de agent veroordeeld wegens "huisvredebreuk". Hij liep daarbij een schorsing van 2 jaar op en een boete van 600 euro. Bovendien moest hij 10.000 euro betalen voor het toebrengen van "morele schade". Ook de gerechtskosten waren voor de verliezer.
De CEE-Conferencia Episcopal Española, de Spaanse Bisschoppenconferentie, heeft op 31 januari 2008 nog maar eens van zich laten horen. Voor de zoveelste maal hebben zij kritiek geleverd op de regering van Zapatero, omwille van bepaalde wetten die de laatste vier jaar werden goedgekeurd(euthanasie, homohuwelijken). Dat de kerk hier opkomt voor de waarden van het katholieke geloof, is best begrijpelijk.
Erger is het gesteld als de CEE oproept om niet voor die partijen te stemmen die willen onderhandelen over vrede met ETA. Terrorisme is een intrinsieke perverse praktijk. Een gemeenschap die vrij en rechtvaardig wil zijn, kan en mag, noch expliciet, noch impliciet, nooit een terroristische organisatie erkennen als een sector van die gemeenschap. En mag dan ook nooit die sector als politieke onderhandelaar erkennen.
Dit is een regelrechte oproep, zij het omfloerst, om voor geen enkele andere partij te stemmen dan voor de Partido Popular, de erfgenamen van Franco. Alle andere partijen gaan, in mindere of meerdere mate, wel akkoord dat de regering met ETA onderhandelt. Voor hen is vrede belangrijker dan electorale te recupereren slachtoffers.
De nota werd voorgesteld door de woordvoerder van de CEE, de hulpbisschop van Madrid, Juan Antonio Martínez Camino, na de bijeenkomst van de permanente commissie. Daar moest op geklonken worden.
Ik vraag mij in eer en geweten af of het terrorisme gepleegd door de Spaanse Staat, met de medewerking van de Guardia Civil, van de regering, van neonazis uit Argentinië en Italië, met de onderwereld uit Marseille, geen intrinsieke perverse praktijk is. Ik vraag mij in eer en geweten af of het financieel steunen door een regering van doodseskaders geen intrinsieke perverse praktijk is. Ik heb er diezelfde CEE nog nooit één woord over horen zeggen. Volgens de CEE zijn er dus twee soorten terrorisme, een goed terrorisme (Spanje) en een slecht terrorisme (Baskenland).
"In Baskenland is terrorisme het soort politiek dat je gebruikt, als er niets anders meer rest." Uitspraak afkomstig van een PNV-kopstuk, waarschijnlijk Joseba Egibar.
Een tsunami aan verwijten, protesten en verdachtmakingen
In januari 2003 strijkt de Rechter van Penitentiair Toezicht van dienst, Ruth Alonso opnieuw heel Spanje tegen de haren in door twee Baskische politieke gevangenen in voorlopige vrijheid te stellen, omdat ze 2/3 van hun straf achter de rug hebben. Een maatregel die voorzien is in de wet (artikel 36 van de Código Penal). Niettegenstaande de wet werd toegepast, werd Ruth Alonso overspoeld door een tsunami aan verwijten, protesten en verdachtmakingen door de democraten van het eigen gelijk.
Het gaat om Luis Mari Azkargorta die 14 jaar doorbracht in vrijwel alle Spaanse gevangenissen en María Angeles Pérez del Rio die er bijna elf jaar heeft opzitten. Beiden werden bij hun arrestatie gefolterd, en werden veroordeeld na de verklaringen die ze tijdens deze folteringen aflegden. Askatasuna herinnert eraan dat er nog meer dan 100 gevangenen in dezelfde omstandigheden verkeren.
De rechtlijnigheid van magistrate Alonso is merkwaardig. Zij volgde gewetensvol de wet, tegen alle druk in.
In 1998 liet zij de toenmalige veroordeelde Jon Idígoras op bezoek gaan bij de gevangene Joseba Martín. In 1992 verleende zij de voorlopige vrijheid na 3/4 van hun straf aan Isidro Etxabe en Juan Antonio Urrutia, in 1994 aan José Ramón Bidaburu,in 1995 aan José Miguel Latasa Guetaria,in 2002 aan Felix Ramón Ostoaga (*), in 2003 voorPedro Narbarte Gil (*). Er zijn nog een paar voorbeelden. Telkens kreeg de magistrate het hard te verduren, ondanks het feit dat zij de wet toepaste. Bij een gelijkaardige vrijlating door Alonso kondigde het PP-regime Aznar meteen een wetswijziging aan die dit in de toekomst zou beletten. De Dienst van Penitentiair Toezicht werd ook overgeheveld naar de Audiencia Nacional. Hierover verklaart de magistrate:
Testimonio: (getuigenis): Ruth Alonso, Magistrada de la Sección Primera de la Audiencia Provincial de Bilbao: En la práctica existe una cadena perpetua encubierta. (In de praktijk bestaat er een verdoken levenslange straf)
(*) Pedro of Kepa Narbarte Gil
Op 21 juni 2002 liet de rechter van Penitentiair Toezicht, Ruth Alonso, de Baskische politieke gevangene, Kepa Narbarte uit Bermeo, voorlopig vrij om de eenvoudige reden dat hij 3/4de van zijn straf achter de rug had. Maar in Spanje (en zeker in het Regime Aznar) gelden de eigen wetten niet voor wat het Baskische gevangenen betref. Daarom viel héél Spanje over Ruth Alonso heen en besloot de democratische Junta stante pede de wet te wijzigen om te verhinderen dat die rechters nog dergelijke beslissingen konden nemen. Het werd gevangenisdirecteurs zelfs verboden positieve rapporten over de gevangenen vrij te geven.
Narbarte werd voor het eerst gearresteerd in 1994 en tot 8 jaar veroordeeld. De, voor Basken althans, geringe strafmaat is op zich al een bewijs dat Narbarte geen bloed aan de handen had. Vier jaar later kwam hij vrij om in september 2001opnieuw opgesloten te worden om de rest van de straf uit te zitten. Tot Alonso hem in juni in voorlopige vrijheid stelde. Op 28 januari 2003 werd de voorlopige vrijheid door het Hooggerechtshof opgeschort. Pure willekeur!
Toen Ruth Alonso in oktober Ramón Gil Ostoaga vrijliet startte de bevriende Spaanse pers een ongeoorloofde hetze die Gil Ostoaga uiteindelijk tot zelfmoord dreef. Aznar zocht meteen bij de Socialistische handlangers een consensus om de maximumstraf voor politieke gevangenen van 30 op 40 jaar te brengen. Levenslang, dus.
Op 30 januari 2003 eiste de advocaat van Narbarte zijn vrijlating omdat er geen enkele reden was tot een nieuwe arrestatie, omdat Narbarte aan alle opgelegde voorwaarden had voldaan. Maar wat is het tegenargument van de rechter? De sancties die Narbarte in de gevangenis opliep, zijn een bewijs dat hij lid van ETA bleef.
(*) Ramon Gil Ostoaga
Op 9 oktober 2002 kwam Ramon Gil Ostoaga voorlopig vrij uit de gevangenis van Langraiz (Vitoria Gasteiz). Een dag later werd hij in zijn woonplaats, Legazpia, ontvangen. Van daaruit was hij in 1979 moeten vluchten. In 1994 werd hij door Frankrijk aan Spanje uitgeleverd en door het Hooggerechtshof tot 30 jaar veroordeeld nadat al zijn straffen waren samengevoegd. De Rechter van Penitentiair Toezicht van Bilbao, Ruth Alonso, liet hem op 8 oktober vrij nadat hij 3/4de van zijn straf had uitgezeten. Zéér ongewoon voor een Baskische politieke gevangene. Nu wil het Hooggerechtshof het Penitentiair Toezicht naar zich toetrekken zodat het onmogelijk wordt dat een rechter een Etarra of een Baskische nationalist voorwaardelijk kan vrijlaten. De Algemene Raad van de Rechterlijke Macht wil nu zelfs een onderzoek instellen naar de voorwaardelijke invrijheidstelling van Gil door rechter Ruth Alonso nadat de Spaanse Regering haar ongenoegen had laten blijken. De PNV spreekt nu van "een schending van de scheiding der machten" en neemt Ruth Alonso in bescherming en noemt haar "slachtoffer van de criminalisering".
De Baskische regering dekt zich in 29 januari 2008
Op 29 januari 2008 werd door het Openbaar Ministerie officieel de vraag neergelegd om de politieke partij Partido Comunista de las Tierras Vascas (EHAK-PCTV) te laten verbieden, op basis van vermoedelijke banden met de verboden partij Batasuna. De vraag om EHAK te verbieden, gaat gepaard met de petitie van bewarende maatregelen. Dit betekent de schorsing van alle activiteiten van die partij. Gelijktijdig wordt beslag gelegd op alle bankrekeningen (waar het geld ook moge vandaan komen) en zullen alle kantoren gesloten worden. De neerlegging van de vraag om ANV-Acción Nacionalista Vasca te verbieden, volgt in de komende dagen.
Dezelfde dag, 29 januari 2008, werd door de tripartiete (PNV-EA-EB) van de Baskische regering, samen met de politieke partij Aralar, een wetsvoorstel ingediend. Het voorstel houdt in dat het Reglamento de la Cámara Vasca, het Kamerreglement, bij hoogdringendheid wordt aangepast. Bij artikel 20, 2° moet het volgende worden toegevoegd: De ontbinding, om welke reden dan ook, van een parlementaire groep moet voorafgegaan worden door het akkoord van de voltallige Baskische Kamer en van de absolute meerderheid van haar leden.
Het wetsvoorstel komt er nadat het Hooggerechtshof, op 21 januari 2008, Juan María Atutxa, Gorka Knörr en Kontxi Bilbao veroordeelde wegens delict van ongehoorzaamheid, omdat zij na de illegalisering van Sozialista Abertzaleak in 2003 niet zijn opgetreden en de partij niet hebben uitgesloten (zie de Zaak Atutxa).
Het is geen toeval dat beide bijzondere gebeurtenissen op dezelfde dag plaatsvinden. De Baskische regering is nog niet bekomen van de uitspraak in de Zaak Atutxa, en probeert nu iets wettelijks achter de hand te houden.
Met Baskische politieke gevangenen mogen we doen wat we willen
Baskische, politieke gevangenen krijgen al een extra straf opgelegd omdat ze zo ver van huis ondergebracht worden. Wegens de hoge vervoer- en verblijfkosten (heen en weer reizen kan niet op één dag), krijgen ze hoogstens slechts één keer per week bezoek. Het groepje vrienden en kennissen dat mag komen, wordt niet door de wet maar arbitrair bepaald door de gevangenisdirecteur. De Baskische, politieke gevangenen leven onder een speciale FIES-regime waardoor ze zich, om maar iets te noemen, verschillende keren per dag moeten uitkleden om gefouilleerd te worden. Alles is afhankelijk van de sadistische grillen van de man of vrouw die aan de leiding van de instelling staat. Gevangenen komen voor een habbekrats in de isoleercel. Zelfs luchten gebeurt vaak geïsoleerd van de anderen en gedurende véél kortere tijd. De gevangenen moeten zich verder allerlei vernederingen en pesterijen laten welgevallen. Straffeloos, want, Met de Baskische politieke gevangenen mogen we doen wat we willen zoals een bewaker het ooit uitdrukte. Toch is deze politiek mislukt en houdt het collectief van gevangenen (EPPK) zich staande.
Dus dienden er andere acties uitgevonden te worden en daartoe lenen zich gevangenen van gemeenrecht. Steeds meer Baskische politieke gevangenen worden het slachtoffer van agressie van medegevangenen, vaak onder toeziend oog van bewakers! Hoewel dit al een aantal jaren duurt, volgen de klachten elkaar nu steeds sneller op.
In de Franse gevangenissen is de toestand niet beter.Zuhaitz Errasti ging in Nantes gedurende 26 dagen in hongerstaking. Nadat hij werd overgebracht naar Poitiers hield hij een hygiënische staking (zoals de IRA-gevangenen in de jaren 70-80 die weigerden naar het toilet te gaan buiten hun cellen.) Errasti zat naakt in de isoleercel. Daar werd hij regelmatig met ijskoud water door middel van een tuinslang nat gespoten!
