Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
30-09-2006
Lijfwachten
Wie een groot belang heeft in het blijven duren van het Spaans-Baskisch probleem zijn de bedrijven die zich met veiligheid bezighouden, die lijfwachten leveren aan bedreigde personen en aan de regering. Laten we duidelijk zijn: er werden vroeger personen bedreigd, maar ook niet-bedreigde personen deden een beroep op lijfwachten om hun status hoog te houden. Het was tenslotte toch de belastingsbetaler die ervoor moest opdraaien. En als je, zeker als PP-er, kan uitpakken met een lijfwacht, dan ben je een halfgod.
Mayor Oreja (foto) spande ooit een rechtszaak aan tegen Xabier Arzallus toen die beweerde dat de familie van Mayor Oreja, Minister van Binnenlandse Zaken in de eerste PP-regering van Aznar, grote economische belangen had in de beveiligingssector. De rechtbank gaf het gelijk aan Arzallus. De familie Mayor Oreja heeft belangrijke economische belangen in Eulen Seguridad-Protec SA. Jaime Mayor Oreja is dan ook één van de radicaalste politici wat betreft de aanpak van de Basken. Het is niet erg koosjer dat zijn broer José María Mayor Oreja bestuurslid is van voornoemde firma, terwijl Rajoy en zijn opvolgers gebruik maakten en nog maken van de diensten van voornoemde bedrijven en dit voor miljoenen euros. Hierover werd in de nationale pers (bijna) niet gerept, maar de Basken hebben het wel gelezen (en wisten het trouwens al). Alhoewel ETA sedert mei 2003 geen dodelijke slachtoffers meer gemaakt heeft, blijven die lijfwachten nog altijd bestaan.
Sábado, 30 de septiembre de 2006
De las más de 5.000 personas que tienen asignada protección en España, alrededor de 1.200 viven en Euskadi. La mayoría son concejales del PP y PSOE. Este elevado número de amenazados provocó que a los policías, guardias civiles y ertzainas que prestan labores de escolta se tuvieran que sumar otros profesionales de la empresa privada. Según fuentes del sector, en el País Vasco trabajan 1.800 escoltas privados y otros 750 lo hacen en Navarra. Cada protegido lleva, al menos, dos guardaespaldas. (Uit "El Correo Digital" van 30.09.2006)
Vrije vertaling
Van de 5.000 personen die bescherming krijgen in Spanje, leven er zon 1.200 in Euskadi. Het merendeel zijn gemeenteraadsleden van PP en PSOE. Dit aantal is te hoog om alleen door politie, Guardia Civil en Ertzaintza te laten beschermen, dus moeten er professionelen uit privé-bedrijven bijspringen. Volgens bronnen uit de sector werken in Euskadi 1800 privé-lijfwachten en nog eens 750 in Navarra. Iedere beschermeling krijgt tenminste 2 lijfwachten.
Vorige maand, augustus 2006, werd in het dorpje Ibarra, bij Tolosa in de provincie Gipuzkoa een vreselijke ontdekking gedaan. Hoewel de partij (Herri) Batasuna door de Spaanse democraten buiten de wet werd gesteld, wist de Spaanse krant Gaceta de los Negocios te achterhalen dat er in het gemeentehuis nog steeds een deur is waarop het plaatje met de huiveringwekkende letters HB staat !!!
De PNV-burgemeester, Chelo Romeo, diende nu voor de onderzoeksrechter te verschijnen om te verklaren of de vermaledijde partij een lokaal ter beschikking had, want illegaal is illegaal!
Romeo diende zich hiervoor naar Madrid te begeven en wel naar het Hooggerechtshof, want een deur met een plaatje HB erop hoort onder terrorisme!!!
Een paar weken voor de seniele Franco er het bloedige bijltje bij neerlegde, zag hij de kans schoon om nog eens 5 tegenstanders tegen de muur te zetten. Zijn palmares met gruweldaden droop van het bloed. Het terrorisme van de dictatuur (as van het kwaad) werd op dat ogenblik nog omhelst door de US, omdat ze in het fascistische Spanje geld geroken hadden en er basissen mochten installeren.
Vandaag, exact 31 jaar geleden op 27 september 1975, werden de Etarras Jon Paredes Txiki en Angel Otaegi geliquideerd, samen met 3 leden van FRAP (Frente Revolucionario Antifascista y Patriótico), Xose Humberto Baena, Ramón García Sanz en Xose Lois Bravo. Hun misdaad? Het bestrijden van het fascisme van Franco. Ditmaal werd niet de garrote (de wurgpaal), maar de executiepaal bovengehaald.
Los rosales que mi patio tiene poquito a poquito floreciendo están si la noche asesina a una rosa al alba se abren otras pocas más y en la lluvia sangrante la savia que a futuras rosas color les dará
Iñaki de Juana heeft zowel mondeling als schriftelijk te kennen gegeven dat hij weigert onder dwang gevoed te worden.
Er bestaan internationale akkoorden zoals de Verklaring van Malta van de World Medical Association van november 1991 (geratificeerd door Spanje in 1992) en de Verklaring van Tokio in 1975 van dezelfde organisatie. Die verklaringen verbieden de geneesheren om personen te voeden onder dwang, personen die uit eigen wil besloten hebben niet meer te eten als vorm van protest.
Verklaring van Malta.
Artikel 3 zegt letterlijk: Geneesheren of ander verzorgend personeel mogen geen dwang uitoefenen op personen die in hongerstaking zijn om op die manier die staking te verhinderen. De aandacht of de behandeling mag niet geconditioneerd zijn in functie van de beëindiging van de hongerstaking.
Artikel 6 voegt er aan toe: om het even welke toegepaste behandeling moet het akkoord van de betrokkene inhouden.
Verklaring van Tokio.
Artikel 5 poneert: In het geval een gevangene weigert voedsel tot zich te nemen en de geneesheer kan vaststellen dat de gevangene er zich rationeel van bewust is wat de gevolgen voor zijn gezondheid kunnen zijn, mag geen artificieel voedsel worden toegediend. De toestand van rationeel bewustzijn moet door een onafhankelijke geneesheer bevestigd worden. De geneesheer heeft in degelijke gevallen alleen de taak de persoon in kwestie er op te wijzen wat de gevolgen kunnen zijn.
Verslaggevers van de UNO hebben in een communiqué van 09.02.2006 verklaard dat de technieken van gedwongen voeding bij gevangenen gelijkgesteld moeten worden met marteling en foltering.
De doctrine van strafverlenging (het vonnis 197/2006) , toegepast op Inaki de Juana Chaos, wordt onverdroten verder toegepast. Vorige vrijdag kwamen Peio Etxeberria en Koldo Hermosa aan de beurt, gisteren 25 september 2006 was het de beurt aan Kandido Zubikarai en Jon Agirre (die eigenlijk al 10 jaar geleden moest vrijkomen). In totaal zijn er nu 12 gevangenen die hun straf met ettelijke jaren verlengd zien.
Rechtstaat op krukken
De 65-jarige Jon Agirre Agiriano, die nu dus ook aan de beurt kwam, verblijft al meer dan 25 jaar in de cel. Zijn gezondheidstoestand is zeer ernstig: hij heeft zware problemen met de ruggengraat en met de heupen, heeft suikerziekte en lijdt aan hypertensie. De man is doodziek! Hij kan niet meer gaan zonder krukken. En toch wordt artikel 92 (vervroegde invrijheidstelling of ten minste het regime van de 3de graad wegens ernstige ziekte) op hem niet toegepast. Tien jaar heeft hij, in Málaga, in een afzonderingscel doorgebracht. Daarna werd hij overgeplaatst naar Logroño, waar hij onlangs, wegens ondraaglijke pijnen, overgebracht werd naar een infirmerie in Langraiz, waar hij nu verblijft. Zelfs bij de overbrenging naar de infirmerie werden hem krukken geweigerd. Al geruime tijd moet hij het zonder bezoek stellen, omdat hij de trappen niet afkan zonder krukken (die hem geweigerd worden!) Dag in, dag uit moet hij op zijn brits blijven liggen. ¿ESPAÑA GRANDE? De Führer van de doodseskaders GAL, een ex-generaal van de Guardia Civil, kwam na 5 jaar vrij, omdat hij hoofdpijn had...Nu ja, hij had wat gezondheidsproblemen.
Op 17.12.2005 manifesteerden meer dan duizend personen in Arraste voor de vrijlating van Agirre. Er waren afvaardigingen uit diverse groeperingen: PNV, EA, Batasuna, EB, Aralar, ANV, Zutik, ELA, LAB, CCOO, EHNE, ESK, Segi, Askatasuna, Etxerat, IA, Gazte Asanblada, Herri Anitza, platformen ter ondersteuning van gevangenen, de commissie Maritxu Kajoi, Santamas Komisiñua en sportgroeperingen. Vergeefs. De Spaanse democratie blijft haat zaaien en hitst de gemoederen op.
Vandaag start de 51ste dag van de hongerstaking van Iñaki de Juana Chaos. Op 19 september 2006 werd hij overgebracht naar het hospitaal Punta Europa van Algeciras. Niettegenstaande zijn weigering werd hij op last van de Audiencia Nacional bij decreet verplicht gevoed. Aangezien Iñaki de Juana bijzonder consequent is, werd er niets beter op gevonden dan hem 24 uur lang aan handen en voeten vast te binden. Hij weigerde dat hem intraveneus kalium werd toegediend. Toen hij het niet meer kon harden, vroeg hij losgemaakt te worden. Hij zou de dokters hun werk laten doen, maar wilde alleen bloedserum ingespoten krijgen. Hoe zal dit aflopen?
In juli zijn er aantal bijeenkomsten geweest tussen Batasuna en respectievelijk PSE, Aralar en PNV. Hier viel eigenlijk niet veel nieuws uit te rapen, tenzij dat de gesprekken sereen waren verlopen. Na het ETA-communiqué van 18.08.2006 is er een opstoot van Kale Borroka geweest. In de voorbij 5 weken, we spreken nu 25.09.2006, was er ieder weekend wel ergens straatgeweld. De zenuwen staan dus gespannen en de abertzales verwachten een signaal. Zes maanden na het staakt-het-vuren is er nog niets gebeurd.
Waarom?
De machtspartijen PSOE en PP, en waarom niet ook de PNV, tonen eigenlijk weinig interesse. Hun aanbod voor onderhandelingen is niet gedragen door een proces dat tot vrede moet leiden, is niet gedragen door een proces dat het statuut voor Euskadi moet wijzigen en het is zeker niet gedragen door een proces om de politieke structuren te wijzigen. En dat zijn nu net de kernproblemen van de zaak. Die machtspartijen gaan alleen voor een pacificatieproces. Dat betekent dat zij het einde van ETA willen, en dat is dan ook het enige. De rest zal hen een zorg wezen. Er wordt geen stap vooruit gezet. Het valt natuurlijk niet te ontkennen dat de Spanjaarden tientallen jaren lang, bijna een halve eeuw, op een intellectueel oneerlijke manier werden gedesinformeerd (zeg maar gebrainwasht) door de regimemedia. De ware proporties over de strijd van de Basken kennen ze niet. En de rechtse PP gooit dagelijks olie op het vuur, ongeacht of het de waarheid is of de zoveelste grove leugen. De PP blijft bevolkingsgroepen tegen elkaar opzetten, maar kan niet racistisch zijn want het is een democratische partij, zelfverklaard weliswaar.
Daar tegenover staat het politieke veld van de Ezker Abertzalea (de linkse nationalisten) met als voortrekkers Batasuna, Aralar en Abertzaleen Batasuna. Ook Eusko Alkartasuna gaat in die richting en heeft daarom besloten los van de PNV naar de volgende verkiezingen te stappen.
Ook ETA heeft dat begrepen en zendt na het communiqué van 18.08.2006 nu een krachtiger waarschuwing de wereld in. Wat is er gebeurd?
Zaterdag, 23 september 2006, werd de Gudari Eguna, de dag van de Baskische Soldaat gevierd. Het is eigenlijk geen viering, maar een herdenking van alle gudaris die in de strijd voor een onafhankelijk Euskal Herria hun bloed hebben gegeven. Dat zijn er intussen 218. Even in herinnering brengen dat we op 4 dagen verwijderd zijn van de 30ste verjaardag van het fusilleren van Txiki en Otaegi. De herdenking greep plaats op de Monte Aritxulegi bij het plaatsje Oiartzun in Gipuzkoa. Meer dan 1500 personen woonden de plechtigheid bij. Op een gegeven moment werden 218 Ikurriñas in de grond geplant. Eén voorval evenwel haalde de wereldpers, nu ja de Belgische pers wist eens te meer noch van toeten, noch van blazen. Het was nochtans een voorval dat vrij ongewoon was, qua optreden en qua inhoud.
Op een bepaald ogenblik stapten 3 Etarras uit de bossen om een nieuw communiqué voor te lezen (vroeger werden alle communiqués via de krant Gara gestuurd), een communiqué dat blijft nazinderen. Na voorlezing werden een aantal schoten in de lucht gelost.
De boodschap
ETA wil bij deze de meest intieme groet brengen aan alle strijders die jullie vandaag hier herdenken. Gudari Eguna is voor ons geen datum om achteruit te kijken. Integendeel, met het voorbeeld van onze strijdbroeders voor ogen en lerende uit de weg die zij gevolgd hebben, moet deze dag dienen tot het borg stellen van de strijd vandaag, maar ook van morgen. Moet deze dag dienen om de persoonlijke inzet ten voordele van Euskal Herria te versterken. De strijd ligt niet in het verleden, maar in het heden en in de toekomst. Als we zonder dralen, zonder opgeven de strijd voortzetten, zoals gudaris het voor ons deden, pas dan zullen wij een vrij volk zijn. Front vormen tegen de onderdrukking in Euskal Herria is een onvoorwaardelijke opgave om ons volk te doen overleven. Op deze aartsmoeilijke weg zal niemand ons geschenken doen. De opportuniteit om de vrijheid te verwerven ligt in het hart en de handen van ieder van ons. Laten wij bouwen aan de onafhankelijkheid van Euskal Herria door onze dagelijkse daden. Dat is nu precies de boodschap die ETA aan jullie allen wil bekendmaken: wij bevestigen de belofte dat wij onverdroten zullen verder strijden, met de wapens in de hand, tot Euskal Herria onafhankelijk en socialistisch is. Wij zijn bereid ons bloed te geven om dat te bereiken. En dat zullen wij bereiken!
Leve de Baskische strijders! Leve vrij Euskal Herria! Leve socialistisch Euskal Herria! Zonder rust tot de onafhankelijkheid een werkelijkheid is!
Voor alle duidelijkheid: de abertzalebeweging en ETA is in de eerste plaats volksnationalistisch. Bij ons, ondenkbaar.
De vertragingsmanoeuvres in het vredesproces en de gedwongen voeding van Iñaki de Juana Chaos, in hongerstaking sedert 7 augustus 2006, doen de gemoederen oplaaien. De Kale Borroka neemt toe.
Vrijdag op zaterdag, 22-23.09.06,was het weer prijs. Ditmaal in Navarra. Omstreeks 23.15 u wierpen 10 à 12 jongeren twee molotovcocktails naar de gebouwen van de radio zender Onda Cero in de Calle Cortes de Navarra. Een paar minuten later werd een barricade met vuilniscontainers midden op straat van de Cuesta de Labrit opgeworpen. Het verkeer stond stil.
Om 02.15 u werd opnieuw een molotovcocktail gegooid, naar de gebouwen van de Caja Navarra in de Calle Monasterio de la Olla, en omstreeks 04.30 werden stenen gegooid naar de gebouwen van Civivox de Mendillorri.
In de Calle Mercaderes gooiden jongeren pamfletten door de ramen ten gunste van Iñaki de Juana Chaos en werden pancartes opgehangen met «Euskal presoak, Euskal Herrira» (Baskische gevangenen naar gevangenissen in Euskadi). Een honderdtal personen op straat juichten de manifestatie toe.
Gisteren, 22 september 2006, had het proces Kale Borroka moeten van start gaan voor de Audiencia Nacional. Twaalf verdachten worden beschuldigd van 24 acties van straatgeweld tussen 1994 en 1997. De Openbare Aanklager, González Mota, eist 9 tot 58 jaar opsluiting. Joseba Mirena Sáenz de la Higuera, die 58 jaar riskeer, wordt de spilfiguur genoemd.
Het proces is evenwel verdaagd naar februari wegens verandering van advocaat. De nieuwe advocaat heeft minder dan één week tijd gekregen om de zaak voor te bereiden. De voorzitter van het Hof, Fernando García Nicolás, heeft de verdaging aanvaard met de opmerkelijke zinsnede: Deze zaak is nu al 12 jaar oud, op een paar maanden meer of minden komt het nu niet aan.
Een doodgewone dag in Euskal Herria en je wordt opgepakt. Ze kunnen je 5 dagen vasthouden in de kelders van de Guardia Civil in Tres Cantos, Arkaute of van de DGP-Dirección General de la Policía in Madrid. Ze kunnen je 120 uren afzonderen zonder enige contact met de buitenwereld, zonder slapen, naakt tussen de folteraars op een onbekende plaats, luisterend naar twee, vijf of zeven schreeuwende mannelijke stemmen. Eén, twintig, honderd of duizend slagen van een vuist of van een knuppel in ontvangst nemen. Dertig tot driehonderd maal bijna stikken met een plastieken vuilniszak over je hoofd. Honderdvijftig, vierhonderd maal door de knieën buigen onder een angstaanjagend getier en geschreeuw van niet aflatende beledigingen, op en neer, tot je neervalt, en dan opnieuw op en neer. Of 120 uren onbeweeglijk op een stoel vastgebonden zitten terwijl je rondom vastgesnoerd bent met luchtkussens, en onophoudelijk rond je as gedraaid wordt. Of je lichaam wordt natgespoten om beter resultaat van de elektroden te hebben, of je moet rondkruipen als een dier met een pistool in je aars, of men simuleert het genadeschot
Het enige wat ze willen is dat je jezelf of anderen beschuldigt, terecht of niet terecht. Meestal niet terecht! En als je ooit vrijkomt, moet je dan jaren het kruis van de zelfbeschuldiging dragen.
Dat heet in het democratische Spanje de incomunicado-opsluiting.
Maandag, 18 september 2006, hield de organisatie Salhaketa (vereniging die opkomt voor politieke gevangenen) een persconferentie in Vitoria-Gasteiz. Hun woordvoerder, Cesar Manzanos, onthulde er dat sedert juli 2006, 5 gevangenen gestorven waren in de gevangenissen van Nanclares, Martutene en Pamplona/Iruña. Hij beschuldigt ook de Spaanse minister van Binnenlandse Zaken ervan die gebeurtenissen voor de media te hebben verzwegen. Hij beschuldigt ook diezelfde minister ervan stervende gevangenen naar hospitalen over te brengen om het cijfer in de gevangenissen kunstmatig laag te houden. In de laatste 22 maanden zijn er 22 gevangenen gestorven in de gevangenissen van Euskadi en Navarra.
Hij beschuldigt de Spaanse regering van menselijke slachtpartijen. Niet zo overdreven als je de laatste 22 maanden bekijkt.
Sedert juli jongstleden circuleert in de gevangenis van Nanclares de Oca een formulier die het beddengoed van de gevangenen moet beperken. Sedert 6 maanden zijn er wijzigingen aangebracht aan de bezoekersruimten, zodat alleen nog 2 familieleden op bezoek kunnen gaan en de vrienden buiten moeten wachten. En dan zwijg ik nog over de seksuele misbruiken op gevangenen, waarvoor Salhaketa al een klacht ingediend heeft tegen de onderdirecteur, Mariano M., van de gevangenis van Langraiz
De werkgroep18/98+, die hulp verleent aan de beklaagden in het macroproces 18/98, organiseert op 8 oktober 2006 een dag ten voordele van de burgerlijke en politieke rechten op de velden in de omgeving van San Pedro de Altsasu in Gipuzkoa. Van die gelegenheid zal ook gebruik gemaakt worden om fondsen in te zamelen ten voordele van de beklaagden.
De werkgroep herinnert er aan dat de verplaatsing en het verblijf in Madrid alleen al maandelijks 25.000 euros kost aan de betrokkenen. Omwille van die aderlating roept de werkgroep op tot solidariteit en economische hulp.
Vandaag, 17 september 2006, is het 70 jaar geleden dat de troepen van Franco het stadje Usurbil (dichtbij Donostia) binnenvielen. De vereniging Aitzaga zal vandaag hulde brengen aan de Gudaris (Baskische soldaten) die toentertijd heftig weerstand boden. De gemeentelijke autoriteiten hebben hun medewerking toegezegd.
Wil je meer weten over de Spaanse Burgeroorlog, dan kan u een summiere beschrijving vinden in mijn webstek "De Basken en hun strijd".
Sedert het ETA-communiqué van augustus (zie bericht: ETA responderá van 19.08.2006) blijft het woelig in Euskal Herria, met veel Kale Borroka (straatgeweld). Het zwarte schaap van de rekening is zoals altijd Batasuna (alsof ETA naar hen luistert).
Nu reageert Batasuna bij monde van Pernando Barrena (zie foto). In een interview deze week aan de radiozender Radio Euskadi verklaart hij: Iederekeer dat wij onze mening willen geven omtrent de Kale Borroka misbruiken bepaalde media deze commentaren door te beweren dat wij dit rechtvaardigen en zelfs onderdak verlenen aan hen die dit veroorzaken. Het lijkt er sterk op dat bepaalde media alleen geïnteresseerd zijn ons, Baskische nationalisten, op te zadelen met een vals imago. Hij onderstreept dat het pertinent onwaar is dat de partij de Kale Borroka ondersteunt en toejuicht. Alle geweld zal pas verdwijnen, niet als wij het zeggen, maar als het recht op beslissen en op territorialiteit erkend wordt.
Volgend jaar, op 1 januari 2007, zal de Europese Unie 21 officiële talen kennen. Onlangs werd een akkoord getekend om het Gaelic, de officiële taal van Ierland, toe te voegen aan de waslijst van erkende talen. Eigenaardig dat dit niet gebeurt met het Catalaans of het Euskara. Wat is hiervan de oorzaak? De algemeen bekende Spaanse stugheid (España una!) of de kostprijs?
Als u weet dat het erkennen van het Gaelic op zon slordige 30 miljoen euros wordt geschat, vraagt men zich soms af of dit niet allemaal te veel kost.
De taal is gans het volk en moet met alle middelen ondersteund worden. Wij lusten geen eenheidsworst, waarvan alleen de grote landen hun eigen buikje zullen vullen.
Trouwens, de totale vertaalkost voor de erkende talen bedraagt amper 1,76 euro per jaar per EU-inwoner. Als we alle nutteloze verspillingen en misbruiken uit Europa wegsnoeien, dan kunnen er nog honderden talen bij erkend worden.
De president van de Associatie voor slachtoffers van het Terrorisme (AVT- Asociación de Víctimas del Terrorismo), Francisco José Alcaraz verklaarde aan het agentschap Europa Press het volgende: José Luis Rodríguez Zapatero is een verrader, een leugenaar en is het niet waardig de Spanjaarden te vertegenwoordigen.
Alcaraz reageert hiermee op verklaringen van Iulen Madariaga die gisteren, 11 september 2006, verklaarde dat de PSE (Baskische socialisten) hem begin 2004 gevraagd hebben om te bemiddelen met ETA in functie van een vredesproces, en dat de toenmalige oppositieleider José Luis Rodríguez Zapatero daarvan op de hoogte was.
De AVT is een mantelorganisatie van de PP en is tegen vredesonderhandelingen, omdat ze elke dode die onder ETA-aanslagen valt (intussen meer dan 3 jaar geleden), kunnen misbruiken voor electorale doeleinden. Hoe meer en hoe langer ik over dat zootje ongeregelde lees, hoe sterker ik ervan overtuigd ben dat deze lui de te betreuren slachtoffers (waarnaar de naam verwijst) enkel en alleen gebruiken als politieke recuperatie. Walgelijk!
Vorige zaterdag, 9 september 2006, was een familie die een politieke gevangene bezocht andermaal slachtoffer van een verkeersongeval, de zoveelste in een rij.
De moeder, de zus en een vriend van de Baskische politieke gevangene, Mikel Aiensa, uit Berriozar, waren op weg naar een gevangenis te Monterroxo in Galicia, op ongeveer 700 km van huis.
Ter hoogte van Ziordia verloor een vrachtwagen zijn lading ijzer die op de wagen terechtkwam. De inzittende bleven, in tegenstelling tot vroegere slachtoffers, van de dood gespaard. En dan te bedenken dat ze nog zoon Ibai hebben die opgesloten is in Cordoba (1280 km). Dus, de ene week naar Galicia, de andere week naar Andalucia.
In de politieke, criminele strategie van spreiding van gevangenen, die alleen Baskische families treft, is dit het 17de verkeersongeval dit jaar alleen al. Zoals gemeld zijn er vele met dodelijke afloop.
Alfredo Pérez Rubalcaba, die nog maar 5 maanden Minister van Binnelandse Zaken is, wil de politie hervormen en de Guardia Civil en de Policía Nacional onder één bevelhebber plaatsen. Joan Mesquida (zie foto), het hoofd van de Guardia Civil sedert 4 maanden, wordt opperbevelhebber van 123.000 veiligheidsmanschappen. Victor García Hidalgo, die tot nu toe chef was van de Policía Nacional, verliest zijn positie.
De minister verantwoordde zijn beslissing door te stellen dat op die manier de coördinatie en efficiëntie tussen de twee voornaamste veiligheidstroepen gevoelig zal verbeteren in het licht van de strijd tegen misdaad en terrorisme.
Denken ze bij de strijd tegen het terrorisme nog altijd aan Euskadi ondanks de op komst zijnde vredesonderhandelingen?
DENAES, de Stichting voor de Verdediging van de Spaanse Natie (para la Defensa de la Nación Española) werd opgericht met als doel de historische, politieke, sociale en culturele werkelijkheid te bevorderen en te recupereren en de nodige impulsen te geven aan de eisen van de Spaanse Staat
Spanje is één van de belangrijkste en oudste natie van Europa (grove leugen één: Euskal Herria is de oudste natie) en we moeten rebelleren tegen bepaalde zones in Spanje die onze rijkdom willen recupereren door zich af te splitsen (grove leugen twee: Euskadi en Catalunya zijn de rijkste regios)
Ik kan zo nog wat door gaan, maar dit is te zot om los te lopen.
Zij plannen in de volgende maanden betogingen, in Salamanca, Madrid, Valencia, Asturias en Castellόn, om hun wijsdom aan de man te brengen: De vorige betoging wist 10.000 nuttige idioten te overtuigen (0,00019 % van de Spaanse bevolking).
De premier van de Spaanse regering, José Luis Rodríguez Zapatero, bevestigt dat er in de komende weken de eerste contacten met ETA zullen gelegd worden in het kader van de onderhandelingen tussen beide partijen. Die dialoog was vroeger al aangekondigd en krijgt nu dus meer vorm. Die gesprekken zullen vooralsnog verkennend en voorbereidend zijn in functie van een definitieve onderhandelingsronde. Zapatero verklaarde dit aan het Duitse weekblad Die Zeit, waarin hij geïnterviewd werd over de te volgen stappen in het proces dat moet leiden tot een dialoog met ETA. Noem het gerust vredesonderhandelingen.
Zapatero onderstreepte dat na 35 jaar geweld (hij bedoelt 35 jaar aanslagen met dodelijke afloop) en in het vooruitzicht van het einde van alle geweld, er wel wat democratisch geduld kan bijgenomen worden. Hij wees er op dat hij de bevolking gewaarschuwd heeft dat het lange weg zou worden, hard en moeilijk, maar de moeite om te proberen waard.
Voor de PP is het allemaal veel eenvoudiger: Zapatero moet van ETA eisen dat ze de wapens neerleggen en dan de boeken toe, terug naar de orde van de dag. PeuterPraat!
Steeds meer stemmen gaan op om een Curriculum Vasco op te stellen die de burgers in staat moet stellen een adequate houding aan te nemen t.o.v. hun land waarin ze leven, om op die manier de gemeenschap op een natuurlijke manier te laten ontwikkelen. Ze vullen de leerplannen van Madrid en Parijs, die de eigen ideologische eenheid eerst prediken, aan met volksnationale accenten.
Maar de behoeders van de enige, echte eenheid staan op de bres. De PP gaat nog maar eens in de aanval. Nu eisen ze van de Minister van Onderwijs dat hij de hoogste inspectie stuurt naar de Baskische scholen om de inhoud van de leerboeken te controleren (de Gedapo-de gedachtepolitie is ook in Spanje gekend). Zij beweren dat er een nationalistische indoctrinatie schuilt achter deze inhoud. Zij eisen onvoorwaardelijk meer Spaans in de boeken (hun Spaans!). Zij hebben ettelijke uitgeverijen aangesproken om zelf de inhoud van de boeken te verifiëren. Hun wil is wet. Ruikt dat niet naar onverdraagzaamheid, zou dat geen racisme kunnen zijn?
En toch horen we hierover niets in onze kranten. Natuurlijk niet! Hoe kan een democratische partij als de PP nu onverdraagzaam en racistisch zijn? Zelfs Wilfried Martens, CVP, heeft indertijd de PNV gedumpt om met diezelfde rechtse, onverdraagzame PP scheep te gaan in de EVP. Kan het nog democratischer?
Op 8 december 1998 werd in de competitie Copa del Rey de match Atlético Madrid-Real Sociedad afgewerkt.
Omstreeks de middag had de leider van Bastión (ultras, neonazigroep), Miguel Ángel Marcos Bueno, alias El Tocho, verzamelen geblazen aan de Plaza Mayor te Madrid. De agressie tegen de supporters van Real Sociedad (Donostia) kon van start gaan. Omstreeks 18.00 u hield een bus met Baskische supporters halt aan het Vicente Calderón-stadion. Aangezien ze nog veel te vroeg waren, wilden ze nog iets gaan drinken. Zonder na te denken verwees een politieagent hen naar een dichtbij gelegen bar, een verzamelpunt voor de skinheads van Bastión. Het gevolg laat zich raden. Bij een eerste incident werden alle attributen die verwijzen naar het Baskische Real gestolen, werden slagen uitgedeeld en werd gedreigd met de dood. De op de vlucht geslagen supporters werden door een 40 à 50 in het zwart geklede skinheads omsingeld. Een donkere Volkswagen Golf kwam aangereden en een paar man met grote messen in de hand stapten uit.
Aitor Zabaleta snelde, na eerst een kind van 6 jaar te hebben ontzet, naar zijn verloofde, Verónica Olivenza, om het zelfde te doen. Zijn behulpzaamheid moest hij bekopen met 4 messteken, waarvan één in het hart. Hij werd afgevoerd naar de kliniek La Concepción, waar hij om 03.00 u s nachts op 9 december 1998 overleed.
Ricardo Guerra, berucht lid van Bastión werd tot 17 jaar cel veroordeeld, maar aangezien hij geen Bask is, krijgt hij begin deze maand september 2006 al na 8 jaar een vergunning om te gevangenis te verlaten (zelfs al is hij ook veroordeeld voor andere geweldplegingen).
Zijn straf wordt meer dan gehalveerd, een Bask ziet zijn straf altijd meer dan verdubbeld!
Vertegenwoordigers van een aantal Baskische politieke groepen, onder wie het amnestiecomité Askatasuna, verschenen voor de pers om het einde van het geweld te eisen dat van alle kanten tegen het Baskische Volk gebruikt wordt. Hoewel ETA reeds vijf maanden geleden een staakt-het-vuren afkondigde komt er vanuit de andere richting geen énkele geste.
Ø Geen enkele gevangene kwam in een gevangenis die dichter bij huis ligt. Onlangs kregen familieleden van Imanol Miner nog een verkeersongeval (de zoveelste in een rij). Miner zit op 900 km. van huis!
Ø Aitor Lorente en David Pla, die hun straf erop hebben zitten zouden vorige maand vrijkomen. Madrid verijdelde dit omdat er nieuwe feiten waren die een gerechtelijk onderzoek vereisten. Rechter Santiago Pedraz klasseerde de zaak wegens gebrek aan bewijzen. Vrij dus, zou je denken. De dag van de vrijlating was Superrechter Garzón toevallig van (vakantie-)dienst en het duo zit nog steeds binnen!
Ø De Partijenwet die eens Batasuna moest uitschakelen blijft bestaan, hoewel Batasuna tot de onderhandelaars in het vredesproces hoort!
Ø In Madrid blijft het Macroproces tegen het Baskische Volk verder duren hoewel al lang duidelijk is dat alles berust op lucht en foute, gemanipuleerde informatie.
Op 22 juli 1936, vier dagen nadat Franco de wapens had opgenomen, bij de Staatsgreep die de Burgeroorlog in gang zette, en bijna een jaar vóór het schandelijke bombardement op het Baskische stadje Gernika-Guernica op 26 april 1937, werden in Baskenland de eerste burgers gefusilleerd. Dit gebeurde in Otxandio, in Bizkaia, even ten zuiden van Urkiola. Het dorp vierde het feest van de patrones toen om 9 uur s morgens plots een paar vliegtuigen héél laag over het dorp vlogen. Ze raakten bijna de kerktoren zou een getuige later verklaren. De mensen gingen er helemaal in op en juichten de piloten toe die met hun handen terugwuifden. Plots lieten de vliegers enkele, in de zon glinsterende, objecten vallen. Op hetzelfde ogenblik waren er hevige explosies te horen. De mensen zochten een onderkomen onder de arcades van het gemeentehuis. Nadat de vliegtuigen verdwenen waren vonden de bewoners een 50-tal erg verminkte lijken. De mensen van Otxandio wisten niets van de oorlog en ze stierven wuivend naar de vliegeniers die met hun lading van de militaire basis van Recajo (La Rioja) waren gekomen
Enkele dagen na het bombardement, op 30 juli, trokken twee jonge mannen van Otxandio, Esteban Elguezabal en José Cortabarría de bergen in om er de zondag en de daaropvolgende feestdag van San Ignacio door te brengen. Plots zagen ze een paar Requetés (*) naar hen toekomen. Het kwam niet in hun hoofd om te vluchten, hoewel ze dat gemakkelijk gekund hadden. Tot hun allergrootste verbazing werden beiden gearresteerd en meegenomen naar Vitoria op beschuldiging spionnen te zijn! Primitivo Estavillo werd in de buurt aangetroffen en werd eveneens opgepakt
Ik werd officieel in kennis gesteld, aldus de Jezuïet Alfonso Maria Moreno, en trof hen, incomunicado (totaal afgezonderd, zonder bezoekrecht), aan in drie cellen waar ze op dat ogenblik al vier dagen zaten in afwachting van hun executie! We brachten samen de laatste nacht door, het drietal en nog twee andere priesters. Om vier uur in de morgen droegen we de mis op aan een geïmproviseerd altaar. De tocht per bus naar de plaats des gerichts was een hel voor ons allemaal, vooral het ogenblik dat de bus stopte, greep ons als het ware naar de keel. Het was een kerkhofmuur, het daagde al en het was fris. Met moeite konden we het vuurpeloton zien staan. Er stonden drie stoelen, maar Cortabarría weigerde te gaan zitten. Hij wilde staande sterven en zonder blinddoek. Estavillo stond in het midden met de armen gekruist voor het lichaam. Net vóór het salvo riep Cortabarría: Gora Euskadi Askatuta (Leve vrij Baskenland). De twee anderen én de luitenant antwoordden Gora. De luitenant heette Echeverría. Het salvo van de zes geweren maakte een einde aan de drie jonge levens. Meteen daarna richtte de luitenant zich tot mij en zei heel serieus: Als we op zulk een ogenblik geen rebelse kreet kunnen toestaan; wanneer dan wel! De familie Estavilla nam bezit van het lichaam terwijl de twee anderen in de grafkelder van juwelier Abaitua werden bijgezet. Maar de toestemming hiervoor werd door de militaire gouverneur ingetrokken en zo kwamen ze in een massagraf terecht. Toen ik later alleen naar huis ging, begon ik te wenen. In mijn handen had ik het jasje dat Esteban Elguezabal me kort voor zijn dood gaf. Ik zag een verschrikkelijk onheil op dit Volk toekomen, maar het werd zwijgen en proberen er het beste van te maken
Op 24 juli 2006 werd in Otxandio de 70ste verjaardag van het bombardement herdacht. De Burgemeester van Otxandio, met de toch wel bijzondere naam Otxandiano, van Otxandio, zei dat dit maar een begin was. Het wordt tijd dat de rechten van Baskenland als Volk gerespecteerd worden. Wat verder wilde hij iedereen die gestreden had voor de vrijheid in herinnering brengen. Zeer toepasselijk en origineel begon de herdenking met het overvliegen van verschillende vliegtuigjes die een gedicht over het bombardement, geschreven door Xabier Olaso, naar beneden lieten dwarrelen. Op Txalaparta (een eeuwen oud Baskisch instrument) en viool werd het lied van de Baskische soldaat (Eusko Gudariak) gespeeld. Kan dit treurig, fiere lied beter gespeeld worden dan op de sonore toon van de Txalaparta en een wenende viool? Liederen van Antxon Valverde en José Angel Irigarai zorgden voor een overvloed aan emotie bij de circa honderd overlevenden op het Andikonaplein. De burgemeester nam geen blad voor de mond toen hij zei dat de slachtoffers van de Burgeroorlog steeds een tweederangs behandeling kregen, maar dat het nog erger gesteld was met de bewoners van Otxandio die niet eens de geschiedenisboeken haalden! Het heeft 70 jaar geduurd vooraleer we de namen kenden van degenen die het bombardement uitvoerden. Het waren historici en niet Justitie, zoals dat in een democratie hoort te zijn, die uitzochten wie deze en andere barbarijen gedurende de Burgeroorlog en de Francodictatuur uithaalden. We moeten de mantel van het stilzwijgen weghalen die door Franco en door een valse overgang naar de democratie werd opgelegd. Tijdens de volgende vijf jaren, in het vooruitzicht van de 75ste verjaardag, moet alles uitgeklaard zijn. Niet om oude wonden open te rijten, maar om al wat voorviel aan de volgende generatie uit te leggen
(*)Requeté(s): De Requeté was de paramilitaire organisatie van het Carlisme. Hoewel ze opgericht werden in 1907 werden ze vooral actief tijdens de Burgeroorlog, vooral in Navarra. Ze droegen een rode Baskenmuts en stonden aan de kant van Franco. Er namen ongeveer 60.000 Requetés deel aan de strijd en daarvan sneuvelden er 6.000.
Morgen, 4 september 2006, worden de zittingen van het Macroproces 18/98 tegen het Baskisch Nationalisme hervat. Voor meer info verwijs ik naar mijn webstek De Basken en hun strijd. Er zijn ook dagverslagen van de zittingen te lezen.
Daar houdt het evenwel niet bij op. Volgende donderdag, 7 september 2006, gaat er een nieuw Monsterproces van start bij de Audiencia Nacional. Even wat toelichting. Drie en een half jaar na de eerste (in een reeks van 7, van februari 2003 tot juli 2005) klopjacht zullen er donderdag 18 nationalisten terechtstaan:
Vijfentachtig anderen moeten hun beurt nog even afwachten. Tijdens de 7 klopjachten werden 116 nationalisten gearresteerd waarvan 70 werden opgesloten (in Spanje noemen ze dat preventieve hechtenis die 3.5 jaar duurde!). De rest werd voorlopig vrijgelaten na het betalen van een totale borgsom van meer dan 1.000.000 Euros. Tijdens een persconferentie in Usurbil (dichtbij Donostia) klaagde Askatasuna gisteren de bemoeinissen aan van de Audiencia Nacional in het politieke leven van Baskenland en start op 22 september 2006 een mobiliseringcampagne voor de afschaffing van dit oorlogstribunaal. Het motto van de campagne is: Audientzia Nazionala STOP
