Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
23-09-2006
Proces
Gisteren, 22 september 2006, had het proces Kale Borroka moeten van start gaan voor de Audiencia Nacional. Twaalf verdachten worden beschuldigd van 24 acties van straatgeweld tussen 1994 en 1997. De Openbare Aanklager, González Mota, eist 9 tot 58 jaar opsluiting. Joseba Mirena Sáenz de la Higuera, die 58 jaar riskeer, wordt de spilfiguur genoemd.
Het proces is evenwel verdaagd naar februari wegens verandering van advocaat. De nieuwe advocaat heeft minder dan één week tijd gekregen om de zaak voor te bereiden. De voorzitter van het Hof, Fernando García Nicolás, heeft de verdaging aanvaard met de opmerkelijke zinsnede: Deze zaak is nu al 12 jaar oud, op een paar maanden meer of minden komt het nu niet aan.
Een doodgewone dag in Euskal Herria en je wordt opgepakt. Ze kunnen je 5 dagen vasthouden in de kelders van de Guardia Civil in Tres Cantos, Arkaute of van de DGP-Dirección General de la Policía in Madrid. Ze kunnen je 120 uren afzonderen zonder enige contact met de buitenwereld, zonder slapen, naakt tussen de folteraars op een onbekende plaats, luisterend naar twee, vijf of zeven schreeuwende mannelijke stemmen. Eén, twintig, honderd of duizend slagen van een vuist of van een knuppel in ontvangst nemen. Dertig tot driehonderd maal bijna stikken met een plastieken vuilniszak over je hoofd. Honderdvijftig, vierhonderd maal door de knieën buigen onder een angstaanjagend getier en geschreeuw van niet aflatende beledigingen, op en neer, tot je neervalt, en dan opnieuw op en neer. Of 120 uren onbeweeglijk op een stoel vastgebonden zitten terwijl je rondom vastgesnoerd bent met luchtkussens, en onophoudelijk rond je as gedraaid wordt. Of je lichaam wordt natgespoten om beter resultaat van de elektroden te hebben, of je moet rondkruipen als een dier met een pistool in je aars, of men simuleert het genadeschot
Het enige wat ze willen is dat je jezelf of anderen beschuldigt, terecht of niet terecht. Meestal niet terecht! En als je ooit vrijkomt, moet je dan jaren het kruis van de zelfbeschuldiging dragen.
Dat heet in het democratische Spanje de incomunicado-opsluiting.
Maandag, 18 september 2006, hield de organisatie Salhaketa (vereniging die opkomt voor politieke gevangenen) een persconferentie in Vitoria-Gasteiz. Hun woordvoerder, Cesar Manzanos, onthulde er dat sedert juli 2006, 5 gevangenen gestorven waren in de gevangenissen van Nanclares, Martutene en Pamplona/Iruña. Hij beschuldigt ook de Spaanse minister van Binnenlandse Zaken ervan die gebeurtenissen voor de media te hebben verzwegen. Hij beschuldigt ook diezelfde minister ervan stervende gevangenen naar hospitalen over te brengen om het cijfer in de gevangenissen kunstmatig laag te houden. In de laatste 22 maanden zijn er 22 gevangenen gestorven in de gevangenissen van Euskadi en Navarra.
Hij beschuldigt de Spaanse regering van menselijke slachtpartijen. Niet zo overdreven als je de laatste 22 maanden bekijkt.
Sedert juli jongstleden circuleert in de gevangenis van Nanclares de Oca een formulier die het beddengoed van de gevangenen moet beperken. Sedert 6 maanden zijn er wijzigingen aangebracht aan de bezoekersruimten, zodat alleen nog 2 familieleden op bezoek kunnen gaan en de vrienden buiten moeten wachten. En dan zwijg ik nog over de seksuele misbruiken op gevangenen, waarvoor Salhaketa al een klacht ingediend heeft tegen de onderdirecteur, Mariano M., van de gevangenis van Langraiz
De werkgroep18/98+, die hulp verleent aan de beklaagden in het macroproces 18/98, organiseert op 8 oktober 2006 een dag ten voordele van de burgerlijke en politieke rechten op de velden in de omgeving van San Pedro de Altsasu in Gipuzkoa. Van die gelegenheid zal ook gebruik gemaakt worden om fondsen in te zamelen ten voordele van de beklaagden.
De werkgroep herinnert er aan dat de verplaatsing en het verblijf in Madrid alleen al maandelijks 25.000 euros kost aan de betrokkenen. Omwille van die aderlating roept de werkgroep op tot solidariteit en economische hulp.
Vandaag, 17 september 2006, is het 70 jaar geleden dat de troepen van Franco het stadje Usurbil (dichtbij Donostia) binnenvielen. De vereniging Aitzaga zal vandaag hulde brengen aan de Gudaris (Baskische soldaten) die toentertijd heftig weerstand boden. De gemeentelijke autoriteiten hebben hun medewerking toegezegd.
Wil je meer weten over de Spaanse Burgeroorlog, dan kan u een summiere beschrijving vinden in mijn webstek "De Basken en hun strijd".
Sedert het ETA-communiqué van augustus (zie bericht: ETA responderá van 19.08.2006) blijft het woelig in Euskal Herria, met veel Kale Borroka (straatgeweld). Het zwarte schaap van de rekening is zoals altijd Batasuna (alsof ETA naar hen luistert).
Nu reageert Batasuna bij monde van Pernando Barrena (zie foto). In een interview deze week aan de radiozender Radio Euskadi verklaart hij: Iederekeer dat wij onze mening willen geven omtrent de Kale Borroka misbruiken bepaalde media deze commentaren door te beweren dat wij dit rechtvaardigen en zelfs onderdak verlenen aan hen die dit veroorzaken. Het lijkt er sterk op dat bepaalde media alleen geïnteresseerd zijn ons, Baskische nationalisten, op te zadelen met een vals imago. Hij onderstreept dat het pertinent onwaar is dat de partij de Kale Borroka ondersteunt en toejuicht. Alle geweld zal pas verdwijnen, niet als wij het zeggen, maar als het recht op beslissen en op territorialiteit erkend wordt.
Volgend jaar, op 1 januari 2007, zal de Europese Unie 21 officiële talen kennen. Onlangs werd een akkoord getekend om het Gaelic, de officiële taal van Ierland, toe te voegen aan de waslijst van erkende talen. Eigenaardig dat dit niet gebeurt met het Catalaans of het Euskara. Wat is hiervan de oorzaak? De algemeen bekende Spaanse stugheid (España una!) of de kostprijs?
Als u weet dat het erkennen van het Gaelic op zon slordige 30 miljoen euros wordt geschat, vraagt men zich soms af of dit niet allemaal te veel kost.
De taal is gans het volk en moet met alle middelen ondersteund worden. Wij lusten geen eenheidsworst, waarvan alleen de grote landen hun eigen buikje zullen vullen.
Trouwens, de totale vertaalkost voor de erkende talen bedraagt amper 1,76 euro per jaar per EU-inwoner. Als we alle nutteloze verspillingen en misbruiken uit Europa wegsnoeien, dan kunnen er nog honderden talen bij erkend worden.
De president van de Associatie voor slachtoffers van het Terrorisme (AVT- Asociación de Víctimas del Terrorismo), Francisco José Alcaraz verklaarde aan het agentschap Europa Press het volgende: José Luis Rodríguez Zapatero is een verrader, een leugenaar en is het niet waardig de Spanjaarden te vertegenwoordigen.
Alcaraz reageert hiermee op verklaringen van Iulen Madariaga die gisteren, 11 september 2006, verklaarde dat de PSE (Baskische socialisten) hem begin 2004 gevraagd hebben om te bemiddelen met ETA in functie van een vredesproces, en dat de toenmalige oppositieleider José Luis Rodríguez Zapatero daarvan op de hoogte was.
De AVT is een mantelorganisatie van de PP en is tegen vredesonderhandelingen, omdat ze elke dode die onder ETA-aanslagen valt (intussen meer dan 3 jaar geleden), kunnen misbruiken voor electorale doeleinden. Hoe meer en hoe langer ik over dat zootje ongeregelde lees, hoe sterker ik ervan overtuigd ben dat deze lui de te betreuren slachtoffers (waarnaar de naam verwijst) enkel en alleen gebruiken als politieke recuperatie. Walgelijk!
Vorige zaterdag, 9 september 2006, was een familie die een politieke gevangene bezocht andermaal slachtoffer van een verkeersongeval, de zoveelste in een rij.
De moeder, de zus en een vriend van de Baskische politieke gevangene, Mikel Aiensa, uit Berriozar, waren op weg naar een gevangenis te Monterroxo in Galicia, op ongeveer 700 km van huis.
Ter hoogte van Ziordia verloor een vrachtwagen zijn lading ijzer die op de wagen terechtkwam. De inzittende bleven, in tegenstelling tot vroegere slachtoffers, van de dood gespaard. En dan te bedenken dat ze nog zoon Ibai hebben die opgesloten is in Cordoba (1280 km). Dus, de ene week naar Galicia, de andere week naar Andalucia.
In de politieke, criminele strategie van spreiding van gevangenen, die alleen Baskische families treft, is dit het 17de verkeersongeval dit jaar alleen al. Zoals gemeld zijn er vele met dodelijke afloop.
Alfredo Pérez Rubalcaba, die nog maar 5 maanden Minister van Binnelandse Zaken is, wil de politie hervormen en de Guardia Civil en de Policía Nacional onder één bevelhebber plaatsen. Joan Mesquida (zie foto), het hoofd van de Guardia Civil sedert 4 maanden, wordt opperbevelhebber van 123.000 veiligheidsmanschappen. Victor García Hidalgo, die tot nu toe chef was van de Policía Nacional, verliest zijn positie.
De minister verantwoordde zijn beslissing door te stellen dat op die manier de coördinatie en efficiëntie tussen de twee voornaamste veiligheidstroepen gevoelig zal verbeteren in het licht van de strijd tegen misdaad en terrorisme.
Denken ze bij de strijd tegen het terrorisme nog altijd aan Euskadi ondanks de op komst zijnde vredesonderhandelingen?
DENAES, de Stichting voor de Verdediging van de Spaanse Natie (para la Defensa de la Nación Española) werd opgericht met als doel de historische, politieke, sociale en culturele werkelijkheid te bevorderen en te recupereren en de nodige impulsen te geven aan de eisen van de Spaanse Staat
Spanje is één van de belangrijkste en oudste natie van Europa (grove leugen één: Euskal Herria is de oudste natie) en we moeten rebelleren tegen bepaalde zones in Spanje die onze rijkdom willen recupereren door zich af te splitsen (grove leugen twee: Euskadi en Catalunya zijn de rijkste regios)
Ik kan zo nog wat door gaan, maar dit is te zot om los te lopen.
Zij plannen in de volgende maanden betogingen, in Salamanca, Madrid, Valencia, Asturias en Castellόn, om hun wijsdom aan de man te brengen: De vorige betoging wist 10.000 nuttige idioten te overtuigen (0,00019 % van de Spaanse bevolking).
De premier van de Spaanse regering, José Luis Rodríguez Zapatero, bevestigt dat er in de komende weken de eerste contacten met ETA zullen gelegd worden in het kader van de onderhandelingen tussen beide partijen. Die dialoog was vroeger al aangekondigd en krijgt nu dus meer vorm. Die gesprekken zullen vooralsnog verkennend en voorbereidend zijn in functie van een definitieve onderhandelingsronde. Zapatero verklaarde dit aan het Duitse weekblad Die Zeit, waarin hij geïnterviewd werd over de te volgen stappen in het proces dat moet leiden tot een dialoog met ETA. Noem het gerust vredesonderhandelingen.
Zapatero onderstreepte dat na 35 jaar geweld (hij bedoelt 35 jaar aanslagen met dodelijke afloop) en in het vooruitzicht van het einde van alle geweld, er wel wat democratisch geduld kan bijgenomen worden. Hij wees er op dat hij de bevolking gewaarschuwd heeft dat het lange weg zou worden, hard en moeilijk, maar de moeite om te proberen waard.
Voor de PP is het allemaal veel eenvoudiger: Zapatero moet van ETA eisen dat ze de wapens neerleggen en dan de boeken toe, terug naar de orde van de dag. PeuterPraat!
Steeds meer stemmen gaan op om een Curriculum Vasco op te stellen die de burgers in staat moet stellen een adequate houding aan te nemen t.o.v. hun land waarin ze leven, om op die manier de gemeenschap op een natuurlijke manier te laten ontwikkelen. Ze vullen de leerplannen van Madrid en Parijs, die de eigen ideologische eenheid eerst prediken, aan met volksnationale accenten.
Maar de behoeders van de enige, echte eenheid staan op de bres. De PP gaat nog maar eens in de aanval. Nu eisen ze van de Minister van Onderwijs dat hij de hoogste inspectie stuurt naar de Baskische scholen om de inhoud van de leerboeken te controleren (de Gedapo-de gedachtepolitie is ook in Spanje gekend). Zij beweren dat er een nationalistische indoctrinatie schuilt achter deze inhoud. Zij eisen onvoorwaardelijk meer Spaans in de boeken (hun Spaans!). Zij hebben ettelijke uitgeverijen aangesproken om zelf de inhoud van de boeken te verifiëren. Hun wil is wet. Ruikt dat niet naar onverdraagzaamheid, zou dat geen racisme kunnen zijn?
En toch horen we hierover niets in onze kranten. Natuurlijk niet! Hoe kan een democratische partij als de PP nu onverdraagzaam en racistisch zijn? Zelfs Wilfried Martens, CVP, heeft indertijd de PNV gedumpt om met diezelfde rechtse, onverdraagzame PP scheep te gaan in de EVP. Kan het nog democratischer?
Op 8 december 1998 werd in de competitie Copa del Rey de match Atlético Madrid-Real Sociedad afgewerkt.
Omstreeks de middag had de leider van Bastión (ultras, neonazigroep), Miguel Ángel Marcos Bueno, alias El Tocho, verzamelen geblazen aan de Plaza Mayor te Madrid. De agressie tegen de supporters van Real Sociedad (Donostia) kon van start gaan. Omstreeks 18.00 u hield een bus met Baskische supporters halt aan het Vicente Calderón-stadion. Aangezien ze nog veel te vroeg waren, wilden ze nog iets gaan drinken. Zonder na te denken verwees een politieagent hen naar een dichtbij gelegen bar, een verzamelpunt voor de skinheads van Bastión. Het gevolg laat zich raden. Bij een eerste incident werden alle attributen die verwijzen naar het Baskische Real gestolen, werden slagen uitgedeeld en werd gedreigd met de dood. De op de vlucht geslagen supporters werden door een 40 à 50 in het zwart geklede skinheads omsingeld. Een donkere Volkswagen Golf kwam aangereden en een paar man met grote messen in de hand stapten uit.
Aitor Zabaleta snelde, na eerst een kind van 6 jaar te hebben ontzet, naar zijn verloofde, Verónica Olivenza, om het zelfde te doen. Zijn behulpzaamheid moest hij bekopen met 4 messteken, waarvan één in het hart. Hij werd afgevoerd naar de kliniek La Concepción, waar hij om 03.00 u s nachts op 9 december 1998 overleed.
Ricardo Guerra, berucht lid van Bastión werd tot 17 jaar cel veroordeeld, maar aangezien hij geen Bask is, krijgt hij begin deze maand september 2006 al na 8 jaar een vergunning om te gevangenis te verlaten (zelfs al is hij ook veroordeeld voor andere geweldplegingen).
Zijn straf wordt meer dan gehalveerd, een Bask ziet zijn straf altijd meer dan verdubbeld!
Vertegenwoordigers van een aantal Baskische politieke groepen, onder wie het amnestiecomité Askatasuna, verschenen voor de pers om het einde van het geweld te eisen dat van alle kanten tegen het Baskische Volk gebruikt wordt. Hoewel ETA reeds vijf maanden geleden een staakt-het-vuren afkondigde komt er vanuit de andere richting geen énkele geste.
Ø Geen enkele gevangene kwam in een gevangenis die dichter bij huis ligt. Onlangs kregen familieleden van Imanol Miner nog een verkeersongeval (de zoveelste in een rij). Miner zit op 900 km. van huis!
Ø Aitor Lorente en David Pla, die hun straf erop hebben zitten zouden vorige maand vrijkomen. Madrid verijdelde dit omdat er nieuwe feiten waren die een gerechtelijk onderzoek vereisten. Rechter Santiago Pedraz klasseerde de zaak wegens gebrek aan bewijzen. Vrij dus, zou je denken. De dag van de vrijlating was Superrechter Garzón toevallig van (vakantie-)dienst en het duo zit nog steeds binnen!
Ø De Partijenwet die eens Batasuna moest uitschakelen blijft bestaan, hoewel Batasuna tot de onderhandelaars in het vredesproces hoort!
Ø In Madrid blijft het Macroproces tegen het Baskische Volk verder duren hoewel al lang duidelijk is dat alles berust op lucht en foute, gemanipuleerde informatie.
Op 22 juli 1936, vier dagen nadat Franco de wapens had opgenomen, bij de Staatsgreep die de Burgeroorlog in gang zette, en bijna een jaar vóór het schandelijke bombardement op het Baskische stadje Gernika-Guernica op 26 april 1937, werden in Baskenland de eerste burgers gefusilleerd. Dit gebeurde in Otxandio, in Bizkaia, even ten zuiden van Urkiola. Het dorp vierde het feest van de patrones toen om 9 uur s morgens plots een paar vliegtuigen héél laag over het dorp vlogen. Ze raakten bijna de kerktoren zou een getuige later verklaren. De mensen gingen er helemaal in op en juichten de piloten toe die met hun handen terugwuifden. Plots lieten de vliegers enkele, in de zon glinsterende, objecten vallen. Op hetzelfde ogenblik waren er hevige explosies te horen. De mensen zochten een onderkomen onder de arcades van het gemeentehuis. Nadat de vliegtuigen verdwenen waren vonden de bewoners een 50-tal erg verminkte lijken. De mensen van Otxandio wisten niets van de oorlog en ze stierven wuivend naar de vliegeniers die met hun lading van de militaire basis van Recajo (La Rioja) waren gekomen
Enkele dagen na het bombardement, op 30 juli, trokken twee jonge mannen van Otxandio, Esteban Elguezabal en José Cortabarría de bergen in om er de zondag en de daaropvolgende feestdag van San Ignacio door te brengen. Plots zagen ze een paar Requetés (*) naar hen toekomen. Het kwam niet in hun hoofd om te vluchten, hoewel ze dat gemakkelijk gekund hadden. Tot hun allergrootste verbazing werden beiden gearresteerd en meegenomen naar Vitoria op beschuldiging spionnen te zijn! Primitivo Estavillo werd in de buurt aangetroffen en werd eveneens opgepakt
Ik werd officieel in kennis gesteld, aldus de Jezuïet Alfonso Maria Moreno, en trof hen, incomunicado (totaal afgezonderd, zonder bezoekrecht), aan in drie cellen waar ze op dat ogenblik al vier dagen zaten in afwachting van hun executie! We brachten samen de laatste nacht door, het drietal en nog twee andere priesters. Om vier uur in de morgen droegen we de mis op aan een geïmproviseerd altaar. De tocht per bus naar de plaats des gerichts was een hel voor ons allemaal, vooral het ogenblik dat de bus stopte, greep ons als het ware naar de keel. Het was een kerkhofmuur, het daagde al en het was fris. Met moeite konden we het vuurpeloton zien staan. Er stonden drie stoelen, maar Cortabarría weigerde te gaan zitten. Hij wilde staande sterven en zonder blinddoek. Estavillo stond in het midden met de armen gekruist voor het lichaam. Net vóór het salvo riep Cortabarría: Gora Euskadi Askatuta (Leve vrij Baskenland). De twee anderen én de luitenant antwoordden Gora. De luitenant heette Echeverría. Het salvo van de zes geweren maakte een einde aan de drie jonge levens. Meteen daarna richtte de luitenant zich tot mij en zei heel serieus: Als we op zulk een ogenblik geen rebelse kreet kunnen toestaan; wanneer dan wel! De familie Estavilla nam bezit van het lichaam terwijl de twee anderen in de grafkelder van juwelier Abaitua werden bijgezet. Maar de toestemming hiervoor werd door de militaire gouverneur ingetrokken en zo kwamen ze in een massagraf terecht. Toen ik later alleen naar huis ging, begon ik te wenen. In mijn handen had ik het jasje dat Esteban Elguezabal me kort voor zijn dood gaf. Ik zag een verschrikkelijk onheil op dit Volk toekomen, maar het werd zwijgen en proberen er het beste van te maken
Op 24 juli 2006 werd in Otxandio de 70ste verjaardag van het bombardement herdacht. De Burgemeester van Otxandio, met de toch wel bijzondere naam Otxandiano, van Otxandio, zei dat dit maar een begin was. Het wordt tijd dat de rechten van Baskenland als Volk gerespecteerd worden. Wat verder wilde hij iedereen die gestreden had voor de vrijheid in herinnering brengen. Zeer toepasselijk en origineel begon de herdenking met het overvliegen van verschillende vliegtuigjes die een gedicht over het bombardement, geschreven door Xabier Olaso, naar beneden lieten dwarrelen. Op Txalaparta (een eeuwen oud Baskisch instrument) en viool werd het lied van de Baskische soldaat (Eusko Gudariak) gespeeld. Kan dit treurig, fiere lied beter gespeeld worden dan op de sonore toon van de Txalaparta en een wenende viool? Liederen van Antxon Valverde en José Angel Irigarai zorgden voor een overvloed aan emotie bij de circa honderd overlevenden op het Andikonaplein. De burgemeester nam geen blad voor de mond toen hij zei dat de slachtoffers van de Burgeroorlog steeds een tweederangs behandeling kregen, maar dat het nog erger gesteld was met de bewoners van Otxandio die niet eens de geschiedenisboeken haalden! Het heeft 70 jaar geduurd vooraleer we de namen kenden van degenen die het bombardement uitvoerden. Het waren historici en niet Justitie, zoals dat in een democratie hoort te zijn, die uitzochten wie deze en andere barbarijen gedurende de Burgeroorlog en de Francodictatuur uithaalden. We moeten de mantel van het stilzwijgen weghalen die door Franco en door een valse overgang naar de democratie werd opgelegd. Tijdens de volgende vijf jaren, in het vooruitzicht van de 75ste verjaardag, moet alles uitgeklaard zijn. Niet om oude wonden open te rijten, maar om al wat voorviel aan de volgende generatie uit te leggen
(*)Requeté(s): De Requeté was de paramilitaire organisatie van het Carlisme. Hoewel ze opgericht werden in 1907 werden ze vooral actief tijdens de Burgeroorlog, vooral in Navarra. Ze droegen een rode Baskenmuts en stonden aan de kant van Franco. Er namen ongeveer 60.000 Requetés deel aan de strijd en daarvan sneuvelden er 6.000.
Morgen, 4 september 2006, worden de zittingen van het Macroproces 18/98 tegen het Baskisch Nationalisme hervat. Voor meer info verwijs ik naar mijn webstek De Basken en hun strijd. Er zijn ook dagverslagen van de zittingen te lezen.
Daar houdt het evenwel niet bij op. Volgende donderdag, 7 september 2006, gaat er een nieuw Monsterproces van start bij de Audiencia Nacional. Even wat toelichting. Drie en een half jaar na de eerste (in een reeks van 7, van februari 2003 tot juli 2005) klopjacht zullen er donderdag 18 nationalisten terechtstaan:
Vijfentachtig anderen moeten hun beurt nog even afwachten. Tijdens de 7 klopjachten werden 116 nationalisten gearresteerd waarvan 70 werden opgesloten (in Spanje noemen ze dat preventieve hechtenis die 3.5 jaar duurde!). De rest werd voorlopig vrijgelaten na het betalen van een totale borgsom van meer dan 1.000.000 Euros. Tijdens een persconferentie in Usurbil (dichtbij Donostia) klaagde Askatasuna gisteren de bemoeinissen aan van de Audiencia Nacional in het politieke leven van Baskenland en start op 22 september 2006 een mobiliseringcampagne voor de afschaffing van dit oorlogstribunaal. Het motto van de campagne is: Audientzia Nazionala STOP
Begin juli 2006 van op de kansel (doet me denken aan monseigneur Desmet in mijn geliefde Brugge):
In verband met de op handen zijnde dialoog tussen de regering en ETA vraagt Antonio Cañizares, kardinaal, primaat van de Spaanse Kerk, Aartsbisschop van Toledo, te bidden voor de eenheid van Spanje! De sacrosante eenheid!
De gesprekken tussen de Regeringspresident en ETA hebben ons allemaal ongerust gemaakt en in zekere zin opgewonden en daarom vroeg ik aan God dat hij ons helpt in deze situatie.
Hij legde deze verklaring af na de zondagsmis en hij vroeg aan zijn gelovigen en aan de priesters hetzelfde te doen, want: Het vaderland liefhebben en ervoor bidden is een plicht van alle Christenen. Dit is zich niet met politiek bemoeien.
Wie maalt er nu nog om dat Baskenland het hoogste percentage katholieken heeft? Zij hebben ook hun land Euskal Herria lief. Maar zij houden het bij de scheiding Kerk-Staat.
De Spaanse regering heeft nieuwe modellen voor gevangenissen laten ontwerpen.
Zij worden aangeduid als "model Vera" en zijn alleen ter beschikking voor de vriendjes van de regering (ons kent ons).
Tasio heeft een voorontwerp getekend. Hij wilde zijn model "een beetje terrorist" noemen, maar dat werd niet aanvaard. Immers, alleen Basken zijn terroristen! (Zie ook artikel van 25.08.2006: "Een beetje terrorist").
