Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
16-02-2008
Doorzeefd met kogels toen hij 20 jaar was
Iñaki Ojeda Martin de Butron, Txapel +16 februari 1984
Iñaki Ojeda Martin de Butron, Txapel werd geboren in Portugalete in 1964. Hij nam al deel aan de Pro-Amnestieweek in 1977. Later vervoegde hij de jeugdorganisatie Jarrai en richtte een eigen groepje op met als doel sabotagewerk tegen de onderneming Iberduero, die de kerncentrale van Lemoiz wilde bouwen. Hij werd opgemerkt door ETA en ze vroegen hem op een afspraak. Onderweg daar naartoe werd hij gearresteerd, zwaar gefolterd en veroordeeld tot 6 jaar cel. In de gevangenis kon hij zijn passie voor de literatuur verder ontwikkelen. Hij schreef in de gevangenis van Puerto de Santa Maria diverse dichtbundels, maar de afgestompte en lompe cipiers vernietigden een grote hoeveelheid dichtbundels. In 1983 werd hij vrijgelaten, integreerde in ETA en dook onder. Op 16 februari 1984 kon de politie hem lokaliseren in een wijk te Barakaldo. Na een hevig salvo door de politie werden twee van zijn vrienden zwaar gewond. Omsingeld, wilde hij negotiëren over zijn overgave. Hij moest ongewapend naar buiten komen en zich tegen een muur plaatsen Onmiddellijk werd hij onder vuur genomen door de GEOS, Grupo Especial de Operaciones (een soort groep Dyane) en doorzeefd met kogels. Een politie in burger, pistool in de hand, naderde Txapel en schoot nog eens 6 maal in de hartstreek. Het autopsierapport spreekt van 19 kogelinslagen in zijn lichaam. Hij is 20 jaar geworden. Ziehier een gedicht van hem, geschreven in de gevangenis van Puerto de Santa Maria.
No me callarán
El día que se acabe la tinta de mi pluma escribiré con mi sangre, la usaré en el papel. Cuando se me acabe el papel escribiré la sangre sobre mi carne Pero nunca me callarán.
Ze zullen me niet doen zwijgen
De dag dat de inkt van mijn pen opdroogt, zal ik met mijn bloed schrijven, ik zal het gebruiken op papier De dag dat ik geen papier meer zal hebben zal ik met bloed schrijven op mijn vlees Maar nooit zullen ze me doen zwijgen
Cyberaanval Op 15 februari 1996 begint het cyberbombardement
Vanaf oktober 1995 was op Internet een "Web-Site" van "Euskadi Information" te lezen. Nog geen half jaar later verdween de informatie over Baskenland uit de elektronische wereld ten gevolge van een opgepepte haatcampagne en een geslaagd sabotageopzet. Erg lang zullen de Internetgebruikers echter niet moeten wachten. In april komt "Euskadi Information" weer op het Net en nog wel vanuit Vlaanderen.
De oorspronkelijke webpaginas werden door Euskadi Information op Internet gezet in samenwerking met het Zwitserse solidariteitscomité Euskadi Koordination. Ze werden gepubliceerd door de "Internet Access AG"-provider in Zurich onder het adres http://www.access.ch/~euskadi/. In december werden de pagina's toegankelijk gemaakt via de meest populaire zoekmodules op Internet zoals Yahoo, Lycos enz... Euskadi Information was zowel in het Engels als in het Frans, Duits, Spaans en Baskisch online beschikbaar.
In januari werden maar liefst 20.000 pagina's geconsulteerd door ongeveer 1500 bezoekers, en daarmee werd ook het informatieaanbod stapsgewijs uitgebreid: van politiek over taal en cultuur tot sport en zelfs de culinaire kwaliteiten van Baskenland werden niet vergeten.
Hoewel de voorgeschotelde informatie geselecteerd werd uit in Spanje zelf overal vrij beschikbare bronnen, bleek het initiatief toch een doorn in het oog van de Spaanse media en veiligheidsdiensten. Op 19 januari 1996 lanceerde het conservatieve blad El Correo Español onder de titel "InternETA" een aanval op de website van Euskadi Information. De initiatiefnemers werden er zonder meer van beticht ETA-sympathisanten te zijn die een vertekend beeld van de situatie in Baskenland weergeven. De dag daarop namen praktisch alle andere kranten het bericht over een deden er nog een schepje boven op: het ultraconservatieve blad ABC uit Madrid beweerde dat ETA Internet gebruikte om gecodeerde boodschappen door te seinen en dat de politie bezig was met een onderzoek naar de activiteiten van de initiatiefnemers.
De daarop volgende dagen nam de hetze nog in hevigheid toe. De kranten en media plozen de informatie uit en beschuldigden Euskadi Information van "apologie aan het terrorisme", een misdaad waarvoor men in Spanje veroordeeld kan worden tot 12 jaar gevangenisstraf. ABC beweerde meermaals dat de politie ETA ervan verdacht aanslagen voor te bereiden en gegevens uit te wisselen via Internet, en beschuldigde de initiatiefnemers in Zurich ervan deel uit te maken van een internationaal terroristisch netwerk vanwege de weblinks met informatiepagina's over de Zapatisten in Mexico of Sinn Féin in Ierland.
Rond deze periode begonnen ook de eerste bedreigingen via de elektronische post bij Euskadi Information binnen te lopen. Het merendeel kwam uiteraard uit Spanje, en zelfs doodsbedreigingen waren niet uit de lucht. De bedreigingen werden al snel gevolgd door pogingen om in te breken in de website. Eén geslaagde actie waarbij alle informatie overhoop werd gehaald en het initiatief in het belachelijke werd getrokken, werd zelfs breed uitgesmeerd in de triomferende Spaanse media: "Anti-terroristische 'hackers' vechten terug tegen ongewenste elementen op Internet" of "Het democratische virus".
Ondertussen werd in een aantal Spaanse nieuwsgroepen op Internet zoals soc.culture.spain en es.talk.politica al openlijk gediscussieerd over een eventuele e-mail bombing van Euskadi Information. Dit houdt in dat het slachtoffer wordt bestookt met enorme hoeveelheden elektronische post zodat zijn systeem uiteindelijk vast loopt omdat de computer de berichtenstroom niet meer kan verwerken.
Op 15 februari 1996 begon dan uiteindelijk het bombardement. Vanuit verschillende Spaanse universiteiten (Valladolid, Madrid,...) en vanuit enkele officiële instanties zoals de Spaanse telefoonmaatschappij werden enorme hoeveelheden elektronische post verstuurd naar Euskadi Information en naar de (commerciële) uitbater van het Internetsysteem in Zurich. Een groot deel van de post werd gewoonweg gecreëerd door zogenaamde emailrobots die honderden berichten per minuut automatisch kunnen uitsturen. Achteraf werd in de pers zelfs melding gemaakt van betrokkenheid van de Spaanse veiligheidsdiensten in het opzet. Bovendien zouden de Spaanse autoriteiten voorheen al stappen ondernomen hebben om de Zwitsers te vragen de pagina's van Euskadi Information van Internet te halen.
Onder druk van de zware aanval besloot uiteindelijk de commerciële internetprovider het abonnement van Euskadi Information op te zeggen, waarbij het bedrijf liet weten dat het hen speet dat er zulke aanvallen tegen de vrije meningsuiting waren, maar dat men daar weinig tegen kan ondernemen. De Spaanse media klopten zichzelf ondertussen op de borst en in heel Europa werd het nieuws ter zake uiteraard grotendeels overheerst door de Spaanse bronnen en interpretaties.
Ondertussen blijkt echter dat dit de eerste maal was in de geschiedenis van Internet dat een dergelijke actie werd opgezet om redenen van politieke censuur. Ondertussen worden echter ook andere Baskische initiatieven op Internet lastig gevallen. Culturele en politieke discussiegroepen worden overspoeld met beledigende boodschappen en men dreigt er zelfs mee de Baskische krant Egin op dezelfde manier van Internet te weren als Euskadi Information als ze haar plannen om on-line te gaan durft uit te voeren.
Tijdens de periode van het staatsterrorsime met GAL onder de regering van de socialist Felipe González, werd er op aangedrongen dat Izquierda Abertzale zich zou inschrijven in de politieke instituten, dus aan politiek zouden doen.
De linkse nationalisten hebben zich ingeschreven in de politieke instituten, en doen dus aan politiek. Maar nu worden zij door de socialist Zapatero uit die instituten gegooid en mogen niet aan politiek doen. Zij worden zelfs op een agressieve manier vervolgd.
Izquierda Abertzale, de nationalistische vakbond LAB en de Movimiento Pro Amnistía hebben voor vandaag, 14 februari 2008, aan algemene staking uitgeroepen, tegen de agressie van de Spaanse staat, en met de goedkeuring van de PNV, ten aanzien van Euskal Herria. De oproep kwam er na de protestbetoging van 10 februari 2008. De oproep werd gelanceerd tijdens een persconferentie na afloop van de manifestatie, door Karmele Aierbe en Mikel Etxaburu van Batasuna, in aanwezigheid van Karmelo Landa en Eusebio Lasa (Batasuna), en historische leiders van de onafhankelijkheidsbeweging, Tasio Erkizia, José Luis Elkoro en Periko Solabarria.
De reactie van alle andere partijen is navenant. Er wordt niet (nooit) naar de oorzaken gekeken, neen, de eerste reactie is: die staking is illegaal! Na het verbieden van politieke partijen, kranten, tijdschriften, radiostations, jeugdorganisaties, amnestiebewegingen, hulpgroepen voor politieke gevangen, ligt nu het stakingsrecht onder vuur.
Voor de eerste maal in de geschiedenis wordt onderscheid gemaakt tussen wettelijke stakingen en niet wettelijke stakingen. De stakers zijn voor zelfbeschikking, ETA is voor zelfbeschikking, dus de stakers zijn van ETA. Dit is de logica van het Spaanse intellect.
Het wordt moeilijk om een objectief verslag uit te brengen, want de enige objectieve krant Gara, staakt als enige mee en verzorgt geen berichten vandaag.
De Baskische regering die met lede ogen de staking aangekondigd zag, spreekt van een lage opkomst. De nationalistische vakbond LAB spreekt van een hoge opkomst, ondanks de vele intimidaties.
Nog voor de staking goed en wel begonnen was, waren er al 3 arrestaties. Het totaal is intussen (15.00u) opgelopen tot 24 en 2 gewonden.
"Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog, in 1939, liep voor mijn vader de militaire dienst van 2 jaar af. Hij was Frans Staatsburger van Baskische nationaliteit, afkomstig uit Altzürükü in de provincie Zuberoa. Omdat Frankrijk de Maginotlijn niet tijdig had klaargekregen dienden o.a. Franse burgers de Nazis tegen te houden. Hiervoor werden "geliefde medeburgers" uit Baskenland, Bretagne en Corsica en andere "kornuiten" gebruikt. Enige tijd hielden ze stand, maar de grote meerderheid sneuvelde. Van het peloton van mijn vader bleven er vier in leven. Nazieofficieren gaven hun soldaten het goede voorbeeld hoe oorlogsgevangenen behandeld dienden te worden. Mijn vader kon gedurende korte tijd ontsnappen uit het derde kamp waarin hij werd ondergebracht. De officier van dienst feliciteerde hem bij terugkeer met de ontsnapping, maar de regels verplichtten hem te straffen: Twee weken op water en brood. Maar bij de nazis kregen militaire tegenstanders geen slagen en werden ze niet aan foltering onderworpen.
Ikzelf zit nu bijna 12 jaar in Spanje gevangen, een "democratisch" land (Hier is Parot aan het woord in 2002). Bij mijn arrestatie werd ik gedurende vijf dagen en nachten zonder ophouden gefolterd, zonder eten, te weinig drinken en geen seconde de gelegenheid om te slapen. Ze kwamen in stilte naar me kijken, zonder zich te identificeren, 12 à 15 Franse politiemannen in burger, "medeburgers" die mij in handen van buitenlandse folteraars lieten. Mijn Staat kwam kijken en zweeg. Het waren "democraten". Maar zij hadden zeker weinig Nazis tegengehouden
Dan kwam er een "democratische" magistraat van een uitzonderingsrechtbank, het Hooggerechtshof, kind uit de beruchte Franco-dictatuur. Ze zeiden me met het hoofd te knikken bij een affirmatief en van links naar rechts bij een negatief antwoord. Vanaf die dag tot op heden krijg ik slagen te verduren van "democratische" Guardias Civiles, word ik afgeranseld door "democratische" gevangenisbewakers, krijg ik doodsbedreigingen, beledigingen, sancties en worden er "spelletjes" gespeeld met mijn familieleden. Van de 12 jaar gevangenis zat ik er 10,5 in afzondering, met fysieke, psychische en sociale ravage tot gevolg. Alles uit puur "democratisch" sadisme. Op 28 mei 2001, in de gevangenis van Córdoba, waar ik sinds oktober 2000 verblijf, werd ik op een ogenblik dat ik gefouilleerd werd, met het gezicht naar de muur en met armen en benen gespreid, langs achter aangevallen door 8 bewakers die me begonnen te slaan uit puur "democratisch" sadisme. Ze lieten me bewusteloos achter op een "bed". Ik diende klacht in bij een rechter in Córdoba, maar mijn klacht werd verworpen en nu spant diezelfde "democratische" magistraat een proces tegen me aan voor deze "aanslag".
Zoals zovele andere Baskische krijgsgevangenen zou ik een boek kunnen vullen met allerlei sadistische voorvallen die véél erger zijn dan wat mijn vader onder het naziregime te verduren kreeg in de kampen in Duitsland en Polen. Mijn vader leefde in deze kampen (die géén uitroeiingkampen waren) onder de regels van de Conventie van Genève. Ik echter leef, zoals vele andere Baskische politieke gevangenen in Spaanse "democratische" gevangenissen. Beiden wilden en willen ze onderdrukken, vernederen, onder de voet lopen. Geen van beiden lukte erin ons het hoofd te doen buigen. Gisteren waren het nazis, vandaag zijn het "democraten". Wat is het verschil?
Baskische gemeenschap geweldadig door elkaar geschud
Joxe Arregi Izagirre +13 februari 1981
De tragische dood van Joxe Arregi Izagirre op 13 februari 1981 schudde de Baskische gemeenschap geweldadig door elkaar.
De inwoner van Zizurkil werd op 4 februari 1981 gearresteerd en overgebracht naar de Dirección General de Seguridad de la Policía te Madrid. Hij verbleef hier 9 dagen incomunicado (volledig afgezonderd, geen advocaat, enz ), overgeleverd aan willekeur.
De vooravond van zijn overlijden werd hij naar het Hospital Penitenciario van Carabanchel, de ziekenboeg, overgebracht. Het medische rapport zal ik niet aanhalen, want het is te verschrikkelijk.
Drie politieke gevangenen, Iñaki Agirre ETA (pm), Xose Lois Fernández González (GRAPO) en Lois Alonso Riveiro (PCE), waren getuige bij zijn aankomst in de ziekenboeg. Het relaas werd op een kladbriefje door de tralies naar buiten gegooid: Fysisch totaal afgemaakt, onherkenbaar, hevig rillend over het gehele lichaam, nauwelijks in staat te ademen, mompelende Joxe Arregi enkel zinnen, waardoor we hem konden identificeren. Zijn ogen waren bont en blauw geslagen. Het rechteroog vertoonde een enorme bloeduitstorting. Armen en benen waren angstwekkend opgezwollen. Ik heb verschrikkelijke dorst, mompelde hij. Op hun vraag hoe het er aan toegegaan was, antwoordde hij: Oso latza izan da, het was verschrikkelijk. Ze hebben mij onderste boven gehangen aan de ijzeren staaf, en sloegen er vrijwel overal op los, maar vooral op de onderkant van mijn voeten. Ze verbrandden (tot in de tweede graad) mijn armen en benen en lichaam. Waarmee ze dat deden, weet niet. Op de grond sprongen zij om beurten op mijn borst Hij kon niet meer verder praten en stortte in elkaar. De 3 gevangenen hielpen hem omkleden, waarbij ze verscheidene bloeduitstortingen overal op het lichaam zagen. Vele plaatsen waren zwartgeblakerd (ernstige brandwonden), en veel brandwonden begonnen te verzweren.
De volgende ochtend was zijn toestand nog verergerd. Hij murmelde: Nik uste diat hiltzekotan nagoela, ik denk dat ik sterf.
Ik stop hier het huiveringwekkende getuigenis, want er is niets menselijks aan, maar het komt wel op de palmares van de Benemérita zoals de Guardia Civil genoemd wordt (vertaling van benemérita: verdienstelijk, prijzenswaardig).
De directeur-generaal van de Politie, José Manuel Blanco, verklaarde dezelfde dag van het overlijden van Joxe Arregi Izagirre aan Radio Nacional, dat de gevangene nooit voorwerp geweest was van slechte behandeling tijdens de ondervraging.
Volgens de Commissie voor de Mensenrechten te Madrid hebben 73 politieagenten deelgenomen aan, wat ik noem, de lynchpartij. Slecht twee werden in staat van beschuldiging gesteld en beide werden vrijgesproken. Later kregen zij toch 7 maanden cel (vergelijk met het volgende: een Baskische jongere die een papiercontainer op straat in brand steekt, krijgt maar dan 7 jaar cel.)
Overal geprezen om zijn eerlijkheid en zijn ethisch gedrag
Juan María Bandrés Molet °12 februari 1932
Juan María Bandrés Molet (San Sebastián, 12 februari 1932) is advocaat en politicus. Hij was senator in 1977 en volksvertegenwoordiger van 1979 tot 1989 in de Cortes voor de partij Euskadiko Ezkerra.
Tijdens de burgeroorlog moest zijn familie, zoals zoveel anderen in Baskenland, zich in veiligheid brengen en pas na de oorlog konden zij zich terug in hun geboortestad vestigen. Na zijn studies aan de Universidad de Santiago de Compostela in 1952, vervulde hij anderhalf jaar zijn dienstplicht in het Hospital Militar van Tetuán (Afrika).
Na zijn legerdienst vestigde hij zich als onafhankelijke advocaat in San Sebastián. Vanaf 1964 verdedigde hij in meer dan 15 processen de jonge militanten van ETA voor het Tribunal de Orden Público (uitzonderingsrechtbank van 1963 tot 1977), wegens illegale propaganda en niet-gewelddadige acties. Na de moord op de folteraar Melitón Manzanas in 1968, en het daaropvolgend uitroepen van de staat van beleg, werd Bandrés voor 3 maanden gedeporteerd naar Purchena (Almería). Na zijn deportatie zette hij onverminderd en onvermoeibaar de verdediging verder van al wie in Baskenland door de repressie van Franco getroffen werd. In het Proces van Burgos (1970) nam hij de verdediging op zich van Jokin Gorostidi en Itziar Aizpurua. Op vraag van familieleden en vaak belangloos trad hij op als bemiddelaar bij de vrijlating van gegijzelden door ETA (in februari 1973 bij ondernemer Felipe Huarte, bijvoorbeeld). In 1994 stopt hij zijn advocatenpraktijk. Hij wijdt zich volledig aan de verdediging van de rechten van de mens, als voorzitter (1995) van de CEAR-Comisión Española de Ayuda al Refugiado (commissie voor hulp aan vluchtelingen).
Na de ontvoering van de ondernemer Javier de Ybarra door ETA op 20 mei 1977, kwam hij weer tussen als bemiddelaar voor zijn vrijlating, ditmaal zonder succes. Toen op 22 juni 1977 het lijk teruggevonden werd op de Monte Gorbea, brak hij definitief alle relaties met ETA, samen met nog een paar andere intellectuelen en Baskische politici, onder wie Mario Onaindía.
Gedurende de Transición (overgang naar democratie) werd hij overal geprezen om zijn eerlijkheid en zijn ethisch gedrag. Meermaals werd hij opgeroepen om als tussenpersoon of als bemiddelaar op te treden in vredesgesprekken tussen ETA en de regering (in 1975 onder Manuel Fraga Iribarne, wat later onder Adolfo Suárez met als resultaat politieke amnestie in 1977). Onder de vleugels van Binnenlandminister, Juan José Rosón Pérez, nam hij samen met Mario Onaindía deel aan de gesprekken die geleid hebben naar de vrijlating en de sociale reclassering van opgesloten Etarras, die zich niet bezondigd hadden aan bloeddelicten. Dit gegeven zou later leiden naar de ontbinding van ETApm (VII Asamblea) op 30 september 1982 en de integratie van die organisatie in de politieke partij Euskadiko Ezkerra.
Vermeldenswaard is nog dat hij tegen de Constitución de 1978 stemde, omdat hij er te weinig verwachtingen en te weinig toekomstperspectieven in zag voor het Baskische volk.
De snelheid en de omvang waarmee Baskische nationalisten worden aangehouden, maken het voor mij bijna onmogelijk om nog gelijke tred te houden bij het opstellen van mijn berichtjes.
Eerst werd Arnaldo Otegi, het bekendste gezicht van Batasuna, op 6 juni 2007 gearresteerd. Daarna volgde de arrestatie van praktisch de volledige koepel van de partij op 5 oktober 2007 te Segura. Op 4 februari 2008 volgden Patxi Urrutia en Pernando Barrena. Tussenin werden nog een aantel enkelingen aangehouden. Na de manifestatie van 10 februari 2008 werden 4 arrestaties verricht. Vanmorgen vroeg, 11 februari 2008, werden de laatste leden van het dagelijkse bestuur van Batasuna opgepakt, samen met de nieuwe bestuursleden die een voorlopige directie vormden. Het gaat hier om 14 personen: Karmelo Landa, Sonia Jacinto, Jesús María Agirre Arrobare, Aitor Aranzabal, Mikel Etxaburu, Eusebio Lasa Altuna, Peio Xabier Gálvez, Mikel Garaiondo, Ioseba Zinkunegi, Josetxo Ibazeta, Iñigo Valdakalonge, Jose Manuel Jurado en Karmele Aierbe. De veertiende werd opgepakt in Córdoba en het zou om Nuria Zugarai gaan.
Het totaal moet nu al opgelopen zijn tot tegen de 50, en ik spreek alleen over arrestaties bij de politieke partij Batasuna. Het proces tegen die partij, voorzien voor 21 april 2008, wordt het zoveelste monsterproces.
Het Spaanse blad, Interviú, komt op 11 februari 2004 met een verhaal waarin ze beweren dat leiders van de PP (van president Aznar) en van diens "halfzus" de UPN van Navarra (president Sanz) tussen 1998 en 2002 steun kregen van het Regime van Sadam Hussein, "als compensatie voor de pogingen die hun politici deden om het handelsembargo op te heffen". Aan het hoofd van dit complot zou de Spaanse ambassadeur in de Verenigde Staten, Javier Rupérez staan. Hij sprak enkele jaren geleden oorlogstaal toen het parlement van de staat Idaho een verklaring ten voordele van het zelfbeschikkingsrecht van Euskal Herria goedkeurde.
Als lid van het complot wordt Ricardo de León genoemd, gedelegeerde van de Spaanse Regering in Baskenland, die zou gewerkt hebben via een stichting die "Humanisme en Democratie" heet en die Spaanse subsidies ontving voor de "heropbouw" van Irak. Verder wordt de onderneming Tobacco genoemd waarin de Regering voor 20 % de dienst uitmaakt en die een commercieel akkoord had met de Irakese Tabaksindustrie waar de zoon van Tarek Aziz aan het hoofd staat.
Manifestatie tegen het conglomeraat van de onmacht Bilbao 10 februari 2008
De grootste Spaanse democratische wonde (het internationale recht op zelfbeschikking) wordt, na eerst nog wat zout in de wonde te hebben gestrooid, brutaal afgeplakt met een dictatoriale pleister (repressie en verbod). Van een doeltreffend ontsmettingsmiddel (de dialoog) is men sinds juni 2007 afgestapt. Als er geen ontsmettingsmiddel gebruikt wordt, begint de wonde na verloop van tijd te stinken. De huistekenaar Tasio van de krant Gara heeft er een mooie cartoon over gemaakt.
Daarom wordt de democratie in Spanje ook democratuur genoemd.
Magistraat Baltasar Garzón (rechterlijke macht) voert, zonder in achtneming van de scheiding der machten, de politieke directieven uit van de socialistische regering (uitvoerende macht), en verbiedt twee politieke partijen, AVN en EHAK, één maand voor de verkiezingen van 9 maart 2008. Het Hooggerechtshof (rechterlijke macht) houdt het bij een verbod van deelname aan die verkiezingen. Zij durven het waarschijnlijk niet aan de partijen te verbieden uit schrik voor Straatsburg.
De beweging die ijvert voor het internationale recht op zelfbeschikking heeft voor vandaag, 10 februari 2008, een protestmanifestatie uitgeroepen om 12.00u te Bilbao.
Magistraat Baltasar Garzón (rechterlijke macht) verbiedt, volgens de politieke directieven van de socialistische regering (uitvoerende macht), de manifestatie. De scheiding der machten is een conglomeraat van onmachten geworden. Garzón betrekt er ook de regering van de Baskische Autonomie Gemeenschap bij. Zij moeten de Ertzaintza (de Baskische politie) de opdracht geven om, met alle mogelijke middelen, de manifestatie te verhinderen en de staat van beleg, de uitzonderingstoestand, bestendigen. Wat zal de grootste partij, de PNV, doen? Zij hebben altijd de mond vol over het onaanvaardbare van het verbod, maar hebben zij er ooit iets aan gedaan? Sturen zij de Ertzaintza om op het eigen volk in te beuken? Waarschijnlijk wel, want Lakua, de Baskische regering, was er als de kippen bij om aan te geven dat de betoging verboden was. Ze zijn zich al aan het indekken.
Verbieden is echter niet genoeg. Wie het waagt om toch op te stappen, zal door de stoottroepen bestookt worden met traangas, spray, knuppels en rubberkogels, gearresteerd worden en in een dwangbuis gestopt worden. Met een brutale pleister zal de etterende wonde worden afgesnoerd, tot de stinkende etter uitbarst.
De manifestatie
Kwart voor twaalf had de Ertzaintza de verzamelplaats van de manifestatie al ingenomen. Overal overvalwagens en tot de tanden gewapende, uit Lakua, telegeleide robotten. In de zijstraten had zich intussen al een massa volk verzameld om deel te nemen aan de manifestatie, onder de slagzin: Por los derechos de Euskal Herria, Stop al estado de excepción" (Voor de rechten van Euskal Heria, Stop de uitzonderingstoestand.
De Ertzaintza had al meerdere malen gechargeerd, onder andere toen manifestanten zich langs de Gran Vía een weg baanden naar het verzamelpunt op de Plaza Aita Donosti. Maar het bezettingsleger had alle toegangswegen hermetisch afgesloten. Overal plaatsten manifestanten containers over de weg. De spanning was te snijden.
Om 12.20u werd geopteerd om een zitstaking te houding net voor het politiekordon. De Ertaintza chargeerde omstreeks 12.45u. Zij rukten de pancartes uit de handen, en begonnen aan hun geliefkoosde bezigheid, het hanteren van de wapenstok. Omstreeks 13.20u werden de eerste containers in brand gestoken. Op dit ogenblik is het aantal arrestaties nog niet bekend. Maar geen nood, de komende dagen zullen de notitieblokjes wel vol komen te staan.
De duizenden nationalisten hebben het verzamelpunt niet bereikt (dit was voor de regimepers de belangrijkste gebeurtenis van de dag), maar een massale manifestatie is het wel geworden. De plaats is ondergeschikt.
De PNV keek toe vanuit hun ivoren regeringstoren hoe de eigen Ertzaintza, op hun bevel, het eigen volk neersabelde. De ooit zo trotse nationalistische partij is verworden tot een hansworst van de socialistische ministers van oorlog, en dit voor een bord linzensoep. Zielig! Die collaborateurs kunnen nu hun spandiensten aanbieden door aan Zapatero, de nationale socialist, de namen van de betogers te verklikken.
Meer dan 80 vertegenwoordigers uit diverse culturele en sociale verenigingen hadden op 18 januari 2008 een nieuw burgerplatform opgericht met als doel steun te verlenen aan het recht op beslissen. Hun objectief is, via hun webstek, zoveel mogelijk steun te verwerven voor een grootse burgermanifestatie op 10 februari 2008 in het Kursaal te Donostia.
Op de burgermanifestatie in het Kursaal te Donostia zijn meer dan 1.000 personen komen opdagen om het manifest te ondertekenen. Juan María Atutxa, de voormalige voorzitter van het Baskische parlement was er met de boodschap: Er is geen enkele macht die de wil van het volk kan stoppen.
Opmerkelijk was de boodschap van Alfons López Tena, lid van de Consejo General del Poder Judicial (De Algemene Raad van de Rechterlijke macht), die uit Catalunya was gekomen: Er moet gewerkt worden zodat in Europa, de Spaanse staat, de Baskische staat en de Catalaanse staat op hetzelfde niveau kunnen komen.
Vamos a decidir porque es nuestro derecho ► Wij zullen beslissen omdat het ons recht is
Vamos a decidir para abrir el camino de la paz ► Wij zullen beslissen om de weg naar vrede te openen
Vamos a decidir para abrir el camino de la Normalización Política ► Wij zullen beslissen om de weg naar politieke normalizering te openen
Vamos a decidir para elegir nuestro propio futuro en libertad ► Wij zullen beslissen om onze eigen toekomst in vrijheid te kiezen
Zij onderstrepen dat het uitoefenen van dit recht zal helpen om vrede te bereiken, als die vrede gebaseerd is op een finale dialoog die ondubbelzinnig het einde van het geweld als voorwerp heeft, zodat ETA er toe overgehaald wordt de wapens neer te leggen. Dit moet gepaard gaan met een gebaar van menselijkheid, met het verdwijnen van alle uitdrukkingen en manifestaties van geweld, met verzoening van de gemeenschap gebaseerd op de herinnering van de slachtoffers van alle geweld.
Barça es més que un club Barcelona is méér dan een club Oleguer Presas Renom De kop van Jut 10 februari 2007
CF Barcelona is méér dan een club. Het was en is het symbool van een natie. De Francodictatuur wist niet wat ze aanmoesten met Barça dat uitgroeide tot het symbool van de anti-Franco strijd in Catalonië. In die periode hoorde men ook dat Barça méér dan een club was. Toen de beroemde Alfredo di Stefano voor Barça tekende, weigerde Madrid hem een arbeidsvergunning te verlenen. De Argentijn kon daarna wel onmiddellijk, met arbeidsvergunning, naar Real Madrid! Voor de politiek ongeschoolden: op het Spaanse Schiereiland was/is voetbal "politiek". Tijdens de dictatuur kon de Catalaanse club rekenen op supporters uit héél Spanje, voornamelijk republikeinen die in Barça een alternatief zagen voor de centralistische politiek van Madrid, die ze "niet genegen" waren. Barça hengelde ook nooit naar de titel "Real" (Koninklijke). In tegendeel! Toen op 14 juni 1925 een muziekband in het toenmalige stadion "Les Corts" de "Marcha Real" ten gehore bracht, volgde er een fluitconcert van de 14.000 toeschouwers! Gevolg: Het stadion ging voor zes maanden dicht en voorzitter Hans Gamper werd voor een seizoen verbannen naar Zwitserland!
Barça staat in deze moderne voetbaltijden nog steeds voor de "Catalaanse waarden". De Engelse journalist Jimmy Burns sprak in zijn boek al over "Barça, de passie van een Volk". (De Spaanse emigranten sloten aan bij "Español".) Behalve tijdens de dictatuur was de taal in de club het Catalaans. In de kapiteinsband prijkt de Catalaanse vlag. De club steunde ook de autonomiestatuten, zowel in 1931 als in 1979 (na de dictatuur) en recent nog eens in 2005. Dit leverde de toenmalige clubvoorzitter, Jordi Pujol, het grootst mogelijke eerbewijs op dat de Regering van Catalonië uitreikt: Het "Creu de Sant Jordi", het Kruis van San Jordi. Johan Cruijff noemde zijn oudste zoon Jordi en stal daarmee de harten van alle rechtgeaarde Catalanen (die hun oudste zoon ook zo noemen).
Met de komst van de huidige "presi" Laporta kwam er plots schot in de "Catalaanse selecties" onder de slagzin, "een natie, een selectie". Hierbij kreeg hij o.a. de steun van één van zijn spelers, Oleguer Presas Renom.
Oleguer Presas Renom (Sabadell, °02.02.80) is een vreemde eend in de huidige voetbalbijt. Voor hem haalde het plezier in het voetbal steeds de bovenhand op het geldgewin. Hij speelde eerst voor UEA Gramenet. De verdediger maakte zijn officiële debuut voor FC Barcelona op 13 november 2002 tegen Galatasaray in de UEFA Champions League. Hij is licentiaat Economische Wetenschappen. Sinds de komst van Frank Rijkaard als trainer is Oleguer een vaste waarde. In 2005 en 2006 werd Oleguer met de Catalaanse voetbalclub kampioen van Spanje. In 2006 won hij bovendien de UEFA Champions League. Op 30 maart 2006 publiceerde Oleguer zijn eerste boek, "Cami d'Itaca" (De weg naar Ithaka). Hierin behandelde hij uiteenlopende onderwerpen zoals jeugd-anorexia, strijd tegen het fascisme, de rol van Spanje in de beide Golfoorlogen, etc. De voorstelling gebeurde in een kraakpand en Oleguer omschreef de ETA-aanslag op Admiraal Carrero Blanco in 1973 als: "De dag dat Carrero Blanco de wedstrijd hoogspringen won. Iedereen dacht dat met de dood van de hond (Carrero Blanco) ook de hondsdolheid (dictatuur) zou verdwijnen, maar alles bleef bij hetzelfde".
Oleguer bemoeide zich ook met de Zaak van de Baskische hongerstaker, Iñaki de Juana Chaos. Op 9 februari 2007 schreef hij een artikel in het Catalaanse weekblad "La Directa", dat ook gepubliceerd werd in de Baskischtalige krant Berria. Oleguer zegt over dit probleem het volgende:
"Ik heb de zaak Iñaki de Juana Chaos willen aangrijpen om de zogezegde rechtsstaat te bekritiseren, en om de onafhankelijkheid van de rechtsspraak en van de politiek in vraag te stellen. De rechtsstaat vertoont verscheidene zwarte punten die me doen twijfelen. Er hangt een geur van hypocrisie aan."
Op 10 februari 2007 stond de regimepers vol met hatelijkheden tegen Oleguer.
De gigant in sportkledij, KELME, zegde meteen het contract op dat Oleguer bij hen had lopen. Daarop volgde een campagne tegen KELME, met op 2 dagen tijd méér dan 18.000 ondertekenaars van het ordewoord in het Catalaans:
"Kelme m'ha perdut com a client" "Kelme heeft mij als klant verloren".
Oleguer krijgt volop steun van de Catalaanse republikein Josep-Lluís Carod-Rovira en diens partij, ERC. Ze zeggen dat Oleguer het slachtoffer is van een golf van "Catalanafobie". Trainer Frank Rijkaard vermijdt uitspraken te doen. Een supporter van Athletic Bilbao beloofde in de krant Gara Oleguer, bij zijn volgend bezoek aan San Mamés (de voetbaltempel van Athletic Club de Bilbao), op de "gepaste manier" te ontvangen. Dat wordt een ovatie voor een tegenstander in het spel, maar een broeder in de strijd.
Opnieuw verbiedt Spanje democratische politieke partijen uit Baskenland. Opnieuw wordt een belangrijk deel van het Baskisch electoraat uitgesloten van deelname aan de verkiezingen. Na een eerder verbod op de partij Batasuna en opvolgende partijen van de Baskische linkse onafhankelijkheidsbeweging sinds 2003 worden alle partijen die de optie van een linkse en onafhankelijke Baskenland vertegenwoordigen stelselmatig verboden - verbied Spanje nu de partijen EHAK en ANV. Terwijl Spaanse politici van de Baskische onafhankelijkheidsbeweging eisen dat zij enkel nog democratische middelen gebruiken om hun doel te bereiken, maken ze het diezelfde beweging onmogelijk om zelfs maar aan verkiezingen deel te nemen. De zogenoemde 'Transitie' de overgang van de dictatuur naar een parlementaire democratie - is niet alleen nooit voltooid maar wordt zo ook gedeeltelijk weer teruggedraaid.
De Acción Nacionalista Vasca, de ANV, dateert van voor deze 'transitie', zelfs van voor de Spaanse burgeroorlog en de daaropvolgende dictatuur. De ANV is een linkse partij die zich in 1930 afsplitste van de rechtse Baskische nationalistische beweging. Zij aan zij met onder andere de Spaanse sociaaldemocraten vocht zij voor, tijdens en na de Burgeroorlog tegen het fascisme van het Francoregime. De kleine en pas opgerichte ANV was een trouwe verdediger van de uiteindelijk door Franco omvergeworpen tweede republiek. De partij nam met vier bataljons deel aan de strijd en 550 ANV leden stierven in de verdediging van de republiek. In de laatste jaren van die republiek nam de ANV zelfs zitting in de Baskische regering en na de overwinning van de fascisten nam de ANV samen met de sociaaldemocraten zitting in meerdere Baskische regeringen in ballingschap en comités ter voorbereiding op de terugkeer van de democratie in Spanje.
De ANV is het gewend om verboden te zijn, zij is veertig jaar lang illegaal geweest. Maar zij had nooit kunnen verwachten dat haar voormalige strijdmakkers van de PSOE meer dan dertig jaar na de dood van de dictator zouden samenspannen met de erfgenamen van die dictator om de partij opnieuw te verbieden.
De ANV staat voor een linkse en onafhankelijke Baskenland. De ANV wil dat doel op democratische wijze bereiken zij verwerpt in haar statuten het gebruik van geweld - en eist van Spanje dat zij haar politieke systeem zo aanpast dat dit ook mogelijk is. De ANV eist, met andere woorden, dat de Basken zelf hun politieke toekomst mogen bepalen. Madrid reageert met een verbod. Niet alleen op de ANV maar op elke organisatie die deze doelen nastreeft. Het argument is dat deze organisaties de doelen van ETA nastreven zonder de door ETA gehanteerde middelen te veroordelen. Daarmee worden niet alleen de door ETA gebruikte middelen verboden, maar ook de door haar nagestreefde doelen. Dat heet politieke vervolging. (Bron: Baskenland Informatie Centrum)
Nadat de magistraat van de Audiencia Nacional, Baltasar Garzón, op 8 februari 2008 de schorsing decreteerde, gedurende 3 jaar, van alle activiteiten van de nationalistische politieke partijen ANV en EHAK, en een aanklacht indiende tegen 38 personen wegens vermeende integratie in een gewapende organisatie, had het Hooggerechtshof diezelfde dag 5 uur nodig om te delibereren over de eis tot opschorting (eigenlijk verbod) van beide partijen. Het Hooggerechtshof heeft het ANV verboden aan de verkiezingen deel te nemen en vraagt de stopzetting van alle publieke financiering.
Op 9 februari 2002 weigert de Provinciale Rechtbank van Araba-Alava de voorlopige in vrijheidstelling van de politieke gevangene Sergio Fernandez Atauri "Regi", die aan een zware en ongeneeslijke ziekte lijdt (Aids).
Regi werd op 10.11.98 door de Ertzaintza gearresteerd omdat hij nog een straf van vier jaar moest uitzitten voor ordeverstoringen. Op 24 december 1999 botste hij tijdens een voetbalwedstrijd in de gevangenis, tegen een andere gevangene aan en beiden liepen "snijwonden" op. De medegevangene deelde Regi meteen mee dat hij seropositief was, maar de gevangenisdirectie oordeelde dat de wonden enkel schoongemaakt moesten worden. In een tijdspanne van zes maanden waren de tests twee keer negatief, maar in juli 2000 bleek het resultaat plots HIV-positief te zijn. Tot wat "ordeverstoring" kan leiden
De magistraat van de Audiencia Nacional, Baltasar Garzón, heeft vandaag 8 februari 2008 de schorsing gedecreteerd, gedurende 3 jaar, van alle activiteiten van de nationalistische politieke partijen ANV en EHAK. Deze schorsing kan over drie jaar verlengd worden met nog eens 5 jaar. Bovenop dit decreet komt de sluiting gedurende 3 jaar alle mogelijke lokalen en centra die aan beide partijen toebehoren. Alle bankrekeningen worden afgesloten, alsook water, gas, elektriciteit, telefoon en webstek. Ook de toelage aan deze politieke partijen wordt opgeschort.
Door dit vonnis kunnen beide partijen niet deelnemen aan de verkiezingen van 9 maart 2008. Daar was het om te doen. Enkel daarom!
Het vonnis heeft voorlopig geen effect op de verkozen afgevaardigden in het Baskische parlement en in de gemeenteraden.
Intussen is het Hooggerechtshof nog altijd aan het delibereren over illegalisering van beide politieke partijen. Er moet toch een beetje schijn van democratie hoog gehouden worden.
Nadat Garzón gisteren, 7 februari 2008, opdracht gaf om Pernando Barrena en Patxi Urrutia (bestuursleden van Batasuna) op te sluiten, is vannacht om 00.20u een bom ontploft aan de rechtbank van Bergara. Er is grote schade aan het gebouw, en alle ruiten in de omgeving zijn gesneuveld. ETA waarschuwde met een anoniem telefoontje om 23.57u.
Megaproces tegen de Baskische jeugd 7 februari 2005 27 april 2005
In het Hooggerechtshof te Madrid ging op 7 februari 2005 het proces van start tegen een groep van 42 Baskische, radicale jongeren in de zaak "Jarrai-Haika-Segi" (de achtereenvolgende namen van hun organisatie.) Zij worden beschuldigd van "Kale Borroka" het Baskische woord voor "straatgevecht". Als de politie het te bont maakt tijdens een protest tegen een aanhouding, een zelfmoord van een gevangene of het verongelukken van een familielid op weg voor een gevangenenbezoek in het verre zuiden, dan gooien deze jongeren met stenen, steken een straatcontainer in brand of een muntautomaat. Ook wel een lijnbus. Komt de Spaanse Marine pronken in de stad Donostia dan krijgt de façade van hun gebouw dezelfde flessen verf toegeworpen als de kleuren van de Spaanse vlag die er (véél te groot) hangt uit te dagen Op het grondgebied van Spanje en in elk ander land valt dit onder vandalisme. Zijn de daders Baskische jongeren dan wordt datzelfde feit plots "terrorisme"!
Later op het jaar, en wel op 21 november 2005, komt dan de Zaak 18/99 aan bod, waarin alle volwassenen figuurlijk een kopje kleiner gemaakt zullen worden.
Arnaldo Otegi, Batasuna-woordvoerder, vergelijkt dit proces met dat van Burgos, in 1970, in de einddagen van de Francodictatuur, waarbij 16 ETA-militanten terechtstonden voor de dood van de politieke politie in Gipuzkoa, Melitón Manzanas (*): "Daarna volgde het Autonomiestatuut van Gernika dat nu precies 25 jaar oud is. De kinderen die toen werden geboren staan nu terecht! Toen zegden we dat het pact tot niets zou leiden. Op dit ogenblik zien we de vruchten van dit statuut dat anderen voor ons Volk bedongen: gevangenis, arrestaties, foltering en processen voor het Hooggerechtshof. Een resumé van de geschiedenis van ons Volk van de laatste 25 jaar."
(*) Manzanas was al tijdens de Tweede Wereldoorlog doende in Baskenland. Joden die door Baskische mugalaris over de grens werden gesmokkeld, leverde hij uit aan de Gestapo als ze gevat werden. Na de Burgeroorlog werd hij Inspecteur van de Sociale Brigade van de Spaanse Politie in Gipuzkoa. In deze functie verwierf hij faam als folteraar. Er werd verteld dat hij de pijnkreten van zijn slachtoffers op band opnam en ze dan via een radiowagen in het dorp van het slachtoffer liet horen.
Meer dan 100 sympathisanten hadden zich vanuit Baskenland verplaatst naar Madrid maar het overgrote deel mocht of kon niet binnen. (De plaatsen waren al bezet, o.a. door leden van "Slachtoffers van het Terrorisme", die absolute voorrang kregen! ) Het was vooral voor de familie, hoewel achter glas, een prettig weerzien met de 23 jongeren die nog steeds vastzitten in deze zaak. Ondanks de zware straffen die de beklaagden boven het hoofd hangen, werd er gelachen en gesprongen en, tot groot ongenoegen van iedereen, werd dit op de nationale tv uitgezonden. Ze omhelsden elkaar omdat sommigen elkaar al 4 jaar niet meer gezien hadden. De rechter kon zijn ergernis niet verborgen houden. Alle beklaagden droegen hetzelfde knalrode T-shirt met de tekst:
"Eskubide zibil eta politikoen defentsan, gazteria aurrera" vrij vertaald "Wij verdedigen de burgerlijke en politieke rechten. Jongeren Vooruit!"
De Spaanse pers was woest over de "vertoning" en Alfonso Ussia in de akelige krant "La Razón", spreekt zelfs over "de ratten van Jarrai". Ussia zag zelfs enkele mooie meiden onder de beschuldigden: "Als sommigen slechts tot weinig jaren veroordeeld worden en daarna geen werk krijgen, kunnen ze zonder problemen overleven (hij verwijst hierbij naar het oudste beroep ter wereld)." Wansmakelijk. De krant "La Razón" is dan ook zowat het afschuwelijkste wat er in de mediawereld bestaat.
Op 7 februari 2004 werd bekend gemaakt dat Xarlo Etxezaharreta, bij de volgende kantonale verkiezingen van maart, het "partijvreemde" platform van linkse nationalisten uit Hazparne-Hasparren zal aanvoeren. Hij werd als "de beste kandidaat" weerhouden wegens het "consequente traject dat hij aflegde", en omdat hij steeds erg betrokken was bij de sociale, culturele en sportieve samenleving van Hazparne en van het hele Kanton. Xarlo geloofde steeds in het Zazpiak Bat (de zeven provincies, één) en hij was betrokken bij de creatie van Udalbiltza, het bestuursorgaan dat het dichtst bij de burger staat, namelijk de organisatie van gemeenteraden die zich verenigden om Baskenland te besturen. Hij was steeds een echte ambassadeur voor Euskalherria en een verbindingsteken voor de Baskische diaspora". Etxezaharreta was in 1998 al kandidaat voor dezelfde kantonale verkiezingen en haalde toen maar liefst 19,63 % van de stemmen.
Maar er was een probleem! Xarlo Etxezaharreta (*) werd op 28 september 2003 op het Iberische Schiereiland opgepakt op beschuldiging van "samenwerking met gewapende bende"! Hij werd opgesloten in de Madrileense gevangenis van Soto del Real. Zijn kop stak te ver boven het Baskische korenveld uit, en dan hang je op een dag! "Zijn kandidatuur is niet symbolisch, want zijn ideeën zijn niet opgesloten, en als hij zou verkozen worden, kunnen we hem naar Pau (hij heeft de Franse nationaliteit) halen voor de beëdiging", aldus de woordvoerders van het platform. Op 12 december 2003 schreven de Burgemeester en de raadsleden van Hazparne-Hasparren een brief naar President Chirac waarin ze opheldering vragen over de toestand van hun stadsgenoot, Xarlo Etxezaharreta, die opgesloten zit in de Madrileense gevangenis van Soto del Real. Ze vragen de Franse President tussen te komen bij de Spaanse autoriteiten, omdat het onderzoek in de zaak van deze vertegenwoordiger van de uitvoerende commissie van Udalbiltza geheim is. Ze zeggen dat, "Etxezaharreta van 1995 tot 2001 actief meewerkte aan de verbetering van de levenskwaliteit van de bevolking toen hij er raadslid was." De burgemeester en de raadsleden sluiten zich op deze manier aan bij het "Steuncomité Xarlo" dat de bedoeling heeft de reden van de arrestatie te weten te komen en de burgers uit de gemeente en de regio in te lichten.
De reden is duidelijk. Udalbiltza is een groep van Baskische raadsleden die zich verzamelden in dit platform, zoals dat al honderden jaren geleden gebeurde onder een eik in elke regio van Baskenland en waardoor Gernika bekendheid verwierf na de zinloze bombardementen op het einde van de Burgeroorlog. Toen werd, net als nu, de burgerdemocratie "gepakt. En dan nog wel door dezelfde fascisten!
(*) Xarlo Etxezaharreta, directeur van de abertzalepublicatie Kale Gorria, werd in de gemeente Abadiño (Vizcaya) door de Policía Nacional gearresteerd op zondag, 28 september 2003. Het arrestatiebevel werd uitschreven door magistraat Garzón (wie anders?), die hem er van beschuldigde geïntegreerd te zijn in ETA en deel uit te maken van het uitvoerende comité van de Asamblea de Electos de Batasuna (Assemblee van Batasuna-raadslieden). De arrestatie greep plaats omstreeks 20.00u toen Etxezaharreta als vertegenwoordiger van de Casa Cubana te Baiona (Cubaans Huis) deelgenomen had aan de viering van Internazionalista Eguna, dag van de internationalisten. Hij was op weg, met andere personen, naar de parking waar hij zijn wagen gestationeerd had.
Kale Gorria of De rode straat, wordt beschouwd als de opvolger van de verboden publicatie Ardi Beltzaof het zwarte schaap, van Pepe Rei (april 2001 gesloten). De arrestatie zou niets met het tijdschrift te maken hebben, maar alles met Udalbiltza.
Etxezaharreta werd al eens gearresteerd in 2001. Op de internationale luchthaven van Carrasco, Montevideo (Uruguay) werden op 12 november 2001 twee leden van Udalbiltza gearresteerd door de Inlichtingendienst van Uruguay: Loren Arkotxa (burgemeester van Ondárroa) en Xarlo Etxezaharreta (directeur van het tijdschrift "Kale Gorria"). Zij zouden "vervalste papieren" bij zich gehad hebben. Toch kwamen ze uit Argentinië waar dezelfde papieren geen problemen hadden opgeleverd! Ze reisden als vertegenwoordigers van de Confederación de Municipios Vascos (Udalbiltza) om een vergadering bij te wonen op 14 november in Montevideo. Zij werden beiden vrijgelaten omdat er geen enkele bewijslast was.
VIDEO Hommage aan Xarlo bij zijn terugkeer naar Hazparne, bij zijn vrijlating uit Soto del Real, 10 april 2004.
Internationale juristen klagen het politieke karakter van
monsterproces 18/98 aan 6 februari 2008
Een proces zonder misdrijf
Ongeveer 300 juristen, behorende tot het Iniciativa de Observación Internacional, die het proces 18/98 volgden, hebben op 6 december 2008 in Barcelona een rapport openbaar gemaakt waarin zij de onregelmatigheden en tekortkomingen van het proces aanklaagden.
Volgens dit rapport is het vonnis een confrontatie die de weg opent naar nieuwe begrippen zoals ongewapend terrorisme of pacifistisch terrorisme. Volgens de juristen, die overeenstemming bereikten over het rapport, werden tijdens het onderzoek de fundamentele rechten geschonden: regime van incomunicado, foltering, mishandeling en misbruik van conservatoire maatregelen. Zij klagen ook aan dat het recht op verdediging ernstig geschonden werd.
"Proces zonder misdrijf"
De woordvoerder van de Asociación Catalana para la Defensa de los Derechos Humanos, Rafael Calderón, één van de auteurs van het rapport, heeft in een persconferentie uitgelegd dat het proces zich vanaf de start baseerde op de premisse de volledige Baskische onafhankelijkheidsbeweging is ETA. Dit is de eerste maal dat er een proces gevoerd werd zonder misdrijf.
De woordvoerder van de Asociación Libre de Abogados de Madrid, Amalia Alejandre, heeft uitgelegd dat er al een beroep ingediend werd voor het Hooggerechtshof, daarna voor het Grondwettelijke Hof en tenslotte voor het Tribunaal voor de Rechten van de Mens in Straatsburg. Wij hopen dat in Straatburg gerechtigheid geschiedt.
De ex-president van de Asociación Europea de Abogados para la Democracia, August Gil Matamala, heeft gewaarschuwd dat het politieke leven in Spanje meer en meer onder de invloed komt van de justitie en dat de justitie meer en meer gepolitiseerd wordt, en zich heeft omgevormd tot een politiek interventie-instrument.
Als u het mij vraagt: geen fraai beeld van de Spaanse politiek en van de Spaanse justitie.
Het Hof heeft beslist: ·ZELFKASTIJDING· 6 februari 2006
Op maandag, 6 februari 2006, klasseert de Audiencia Provincial van Madrid definitief de klacht van de gefolterde Unai Romano. Volgens het Hof is er geen enkel aanknooppunt dat zou wijzen op een delict, gepleegd door de Guardia Civil. De opgelopen zware letsels zouden te wijten zijn aan zelfkastijding.
De advocaten van de Guardia Civil doen er nog een schepje bovenop en willen Unia Romano nu aanklagen wegens valse verklaringen.
De cartoon hiernaast, van de hand van Tasio in "Gara", toont dit duidelijk aan. De vertaling van de tekstballonnetjes is als volgt: "Het is zonneklaar dat hij zichzelf op de gummiknuppels van de ordestrijdkrachten gestort heeft...Bovendien bestaat het precedent van de zelfmoord van John F. Kennedy, die zijn hoofd voor de kogels wierp en zo een einde maakte aan zijn leven..."
Toevallig vonden in Barcelona op diezelfde 6 februari 2006 de "Dagen over Foltering" plaats, een congres ingericht door het Overkoepelend Orgaan ter Verhindering van Foltering, waaraan 400 personen deelnamen, waaronder TAT, (Torturaren Aurkako Taldea). Daar werd gevraagd dat Spanje het UNO-protocol zou ratificeren dat het land in 2005 ondertekende. Hierin staat dat in de arrestatiecentra steeds toezicht mag uitgeoefend worden door afgevaardigden van de Verenigde Naties. Maar de Regering Aznar wees alle aanbevelingen van de hand die de toenmalige verslaggever van de VN, de Nederlander Theo Van Boven (Universiteit van Maastricht) aan Spanje gaf. Van Boven sloot in een toespraak de Dagen in Barcelona af en vertelde daarbij over zijn bezoek aan Madrid in 2003 dat "erg gespannen" was en dat erg veel stof deed opwaaien: "Het leek erop dat de Spaanse autoriteiten geobsedeerd waren door de Baskische Kwestie. Ze wilden zelfs mijn bezoek plannen en sturen en zeggen welke plaats ik moest bezoeken (en welke niet ). Nadat hij zijn aanbevelingen geformuleerd had wilden ze Van Boven zelfs in diskrediet brengen! In de aanbevelingen stond o.a. dat het incomunicado-regime (isolatie) moest afgeschaft worden en dat de ondervragingen en zelfs de gehele periode van voorarrest gefilmd moesten worden. "Madrid verstuurde mijn aanbevelingen rechtstreeks richting papierbak! Amper een maand na mijn bezoek werd de strafwet gewijzigd: het incomunicado-regime werd gehandhaafd en de periode kon verlengd worden!"
Interview met Van Boven in Gara (06.02.06):
"Indien degenen die de kwaal van de foltering aanklagen voor het gerecht gedaagd worden, zal men de praktijken nooit kunnen uitroeien. In plaats van de klagers het zwijgen op te leggen, moet justitie de feiten tot op het bot onderzoeken. Wat in Spanje gebeurt (geen onderzoek instellen, maar klagers vervolgen) is een aanslag op de mensenrechten en zelfs op de democratie. De vorige regering (Aznar) ging frontaal in tegen mijn aanbevelingen en wat de regering Zapatero precies gaat doen is niet duidelijk. Het lijkt erop dat ze andere prioriteiten heeft, maar van regering veranderen wil niet zeggen dat ook het systeem meteen wijzigt. Het probleem van de foltering is zéér complex."
In Parijs wordt op 5 februari 2004 de Baskische politieke gevangene, Karlos Sáez de Egilaz (*), die opgesloten zit in La Santé, op zijn proces tot driemaal toe geboeid en uit de zaal gezet. Bij de eerste behandeling van de Spaanse vraag tot uitlevering, vroeg de advocaat de opschorting omdat er geen Baskische vertaling voorhanden was. Sáez de Egilaz begon zich daarop uit te kleden waarop hij, met de hulp van vier flikken, buiten vloog. Toen hij kort daarna opnieuw werd binnen gebracht begon hij met zijn hoofd tegen de glazen wand van de kooi te slaan waarop hij opnieuw verwijderd werd. Weer opnieuw binnen vroeg hij zijn advocaat zich terug te trekken omdat zijn taalrechten geschonden werden.
Eerder weigerden vier andere Basken, Aloña Muñoa, Ainhoa García Montero, Aitor García Justo en Xabier García Gaztelu, hun veroordeling in ontvangst te nemen, en ze gooiden de papieren op de grond, omdat er geen Baskische tolk was. Daarop begonnen ze te roepen: "Euskaldunak gara, ez espainolak", "Wij zijn Baskischsprekenden, geen Spaanstaligen". Zij kwamen ze uit het door Spanje bezette deel van Baskenland en begrepen ook de Franse tekst niet!
(*) KARLOS SÁEZ DE EGILAZ MURGOITIO alias "Kai" en "Beñat"
Karlos Sáez de Egilaz werd beschouwd als lid van het politieke apparaat van ETA. Hij werd in 1973 in San Sebastián geboren (hoewel gedomicilieerd in Beasain) en was militant van Gestoras pro Amnistía en Herri Batasuna, de politieke partij die hij in Brussel vertegenwoordigde. In maart 1999 vluchtte hij uit Beasain als gevolg van de arrestatie van een militant van Herri Barasuna, Mikel Egibar, die in verband gebracht werd met de ETA-leider Javier Arizkuren Ruiz, "Kantauri". Toen de Guardia Civil aanstalten maakte om Karlos Sáez de Egilaz in zijn woonst te arresteren, was hij al verdwenen. Karlos Sáez de Egilaz was verantwoordelijk voor Xaki, door magistraat Garzón beschouwd als het internationale apparaat van ETA. Hij werd uiteindelijk op 10 januari 2003 gearresteerd.
