Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
07-01-2007
Hitza eta erabakia, askatasunez
Hitza eta erabakia, askatasunez Het woord en de beslissing, in alle vrijheid.
Gisteren, 6 januari 2007, had El Movimiento pro Amnistía, de beweging voor
Amnestie, verzamelen geblazen in de velodroom van Anoeta te Donostia. De dag
voordien had de Audiencia Nacional de bijeenkomst verboden en de regering van
de Baskische Gemeenschap had de daarop volgende betoging verboden (recht op
vrije meningsuiting bestaat niet voor Basken). En dan is men verwonderd dat er
protest komt. De beweegredenen voor de bijeenkomst, was een plan aanreiken om
uit het slop te raken.
De velodroom was hermetisch afgegrendeld door de oproeppolitie van de
Ertzaintza (de Beltzas genoemd, omdat ze in het zwart gekleed zijn met
bivakmutsen op) en dus werd beslist om, ondanks het verbod, toch een betoging
te houden, wat ook gebeurde. Duizenden en duizenden nationalisten kwamen op
voor hun rechten. Het hadden er nog veel meer kunnen zijn, maar de Guardia
Civil had buiten de stad een groot aantal bussen tegengehouden en iedereen doen
uitstappen. Bij het tegenhouden van de autobussen buiten de stad werd een
medewerker van de Parijse radio Txalaparta, Sebastian
Bedouret, aangehouden. Hij maakte deel uit van een internationale delegatie die
de bijeenkomst wilde bijwonen.
De PNV, de zogenoemde nationalistische partij die alle dissidente en
rechtlijnige nationalisten de mond snoert, kreeg de volle laag: PNV español,
de PNV is Spaans! Dit is de hoogste vernedering die Bask kan ondergaan. Ook de
ordetroepen van de Ertzaintza kregen er van langs: Zuek ere txakurrak zarete,
ook jullie zijn honden. Txakurrak is een scheldnaam voor de Guardia Civil.
Op aansturen van de Ertzaintza die er op wees dat de betoging verboden was,
nam een vertegenwoordiger van El Movimiento pro Amnistía, met name Juan Mari Olano, zijn verantwoordelijkheid op en onder het zingen
van het lied van de Baskische soldaat "Eusko Gudariak", werd de
vreedzame betoging beëindigd. Vreedzaam? Dat dacht men. Toen de massa zich
wilde verspreiden, begon de afgerichte politie plots op de menigte in te slaan en
werden de grootste anti-oproepmiddelen bovengehaald. Alle straten rondom de
betoging zagen zwart van telegeleide politiemarionetten.
Het is niet de eerste keer en het zal zeker niet de laatste keer zijn. Hier volgt het relaas van een koppel uit Asturias. Een relaas uit de reeks ongeloofwaardige gebeurtenissen.
Jammer genoeg zijn die gebeurtenissen wel degelijk geloofwaardig en ook echt gebeurd.
Het verhaal verscheen deze week in de krant Gara. De Spaanse politie heeft een dossier aangelegd tegen een koppel woonachtig in Asturias, omdat zij Basken ontvangen hebben in hun huis: familieleden, kennissen en ouders van politieke gevangenen die hun zoon of dochter in de gevangenis van Villabona kwamen bezoeken. Heel toevallig ontdekte een advocaat het dossier bij de Audiencia Nacional, waarbij het koppel verdacht werd van samenwerking met ETA. Als bezwarende omstandigheden werden aangevoerd dat het koppel in Hernani (Baskenland) gewoond heeft, dat zij geabonneerd waren op het tijdschrift Ardi Beltza van Pepe Rei en dat zij aanwezig waren op de marathon van Donostia (volgens die geflipte politie wordt die marathon ingericht door ETA) .
Zonder het minste vermoeden of argwaan wordt het koppel al jaren lang bespioneerd en wordt hun telefoon afgeluisterd. Het koppel verklaarde aan Gara dat er een gedetailleerd verslag over hen bestaat sedert halverwege de jaren 90: hun gewoontes en gebruiken, hun telefoongesprekken, enz
De Audiencia Nacional moest noodgedwongen de zaak seponeren, maar de Spaanse politie wist van geen ophouden. Nu werd er openlijk tegen hen opgetreden. Na een ondervraging van het koppel op het politiebureau waren documenten verdwenen. Resultaat, het koppel werd van diefstal beschuldigd, tot dat de documenten op het bureau van een andere politieagent werden teruggevonden.
Te zot om los te lopen is het feit dat een telefoongesprek vanuit een grot (de man heeft als hobby speleologie) naar een kennis in Errenteria (Baskenland) uitgelegd werd als een geheime afspraak. De kennis zou een Etarra zijn (hij was bij de vakbond LAB), en het gesprek zou vanuit een zulo gevoerd zijn (een zulo is een schuilplaats waar ETA wapens verbergt).
Waartoe een jarenlange hersenspoeling door de rechtse media (ABC, COPE, EL PAÍS, EL MUNDO ) kan leiden. Manicomio is Spaans voor gekkenhuis.
In de krant Gara, exact 2 jaar
geleden, oppert de schrijver Carlo
Fabretti de stelling: Stel
dat ik Guardia Civil was .
Hij zegt dat hij zich als
schrijver vaak in de plaats van een personage moet stellen. Stel dat ik een
eerbaar Guardia Civil was en een intelligentiequotiënt van 70 had (het minimum om aanvaard te
worden) [Een aantal jaren geleden werd vastgesteld dat steeds meer kandidaten
voor de Guardia Civiles en militairen het minimum-IQ niet haalden. Daarvoor
vond men in Spanje de volgende intelligente oplossing: ze verlaagden het
minimum.]
Ik zou me dezer dagen niet goed voelen, aldus Fabretti, als ik de krantentitels in de kiosken las: een
vrouw verkracht met een pistool onder bedreiging dat er geschoten zal worden. Ik
zou me afvragen of de getuigenissen van Amaia Urizar
waar zijn of gelogen. Als ze gelogen zijn, waarom laat de Guardia Civil dan een
dergelijke beschuldiging toe? Als ze waar zijn, waarom wordt dan niemand
gestraft? Als ik GC was, zou ik een onderzoek vragen omdat sommige collegas
ons uniform onteerd hebben en gespuwd hebben op mijn vlag en de Grondwet en de
Rechtstaat vernederd hebben. Ik zou sprakeloos zijn als ik de verklaringen van
Anika Gil over de gelijkaardige folteringen en seksuele vernederingen had
gezien in de film La Pelota Vasca, die duizenden gezien hebben. En als ik
Minister van Binnenlandse Zaken zou zijn ..
Het Grondwettelijk Hof heeft gisteren, 3 januari 2007, een zaak ten laste
van Arnaldo Otegi verwezen naar de Audiencia Nacional.
Het TSJPV- Tribunal Superior de Justicia del País Vasco had Otegi in mei
2004 veroordeeld tot 15 maanden gevangenisstraf en 8 jaar ontzetting uit zijn
burgerrechten wegens verheerlijking van het terrorisme. In juni 2001 had hij
op de begrafenis van Olaia
Kastresana (zie foto) gevraagd te applaudisseren voor alle Gudaris
(Baskische soldaten) die hun leven veil hadden in de lange strijd voor
zelfbeschikking.
Otegi was tegen dit vonnis in beroep gegaan, omdat hij oordeelde dat het
TSJPV niet bevoegd was in deze zaak. In januari 2006 werd het beroep door het
Hooggerechtshof behandeld en Otegi werd in het gelijk gesteld. Maar terzelfder
tijd werd aan de uitspraak toegevoegd dat het proces moest overgedaan worden.
En nu is het zover, Otegi moet binnenkort, voor de zoveelste maal, voor de
Audiencia Nacional verschijnen.
Onmiddellijk na de aanslag op de terminal van het vliegveld Barajas te
Madrid verklaarde premier Zapatero, die ijlings uit vakantie terugkeerde, dat hij de vredesonderhandelingen met ETA opschortte tot ETA een keihard bewijs
leverde dat het onherroepelijke de wapens zou neerleggen.
Onder druk van de hysterische meute persmuskieten van kranten als ABC, LA
RAZÓN, EL PAÍS, EL MUNDO, CORREO DIGITAL, LIBERTAD DIGITAL en
soortgelijke lakeien van PP-strekking, zag Zapatero zich genoodzaakt bij te
sturen en verklaarde dat het staakt-het-vuren ten einde was. De verantwoordelijkheid voor de breuk wordt op naam
van ETA geschreven. Over de eigen verantwoordelijkheid en de op haat gestoelde
hetze van de regimepers werd wijselijk gezwegen. De zwakte van staatsman
Zapatero is oorverdovend. Electoraal gewin (met waarschijnlijk bloedvergieten
als gevolg) stellen boven vrede, getuigt niet van groot staatsmanschap. De
Partido Popular en de ultras allerhande zijn intussen de flessen champagne
aan het ontkurken. Als, zoals dat ranzig rechts clubje eist, er een formele bevestiging van de breuk komt,
zal de drank overvloedig vloeien. Dan staat Zapatero in zijn rode hemd.
Merkwaardig, en wat mij betreft volkomen terecht, is de reactie vandaag 2 januari
2007 van de Catalaanse partij ERC-Esquerra Republicana de Catalunya aan de Catalaanse radio Ona
Catalana door woordvoerder Joan Ridao: El govern espanyol ha de valorar els gestos i
renúncies que durant mesos ha fet lorganització armada, mentre que per part de
lEstat no shan arribat a concretar gestos com lapropament dels presos.Niettegenstaande de geweldadige aanslag
op Barajas zou het van intellectuele oneerlijkheid getuigen om niet te erkennen
dat ETA het grootste deel van zichzelf gegeven heeft in het vredesproces,
terwijl de regering Zapatero geen enkele geste of ook maar de geringste
tegemoetkoming gedaan heeft om op die manier het proces tot een goed einde te
brengen.
Ik weet niet of de soep zo heet gegeten zal worden als ze nu wordt opgediend.
Maar wat bezielde ETA? Wordt de trein van dood en vernieling terug op de sporen
gezet of was het blufpoker, een waarschuwing, een laatste stuiptrekking of
terug naar af? Ik weet het echt niet. Wat ik wel weet, is dat de Baskische
nationalisten weer opgejaagd wild zullen zijn (alle Basken zijn van ETA). Om
een definitief oordeel te vellen, is het nog wat vroeg. Het Baskische Volk,
maar ook de gematigde Spanjaard, verdient beter.
Ik durf bijna niet pleiten voor bezinning, want de PP staat klaar met botte
bijl om op alles in te hakken wat naar vrede ruikt.
De linkse
nationalisten van Euskal Herritarrok (EH), de opvolgers van Herri Batasuna,
blijven afwezig op de plechtigheid onder de oude eik in Gernika waarbij Juan
José Ibarretxe zijn taak van Lehendakari, President van het Baskische Volk,
opneemt.
Ibarretxe
gebruikte hiervoor de formule die in 1936 door de eerste Lehendakari, José
Antonio Aguirre, geformuleerd werd:
«Ante Dios humillado, en pie sobre la tierra Vasca, en recuerdo de
los antepassados, bajo el árbol de Gernika, ante vosotros, representantes del
pueblo, juro desempeñar fielmente mi cargo.»
Ootmoedig
voor God, staande op Baskische grond, denkend aan de voorouders, onder de boom
van Gernika, tegenover jullie, vertegenwoordigers van het volk, zweer ik trouw
mijn functie te bekleden.
De tekst werd in het Spaans en in het Baskisch gezegd, in
aanwezigheid van o.a. de 94-jarige moeder van Ibarretxe.
De klap op de terminal in Barajas, die bijzonder hevig was, is hard aangekomen en totaal onverwacht. Zapatero die van zichzelf dacht op goede weg te zijn, moet inbinden en schort alle vredesgesprekken op, maar verbreekt ze niet. De inlichtingendiensten en de politie waren ervan overtuigd dat ETA niet zou toeslaan. Tot overmaat van ramp werd s avonds, diezelfde 30 december 2006, een bomalarm gemeld in Donostia met als doel de Comandancia de Marina in de Parte Vieja. Het was vals alarm. Worden hier vuile spelletjes gespeeld?
De kranten staan uiteraard bol van de trieste gebeurtenis en het proces van criminalisering van het Baskisch nationalisme is opnieuw ingezet. Veel kranten spreken nu al van een aanslag van Batasuna-ETA. De twee organisaties worden doelbewust in één adem genoemd.
Hoe moet die aanslag nu ingeschat worden?
Heeft Josu Ternera, de toponderhandelaar van ETA met de regering, geen controle meer over zijn troepen?
Was het aangekondigde staakt-het-vuren, van 9 maanden geleden, een manoeuvre om te kunnen herbewapenen?
Is er een scheuring in de maak binnen de gewapende organisatie?
Die drie opties die door de regimepers naar voren worden geschoven, zijn niet realistisch. ETA heeft altijd de acties met eenparigheid van stemmen beslist. Discipline staat bij hen bovenaan.
Al ben ik verre van expert, ik zie als enige verklaring een niet mis te verstane waarschuwing, een represaillemaatregel, omdat de regering, niettegenstaande alle beloftevolle verklaringen in de media, nog geen enkele stap vooruit gezet heeft. Zand in de ogen strooien, was het motto en voornamelijk tijd winnen. Dat is nu net wat ETA niet wil. De onlangs gehouden bijeenkomst tussen regering en ETA heeft die laatste gesterkt in de overtuiging dat er niets gebeurt, dat vorige afspraken (want die moeten er zijn geweest) niet worden nageleefd. Ik denk dat de aanslag te Madrid geen officiële breuk is van het bestand. ETA zou een breuk in niet mis te verstane bewoordingen hebben aangekondigd. We moeten ook het feit onder ogen zien dat in de komende weken en maanden een 200 nationalisten voor de rechtbank moeten verschijnen, met als hoofdgerecht de leiders van Batasuna.
Macroproces 18/98 (met 56 beklaagden) is al meer dan één jaar aanhangig De zaak Jarrai, voorzien voor 18 januari 2007 met 24 beklaagden.
De zaak Batasuna met heel wat leidende figuren
De zaak Egunkaria blijft ook nog open.
De zaak Gestoras en Askatasuna met 27 beklaagden.
De zaak Udalbiltza met 11 beklaagden
Kortom, het gehele Baskische Nationalisme moet binnenkort nog maar eens terechtstaan.
De reacties vanuit Spanje
mogen hysterisch genoemd worden. De editorialisten zijn bijzonder ongerust dat
Zapatero niet of te zwak zal optreden. Aanleiding is het Plan Ibarretxe
dat door Batasuna gesteund wordt en goedgekeurd werd in het Baskische parlement
op 30 december 2004 met 39 pro en 35 contra.
De krant La Razón, zowat het ergste
wat er dagelijks in de Spaanse kiosken verschijnt, maar desalniettemin door
zéér veel mensen gelezen wordt, schrijft: Het ergste wat een natie over zich
heen kan krijgen is een zwakke regering. Luis María Anson heeft het over de
Spaanse regering Zapatero die de raad krijgt meteen naar de televisie te
stappen en te zeggen dat het Plan Ibarretxe snel voor de vertegenwoordiging van
het vrije Spaanse Volk, het congres komt. De regering zal geen illegaal
referendum tolereren die georganiseerd wordt in een deel van Spaanse
territorium.
ABC spreekt over
parlementair terrorisme!
El Mundo is eveneens
ongerust. Ibarretxe en ETA dagen de Staat uit. Zapatero moet die verdedigen.
El País reageert rustiger en roept op tot kalmte. De acties van de
linkse nationalisten zijn gevaarlijker voor de Baskische Lehendakari dan voor
de Staat. Arnaldo Otegi zorgde ervoor dat Ibarretxe met open mond (van
verbazing) kwam staan. El País zegt dat de leider van de illegale Batasuna-partij
het licht op groen zette voor een spoedige dood van het Plan Ibarretxe. De
Lehendakari wist dat hij met vuur speelde en nu heeft hij zijn handen verbrand.
Hij zal zich méér moeten compromitteren dan hij van plan was.
Een ander geluid komt van de Catalaanse La Vanguardia: Ibarretxe
zal, indien het Plan door Spanje wordt afgewezen, in een geprivilegieerde situatie de autonome
verkiezingen van mei kunnen aanvatten en in de beker met de stemmen van de
illegale Batasuna-partij kunnen grabbelen.
De PNV-krant, Deia beseft dat de weg die gevolgd moet worden
complex zal zijn, maar de krant vermijdt duidelijk interpretaties over het
objectief van de linkse nationalisten.
Berria de
enige Baskischtalige krant die de door Spanje gesloten krant Egunkaria
opvolgde, weet dat Ibarretxe en (de regeringspartijen) PNV, EA en EB met
risico zullen moeten spelen. En dan ook nog op het terrein van de oplossing
van het conflict.
El Diario Vasco staat verstelt van het zelden geziene
manoeuvreertalent van de linkse nationalisten. Ze hebben zich opgeworpen
als de beslissende scheidsrechters van de situatie.
Diario de Noticias (een zéér leesbare krant uit Navarra) zegt dat de
bal in het kamp van de linkse nationalisten blijft liggen. Zij komen ook met de
mogelijkheid dat ETA binnenkort met een bestand komt.
Een positieve stem komt, zoals verwacht werd, vanuit Catalonië en meer bepaald
van de partij Esquerra Republicana de Catalunya (ERC). Marina Llansana
stelt vast dat de lijn die Batasuna onlangs in de velodroom, Anoeta, uitzette,
wordt bevestigd en verder gezet. Josep-Lluís Carod-Rovira, het gezicht, van
ERC feliciteert de Baskische Lehendakari met het behaalde resultaat.
Carod-Rovira ging begin januari in Perpignan (Noord-Catalonië) praten met de
ETA-leiding. Als tegenprestatie kondigde ETA een staakt het vuren af in
Catalonië. In Spanje werd hij (politiek) gelyncht en hij moest aftreden als conseller
en cap (eerste minister) van de Catalaanse Regering die er dank zei hem
gekomen was. ERC vraagt zelfs aan president van de Catalaanse Generalitat,
Pasqual Maragall, het Plan Ibarretxe niet in vraag te stellen. Artur Mas, voorzitter van CiU, meent dat de goedkeuring van het
Plan Ibarretxe de Spaanse regering verplicht is samen te gaan zitten en te
onderhandelen. De PSOE zal niet 100 % akkoord gaan, maar de partij kan niet op
haar standpunt blijven.
In de provincie Araba-Alava is Ramón
Rabanera voorzitter van wat wij de Bestendige Deputatie zouden noemen,
maar in Baskenland heeft ze véél meer macht dan bij ons. Rabanera is eigenlijk
een verschrikkelijke figuur. Nu beweert hij dat als Statuut zal verbroken
worden Alava vrij zal zijn van het woord dat ze in 1976 gaven! In Alava is er
geen meerderheid voor het Plan en het dus geen enkele waarde heeft. Het Plan
is erdoor geraakt met de stemmen van een illegale partij die de politieke
vleugel van ETA is.
Batasuna blaast zelf
verzamelde in Iruñea-Pamplona waar alle bekende gezichten op de foto komen. De
groep klaagt de houding van de Spaanse en Franse regeringen aan en hun slechte
wil om de bezorgdheid van het Baskische Volk, om het conflict op te lossen en
vrij te worden, blijft tegenwerken.
Verder eisen ze dat alle rechten van vertegenwoordiging en politieke
activiteit gegarandeerd worden. De verantwoordelijkheid hiervoor ligt bij de
PSOA en de PP en hun partijenwet die ze samen goedkeurden en waar de PSOE nu
mee zit.
Vanmorgen, 30 december 2006, is op de luchthaven van Barajas
te Madrid een bomauto tot ontploffing gebracht.
Omstreeks 09.00u vanmorgen is op de Terminal 4 van Barajas
een autobom ontploft. Er zijn een paar lichtgewonden en veel materiele schade.
De aanslag werd aangekondigd vanuit een telefooncel naar het
nummer 112 van de spoeddiensten SOS-Deiak van Guipúzcoa. Bij een tweede
waarschuwing zei een persoon in opdracht van ETA te bellen.
Haalt Inaki de Juana Chaos het einde van het jaar?
De geneesheren van het Hospital Doce de Octubre te Madrid verklaren dat
sommige van de organen op ieder moment kunnen stoppen met functioneren. Dat
verklaarde Estanis Etxaburu, woordvoerder van Etxerrat, op 27 december 2006.
De politieke gevangene is al aan zijn derde hongerstaking toe. De eerste was
in 1999. De tweede startte in augustus
2006 en duurde 63 dagen en bij de laatste staat de teller op 30.12.2006 op 54
dagen.
Hij wordt soms tot 12 uur per dag aan handen en voeten vastgebonden om hem
gedwongen voeding toe te dienen via een neussonde. Tijdens die periode kan hij
niet anders dan onbeweeglijk blijven liggen. Dit is een schrijnend verhaal van
naastenliefde uit het christelijke Spanje.
Hallucinante wansmaak van een gedegenereerde elite.
Torturaren Aurkako Taldea (TAT, de organisatie die telkens met verslagen van de doorstane folteringen komt) en de moeder van Amaia Urizar komen voor de pers met het geschreven verhaal (5 bladen) van de doorstane foltering die Amaia onderging in 2004.
Ze raakte bevriend met Garikoitz Azpiazu die er door de politie van wordt verdacht een belangrijke functie binnen ETA te hebben. Op 29 oktober 2004 om 2.40 u. in de nacht, kwamen een dertigtal gemaskerde Guardia Civiles het huis binnen. Er werd geen uitleg gegeven. Even na 6.27u waren ze terug weg. Het huis stond volledig overhoop en ze hadden Amaia meegenomen. Vijf dagen, 120 uren lang wist de familie niet waar ze was, wat ze met haar deden. Incommunicado.
Je bent erbij, meisje zeiden ze in de auto. Het maakt ons niets uit. Wij weten toch alles. Maar jij moet het wel vertellen en dat kan op twee manieren: de goede en de slechte. In Madrid wierpen ze zich meteen op mij en werd op een gewelddadige manier aan mijn armen getrokken. Ze hadden kappen over het hoofd. Ik riep dat ze me moesten loslaten, maar ze schreeuwden: Zwijg, hoer! Ik zag hoe één van hen zijn broek en onderbroek op de schoenen had hangen. Hij kwam naar me toe en zei: Nu gaan we de vriendin van de chef eens naaien. Hij schuurde met zijn lichaam tegen me aan. Hij vroeg: wat zeg je tegen je vriend als je bezig bent? Gora ETA? We gaan je allemaal pakken en je zal ervan kotsen, want we zullen het niet op een fijne manier doen. Buiten aan de deur staan er nog een aantal hun beurt af te wachten. Ze slingerden me allerlei verwijten naar het hoofd: hoer, leugenaarster, slet! Ze trokken me de plastic zak over het hoofd die ze langs achter opspanden. Eerst kreeg ik het nog even warm en ik zweette, maar ik werd heel draaierig en probeerde de zak met mijn tanden stuk te bijten. Als ik dan even adem kreeg, sloegen ze met de open hand tegen mijn oren. Ik werd heel erg moe en moest bijna overgeven. Daarop zei één van hen Als je overgeeft, eet je het meteen weer op. Plots begon ik op de muren beelden te zien die bewogen. Ik dacht dat ik gek werd. De cel werd groter en dan weer kleiner. De grond begon zelfs te bewegen. Toen ze me naar een ander vertrek brachten, hoorde ik stromend water. Ik weet niet of het door de schrik kwam, maar ik begon te plassen. De ene begon te lachen terwijl de ander kwaad werd en dreigde dat ik de hele kamer met mijn tong moest schoonlikken. De kraan werd dichtgedraaid en ik moest een paar stappen vooruitzetten. Toen ze me de blinddoek afdeden, stond ik voor het bad. Ik had de handen op de rug gebonden. Ik wist wat me stond te gebeuren. Er kwamen twee anderen binnen en ze trokken me ruw aan de haren voorover tot ik met mijn hoofd in het water zat. Ik voelde dat ik ging verdrinken, maar ik kon er niet uit. Het water kwam door mijn neus en mond naar binnen en ik werd duizelig en zonder krachten. Het maakte hen allemaal niets uit en ze bleven maar namen noemen, maar ik kreeg niet eens de kans om te antwoorden. Ik kreeg enkel af en toe de kans om even een moment te ademen. Ik dacht het er nooit levend van af te brengen. Als ze me wilden doden dat ze het dan maar meteen deden. Ze deden me de blinddoek weer voor en brachten me naar de gerechtsdokter . De man liet even zijn identiteitbewijs zien en vroeg of ik slecht behandeld was en ik zei snikkend van niet. Ik zei dat hij eens naar mijn ogen moest kijken want daar had ik kwetsuren, maar hij zei dat het niets was en dat ze waarschijnlijk enkel geïnfecteerd waren door het bad. Stel je voor! Eerst vroeg hij of ik mishandeld was en dan zegt hij dat het door het bad komt! Dan lieten ze me weer fotos zien tot ik er moe van werd. De man die de chef leek te zijn werd heel kwaad en zei hoer, slet, je hebt hier nog niks geleerd! Ik zei dat het me niks uitmaakte en dat ze me maar een kogel door het hoofd moesten schieten. Ik kreeg opnieuw de blinddoek om en hij zei dat het spelletje nu over was. Hij schoof de blinddoek even naar boven en liet me een revolver zien. Ik was zo bang dat ik dacht dat ze me gingen doodschieten. Ze vroegen me lachend of ik de revolver in de handen wilde pakken om te zien of ik ballen had zoals mijn broer en mijn vriend en zou schieten. Daarop noemden ze me vuile verraadster. Ik voelde de loop van het pistool tussen mijn benen en één van de Guardia Civiles fluisterde dat ik niet moest bewegen. Ik weende en begon ter roepen en wild te bewegen en ik probeerde mijn benen tegen elkaar te houden maar dat ging niet omdat mijn voeten aan de stoelpoten waren vastgebonden. Met één hand trok hij mijn tanga uit en met de andere wreef hij met de revolver. Toen ik riep dat ze me met rust moesten laten begonnen ze weer op mijn oren te slaan. Ze riepen dat ik stil moest zijn omdat de revolver geladen was en er een kogel kon afgaan. De anderen schaterden en riep hoer en slet en je gaat het nog fijn vinden. Daarop staken ze de loop van de revolver in mijn vagina waarbij ze weer vroegen wat ik tegen mijn vriend zei als hij dat deed Gora ETA? Ik kon niet meer stoppen met wenen, maar had geen kracht meer om te roepen. Ze schoven de loop op een heel gewelddadige manier naar binnen en naar buiten en hij riep je zal geen kinderen meer krijgen want ik ga er een kogel inschieten. Ze bleven maar met die revolver schuiven terwijl een andere heel ruw mijn borsten bepotelde. Ik voelde het koude metaal in mijn vagina en weer zeiden ze dat ik stil moest blijven want als er een kogel af ging was het mijn schuld. Het bleef maar duren tot ik plots (geestelijk) kon vluchten. Ik was opeens tussen bekenden en vrienden die mij beschermden. Maar dan begonnen ze weer ruw met die revolver. Dan lieten ze me weer de fotos bekijken. Ze zegden me voor uit welk dorp ze kwamen en waarvan ze wilden dat ik ze beschuldigde. Ik herhaalde wat ze me voorzegden, steeds weer opnieuw en als ik me vergiste sloegen ze weer met de vlakke hand tegen mijn oren. Ik werd heel moe en voelde me vuil. Op het toilet keek ik meteen of ze iets gescheurd hadden want ik had ontzettende pijn. Ze zeiden dat ik tegen de rechter alles moest herhalen en dat ik niet mocht reppen over de foltering als ik niet graag terug kwam. Ze deden mijn blinddoek af en reden me naar het Hooggerechtshof. Eindelijk was ik uit die hel!
Een hallucinant voorbeeld van de degeneratiegraad tot waar de Spaanse Staatsbedienden zijn neergedaald.
In Areso, in de buurt van Leitza in Navarra, werd de
Baskische Kerstman, Olentzero" ontvoerd. Olentzero is een voorhistorische figuur van
een houtskoolbrander die in Baskenland het speelgoed brengt dat bij ons op 6
december door (de Spaanse) Sinterklaas wordt besteld. De figuur staat in elk
uitstalraam van elke handelszaak, behalve bij de mensen die niets voelen voor
de Baskische traditie Hij wordt in het begin van de kerstvakantie door het
dorp rondgedragen en dan uitgestald op het dorpsplein, al dan niet achter
tralies. In Areso verdween hij gisteren voor het derde achtereenvolgende
jaar. Twee jaar geleden werd hij buiten het dorp, naast de weg gevonden. Het vorig
jaar was het beeld helemaal in stukken geslagen! Ditmaal werd hij ontvoerd,
niet door zatlappen of vlegels maar door de Guardia Civil! Enkele inwoners
stelden in flagranti vast dat ze met gedoofde lichten stopten en hem in hun
groene Nissan Patrol stopten! De
burgemeester denkt het motief voor de ontvoering te kennen: Ze kunnen niet verdragen dat hier enige
uiting van de Baskische identiteit voorkomt. Aan de ene kant moet je ermee lachen, maar
aan de andere kant word je ook enorm kwaad aldus Mikel Baraibar die vandaag
een klacht ging indienen tegen de paramilitaire politie en een ontmoeting
vraagt met de Vertegenwoordiger van de Spaanse Regering in Navarra, Vicente
Ripa.
Ripa noemde het voorval een imbeciliteit en kondigde sancties
aan.
De
ex-generaal van de Guardia Civil, chef van de kazerne van Intxaurrondo in
Donostia, Enrique Rodríguez
Galindo, die op 9 mei 2000 in de gevangenis terechtkwam
om er een straf van 75 jaar uit te zitten, bracht ter gelegenheid van Kerstmis
twee dagen thuis, in vrijheid door. Galindo is dan ook geen Baskische
gevangene. Hij ontvoerde wel Baskische vluchtelingen, Joxean Lasa en Joxi Zabala,
die niet veroordeeld waren, uit Iparralde en liet hen in Donostia, in een villa van de
Spaanse Regering dood folteren. Toen een toerist twee jaar geleden een foto
wilde maken van deze villa werd de film geconfisqueerd.
GALindo wordt vandaag terug verwacht in de militaire
gevangenis van Alcalá de Henares, waar hij nog steeds zit, hoewel hij geen
militair meer is. Galindo zal binnen afzienbare tijd vrijgelaten worden. Dat
staat als een paal boven water.
Ook
Luis Roldán, de ex-directeur van de Guardia Civil die eveneens vele jaren voor
de boeg heeft wegens verrijking kon genieten van een Kerstverlof. Hij mocht
de vrouwengevangenis van Brieva
gedurende 6 dagen verlaten.
Wie zich tegen deze
toestanden verzet wordt geweldenaar en terrorist genoemd, half dood
geslagen, achter de tralies gedraaid en moet niet rekenen op Kerstverlof .
In zijn kerstboodschap roept koning
Juan Carlos de Borbón op tot eenheid van de democraten tegen het terrorisme.
Spanje is één natie. Iñaki Anasagasti PNV-volksvertegenwoordiger in de Cortés
in Madrid merkt terecht op dat de Koning al 25 jaar bezig is hetzelfde te
zeggen. Wij hadden gehoopt op een open, brede visie op de problemen in Spanje.
De boodschap werd niet rechtstreeks uitgezonden door de Baskische TV
(ETB) en dit zorgde voor erg veel protest PP, UA en PSE eisen het ontslag van
de directeur generaal.
25 december 2004
De Bisschop van Donostia, Joan María Uriarte,
vraagt dat er juridische en wettelijke middelen genomen worden om een einde te
maken aan mishandeling en foltering. Hij vraagt dit ook aan de politici. Het is
voor iedereen gemakkelijk te zeggen wat een ander moet doen, maar we moeten ook
eens kijken wat we zélf kunnen doen. (Dit jaar leek wel het jaar van de
mishandeling binnen het gezin en dit
komt Uriarte goed uit, omdat hem niet verweten kan worden dat hij enkel het folteren
van politieke gevangenen aanklaagt ) De vraag voor vrede en verzoening klinkt
steeds harder bij ons Volk. Me moeten er dan ook alles aandoen om tot vrede te
komen. De dialoog is de weg die leidt
naar de vrede.Om zichin te dekkenciteert hij uit de kerstboodschap van de
Paus: Iedereen moet respect opbrengen
voor de anderen en voor de fundamentele rechten van de naties in een universeel
perspectief. In onze harten zijn ook degenen aanwezig die weg zijn van huis en
die om duizend redenen in de gevangenis zitten.
Uriarte speelde ooit
tussenpersoon tussen ETA en de Spaanse Regering en hij is dus uit het goede
hout gesneden.
Iedereen in het stadje Ordizia zat te wachten op Mariaje
Arriaga (zie foto), een vrouw uit het stadje die na 11 jaren in Franse
cellen sedert gisteren haar gevangenisstraf er opzitten heeft. Dan komt ze
dus vrij, hoor ik de argeloze lezer hardop denken. Dat weet nu net
niemand!
María Jesús (afgekort tot
Mariaje) Arriaga
Arruabarrena is 47 jaar en werd op 10 november 1997 in Orléans
opgepakt. Pas twee jaar later
werd ze tot acht jaar veroordeeld voor bendevorming en verbod tot verblijf op
Frans grondgebied. De gevangenisstraf zat er inmiddels op, het verbod op verblijf in La Douce France
moest nog uitgevoerd worden. Omdat de vrees bestond dat ze in Spanje
gefolterd zou worden ging ze op 29 november tegen haar uitwijzing in
hongerstaking in de gevangenis van Marseille. Het UNO-comité tegen foltering
veroordeelde in 1997 de Franse staat voor de uitlevering van Josu Arkauz, die
later door de Guardia Civil in Spanje gefolterd werd. Een gelijkaardig geval
deed zich later voor met Iratxe
Sorzabal die vreselijk werd toegetakeld met stroomstoten.
Mariaje zal door de
Fransen naar de grens gebracht worden,
maar mogelijk wordt ze dan meteen opgepakt omdat ze intussen in Spanje nog iets
vonden waarover ze haar willen ondervragen om haar op die manier tot een
zelfbeschuldiging te dwingen. Op dit ogenblik loopt er niets tegen haar.
Omdat de grens in Behobia-Irun té dichtbij is gebeurt de vrijlating meestal
in Catalonië. Gewoon om de familie en vrienden nog wat op extra kosten te
jagen.
Beide landen tekenden ooit het
Verdrag van de Mensenrechten maar de Basken hebben geen rechten, zelfs niet als
ze hun straf uitzaten.
In Gara lees ik nu dat Mariaje Arriaga vrijgelaten werd. In Port
Bou, aan de grens in Catalonië.
Ze werd daarna niet gearresteerd, maar wel door haar vrienden, maar ook door de
vice-president van het departement Bouches du Rhone, Joël Dutto, door de
voorzitter van de actiegroep Liberté et Solidarité van Marseille, Georges
Sinibaldi en door een afvaardiging van de Franse Communistische partij
ontvangen. Inmiddels werd ze gehuldigd in Ordizia. Iratxe Sorzabal werd niet
uitgeleverd, maar later thuis gearresteerd. Hieraan kan Arriaga zich dus ook
nog verwachten!
Terwijl het straatgeweld, de Kale Borroka, als vorm van protest blijft
voortduren, reageert de regering van de PSOE, bij monde van minister voor
Binnenlandse Zaken, met de mededeling dat het proces op goede weg is. Dat wordt
met klem tegengesproken door Batasuna, die beweert dat er al maanden geen stap
vooruit werd gezet en dat de crisis bijzonder groot blijft.
De bisschop van Donostia, Juan María Uriarte,
vraagt in zijn Adventstoespraak dat de Kale Borroka zou stoppen, maar dat de
regering ook wat zou doen, zoals een paar humanitaire maatregelen ten voordele
van de politieke gevangenen uitvaardigen.
De president van de Baskische regering, Ibarretxe, vraagt ook het einde van
de Kale Borroka, het dichter naar huis brengen van de politieke gevangenen en
de legalisering van Batasuna.
De Franse regering trekt zich intussen niets van het probleem aan en weigert
het Euskara, de Baskische taal, als officiële taal te erkennen, omdat dit de
eenheid van het land in gevaar zou brengen. De ultra staatsnationalisten op hun
best. Intussen heeft het Franse gerecht ook twee advocaten die de politieke
gevangenen verdedigen, veroordeeld omdat ze zogezegd als tussenpersoon zouden
fungeren tussen ETA en de gevangenen. Hoe kunnen ze ETA-gevangenen verdedigen
als ze geen contact mogen hebben met ETA?
Intussen is er een tweede gevangene, Jon Garmendia
"Txuria", in hongerstaking sedert 18.12.2006. In 2001 was hij
slachtoffer van een ernstig accident. Hij heeft enorme pijn aan het
beendergestel en wordt medisch niet
begeleid.
Intussen werd Pilar Rubio, veroordeeld tot 10 jaar cel,
wegens aanzetten tot moord op Angel Berrueta (13.03.2004)
vrijgelaten. De buren van Mari Carmen Mañas, weduwe
van Angel, hielden op 21 december 2006 een protestactie tegen de vrijlating.
Als ze een Baskische geweest was, zou de straf gevoelig hoger gelegen hebben en zou ze niet zijn vrijgekomen.
Vanmorgen, 22.12.2006, was er een bijeenkomst met Zapatero
(PSOE) en Rajoy (PP) onder vier ogen. Na afloop herhaalde Rajoy zijn stelling: "Ni
me ha confirmado ni desmentido una reunión con ETA" (hij heeft me noch
ontkend, nog bevestigd dat er een onderhoud met ETA geweest is), Batasuna mag niet aan de verkiezingen deelnemen, zolang zij het
geweld niet veroordelen, er mag geen onderhandelingstafel komen met een
terroristische organisatie (liever bloed, dan vrede) en de grondwet moet met
afdoendheid worden toegepast.
Een Spaans onderzoeksrechter gaat
na of de Spaanse ex-president, José María Aznar,
facturen liet vervalsen om de 2,3 miljoen euro uit de Staatskas te kunnen sluizen
en te gebruiken tot eigen eer en glorie.
In 2003 zat de kans erin dat het
Amerikaanse Congres een gouden medaille zou uitreiken aan José María Aznar, de ongekroonde Zonnekoning!
Daarvoor moest echter gelobbyd worden en hiervoor werd een privé advocatenbureau
uit Washington, Piper Rudnick, bereid gevonden. Zij zouden het imago van de president opsmukken en de nodige handtekeningen
van congresleden verzamelen om de medaille erdoor te krijgen. Hiervoor waren
echter centen nodig en wel twee miljoen
dollar of 2,3 miljoen euro. De Spaanse Ministerraad van 26 december 2003,
voorgezeten door Aznar zelf, zorgde voor het bedrag dat moest dienen om
algemene titels aan te vragen, maar
die in feite enkel nodig waren tot
meerdere eer en glorie van Aznar en de partij! Om de facturen door de
inspectie te krijgen, moesten ze hoogstwaarschijnlijk vervalst zijn. Dit
wordt nu onderzocht.
Ofwel komt Aznar met een smak op
de grond terecht ofwel wordt er een kleine garnaal gevonden die bereid is toe
te geven dat hij een fout maakte. Leedvermaak is soms een leuk vermaak.
Op 21 december 1978, kwam ETA-leider José Miguel Beñaran Ordeñana,Argala
(29 jaar) in Agelu-Anglet om hetleven bij een aanslag van het BVE
(Batallón Vasco Español), een duister groepje Spaanse staatsterroristen. Van de
auto waaronder de explosieven geplaatst
waren, bleef niet veel over. Van Argala evenmin! De persoon Argala was niet
meer, maar de mythe Argala was geboren. Zijn echtgenote, die op dit
ogenblik verbannen leeft in Venezuela, kan zich 25 jaar later alles nog levend
herinneren.
In Arrigorriaga (Bilbao) hingen
meteen heel veel Baskische vlaggen met het zwarte rouwlint uit en op het
stadhuis hing de vlag halfstok.
Twee dagen later
kwamen de stoffelijke resten van Argala in zijn geboortestad aan. Op de dag van
de begrafenis werd 4.000 Spaanse Politiemannen. Om alle calamiteiten te
vermijden, vroeg de familie aan de
stadsgenoten om naar huis te gaan. Dit zorgde voor het akelige beeld waarbij
enkel politiemannen op straat te zien waren. Onder de bekenden, noem het maar
moedigen, stapten Telesforo Monzón op, Txomin Ziluaga en Santi Brouard (die
later zelf in zijn dokterskabinet in Bilbao zou worden doodgeschoten) Toen de stoet op de Plaza de España (nu Plaza
Argala) aankwam brachten drie politiemannen de militaire groet! Dit was
één van de meest ongewone en aangrijpendebeelden uit de recente geschiedenis van
Baskenland. Waarom deden die militairen
dat? Waren ze gepakt en vielen ze even uit de toon? Ze zullen Argala toch niet voor de militaire
tegenstrever hebben genomen die hij in feite wel was!?
Paul Asensio, samen met Iker
Casanova, (op dit ogenblik in de gevangenis) coauteur van het boek Argala
noemde Argala, behalve een ETA-dirigent, één van de voornaamste Baskische vertegenwoordigers.
PNV-president Arzalluz zei in
een interview met Interviú: Wie zijn leven geeft voor zijn volk verdient
onze verering en ons respect, maar zijn manier van actievoeren was verschillend
van de onze. Hij was met een zaak bezig die ook de onze is en mannen zoals hij
maken deel uit van die van ons.
Argala was op 21 jarige leeftijd,
in 1970 moeten vluchten.
Een week voor zijn dood nam hij een toespraak op voor het
amnestiecomité van zijn stad:
De gewapende
strijd zint ons niet , hij is onaangenaam en hard. Men raakt er door in de
gevangenis, op de vlucht, men wordt er voor gefolterd, men kan sterven of men
moet doden. Wie mij kent weet dat ik het niet graag doe, maar dit is de
situatie van alle ETA-militanten. Ze voelen zich verplicht te vechten. ETA,
noch een andere politieke groep of partij kan de problemen van de Baskische
werkvolk oplossen. Enkel het Baskische werkvolk zélf kan dit. Enkel een
georganiseerd volk kan het doel van zijn strijd bereiken.
Spanje wist goed wie ze moesten uitschakelen. Eerst Argala, later Santi Brouard. Zij
waren in staat allen achter één vlag te krijgen!
Op donderdag, 20 december 1973, om 09.28 u activeerde het commando Txikia
de 50 kg explosieven die opgestapeld waren in de tunnel onder de Calle Claudio
Coello, ter hoogte van het huisnummer 104. Het activeren gebeurde net op het
moment dat de wagen van Carrero Blanco, een Dodge Dart 3700GT, voorbijreed. De
enorme explosie blies de wagen meer dan 5 meter hoog de lucht in, over het
dakterras van de kerk San Francisco de Borja, om tenslotte terecht te komen op
een binnenterras. De president Carrero Blanco en zijn begeleiders (leden van de
CSP- Cuerpos Superior de Policía), de
chauffeur Pérez Mogena en de inspecteur Bueno, waren op slag dood.
Te midden de grootste verwarring begon de politie sporen te zoeken van de
daders. Om 18.50 u werd een telex carácter
urgentísimo ontvangen op het Comisaría General de Orden Público de la
Dirección General de Seguridad, gericht aan de Jefes Superiores de Policía,
Delegados Especiales, Fronteras, Aeropol de Barajas, Brigada Móvil en Guardia
Civil. Benamingen die alle mogelijke organismen bevatten die van ver of
van dichtbij te maken hadden met de veiligheid. In die telex is er sprake van:
Het gaat vermoedelijk om een elektricien, groot, mager, kastanjebruine huid,
haar opzij gekamd, eerder lelijk. Draagt een blauwe overall. (Dat zou de
beschrijving van Argala geweest zijn). Een paar minuten later wordt circulaire
1.145 verspreid waarin de aanhouding gevraagd wordt van: Dirigent van ETA-5de
Assemblee, genoemd Ignacio Múgica Arregui Ezkerra, die waarschijnlijk met een
Seat 1.430, een gele wagen met zwart dak, rondrijdt. Extreme controle gevraagd
aan de grensposten, vooral uitgaand verkeer. Directieve onmiddellijk van toepassing. In de volgende uren
beginnen de Fuerzas de Seguridad del Estado, staatsveiligheid, met advies van
de Superieure Chef van Bilbo, José Sáinz González, bekend als Pepe el Secreta,
met een volledige analyse van alle leden van het commando. Een onbegonnen werk,
want een deel bevindt zich in Frankrijk en de eigenlijke uitvoerders zitten
verborgen in een zulo of schuilkelder te Alcorcón.