Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
20-08-2009
De afgevaardigde van de Spaanse Regering in Navarra
20 augustus 2003
De afgevaardigde van de Spaanse Regering in Navarra verbiedt een betoging die aangevraagd werd voor 26 augustus 2003 in Pamplona met de eis voor zelfbestuur en tegen de uitsluiting van het linkse nationalisme. De aanvraag werd gedaan door "een inwoonster van Iruñea die al verschillenden keren opgemerkt werd in bijeenkomsten met een radicaal nationalistisch karakter en die bovendien militante is van de groep Gurasoak. Deze persoon heeft ook deelgenomen aan samenkomsten voor het Hooggerechtshof waarbij het overbrengen werd gevraagd van gevangenen die vastzaten voor samenwerking met gewapende bende."
Voor de aangevraagde betoging in Bilbao voor vrijdag a.s. vraagt de Minister van Justitie, Michavila, een verbod. Batasuna zegt dat "deze vraag eigen is aan een fascist die geobsedeerd is om het linkse nationalisme van de scène te verdrijven, hoewel deze minister hiertoe niet de bevoegdheid heeft."
De krant Gara brengt een hallucinant overzicht van 20 jaar "incidenten" met de Guardia Civil in Leitza:
1981: De G.C. zorgt voor verschillende gewonden bij een charge tegen een protestmanifestatie naar aanleiding van de arrestatie van drie ikastola-leraars. Het protest tegen deze charge werd door de toenmalige burgerlijk gouverneur in Navarra, Francisco Javier Ansuátegui, verboden. In hetzelfde jaar viel de G.C. zelfs de dantzaris (dansers) lastig bij een eerbetoon voor een abertzale die om het leven was gekomen.
1982: Bij verschillende betogingen raken twee inwoners gewond nadat de G.C. rubberkogels afvuurt. Ook worden in de bar Leitzatarra personen geslagen door de agenten die er binnenkwamen.
1983: Een stomdronken G.C. in burger schiet op een inwoner die uit de gepensioneerdenclub komt.
1984: De G.C. opent met springstof de toegangsdeur van een woning. Acht personen worden meegenomen en dienen later een klacht in tegen de foltering die ze ondergingen. Later grijpt de G.C. in tegen een manifestatie op het gemeentehuis ten voordele van de vluchtelingen. Hierbij nemen ze de Ikurriña mee, wat in die periode heel vaak gebeurde. Soms met gebruik van vuurwapens.
1985: Mikel Lizarraga raakt gewond door een kogel die afgevuurd wordt door een G.C. in burger in het centrum van Leitza.
1986-1987: Twee inwoners van Leitza, Josu Iparragirre en Mila Erbiti worden door de Franse autoriteiten uitgeleverd en blijven resp. één en vijf jaar in de cel.
1994 en volgende jaren: De G.C. arresteert vele jongeren in Leitza die weigerden hun militaire dienst te vervullen.
1997: De G.C. valt in bar Landa binnen en bedreigt de klanten. Twee jongeren worden meegenomen op beschuldiging van drugstrafiek.
1998: Geüniformeerde G.C. slaat een manifestatie uit elkaar die protesteert tegen de arrestatie van de leiding van Herri Batasuna.
2000: De G.C. houdt de mars voor de gevangenen tegen en bedreigt de deelnemers: kinderen, pelotaris en dantzaris. Inwoners nemen beelden op video op van G.C. die affiches van HB aftrekt.
2001: G.C. bedreigt met geweren op 10 april stakers.
13 augustus: dronken G.C. bedreigen met geweren de klanten van bar Gaztañaga.
Nota: De Guardia Civil betrekt sinds 1902 gratis een woning die eigendom is van de gemeente.
In een studie van de UPV en de UPNA van 2 jaar geleden vindt slechts 6 % van de inwoners de aanwezigheid van de G.C. nodig.
(Zouden voorgaande feiten te maken hebben met het feit dat Batasuna de meerderheid heeft in de gemeenteraad van Leitza?)
Baskische politie is doodsbang voor dode mensen. Bij een herdenkingsbijeenkomst van een 200-tal personen in Morlans was de "Baskische" politie was aanwezig met zes combis en een helikopter. Fotos van het drietal mochten niet vertoond worden.
Op 17 augustus 1991 omsingelden meer dan honderd Guardia Civiles het huis Tolaretxe in Morlans (Donostia). Een groot aantal viel schietend binnen. Ook werden er granaten gebruikt. De bewoners, Patxi Itziar Agirre, Jokin Leunda Mendizabal en Iñaki Ormaetxea Antepara uit Urbina werden gewoon afgemaakt.
De familieleden kregen bloemen. Er volgde een eredans en tot slot werd het lied van de Baskische soldaat gezongen. s Morgens was er al een herdenking gehouden in Urbina en in Beasain.
Op 17 augustus 1991 beleefde Euskadi andermaal een zwarte dag. Na een nacht van tientallen arrestaties in Donostia, werd een huis omsingeld in de wijk Morlans, waar 3 Baskische nationalisten zich schuilhielden: Patxi Itziar Agirre, Jokin Leunda Mendizabal en Iñaki Ormaetxea Antepara. Terwijl in een rechtstaat verdachten (nog geen beschuldigingen, nog geen bewijzen) in voorlopige hechtenis worden geplaatst, oordeelde de Guardia Civil het nodig om meteen de wapens te hanteren en een salvo op het huis af te vuren. Dit duurde de hele morgen lang. Tegen de middag vielen zij het huis binnen na het eerst met traangas te hebben bewerkt. Patxi Itziar lag dood op een kussen in de keuken met 1 schotwonde in de slaap. Jokin Leunda vertoonde 12 schotwonden in de rug (geen enkele dodelijk) en een schotwonde in het hart van op korte afstand afgevuurd. Iñaki Ormaetxea lag in het bad met 2 schotwonden in niet-vitale organen en een schotwonde in het hoofd, afgevuurd van op minder dan 25 cm. Waren de urenlange salvos een dekmantel, een strategie om latere onfrisse praktijken te verdoezelen? Ik weet het niet. Ik hoop alleen dat het gezegde al moesten de kraaien het uitbrengen een verhelderend licht op deze onfrisse zaak zal brengen.
Vandaag zou, zoals dat al zo vele jaren gebeurt, eer worden gebracht aan de Baskische vlag die zo lang verboden was. Maar de manifestatie is verboden door de Baskische Regering die deze vlag nochtans als officieel vaandel heeft! Vreemd, toch? Maar het verbod kwam er omdat de manifestatie werd ingericht door mensen die op Batasuna zouden gestemd hebben als die partij niet door de Spaanse democraten buiten de wet was gesteld!
In de stad valt meteen de extra politieaanwezigheid op. De 8 combis van de Ertzaintza zien er luguber uit met hun ondoorzichtige ruiten. De Ertzainak hebben allen de obligate bivakmuts onder hun helm en ze zijn ook allemaal bijzonder groot. Met de feesten stappen hier "Gigantes en Cabezudos" (reuzen en reuzenpoppen, mensen met een reuzenmasker op het hoofd) in stoeten op. Dit zijn ook "gigantes" en ze hebben een masker op! Maar in de stoeten slaan ze de kinderen met een varkensblaas. Deze "giganten en gemaskerden" hebben extra lange wapenstokken en geweren met rubberkogels.
De Guardia Civil van Navarra kondigt sancties aan tegen de agenten van hun korps die twee dagen geleden betrokken waren bij de incidenten in een bar in Leitza, eerder deze maand. Ze noemen de incidenten zelf "erg zwaar". De twee betreffende agenten kwamen rond vijf uur in de morgen, tijdensde feesten, in burger, in bar Gaztañaga, waarbij er een Cetme-geweer onder zijn jas verborg. Kort daarop verlieten ze de zak om terug te keren met pistolen. De uitbaatster weigerde hun een consumptie te geven omdat ze dronken waren en gewapend. Daarop dreigden ze de uitbaatster een paar kogels als ze niets te drinken kregen. Daarop kwam een patrouille van de Guardia Civil en nam de twee mee. Zo stond het te lezen in Diario de Navarra. El Mundo bracht het verslag onder de rubriek "Euskadi", in een toon die te vergelijken viel met soortgelijke pathetische versies uit de Franco-tijd. "Alles begon met een groep radicalen die met een andere groep jongeren in discussie geraakten in de buurt van een bar waar zich linkse nationalisten bevonden." En die begonnen de goede Guardias te provoceren Spaanse pers.
Iñaki de Juana was een ETA-man zonder scrupules. Iedereen wist dat hij op een dag de maximumstraf zou krijgen. En die kreeg hij. Bij zijn arrestatie werd hij vreselijk gefolterd. Hij zat in 10 verschillende Spaanse gevangenissen waarvan alleen de naam een mens al doet huiveren. In de gevangenissen werd hij herhaaldelijk afgeranseld door "geconditioneerde" cipiers die dit straffeloos konden doen. Regelmatig werd hij naar de isoleercel versleept. Toen bleek dat hij de hele straf (18 jaar) er bijna had opzitten (25 oktober 2004) begonnen een aantal Spaanse "democraten" de alarmbel te luiden. "Het kon niet zijn dat Iñaki de Juana ooit vrij kwam." Er moest snel gehandeld worden! Eerst werden de strafverminderingen, verkregen door het volgen van studies, geweigerd hoewel die eerst door het Spaanse gerecht aanvaard waren! De vrijlating werd uitgesteld tot februari 2005. De Juana schreef af en toe een artikel in de radicale krant Gara. In één van die artikels, onder de titel "Gallizo", maakte hij zijn beklag over de penitentiaire politiek aangaande Baskische, politieke gevangenen en daarin noemde hij de verantwoordelijke van die gevangenispolitiek, Mercedes Gallizo. Omdat zijn straf wegens lidmaatschap van ETA erop zat, werd bepaald dat uit de "terroristische bedreigingen", geuit in dat artikel, "bleek dat de Juana opnieuw lid van ETA was!" De procureur, Grande-Marlaska, eiste 96 jaar gevangenis! Kort daarop werd Grande vervangen door Santiago Pedraz die de "Zaak de Juana" klasseerde omdat uit geen van de beide artikels bleek dat de Juana bedreigingen geuit had, noch dat hij lid van ETA was. De vrijlating werd voorzien voor juni 2005. Justitie stak hier een stokje voor. Pedraz werd verplicht de procedure tegen de gevangene in gang te zetten. De Spaanse Minister van Justitie Fernando López Aguilar, van de Spaanse Socialistische partij die zegt de vrede na te streven, verklaarde dat zij "er alles aan zullen doen om voortijdige vrijlatingen te verhinderen". In juni van dit jaar, nadat Iñaki de Juana bijna 20 jaar gevangenschap achter de rug had, maakte het Hooggerechtshof zijn eis bekend: 96 jaar cel!
Op 7 augustus begon hij op 1.200 km van zijn stad, Donostia, waar hij vandaan komt in de gevangenis van Algeciras met een hongerstaking voor onbepaalde tijd. Vandaag trok de familie aan de alarmbel en vroeg aan de PSOE-regering hoe ze over vrede kunnen praten en op hetzelfde ogenblik uitzonderingsmaatregelen nemen die in geen enkele internationaal wetboek staan.
Om 23.30 treed José Antonio Larrañaga "Urko" op de Plaza de la Trinidad op. Urko is een legendarische "singer-songwriter", "cantautor", zanger van protestsongs, in een periode toen daar nog moed voor nodig was. Een concert uit 1978 dat buiten zijn weten werd opgenomen in Theatro Principe in deze stad blijft een voorbeeld van de "macht" die dergelijke zangers hadden. Tussen de nummers ontstonden er spontaan slagzinnen voor amnestie en andere politieke eisen. Later werd deze zangers wel eens verweten dat ze de jeugd naar ETA zouden gedreven hebben.
De enige eis van de Basken was in die tijd "een verenigd Baskenland", met de zeven (zazpi) provincies (3 aan de Franse kant en vier in het Zuiden) ) onder één (bat) vlag: "zazpiak bat" "de zeven één" of "3 + 4 = 1"
Het toeval (?) wil dat Urko 30 jaar geleden vanaf hetzelfde plein de benen diende te nemen omdat de Spaanse politie hem op de hielen zat.
Hij begint meteen met nummer dat de trend zet:
Oraindik ere bentzutu genzake (We kunnen nog steeds winnen).
Oraindik ere gutaz jabe gintezko (We kunnen nog steeds meester zijn over onszelf).
Het optreden van Urko wordt een feest van vreugde en strijd, met "ouderwetse" liedjes waarbij de tekst het voornaamste onderdeel is. Na een kort intermezzo waarin hij de kerk van zijn dorp, Usurbil, bezingt gaat Urko verder met zijn teksten die stammen uit "voorhistorische" Spaanse bezettingstijden die echter nog niet verdwenen zijn
Eén nummer wordt opgedragen aan "een vriend die hier is, maar in een andere dimensie waardoor we hem niet kunnen zien." Urko studeerde samen met hem, deelde de kamer en ging op "verplichte vakantie" aan de andere kant van de Pyreneeën. Het zal wel om Imanol gaan, een kompaan die de vorige maand overleed.
Dan komt zijn eerste grote hit "Agur Euskal Herriari" (Gegroet Baskenland) waarin hij oproept tot eenheid tussen de 7 provincies:
Zazpi Euskal herriek bar egin dezagun guztiok beti beti gauden gu euskaldun.
(Laat ons broederlijk de 7 Baskische provincies verenigen. Laat ons altijd Basken blijven).
Agur eta ohore Euskal herriari. Lapurdi, Baxanabar Zubero gainari Bizkai, Napar, Gipuzko eta Arabari
(Gegroet en alle eer, Baskenland, van Lapurdi, Basse Navarra tot de bergen van Zuberoa, Bizkaia, Navarra, Gipuzkoa en Araba)
Zazpiak bat besarka lot beitez elkarri
(Laten we de zeven liefdevol in de armen sluiten).
Opvallend is dat al deze "strijdliederen" waar de Spaanse psychopaten zo voor vreesden, vrolijk klinkende wijsjes zijn!
En vele songs worden in chorus gezongen door alle aanwezigen Zoals de eerste les Baskisch, die na de dictatuur voor velen wel noodzakelijk was:
Ni naiz (ik ben)
Hi haiz (jij bent)
Hura da (hij is)
Gu gara (wij zijn
Zu gara (U bent)
Zuek zarate (jullie zijn)
Haiek dira (zij zijn)
Hau da gure hizkuntza maitea (Dit is onze geliefde taa)l
Hau da gure Euskara garbia (Dit is onze mooie taal)
Hau da gure lehenengo ikasgaia (Dit is onze eerste les)
Hoewel hij al twee dagen eerder de volledige 22 jaar van zijn gevangenisstraf had uitgezeten werd Joxe Antonio Fernández, "Magila" toch pas vandaag vrijgelaten uit de gevangenis van Puerto de Santa María bij Cadiz. Een half uur vóór zijn vrijlating hadden ze hem de notificatie in zijn cel gebracht.
Magila werd in mei 1983 opgepakt en in 1998 had hij de 3/4 van zijn straf achter de rug, en moest dus vrijgelaten worden. Maar dit geldt niet voor een Baskische politieke gevangene.
Tegen de avond is het op de Boulevard te Donostia en later in het oude stadsdeel tot een "duel" gekomen tussen een aantal gemaskerde jongeren en de Baskische politie. Tot ieders verbazing had de groep zich gevormd in de buurt van de kathedraal El Buen Pastor, maar ze trokken zich langzaam terug naar het oude stadsdeel. Op de tv-beelden was duidelijk te zien dat er op de Boulevard een vuilnisbak in brand staat, maar dat mensen in korte broek rustig voorbij wandelen. In de Juan de Bilbao-straat, waar de kroegen liggen en waar de strijd meestal eindigt, werden er enkele ploftuigen in de richting van de politie gegooid. Het is goed zichtbaar want de cameraman staat zoals steeds achter de Ertzaintza omdat het aan de andere kant véél gevaarlijker kan zijn, ook al zijn de kogels maar van rubber.
Vroeger, in de veldslagen met de Spaanse politie, gebeurde dit ook al. De politie was als de dood voor dit stratenlabyrint tussen hoogbouw waarover ze geen controle hadden. Als ze dan met scherp schoten kregen de politiemannen van de bewoners, van op de balkons, bloemen toegeworpen. Met de pot er nog aan vast!
Senideak-Gureak klaagt het isolement aan van 26 Baskische gevangenen in Spaanse cellen. Sommigen zitten zelfs reeds jaren in afzondering. In de gevangenis van Dueñas gingen 10 politiek gevangenen in hongerstaking om te protesteren tegen het feit dat hun medegevangene, Juantxu Tobalina, sinds 24 januari, dag waarop hij werd overgeplaatst naar Dueñas 20 uren per dag in zijn cel moet blijven en aan geen enkele activiteit mag deelnemen.
Laudelino Iglesias, die niet van ETA is, kwam vandaag na 23,5 jaar vrij uit de gevangenis van Picasent. Iglesias was gedurende de laatste 15 jaar FIES-gevangene (Fichero de Internos de Especial Seguimiento) iemand die speciaal "begeleiding" geniet, en daarbij vooral van een aantal "rechten" als gevangene beroofd wordt . Dit was niet te wijten aan terreurdaden waarvoor hij veroordeeld zou geweest zijn, maar aan het feit dat hij, eenmaal binnen, regelmatig deelnam aan protesten tegen de behandeling van (sociale) gevangenen, wegens het aanklagen van gevangenenspreiding, foltering en slagen (waarvan hij zelf ontelbare keren het slachtoffer was) of van het FIES-systeem. Daardoor zat hij regelmatig in de isoleercel, werd het hem verboden te corresponderen of bezoek te ontvangen.
In 2003 vroeg hij zich in een brief af of ze hem wel ooit gingen vrijlaten. Met een duidelijke kennis van zaken noemde hij een aantal wandaden op die in dit land plaatsvonden en waarvan de daders al lang op vrije voeten zijn. "Ik heb nooit een staatsgreep willen plegen (Tejero) nooit iemand top de dood gefolterd en daarna begraven onder ongebluste kalk (Lasa en Zabala) nooit als Bankdirecteur miljoenen geroofd (Zaak Ibanesto) nooit miljoenenverdiend met wapen- of drugshandel, maar ik zit enkel vast omdat ik arm was." Door de verschillende hongerstakingen kreeg hij verschillende types van hepatitis. Zijn moeder die zwaar ziek is zag hem gedurende 12 jaar niet!
De President van Navarra, Miguel Sanz, heeft een zonneslag gekregen. Hij wil de Baskische vlag, de Ikurriña "illegaliseren"! Hij wil de gemeenten die de vlag zullen blijven uithangen aan officiële gebouwen economisch straffen. Sanz noemt de Ikurriña de vlag van een andere gemeenschap. Camino Mendiluze, de Batasuna-burgemeesteres van Altsasua zegt dat Sanz president van alle Navarrezen moet zijn.
De Batasunaburgemeester van Bera, waar de Ikurriña altijd uitsteekt nadat het in de stad er na de dictatuur tot een akkoord dienaangaande kwam, zegt dat wel nu duidelijk is wie er intolerant is in dit land.
In Lekunberri kwam men indertijd tot een akkoord geen enkele vlag uit te hangen om tweestrijd te vermijden. Nu zegt de EA-burgemeester (en parlementair) dat uitspraken als deze je nét "zin" geven de Ikurriña uit te hangen.
Behalve Gara en Egunkaria zal geen enkele krant melding maken van de aankondiging van Sanz! Is dit stilzwijgen geen bewijs van de medeplichtigheid van de pers met de Franquistische verzuchting van de president van Navarra.
Op 19 januari 1977 werd de Ikurriña "officieel", ter gelegenheid van de feesten in Donostia.
Toen San Sebastián in 1981 voor het eerst haar wielerwedstrijd inrichtte werd die meteen "La Classica" genoemd. Hiermee omzeilden ze de noodzaak om gedurende méér dan 50 jaar een koers in te richten vooraleer men de koers een "klassieker" mocht noemen.
De eerste twee uitgaven, 1981 en 1982 (en nog eens in 87) werden gewonnen door de legendarische Marino Lejarreta, "Het riet uit Berriz". (Toen Lejarreta kampioen van Spanje werd, zei hij op TV dat hij zich op de eerste plaats Bask voelde. Hij kreeg meteen doodsbedreigingen thuisgestuurd!)
In 1989 werd "la Classica" een wereldbekerwedstrijd.
De eerste buitenlandse winnaar werd de Waal Claude Criquellion. De laatste Bask die won was Miguel Indurain, in 1990! Lance Armstrong werd allerlaatste bij zijn eerste deelname, maar in 1995 won hij.
Onderweg waren er, behalve de Baskische Ikurriñas en de Vlaamse Leeuwen ook de bekende spandoeken te zien die het dichterbij brengen van de gevangenen eisen.
Onder een loodzware hitte won Miguel Angel Martin Perdiguero onverwacht een spurt met 5 en kroonde zich "Txapeldun". Hiermee werd o.a. aangetoond dat ook in het commerciële wielerwereldje nog plaats is voor enige "eigenheid". Een Bask krijgt als trofee een Txapela (Baskische "alpinopet") op het hoofd als hij iets gewonnen heeft.
Rafael Vera, groeide uit tot één der kopstukken in de Vuile Oorlog tegen de Basken. In de Socialistische Regering Felipe González was hij Staatssecretaris voor Veiligheid.
In 1989 kreeg hij, samen met de Minister van Binnenlandse Zaken, Barrionuevo, (en vele andere kopstukken van de PSOE) 10 jaar cel voor "illegale ontvoering" en "verduistering van overheidsgelden". Het slachtoffer van de illegale ontvoering was Segundo Marey, een Bask uit het Noorden. Dit zoude eerste daad van de Staatsterroristen, GAL, worden. (Bovendien pakten ze met Segundo Marey een verkeerde persoon mee!) Pas negen jaar na de veroordeling ging hij de gevangenis van Guadelajara binnen om zijn straf uit te zitten. Na drie maanden kreeg hij gratie van de PP die intussen aan de macht was gekomen. Later kreeg hij nog eens zeven jaar cel voor "voortdurende verduistering van overheidsgelden. Toen hij hiervoor "binnen" moest (oktober 2004), dreigde hij (in El País) een "definitieve daad" te stellen: Zijn mond open doen over de betrokkenheid van Felipe González? Zelfmoord? Een hongerstaking tot het einde?
Hoewel Vera slechts 6 maanden van de 84 jaar die hij moet zitten achter de rug heeft, kreeg hij gisteren de derde graad gevangenisregime, zijnde door de week enkel nog binnen gaan slapen. Hij mag zes uren per dag vrij omdat hij een behandeling moet ondergaan tegen de depressie waarvan hij het slachtoffer is. Deze depressie is o.a. te wijten aan het isolement in de gevangenis van Segovia maar dat isolement is er om hem te beschermen tegenmedegevangenen.
Na de brief in El País diende Felipe González, samen met de ex-ministers José Barrionuevo en José Luis Corcuera, bij Justitie een genadeverzoek in. DeProcureur-generaal, Cándido Conde-Pumpido, verzette zich hier echter tegen omdat Vera geen enkel teken van spijt had getoond, het geld niet had teruggegeven en hij al genade had gekregen in de Zaak Marey (die inmiddels wél aan kanker overleden was...)
Enkel Batasuna klaagde de beslissing aan: "Terwijl Barandalla dodelijk ziek in de gevangenis moet blijven mag Vera er met een depressie uit".
Eerder kwamen al andere kopstukken uit de Vuile Oorlog al vrij: Galindo, Bayo, Barrionuevo, Elgorriaga, Dorado .
Op de "Spanische Allee" in in het zuiden van Berlijn ligt halverwege de "Guernica Platz", een naam die er kwam na de "overwinning" van de Nazis op de stad met dezelfde naam. De Deutsch-Baskischer Kultur Verein die pleit voor het doorbreken van de officiële stilte betreffende het bombardement door het Legión Condór wil er nu een symbool van de ontmoeting tussen twee naties van maken. Duitsland heeft zich al lang verontschuldigd bij de Basken. Spanje deed dat nog niet
Luitenant-Kolonel van de Guardia Civil, Máximo Blanco
4 augustus 1999
De Luitenant-Kolonel van de Guardia Civil, Máximo Blanco, wordt in Tarragona gearresteerd op beschuldiging van drugstrafiek. Blanco was commandant in de Guardia Civil-kazerne van Intxaurrondo (San Sebastián) onder Generaal Enrique Rodríguez Galindo, waar hij tot 1992 aan het hoofd stond van de antidrugsbrigade. ("La Red Galindo" van Pepe Rei) Bij de arrestatie werden in een yacht 5.400 kg hasj ontdekt. Verscheidene keren werd hij door de krant EGIN in verband gebracht met drugstrafiek (met sluiting van de krant tot gevolg).
Op een nacht in juli van dit jaar werden in de buurt van het frontón Galarreta van Hernani twee jonge Basken, Xangarin Rekondo en Aritz Sáez staande gehouden door de Guardia Civil. De wegcontrole werd afgesloten en het tweetal werd meegenomen naar een onbewoond gebied op een naburige berg om zich "exclusief met hen bezig te houden". Rekondo moest zich in "executiepositie" opstellen en van korte afstand werd een kogel afgevuurd (in de lucht). De huls werd daarop aan Aritz Sáez getoond die enkele meters verderop voorovergebogen op de knieën zat en waarbij hij door een tiental Guardias met machinegeweren "in bedwang" werd gehouden. Daarop kerfde een Guardia met een mes de naam Aritz op een kogel die daarop opnieuw in het magazijn van het pistool werd geplaatst.
"Dit kan allemaal ongestraft gebeuren terwijl de verantwoordelijke instellingen de andere kant opkijken" aldus Juan Mari Olano, woordvoerder van het amnestiecomité "Askatasuna" (Vrijheid)
0p 2 augustus 1968 schoot een ETA-commando van 2 personen in de deuropening van zijn woning in Irún de chef van de politiek-sociale politie van Donostia, Melitón Manzanas, dood. Manzanas werkte tijdens de oorlog al aan de grens in Irún waar hij o.a. Engelse piloten en Joden uitleverde aan de bezettende macht aan de andere kant van de grens. In Baskenland had hij naam gemaakt als folteraar van Basken die hij te pakken kreeg. De laatste woorden die hij te horen kreeg voor de schoten vielen waren: "Manzanas, wij zijn van ETA." Opvallend bij deze aanslag was de verklaring van een priester: "Als priester kan ik niet akkoord gaan met het doden van mensen, maar de dood van Manzanas vervult mij met een enorme vreugde." Nooit werd officieel meegedeeld wie de dodelijke schoten loste maar waarschijnlijk viel de eer te beurt aan Javier Izko de la Iglesia. Het wachtwoord was de dag voordien toegekomen: "La abuela ha muerto. Mañana funerales." "Grootmoeder overleden. Morgen begrafenis."
De vijanden van de revolutie moeten van de aardbodem gevaagd worden
1 augustus 2002
In augustus van 1936 kwam een schilderij van Goya opnieuw tot leven. Het was de maand van de executies zonder proces. Generaal Mola had besloten dat de Burgeroorlog zou eindigen zonder gevangenissen: "De vijanden van de revolutie moeten van de aardbodem gevaagd worden." De republikeinse gouverneur van Santander schreef zijn instructies op: "Tegen iedereen die daden stelt tegen het leven of de eigendom van anderen moet de zwaarste straf toegepast worden." In Navarra alleen al werden 2.000 mensen gefusilleerd.
Tot op dit ogenblik blijven er massagraven dicht en weten vele mensen dat hun familieleden dood zijn, maar niet waar ze precies begraven werden. In elk dorp waar de Don Quichotes de Sancho Panzas opaten, weten de mensen wel in welk bos of op welke akker er slachtoffers onder de grond gestopt werden, maar nog steeds wordt er enkel over gefluisterd omdat nu de kinderen van de Don Quichotes aan de macht zijn.
Neem nu Jaime Ignacio del Burgo Tajadura. Hij was tijdens de Francodictatuur een toppoliticus in Navarra en op dit ogenblik is hij dat nog Hij werd "genoemd", maar ook veroordeeld in verschillende vuile zaakjes, maar wist zich steeds uit de smurrie naar boven te spartelen. Del Burgo noemde de Baskische Regering onwettig, onrechtmatig omdat ze gedragen werd door "stemmen van een partij die het terrorisme ondersteunde". Toch is deze regering er gekomen via democratische verkiezingen, terwijl de partij van Del Burgo gesteund wordt door resten van de Francodictatuur die ontstond uit een muiterij tegen een wettig gekozen regering. Deze muiterij had een oorlog tot gevolg die 1.000.000 doden opleverde. Nooit hebben de kiezers van Del Burgo deze moorden veroordeeld! In Pamplona lopen er nog steeds kiezers van de partij van Del Burgo rond die De Caudillo als bezetenen toejuichten toen die zich onder een baldakijn door de stad liet dragen. Toch liet deze Führer meer dan 2.000 Navarrezen fusilleren, o.a. door andere Navarrezen. In de provincie Guipuzkoa (San Sebastián) werden er op één dag 16 priesters doodgeschoten, omdat sommigen onder hen nationalisten waren. Spanje is zo wat het enige land dat na een dictatuur niet gedenazificeerd werd! De huidige Spaanse Regering gaat alle schoolboeken herschrijven zodat de Burgeroorlog uit de geschiedenis zal verdwijnen. Wie heeft er bij de kloof van Otsoportillo in Navarra allemaal moeten kiezen of hij het ravijn insprong of eraf geschoten werd? De vrienden van Del Burgo gaan de namen samen met de doden in hetzelfde massagraf wegstoppen.
Bron: Gara 01.08.02 Artikel Pablo Antoñana en een lezersbrief van Alberto Ardanaz uit Pamplona
