José Luis Mondragon Elorza “Moriko”
Roke Méndez Villada “Poeta”
+20 mei 1974

In mijn webstek is er sprake van een infiltrant in ETA “El Lobo”. Hij was niet de enige. Een andere die vandaag ter sprake komt is Cocoliso, de schuilnaam voor Jesús Arrondo Martín. In 1974 kon hij een onafhankelijk commando over de grens lokken waar ze werden afgemaakt. Twee van zijn slachtoffers waren José Luis Mondragon Elorza “Moriko” en Roke Méndez Villada “Poeata”.         

“Moriko” werd geboren te Arrasate in 1947 en “Poeta” te Santurtzi ook in 1947. Beiden werden ze vrijwilligers bij ETA en zochten onderdak in Iparralde. In mei wilden ze de muga oversteken naar Hegoalde, zonder medeweten van de ETA-leiding, om de ontvoering van de ondernemer Manuel Montero voor te bereiden. Op 20 mei 1974 kwamen ze met een opblaasbaar bootje en in gezelschap van Cocoliso aan op het strand “Frailes de Hondarribia” aan. Een groot aantal Guardia Civiles stond verdekt opgesteld. Terwijl beiden uitstapten, Cocoliso bleef in het bootje, werden ze zonder waarschuwing door een kogelregen afgemaakt. Cocoliso liep geen schram op.

20-05-2007 om 08:54 geschreven door Natxo  

Josu Retolaza Loidi
+19 mei 1987

Josu Retolaza Loidi werd in Eibar geboren in 1952. Op 13-jarige leeftijd deed hij zijn intrede in het Seminario de Asensio te Logroño om later, op 17-jarige leeftijd naar het seminarie van Irún over te stappen. Twee jaar later zag hij het voor bekeken en zonder een reden op te geven, keerde hij terug naar de “burgerlijke staat”. Wel belangrijk om weten is dat zijn “uitstap” samenviel met het Proces van Burgos, toen heel wat Baskische priesters zich mobiliseerden om te protesteren, om ETA-vrijwilligers onderduikadressen te bezorgen of om hen te helpen vluchten naar Iparralde.        
Na zijn legerdienst bij de División Acorazada Brunete in Madrid ging hij alleen wonen. Iedereen was stomverbaasd te horen dat hij toegetreden was als vrijwilliger voor ETA. Hij werd gearresteerd, in het bezit van wapens, en tot 20 jaar cel veroordeeld. In de gevangenis werd een eigenaardige vlek op zijn rug ontdekt, men dacht dat het een puist was of een wrat. Er werd hem een product toegediend, maar de “wrat” werd groter en veranderde van kleur. Veel te laat en als gevolg van nonchalance werd huidkanker vastgesteld. Hij werd in 1986 overgebracht naar een sanatorium in Donostia waar hij terminaal werd verklaard. Terug in vrijheid verhuisde hij naar Deba en genoot hij nog een tijdje van de zee. Hij overleed in Deba op 19 mei 1987. Hij was 35 jaar geworden.  

19-05-2007 om 07:21 geschreven door Natxo  

“Misschien zijn we te ver gegaan”

De hoogste Spaanse magistraat, Cándido Conde-Pumpido, slaat en zalft.

Hij zalft als hij zegt dat ze misschien te ver gegaan zijn in het annuleren van de kieslijsten van Izquierda Abertzale. Er zijn nu dorpen, waar de nationalisten heel sterk staan, waar geen enkele kandidatuur meer is. Ter verdediging voert hij aan dat de Ley de Partidos scrupuleus werd nageleefd. Dura lex, sed lex.

Hij slaat als hij bepaalde groepen uit de samenleving (hij noemt geen namen, maar de verwijzing naar de PP is duidelijk) verwijt de Ley de Partidos te misbruiken als een soort “electoraal Guantanamo”. De PP wil de politieke partij ANV volledig verboden zien.

Deze uitspraak, afgelegd voor Europa Press, heeft de nu al opgehitste gemoederen nog een grotere opwaartse stoot gegeven.

Deze uitspraak moet toch de wenkbrauwen doen fronsen: “misschien zijn we te ver gegaan”. Is de wet dan toch geïnterpreteerd volgens politieke dictaten?

Noot: op de foto is de vrouw met de vuist omhoog moeder Maritxu. Haar zoon werd door de doodseskaders van GAL, in café  “Monbar” te Baiona, samen met drie anderen afgemaakt in de tachtiger jaren.       

18-05-2007 om 10:34 geschreven door Natxo  

JONG en NATIONALISTISCH

Op 18 mei 2005 verschenen in Iruñea-Pamplona acht  jongeren voor de rechtbank voor “openbare ordeverstoring en aanslag”. Er werd tussen 3 en 8 jaar cel tegen hen geëist!

Welke verschrikkelijke aanvallen tegen de Spaanse Staat hebben ze op hun geweten?

Het vertonen van een spandoek!

Ernest Hemingway, ereburger van Pamplona, schrijft in één van zijn boeken dat met de vuurpijl op 6 juli om 12 uur ’s middags de San Fermin-feesten “ontploffen”. Als van op het balkon van het stadhuis de vuurpijl wordt afgeschoten, komt er een wolk van champagne boven de massa hangen. Steeds zijn er spandoeken die amnestie eisen want  Basken vergeten nooit “de afwezigen” (in de gevangenis) en de meest gekende slogan is dan ook:

“Jaiak, bai. Borroka ere bai.”

“Feest, ja, Strijd, eveneens.”

Sedert het regime Aznar de wurgpaal ten aanzien van de Basken aandraaide, bleven de “broeders uit Navarra”, de UNP onder de leiding van Sanz niet achter. Met de komst van Yolanda Barcina (zie foto) op de burgemeesterszetel van de hoofdstad van Navarra werd de repressie nog erger: de TV-zenders kregen geld als ze de spandoeken en de Baskische vlaggen, Ikurriña’s, uit beeld hielden. Toen dat niet hielp werd de politie ingezet. Zelfs Batasuna-raadsleden werden fysiek aangevallen en verwijderd. Jongeren met een Baskische vlag werden daar eerst van beroofd en later werden ze zelfs meegenomen.

Hetzelfde gebeurde in 2002. Zeven jongeren werden opgepakt en overgebracht naar…. het Hooggerechtshof in Madrid! Van daaruit stuurde de magistraat 5 van hen naar de supergevangenis van Soto del Real! Maanden later kwam men toch tot het besef dat er niet voldoende elementen waren om de gevangenen in Madrid te berechten en daarom werden ze overgebracht naar het provinciale gerecht in Pamplona.  

Op de zitting bleek dat een aantal politiemannen die kwamen getuigen tot de Informatiebrigade behoorden en  de jongeren gewoon hadden gearresteerd omdat ze tot de radicale sector hoorden en ze hen al eerder kenden! Ook was de politie weer aangevallen met Baskische vlaggenstokken en met ballonnen met roze verf. Toch had niemand van de agenten besmeurde kleren of foto’s ervan als bewijs.

Vragen aan de beschuldigden als “Hebt U een broer in de gevangenis in Frankrijk?” of “Bent U actief in de Baskische bevrijdingsbeweging?” werden door de rechter “overruled”!  Eén van de agenten beweerde ook 500 dagen buiten strijd geweest te zijn!

Jong  zijn en nationalistisch kan in Navarra al snel op een delict uitdraaien!

18-05-2007 om 09:04 geschreven door Natxo  

Parlementaire zitting
17 mei 1994

Jon Idigoras

Tijdens de parlementaire zitting van 17 mei 1994 beklom Jon Idigoras nog maar eens het podium. Onder hyenagehuil van spreekkoren als 'Buiten!' en 'Moordenaar!' begon hij aan zijn toespraak: "Blijf met uw vuile handen van Baskenland af. Bemoei U niet met onze zaken. Stop met ons Volk te onderdrukken en ons uit te buiten. Laat ons met rust."  Na de slotwoorden "Gora Euskadi Askatuta" toonde hij een A-4tje met de tekst "Blijf met uw vuile handen van Baskenland af". In het voorbijgaan, legde hij het papier voor Felipe González neer. De hel was los! Later zei Idigoras hierover: "Ik had ze gepakt waar het hen het meest pijn deed." 

Na zijn verkiezing van 1993 werd Idigoras op het koninklijk paleis ontboden. Toevallig viel het bezoek samen met een ETA-aanslag in de hoofdstad, waarbij 6 militairen het leven verloren. In Madrid reden ze verloren en er zat niets anders op dan de (wegens de aanslag) alom tegenwoordige Guardia Civil de weg te vragen! Uiteindelijk werd de wagen van de 'vertegenwoordigers van ETA' door de groene Landrover, met loeiende sirenes en blauwe zwaailichten, geëscorteerd tot aan het Zarzuelapaleis, waar ze nét op tijd aankwamen! Omdat het protocol het voorschreef, diende hij een "stropdas" te lenen die hij ostentatief vóór de camera's van de Spaanse TV scheef rond zijn nek trok als gold het een strop!  Het onderhoud duurde tien minuten. Tussen de verwelkoming van de koning en diens slotwoord was enkel Idigoras aan het woord! Die kans zou hij nooit meer krijgen…

17-05-2007 om 08:44 geschreven door Natxo  

El Supremo prohíbe la inscripción de ASB como partido político

Zoals onlangs aangekondigd, werd vandaag 16 mei 2007 in openbare zitting voor de Sala 61 van het Tribunal Supremo het beroep behandeld, ingediend door ASB.

Zoals te verwachten was, heeft de Sala 61 unaniem beslist de inschrijving van Abertzale Sozialistak Batasuna in het register van de politieke partijen te verbieden. Het vonnis wordt morgen bekendgemaakt. Eens te meer werd een politieke partij verboden. De hoeveelste al? Ik ben de tel kwijt! Leve de democratie!

16-05-2007 om 17:44 geschreven door Natxo  

Het komt niet op een euro

FEDERICO KRUTWIG SAGREDO
°15 mei 1921

Federico Krutwig (foto) werd op 15 mei 1921 geboren te Getxo (Bizkaia). Hij studeerde Handelsingenieur, Rechten, Economische Wetenschappen en Oosterse talen in Parijs en Bonn. Op jonge leeftijd studeerde hij het Euskara als autodidact. Op vrij jonge leeftijd (1943) werd hij lid van de "Baskische Academie", om er de academie te revitaliseren.
In 1952, ter gelegenheid van de opname van Luis Villasante in de “Euskaltzaindia” (Academia de la Lengua Vasca), sprak Krutwig een prachtige inauguratierede uit. Hij klaagde hierbij in scherpe bewoordingen de politiek van de katholieke staatskerk aan omwille van hun minachtende houding ten overstaan van het Euskara. De regering te Madrid beschouwde die uitspraak als “aansporing tot rebellie” en “smaad aan de autoriteiten”. Hij werd daarom in mei 1952 verbannen. In Saint Jean de Luz kwam hij in contact met Baskische ballingen. 

Vanaf 1961 begon hij aan zijn meest bekende werk te schrijven “Vasconia”, waarbij hij het traditionele nationalisme van Sabino Arana in vraag stelde, waarbij hij het Euskara hevig promootte (hij beschuldigde o.a. de president in ballingschap, Jesús María de Leizaola Sánchez, ervan zijn kinderen niet in het Euskara te hebben opgevoed), waarbij  hij het startschot gaf voor de gewapende strijd: de “guerrilla de asfalto” in de steden en de “guerrilla de monte” op het platteland.
In 1963 publiceerde hij “Vasconia”, een werk dat een grote invloed zal hebben op de ideologie van ETA, het was als het ware bijbel van de toenmalige antifranquistische Etarras. Hij werkte nauw samen met de ex-leden van EGI in de voorbereidende debatten over de gewapende strijd. Als gevolg hiervan werd hij door de Franse regering in 1964 uitgewezen. Na zijn verblijf in Iparralde (Frans-Baskenland), nam hij op verschillende plaatsen zijn intrek: Brussel, Rome, de Italiaanse Alpen… In Brussel, waar hij lange tijd gewoond heeft, raakte hij bevriend met de weduwe van VU-senator Lode Claes en had daar goede kontakten met enkele "Vlaamse Democraten", een progressieve groep binnen de Volksunie. In Brussel legde hij contacten met leden van ETA (alhoewel hij zelf nooit lid geweest is) om de artikelen voor te bereiden die aan bod zouden komen in de “5^de Assemblee”. 
Bij de dood van Franco verbrak hij alle relaties met ETA en vestigde zich te Zarautz, om zich volledig te bezinnen en om verder te werken aan zijn literaire productie. 
Benevens “Vasconia” (1963), schreef hij nog andere werken “La Cuestión Vasca” (1965), “Vasconia y la nueva Europa” (1976), “Belatzen Baratza” (1979), “Crítica de la crítica” (1985), “Los gitanos vascos” (1986) en heel veel artikels. Hij gebruikte verscheidene pseudoniemen: “Hobeko de Garralda”, “L. Fernandez”, “G. Zúñiga”, “Fernando Sarrailh de Ihartza”, etc…

Krutwig overleed in november 1998 in Bilbo, en hij werd begraven op het kerkhof van Derio in aanwezigheid van honderden personen, waaronder de president van de Euskaltzaindia, Jean Haritschelhar, en een groot aantal academici.

De ETA-beweging kreeg haar ideologische basis van Federico Krutwig Sagredo die een synthese poogde te maken tussen een soms ietwat overdreven emotioneel beleefd Baskisch nationalisme (in die tijd was dat zeker niet emotioneel, en je moet alles in zijn tijd zien) en de bevrijdingstheorie die inmiddels uit de derde wereld naar Europa was overgewaaid. Thans wordt Krutwig door velen beschouwd als een warhoofd, maar hij drukte ontegenzeggelijk zijn stempel op de jonge radicalen van de zestiger jaren.

Onder invloed van de theorie van Krutwig ontpopte ETA zich ook als een steunpunt van de clandestiene vakbeweging. De franquistische verticale vakbeweging (corporatisme) was namelijk een speelbal in handen van het regime.           
Zodra alle vreedzame middelen zoals discussie, werk- en hongerstakingen of betogingen uitgeput waren, greep ETA gewapenderhand in. In december 1972 hadden tezelfdertijd vier bomaanslagen plaats in een briljant georkestreerde actie: op éénzelfde moment en bij klaarlichte dag worden vier bureaus van de verticale vakbond (Hernani, Tolosa, Renteria en Irún) vernietigd. ETA motiveerde die geruchtmakende aanval als een poging de ware natuur van de verticale vakbeweging voor het volk te ontmaskeren en aan te tonen dat het één van de meest efficiënte repressie-instrumenten van de Spaanse staat was. Ook vormden de aanslagen een aanmoediging voor de inmiddels uitgebroken stakingen. Tenslotte werd de kwetsbaarheid van het franquistische apparaat aangetoond.  
ETA ging er wel steeds van uit dat de bourgeoisie niet met de Spaanse oligarchie mocht worden vereenzelvigd. Niet de burgerij, maar een beperkte oligarchie vormde met haar in het oog springende economische en politieke monopolypositie de heersende groep (ook beschreven in “Vasconia”). Die klasse maakte gebruik van het Spaanse staatsapparaat om haar eigen belangen veilig te stellen. Objectief gezien verhield ze zich daardoor, aldus ETA, als een vreemd element ten aanzien van het Baskische volk. Hoewel dus actief op het syndicale front bleef ETA voor alles een nationalistische groepering, de voorhoede van een breed volksfront tegen de Spaanse oligarchie en het centralistische staatsapparaat.

15-05-2007 om 09:02 geschreven door Natxo  

Bozkatu EAE-ANV
Stem ANV

Batasuna heeft gisteren, 13 mei 2007, bij monde van Pernando Barrena (zie foto) opgeroepen om massaal voor ANV te stemmen in Euskadi en Navarra.    
Procureur-generaal Cándido Conde-Pumpido reageert daarop door te stellen dat de politieke partij ANV nu in ieder geval kan verboden worden. 
In het Spaanse strafwetboek werd een nieuw delict toegevoegd: oproepen om voor een partij te stemmen is een strafbaar feit voor die betrokken partij!!!

14-05-2007 om 08:02 geschreven door Natxo  

 Mogelijk uitlevering twee in België opgepakte ETA-leden

Vrijdag 14 mei 2004 | Bron: Belga

BERGEN - De kamer van inbeschuldigingstelling (KI) in Bergen heeft gisteravond beslist gevolg te geven aan het Europese aanhoudingsmandaat tegen de vermeende ETA-leden Jon Lopez Gomez en Diego Ugarte Lopez de Arkaute. De twee werden in Boussu (Henegouwen) opgepakt in de nacht van 30 op 31 maart. De beslissing betekent dat ze mogelijk kunnen worden uitgeleverd aan Spanje. Het parket meldt echter dat ze eerst in België zullen worden berecht.

Twee Spanjaarden die in eigen land gezocht worden omdat zij banden zouden hebben met de ETA mogen aan Spanje uitgeleverd worden nadat zij in België zijn berecht en hun eventuele straf hebben uitgezeten. Dat heeft het Belgische openbare ministerie maandag gezegd.

Jon Lopez Gomez en Diego Ugarte Lopez de Arkaute werden op 31 maart aangehouden toen bij een routinecontrole valse nummerplaten werden aangetroffen. Ze zijn aangeklaagd wegens vervalsing. Een eerdere uitspraak die de uitlevering verbood, werd vrijdagavond in beroep ongedaan gemaakt. Beide zullen op 6 juli 2005 uitgeleverd worden aan de folterstaat Spanje.

Spanje en België ruziën al jaren over de uitlevering van verdachten. Zo stelde het hooggerechtshof in België onlangs opnieuw een uitspraak uit in de zaak rond het Spaanse verzoek om uitlevering van een Baskisch echtpaar (Luis Moreno en Rakel García) dat al meer dan tien jaar in België verblijft.

Mondelinge vraag van M. Lionel Vandenberghe aan de vice-premier en minister van Justitie over het “voorarrest in een geïsoleerde cel van twee Baskische militanten in de gevangenissen van Mons en Tournai” (nº 3-745)

De heer Lionel Vandenberghe (SP.A-SPIRIT). - Op 31 maart 2004 werden twee Baskische militanten in ons land gearresteerd. Spanje vroeg om hun uitlevering, maar de raadkamer van Bergen weigerde aanvankelijk de Basken uit te leveren, omdat ze het risico voor schending van mensenrechten in Spanje te groot achtte. Het gerecht baseerde zich onder meer op het rapport van de Verenigde Naties -niet van een of andere pressiegroep of mensenrechtenorganisatie- waarin sprake is van foltering van Baskische militanten door de Spaanse politie. Het federale parket ging echter tegen de beslissing in beroep en de kamer van inbeschuldigingstelling gaf toestemming om de twee aan Spanje uit te leveren. Bovendien werd ook in België een onderzoek ingesteld om de twee Basken voor de rechter te dagen wegens lidmaatschap van een criminele organisatie, de ETA, en wegens terrorisme. De twee Baskische militanten zitten reeds een jaar in voorarrest in een geïsoleerde cel, de ene in Bergen, de andere in Doornik. Daar ondergaan ze psychologische foltering. Ze worden afgeluisterd, geslagen en 's nachts om de vijftien minuten uit hun slaap gehouden. De minister antwoordde in de Kamer dat ze niet gewekt worden en dat er enkel een lampje begint te branden. Ik kan de minister verzekeren dat ik, in mijn eigen rustige bed, van veel minder wakker word. De twee Basken zitten nog altijd in voorarrest en zijn tot nader order nog altijd onschuldig. Ik heb de antwoorden van de minister op de vragen van kamerlid Fons Borginon gelezen. Een aantal dingen zijn echter nog niet opgehelderd. Daarom enkele bijkomende vragen. Wat is de reden voor de uitlevering van de twee Basken aan Spanje? Waarom ging het federaal parket in beroep tegen de eerder genomen beslissing tot niet-uitlevering? Hoe denkt de minister op te treden tegen de psychologische foltering van de Basken in voorhechtenis in de gevangenissen van Bergen en Doornik? Gelden in België voor verdachten van terrorisme andere regels dan voor verdachten van andere misdaden? De minister heeft waarschijnlijk ook wel de krantenartikels gelezen waarin de situatie in die gevangenissen wordt vergeleken met die in Guantánamo. Mevrouw de voorzitter is speciaal gezant om de toestand daar te controleren. Ik nodig haar uit om ook eens te gaan kijken hoe het in de gevangenissen in Bergen en Doornik toegaat.

Mme Laurette Onkelinx (PS), vice-première ministre et ministre de la Justice. - Je suis toujours embarrassée quand on me pose des questions sur des cas individuels car, généralement, il ne nous appartient pas d'y répondre. Par ailleurs, je sais que ce dossier a été très largement livré à la presse et que toute une série d'informations s'y retrouvent. Pour ce motif, je ferai exception à la règle générale, madame la présidente.

Het Europees aanhoudingsbevel jegens de heer Diego Ugarte López de Arkaute, uitgevaardigd op 1 april 2004 door de Spaanse gerechtelijke autoriteiten, nationale zitting, centraal onderzoeksgerecht nummer 6, is gebaseerd op een internationaal aanhoudingsbevel dat op 20 september 2000 werd afgegeven en dat ertoe strekt de betrokkene te vervolgen wegens lidmaatschap van een terroristische organisatie, het plegen van terroristische daden, verboden handel in wapens, munitie en explosieven, vrijwillige doodslag, ernstige slagen en verwondingen. Het Europese aanhoudingsbevel jegens de heer Jon López Gómez werd afgeleverd op 20 februari 2004 door de eerste afdeling van de strafrechtelijke kamer van de Spaanse nationale zitting met het oog op de uitvoering van een gevangenisstraf van zeventien jaar en één dag, uitgesproken op 28 juni 2000 door het onderzoeksgerecht nummer één van Madrid, op grond van misdrijven van terrorisme en slagen en verwondingen. Het federale parket heeft het nodig geacht om hoger beroep aan te tekenen tegen de beslissing van de raadkamer van Bergen waarbij de uitlevering werd geweigerd omdat het oordeelde dat de aanhoudingsbevelen tegen die twee personen geen enkele onregelmatigheid, noch een grond van onontvankelijkheid vertoonden. Het standpunt van het federale parket is trouwens bevestigd door de kamer van inbeschuldigingstelling van Bergen, die besliste dat de Europese aanhoudingsbevelen zullen worden uitgevoerd. De gevangenisadministratie betwist formeel dat slagen zouden zijn toegebracht aan de twee Baskische gedetineerden. Die klacht werd overigens niet aangevoerd door hun advocaten in het raam van de kortgeding dat ze bij de voorzitter van de rechtbank hebben ingeleid. Wij zijn niet van oordeel dat het regime van die twee personen een psychologische foltering is. De gedetineerden worden onderworpen aan bijzondere maatregelen in het kader van hun hechtenis, krachtens artikel 139 van het algemeen reglement van de penitentiaire inrichtingen of in uitvoering van de bevelen van de onderzoeksrechter genomen op grond van artikel 613 van het Wetboek van strafvordering. Het gaat dus niet om een regime specifiek voor terroristische gedetineerden. Sommige gedetineerden wordt om veiligheidsredenen een specifiek regime opgelegd als op grond van inlichtingen die door de gerechtelijke autoriteiten zijn overgemaakt, blijkt dat dit nodig is.

De heer Lionel Vandenberghe (SP.A-SPIRIT). - Ik dank de minister voor haar zeer technische antwoord. Ik kan haar informatie moeilijk verifiëren, maar ik mag veronderstellen dat die correct is. Ik blijf nogal wat bedenkingen hebben bij de kwalificatie terrorist in het geval van die Basken. Dat zogenaamde terrorisme is van een totaal andere aard dan het terrorisme van 11 september. Verder hebben ik, noch de advocaat ooit het woord `slagen' in de mond genomen. De advocaat heeft wel aangeklaagd dat het judasoog van hun cel om het kwartier wordt opengemaakt en dat tegelijkertijd het licht wordt aangestoken. Dat is toch erg bezwarend, zeker als dat een jaar lang duurt. Mijn verzoek gericht aan mevrouw de voorzitter, speciaal gezant voor Guantánamo, was dus geenszins overdreven. Welke schuld die gevangenen ook zou treffen, alles moet nog bewezen worden, maar zij hebben hier recht op een humane behandeling.

14-05-2007 om 07:57 geschreven door Natxo  

Ilegalizaziorik ez
Geen illegalisering

Gisteren, 12 mei 2007, is massaal gevolg gegeven aan de oproep van ANV om te manifesteren tegen de willekeur waarmee kieslijsten worden geannuleerd.    
Met duizenden en duizenden waren ze in Bilbo samengestroomd om op te stappen achter het spandoek met de tekst “Bozkatu EAE-ANV”, stem ANV. Het spandoek werd begeleid door de secretaris-generaal van de partij Antxon Gómez, de voorzitter Kepa Bereziartua, de listtrekkers en de kandidaten.

Tussen de massa waren ook leiders van andere Abertzale-formaties (Batasuna, LAB, EHAK…) aanwezig, waaronder Pernando Barrena, Rafa Díez, Nekane Erauskin y Joseba Permach

Moet het nog onderstreept worden dat de manifestatie voortdurend geprovoceerd werd door het overvliegen van een helikopter van de Ertzaintza en dat de nodige overvalwagens klaar stonden. Wie immers opkomt voor democratie is staatsgevaarlijk. Wie besmet is met het gevaarlijke virus van oprechtheid en eerlijkheid moet uitgesloten worden (hiermee werd verwezen naar gecontamineerde (contaminado) lijsten.

13-05-2007 om 09:20 geschreven door Natxo  

Herri Urrats
13 mei 2007

Vandaag, 13 mei 2007, wordt in de omgeving van het meer van Senpere (Saint Pée sur Nivelle) het feest van de Ikastolas (Baskische scholen) van Ipar Euskal Herria (Frans-Baskenland) gevierd, de Herri Urrats. Bij deze editie wil men het belang van Baskische onderwijs in de secundaire graad onderstrepen, en de organisatie SEASKA in de bloemetjes zetten die het mogelijk maakte dat dit Baskische onderwijs zich kon ontwikkelen. 

Het college Manex Erdozaintzi-Etxart, dat de zone Nafarroa Beherea en Zuberoa bestrijkt, kon al grotendeels door dergelijke campagnes gefinancierd worden. De inzet van de associatie  Pagatxa is niet te onderschatten. Pagatxa is een associatie van vrouwen met als voornaamste objectief de vrouwen te stimuleren en socio-culturele activiteiten te ontwikkelen. De opbrengsten van het feest Herri Urrats gaan dit jaar naar de restauratie van het college Xalbador te Kanbo, Cambo les Bains en het lyceum Bernat Etxepare te Baiona-Bayonne. (De priester Bernat Etxepare was de auteur van het eerste gedrukte boek in het Euskara in 1545.)

13-05-2007 om 08:55 geschreven door Natxo  

La Semana Trágica
De tragische week
 +mei 1977

In Orereta-Renteria was er altijd wel “iets” gaande. Ten gevolge daarvan verloren er in de loop van de zo geprezen overgang naar de democratie (La Transición) maar liefst 14 inwoners het leven in de Vuile Oorlog tussen Spanje en het Baskische Volk. De eerste liet het leven tijdens de “Semana Pro-Amnistía”, Amnestie-week”, van 8 mei tot 11 mei 1977, 30 jaar geleden. Daarbij bleven maar liefst 6 inwoners dood.

Alles was begonnen met brutale politieaanvallen en arrestaties ten gevolge van zitstakingen, gevolgd door het opslaan van straatbarricades. In Renteria werd tijdens een samenkomst van 6.000 manifestanten besloten tot een algemene proteststaking de daaropvolgende dag. Daarop brak de hel uit en werd er met scherp geschoten.  De “terrorist”, Rafael Gómez Jauregi,  was 68 jaar oud!!! Luis Santamaría , 72 jaar oud, overleed nadat hij op zijn balkon geraakt werd door een rubberkogel. Teodora Sánchez was 78 jaar toen ze door een camionette van de Guardia Civil werd overreden. De rit in de Ronde van Spanje, die zou arriveren in de velodroom Anoeta, werd afgelast. In Pamplona werd op 13 mei 1977, López Cano, een inwoner van Renteria, doodgeschoten terwijl de politie op hem insloeg. ’s Nachts traden dan de “ongecontroleerden” op, de “incontrolados” of politiemannen in burger. Op de begrafenis van López Cano in Renteria, 14 mei, werd tijdens de homilie de rechtmatigheid  van de eis tot amnestie verdedigd. In Ortuela (Vizcaia) werd een groep jongeren onder vuur genomen toen ze een café verlieten. Manuel Fuentes werd doodgeschoten. Op zondag 15 mei was Bilbao aan de beurt. De botsingen zouden twee dagen duren. 

12-05-2007 om 08:51 geschreven door Natxo  

VERKIEZINGSCAMPAGNE
Foto: aangepaste versie van de cartoon van Tasio in Gara

Vandaag, 11 mei 2007, is om 00:00u de verkiezingscampagne van start gegaan. Even voordien heeft het Grondwettelijk Hof, bij een behandeling in beroep, de schorsing van alle lijsten van AS en van 133 lijsten van ANV bekrachtigd.   
35.244.188 stemgerechtigden verkiezen 8111 burgemeesters en 65.347 gemeenteraadsleden.

Batasuna zal campagne voeren van dorp tot dorp en massaal de steun vragen voor de resterende, niet-gecontamineerde, lijsten van ANV. Niet-gecontamineerd, alsof er op de andere lijsten een virus of een besmettelijke ziekte rust. De democraten zijn weergaloos als het gaat om stempels drukken op tegenstrevers.

11-05-2007 om 09:51 geschreven door Natxo  

Alberto García Mármol “Ruso”
Jesús María Arrazola Anai “Txiki”
+11 mei 1978

De twee boezemvrienden die geboren werden in Durango, “Ruso” in 1957 en “Txiki” in 1959, bleven niettegenstaande het grote risico (dagelijkse razzia’s, hevige repressie) in Helgoalde, terwijl het merendeel van hun vrienden naar Iparralde waren gevlucht. Regelmatige brachten ze hen een bezoek, wat levensgevaarlijk was. Maar niet de uitstappen over de “muga” brachten hun leven in gevaar. Als gevolg van de ellende en de niets ontziende repressie besloten zij toe te treden tot ETAm, en maakten al vlug deel uit van het speciale commando “Bereziak”.     
Op 11 mei 1978 roofden zij, onder schot, een wagen om een actie uit te voeren. Ze lieten de eigenaar van de wagen ongedeerd en vroegen hem een paar uur te wachten alvorens de politie te verwittigen, wat uiteraard niet gebeurde. De Guardia Civil kon de gestolen wagen lokaliseren in Gernika en legde zich in een hinderlaag. Toen beide vrienden naar de auto stapten, werden ze, zonder voorafgaande waarschuwing, onder een salvo van kogels bedolven. ”Ruso” stierf onmiddellijk, “Txiki” werd zwaar gewond en stak de handen in de lucht om zich over te geven, maar hij werd op een nieuw salvo getrakteerd en afgemaakt. “Ruso” was net 21 jaar geworden, “Txiki” was amper 19.

11-05-2007 om 08:58 geschreven door Natxo  

Guinness Book of Records

De Spaanse gerechtshoven hebben een nieuw record gevestigd. De vermelding in het Guinness Book of Records is een kwestie van dagen. Niet minder dan 380 kieslijsten (246 van Abertzale Sozialistak, 133 van ANV en 1 onafhankelijke) werden uit het register geschrapt en mogen niet aan de verkiezingen deelnemen. Vier jaar geleden, onder de PP-regering van Aznar, bleef het nog “beperkt” tot 241 lijsten, maar de PSOE-regering van Zapatero is er in geslaagd dit aantal met bijna 60% te verhogen.

Zapatero se jacta de que éste es el proceso electoral en el que se han impugnado más candidaturas

Zapatero schept op t.o.v. de PP dat deze kiesprocedure de meeste kandidaturen ooit geschrapt heeft.

GARA > Azkenak

 El Gobierno asegura que ha actuado contra ANV hasta donde ha podido
De regering verzekert dat ze tot het uiterste is gegaan om tegen ANV op te treden

ELMUNDO.es

De regering Aznar nam als maatstaf “vermoedelijke onderwerping of gehoorzaamheid aan ETA”. De regering Zapatero voegt er aan toe “antecedenten bij onwettig verklaarde partijen”. Omdat de LOPP-Ley Orgánica de Partidos Políticos, de wet op de partijen, onvoldoende garanties gaf om te verbieden, werden er aanwijzingen gezocht los van de wet of van de jurisprudentie. Die aanwijzingen werden opgevorderd en verstrekt door de Guardia Civil en de Ertzaintza. Het departement van Binnenlandse Zaken van de Baskische regering verzamelde die gegevens op 25 april (2 bundels), 26 april (1 bundel) en 27 april 2007 (nog een bundel), om ze aan de Procureur-generaal van de Staat door te sluizen. Niet minder dan 11.702 kandidaten werden met die gegevens vergeleken. Nooit werd de vraag gesteld waar die gegevens vandaan kwamen, nooit werd de vraag gesteld of ze correct zijn, nooit werd de vraag gesteld of die gegevens er niet gekomen zijn als zelfbeschuldiging onder vreselijke folterpraktijken.

Zouden die 380 kieslijsten (246 van Abertzale Sozialistak, 133 van ANV en 1 onafhankelijke) misschien verboden worden omdat de andere partijen zo de stemmen onder elkaar kunnen verdelen?

Joseba Permach, één van de leiders van Batasuna, verklaart op 9 mei 2007 stomverbaasd te zijn dat “Lakua” (de Baskische regering) de Ley de Partidos Políticos onvoorwaardelijk verwerpt, maar gelijktijdig niet nalaat schaamteloos de plaats in te nemen die toebehoort aan de verboden lijsten van Izquierda Abertzale.

Moeten taalwetenschappers op zoek      
naar een nieuwe vertaling voor het woord “eenheid”?

Er is één woord in het Euskara dat een staatsgevaarlijke betekenis heeft. Dat woord uitspreken, wordt gelijkgesteld met een delict. Dat woord is “eenheid”, “batasun”, afgeleid van het telwoord “bat” of “één”. Het suffix –a wijst op het lidwoord: batasuna betekent dus de eenheid. Batasuna is het enige woord waarmee eenheid kan vertaald worden.

Na de (poging tot) oprichting van de nieuwe radicale Baskische partij, ASB-Abertzale Sozialisten Batasuna die in de plaats zou moeten komen van (Herri) Batasuna zijn er in Spanje allerlei machinaties in gang gezet om te voorkomen dat deze partij wordt toegelaten.

Manuel F. Trillo, Professor in de Rechten in het Zuiderse Andalucía, meent “dat deze nieuwe partij voldoet aan alle voorwaarden die in de antidemocratische Partijenwet voorzien zijn.” In een artikel in Gara, in april vorige maand, kwam de prof met een mening die zelden vanuit dit landsdeel aangewaaid komt. Vooreerst betreurt hij het de Baskische taal, Euskara, niet te spreken waardoor hem, tot zijn spijt, de literatuur, de poëzie en de woorden van de Baskische liederen ontgaan. Maar hij weet dat de afkorting ASB staat voor (vertaling) “Unie van Socialistische Patriotten”. “Unie” kan enkel vertaald worden door “Batasuna”. Maar nu is “Batasuna” zeggen een delict. “Unie” zeggen, wordt door het Hoogste Gerecht gezien als een strafbaar vergrijp!

10-05-2007 om 08:35 geschreven door Natxo  

Jurramendi-Montejurra
+9 mei 1976

In Aiegi-Iratxe, op de mythische berg Jurramendi-Montejurra te Lizarra (Navarra) vieren de Carlisten hun jaarlijkse herdenking. Op  9 mei 1976 werden bij deze gelegenheid twee van hun sympathisanten, Ricardo García Pellejero en Aniano Jiménez, neergeschoten door Spaanse fascisten, die met naam en toenaam (en ééntje zelfs op foto-mét-revolver) gekend zijn. Het heeft echter tot 2001 geduurd eer de twee slachtoffers door het Hooggerechtshof erkend werden als “slachtoffers van het terrorisme”. Deze “slachtoffers” werden indertijd opgevoerd om het ETA-terrorisme aan te klagen en zeker niet het terrorisme dat aan de basis lag van alle problemen in Baskenland… Een gedenksteen naast het klooster van Iratxe, vlak in de buurt,  is opgericht voor de twee slachtoffers.

 Zoals elk jaar trekken de Carlisten samen naar de berg Montejurra, in Irache (Navarra) om de eed van trouw aan hun idealen te zweren. De Carlistenoorlogen  (1833-1840 en 1873-1876) ontstonden nadat koning Ferdinand de bestaande successieregeling (slechts mannelijke bloedverwanten als opvolging) wijzigde om zijn dochter Isabella op de troon te krijgen. De broer van Ferdinand, Don Carlos, (waaraan de latere aanhangers, de Carlisten hun naam danken) nam hier geen genoegen mee. Na de troonsbestijging van Isabella (1833) startten de Carlisten een militaire campagne met een federalistisch, klerikaal en conservatief karakter, die vooral steun van Basken kreeg. Op het einde van de eerste Carlistenoorlog diende Don Carlos de vlucht te nemen naar Frankrijk waar hij, geïnterneerd, in 1847 afstand deed van zijn rechten. Zijn kleinzoon, Don Carlos María de Los Dolores Juan, was kroonpretendent toen de tweede Carlistenoorlog uitbrak. Ook ditmaal kozen de Basken de kant van de Carlisten om op die manier hun autonomie-eisen kracht bij te zetten. De gevolgen waren catastrofaal voor de  Basken want in 1876 werden hun vrijheden, de Fueros van Navarra afgeschaft. De Carlistenoorlogen gingen soms gepaard met grote wreedheid. Tijdens de Spaanse Burgeroorlog streden de Carlisten als “Requetés” aan de kant van Franco.

 Op 9 mei 1976 voltrok zich op de Jurramendi-Montejurra een vooraf aangekondigde actie van uiterst rechts nadat in de kranten van die strekking (El Alcázar en El Pensamiento) wekenlang opgeroepen was tot een ‘reconquista’ van de Montejurra “voor het échte Carlisme” en om zich te ontdoen van het “heiligschennend Separatisme die de heilige berg onteerd had”. Bovendien had de Spaanse Minister van Buitenlandse Zaken, de “Bask” José María de Areilza, de Nederlandse Ambassadeur laten weten dat ze niet konden instaan voor hun veiligheid mocht de leider van de Carlistische Partij, Carlos Hugo de Borbón Parma, en zijn vrouw, de Nederlandse prinses Irene, naar de Montejurra komen. De Dictator was nog maar een half jaar dood, maar alles kón nog steeds, o.a. met de zegen van Manuel Fraga, minister tijdens de dictatuur (en, tot voor kort, president van de autonome regio, Galicië!) Er werd gevreesd voor een confrontatie die geen uitstaans had met het Carlisme.

Later bleek dat de Burgerlijke Regering van Navarra niet minder dan 20 kamers had gereserveerd in hotel Irache om haar kornuiten in onder te brengen: militairen en andere leden van de nationale veiligheidsdienst die ontevreden waren met de democratische hervormingen na de dood van Franco, gewelddadige activisten van Triple A, Batallón Vasco Español, Guerrillero's de Cristo Rey, Franse, Argentijnse en Italiaanse huurlingen en last but not least: Sixto, de broer van Carlos Hugo! Op het ogenblik dat de Carlisten de tocht naar de top van de berg aanvatten  marcheerden ook zij, met 250, in militaire pas naar de Montejurra, gewapend met gele matrakken, maar ook met pistolen. Bij het klooster van Irache kwam het tot een eerste botsing. Het bleef bij beledigingen, stenen en stokslagen tegen de Makilas (Baskische wandelstokken) van de Carlisten. Even later kwam het tot een woordenwisseling tussen enkele Carlisten en een man in gabardine gekleed en met een rode Baskenmuts (José Luis Marín García Verde) die plots een FN Browning bovenhaalde en de Carlist Aniano Jiménez Santos dodelijk trof. De aanwezige Guardia Civiles deden niets om aan het incident een einde te maken. Noch werd de agressor een strobreed in de weg gelegd! Toen de kruisweg naar de top van start ging en Carlos Hugo en prinses Irene zich bij de groep hadden gevoegd waren er honderd nationale politiemannen aanwezig. Boven, in de mist van de berg, bevonden zich een  twintigtal personen die er de nacht hadden doorgebracht. Tegen 11 uur arriveerde Sixto boven op de top bij de grot waar de mis wordt opgedragen en van waar men een overzicht heeft over de hele omgeving. Hij was vergezeld van duistere figuren gewapend met pistolen en één automatisch geweer. Er werd bevel gegeven te vuren en er viel een tweede Carlist met een kogel in het hart: Ricardo García Pellejero, 20 jaar. Later werd er munitie gevonden van een militaire wapenfabriek uit Sevilla. De rest van de 25.000 Carlisten die de tocht maakten, hadden amper weet van de tragedie die zich had voorgedaan. 

Verschillende aanvallers zouden later als betekenisvolle leden van BVE en GAL (doodseskaders van het staatsterrorisme) boven water komen. De aanstichter tot de moord, Juan María Araluce voorzitter van de Deputatie in Gipuzkoa, werd later op dat jaar door ETA geliquideerd.

09-05-2007 om 08:43 geschreven door Natxo  

Fernando Sebastián
Aartsbisschop

De aartsbisschop van Iruñea-Pamplona, Fernando Sebastián, kan het niet laten. Nadat hij eerder al de liefde bezong van de Guardia Civil, en hiervoor het carnavalesk hoofddeksel van de GC, een “tricornio”, tot geschenk kreeg, doet de nationaal-katholieke aartsbisschop weer stof opwaaien.

In een kerkelijk document: “Situación actual de la Iglesia, algunas orientaciones prácticas” (Actuele toestand van de Kerk, enkele praktische oriëntaties), bevestigt hij dat extreem-rechtse politieke groupuscules het waard zijn in overweging genomen te worden en het waard zijn op hen te stemmen. “Hun getuigenis omvat grote waarden, zodat stemmen op hen gerechtvaardigd is”. Hij heeft het hier wel over Comunión Tradicionalista Católica, Alternativa Española, Tercio Católico de Acción Política en Falange Española de las JONS, die zich allen baseren op de ideologie van Franco.

08-05-2007 om 10:32 geschreven door Natxo  

José María Aldaya
8 mei 1995
342 dagen gegijzeld

In de loop van haar geschiedenis heeft ETA heel wat personen ontvoerd. Dit was een veelgebruikte methode om geld los te krijgen, en het was ook een middel om druk en chantage uit te oefenen op de regering. Sommige gijzelaars werden bevrijd na betaling van het gevorderde losgeld, of via de interventie van de veiligheidstroepen. Andere hadden minder geluk en werden vermoord. De ontvoeringen zijn gestart op 1 december 1970 met de gijzeling van de Duitse consul Eugen Beihl, een paar dagen voor de start van het “Proces van Burgos”.

Bij de op één na langste gijzeling (342 dagen) was een ondernemer uit Gipuzkoa, José María Aldaya (zie foto), betrokken. (De langste gijzeling staat op naam van José A. Ortega Lara, 532 dagen).

De ondernemer uit Gipuzkoa, José María Aldaya, werd op 8 mei 1995 door ETA ontvoerd toen hij met zijn wagen op weg was naar huis te Fuenterrabía (Gipuzkoa). Zijn wagen, met de sleutels nog in het contactslot, werd dichtbij een schroothandelaar te Jaizkibel teruggevonden, op een paar kilometers van zijn woonst. Aldaya was mede-eigenaar van de ondernemingen Alditrans, Ugaldetxu en Transportes Regueira. Hij was ook de oprichter van de Asociación de Empresarios del Transporte de Guipúzcoa (GUITRANS), werkgeversorganisatie van de transportsector.

Volgens de processen-verbaal had ETA beslist om Aldaya te ontvoeren om op die manier de organisatie te kunnen financieren. Er werd een lokaal gekocht in Gipuzkoa waar een “zulo”, een schuilkelder” werd ingericht. Die “zulo” moest dienst doen als 'cárcel de pueblo', een volksgevangenis. Op 13 april 1996, na het losgeld (waarschijnlijk 901.518 euro’s) te hebben ontvangen, kwam de opdracht om de ondernemer vrij te laten. Hij werd op de Alto de Azkarate achtergelaten. De gijzelnemers, Francisco José Ramada en Sagrario Yoldi, namen de benen naar Iparralde en later naar Mexico, waar ze in 2001 aan Spanje werden uitgeleverd.

La Audiencia Nacional veroordeelde Ramada (dader)  en Yoldi (medeplichtig) respectievelijk tot 17 en 8 jaar cel, en legde hen een boete op van 1.200.000 euro’s als schadevergoeding, te verdelen 90% voor Ramada en 10 % voor Yoldi.

08-05-2007 om 08:38 geschreven door Natxo  

A Euskal Herria,¿quién le pedirá perdón?

En wie zal vergiffenis vragen aan Euskal Herria?

Op zaterdag, 5 mei 2007, verscheen een bijdrage van Tasio Erkizia Almandoz, militant van Batasuna en ex-volksvertegenwoordiger van Herri Batasuna, in de krant Gara. Ziehier een vrije vertaling.

“De partij van  Josu Jon Imaz, de Partido Nacionalista Vasco, heeft een lange weg achter zich van ideologische ontaarding. De partij is er zelfs in geslaagd een hommage brengen aan de opvolger van Franco, Carrero Blanco, of aan de superfolteraar, inspecteur Melitón Manzanas.

De lijst van slachtoffers, voortvloeiend uit de verbitterde confrontatie tussen Euskal Herria en de staten Spanje en Frankrijk, is lang en gevarieerd. En het is zeker geoorloofd een zekere bezorgdheid te uiten ten aanzien van een verdiende hulde aan de vele slachtoffers. Maar de beste hulde die er zou kunnen gebracht worden, is te vermijden dat er nog meer lijden voortvloeit uit dit conflict, en terzelfder tijd kleine stappen gezet worden naar verzoening, gebaseerd op wederzijds respect.

Ik betuig mijn volste respect en medeleven aan de slachtoffers van deze geweldadige en bloedige confrontatie, maar verafschuw diegenen die misbruik maken van de toestand omwille van ideologische objectieven of omwille van electoraal gewin. De morele en schaamteloze recuperatie van hun lijden is verwerpelijk.

Wat op zondag, 22 april 2007, te beleven viel in het Palacio Euskalduna te Bilbo lijkt mij uitermate ernstig, omwille van het partijdig en exclusief karakter van de plechtigheid en omwille van het collectieve schuldbesef waarbij de ernstige toestand van een onderdrukt Euskal Herria magistraal verzwegen werd. Politici hebben in naam van het volk vergiffenis gevraagd, in naam van een volk dat gedwongen wordt te zwijgen, dat verstoken blijft van de meest elementaire rechten: het recht zelf de toekomt te bepalen. Ze hebben vergiffenis gevraagd voor een conflict met politieke wortels, door politici gecreëerd.

Het is ernstig omwille van het sectaire karakter van de plechtigheid, waarbij de slachtoffers van het staatsterrorisme gemarginaliseerd en geminacht worden, terwijl de slachtoffers van ETA verheerlijkt worden. Op die manier wordt een scenario geschapen van goeden en slechten. De goeden zijn de verdedigers van de sacrosancte eenheid van de Spaanse staat, de slechten zijn de vogelvrij verklaarden: Xanti Brouard, Gladys del Estal (1), de Carlisten op Montejurra (op 9 mei 2007 verschijnt een artikel hierover in mijn blog), Lasa en Zabala, de moorden in Alonsotegi (2), de arbeiders van 3 maart in Gasteiz, de doden van de slachtingen door GAL, Norma Mentxaka (3)...

(1)  Op 3 juni 1979,  tijdens de Internationale Dag tegen Nucleaire Energie, wordt Gladys del Estal Ferreño in Tudela (Navarra), neergeschoten tijdens een manifestatie

 (2) Op 19 januari 1980 plaatsen doodseskaders (BVE) een bom in de bar Aldana te Alonsotegi, omgeving Bilbao, waarbij 4 burgers het leven lieten: Manuel Santacoloma, Pacificio Fika, Mari Paz Armiño en Liborio Arana.

 (3) Op 9 juli 1976 wordt tijdens een volksfeest in Santurtzi, waarbij gemanifesteerd wordt, door de veiligheidsdiensten met scherp geschoten, met Mentxaka als dodelijk slachtoffer

De hommage  ging uit van een dichotomie (indeling in 2 klassen) tussen de verdedigers van de Staat en de rest, die kritiek had op het systeem, die arbeidsvoorwaarden eisten, die sociale rechten opeisten, die het Euskara als officiële taal promoten, die zelfbeschikkingsrecht eisten. Het doet herinneren aan de tijd dat de propagandamolen van Franco, de rode honden en de rode separatisten vogelvrij verklaarden. En op deze hommage waren verscheidene politieke partijen aanwezig, maar één partij draagt hier een verpletterende verantwoordelijkheid: de PNV van Josu Jon Imaz. Het uiterste waartoe zij zijn opgeschoven is zorgwekkend. Dit is geen nationalistische partij meer.

Bij de dood van Franco vertikte de PNV het om de verantwoordelijkheid voor de burgeroorlog en voor de 40 jaar dictatuur te laten onderzoeken. Zij opteerden om de bladzijde om te slaan en te “vergeten”, om de beestachtigheden tegen ons volk onder de mat te vegen. Geen uitzuivering van politionele of politieke machten, geen gerechtelijke aanklachten voor de brutaliteiten van het leger, geen aandacht voor de samenstelling van de rechterlijke macht die bemand was met franquisten…

De volgende stap was de criminalisering van de Izquierda Abertzale, onder het mom van het Pakt van Ajuria-Enea (*).

(*) Het Pact van Ajuria-Enea werd in 1988 ondertekend, waardoor de Baskische Autonome Regering aan de Spaanse staat de socio-politieke ruimte en bescherming bood die het nodig had om zijn tegenaanvallen te laten uitvoeren in Euskal Herria door politiecorpsen van de Spaanse staat. Ook in die periode begon de spreidingspolitiek van gevangenen, de heksenjacht op Herri Batasuna, van het apartheidsregime tegen HB in de media, de operatie in Bidart… Eender welke maatregel werd gedoogd, zolang het maar bijdroeg tot de vernietiging van de Baskische links-nationalistische beweging.

Als gevolg van een steeds sterker wordende Izquierda Abertzale (zeer hoog resultaat in de verkiezingen van 1987 en een obstakel om de status van neo-franquisme te handhaven), werd een politiek van pesterijen en onwettig verklaringen uitgetekend. De gevolgen van die heksenjacht was het opsluiten van het volledige politieke personeel van Izquierda Abertzale, het sluiten van kranten, het verbod op politieke partijen, fantasme-processen, de wederrechterlijke in bezitneming van burgerlijke en politieke rechten van 15.000 burgers…

Met behulp van een regimepers, die niet weet wat deontologie is, werd een nieuw syndroom in het leven geroepen: zij die zich geen Basken voelen, zijn slachtoffers van het nationalisme; de Basken zijn beulen omdat ze in het onderwijs het Euskara willen invoeren, omdat leraars (na meer dan voldoende kansen) geweerd worden als zij geen Euskara spreken. De Partido Popular heeft zelfs geen enkele scrupule om de slachtoffers te cultiveren en zo worden daarin bijgestaan door het grootste deel van de media, die dekking geven.

Op 22 april 2007 werd een hommage gehouden voor één bepaald soort slachtoffer: het slachtoffer dat ideologisch verwant is met “het systeem”. Dat betekent noch min, noch meer de rehabilitatie van een bepaalde staatsideologie en de veroordeling, op een impliciete manier, van de Baskische gemeenschap. Het valse beeld dat de Basken beulen zijn, wordt hierdoor gevoed.

Het is absoluut geoorloofd hulde te brengen aan de slachtoffers, maar Mr. Ibarretxe het is niet geoorloofd dit te doen zonder rekening te houden met de context, het is zelfs verwerpelijke de context te verzwijgen. En als er vergiffenis gevraagd wordt in naam van het volk, dan moet dat gebeuren voor alles wat dit volk heeft ondergaan, dus ook vergiffenis vragen voor de slachtoffers van het staatsterrorisme. Is het ene geweld aanvaardbaar en het andere niet? Die zondag heeft u een stap gezet in de richting van het criminaliseren van de Baskische Staat.

Wie en wanneer zal iemand vergiffenis vragen aan Euskal Herria voor de tientallen jaren van onderdrukking en onderwerping, voor de ontelbare slachtoffers van de doodseskaders, voor de 6.000 burgers die vreselijk gefolterd werden door staatsambtenaren, voor de historische minorisatie en achteruitstelling van het Euskara, voor de verkrachting van het democratisch recht om zelf te beslissen?

Onderwerping zal ons nooit vrij maken!

07-05-2007 om 08:54 geschreven door Natxo