Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
29-01-2008
In memoriam Walter Luyten
Oud-senator Walter Luyten overleden +28 januari 2008
Un flamenco solidario con la causa de Euskal Herria Een solidaire Vlaming met de Baskische zaak GARA |
In de Baskische krant Gara verscheen vandaag, 29 januari 2008, het bericht dat Walter Luyten overleden is.
El ex senador flamenco porVolksunie, hoy en día N-VA, y luchador solidario con la causa vasca Walter Luyten ha fallecido recientemente. El histórico militante flamenco ha tenido una relación muy cercana con este país desde que a principios de los setenta invitó a Telesforo Monzón al Aberri Eguna de Flandes.
Vlaams ex-senator voor de VU, vandaag N-VA, en solidair strijder voor de Baskische zaak is zopas overleden. De historische militante Vlaming had een hechte band met dit land van het begin van de jaren 70, toen hij Telesforo Monzón uitnodigde op de Aberri Eguna de Flandes. Bedoeld wordt de IJzerbedevaart van 1973.
En 1972 fue detenido por los gendarmes durante la huelga de hambre que los refugiados políticos vascos realizaron en la catedral de Baiona, y en 1975 por la Guardia Civil, por enarbolar una ikurriña junto a la iglesia de Santa María, durante el Aberri Eguna que aquel año se celebró en Gernika. En su país fue asimismo arrestado en la década de los 80, en relación con una carta que remitió al embajador español.
In 1972 werd hij gearresteerd door de Franse Gendarmerie tijdens een hongerstaking van Baskische politieke vluchtelingen in de kathedraal van Baiona. In 1975 werd hij door de Guardia Civil gearresteerd tijdens de Aberri Eguna van dat jaar in Gernika, omdat hij met een Ikurriña zwaaide. In zijn land, België werd hij in de jaren 80 ook gearresteerd in verband met een brief die hij stuurde aan de Spaanse ambassadeur.
El año pasado fue homenajeado en los actos que se celebraron en el contexto del 70 aniversario del bombardeo de Gernika y fue nombrado presidente de honor de la iniciativa Gernika Network, iniciativa en la que participan varios electos europeos para promover la autodeterminación.
Vorig jaar werd hij gehuldigd bij de herdenking van het bombardement op Gernika, op dat moment 70 jaar geleden, en hij werd erevoorzitter benoemd van het initiatief "Gernika Network", een initiatief waar diverse Europese gekozenen deel van uitmaken om de zelfbeschikking te promoten.
Na jaren lang actie gevoerd te hebben tegen de kerncentrale in aanbouw in Lemoiz-Lemoniz, Bizkaia, waarbij een aantal actievoerders en verdedigers van het nucleaire vaderland het leven verloren, ontvoert E.T.A. op 29 januari 1981 de hoofdingenieur, José María Ryan. Op 5 februari kozen 200 technici al een opvolger hoewel Ryan op dat ogenblik nog in leven was! Kort daarop werd het lijk van Ryan gevonden, zonder dat iemand van de familie, noch een politicus zich in contact had gesteld met de organisatie! In 1983 besloot de eerste Socialistische regering González een moratorium in te stellen tegen een aantal kerncentrales, waaronder Lemoiz. In 1994 werd het nucleaire monster definitief gesloten zonder ooit gefunctioneerd te hebben. Nu ligt het er verlaten bij.
Ik snak ernaar officieel op te houden Spanjaard te zijn
Eugenio Etxebeste
Antxon 28 januari 2004
Op 28 januari 2004 werd de historische ETA-leider, Eugenio Etxebeste, Antxon, onder grote persbelangstelling vrijgelaten uit de gevangenis van Topas, Salamanca. Zijn eerste woorden, vóór circa 32 communicatiemedia, maakten duidelijk dat Antxon niet meteen van plan was zich gedeisd te houden: Ik snak ernaar officieel op te houden Spanjaard de zijn. Als we vrij komen zeggen we allemaal dat we onze vrijheid terug hebben, maar dat is niet de waarheid. Ons Volk blijft continu gevangen in deze Spaanse staat. Ik wil Baskisch burger worden binnen een vrij Euskal Herria.
Etxebeste zat zes jaar vast in Spanje nadat hij in 1997 aan Spanje werd uitgeleverd door de autoriteiten van de Dominicaanse Republiek (waar hij gedurende 13 jaar als gedeporteerde leefde op 6.000 km van huis). Hij werd daarop door het Hooggerechtshof tot 10 jaar veroordeeld wegens het uitoefenen van belangrijke functies binnen ETA. Deze veroordeling kwam er op basis van documenten die in 1986 (!) gevonden werden in de meubelcoöperatieve Sokoa en waardoor hij beschuldigd werd als zijnde de verantwoordelijke voor het logistieke apparaat van ETA in de jaren 80.
Antxon werd op 7 februari 1980 in Noord-Baskenland gearresteerd en bleef 17 dagen gevangen in Baiona (Bayonne). Daarna werd hij verbannen naar Angers (Maine-et-Loire). In 1984 werd hij opnieuw opgepakt in Agelu-Anglet (Noord-Baskenland) en 10 dagen later gedeporteerd naar de Caraïben. In 1986 werd hij doorgeschoven naar Ecuador en op 9 juli 1987 naar Algerië. ETA had hem namelijk aangewezen als onderhandelaar met de Regering Felipe González. Toen deze onderhandelingen mislukten, werd hij naar de Dominicaanse Republiek gedeporteerd. Spanje vond er niets beters op dan hem daarna te beschuldigen van daaruit ETA te leiden!
Antxon kwam gisteren terug in zijn stad, Donostia-San Sebastián, die hij al 29 jaar geleden verliet, meteen na de dood van Franco in 1975.
Op 27 januari 2004 halen de Spaanse media zwaar uit naar Josep-Lluís Carod-Rovira. De Secretaris Generaal van Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), die bij de grote winnaars van de voorbije Catalaanse verkiezingen hoorde, werd conseller en cap (regeringschef). Hij streek heel Spanje tegen de haren in door eerst naar de Baskische Lehendakari, Ibarretxe, te trekken.
Nu blijkt dat hij recent een ontmoeting had met de leiding van ETA. De krant ABC zegt meteen dat hij een pact is gaan sluiten met ETA om niet meer op te treden in Catalonië.Zelf zegt hij dat zijn objectief er enkel uit bestond ETA over te halen te stoppen met moorden. (Het is in Spanje moreel verboden met ETA te praten.) Carod-Rovira zegt nu dat hij deze kans niet kon laten voorbijgaan en dat praten nooit waardeloos is, hoewel het ditmaal tot niets geleid heeft. De ultrarechtse krant La Razón laat op de voorpagina een foto van hem verschijnen terwijl hij als boezemvriend de hand schudt van een Etarra.
Behalve Carod-Rovira wordt ook zijn coalitiepartner, de Catalaans Socialistische president, Pasqual Maragall aangevallen en, waarom ook niet, de leider van de Spaanse Socialisten Rodríguez Zapatero! De PP eist zelfs van Zapatero dat de Catalaanse coalitie wordt opgezegd. Om deze eis kracht bij te zetten wordt het hele stelletje Ministers van het Regime Aznar uit de kast gehaald: God zélf (Aznar), zijn opvolger, Rajoy, verder Zaplana (Minister Woordvoerder), Piqué (Ex-minister en voorzitter van de Catalaanse PP) en Angel Acebes.Maragall wordt onder druk gezet het aangeboden ontslag van Carod-Rovira te aanvaarden. In Catalonië wordt meteen verwezen naar vertegenwoordigers van het Kabinet Aznar die in 1999 naar Zürich, Zwitserland, trokken, niet om er chocolade te kopen maar om er contact op te nemen met ETA.
Duidelijk spelen de op handen zijnde Spaanse verkiezingen een grote rol. Zo komt Aznar op TV zeggen dat zijn opponent bij de Spaanse verkiezingen, Rodríguez Zapatero, een té onbetrouwbare figuur is om Spanje te besturen, terwijl Zapatero de ontmoeting met alle kracht afkeurde en geen uitstaans heeft met Catalonië!
Een dag later geeft president Pasqual Maragall toe aan de immense druk en velt een Salomonsoordeel. Hij aanvaardt het ontslag van Carod-Rovira maar zet hem (voorlopig) niet uit de Regering (waarin hij geen portefeuille had.) Maragall looft Carod die hij één der architecten van de tripartiete noemt. Tevens zegt hij dat Carod te goeder trouw een zware fout maakte.
Ook Carod verscheen voor de microfoons: Nooit heb ik zoveel aanvallen vanuit Madrid te verwerken gekregen als tijdens de voorbije 24 uur, maar ik kreeg ook nog nooit zoveel steun, zowel vanuit Catalonië als van daarbuiten, onder andere van alle Baskische partijen, behalve van de PP. Ik verloochen niet wat ik deed, noch doe ik afstand van mijn daad of vraag ik vergiffenis, want ik geloof in de vrede en de dialoog omdat de mensen elkaar enkel begrijpen door met elkaar te praten. Ik wens niet nog meer slachtoffers noch aanslagen van ETA. Wij prediken niet de angst zoals de PP dat doet. Wij staan waar we steeds stonden, aan de kant van de vrede en van de vrijheid. Tot slot klaagde hij de hypocrisie van zowel de PP als van de PSOE aan die met ETA samenkwam, zoals ik dat nu deed.
Carod werd op de persconferentie bijgestaan door de hoogste leiders en de overige ministers van zijn partij die zijn verklaring regelmatig met applaus onderbraken. Carod besloot zijn toespraak met een leuze uit de Burgeroorlog: No pasarán! (Ze zullen er niet door komen) en Visca Catalunya (Leve Catalonië!)
Aznar, schipper naast God, drukte zich nog maar eens uit zoals enkel échte staatsmannen dat doen: Carod had de pretentie aan een terroristische bende te kunnen zeggen op wie een aanslag gepleegd kan worden en op wie niet.
29 januari 2004
Nadat verschillende Spaanse communicatiemedia gewag maakten van het feit dat de Spaanse geheime dienst CNI (Centro Nacional de Inteligencia) (voorheen Cesid) vooraf van de samenkomst van Carod-Rovira met ETA op de hoogte zou zijn geweest, weigert president Aznar op de vraag hieromtrent te antwoorden. Aznar zou enkele dagen vóór de samenkomst, begin januari, op de hoogte zijn gebracht. Verschillende Spaanse geheime agenten die in Frankrijk verblijven om de stappen van ETA-leden te volgen, zouden via Antza en Urrutikoetxea in Perpignan terecht gekomen zijn en daar fotos gemaakt hebben van de ontmoeting met Carod. In december waren ze een eerste keer bij elkaar gekomen en toen werd de afspraak gemaakt voor een tweede ontmoeting op 4 januari. De stappen van Carod zouden zelfs al sinds 2001 gevolgd zijn. Hij is nochtans lid van een democratische partij.
Vroeger werd de Spaanse Geheime Dienst, Cesid, al veroordeeld voor het jarenlang bespioneren van Herri Batasuna in hun Zetel in de Baskische hoofdstad Gasteiz.
30 januari 2004
Joseba Permach en Juan Joxe Petrikorena van Batasuna klagen op een persontmoeting in Donostia de schaamteloosheid aan waarmee persorganen als El Mundo, Abc en El País de vertegenwoordigers van het linkse nationalisme in één adem betrekken bij de ontmoetingen tussen ETA en Josep-Lluís Carod-Rovira, en ze wijzen op de zware consequenties die dit voor de betrokkenen kan hebben. Permach en Petrikorena vragen zich af van waar deze geruchten komen en wie ze gelekt heeft. Het lijkt een unieke gelegenheid om de vertegenwoordigers van Batasuna even mee te beschadigen in deze zaak van politieke spionage terwijl het eigenlijke debat toch over de noodzaak van een politieke dialoog zou moeten gaan. Nadat er gedurende vele jaren een uitzonderingstoestand gecreëerd en onderhouden werd in Baskenland lijkt nu Catalonië aan de beurt te komen.
Volgens de nieuwe voorzitter van de PNV, Josu Jon Imaz dient Magistraat Generaal, Cardenal, dringend een onderzoek te starten of er spionage van democratische partijen in het spel was en of de Spaanse intelligence ten dienste stond van de verkiezingspolitiek van de regerende PP. Of is het de PP die beslist wie met ETA gaat praten, op welke manier dit moet gebeuren en waar die gesprekken moeten doorgaan?
De Baskische ministers Joseba Azkarraga (EA) en Javier Madrazo (IU) zeggen dat indien ETA in de toekomst een aanslag zou plegen, de PP-regering mede verantwoordelijk is omdat ze de ETA-leden die ze bespioneerden niet gearresteerd hebben!
De ERC van Carod eist het ontslag van Aznar wegens illegale spionage. Indien er een onderzoek tegen Carod moet geopend worden dan moet dit eveneens tegen de UCD (regerend na de dictatuur) de PSOE en de PP omdat die, in de loop van de recente geschiedenis, eveneens met ETA gepraat hebben.
Aznar verscheen in Madrid voor de microfoons, (samen met Het Joenk, Guy Verhofstad) en zei dat het een schandaal zou geweest zijn indien een lid van de Geheime Dienst of een lid van de strijdkrachten die de gelegenheid had een ETA-commando op te rollen dit zou nagelaten hebben.
Federico Trillo, de opgeblazen kikker die aan het hoofd van de Spaanse strijdkrachten staat, verklaarde, zonder rood te worden, dat Democratische Partijen in zijn land niet geschaduwd worden.
Wat dan te zeggen van de Spaanse pers, die haar nieuws rechtstreeks vanuit Madrid krijgt? El Mundo spreekt openlijk over bronnen vanuit de Geheime Dienst, terwijl ze er bij zeggen dat er fotos bestaan van de ontmoeting. Volgens El País heerst er zelfs ongenoegen binnen de CNI over het uitlekken van de gegevens omdat dit de anti-terroristenstrijd in gevaar kan brengen.
31 januari 2004
De samenkomst van de Catalaanse Republikein, Carod-Rovira, met vertegenwoordigers van ETA blijft de "talk of the town" in Spanje, Baskenland en Catalonië. De Spaanse generale verkiezingen van maart zijn daar zeker niet vreemd aan. De president van de Catalaanse Generalitat, Pasqual Maragall, toont heel wat meer ruggengraat dan zijn Baskische socialistische partijgenoten, waaraan het enige Baskische vaak enkel hun voornaam ("Patxi" of "Txiki") is Gisteren verklaarde Maragall dat de deur van het Catalaanse Kabinet voor de ontslagnemende Carod open bleef staan. Hij vergeleek bovendien de "argeloosheid en de goede bedoelingen" van Carod-Rovira met die van de IerJohn Hume, één van de auteurs van het Ierse vredesproces die later de Nobelprijs voor de Vrede kreeg. Maar Maragall zegt "de goede bedoelingen van Carod te prefereren op de passiviteit van de Spaanse Regering tijdens de voorbije 8 jaar". Carod verklaarde daarna dat hij als "zich vergist had in de vorm, als regeringschef", maar "niet in de kern, als Secretaris Generaal van de partij." Verder eiste hij "met opgeheven hoofd" de dialoog met de gewapende organisatie "indien hiermee één enkele dode kan vermeden worden".
Ter verdediging van onze instellingen En defensa de nuestras instituciones
26 januari 2008
De Baskische regering, bestaande uit de tripartiete PNV-EA-EB, heeft het Baskische volk opgeroepen om vandaag, om 18:00u in Bilbao, massaal op straat te komen om te protesteren tegen de uitspraak van het Hooggerechtshof in de Zaak Atutxa (zie verder). De Lehendakari Ibarretxe zal de betoging leiden.
CONVOCAMOS A TODA LA CIUDADANÍA VASCA A MANIFESTARSE PACÍFICAMENTE EL PRÓXIMO SÁBADO, DÍA 26 DE ENERO, A LAS 18:00, POR LAS CALLES DE BILBAO.
Wij roepen alle Baskische burgers op om volgende zaterdag, 26.01.08, vreedzaam te manifesteren, om 18:00u in de straten van Bilbao
Dit is nooit gezien. Een autonome regering die oproept om te protesteren tegen een vonnis van het Spaanse Hooggerechtshof, en ter verdediging van de eigen instellingen.
Selectieve verontwaardiging
De onafhankelijkheidsbeweging wacht al decennia op de steun van de PNV tegen de uitzonderingsstaat, tegen de illegalisering, tegen de verkrachting door Spanje van de fundamentele rechten. De PNV roept niemand op om hiertegen te protesteren.
De Zaak Atutxa
Op 21 januari 2008 werd bij het Hooggerechtshof, het beroep van Manos Limpias behandeld tegen de vrijspraak (5 januari 2007) van voormalig Kamervoorzitter Atutxa. Dertien van de veertien magistraten verbonden aan het Hof hebben het beroep geanalyseerd (de 14de magistraat, José Manuel Maza, werd gewraakt) .
Manos Limpias, die het beroep indiende, wordt voluit SINDICATO COLECTIVO DE FUNCIONARIOS PÚBLICOS "MANOS LIMPIAS" genoemd, hoewel ze, zoals hun naam laat vermoeden, geen enkele vertegenwoordiger hebben in geen enkel arbeiderscentrum. De hoogste verantwoordelijke van die professionele agitatoren is Miguel Bernard Remón, ex-leider van de extreemrechtse partij Fuerza Nueva (dat laat hun naam dus niet vermoeden).
Even het geheugen opfrissen.
Op 28 mei 2003 beveelt het Spaanse Gerecht, met een (on)gekende Castilliaanse arrogantie, aan het Baskisch Parlement, de groep Sozialista Abertzaleakuit te sluiten in het kader van de Partijenwet die Batasuna buiten de wet stelde. Dit bevel raakte in de bevriende Spaanse pers bekend nog vóór het Vitoria-Gasteiz bereikte. Voorzitter Atutxa liet meteen weten dat SA-Sozialista Abertzaleak geen partij was, maar een groep.
Op 7 juni 2003 wordt in het Baskisch Parlement het verwachte draaiboek van Atutxa gevolgd, waarbij de woordvoerders van de partijen, PNV, EA en Sozialista Abertzaleak geen enkele wijziging van het reglement toestaan waardoor een politieke "groep" zou uitgesloten worden. Dien ten gevolge laat Atutxa aan de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional in Madrid weten het bevel niet te kunnen voeren. Het wordt nu afwachten of het Parlement en zijn voorzitter, Atutxa, nu "buiten de wet gesteld zullen worden. Vice-premier Rajoy concentreert de "schuld" op Atutxa en niet op de partijwoordvoerders.
Op 9 juni 2003 laat Atutxa het Hooggerechtshof officieel weten dat het "onmogelijk is het bevel van ontbinding van Sozialista Abertzaleak uit te voeren."
Op 21 juni 2003 dient de Openbare Aanklager een klacht in tegen Kamervoorzitter Atutxa en tegen de woordvoerders van EA (Gorka Knörr) en IU (Kontxi Bilbao) wegens "politieke ongehoorzaamheid". Atutxa zegt dat hij is opgetreden steunend op 3 pijlers: het reglement van de Kamer, de meerderheid in de Kamer (die de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt) en zijn eigen geweten.
Op 15 juni 2003 stelde het Baskisch Hooggerechtshof (TSJPV) een Kamer samen die zou moeten oordelen of Parlementsvoorzitter Juan Maria Atutxa en de woordvoerders van de meeregerende partijen, Gorka Knörr (EA) en Kontxi Bilbao (van de Communistische IU) een daad van Burgerlijke ongehoorzaamheid stelden door niet in te gaan op de uitspraak van het Spaanse Hooggerechtshof dat beval dat de groep Sozialista Abertzaleak ontbonden moest worden. Omdat de samenstelling voorspelde dat twee van de vier magistraten tegen een vervolging zouden stemmen en de twee anderen vóór vond de Spaanse Rechtstaat er niets beters op dan de samenstelling van een nieuwe kamer te bevelen! Ze doen niet eens meer de moeite om de schijn hoog te houden. Erger! Ze beschuldigen de PNV ervan in Baskenland, Justitie te manipuleren!
Op 5 januari 2007 deed het Tribunal Superior de Justicia del País Vasco (TSJPV) uitspraak. Juan María Atutxa, Gorka Knörr en Kontxi Bilbao werden vrijgesproken van delict van burgerlijke ongehoorzaamheid.
Op 21 januari 2008, even na 21:00u, veroordeelt het Hooggerechtshof Juan María Atutxa, Gorka Knörr en Kontxi Bilbao wegens delict van ongehoorzaamheid.
Op 22 januari 2008 reageert Atutxa perplex: Een bijzondere onaangename verassing. Vandaag, onder dezelfde omstandigheden, zou ik precies hetzelfde doen. Ik zal alles in het werk stellen om die onrechtvaardige veroordeling aan te vechten voor het Constitutionele Hof, en indien nodig voor Europa. Het is laakbaar en verwerpelijk dat de zaak in de kranten uitgevochten werd en dat zijn eigen verdediging de veroordeling uit diezelfde kranten moest vernemen. Alles laat vermoeden dat hier belangen op spel staan die verder reiken dan de toepassing van de justitie.
Atutxa werd bijgesprongen door Lehendakari Ibarretxe, die zei: Wij begrijpen, noch aanvaarden dit vonnis. Er is geen delict gepleegd. De Spaanse Staat verbreekt permanent, door middel van de instituten, de moeizaam opgebouwde samenleving en respecteert de regels van het politieke spel niet. Jarenlang al blijft een bepaald percentage van deze gemeenschap (de links nationalisten) verstoken van de mogelijkheid om een stem uit te brengen, en dit in grove tegenspraak met het universele stemrecht. PP en PSOE hebben gezegd dat Atutxa en zijn volksvertegenwoordigers de advocaten zijn van ETA en Batasuna. En diezelfde regering wil dan uitbazuinen dat als president Zapatero samen gaat zitten met ETA, dit, terecht, geen delict is. Atutxa zat niet samen met ETA, maar met vertegenwoordigers van Izker Abertzale. En dat is wel een delict!
Twee burgers die, na hun lange straf te hebben uitgezeten, hun leven wilden reorganiseren
In de gemeenteraad van Azkoitia diende op 26 januari 2006 een motie behandeld te worden die uitging van het kartel PNV-EA. Het zou gaan over twee ex-gevangenen, Kandido Azpiazu en Iñaki Zuazolazigorraga, waarvan de bankrekeningen geblokkeerd werden en de eigendommen in beslag genomen. Dit kwam er na de eis van PP-raadslid Pilar Elias van wie haar echtgenoot, Ramón Baglietto, in 1980 in een ETA-aanslag het leven verloor. De motie ging over twee burgers die, na hun lange straf uitgezeten te hebben, hun leven wilden reorganiseren.
Toen de motie ter sprake kwam werden meteen pamfletten in de hoogte gestoken:
Democratische oplossingen, nu door vrienden van het duo.
Moordenaars oprotten door de democraten van de PP.
Eén van de ergste schreeuwers was de voormalige PP-schepen van Donostia, María San Gil, die de PNV/EA-raadsleden verweet medeplichtig te zijn en de anderen voor moordenaars uitschold. Ze stond op een stoel en werd geflankeerd door een lid van het Forum van Ermua, Iñaki Ezkerra. De burgemeester liet daarop de raadzaal ontruimen door de Ertzaintza, die al ruim vóór de zitting in groot getal op straat aanwezig was.
De PP had geëist dat de twee Etarras hun spijt zouden betuigen en hun verontschuldigingen zouden aanbieden voor de schade die ze toegebracht hadden aan hun slachtoffer en aan de familie.
Als antwoord op deze eis van de PP had de burgemeester eraan herinnerd: dat nooit iemand zijn spijt had betuigd, noch zijn verontschuldigingen had aangeboden aan de familieleden van de burgers van Azkoitia die als slachtoffers van het Franquisme vielen of als slachtoffers van ander geweld.
Het grove geschut wordt in stelling gebracht 25 januari 2008
Mariano Fernández Bermejo Minister van Justitie "Vamos a impedir que estos partidos estén en el proceso electoral
Wij zullen verhinderen dat deze partijen aan het verkiezingsproces kunnen deelnemen
Als een politieke formatie uw machtspositie bedreigt, laat ze dan verbieden. De motivaties die kunnen aangehaald worden, zijn legio: racistisch, terroristisch, fascistisch, ondemocratisch, nationalistisch, communistisch, extreemrechts, extreemlinks.
De Spaanse democraten hebben nu al een record op hun naam staan in het Guinness Book of Records: tot op vandaag werden al 8 nationalistische politieke partijenverboden. Ze gaan er nog een schepje bovenop doen met het verbieden van ANV en EHAK.
De gematigde, zeer gematigde, nationalistische partij PNV laat geen kans onbenut om hun afkeer tegen deze handelswijze te onderstrepen, maar ze doen er niets tegen en intern worden vreugdedansjes uitgevoerd. Het Baskische Blok van nationalisten vormt een bedreiging voor hun machtspositie, een heel grote bedreiging. En als dat Blok uitgeschakeld is, kunnen ze weer op hun machtslauweren gaan rusten.
De Spaanse minister van Justitie, Mariano Fernández Bermejo, heeft aangekondigd dat het moment gekomen is om ANV-Acción Nacionalista Vasca (Baskische Nationalisten) en EHAK of PCTV-Partido Comunista de las Tierras Vascas (Baskische Communisten) buiten de wet te stellen, wegens vermoedelijke socio-economische, politieke en organisatorische connecties met Batasuna (en volgens het algemeen geldend dogma in de Spaanse Staat, dus ook met ETA). Vandaag, 25 januari 2008, zal hij aan de ministerraad voorstellen om aan de Abogacía del Estado, de Advocatuur van de Staat, opdracht te geven de acties voor illegalisering op te starten.
Om het even welke procedure zal gevolgd worden, het resultaat zal zijn dat democratisch Spanje in het Guinness Book of Records vermeld zal staan met een record van 10 verboden nationalistische politieke partijen. Geen enkel land, zelfs geen bananenrepubliek, kan hier tegenop. De eerste gouden Chinese Olympische Medaille voor Mensenrechten gaat ongetwijfeld naar Spanje (ze zijn trouwens het enige land dat voor die discipline ingeschreven is).
Garzón werkt zich intussen in het zweet om weer een trofee op zijn palmares te kunnen plaatsen. De magistraat van de uitzonderingsrechtbank heeft voor 4 februari 2008 de politieke partij EHAK geconvoceerd (gerechterlijk onderzoek 408) en voor 5 februari 2008 de politieke partij ANV (gerechterlijk onderzoek 508). Beklaagde, aanklagers en verdedigers zullen dan vernemen wat al weken in de objectieve pers verscheen: de geestelijke genocide van een politieke volksbeweging, Izker Abertzale.
Cándido Conde-Pumpido, van de Fiscalía General del Estado, het openbaar Ministerie, heeft gisterenmiddag, 24 januari bekend gemaakt dat hij in de loop van volgende week (28/01 03/02/2008) de nietigverklaring van ANV en EHAK zal inleiden bij de Kamer 61 van het Hooggerechtshof. Hiervoor doet hij een beroep op artikel 9 van de Ley de Partidos. Het betreft hier hoofdzakelijk de zinsnede waarin vermeld staat: Gebruikelijke samenwerking die op systematische basis steun verleent aan het terrorisme. Er is geen enkele aanwijzing dat ANV, noch EHAK, zich daaraan hebben bezondigd.
In de twijfelachtige veronderstelling dat geen enkele rechtbank akkoord zou gaan met een schorsing, zal Conde-Pumpido zijn toevlucht zoeken tot een omstreden electorale procedure tegen beide lijsten: zoveel lijsten laten schrappen, als er door die twee partijen worden ingediend. Dat heeft hij zelf verklaard. Eén van de hoogste magistraten in dienst van de democratie!
Kom nou, laten we ons focussen op de problemen die de mensen in de straat werkelijk bezighouden
Magistraat Fernando Grande-Marlaska heeft op 24 januari 2008 negatief geantwoord op een vraag van de verdediging van 8 jongeren die op 23 januari 2008 in de streek van Lea-Artibai (Bizkaia) werden gearresteerd wegens straatprotest.
Waarop heeft hij dan negatief geantwoord?
Een tijd geleden heeft magistraat Baltasar Garzón een protocol opgesteld tegen het folteren. In dat protocol wordt aangedrongen op het registreren en filmen van de ondervragingen tijdens de incomunicado-periode (op secreet, maar ook advocaat niet toegelaten). Er wordt ook aangedrongen op het informeren van de familie van de toestand en de opsluiting (wat nooit gebeurt!) en om een vertrouwensarts toe te laten bij de ondervragingen. Iedereen zal wel begrijpen waarom dit noodzakelijk is.
Fernando Grande-Marlaska weigerde ostentatief!
Askatasuna vraagt zich af als er niet gefolterd wordt zoals altijd beweerd wordt, wat er dan wel het daglicht niet mag zien. De incomunicado-periode (tot 5 dagen, en soms langer) zet aan tot folteren (het verleden heeft dat ten overvloede bewezen). Dus moet de incomunicado-periode verdwijnen.
In Urbina, Araba-Alava, wordt Josu Ormaetxea Antepara door familieleden, vrienden en dorpsgenoten op 25 januari 2003 ontvangen nadat hij bijna 20 jaar in Spaanse gevangenissen doorgebracht heeft. In 1984 werd hij gearresteerd en gefolterd. Mogelijk kregen ze onvoldoende informatie uit hem geslagen, want ze kwamen kort daarop zijn broer, Iñaki halen, die eveneens gefolterd werd. Josu kreeg 88 jaar. Iñaki werd vrijgelaten, echter niet voordat die tegen de rechter gezegd had niet te zullen rusten voordat hij alle onrecht en lijden dat hij gezien gezien en ondervonden had, zou gestopt hebben. De rechter sprak toen profetische woorden: Hier hebben we een toekomstige terrorist.
Het dorp telt nu nog vijf jongeren die voor lange tijd achter de tralies zitten. Op 100 inwoners is de som vlug gemaakt: 5%!
De ontvangst van Josu ging door in en rond Iñaki Enea, de familiebar die genoemd werd naar zijn broer. Iñaki Ormaetxea verloor het leven op 17 augustus 1991 in de wijk Morlans (*) in Donostia nadat de woning, waarin hij samen met Jokin Leunda Mendizabal en Patxi Itziar verbleef, door de méér dan 100 (honderd!) Guardia Civiles werd aangevallen en zelfs met granaten werd bestookt.
(*) Op 17 augustus 1991 beleefde Euskadi andermaal een zwarte dag. Na een nacht van tientallen arrestaties in Donostia, werd een huis omsingeld in de wijk Morlans, waar 3 Baskische nationalisten zich schuilhielden: Patxi Itziar Agirre, Jokin Leunda Mendizabal en Iñaki Ormaetxea Antepara. Terwijl in een rechtstaat verdachten (nog geen beschuldigingen, nog geen bewijzen) in voorlopige hechtenis worden geplaatst, oordeelde de Guardia Civil het nodig om meteen de wapens te hanteren en een salvo op het huis af te vuren. Dit duurde de hele morgen lang. Tegen de middag vielen zij het huis binnen na het eerst met traangas te hebben bewerkt. Patxi Itziar lag dood op een kussen in de keuken met 1 schotwonde in de slaap. Jokin Leunda vertoonde 12 schotwonden in de rug (geen enkele dodelijk) en een schotwonde in het hart van op korte afstand afgevuurd. Iñaki Ormaetxea lag in het bad met 2 schotwonden in niet-vitale organen en een schotwonde in het hoofd, afgevuurd van op minder dan 25 cm. Waren de urenlange salvos een dekmantel, een strategie om latere onfrisse praktijken te verdoezelen? Ik weet het niet. Ik hoop alleen dat het gezegde al moesten de kraaien het uitbrengen een verhelderend licht op deze onfrisse zaak zal brengen.
Nadien, bij het eerbetoon in zijn geboortedorp, sprak een vriend de woorden die nu boven de ingang van de bar staan: Nooit zullen we het dorpsplein van Urbina overgeven.
Moeder Blanca Antepara zit in de hoek van de bar, bescheiden, hoewel ze in heel Baskenland bekend is, omdat ze geen enkele manifestatie te voordele van de gevangenen overslaat.
Wat heeft Spanje toch met fascisten en neofascisten?
De slachting van Atocha 24 januari 1977
Vandaag, 24 januari 2008, wordt de slachting van Atocha herdacht. Er is om 19:00u opgeroepen tot een herdenkingsplechtigheid voor de slachtoffers en alle slachtoffers van het fascisme, aan het standbeeld "El Abrazo" (op de Plaza de Antón Martín) recht tegenover het huisnummer 55.
Het commando Roberto Hugo Sosa van AAA-Alianza Apostólica Anticomunista (Triple A) voert op 24 januari 1977 een raid uit te Madrid, beter bekend onder de naam la Matanza de Atocha, de slachting van Atocha. Een ultrarechts commando overvalt een advocatenbureau, specialisatie arbeidsrecht, in de Calle de Atocha, nr. 55, opent het vuur, vermoordt 5 personen (de advocaten Enrique Valdevira Ibáñez, Luis Javier Benavides Orgaz en Francisco Javier Sauquillo Pérez del Arco; de student rechten Serafín Holgado de Antonio; en de administratieve bediende Angel Rodríguez Leal). Het commando laat nog eens 4 zwaar gekwetsten achter: Miguel Sarabia Gil, Alejandro Ruiz Huertas, Luis Ramos Pardo en de zwangere Dolores González Ruiz, die haar kind hierdoor verloor.
Het bureau werd gebruikt door leden van de CCOO-Comisiones Obreras, een communistisch syndicaat, en door leden van de toen nog illegale PCE-Partido Comunista de España. De Italiaanse krant Il Messaggero legt in 1984 een verband naar Italiaanse neofascisten en een officieel Italiaans rapport legt in 1990 een verband naar de clandestiene anticommunistische organisatie Gladio.
Operatie Gladio was een in 1952 gestart geheim "stay-behind" netwerk in Italië, gesponsord door de CIA en de NAVO om de communistische invloed zowel in Italië als in andere landen te neutraliseren. De eerste voorbereidingen werden al in 1947 getroffen. Hoewel met de term Gladio alleen slaat op het Italiaanse deel, worden ook de soortgelijke netwerken die in andere landen bestonden veelal met 'Gladio' aangeduid. Uit recent onderzoek is bekend geworden dat soortgelijke netwerken in geheel West-Europa actief waren en met elkaar verbonden waren. In ieder geval was Gladio actief in België, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Griekenland, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Portugal, Spanje, Turkije en Zwitserland, terwijl ook het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten een rol speelden in de strategische planning van het netwerk.
Commandant van de Guardia Civil Gonzalo Pérez García
23 januari 2004
Op 23 januari 2004 werd de commandant van de Guardia Civil, Gonzalo Pérez García, gerepatrieerd vanuit Irak en overgebracht naar de afdeling Intensieve zorgen van het Centrale Militaire Hospitaal te Madrid. Hij verkeerde in diepe coma.
De commandant van de Guardia Civil, Gonzalo Pérez García, die op 22 januari 2004 in Irak een kogel in het hoofd kreeg en voor zijn leven vecht (hij overleed op 4 februari 2004), is geen onbekende in Baskenland. Hoewel El Mundo hem een militair met een briljante carrière noemt, denkt men daar in Euskal Herria heel anders over. Het was namelijk deze man die in de Kazerne van Intxaurrondo (Donostia-San Sebastián) de buschauffeur Mikel Zabalzazag sterven tijdens een foltersessie. Dit gebeurde na de arrestatie op 26 november 1985. Zabalza stierf waarschijnlijk met een plastic zak over het hoofd, want zo zag zijn zus hem voor het laatst. Later vond men er niet beter op dan het lijk van Zabalza in de grensrivier te gooien. De desinformatiekranten namen gewillig de smoes van de Guardia Civil over, die het gerucht hadden verspreid dat Zabalza naar Frankrijk wilde ontvluchten. Hoe hij dan de rivier, geboeid, moest overzwemmen, terwijl hij niet eens kon zwemmen, zal altijd tot de geheimen van deze intelligente Guardia Civil behoren.
In de kranten ABC en La Razón wordt dit verhaal nog maar eens herhaald, hoewel iedereen weet dat het gelogen is! Niet officieel gelogen, want het proces dat de familie inspande, werd bij gebrek aan bewijzen geklasseerd in 1998 door de Audiencia Provincial van San Sebastián.
Gisteren, 21 januari 2008, werd bij het Hooggerechtshof, het beroep van Manos Limpias behandeld tegen de vrijspraak (5 januari 2007) van voormalig Kamervoorzitter Atutxa. Dertien van de veertien magistraten verbonden aan het Hof hebben het beroep geanalyseerd (de 14de magistraat, José Manuel Maza, werd gewraakt) .
Manos Limpias, die het beroep indiende, wordt voluit SINDICATO COLECTIVO DE FUNCIONARIOS PÚBLICOS "MANOS LIMPIAS" genoemd, hoewel ze, zoals hun naam laat vermoeden, geen enkele vertegenwoordiger hebben in geen enkel arbeiderscentrum. De hoogste verantwoordelijke van die professionele agitatoren is Miguel Bernard Remón, ex-leider van de extreemrechtse partij Fuerza Nueva (dat laat hun naam dus niet vermoeden).
Even het geheugen opfrissen.
Op 28 mei 2003 beveelt het Spaanse Gerecht, met een (on)gekende Castilliaanse arrogantie, aan het Baskisch Parlement, de groep Sozialista Abertzaleakuit te sluiten in het kader van de Partijenwet die Batasuna buiten de wet stelde. Dit bevel raakte in de bevriende Spaanse pers bekend nog vóór het Vitoria-Gasteiz bereikte. Voorzitter Atutxa liet meteen weten dat SA-Sozialista Abertzaleak geen partij was, maar een groep.
Op 7 juni 2003 wordt in het Baskisch Parlement het verwachte draaiboek van Atutxa gevolgd, waarbij de woordvoerders van de partijen, PNV, EA en Sozialista Abertzaleak geen enkele wijziging van het reglement toestaan waardoor een politieke "groep" zou uitgesloten worden. Dien ten gevolge laat Atutxa aan de uitzonderingsrechtbank Audiencia Nacional in Madrid weten het bevel niet te kunnen voeren. Het wordt nu afwachten of het Parlement en zijn voorzitter, Atutxa, nu "buiten de wet gesteld zullen worden. Vice-premier Rajoy concentreert de "schuld" op Atutxa en niet op de partijwoordvoerders.
Op 9 juni 2003 laat Atutxa het Hooggerechtshof officieel weten dat het "onmogelijk is het bevel van ontbinding van Sozialista Abertzaleak uit te voeren."
Op 21 juni 2003 dient de Openbare Aanklager een klacht in tegen Kamervoorzitter Atutxa en tegen de woordvoerders van EA (Gorka Knörr) en IU (Kontxi Bilbao) wegens "politieke ongehoorzaamheid". Atutxa zegt dat hij is opgetreden steunend op 3 pijlers: het reglement van de Kamer, de meerderheid in de Kamer (die de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt) en zijn eigen geweten.
Op 15 juni 2003 stelde het Baskisch Hooggerechtshof (TSJPV) een Kamer samen die zou moeten oordelen of Parlementsvoorzitter Juan Maria Atutxa en de woordvoerders van de meeregerende partijen, Gorka Knörr (EA) en Kontxi Bilbao (van de Communistische IU) een daad van Burgerlijke ongehoorzaamheid stelden door niet in te gaan op de uitspraak van het Spaanse Hooggerechtshof dat beval dat de groep Sozialista Abertzaleak ontbonden moest worden. Omdat de samenstelling voorspelde dat twee van de vier magistraten tegen een vervolging zouden stemmen en de twee anderen vóór vond de Spaanse Rechtstaat er niets beters op dan de samenstelling van een nieuwe kamer te bevelen! Ze doen niet eens meer de moeite om de schijn hoog te houden. Erger! Ze beschuldigen de PNV ervan in Baskenland Justitie te manipuleren!
Op 5 januari 2007 deed het Tribunal Superior de Justicia del País Vasco (TSJPV) uitspraak. Juan María Atutxa, Gorka Knörr en Kontxi Bilbao werden vrijgesproken van delict van burgerlijke ongehoorzaamheid.
Op 21 januari 2008, even na 21:00u, veroordeelt het Hooggerechtshof Juan María Atutxa, Gorka Knörr en Kontxi Bilbao wegens delict van ongehoorzaamheid.
Als het vonnis definitief bekend gemaakt wordt, komen wij hierop terug.
De vlag van Navarra De Arrano Beltza De Baskische vlag
De vlag van Navarra
Op 22 januari 1910 werd door drie personen, Campión, Altadill en Olóriz, afkomstig uit het Baskische nationalisme, de vlag van Navarra ontworpen: rode achtergrond met gouden kettingen, met in het midden van de acht schakels een groene smaragd en bovenop de Koninklijke kroon, het oude symbool van het Reino de Navarra, het koninkrijk Navarra. Bij de slag van Las_Navas_de_Tolosa maakte Navarra zich meester van de kettingdie rond de tent van de aanvoerder van de Moren bevestigd was en tevens van de parel, een smaragd, uit zijn tulband. Deze twee attributen vormen sinds 22 januari 1910 de vlag van Navarra.
De Arrano Beltza (de zwarte adelaar)
Navarra kreeg nog een tweede vlag, de Arrano Beltza, de Zwarte Adelaar op het "geluwveld". Deze vlag wordt hoofdzakelijk, maar niet exclusief, door nationalisten beschouwd als het symbool van het verenigd Euskal Herria. Volgens de encyclopedie van Bernardo Estornes Lasa, moet de oorsprong van de Arrano Beltza gezocht worden in de periode 1194-1234, ten tijde van de regeerperiode van Sancho_VII, koning van Navarra. Hij gebruikte de zwarte adelaar op zijn zegels en ook op zijn schilden.
De Baskische vlag (Ikurriña)
In 1894 werd in Iruñea-Pamplona de Baskische vlag, Ikurriña, getekend door Luis Arana Goiri, de broer van Sabino Arana Goiri (de "vader" van het Baskische nationalisme.). Dit gebeurde op de Plaza del Castillo in Café Iruña, dat later beroemd werd, omdat de zaak veelvuldig gefrequenteerd werd door Ernest Hemmingway.De vlag hing het eerst uit in een stadje in het uiterste zuiden van Navarra: Castejón.
Met Baskische politieke gevangenen mogen we doen wat we willen
Baskische, politieke gevangenen krijgen al een extra straf opgelegd omdat ze zo ver van huis ondergebracht worden. Wegens de hoge vervoer- en verblijfkosten (heen en weer reizen kan niet op één dag), krijgen ze hoogstens slechts één keer per week bezoek. Het groepje vrienden en kennissen dat mag komen, wordt niet door de wet maar arbitrair bepaald door de gevangenisdirecteur. De Baskische, politieke gevangenen leven onder een speciale FIES-regime waardoor ze zich, om maar iets te noemen, verschillende keren per dag moeten uitkleden om gefouilleerd te worden. Alles is afhankelijk van de sadistische grillen van de man of vrouw die aan de leiding van de instelling staat. Gevangenen komen voor een habbekrats in de isoleercel. Zelfs luchten gebeurt vaak geïsoleerd van de anderen en gedurende véél kortere tijd. De gevangenen moeten zich verder allerlei vernederingen en pesterijen laten welgevallen. Straffeloos, want, Met de Baskische politieke gevangenen mogen we doen wat we willen zoals een bewaker het ooit uitdrukte. Toch is deze politiek mislukt en houdt het collectief van gevangenen (EPPK) zich staande.
Dus dienden er andere acties uitgevonden te worden en daartoe lenen zich gevangenen van gemeenrecht. Steeds meer Baskische politieke gevangenen worden het slachtoffer van agressie van medegevangenen, vaak onder toeziend oog van bewakers! Hoewel dit al een aantal jaren duurt, volgen de klachten elkaar nu steeds sneller op.
In de Franse gevangenissen is de toestand niet beter.Zuhaitz Errasti ging in Nantes gedurende 26 dagen in hongerstaking. Nadat hij werd overgebracht naar Poitiers hield hij een hygiënische staking (zoals de IRA-gevangenen in de jaren 70-80 die weigerden naar het toilet te gaan buiten hun cellen.) Errasti zat naakt in de isoleercel. Daar werd hij regelmatig met ijskoud water door middel van een tuinslang nat gespoten!
Algemeen Archief van de Burgeroorlog Documenten terug naar huis 20 en 21 januari 2006
Vanaf het begin van La Transición (overgang naar democratie) ijveren Catalunya en Euskadi voor de teruggave van hun archieven. Het zou gaan om meer dan 300.000 documenten en meer dan 1.000 fotos, die door de troepen van dictator Franco gestolen werden. Het archief bevat: persoonlijke brieven, anti-Franco propaganda, documenten behorende tot de republikeinse en nationalistische instellingen, etc.
Die documenten werden gebruikt met repressieve doeleinden voor ogen, om de vijanden van Franco te kunnen veroordelen (terechtstellen, opsluiten, verbannen). Besef goed dat de vijand van Franco de wettige regering was.
Na de Burgeroorlog waren de overwinnaars er niet enkel op uit de identiteit van de Basken en de Catalanen te stelen, ze roofden ook de archieven van de autonome Baskische en van de Catalaanse regering, de Generalitat. De archieven werden ondergebracht in het Algemeen Archief van de Burgeroorlog in de Spaanse universiteitstad Salamanca. De Regering Zapatero ging er nu mee akkoord dat de 500 dozen, vol documenten, terug naar huis zouden keerden. Eerst zou alles in Madrid geselecteerd worden (de meest bezwarende documenten doen verdwijnen?) en deze operatie ging op 20 en 21 januari 2006 van start. Maar het transport naar de bestelwagens werd al meteen verhinderd door de stadspolitie van Salamanca onder het bestuur van twéé keer raden de PP! Toch had men meer dan die enkele tientallen Salmantinos verwacht die kwamen protesteren tegen de diefstal (zoals zij dit zagen). Maar terwijl de verhuis bezig was, ging Salamanca in beroep en werd de bestelwagen in Madrid geïmmobiliseerd!
Tot op het ogenblik dat er sprake was van teruggave, waren maar een handvol salmantinos op de hoogte van het bestaan van het Algemeen Archief van de Burgeroorlog. De druk uitgeoefend door Catalunya deed de potjes van het door de PP geregeerde Salamanca overlopen. Die partij deed er alles aan om de rechtmatige teruggave voor te stellen als een roof. De eenheid van het land werd er zelfs bij gesleurd.
Catalonië reageerde met tacten Josep Andoni Duran i Lleida zei dat het geen overwinning was, maar een morele restitutie. De Catalaanse republikein, Carod-Rovira, noemde het een rechtvaardige daad.
Angel Acebes, ex-PP-minister, verweet regeringspresident Zapatero politie-eenheden in te zetten om de breuk in het archief te garanderen, maar niet hetzelfde te doen om acties van Batasuna te beletten. (Wat dit met elkaar te maken heeft, is een raadsel, net als de persoon die de uitspraak deed.) Zapatero liet niet na Salamanca, Castilla-León en de hele natie te vernederen, aldus Acebes.
Een gedeelte van het archief kwam dan uiteindelijk in de lente van 2006 toch terecht waar het behoorde, in Catalunya. Als reactie hierop liet het stadsbestuur van Salamanca de naam van de straat waar het algemene archief gevestigd werd, veranderen: Calle Gibraltar werd opeens Calle El Expolio, wat zoveel wil zeggen als straat van de beroving, van de plundering. Aan dit staaltje van performance kunnen onze stand-up comedians nog een puntje zuigen.
Wat opvalt, is dat er ook nog duizenden documenten uit Baskenland in Salamanca liggen. Daarover werd tot op dit ogenblik in Spanje met geen woord gerept!De Baskische nationalisten van de ANV zeggen dat men zich in Europa niet kan voorstellen dat in een democratisch land de grootste oppositiepartij openlijk een roof goedkeurt, die gepleegd werd door een criminele, fascistische regering als die van Franco. ANV vergelijkt deze daad met een Duitse oppositiepartij die nu nog de roof van de eigendommen van Joden zou verdedigen
Op 18 januari 2008 werd, als hommage aan de auteur Gabriel Aresti, een boom geplant in het Doña Casildapark te Bilbao. De boom kwam naast een klein monument te staan dat op 5 juni 1985, ter gelegenheid van de 10-jarige herdenking van zijn overlijden, werd ingehuldigd.
Gabriel Aresti Segurola werd geboren in Bilbao op 14 oktober 1933 en overleed op 5 juni 1975. Hij groeide op in een Spaanssprekende omgeving en hoewel zijn vader Euskara praatte met zijn grootouders, leerde Aresti niet van jongs af aan de taal. Pas op 14-jarige leeftijd begon hij op eigen houtje de taal aan te leren (autodidact) en op 21-jarige leeftijd verschenen zijn eerste artikelen in het Euskara. Hij begon zijn literaire loopbaan met een werk, symbolisch van karakter, Maldan Behera (Bergafwaarts), waarin invloeden op te merken zijn van de filosoof Nietzsche en waarin de esthetica van T.S. Eliot navolging krijgt.
Zijn belangrijkste werken zijn terug te vinden in de trilogie "Harria"(Steen): Harri eta herri (Steen en volk, 1964), Euskal harria (Baskische steen, 1968) en Harrizko herri hau (Dit volk van steen, 1971), verbonden met het sociaal realisme. In die werken ontdekken wij een persoonlijke en collectieve imaginair, verbonden met de Baskische geschiedenis en antropologie, met sleutelsymbolen zoals de boom, het huis en de steen.
Eén van zijn meest bekende gedichten is: "Nire Aitaren Etxea" (Het huis van mijn vader).
HET HUIS VAN MIJN VADER
Het huis van mijn vader
zal ik verdedigen
tegen de wolven,
tegen de droogte,
tegen winstbejag,
tegen het gerecht,
zal ik verdedigen
Het huis van mijn vader.
Ik zal mijn vee verliezen,
mijn weilanden,
mijn dennenwouden,
Mij zal worden ontnomen
interesten
en renten
Nog zal ik verdedigen
Het huis van mijn vader.
Ontneemt men mij de wapens
dan verdedig ik met mijn handen
het huis van mijn vader.
Met afgehakte handen
zal ik het met mijn armen verdedigen,
het huis van mijn vader
Men ontneemt mij armen,
en borst, dan verdedig ik met mijn ziel
het huis van mijn vader.
Sterf ik
dan verdwijnt mijn ziel
mijn geslacht
Maar het huis van mijn vader
blijft
rechtop staan.
Als lid van de Real Academia de la Lengua Vasca, de Academie van de Baskische Taal, verdedigde hij actief de creatie van een eenvormige taal, het Euskara Batua.
Meer dan 80 vertegenwoordigers uit diverse culturele en sociale verenigingen hebben op 18 januari 2008 een nieuw burgerplatform opgericht met als doel steun te verlenen aan het recht op beslissen. Hun objectief is, via hun webstek, zoveel mogelijk steun te verwerven voor een grootse burgermanifestatie op 10 februari 2008 in het Kursaal te Donostia.
Vamos a decidir porque es nuestro derecho ► Wij zullen beslissen omdat het ons recht is
Vamos a decidir para abrir el camino de la paz ► Wij zullen beslissen om de weg naar vrede te openen
Vamos a decidir para abrir el camino de la Normalización Política ► Wij zullen beslissen om de weg naar politieke normalizering te openen
Vamos a decidir para elegir nuestro propio futuro en libertad ► Wij zullen beslissen om onze eigen toekomst in vrijheid te kiezen
Zij onderstrepen dat het uitoefenen van dit recht zal helpen om vrede te bereiken, als die vrede gebaseerd is op een finale dialoog die ondubbelzinnig het einde van het geweld als voorwerp heeft, zodat ETA er toe overgehaald wordt de wapens neer te leggen. Dit moet gepaard gaan met een gebaar van menselijkheid, met het verdwijnen van alle uitdrukkingen en manifestaties van geweld, met verzoening van de gemeenschap gebaseerd op de herinnering van de slachtoffers van alle geweld.
Folteraar Melitón Manzanas Medaille van burgerlijke verdienste 19 januari 2001
De regering van José María Aznar rehabiliteert Melitón Manzanas op 19 januari 2001, en verleent hem de medaille van burgerlijke verdienste: Real Orden de Reconocimiento Civil a las Víctimas del Terrorismo. Manzanas werd in 1968 in het deurgat van zijn huis door een ETA-commando neergeschoten. Nooit is boven water gekomen wie deze aanslag precies pleegde, maar waarschijnlijk was het Javier Izko de la Iglesia. Hij kreeg er in het beruchte Burgosproces in ieder geval twee keer de doodstraf voor. Manzanas was al tijdens de Tweede Wereldoorlog doende in Baskenland. Joden die door Baskische mugalaris over de grens werden gesmokkeld, leverde hij uit aan de Gestapo als ze gevat werden. Na de Burgeroorlog werd hij Inspecteur van de Sociale Brigade van de Spaanse Politie in Gipuzkoa. In deze functie verwierf hij faam als folteraar. Er werd verteld dat hij de pijnkreten van zijn slachtoffers op band opnam en ze dan via een radiowagen in het dorp van het slachtoffer liet horen.
Manzanas is één der bevoorrechten van de wet ten voordele van de slachtoffers van het terrorisme die unaniem werd aangenomen in 1999. Unaniem omdat de PNV meende dat dan ook de slachtoffers van de Staatsterroristen van GAL zouden vergoed worden.
Joseba Egibar van de PNV noemt het een provocatie in regel. Euskal Herritarrok zegt dat de onderscheiding de fascistische tronie van de Spaanse regering duidelijk maakt.
Gaspar Llamazares van IU zegt dat niet geaccepteerd kan worden dat de solidariteit met de slachtoffers de legitimatie van de foltering betekent.
Javier Rojo, Senaatsvoorzitter en secretaris generaal van de Baskische socialisten, merkt op dat de regering uiteindelijk Franco nog gaat decoreren. Het is een politieke vergissing die tot nog meer confrontatie zal zorgen in Baskenland, omdat Manzanas een deel van de zwarte geschiedenis van het vorige regime is.
Op 18 januari 2008 is het precies 31 jaar geleden dat de Ikurriña niet langer strafbaar gesteld werd. Vele inwoners van Donostia herinneren zich nog dat bij het begin van de feesten van 1977 deze vlag gehesen werd. Hieraan was de Baskische voetbalderby tussen Real_Sociedad en Athletic Club de Bilbao voorafgegaan, waarbij beide ploegen het terrein opkwamen achter de legendarische spelers Iribar en Kortabarria met de vlag in hun midden. (de aanvoerder van Erreala of Real_Sociedad werd op het laatste ogenblik vervangen, omdat het niet zeker was dat hij de vlag zou vastnemen.)
Manuel Fraga, minister tijdens en ná de Francodictatuur, had vooraf gezegd dat de Ikurriña over zijn lijk gelegaliseerd zou worden. Fraga is nog altijd in leven. De Basken hebben er wel vrede moeten mee nemen dat hun vlag, zelfs aan de ambtswoning van de Lehendakari, naast de Spaanse vod dient te hangen.
Komt aan het verbod op het uitoefenen van activiteiten
vandaag een einde?
17 januari 2008
Vandaag, 17 januari 2008, vervalt het verbod op alle activiteiten die door Batasuna worden ingericht. Dat verbod werd gedecreteerd door Baltasar Garzón in 2002, en trad in werking op 17 januari 2003. Volgens de wet geldt de maatregel voor maximum 5 jaar.
Mag Batasuna nu weer activiteiten inrichten? Niet zo vlug, hier komt supermagistraat Garzón!
Volgens Garzón, en ondanks de onmogelijkheid om de schorsing te verlengen, heeft de uitspraak van het Hooggerechtshof bij het verbieden van de politieke partij Batasuna, nochtans een paar consequenties, namelijk: de onmogelijkheid (het verbod) om activiteiten van organische, institutionele, politieke, sociale en mediatieke oorsprong uit te oefenen. Of de verantwoordelijke leiders nu al dat niet veroordeeld zijn, speelt geen enkele rol. Hij waarschuwt dan ook de betrokkenen dat het niet naleven van deze voorwaarden zal leiden naar strafrechterlijke vervolging. Garzón bevestigt andermaal dat het embargo op de rekeningen en goederen die toebehoren aan Batasuna van kracht blijft.
Hij voorziet zijn besluiten over deze zaak (Sumario 35/02) begin februari 2008 over te maken aan de uitzonderingsrechtbank, de Audiencia Nacional. Veertig beklaagden, onder wie Arnaldo Otegi, Joseba Álvarez en Joseba Permach, zullen dan terechtstaan. Zij zitten allemaal nu al in voorlopige hechtenis.
Het onderzoek over de politieke partij Batasuna Sumario 35/02 3 constanten
Binnen het onderzoek vallen er drie constanten waar te nemen:
1.De eerste is die van de argumentatie. Volgens Garzón maken al deze personen en organisaties deel uit van ETA.
2.Ten tweede is er de constante van de rechtbank, de Audiencia Nacional (1)en dezelfde rechter (Garzón) die al deze zaken behandelen.
3.De manier waarop de bewijslast tot stand is gekomen, is een derde constante. Het gaat nauwelijks over harde bewijzen. Specialisten van de politie hebben tal van documenten, persmededelingen, brieven... geherinterpreteerd. Daaruit zijn dan de zogenaamde bewijzen afgeleid.
(1) Dit is een uitzonderingsrechtbank uit de Francodictatuur. Deze instelling behandelt bijna enkel zaken die te maken hebben met gewapende bendes en politieke dissidentie. Wat de AN zo verschillend maakt ten opzichte van gewone rechtbanken, is dat de AN een centralistische rechtbank is. Wat betekent dat er enkel in Madrid een zetel is. De AN telt een aantal Hoven, die in hiërarchie met elkaar staan. Het Vierde Hof staat dus boven het Vijfde. Rechter Garzón behoort tot het Vijfde Hof.
Het gekke is dat het karakter van de activiteiten van de betrokken organisaties altijd publiek geweest is. En dat die activiteiten plots zonder wetswijziging, volgens Behatokia (2), illegaal werden. Net omdat de doelstellingen ook die van ETA zouden zijn. Met andere woorden, het zijn de doelstellingen en ideeën zelf die illegaal geworden zijn, en niet de manier waarop die doelstellingen bereikt moeten worden.
(2) Behatokia is een mensenrechtenorganisatie. Voor dit artikel heb ik hun rapport "Libertad de expression y opinion y derecho de asociación en Euskal Herria" als bron gebruikt.
Zoals steeds bij het optreden van de Spaanse superman tegenover Basken, speelt er meer mee dan louter rechtsgang. Garzón scoort keer op keer in de media en in anti-Baskische middens als hij Basken het leven kan zuur maken. In 2001 vernietigde het Vierde Hof van de Audiencia Nacional een aantal van Garzóns beslissingen en liet het opgepakte Basken vrij. Het Vierde Hof maakte brandhout van Garzóns redeneringen: er waren geen harde bewijzen en activiteiten die al die jaren als legaal aanschouwd werden, konden toch niet zomaar ineens illegaal zijn, zonder dat de betrokken organisaties daarvan op de hoogte gebracht waren. Daarna orkestreerde de media, samen met de PP, een heuse haatcampagne tegen die rechters. Zij waren een stelletje onbekwamen en werden uit hun functie ontheven. Meteen had Garzón de weg vrij. Daarna heeft hij er wel voor gezorgd dat zijn onderzoeken niet meer naar het Vierde Hof konden overgaan.
Ook dit keer gaat het meer om een mediaproces dan om een rechtsproces met gelijke kansen en rechten voor de beklaagden. Het zou niemand verbazen als een groot deel van de betrokken personen voor lange tijd achter de tralies vliegt. Dat levert stemmen op.
Overgenomen uit "Meervoud", nr. 105, artikel van K. STERCKX.
