Fleurtje, ja weer eventjes geleden en zoals jullie kunnen zien wordt ze stilletjesaan een mooie juffrouw, ondertussen is haar stamboek in de bus gevallen, en haar volledige naam is : Fagmar, Fleur van Proud Beauties. (Fagmar is Noors voor "zij die de schoonheid brengt") maar ze blijft wel gewoon Fleurtje hé, want anders krijgt ze nog kapsones
Maand februari - Lichtmis en tal van weersspreuken, hier een paar :
Als met Lichtmis de zon schijnt op de toren, krijgt men nog zoveel sneeuw als tevoren.
Lichtmis, vroeg de zon aan de toren, dan gaat al het vlas verloren.
Als er te Lichtmis druppeltjes aan de doornhagen hangen, is 't schoon vlas te wegen.
Als op Lichtmis de zon schijnt door het hout, dan is het nog wel zes weken koud.
Brengt Lichtmis wolken en regen mee, is de winter voorbij en komt niet meer.
Drupt er met Lichtmis de hagedoorn, dan is het een goed jaar voor het koren. ************************ Jullie kunnen in elk geval kiezen, hier in Antwerpen is het momenteel grijs en miezerig...dus ik ga voor het vijfde
Maar ook een eeuwenoud volksgebruik op die dag : pannenkoeken bakken :
met lichtmis is geen vrouwke zo arm of zij maakt haar panneke warm
Buiten huilt de wind om 't huis Maar de kachel staat te snorren op vier Er hangt een lapje voor de brievenbus En in de tochtigste kieren zit papier Wij waren heel erg arm en niemand hield van ons Maar we hadden thee en nog geen tv Maar wel radio en lange vingers
refr.:
We gingen nog in bad, haartjes nat Nog even op, totdat vader zei: "Vooruit, naar bed" Dan kregen we een kruik mee Gezichten op 't behang Maar niet echt van binnen bang Toen was geluk heel gewoon
Buiten huilt de wind om 't huis Maar moeder breit een warme sjaal En het ganzebord op tafel stond er de volgende morgen nog helemaal Ook gingen wij naar 't bos Daar zijn we toen verdwaald Van de weg geraakt, carriere gemaakt Heel die pannekoekensmaak vergeten
En Nederland herrees onder Drees Fanny Blankers Koen die won vier maal goud in Londen Als je jokte was dat zonde De legpuzzle was klaar In dat derde vredesjaar Toen was geluk heel gewoon
Die schooltas bleek het eerste teken Dat de zaak al was bekeken Voor zover je zonder plechtsbesef Je leven leed, je leven leed
Buiten huilt de wind om 't huis Maar binnen stond de kolenkit paraat En de stoep waarop geknikkerd werd Was het belangrijste stukje van de straat En Nederland was groot en niemand ging nog dood En gezelligheid kende nauw'lijks tijd Bij waxinelichtjes van Verkade
Deze honden barsten van de energie, zijn vrolijk, ongecompliceerd, houden van aandacht, worden graag geaaid en geknuffeld en zijn nooit verlegen. Ze zijn initiatiefrijk en zullen niet zo snel terugdeinzen als ze het aan de stok krijgen met een andere hond. Ze kunnen er niet goed tegen als ze onterecht bestraft worden en kunnen hun vertrouwen verliezen. Hun goede gedrag beloon je met een speciale lekkernij. Het lastigst van dit sterrenbeeld is om ervoor te zorgen dat ze je gehoorzamen. Ze hebben een consequente aanpak en training nodig.
De stad Antwerpen sluit vandaag verschillende parken omwille van de hevige regenval en de sterke rukwinden. Parken met een oud bomenbestand en parken met veel bezoekers zullen gesloten worden. De kans op afbrekende takken is in bepaalde parken te groot zodat de veiligheid van de parkbezoekers niet altijd gegarandeerd kan worden.
Omdat niet alle parken gesloten kunnen worden, plaatst men overal waarschuwingsborden. De stad raadt haar bewoners aan de parken niet te betreden en vooral de omgeving van bomen te vermijden.
Krachtige windstoten van 110 tot 120 km/u worden donderdag in het land verwacht, aldus het KMI en het private weerbedrijf Meteoservices van Leuven.
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag Languit met mijn moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En mijn moeder vroeg wat ik in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en eenden, Daar gaat een dame, schapen en een herder De wondren werden woord en dreven verder, Maar k zag dat mij moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat k niet naar boven keek, Ofschoon de hemel vol van wolken hing. Ik greep niet naar de vlucht van t vreemde ding Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide En wijst mij wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet De verre wolken waarom mijn moeder schreide.
Je opende de openslaande deuren: het leek of met de rozen rond het gras het paradijs teruggewonnen was, alleen met nog meer kleuren en meer geuren.
Wie dit gekend heeft moet maar niet meer zeuren. De dagen van de rozen zijn zo ras vervlogen dat ik ze na jaren pas weer dromen kan in geuren en in kleuren.
Door rozegeur word ik met open ogen nog mooier dan door maneschijn bedrogen, en snuif ik diep en doe mijn ogen dicht dan gaat mijn neus, ontsnapt uit mijn gezicht, de hortus op en wandelt door de tijd een weg terug die over rozen leidt.
.
