Samen werken, samen leven. Maar hoe zit het met de 2,5 miljoen alleenstaanden? Alleen zijn is nog ten onrechte een taboe. Tenslotte is iedereen een individu.
Waarom is de wereld zo onaardig ? Is het leven zo onrechtvaardig ? Waarom ben je plots van me afgenomen, zonder dat daarvoor iets in de plaats is gekomen ? Ik kan niet beschrijven wat ik nu mis, maar als ik me niet vergis, speelde jij een grotere rol in mijn leven, dan ik vroeger ooit toe wou geven.
De sage van de Vliegende Hollander, zoals het in Zeeland wordt verteld
Er was eens een zekere Kapitein Willem Van der Decken die eigenaar was van een schip. Hij woonde in Terneuzen en stond bekend als een moedig man. Maar op één van zijn zeereizen, zo rond het jaar 1676, is hij spoorloos verdwenen.
Men verhaalde dat Van der Decken op weg was naar Indië toen er bij Kaap de Goede Hoop plotseling een hevige storm opstak. De stuurman gaf de kapitein het advies om de storm af te wachten. Maar de kapitein ontstak in razende woede: hij slingerde de stuurman over de reling en gooide zijn Bijbel (die elke kapitein altijd bij zich had) in het water. Hij greep de spaken van het stuurrad en riep: "Al zou God mij laten zeilen tot aan de jongste dag, de Kaap zal ik ronden!"
Nadat hij dit gezegd had, viel er een doodse stilte: de storm ging liggen en de golven bedaarden. Er klonk een stem uit de lucht: "Willem van der Decken, gij zult moeten zeilen tot aan de jongste dag!"
De bemanning van het schip stierf één voor één en kapitein Van der Decken bleef alleen over de zeeën rondzwalken. Bij noodweer rond de Kaap meenden zeelieden soms een schim te zien van het spookschip met kapitein Van der Decken verbeten achter het stuurrad.
Het verband tussen bovenstaand verhaal, het muziekdrama "De Vliegende Hollander" van Richard Wagner en de vermeende herkomst van Van der Decken uit Terneuzen vindt zijn oorsprong in een reis die Richard Wagner in 1831 over de Schelde maakte naar Antwerpen. In de buurt van Terneuzen zou één van de zeelui het verhaal van kapitein Van der Decken hebben verteld. Naar aanleiding van die vertelling zou Wagner "De Vliegende Hollander" hebben geschreven.
Richard Wagner
Het is vooral dankzij deze opera dat de sage over het spookschip De Vliegende Hollander bekendheid heeft gekregen.
De volgende keer dat je je handen wast, en je vindt de temperatuur van het water niet echt aangenaam, denk er dan eens aan hoe het er ooit aan toe ging...
Hier volgen een aantal feiten uit de jaren 1500:
De meeste mensen huwden in juni, omdat ze hun jaarlijks bad namen in mei, en dus in juni nog redelijk fris roken. Tegen die tijd begon men echter toch al lichtelijk te stinken, en dus droeg de bruid een boeketje bloemen om haar lichaamsgeur te verbergen. Daar komt dus het gebruik van dat ook vandaag nog de bruid een bruidsboeket draagt.
Een bad bestond uit een grote kuip die gevuld werd met heet water. De heer des huizes genoot het privilege van het schone water, daarna volgden dezoons en andere mannen die deel uitmaakten van het huishouden, dan de vrouwen, en tenslotte de kinderen. De baby's waren als laatsten aan de beurt. Tegen dan was het water zo vuil dat je er makkelijk iemand in kon kwijtraken... Vandaar de uitdrukking "de baby met het badwater weggooien".
Huizen hadden in die tijd strooien daken, zonder houten gebinte. Het was de enige plek waar de dieren zich warm konden houden, en dus leefden de katten en kleinere dieren in het dak. Als het regende werd het daar glibberig, en soms gleden de dieren dan uit en vielen van het dak. Vandaar het Engelse gezegde "It's raining cats and dogs".
Engeland is oud en klein, en de bevolking vond geen plaats meer om de doden te begraven, dus werden er kisten uitgegraven en de beenderen naar een beenderhuis overgebracht, zodat ze de graven konden hergebruiken. Bij het heropenen van deze kisten, ontdekten ze dat er bij 1 op 25 aan de binnenkant gekrabd was, en ze beseften dat ze levenden hadden begraven. Van toen af werd er een touwtje rond de pols van een lijk gebonden, dat omhoogleidde en verbonden was met een belletje boven de grond. Iemand moest dan heel de nacht op het kerkhof zitten om te horen of de bel niet rinkelde. En zo werd er wel eens iemand "gered door de bel".
Wie zei er ook alweer dat geschiedenis saai was...?
Van s morgens vroeg tot avonds laat altijd staan we weer paraat ! Poetsen is onze leuze, proper houden, de juiste keuze! We doen het graag en vinden het fijn omdat het bij jullie ook netjes moet zijn! Weg alle vuil en viezigheden, alles moet blinken en mooi wezen! De toiletten zien soms alle kleuren, we zullen ze weer goed doen geuren! Koffievlek en vingerplek, met de glimlach kuisen en weg ! De poetsvrouw of man weet van wanten, hij of zij poetst in alle hoeken en kanten! Daarom wees ons deze dag genegen, Graag een dankjewel van uwentwege!
Naar het schijnt zal de politie vanaf heden een nieuwe vorm van alcoholtest afnemen van vermoede dronken chauffeurs . Niet meer onhygiënisch blazen maar wel een tekst voorlezen , want wie gedronken heeft, kan bepaalde woorden niet goed lezen. Wie de tekst zonder fouten kan voorlezen, gaat vrijuit . Ik heb via een gunstige wind de tekst van de alcoholtest in mijn bus gekregen en geef deze exclusief aan mijn vrienden . De tekst gaat als volgt :
In een zeemansdorpje woonde eens een meisje, Barbara genaamd . Barbara maakte de allerlekkerste rabarberpudding in de verre wijde omtrek, en iedereen was zo gek op de rabarberpudding van Barbara dat iedereen haar Rabarberbarbara noemde . Omdat Rabarberbarbara op een gegeven moment zo bekend was geworden met haar rabarberpudding , besloot ze om haar eigen bar te openen . Natuurlijk werd de bar de Rabarberbarbarabar genoemd . Rabarberbarbara had in haar Rabarberbarbarabar nogal wat vaste klanten , maar veruit de meest bekende klanten waren wel 3 barbaren die regelmatig van Rabarberbarbaras rabarberpudding genoten in de Rabarberbarbarabar . En omdat deze barbaren zo vaak in de Rabarberbarbarabar kwamen om Rabarberbarbaras rabarberpudding te eten kregen zij op een gegeven moment de bijnaam"Rabarberbarbarabarbarbaren" . De Rabarberbarbarabarbarbaren hadden eerder lange stoere baarden . En deze werden de Rabarberbarbarabarbarbarenbaarden genoemd, en als de Rabarberbarbarabarbarbaren hun rabarberbarbarabarbarbarenbaarden wilden verzorgen , dan gingen zij altijd naar de barbier . De Rabarberbarbarabarbarbarenbaardebbarbier De barbier praatte tegen de rabarberbarbarabarbarbaren in een soort bargoens : het Rabarberbarbarabarbarbarenbaardenbarbierbargoens .
Einde alcoholtest
Dus mensen denk eraan : Rijden en drinken gaan niet samen , zekers niet nu je weet welke proef je moet doorstaan .
Biologen van de universiteit van Hasselt waarschuwen voor wat ze een ecologische ramp noemen. De Noord-Amerikaanse brulkikker rukt op in Vlaanderen en bedreigt daarbij onze inheemse fauna.
De biologen hebben de vallei van de Grote Nete in de Antwerpse Kempen onderzocht.
De brulkikker heeft er haast alle inheemse kikkers, salamanders en padden verdrongen. En die vormen een essentieel onderdeel van ons ecosysteem.
Een volwassen brulkikker is twintig centimeter lang en weegt een halve kilo.
De veelvraat heeft in de vallei van de Grote Nete tussen Westerlo en Balen al alle inheemse groene kikkers opgepeuzeld.
De reuzensoort plant zich ook snel voort, met alle gevolgen vandien.
Je kan het videofilmpje bekijken uit het nieuws van 13/06/2007.
De Duitse orkestleider Bert Kaempfert overlijdt op 21 juni 1980 in zijn vakantiehuis op het Spaanse eiland Mallorca. Hij is eveneens bekend als componist van Red Roses For A Blue Lady, Strangers In The Night en Spanish Eyes. Zijn Living It Up is van 1965 tot 1969 gebruikt als tune van de Vlaamse televisie-serie Kapitein Zeppos. Bert Kaempfert is ook de man die voor het eerst toeziet op The Beatles in een opnamestudio. Op 22 juni 1961 begeleiden The Beatles zanger Tony Sheridan in Hamburg op o.a. My Bonnie Lies Over The Ocean. Ook neemt Bert Kaempfert met The Beatles de klassieker Aint She Sweet en het instrumentale Cry For A Shadow op. Bert Kaempfert is 56 jaar geworden.
