Het is een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb. Prive redenen. De maand augustus de thuisverpleging komt nog één maal per week, enkel om te helpen mijn haar te wassen. Wachten dan maar tot mijn drie afspraken in Leuven, bij de dokter, bij de psychologe en bij de dienst sociaal werk. 22 augustus: om half tien bij de dokter keel kijken, alles is goed. Mijn vraag is dan " Waarom doet die linker kant zo raar. Waarom voelt die kant zo dood en doet die toch zo'n pijn" het antwoord was "Mijnheer daar zul je moeten leren mee leven" De psychologe dat was een echte opluchting, ze luisterd, begrijpt en probeerd oplossingen te vinden maar natuurlijk heeft zij niet alle tijd van de wereld maar ze maakt wel een afspraak een maand later. De sociale dienst gaat over de financiele kant en ook over mijn sociale contacten die ik zo goed als niet heb. Wie is er graag vriend van iemand die niets bezit behalve dan diabetes en kanker en soms ook wel een slecht humeur. Tot een volgende.
