Zwemmen met haaien in Aquatopia kost 50 euro

Aquatopia op het Antwerpse Astridplein pakt uit met een nieuwigheid voor durvers. Voor 50 euro mag je mee in het water met de meest angstaanjagende haaien.

Jaarlijks vergapen meer dan 200.000 mensen zich in Aquatopia aan de meest bloeddorstige haaien. Bloeddorstig is in de meeste gevallen fel overdreven en dat wil men bij Aquatopia bewijzen door de bezoekers mee in het water te laten bij de gevreesde dieren.

“Het is niet zo dat iedereen hier nu zomaar in het water kan springen”, zegt general manager Frank Cops. “We hebben een arrangement uitgewerkt waarbij je de haaien zelf eten kunt geven. Eerst krijg je de nodige uitleg van hoofdverzorger Peter Van Genechten en dan ga je samen met Peter in het water.”

Frederic Coteur (27) uit Hasselt was gisteren de eerste die het mocht proberen. “Ik heb al wel tussen de dolfijnen gezwommen, maar hiervoor heb ik toch wel wat stress”, gaf hij op voorhand toe. Eerst ging hij met Peter en een zebra- en een verpleegsterhaai in een afgesloten gedeelte. De dieren leken niet echt hongerig en daarom mocht hij vanaf de rand de hele meute te eten geven.

Ze zijn lief

Frederic was in het begin wat onwennig maar Peter stelde hem op zijn gemak. “Eigenlijk zijn het wel lieve dieren”, was Frederics eerste commentaar na de voederbeurt. “Je mag vooral geen schrik hebben, want dat voelen die haaien. Met de hulp van Peter is me dat prima gelukt. Ik heb er enkele gestreeld en ze voelen aan als licht schuurpapier. Eerder zwom ik al tussen de dolfijnen in Nieuw-Zeeland en die voelen veel gladder aan.”

Echt mee zwemmen tussen de haaien is niet de bedoeling in Aquatopia, maar Frederic raadt het voederen wel iedereen aan. “Mits wat interesse voor wilde dieren natuurlijk. Het is geweldig als je voelt hoe een haai een vis uit je handen trekt. Ik heb al veel avontuurlijke dingen gedaan, maar nu wil ik echt alles weten over de haaien en hun gedrag. Ze zijn zeker niet zo bloeddorstig als we soms in de film te zien krijgen.”

MDSW

www.aquatopia.be
bron; gva.be

Adder springt op venster tijdens autorit

Chinezen verven hun honden

bron; hln.be

Het geheime wapen van katten: janken

Eén van de bloedigste stierenlopen eindigt in Pamplona

De laatste stierenloop in de Noord-Spaanse stad Pamplona heeft opnieuw gezorgd voor 54 gewonden. In totaal zijn er tijdens de acht stierenlopen van 2009 446 gewonden en 1 dode gevallen. Daarmee is de editie één van de bloedigste uit de geschiedenis.

Dinsdag, tijdens de laatste dag, kwamen 54 deelnemers onder de stieren terecht en liepen daarbij verwondingen op. De stieren kunnen tot 600 kilo wegen.

Vier personen moesten naar het ziekenhuis gebracht worden, onder andere een Schot, een Amerikaan en een Fransman. Er kwam wel niemand in aanraking met de hoorns van de stieren.

Vorige week vrijdag eiste de stierenloop ook het leven van een 27-jarige Spanjaard. Het was al zes jaar geleden dat er nog een dode gevallen was.

De stierenlopen zorgden de voorbije tachtig jaar al voor 15 doden.
bron; gva.be

Giraf plotseling op erf

,,Iedereen komt maar op mijn erf en de politie doet niets.’’ Het dier was maandagavond ook al langs geweest. De giraf had de benen genomen uit een circus dat even verderop in het dorp op Voorne-Putten de tenten heeft opgeslagen.
,,Het is een rare gewaarwording maar geen reden om bang te zijn,’’ laat Rodenburg weten. ,,Hij wil gewoon zijn vrijheid.’’ Een medewerker van het circus nam de giraf beide keren mee naar de eigen, voorlopige behuizing. Rodenburg verwacht niet opnieuw bezoek, al geeft het circus nog tot en met zondag voorstellingen.
(ANP)
bron; AD.nl

Hongerige apen stelen keukens leeg in Kenia

 

Tekort aan vrouwtjes drijft mannelijke pinguïns in elkaars armen

De Schotse zoo in Edinburgh zit verlegen om pinguïnvrouwtjes en ook de mannelijke diertjes zien daar vanaf. Ze zoeken daarom troost bij elkaar en dat resulteert in dit schattige homoseksuele pinguïnkoppeltje.

In de Zoo van Edinburgh zitten acht mannelijke en twee vrouwelijke koningspinguïns. De twee vrouwtjes hebben hun partner al gevonden en zo blijven zes mannetjes eenzaam achter.

Kweekprogramma

"De andere mannetjes hebben een sterk instinct om een gezinnetje te stichten en ze willen niet buitengesloten worden", vertelt een verzorgster van de zoo. In plaats van alleen te blijven zoeken de pinguïns liefde en affectie bij andere mannetjesdieren.

Hoewel de zoo niets tegen homoseksualiteit heeft, zouden de verzorgers toch liever hebben dat de pinguïns hun hart verliezen aan een vrouwtje zodat er opnieuw gekweekt kan worden.

De zoo hoopt dan ook dat andere dierenparken, die eventueel vrouwelijke pinguïns op overschot hebben, de balans in Edinburgh willen helpen herstellen.
bron; gva.be

Zeehondencrèche vindt oranje zeehonden in Dollard

Medewerkers van de zeehondencrèche in Pieterburen hebben in de Dollard minstens vier oranje zeehonden aangetroffen.

De dieren hebben vlekken op verschillende delen van hun lichaam. Hoe ze daar aan komen, is niet bekend, zo zei een woordvoerster van de crèche donderdag.

De vlekken zitten onder andere op hun kop, rug en buik. Behalve zeehonden met oranje vlekken, zijn er ook dieren met een gekleurde waas over hun vacht aangetroffen.

IJzeroxide

''Het is nog een raadsel waarom juist deze zeehonden vlekken hebben, en andere niet. We vermoeden dat het een soort ijzeroxide is. Dat kan komen doordat er veel industrie in de buurt van de Dollard zit, maar het kan ook een natuurlijke oorzaak hebben'', aldus de zegsvrouw.

Omdat de dieren geen last van de vlekken hebben, gaat de zeehondencrèche ze niet onderzoeken. ''We observeren veel in dat gebied, maar hebben geen afwijkend gedrag gezien. We gaan ze niet uit hun natuurlijke omgeving halen om onderzoek te doen naar de oorzaak.''

Aveyron, een droomstukje Frankrijk

t Is niet direct bij de deur: 1000 kilometer rijden voor één weekje vakantie. Maar we zijn toch gegaan. En maar goed ook. De Aveyron - in de Midi Pyrenées- is een droomstukje Frankrijk. Wie van landschappen en valleien houdt moet er geweest zijn.

Toevallig komen we terecht in La Persienne Bleue , een chambre d' hotes die uitgebaat word door...Riemstenaren! Kom dat tegen. Enfin, ze hebben nog maar pas het huis gekocht en er is al onnoemelijk veel werk aan gedaan. Bovendien kan Ans -de gastvrouw- koken als geen ander daar in de buurt. Bart is de man met twee rechterhanden en ja, hij is wel degelijk rechtshandig!

Wie naar de vallei van de Lot reist zal waarschijnlijk Rocamadour aandoen. De wondermooie stad die tegen en deels in de rots is gebouwd. Rocamadour is jammer genoeg zéér toeristisch uitgebaat en daarmee verliest het zijn charme. Wie een pareltje wil zien waarbij Rocamadour verbleekt moet doorreizen naar Conques. Da's andere koek!

Als u niet te beroerd bent om eens stevig door te stappen dan kunt u vanuit Brandonnet, onze thuishaven, door de velden en bossen afdalen tot aan het riviertje l'Aveyron. Helemaal beneden klatert de rivier al bijna 2000 jaar onder de pont du Cayla door en daar kunt u best even halt houden voor de picknick. Vergeet niet dat u de hele klim terug ook nog moet doen en dat lang niet alle paden effen zijn. Wel glad, zeker weten.

Nog een hoogvlieger is Peyrusse-le-Roc, De restanten van de verdedigingstorens pieken 153 meter de lucht in. U kunt de laatste 30 meter klimmen met de ladder. Kinderen zijn hier niet toegelaten en de anderen op eigen risico. Maar het is een prachtige site.

Frankrijk lijkt wel een verzameling van ruïnes. Die van Peyrusse is bijzonder mooi. U vindt er zelfs een collectie van oude bouwkranen en werktuigen waarmee in de donkere eeuwen vestingen en torens werden gebouwd. Geniaal maar uiterst gevaarlijk. Er staat ook nog een oud herbergje voor de pelgrims die er passeren om naar Compostella te gaan. Dergelijke rustplaatsen vindt je overal in de streek en ze zijn gekenmerkt met een schelp.

Steden en dorpen in Aveyron zijn altijd een mengeling van oude en nieuwe dingen. U vindt er moderne winkels naast -of soms in- de eeuwenoude gebouwen. Of u nu wandelt in Villefranche, Belcastel, Villeneuve of Rodez. Overal zijn de eeuwen met elkaar verbroederd.

Eten doet u in de Midi-Pyrenées goed en tegen redelijke prijzen. Maar als u een beetje uitkijkt dan krijgt u er nog een portie artisanaal vakmanschap bij. Zo vindt u bijvoorbeeld in Najac tientallen restaurantjes maar wie zich de moeite getroost om naar beneden te klauteren belandt pardoes in een authentieke Italiaanse pizzeria, inclusief la terazza. En de steengebakken pizzas ruiken overheerlijk. Vertrouw me en doe er gerust een huiswijntje bij.

In de Valée du Lot is er maar één wijnsoort: de Marcillac en ze zijn er -terecht overigens- fier op. Een goed en betaalbaar flesje. Laat dat een Limousin steak of een plaatselijk lamsschoteltje begeleiden en u bent waar u wezen moet: au ciel.

Ik deel graag deze foto's met u

Burgerjournalist Chretien Paesen
bron; gva.be

Schapendrijven in Toldijk

De Belgische schapendrijver Stefan Verheijen is er wel bij in Toldijk maar doet niet mee. Zijn hond Rob is nog te jong. Foto: De Gelderlander

Negentig combinaties uit twaalf Europese landen strijden dit weekend in Toldijk om de hoogste eer bij het Dutch Open Schapendrijven.

De wedstrijd waarbij alle deelnemers in totaal viermaal in de ring komen, vinden voor de tiende maal plaats op het terrein aan de Wolfsstraat in Toldijk. Bezoekers kunnen niet alleen de verrichtingen van de 'handlers' met hun honden gadeslaan maar zich ook vergapen aan oude auto's en tractoren of zelf aan de slag met een graafmachine. Volgens Marcel Boender van het organiserende International Sheepdogtrials is de kwaliteit van de deelnemers hoog dit jaar. Tijdens de 7 minuten durende 'run' moet de herder zijn hond een groepje van vier schapen een parcours laten afleggen. Hij of zij (mannen en vrouwen doen in vrijwel gelijke mate mee) moet met geroepen commando's of met behulp van een speciaal fluitje de hond (bijna altijd een bordercollie) aansturen, zodat deze controle over het schapengroepje houdt. De wedstrijden in Toldijk duren nog tot zondagmiddag 17.00 uur. Toegang gratis.
bron; gelderlander.nl

Gijsbert Wolvers

De Belgische Rogier Meeus met veenpluis van de Hoge Venen in de Ardennen in zijn hand.

Het veenmos herbergt sloten water

Even wordt het spannend. Gids Rogier Meeus heeft honderduit gewaarschuwd tegen de de gevaren van de Hoge Venen, waar mensen ooit voorgoed verdwenen. Na een uitleg over het absorberend vermogen van veenmos stapt de gids –tussen de 65 en de 70– mis. Snel zakt hij weg in hetzelfde drabbige goedje. Reddende handen trekken hem eruit. „Dank u wel. Ik ben ook geen 20 meer, hè?”

Rogier Meeus is Vlaams­talige gids in de Franstalige Ardennen. Eén uur en drie kwartier moest hij vanuit zijn woonplaats Leuven rijden naar het Natuurcentrum Botrange, 70 kilometer ten zuidoosten van Maastricht, waar ’s winters 30 centimeter sneeuw ligt en kan worden geskied. Daar legt hij Nederlanders de geheimen uit van de Hautes Fagnes. Hij doet het met verve.

Eerlijk is eerlijk, de wandeling op het strakke pad langs de naaldbomen begint best saai. De Veluwe is veel spannender. Links en rechts ligt een strak productiebos. De paden dieper de bossen in zijn niet toegankelijk: te gevaarlijk.

Meeus keuvelt over de flora en fauna van het bos. Over het hout dat wordt gebruikt voor papier en mdf-vezelplaten. Over de Amerikaanse spar, die vanaf 1850 de Belgische bossen verovert. Over everzwijnen, die ook hier een immens probleem zijn. Over de plantjes die hier groeien en de vogeltjes die hier vliegen.

Na een kilometer of twee gaat het toch rechtsaf, de bossen in. De wandeling leidt over houten voetpaden die boven het moerassige veengebied zijn aangelegd. Meeus staat stil bij een veld dat wordt overdekt met veenpluis.

Verraderlijk mos

Dan gaat het fout. Meeus stapt mis. De zware man zakt snel weg, maar wordt door hulpvaardige handen snel op de houten planken getrokken.

Het ís drabbig hier. Het veenmos herbergt sloten water. Het oogt groen, maar is verraderlijk. Als een bezoeker een beetje veenmos lostrekt, kan hij het uitknijpen als een spons. Meeus wijst op de sporen van wilde zwijnen. Oog voor detail heeft hij zeker. „Kijk, daar hebben we de vleugeltjesbloem.” Hij wijst op een miniem bloempje, in zijn kleinheid een wonderschone schepping.

Naarmate de wandeling vordert, wordt de grond droger en het voet­pad bouwvalliger. Een tussenstop vormt een stenen uitkijktoren gewijd aan koning Albert I, een wat verbrokkeld monument. Na een uitzicht op een heiige heide is het eindpunt Natuurcentrum Botrange.

Hoewel Meeus maar twee uur krijgt uitbetaald, gaat hij na 2,5 uur nog enthousiast op zijn laarzen het centrum in voor een explicatie. Alsof het natuurlijk is, heeft hij het over de 85 miljoen jaren die de magnolia zou bestaan. Snel de „miljoenen jaren” voorbij. De opstellingen met opgezette dieren zijn veel interessanter. Evenals Meeus’ verhaal over een verloofd stel dat in november 1880 per arrenslee hun huwelijk bij het gemeentehuis ging regelen, maar op de terugweg door de Hoge Venen in een sneeuwstorm belandde en doodvroor. En zo wordt iets wat saai begon toch nog spannend.

www.centrenaturebotrange.be.
bron; refdag.nl

Zelfs apen kennen wet van vraag en aanbod

 

78 kleine schildpadden leggen luchthaven New York plat

Enige varken van Afghanistan uit quarantaine